Η αποφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού, οι άδειες του Κουφοντίνα, η ανομία και το πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας, δήθεν στο όνομα της "πολιτικής αντίστασης", αποτελούν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι του κράτους που έχουν όλοι ξεχαρβαλώσει.
Αν κάποτε σκεφτόμουν ότι ίσως και να επιστρέψω στην Ελλάδα, πλέον έχω αηδιάσει ολότελα και ούτε ο έμφυτος ρομαντισμός που με διακρίνει ως άτομο, είναι δυνατό να με παρακινήσει να δω το θέμα διαφορετικά.
Αηδία, λύπηση και απαξίωση. Ένα συναίσθημα πνιγμού και απογοήτευσης. Μια ματαίωση δίχως διέξοδο.
Η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το αυτονόητο για μένα.
Ωστόσο μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αν δεν υπάρχει κάποια ανταπόδωση, η αγάπη και η αυτοθυσία οδηγούν στον αφανισμό της προσωπικότητας εντός της ουτοπίας.
Δεν δέχομαι να ζώ και να πληρώνω φόρους σε μια πολιτεία που αποφυλακίζει εγκληματίες και καθάρματα δίχως ίχνος ανθρωπιάς και επαφής με αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως μια σύγχρονη, προοδευτική κοινωνία.
Και από την άλλη να με πρήζουν για την οικολογική καταστροφή, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, το τζαμί στο Βοτανικό και ένα σωρό άλλα δευτερεύοντα ζητήματα μεταξύ τύρου και αχλάδου.
Δεν το δέχομαι.
Είναι ζήτημα της Ελληνικής κοινωνίας να αλλάξει. Όποτε και αν αλλάξει.
Δε με ενδιαφέρει πλέον, ούτε και θα περιμένω να έρθει η "Αλλαγή" στην οποία διαχρονικά πίστεψα.
Ο εξευτελισμός της Ελλάδας, είναι όλος δικός σας.
No comments:
Post a Comment