Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς

Ξαφνικά, μέσα σε καταιγισμό δημοσιευμάτων και δημοσίων παραδοχών αυτοκριτικής (ναι σιγά), κάποιοι τόλμησαν να ψελίσουν, πως η αιτία του κακού που μας βρήκε, έχει όνομα κι επώνυμο.
Και λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτός λοιπόν φταίει. Για όλα
Που απογείωσε τον κρατισμό. Που έκανε επίσημη γλώσσα της χώρας το λαϊκισμό. Που είχε για συνεργάτες όψιμα λαμόγια και ανθρώπους που "ούτε ο θυρωρός τους θα τους γνώριζε" αν δεν ήταν στο κόμμα. Που διέλυσε το κράτος δικαίου και εγκαθίδρυσε τον κομματικοθρεμμένο συνδικαλισμό ως "πρωτεύοντα αφανή παράγοντα" ελέγχου της εξουσίας. Που προσέφερε την Ελληνική παιδεία βορά στον καταναλωτισμό και την ευτέλεια. Που έκανε παρέα με το Καντάφι. Που...
Είναι τόσα πολλά τα "πού"...που φοβάμαι πως πρέπει να κάνω δέκα αναρτήσεις σε αυτό το blog, για να τα καταγράψω.
Και, σα δε ντρέπεσαι Αντρέα, που έχεις πεθάνει τόσο καιρό (1996) και δε σηκώνεσαι να δώσεις εξηγήσεις. Να μας πείς γιατί κατέστρεψες τη χώρα που τόσο έλεγες πως αγαπάς. Γιατί υποθήκευσες το μέλλον της δικής μας εποχής. Και τόσα άλλα.
Όμως το αστείο έχει και όρια. Η μονόπλευρη θεώρηση της ιστορικής (πλέον) πραγματικότητας, είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι κουταμάρα. Είναι ντροπή τελικά.
Δε θα πω εγώ ποιός ήταν ο Αντρέας, όλοι ξέρουν την ιστορία και τα πολιτικά του πεπραγμένα.
Και δεν θα πω εγώ, αν ο Αντρέας ήταν "καλός" ή "κακός", μεγάλος ηγέτης ή μεγάλος λαοπλάνος, σοβαρός άνθρωπος ή φαιδρή προσωπικότητα. Ας κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα
Η δική μου "σχέση" με τον Παπανδρέου, είναι απόλυτα προσωπική-απόλυτα συναισθηματική και από πάντα ήταν μια σχέση μεγάλης αγάπης και μεγάλης εκτίμησης. Δεν τον γνώρισα ποτέ τον άνθρωπο φυσικά, ούτε αναφέρομαι σε κατ' ιδίαν επαφές. Τον "γνώρισα" από τις εφημερίδες, τον τύπο, την τηλεόραση, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ (σε μία πρόλαβα να πάω κάποτε, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) και κυρίως από τις μαρτυρίες των άλλων, των γνωστών και φίλων του περιβάλλοντος μου.
Έτσι δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφέρω μια αντικειμενική άποψη.
Για μένα ο Αντρέας ήταν ο παππούλης της αλλαγής. Δηλαδή ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι μια Ελλάδα βαθιά πληγωμένη, και της ξαναέδωσε τα πρωτόλεια συστατικά της ίδιας της της ύπαρξης.
Δημοκρατία, ελευθερίες, ανοιχτή κοινωνία των μη προνομιούχων, αποκατάσταση της ισονομίας και της ισότητας των Ελλήνων. Αξιοπρέπεια, ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, όραμα και προοπτική, για ένα καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον.
Δυστυχώς δεν έγινε έτσι.
Τα κόμματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, όλοι εμείς που κουβαλάμε αναμνήσεις--κομμάτια ενός μεγαλύτερου κοινού ψηφιδωτού--κοινής συνείδησης, έχουμε να καταθέσουμε το δικό μας προσωπικό μέρος εκείνης της εποχής. Κι εγώ αυτό δεν θα το κρίνω. Διότι ο καθένας είναι μοναδικά ξεχωριστός και υπεύθυνος για το τι "κρατά" απ΄όσα έγιναν. Και το πως αυτά που έγιναν, τον διαμόρφωσαν. Και το πως ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ, στιγμάτισαν θετικά τον ίδιο ή απλά τον έκαναν να αποστρέφεται κάθε τι που είχε σχέση μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν, στο εξαιρετικό του άρθρο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος  http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4750041 αναρωτιέται (και μαζί του κι εγώ) τι συνέβη ξαφνικά και η πλειοψηφία που αποθέωνε τα "εικονίσματα της δημοκρατίας", τις "εξουσίες του λαού", το σοσιαλισμό και την προοδευτική παράταξη, εμφανίζεται να αποκαθηλώνει με περισσή αηδία, με μια εντυπωσιακή μεταβολή συναισθημάτων, λόγων και έργων, το "τότε". Κάνοντας την "επανάσταση" τους, σήμερα, το 2012
Αποκαθήλωσαν τον Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ των δύο τετραετιών, την αλλαγή και τα όσα τέλοσπάντων εννοούνται συν αυτοίς, δηλαδή τα όσα και οι ίδιοι στήριζαν, ψήφιζαν, πίστευαν και εμπιστεύονταν. Και έστω πως καλά έκαναν και τους κατέβασαν από το βάθρο της γοητείας και της σαγήνης των μαζών. Τους κατηγορούν όμως πως αυτοί ευθύνονται "γιατί έβαλαν τα θεμέλια ώστε να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα".
Εντάξει. Κατανοητό.
Ας περάσουν οι επόμενοι να επιρρίψουν ευθύνες στον Καραμανλή που προηγήθηκε του Αντρέα "που δεν έκανε όσα έπρεπε". Ας επιρρίψουν ευθύνες μετά στη Χούντα, πρίν τον Καραμανλή. Μετά ας πάμε στο Παλάτι και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μετά, πιο πίσω στον εμφύλιο. Στο Β Παγκόσμιο, και ούτω καθεξής. Ε δε μπορεί, κάποια στιγμή θα φτάσουμε και σε αυτά που λέει ο Ράμφος, στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1827 από τον Καποδίστρια. Ωστε να συνεχίσουμε, και να κατηγορήσουμε τους Τούρκους, και πιο πίσω τους Βυζαντινούς, και ούτω καθεξής.
Με λίγα λόγια και σε απλά Ελληνικά:
Όσο τρώγατε, ήταν καλά, και ήταν όλοι καλοί και "ηγέτες". Τώρα που πιάσαμε πάτο "όταν θυμάστε, χαίρεστε", σκάβοντας με τη σπέκουλα του (αλίμονο στον πρώτο διδάξαντα!!) λαϊκισμού, στο καρβουνιασμένο, κατακαμμένο δάσος, της Ελληνικής μας ιστορίας, για να βρείτε τους "πρωταίτιους" της Εθνικής Καταστροφής των Μνημονίων.
Τι ειρωνεία. Στα Μνημόνια που μας έβαλε ένας άλλος Παπανδρέου, ο Γιώργος, με χαρακτήρα εντελώς αντίθετο από του πατέρα του, Ανδρέα. Ένας δηλαδή σύγχρονος, πραγματιστής και σοβαρός πολιτικός, γαλουχημένος εντός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της αστικής μας δημοκρατίας.
Δε μας φταίει λοιπόν ο Αντρέας απαραίτητα. Απλά είναι "πρόχειρος" αυτή την εποχή της "αυτοκριτικής" μας. Αυτή την εποχή του "ξεσκίσματος" κάθε παλιάς ανάμνησης, κάθε εμπειρίας που ζήσαμε, κάθε οφέλους που είχαμε εμείς προσωπικά. Μπροστά στο τρομερό σεινάμενο δάχτυλο που καταδεικνύει τον "ένοχο", δηλαδή τον κοινό ΠΑΣΟΚτσή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον ανάπηρο, την ανύπαντρη μάνα και κάθε είδους πολίτη, σαν κι εμένα. Το δάχτυλο αυτό (που κάποτε θα ήταν μαύρη κουκούλα) που ζητά το αίμα μου, διότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξεγράψω το δικό μου ποιόν, τις επιλογές, τις αντιλήψεις και τις θέσεις μου, απέναντι στα δημόσια πολιτικά πράγματα.
Αρνούμαι κύριοι να αποκαθηλώσω τον Αντρέα. Δεν αρνούμαι να αλλάξω και να αναγνωρίσω τα λάθη μου, αντιθέτως. Αρνούμαι να αυτο-ξεφτιλιστώ, διαγράφοντας το παρελθόν, επειδή εσείς σήμερα περνάτε κρίση προσωπικότητας, ψάχνοντας στα θολά νερά για φταίχτες. Κοιταχτήτε στο καθρέφτη αν θέλετε φταίχτες! Αντικρύστε το πρόσωπο σας στην πραγματικότητα.
Ας μπεί επιτέλους μια κόκκινη γραμμή στο παρελθόν και ας προχωρήσουμε μπροστά, να βρούμε λύσεις!!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να βρεί τους εύκολους και πιασάρικους φταίχτες, αλλά τους πραγματικούς.
Τους φταίχτες του "μαζί τα φάγαμε". Τους φταίχτες που "αυτοί τα φάγανε". Τους φταίχτες και τους ψεύτες που κατέλυσαν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, τα δημόσια αγαθά, την ίδια τη δημοκρατία και άφησαν ένα κουφάρι ποτισμένο με ετερόκλητα δηλητήρια και ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Επιτέλους, ας ζήσουμε στο σήμερα, ας παλέψουμε και ας αγωνιστούμε για το σωστό, για να μπορέσουμε να έχουμε ελπίδα και για ένα -κάποιο- αύριο
Με το κεφάλι ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη και την θετική εικόνα ενός συμβολικού Αντρέα.
Δηλαδή ενός υπερήφανου, γεμάτου ζωή και γνώση Έλληνα, που αγαπά τους συνανθρώπους του και πολεμά για το δίκιο...

Και πως να τον σταματήσουν?

Ανοίγει κάποιος την τηλεόραση και πέφτει πάνω στην ευγενική φυσιογνωμία του Αλέξη. Τη μουσική που παίζει τις τελευταίες επιτυχίες, διακόπτει η ειδησεογραφία που μιλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πρωτοσέλιδα πλέον καθημερινά φιλοξενούν δηλώσεις του αρχηγού της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Και πως να τον σταματήσουν?
Αναρωτιούνται ορισμένοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της δεξιάς, τι συνέβη ξαφνικά και τόσος ντόρος γίνεται, για τους "επαναστάτες με τα κοντά παντελονάκια", όπως κοροϊδευτικά τους χαρακτήριζε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Και τσακώνονται μεταξύ τους στα καφενεία και φωνάζουν. "Αυτός θα μας αλλώσει τα κάστρα της μεταπολίτευσης"?
Δε σκέφτονται όμως κάτι απλό. Απέναντι στο καινούργιο που κομίζει ο Τσίπρας και οι αλληλοαναιρούμενες εξαγγελίες των στελεχών του, το παλιό "σύστημα του δικομματισμού" δεν έχει να προβάλλει κάτι που να αρέσει. Κάτι που να θέλγει και να τέρπει. Κάτι να κάνει τις καρδιές των Ελλήνων να πάλλονται στο ρυθμό μιας κάποιας αισιοδοξίας.
Μνημόνια, φόροι, μέτρα, δυστυχία, αδιέξοδο, όλα έχουν γίνει συνώνυμα στο μυαλό του ταλαιπωρημένου ψηφοφόρου. Και μπροστά σε αυτή τη στεναχώρια ο Αλέξης κραδαίνει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ελπίδας. Άσχετο αν τα αγκάθια του είναι μεγάλα και κοφτερά. Ασήμαντο αν το τριαντάφυλλο φαντάζει ομορφότερο στις εικόνες μιας άλλης εποχής. Άκαιρο, αν ψελίσει κάποιος, πως τα σύμβολα έχουν ξεθώριάσει. Όταν ακούς παντού πως υπάρχει μια εναλλακτική, στρέφεις το βλέμμα προς τα εκεί. Και περιμένεις
Κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, σχεδόν θρίαμβος, ένα μήνα πρίν τις εκλογές στις οποίες κρίνεται το μέλλον της χώρας στην Ευρώπη. Έτσι όπως μας περιγράφουν οι ξένοι, με κάθε τόνο, εξαντλώντας τη σοβαρότητα τους. Μόνο που οι ξένοι, δεν κατοικούν εδώ. Το λέει η λέξη. Δεν είναι δικοί μας. Δεν ξέρουν τι περνάμε εμείς. Δεν καταλαβαίνουν την καθημερινότητα μας. Απόμακροι, με τις γραβάτες σφιχτά δεμένες στο λαιμό, ταυτίζονται με τους εγχώριους συνομιλητές τους. Αυτούς που "μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε". Και μια στιγμή. Αν δεις τις φωτογραφίες, σχεδόν δεν ξεχωρίζεις ποιός είναι ο Έλληνας υπουργός και ποιός ο Βέλγος. Τέτοια η ταύτιση
Ενώ ο Αλέξης, ούτε γραβάτα δε φορεί. Θυμίζει το χειμαρρώδη χαρακτήρα του πολιτικού του προγόνου, του Ανδρέα Παπανδρέου, με το ζιβάγκο. Που με τη γροθιά υψωμένη κήρυττε την "αλλαγή", και τα πλήθη αναριγούσαν. Και τότε βλέπετε η Ελλάδα είχε ανάγκη μια αλλαγή-κάτι καινούργιο. Όπως και σήμερα
Και πως να την σταματήσουν?
Όσοι περάσανε τη βαρυχειμωνιά, παρακαλούν να έρθει η Άνοιξη, όποια μορφή και νά χει
Και μάλλον αυτό, είναι το πρόβλημα. Να πειστούμε πως ο δρόμος της αλλαγής περνάει μέσα από τις μεταρρυθμίσεις. Άραγε θα φτάσουμε στη κάλπη με το ερώτημα αυτό? Η θα πάμε για τις αγάπες και τα λουλούδια, όπως συνέβη στις 6 Μάη?
Λίγος καιρός απομένει για την οριστική απάντηση. Και την απόφαση της κοινωνίας, για το πως οραματίζεται μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά της.

Πρώτο κόμμα....το ΠΑΣΟΚ

Πρίν τις εκλογές της 6ης Μαϊου, σε μια συζήτηση με φίλους στο Facebook, είχα πει, ότι από διαίσθηση πιστεύω πως το ΠΑΣΟΚ θα είναι το πρώτο κόμμα και όχι η Νέα Δημοκρατία
Όταν το έλεγα, δε φανταζόμουν φυσικά, ότι θα έπεφτα τόσο πολύ μέσα, δια της πλαγίας οδού
Το νέο ΠΑΣΟΚ (ο ΣΥΡΙΖΑ με λίγα λόγια) βγαίνοντας δεύτερο κόμμα, αν αθροίσει τα ποσοστά του, με το παλιό ΠΑΣΟΚ, το τρίτο κόμμα, τότε διαπιστώνουμε πως άνετα κατακτά την πρώτη θέση, στις προτιμήσεις του λαού, ως "ευρύτερη σοσιαλιστική κεντροαριστερά". Ναι είναι κωμικοτραγικό, αλλά τόσο αληθινό.
Γιατί το αναφέρω τώρα? Ποιός ο λόγος?
Διότι είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία εκλέγονται κάθε φορά οι ψεύτες και οι λαϊκιστές του χειρίστου είδους, με παρόμοιο ύφος, εδώ και 30 τόσα χρόνια.
Πρώτος διδάξας ο Αντρέας, μην το ξεχνάμε, ωστόσο ο Αλέξης έχει να αντιμετωπίσει ένα τελείως διαφορετικό εξωτερικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Τόσο διαφορετικό, ώστε να απορεί κανείς, πως η ίδια μέθοδος της εξαπάτησης, ακόμα παράγει τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα.
Δια της ατόπου απαγωγής, θα μπορούσα να διαπιστώσω, ότι ναι, μοιάζει τελικά να είναι διαφορετικό το περίβλημα των περιστάσεων, αλλά μέσα, εντός της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, παραμένουν οι γνώριμες σταθερές πολιτικές αγκυλώσεις.
Και όντως, αν το καλοσκεφτούμε, πως να αλλάξει η αντίληψη, τη στιγμή που τα εργαλεία της αλλαγής, δηλαδή η παιδεία και η ενημέρωση, είναι τα πρώτα κάστρα που έχουν πέσει στα χέρια του "εχθρού"?
Χτες, στο Forbes, διάβασα το περίφημο άρθρο του Ελληνοαμερικάνου, που φωνάζει "Ας δώσουμε στην Ελλάδα αυτό που της αξίζει τελικά: Τον Κομμουνισμό". Σοκαρίστηκα ειλικρινά από την ωμότητα της γραφής, αλλά σκέφτηκα ότι μόνο με το σόκ μπορείς να συνειδητοποιήσεις, αυτό που όλοι καταλαβαίνουν έξω από τη χώρα μας. Ότι στην πράξη ζητάμε να εξακολουθήσει να υφίσταται η αυταπάτη, το όνειρο, το αόριστο και το παράλογο, που τόσα χρόνια μασκάρευαν και απέκρυπταν, τα πολλά δανεικά χρήματα, που δημιούργησαν μια νέα κοινωνική μεσαία τάξη.
Αυτή η κοινωνική μεσαία τάξη, που επί χρόνια ακουμπούσε στο δικομματισμό, "έκατσε" πάνω στα θεμέλια ενός βαθιά καταχωνιασμένου πολιτικού συντηρητισμού (που δεν εκφράζουν τα μεγάλα κόμματα που εκ των πραγμάτων είναι πολυσυλλεκτικά και άρα διαθέτουν ένστικτα χαμαιλέοντα στο DNA τους) που αρνούμενος να "διαβάσει" τις εξελίξεις σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο (με πρώτη και σημαντικότερη, την αλλαγή που έφερε η παγκοσμιοποίηση) αντιδρά πεισματικά σε οτιδήποτε μπορεί να τον ανανεώσει. Είναι σα να έχτισες μια μεζονέτα, πάνω από ένα παλιό ξύλινο σπίτι, και να ελπίζεις ότι στο σεισμό θα αντέξει το οικοδόμημα.
Και να που ο σεισμός και οι μετασεισμικές δονήσεις, έχουν ραγίσει και τραυματίσει την μεζονέτα που η ευημερία και οι ανέσεις κατασκεύασαν. Και απελπισμένοι οι ιδιοκτήτες, για να σωθούν, αντί να βγούν από το σπίτι, έξω στην απλωσιά, στα πράσινα λιβάδια, που τουλάχιστον βλέπουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, τι έκαναν?
Κατέβηκαν στα υπόγεια, κάτω από τη μεζονέτα, δηλαδή στην ξύλινη πατροπαράδοτη παράγκα
Ναι αλλά εκεί, δεν έχει ηλεκτρικό, δεν έχει σύγχρονα μέσα. Έχει μαγγάλι, έχει στόφα, έχει σίδερο με κάρβουνα, έχει αλέτρι και υνί. Γιατί πάντοτε στα υπόγεια οι γονείς μας κρατούσαν τις αναμνήσεις, τα ενθύμια, από αλλοτινές εποχές διαφορετικές και δύσκολες. Γιατί πάντοτε ο άνθρωπος έχει την τάση να ανέρχεται και να αφήνει πίσω του, θαμμένα τα προηγούμενα ερεθίσματα, ώστε να ανέβει επίπεδο, χτίζοντας καινούργια βιώματα και νέα προοπτική για τη ζωή  και την οικογένεια του.

Μετά από τους φανερούς συμβολισμούς αυτής της παραβολής, επανέρχομαι στην πολιτική και το τοπίο που έχει σχηματιστεί. Μπορεί να ακουστεί παράλογο, όμως είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος μετά τη χτεσινή αποτυχία να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, και θα εξηγήσω το γιατί:

Πρώτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, μέχρι τη 17η Ιούνη, ώστε ο κόσμος να σκεφτεί διαφορετικά, αντιμετωπίζοντας την επερχόμενη κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών και τις αφόρητες πιέσεις της Τροϊκα και της Ευρωζώνης, στην πραγματική ζωή του. Έτσι, θα πάμε σε εκλογές με τα πραγματικά διλήμματα μπροστά μας, και όχι τα ψεύτικα. Τα πραγματικά διλήμματα είναι "Ευρώπη ή Αφρική" και "Φτώχια ή Εξαθλίωση". Τα ψεύτικα διλήμματα είναι "Μνημόνιο ή Αντί-Μνημόνιο" και "Δραχμή ή Ευρώ". Ας επιλέξει ο σοφός λαός, τι μέλλον επιθυμεί να έχει λοιπόν. Τα ψέματα τελείωσαν
Δεύτερον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε οι πολιτικές δυνάμεις της σύνεσης και της Ευρωπαϊκής λογικής να συνασπιστούν σε ένα ενιαίο μέτωπο, το οποίο με σαφήνεια θα ενημερώσει και θα διατυπώσει θέσεις σοβαρές και υπεύθυνες. Απέναντι στο μέτωπο του λαϊκισμού και της ανοησίας, που προκειμένου να ωφεληθεί από το momentum της εποχής, τάζει λαγούς με πετραχήλια, παραπληροφορώντας το λαό, ψευδόμενο κατάφωρα και παράνομα, με τις εκτός πραγματικότητας πολιτικές και οικονομικές του θέσεις. Ο ελληνοαμερικάνος του Forbes, γράφει πως "μόνο στα πανεπιστήμια πλέον διδάσκονται τα θεωρήματα των αριστερών κομμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, καθώς στην πραγματική ζωή κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά". Ιδού η Ρόδος λοιπόν. Στο χέρι των σοβαρών η ευθύνη για ενημέρωση του Ελληνικού λαού
Τρίτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε όλοι οι πολιτικοί καραγκιόζηδες που ξεπήδησαν δήθεν από την "αγανάκτηση" και την "καταπίεση", να πάνε σπίτια τους, αποκαθηλωμένοι μπροστά στα ζόρια της αναγκαιότητας. Μιλάω για τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο, τον Τσίπρα και τα άλλα παιδιά. Ο χρόνος είναι σύμμαχος υπέρ του ξεκαθαρίσματος του πολιτικού τοπίου. Ας κάνουν γρήγορα οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους μια φορά σωστά και ας ξεμπροστιάσουν τα νούμερα, τους κωλοτούμπες, τους αστείους, και ας τους δώσουν στις ερχόμενες εκλογές τα ποσοστά που τους αρμόζουν.
Τέταρτον γιατί, μπροστά στην επιλογή για αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, και ανεξέλεγκτες συνέπειες για το μέλλον του Ευρώ και άλλων χωρών του Νότου, οι μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε, έχουν αλλάξει ρότα, λαμβάνοντας το μήνυμα από την εκλογή Ολάντ. Πως δηλαδή, οι κρίσεις χρειάζονται και απαιτούν ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ μιας και οι κρίσεις είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ φαινόμενα, δηλαδη αλληλεπιδραστικά. Δεν αρκεί να τακτοποιήσεις τα του οίκου σου, αλλά να βγείς και έξω, και να συνεννοηθείς με τους φίλους, για να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα σου. Αυτό που έλεγα δηλαδή παραπάνω. Όχι να κρύβεσαι στα παλιά ξύλινα υπόγεια και να προσπαθείς να καταλάβεις πως δουλεύει το σίδερο με τα κάρβουνα. Αλλά να βγείς έξω στο λιβάδι, με ορατότητα των καταστάσεων και αγκαζέ με τους άλλους κατοίκους της φάρμας, να βρείς μια λύση. Να βάλεις πλάτη κι εσύ, όπως βάζουν κι αυτοί σε σένα.
Πέμπτον και σημαντικότερο, γιατί, είναι επιτέλους η ώρα, η Ελλάδα να πάρει τα μπροστά της. Και η ώρα είναι τώρα. Τώρα. Η σοβαρότητα της κατάστασης, είναι ιστορικά συγκρίσιμη σε μέγεθος, με άλλες κρίσιμες καμπές που το έθνος αντιμετώπισε ανάλογες προκλήσεις. Δηλαδή την ΕΞΗΣ ΜΙΑ. Τον ίδιο του τον εαυτό. Σε αυτές τις ώρες, της εθνικής ευθύνης, δεν απαιτείται μονάχα ισχυρή ηγεσία. Απαιτείται ισχυρή θέληση και ισχυρή πεποίθηση, πως ο δρόμος της αλήθειας είναι μονάχα ένας. Και είναι αυτός με τον κόπο, το μόχθο, την καινοτομία, την ανανέωση, την σοβαρότητα και τη θυσία του ατομικού, μπροστά στο συνολικό. Είναι ο μακρύτερος και πιο επίπονος. Είναι ο δρόμος που μόνο οι Έλληνες μπορούν να ζητούν με ευχαρίστηση, αντιλαμβανόμενοι την ιστορική και πολιτιστική τους κληρονομιά, περί "αρετής". Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Ιδού λοιπόν το διακύβευμα. Έχουμε τα κότσια να ζήσουμε ελεύθεροι από το κακό μας κάρμα? Ή φτιαχτήκαμε να είμαστε ραγιάδες, κρυμμένοι στα σκοτάδια, ζήτουλες και αναξιοπρεπείς στην εσωστρέφεια και τις ακατάληπτες ιδέες μας?

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ελπίζω. Μακάρι να βγώ αληθινός στο τέλος και να επικρατήσει το σωστό για τη χώρα μας. Καιρός είναι.

Κανείς δεν ξέρει πραγματικά, ποιά είναι η Ευρώπη

Όλος ο κόσμος συζητά για τις εκλογές που έρχονται με το ίδιο ύφος

"Δεν ξέρουμε τι να ψηφίσουμε" οι μέν, "θα ρίξω το τάδε, για εκδίκηση" οι δε
Ε, σίγουρα με τέτοιες νοοτροπίες, είναι σίγουρο πως στο τέλος μια από τα ίδια θα δούμε
Όμως αληθεύει πως εναλλακτικές δεν υπάρχουν πολλές. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, είναι χρεοκοπημένο
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό? Γιατί δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις?
Η απάντηση που εγώ έχω στο μυαλό μου είναι η εξής
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του είναι χρεοκοπημένο, γιατί έχει φτιαχτεί να ανταποκρίνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Να μοιράζει δανεικό χρήμα, και να διεκπεραιώνει γραφειοκρατικές αναγκαιότητες
Σε αυτό το ρόλο, διαμορφώθηκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, μετά την ιστορία του Πολυτεχνείου
Με μια πνοή επαναστατικής ανατροπής, και πολύ ιδεαλισμό, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα κυρίως, εγκαθίδρυσε τον ιδιόμορφο Ελληνικό σοσιαλισμό, την κοινωνικοποίηση δηλαδή της μοναδικής παραγωγικής μηχανής της χώρα μας. Του κράτους
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία, διότι πολύ απλά αποτελούσε τη συνταγή της επιτυχίας, για επανεκλογή στην εξουσία, με κλειστά μάτια
Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία, σε ελάχιστες περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα χρειάστηκε να αποφανθεί ή να αποφασίσει, για ουσιαστικές και σημαντικές περιστάσεις
Ο λόγος είναι ότι μέσα στην αγκαλιά της Ευρώπης, οι πάντες άραξαν, και όσοι καλοί είχαν απομείνει αντικαταστάθηκαν απο ανδρείκελα και αχυρανθρώπους, που θα συνέχιζαν το ίδιο παιχνίδι επικοινωνίας
Το δούναι και λαβείν, με λίγα λόγια. Το αλισβερίσι, με κύριο μενού την κρατική-εθνική περιουσία
Για κακή μας τύχη, σήμερα βρισκόμαστε σε μια πολύ σοβαρή κατάσταση, και όλοι γνωρίζουμε πως οι πολιτικοί διαχειριστές-γραφειοκράτες-αχυράνθρωποι, παρέα με τους μαφιόζους που νέμονται τα εκάστοτε "κεκτημένα" τους, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα
Το δυστύχημα όμως, είναι ότι, κανένας Έλληνας σήμερα, δεν πείθεται από την Ευρώπη.
Και δεν πείθεται, διότι κανείς, πλην ελαχίστων, δε γνωρίζει "τι εστί" Ευρώπη
Άρα εκ των προτέρων, το δίλημμα "Μνημόνιο VS όχι-Μνημόνιο", με background το επί της ουσίας σημαντικότερο δίλημμα "Εντός ευρώ και ευρώπης VS Εκτός ευρώ και ευρώπης", δεν υφίσταται στο βαθμό που θα επιθυμούσαν, όσοι το επικαλλούνται θετικά.
Για να δείξουν δηλαδή στην κοινωνία, τι θα πάθει η Ελλαδίτσα, αν τυχόν διαλέξει την αντι-Μνημονιακή πολιτική ρητορεία, και εκλογή
Εδώ και 30 χρόνια, η επωδός "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", πάει παρέα με το "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", στην πράξη, στο πεζοδρόμιο, στη λαϊκή αντίληψη περί νομιμότητας και ηθικής
Πότε κάποιος Έλληνας πολιτικός, μας σύστησε την έννοια της Ευρωπαϊκής προοπτικής?
Ποτέ κανένας δεν το έπραξε. Μαύρα μεσάνυχτα έχουμε όλοι μας. Μιλάω πολύ πρακτικά
Αντίθετα, όλοι μας είπαν, ότι Ευρώπη=Λεφτά. Λεφτά για κάθε δουλειά και κάθε ανάγκη. Λεφτά μέσω των τραπεζών, των επιδοτήσεων, των παροχών, των προσλήψεων, του χρηματιστηρίου...
Όμως σήμερα που καλούμαστε να επιλέξουμε με βάση το θεωρητικό δίλλημα "εντός η εκτός ευρώ", δεν έχουμε επιχειρήματα.
Παρά την απλή και κατανοητή σκέψη ότι, "το μνημόνιο μας έκοψε τα λεφτά". Άρα εφόσον Μνημόνιο=Ευρώπη, δια της λογικής συνεπαγωγής, Ευρώπη=αυτοί που μας κοβουν τα λεφτά.
Τόσο απλά ρε παιδιά, είναι τα πράγματα.
Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, κάνουν το πολιτικό έγκλημα να μιλάνε στο βοσκό για διαστημόπλοια. Με αποτέλεσμα ο βοσκός να χάνει και τα πρόβατα, αλλά και το γάλα που παράγουν
Έχει αγανακτήσει ο λαός. Και θέλει χειροπιαστά αποτελέσματα. Λύσεις. Και αυτό είναι το δίκαιο και το σωστό
Ο λαός που πεινά, δεν θέλει αόριστα οράματα και προοπτικές. Θέλει φαγητό και δουλειές. Χρειάζεται ασφάλεια. Χρειάζεται νόμο και τάξη. Ειρήνη και ευημερία. Βιοτικό επίπεδο.
Απέναντι σε αυτές τις ανάγκες, οι πολιτικοί μας, δεν ξέρουν τι να μας πουν, στην πραγματικότητα. Αλλιώς είχαν μάθει και αυτοί τόσα χρόνια
Όταν λοιπόν κλήθηκαν να υπογράψουν τα Μνημόνια, οι περισσότεροι το έκαναν με τη λογική ότι «οι Ευρωπαίοι ξέρουν και δεν θα εκτεθούμε». Διότι οι ίδιοι οι Έλληνες πάτρωνες μας, το μόνο που γνωρίζουν, είναι να κάνουν ελιγμούς, επικοινωνία, και συναλλαγές με τις διάφορες συντεχνίες υψηλού η χαμηλού κοινωνικού επιπέδου.
Εφόσον τελικά, ο Έλληνας έχει συνδέσει την Ευρώπη και το Ευρώ, με το κακό, έτσι αόριστα, μην περιμένετε πως θα βρει την ωριμότητα σε αυτές τις εκλογές, να σκεφτεί και να κάνει υπερβάσεις.
Και αυτός, όπως οι πολιτικοί του πάτρωνες, ενεργεί με τη λογική ότι «αυτοί ξέρουν καλύτερα, δεν θα εκτεθούμε», και θα εμπιστευτεί «αυτούς που ξέρει, σαν το καλό λάδι».
Ε, από την επόμενη των εκλογών, θα ξεκινήσουμε ομαδικώς τη μίρλα και τη γκρίνια «για τους αλλοτινούς καλύτερους πολιτικούς που έπρατταν με βάση το εθνικό συμφέρον και δε μας ξεπουλούσαν, όπως ετούτοι εδώ οι κλέφτες».
Και θα αλλάξουμε πλευρό, ήσυχοι πια ότι θα «δούμε» ανάπτυξη, όπως θα «δούμε» και Ευρώπη, κάποτε.
Σαν να θυμάμαι την παροιμία που λέει «Χέσε ψηλά κι αγνάντευε»
Ε, με το αγνάντι, όλο και κάτι θα μείνει στο χώμα για το λαό. Δε συμφωνείτε?