Monday, December 5, 2016

Ας σταματήσει η κινδυνολογία



Κυρίες και κύριοι,

Όσο και να χτυπάτε τον κώλο σας κάτω η Ευρώπη ούτε θα διαλυθεί, ούτε και καμία καταστροφή θα γίνει.

Αρκετά με την κινδυνολογία και τη διασπορά ειδήσεων με σκοπό τον πανικό.

Η Ευρώπη θα αντέξει τις πιέσεις Αμερικάνων και Βρετανών καθώς και όποιων τροφοδοτούν και ενισχύουν με διάφορους τρόπους (γνωστά τα έργα τους) την αποσταθεροποίηση.

Το Ευρώ είναι το δεύτερο ισχυρότερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη, αυτό σημαίνει ότι τρισεκατομμύρια καταθέσεις σε Ευρώ εγγυόνται ότι η ενιαία αγορά παραμένει μπετόν αρμέ.

Είπα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι όσοι προκρίνουν τα δημοψηφίσματα σε καιρό κρίσης, δεν εξυπηρετούν αγαθές και δημοκρατικές δυνάμεις, αλλά επι τούτου γενούν και αναπαράγουν εντάσεις και ίντριγκες αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη.

Ποτέ άλλοτε, εν μέσω γενικευμένου οικονομικού πολέμου και γενικευμένων ανακατατάξεων, δεν εζητήθει η γνώμη του λαού για θέματα στρατηγικού σχεδιασμού και υψηλής πολιτικής. Ούτε δε, για συνταγματικά θέματα όπως στην Ιταλία. Αυτά είναι γελοιότητες.

Όπως γελοία ήταν τα Ελληνικά δημοψηφίσματα, όπου όμως αποκαλύφθηκε ότι μόνο για τα μάτια του κόσμου έγιναν και όχι για την ουσία.

Δεν υπάρχει ζωή εκτός Ευρώ, τελειώσανε τα ψέματα.

Ευκαιρία τώρα που εξελέγη ο Τράμπ, η Ευρώπη να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή με σαφείς και αποφασιστικές παρεμβάσεις εξωτερικής πολιτικής. Είμαι υπέρ της παρέμβασης και σε επίπεδο ενόπλων δυνάμεων, την αποτελεσματική θωράκιση των εξωτερικών μας συνόρων καθώς και την περαιτέρω ενίσχυση σε επίπεδο ΝΑΤΟ.

Ο Τράμπ θέλει να ασχοληθεί με τον κίνδυνο της Κίνας, τα βρίσκει με τον Πούτιν. Ίσως η καγκελαρία θα πρέπει να αναθεωρήσει τις θέσεις της απέναντι στους Ρώσους και να αλλάξει γνώμη και για άλλα θέματα (ποσοτική χαλάρωση για όσους ακολουθήσουν την πεπατημένη).

Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι τρέλα να σκεφτόμαστε την έξοδο από το Ευρώ και να αντιστεκόμαστε με σθένος στις βασικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να είμαστε συμβατοί με τις Ευρωπαϊκές συνθήκες τις οποίες στην τελική υπογράψαμε αυτοβούλως.

Όποιος νομίζει ότι η Ελλάδα θα γίνει Κούβα ή κάτι άλλο ενδιάμεσο είναι βαθιά νυχτωμένος. Ο Ελληνικός λαός δεν είναι κουτός, ούτε και άπατρις, ούτε και διακατέχεται από ανθελληνικές δικαιολογίες επειδή έτυχε να κυβερνά ένας θίασος ηλιθίων και άσχετων αυτή την εποχή.

Ούτε και οι δανειστές μπορούν να επιβάλλουν άλλα μέτρα και άλλες λύσεις ενώ η κυβέρνηση έχει απωλέσει τη δεδηλωμένη. Απαιτούνται εκλογές.

Και απαιτείται σοβαρότητα.

Κανένας εχέφρων δεν αρνείται την ανάγκη να αλλάξει ο δημόσιος τομέας και το ασφαλιστικό. Κανένας δεν αρνήθηκε τις απαραίτητες θυσίες. Αντιθέτως, όλοι έχουμε συμβάλλει και συμβάλλουμε σε βάρη δυσανάλογα της θέσης μας.

Ωστόσο τα μέτρα δεν έχουν αποδώσει και αυτό θα πρέπει να γίνει αντικείμενο έρευνας και να αποδωθούν οι αντίστοιχες ευθύνες.

Μόνο μια κυβέρνηση που θα μιλήσει ειλικρινά στον κόσμο για τις προκλήσεις και τα όσα χρειάζονται θα αντέξει στο χρόνο. Και πάντοτε με προσανατολισμό σε μια Ευρωπαική πραγματικότητα που μόνο ωφέλη μπορεί να παρέχει στην πατρίδα μας.




Tuesday, November 29, 2016

Τα δημοψηφίσματα


Όποιος ειλικρινά πιστεύει ότι τα δημοψηφίσματα είναι έκφραση δημοκρατίας στη σημερινή εποχή είναι σε απλά Ελληνικά, κουτός.

Τα δημοψηφίσματα στην παρούσα συγκυρία χρησιμοποιούνται ως πολιορκητικός κριός για να ανατρέψουν κεκτημένα και κατακτήσεις των δυτικών αστικών δημοκρατιών που βασίστηκαν στην ευημερία των κοινωνιών της περασμένης δεκαετίας.

Τα δημοψηφίσματα είναι το εφάμιλλο των δικτατοριών που επιβλήθηκαν από τη CIA στις χώρες της Μεσογείου και τον αραβικό κόσμο τη δεκαετία του 70. Με τη διαφορά ότι σήμερα την κοινή γνώμη καθοδηγουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ΜΜΕ.

Το λέω ειρωνικά.

Δημοκρατία και δημοψηφίσματα προϋποθέτουν μια ωριμότητα που δεν έχει ο όχλος. Αυτό είναι γνωστό σε όσους μανιπουλάρουν και καθοδηγούν το κοπάδι. Γι αυτό και εξεγείρονται ζητώντας περισσότερη "δημοκρατία".

Γι' αυτό μας έχουν ζαλίσει με τα "δικαιώματα" και τις ανθρώπινες ανάγκες για ελευθερία και αυτοδιάθεση.

Όποιος έχει χρήματα, μπορεί να είναι και ελεύθερος και να κάνει επιλογές.

Όποιος είναι υπάλληλος που ίσα επιβιώνει τι ακριβώς ελευθερίες έχει? Κοροϊδευόμαστε?

Είναι ελευθερία να επιλέξεις το μοντέλο της τηλεόρασης ή αν θα πας με μαύρο ή με κινέζο?

Απορώ με τη νοημοσύνη ορισμένων. Απορώ με όσους πουλούσαν παγκοσμιοποίηση και καπιταλισμό αγκαζέ με το "πακέτο" ελευθεριότητας Αμερικάνικης εμπνεύσεως. Απορώ κυρίως που απορούν πως απέτυχε το δηλητηριώδες αυτό σχέδιο τους.

Να σου δίνουν δηλαδή με το ζόρι ένα φαγητό που δεν σου αρέσει. Να το φτύνεις, να το σιχαίνεσαι, να το καταγγέλεις-- και μετά να σου κάνουν έρευνα αγοράς δυσαρεστημένου πελάτη, γιατί δεν σας άρεσε η μαγειρική μας. Απορούν που εκλέγεται ο Τράμπ, που υπάρχει παντού ο δεξιός, εθνοκεντρικός λαϊκισμός υπέρ της επιστροφής στις τοπικές εξουσίες.

Βάφτισαν το σχεδιάκι τους αριστερά και προοδευτισμό και τους ξίνισε. Όπως ξίνισε και ο σοσιαλισμός. Όπως και όλα τα συστήματα που αντί να παράγουν χαρά, παράγουν λύπη. Απορώ που κάποιοι μπέρδεψαν το διεθνισμό, δηλαδή την επικράτηση του εργατικού κινήματος (θεωρητικά) σε όλο τον κόσμο, με την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την παραγωγή σε τιμές ξεφτίλα στην Κίνα ενώ η κατανάλωση γίνεται στα ρετιρέ της Δύσης. Ωραίο κόλπο ρε ξυπνητζήδες

Ε, τι να κάνουμε. Δεν έχουμε ιδιωτικό τζέτ να πετάμε στο Μονακό για ψάρι και στην Αλικαρνασσό για παϊδάκια και μετά για παγωτό στο Ντουμπάι. Συγνώμη κιόλας ε που δε συγκινηθήκαμε από τον ενθουσιασμό σας. Δε συγκινηθήκαμε που θέλετε να επιβάλλετε το πακέτο πασπαρτού που λειτουργεί σε αλλοτριωμένες, πολυπληθείς και ισοπεδωμένες κοινωνίες αποχαυνωμένων καταναλωτών McDonalds, Apple, Google, Wallmart και Κιμ Καρντάσιαν. Το πακέτο όλοι οι καλοί χωράνε αφού κανείς δεν έχει ταυτότητα, ούτε προσωπικότητα, ούτε προέλευση, ούτε κατεύθυνση. Όπου το άτομο υπάρχει όσο καταναλώνει "πολιτισμό", όχι όσο συμμετέχει.

Ούτε και έχουμε το περίσσευμα δισεκατομμυρίων να "επενδύσουμε" σε ναρκοαγορές και ξέπλυμα μαφιόζων ή να αντισταθμίσουμε κινδύνους από επιχειρηματικά δάνεια ή να τοποθετήσουμε σε ακίνητα. Γιατί αυτό έχει γίνει το κεφάλαιο σήμερα. Αέρας. Δεδομένα μέσα σε καλώδια που αλλάζουν ήπειρο και ιδιοκτήτη σε δευτερόλεπτα. Αν δηλαδή κάποιος τραβήξει μια πρίζα χάθηκαν τα κεφάλαια? Αυτό είναι η φούσκα? Που είναι η πραγματική οικονομία? Τα ξεχάσαμε όλα? Η αρκεί να υπάρχει μια Αφρική να τροφοδοτεί με φτηνές πρώτες ύλες? Η μήπως θα μας σώσει η εξερεύνηση του διαστήματος μετά?

Γιατί η παγκοσμιοποίηση και ο καπιταλισμός καζίνο της ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων δίχως κανέναν περιορισμό και με οποιοδήποτε μέσον, εξυπηρετεί όσους έχουν πρόσβαση στο σύστημα. Όσους έχουν περίσσευμα χρημάτων. Όσους έχουν κερδοσκοπήσει εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του διπλανού -που δεν είναι πλέον διπλανός, αλλά μακρινός..στην άλλη άκρη της γης, άρα αόρατος, άρα δεν πειράζει?-. Καπιταλισμός σημαίνει εκμετάλλευση. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει εκμεταλλεύομαι την καθυστέρηση του τρίτου κόσμου. Τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου.

Ο κάθε καημένος επαρχιώτης στην Ευρώπη πιστεύει ότι έχοντας μια ψήφο και μια πιστωτική κάρτα στο χέρι, μετέχει των εξελίξεων και των γεγονότων που ερήμην του προγραμματίζονται. Ότι στέλνοντας ένα sms σε κάποιον τετραψήφιο αριθμό κάνει αγαθοεργία, καταπολεμά την πείνα και την αδικία των φτωχών. Ότι παράγοντας πλεονάσματα στερώντας χρόνο από την οικογένεια και τα παιδιά του, επιτελεί έναν σκοπό. Να συσσωρεύσει ύλη, πράγματα δηλαδή που πεθαίνοντας δεν θα τα πάρει μαζί του. Ούτε και θα τα κληρονομήσει σε κάποιον.

Ζούμε εποχές αναταράξεων και αλλαγών, προφανώς γιατί το μόντέλο αποδείχτηκε αποτυχία.

Τώρα πάμε να βρούμε μια νέα πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός μας, συλλέγοντας αναμνήσεις και σουβενίρ, είπε να πεταχτεί και μέχρι την Κούβα να πει αντί στον Κάστρο. Ερώτηση, ο Κάστρο τον ήξερε όσο ζούσε? Είχαν κάνει κανά στριφτό μαζί ή δεν προκάνανε?






Wednesday, November 9, 2016

Αμερικάνικες εκλογές - Μια εξαιρετική ανάλυση από τον κ. Stirlitz


Σήμερα θα αναδημοσιεύσω μια εξαιρετική ανάλυση για τις Αμερικανικές εκλογές στις οποίες ως γνωστόν θριάμβευσε ο Ντόναλντ Τράμπ.

Η ανάλυση αυτή είναι ενός αναγνώστη του Capital που συχνά πυκνά αρθρογραφεί με την ιδιαίτερα εμβριθή και εμπεριστατωμένη λόγω γνώσεων και ικανότητας πένα του.

Ο κύριος Stirlitz με ετίμησε δίνοντας μου την άδεια να χρησιμοποιήσω το σχόλιο του εδώ. Περιττό νομίζω να τονίσω ότι συμφωνώ απόλυτα στα όσα λέει. 

Ιδού λοιπόν:

Επειδή οι φετινές αμερικανικές εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη, θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό μου σχόλιο σε αυτές ξεφεύγοντας για λίγο από την εσωτερική επικαιρότητα.  

Είναι προφανές ότι τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ μία πραγματική σιωπηρή επανάσταση. Η παλιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη που εκπροσωπείται από τη Χίλαρι Κλίντον βλέπει τις μέρες της να τελειώνουν. Η Αμερική περνά το κατώφλι προς μια επόμενη φάση και δεν υπάρχει γυρισμός όποιος κι αν αναδειχτεί νικητής σήμερα. Επιμένοντας στην αντισυμβατική προεκλογική εκστρατεία του ο Τραμπ ήξερε ότι χτυπούσε το κατεστημένο εκεί που πονούσε περισσότερο, αλλά και ότι συγκινούσε μία μάζα ψηφοφόρων η οποία έως τώρα σπανίως ασχολείτο με τις εκλογές και σπανίως έμπαινε στον κόπο να ψηφίσει. 

Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ είναι μια φοβερά δαπανηρή υπόθεση. Για να καταφέρει κανείς να πάρει το χρίσμα ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) που μονοπωλούν την εξουσία επί 200 χρόνια λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, θα πρέπει να δαπανήσει αστρονομικά ποσά σε διαφημίσεις, προβολές, ταξίδια, πληρωμές προσωπικού, και κομματικές εκδηλώσεις. Τα ποσά αυτά καλύπτονται από χορηγούς και ο νόμος είναι πολύ αυστηρός ως προς τη διαφάνεια της προέλευσής τους. Οι χορηγοί των υποψηφίων παραδοσιακά είναι τα μεγάλα λόμπι τα οποία φυσικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δαπανήσουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια προκειμένου να έχουν στο χέρι τον μελλοντικό πρόεδρο και να κάνουν όμορφα και νόμιμα τις δουλειές τους που θα τους αποφέρουν πολλαπλάσια κέρδη. 

Η δραστηριότητα των λόμπι είναι σχεδόν θεσμός στις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν έχουν όλα τα λόμπι την ίδια επιρροή. Αναμφίβολα το πλέον ισχυρό και αποτελεσματικό είναι το φιλοϊσραηλινό (με αιχμή του δόρατος την περίφημη AIPAC) το οποίο ελέγχει απολύτως το τραπεζικό σύστημα, τον Λευκό Οίκο, το υπουργείο Οικονομικών, τα ΜΜΕ και την Τέχνη. Έχει τέτοια εξουσία και εμπνέει τόσο φόβο ώστε απαγορεύει εμμέσως να ασκείται οποιαδήποτε κριτική εναντίον του. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ΗΠΑ εδώ και κάμποσες δεκαετίες μοιάζει σαν ένα πλήθος ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με έναν ελέφαντα. Αν και στριμώχνονται από τον ελέφαντα και κινδυνεύουν να τσαλαπατηθούν από αυτόν ανά πάσα στιγμή, όλοι υποκρίνονται ότι δεν τον βλέπουν, ότι δεν υπάρχει. Απαγορεύεται ακόμα και να αναφέρουν τη λέξη «ελέφαντας»! Η επιρροή που ασκεί το λόμπι έχει βέβαια σαφέστατη στόχευση που δεν είναι άλλη από την ασφάλεια του Ισραήλ μέσω της εκμετάλλευσης της αμερικανικής διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος.  

Οι ΗΠΑ έχουν ασκήσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τουλάχιστον 50 φορές τις τελευταίες δεκαετίες προκειμένου να εμποδίσουν καταδικαστικά ψηφίσματα σε βάρος του Ισραήλ. Επίσης έχουν περάσει νόμο με τον οποίο εγγυούνται την ασφάλεια του Ισραήλ ενώ υπάρχει και νόμος από το 2008 με τον οποίο δεσμεύονται να διασφαλίζουν ανά πάσα στιγμή την Ποιοτική Στρατιωτική Υπεροπλία του (QME) έναντι όλων των γειτόνων του – στα πλαίσια αυτού του νόμου χορηγείται στο Ισραήλ ετήσια δωρεάν στρατιωτική βοήθεια ύψους 3 δις δολαρίων η οποία θα αυξηθεί στα 3,8 δις ετησίως από το 2019 και μετά. Συνεπώς ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτό που συνδέει τις ΗΠΑ με το Ισραήλ δεν είναι μία απλή συμμαχική σχέση όπως π.χ. αυτή που έχει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ. Στη δική μας περίπτωση οι ΗΠΑ προστάζουν κι εμείς υπακούμε, ενώ στην περίπτωση του Ισραήλ συμβαίνει το αντίστροφο. Άρα όποτε το Ισραήλ θεωρεί ότι αντιμετωπίζει κάποιου είδους «υπαρξιακή απειλή» όπως συμβαίνει τώρα με το Ιράν, κινητοποιεί το λόμπι του στις ΗΠΑ για να «καθαρίσει» αντ’ αυτού. Δεν το κατηγορώ γι’ αυτή την πρακτική. Αφού μπορεί να το κάνει, καλώς το κάνει, και μακάρι να είχε και το ελληνοαμερικανικό λόμπι την ίδια επιρροή.  

Σε περίπτωση που εκλεγεί η Κλίντον θα πρέπει φυσικά να εξοφλήσει την οφειλή της απέναντι στο φιλοϊσραηλινό λόμπι το οποίο της διέθεσε μέχρι και ιδιωτικό Boeing 747 για τις μετακινήσεις της και χρηματοδότησε μια προεκλογική εκστρατεία πόρτα-πόρτα σε πολλές πολιτείες για να κερδίσει μέχρι και τον τελευταίο αμφιταλαντευόμενο ψηφοφόρο. Θεωρώ βέβαιο πως το λόμπι θα απαιτήσει για λόγους ασφαλείας του Ισραήλ να γίνει το ταχύτερο δυνατό (εντός του 2017) μια στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία με σκοπό να ξηλωθεί το καθεστώς Άσαντ που έχει την υποστήριξη του Ιράν και να αναγκαστεί να αποσύρει η Ρωσία τη στρατιωτική παρουσία της από τη Μέση Ανατολή η οποία είναι άκρως ενοχλητική για το Ισραήλ. Αντιθέτως ο Τραμπ έχει διακηρύξει πως σκοπός του θα είναι μόνο η καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους, ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εμφύλιος στη Συρία επειδή δεν διακυβεύονται εκεί ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα και ότι θα επιδιώξει γενικότερα τη συνεννόηση με τη Ρωσία. 

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Τραμπ αντιπροσωπεύει θανάσιμο κίνδυνο για τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας της Ουάσινγκτον. Παρ' ότι προσπάθησε επανειλημμένα να εξομαλύνει τις σχέσεις του με το φιλοϊσραηλινό λόμπι, να το διαβεβαιώσει για τις φιλικές προθέσεις του, να υπογραμμίσει δημοσίως τη δέσμευσή του για την ασφάλεια του Ισραήλ, και να δεχτεί μέχρι και τον Νετανιάχου στο ιδιωτικό του γραφείο για συνομιλίες, είναι προφανές πως δεν έπεισε. Δέχτηκε ανηλεή πόλεμο με κάθε βρώμικο τρόπο που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπου νους.  Όταν η προσπάθεια να μην πάρει το χρίσμα ναυάγησε, το λόμπι άρχισε να ρίχνει εναντίον του λάσπη με τον τόνο. Τον παρουσίαζε στα ΜΜΕ ως ρατσιστικό κάθαρμα, σεξομανή, ακόμα και φασίστα! Από όλα τα συνθήματα του Τραμπ, το «Πρώτα η Αμερική!» έκανε τους αντιπάλους του να ωρύονται, αφού είναι ολοφάνερο ότι γι’ αυτούς προτεραιότητα στην πολιτική των ΗΠΑ δεν έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ – γι’ αυτό θυσιάστηκαν 4.500 Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ και γι’ αυτό επιβαρύνθηκε ο Αμερικανός φορολογούμενος τα τελευταία 15 χρόνια με 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) για άσκοπους και ανώφελους πολέμους στη Μέση Ανατολή οι οποίοι απλώς έκαναν τα πράγματα χειρότερα από ό,τι ήταν πριν για όλους τους ενδιαφερόμενους εκτός από έναν που μονίμως επωφελείται: το Ισραήλ.   

Όποιος δεν μπορεί να διακρίνει τον ανελέητο πόλεμο λάσπης και τη φασιστικού τύπου προπαγάνδα των ΜΜΕ που διεξήχθη για πάνω από έναν χρόνο κατά του Τραμπ, τουλάχιστον εθελοτυφλεί. Ακόμη και άνθρωποι με δεκαετίες ενεργού ανάμιξης στην αμερικανική πολιτική, ομολογούν δημοσίως ότι δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους τέτοιο μένος και τέτοια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον υποψηφίου προέδρου. Ο λόγος που ο Τραμπ δέχτηκε τέτοιο οχετό ύβρεων και τέτοιο πόλεμο δεν είναι βέβαια επειδή …μισεί τις γυναίκες (!) και άλλες παρόμοιες κουταμάρες που εφηύρε το ενοχλημένο σύστημα χωρίς να πείθει κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο πραγματικός λόγος που στοχοποιήθηκε είναι διότι έχει το θάρρος της γνώμης του, δεν έχει γραμμάτια να ξεπληρώσει στο λόμπι και γι' αυτό δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει να κυβερνά έχοντας τον εκάστοτε πρόεδρο ως πειθήνια μαριονέτα του. 

Το κατεστημένο πολεμάει τώρα τον Τραμπ αφού πρώτα κατέστειλε μια παρόμοια επανάσταση μέσα στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος και έστειλε στα αζήτητα τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς. Φυσικά ο Σάντερς δεν ήταν τόσο αποφασισμένος για σύγκρουση όσο ο Τραμπ, αλλά παρ’ όλα αυτά το σύστημα δεν είχε σκοπό να το ρισκάρει αφού είχε διαθέσιμη τη μαριονέτα-Κλίντον. Αν αναζητήσει κανείς μία περίπτωση που να έχει αρκετές ομοιότητες με την υποψηφιότητα του Τραμπ θα πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 1950 και τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Και τότε ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος άνθρωπος που μπήκε σχετικά αργά στον στίβο της πολιτικής. Αφού πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα προγράμματα των προηγούμενων Δημοκρατικών προέδρων Ρούσβελτ και Τρούμαν, έθεσε νέες προτεραιότητες – περισσότερες δουλειές, αμερικανική οικονομική κυριαρχία, αποφυγή εμπλοκής των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και έμφαση στην οικοδόμηση μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης μέσα στις ΗΠΑ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι υποστηρίζει και ο Τραμπ σήμερα αλλά αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ.  

Τα ΜΜΕ στην Αμερική είναι κάτι παραπάνω από «τέταρτη εξουσία». Αυτά διαμορφώνουν την ατζέντα, αυτά καθορίζουν τι θα πρέπει να απασχολεί τον Αμερικανό πολίτη και τι θα σκέφτεται. Αν τα ΜΜΕ πουν ότι το μείζον ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας είναι το αν θώπευσε πριν 20 χρόνια ο Τραμπ μία γυναίκα, τότε όλη η χώρα σύρεται στον ίδιο κατήφορο της πολιτικής παραπλάνησης και εξαπάτησης. Για τα αμερικανικά ΜΜΕ όμως, ΟΝΤΩΣ αυτό είναι το μείζον ζήτημα. Όχι η ανεργία στις ΗΠΑ επειδή ο μεγάλος όγκος των επιχειρήσεων έχει μεταφέρει την παραγωγή τους σε ασιατικές χώρες με μεροκάματα εξαθλίωσης, όχι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ (η Αμερική πληρώνει σήμερα το 75% του συνόλου των αμυντικών δαπανών της Συμμαχίας των 26 κρατών!), τη Ρωσία ή την Κίνα, όχι η αθρόα εισροή 11 εκατομμυρίων Μεξικανών λαθρομεταναστών, όχι η μάστιγα των ναρκωτικών που θερίζει την αμερικανική νεολαία, όχι η φυλετική βία που συνταράσσει κάθε τόσο τις πολιτείες, όχι το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος των 19,8 τρις δολαρίων (όταν ανέλαβε ο Ομπάμα το 2009 το χρέος ήταν 10,6 τρις), όχι οι ατέρμονοι πόλεμοι που γίνονται για λόγους που κανείς πλέον δεν καταλαβαίνει. Ο αμερικανικός λαός έπρεπε να πάει στις κάλπες συζητώντας τις σεξουαλικές περιπέτειες του Τραμπ ώστε να μην ασχολείται με τα πραγματικά κρίσιμα προβλήματα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του. Αυτά θα αναλάβουν να τα λύσουν μετά τις εκλογές άλλοι για αυτόν, χωρίς αυτόν. Έτσι βλέπαμε να παρελαύνουν από τα ΜΜΕ διάφοροι καλλιτέχνες και διασημότητες που όχι μόνο δήλωναν ότι θα ψηφίσουν την Κλίντον αλλά και έβριζαν χυδαία τον Τραμπ. Και βλέπαμε βέβαια και στημένες δημοσκοπήσεις που έδιναν τεράστιο προβάδισμα στην Κλίντον αλλά είχαν γίνει με δείγμα… 800 ατόμων σε μία χώρα 320 εκατομμυρίων κατοίκων! Σαν να έκανε αναλογικά μία ελληνική εταιρεία δημοσκόπηση με δείγμα 30 ατόμων… 
  
Με την αταλάντευτη στάση του κατά της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων και του νεο-ιμπεριαλισμού που οδηγεί σε ανώφελους πολέμους για λογαριασμό τρίτων, ο Τραμπ τελείωσε τη μακρά προεκλογική κούρσα όπως την άρχισε – χωρίς να υποκύψει και χωρίς να κάνει τα χατίρια του κατεστημένου. Μένει να δούμε αν και οι Αμερικανοί πολίτες θα αδράξουν την ευκαιρία να δώσουν ένα ηχηρό χαστούκι στο σάπιο κατεστημένο ή θα καταπιούν την κακόγουστη προπαγάνδα που τους σέρβιρε νυχθημερόν η παρασκηνιακή ελίτ. 
  
Και μία κουβέντα σχετικά με τον μύθο του φιλελληνισμού των Κλίντον και των Δημοκρατικών εν γένει, ο οποίος ενισχύθηκε με τα σενάρια ανάδειξης σε κορυφαία θέση του πρώην Αρχηγού των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Ελληνοαμερικανού ναυάρχου Τζέημς Σταυρίδη. Ο συγκεκριμένος ανώτατος αξιωματικός είναι πρωτίστως υπηρέτης των αμερικανικών συμφερόντων τα οποία δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο, ο Σταυρίδης έγραψε σε άρθρο του στην επιθεώρηση “Foreign Policy”: «Πρέπει οι ΗΠΑ να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής πολιτικής κυβέρνησης (αυτής που μας απειλεί καθημερινά με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ώστε να εναρμονιστεί με τα «σύνορα της καρδιάς της»)… Πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία μας με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων (τρομοκράτες δηλαδή οι Κούρδοι αγωνιστές του PKK κατά τον ναύαρχο)… Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων (δηλαδή ότι κάνουν μέχρι σήμερα που παραβλέπουν τις μαζικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και ενθαρρύνουν την τουρκική επιθετικότητα)… Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Αν αυτός είναι ο φιλέλληνας στενός συνεργάτης της Κλίντον, καταλαβαίνει κανείς πώς θα είναι οι φιλότουρκοι.

Wednesday, November 2, 2016

Δεν τελείωσε η Αριστερά, τελείωσαν τα ψέματα


Εγώ δεν είμαι αυτόβουλος υπερασπιστής κανενός κόμματος και κανενός προσώπου.

Είμαι απλά ένας πολίτης που σκέφτεται φωναχτά.

Διάβαζα τις αρλούμπες του Λαζόπουλου που προβάλλει στα μέσα ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και ξεπλένει τον εαυτό του και τους φίλους του.

Ένα μάτσο αποτυχημένοι, ανεπάγγελτοι και άσχετοι κυβερνάνε την Ελλάδα με την ανοχή των αντίστοιχα ανεύθυνων και γελοίων ψηφοφόρων τους. Τυχαίο?

Τελείωσε η Αριστερά?

Εγώ να ρωτήσω κάτι άλλο. Η Δεξιά τελείωσε? Το κέντρο? Η πολιτική?

Ε, άρα? Τι ρωτάτε. Όσο υπάρχουν άνθρωποι να υιοθετούν ιδέες και να ασπάζονται προκλήσεις από όπου και αν αυτές προέρχονται, τότε τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Η κοροϊδία όμως και τα ψέματα των δήθεν της Αριστεράς τελείωσαν.

Όπως είχαν τελειώσει νωρίτερα τα ψέματα της δεξιάς και ακόμα νωρίτερα τα ψέματα του κέντρου.

Σχόλασε ο γάμος παίδες, σε άλλη παραλία να κάνετε καριέρες. Μέχρι και τους γύφτους με τις Φεράρι πιάσανε, εσείς θα γλιτώσετε?

Όμως εδώ θέλω να κάνω μια παρατήρηση.

Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αποτυχία της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είναι και θα είναι μια πολιτική φούσκα που ορισμένοι (όπως η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου και η άλλη της Eurobank η Λάτσαινα και άλλα παιδιά...) τροφοδότησαν με ροζ ελπίδες

Η απάντηση όμως, στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η Χρυσή Αυγή.

Έκανε δηλώσεις αυτό το γελοίο πρόσωπο της Βέφας Αλεξιάδου για την μουσουλμάνα που έκανε παρέλαση με την Ελληνική σημαία. Και οι σχολιαστές του Πρώτου Θέματος κύρηξαν ανένδοτο ενάντια στον "αφελληνισμό" της παρελάσεως και της εθνικής μας εορτής!

Για όνομα του Θεού ρε παιδιά. Δε θα βάλετε ποτέ μυαλό.

Μια ζωή θα είστε έρμαια μιας τρικυμίας στο μυαλό σας. Που δεν περνάει με ντεπόν, για να μην πω καμιά βαριά κουβέντα.

Ούτε όμως ο ομορφονιός Μητσοτάκης είναι η απάντηση στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν εσείς περιμένετε έναν Μητσοτάκη να μας σώσει, είστε γελασμένοι.

Αυτοί ακόμα πολεμάνε να αποφασίσουν αν υπάρχει ΝΔ χωρίς Καραμανλή. Και μάλιστα, βγήκε και ένα καινούργιο Καραμανλάκι, ένας δικηγόρος γλυκύτατος, βουλευτής Σερρών αν δεν απατώμαι.

Λοιπόν. Σοβαρότητα.




Wednesday, October 19, 2016

Όλοι σε βρίζουν αλλά εσύ κάνεις τον Κινέζο



Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μια στο εκατομμύριο, να απευθυνθώ σε αυτόν τον καραγκιόζη με το μικρό του όνομα.

Με το μικρό όνομα απευθυνόμαστε σε άτομα οικεία μας, άτομα που αγαπάμε ή έστω προσπαθούμε να ενστερνιστούμε. Αυτός, είναι περίγελως, είναι για φτύσιμο κοινώς.

Ούτε με το μικρό του όνομα, αλλά ούτε και με το επώνυμο του θα μείνει στην ιστορία. Θα μείνει στο χρονοντούλαπο της όμως, σύντομα και οριστικά, ως η επιτομή του πολιτικάντη Ελληνικού τύπου, δηλαδή το υπο προϊόν μιας περιόδου γεμάτης ψεύδη και αυταπάτες, που κατέρρευσε στα κεφάλια των ψηφοφόρων του.

Ψηφοφόροι του, για να τα λέμε όλα, είναι οι ίδιοι που κάθε φορά ψήφιζαν έναν ηγέτη μάγο, ένα λατρευτικό τοτέμ που από άμβωνος κύρηττε αρλούμπες ανεφάρμοστες έξω από το ίδρυμα Ελλάδα. Ένα ίδρυμα για αυτιστικούς ανθρώπους που αυτοικανοποιούνται με το να είναι μοναδικά διαφορετικοί στη σαχλαμάρα.

Έφτασε όμως το τέλος.

Όταν τα λέγαμε, χρόνια πριν, ήμασταν γραφικοί. Είχα ρωτήσει τη Μαριλένα την Κοππά στο γραφείο της στην Ακαδημίας, τι θα γίνει μετά τον Τσίπρα? Τότε μου είχε απαντήσει, είναι νωρίς ακόμα κάνε υπομονή.

Εγώ έκανα και κάνω υπομονή, η Μαριλένα άφαντη, επέστρεψε στην καριέρα καθηγητού στην Πάντειο και η εποχή που ο ήπιος σοσιαλισμός του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σαν φρέντο καπουτσίνο με ολίγη, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Ο λαός, ο σοφός ξερόλας λαός που ζούσε και ζει με το ένα πόδι στην παρανομία και το άλλο στη λαμογιά απεφάνθη ότι μετά την παράδοση των όπλων του ΚΚΕ, στη Βάρκιζα, το παιχνίδι δεν είχε ακόμα τελειώσει για την αριστερά. Έτσι νεκρανέστησε την μούμια, αυτήν που μέχρι και στον Περισσό είχαν ξεχάσει πως υπήρχε (όχι όμως στην Κουμουνδούρου). Αυτή τη φορά όχι σε ρόλο μπαμπούλα για να τρομάξει κανέναν συνταξιούχο της CIA, αλλά σε ρόλο αρλεκίνου με μάσκα Γιάνη Βαρουφάκη και των υπολοίπων. Για να γελάσει ο κάθε πικραμμένος.

Γέλασαν. Γελάσαμε. Και μετά κλάψαμε και ξανακλαίμε. Και μετά ανακαλύψαμε ότι τελικά αυτό το χαρτάκια που ρίχνουμε στο κουτί την ημέρα των εκλογών, είναι σοβαρή υπόθεση. Η τουλάχιστον θα έπρεπε.

Όσο και να διακωμωδήσεις τη δημοκρατία, εκδικείται, πανάθεμα τη. Γιατί "δεν έχει αδιέξοδα". Δηλαδή, πάντα θα βρει τον τρόπο να σου βγάλει έναν καθρέφτη φάτσα κάρτα και να σε κάνει να αντιμετωπίσεις την ασχήμια σου.

Όχι--δε λέω ότι έξω είναι καλύτερα. Όχι δεν είναι.

Αλλά τουλάχιστον τέτοιους, σαν αυτόν που ούτε το μικρό του όνομα καταδέχομαι να πώ, τους παίρνουν με τις λεμονόκουπες μια στο τόσο.

Εμάς δε μας αρέσει. Προτιμάμε να τους στήνουμε στο βάθρο και να γελάμε. Να δίνουμε στον εαυτό μας άλλοθι για την αναπηρία και την ολιγοσύνη μας.

Ε αυτή τη φορά, στο κεφαλάκι μας και περαστικά. Και φτού ξελεφτερία ε...

Wednesday, August 3, 2016

Όσοι σπάνε εκκλησίες


Ο δεξιός και ο αριστερός φασισμός είναι ίδιοι.

Πριν μερικά χρόνια ήταν η Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο. Τότε κουβαλούσαν τις τσάντες των ηλικιωμένων στον Άγιο Παντελεήμονα, "χτίζοντας" κοινωνικά δίκτυα υποστηρικτών, πόρτα-πόρτα

Σήμερα έχουμε τους "αλληλέγγυους" και τις καταλήψεις, καθώς και τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών ως εναλλακτικό εκλογικό σώμα, εισαγόμενο

Χτές είχαμε την προώθηση των Ελληνικών αξιών, τα τατουάζ με τους Έλληνες οπλίτες, τις αναφορές στο ένδοξο παρελθόν, σήμερα έχουμε το διεθνισμό, το προσφυγικό, τις αναφορές σε ένα καλύτερο μέλλον

Χτές είχαμε το ξέπλυμα χρήματος και τις παρανομίες από την εκμετάλλευση του υπόκοσμου, την πορνεία, τις λαικές αγορές, σήμερα έχουμε το ξέπλυμα μέσω ΜΚΟ, την ασυλία των Εξαρχείων ως προκάλυμα άνομων πράξεων και οργανώσεων

Βία, συμμορίες με εσωτερικό κώδικα και οργάνωση, στελέχη του κοινού ποινικού δικαίου, ακρότητες, επίπεδο δάπεδο, ανυπαρξία επιχειρημάτων, προπαγάνδα, πλύση εγκεφάλου

Εσχάτως οι αριστεροί φασίστες σπάνε τις εκκλησίες, οι δεξιοί έσπαγαν τις βίλες Αμαλίες και τα τζαμιά.

Οσοι σπάνε εκκλησίες και κάνουν πολιτιστικά αίσχη, είναι ασεβείς και μη ανεκτικοί σε όσα υποτίθεται ότι η φιλοσοφία τους εκπροσωπεί, άρα άκυροι και ανακόλουθοι με τις απλούστερες αρχές

Είναι καθαρά και ξάστερα προβοκάτσιες, είτε από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά που θέλουν να καθιερώσουν τη μαφία στο συλλογικό υποσυνείδητο. Σε ένα κράτος δίχως όρια, νόμους, αρχή και τέλος, η κάθε μειοψηφία κάνει ότι γουστάρει--καταλύοντας τη δημοκρατία, άρα τον κοινό χώρο, την κοινότητα, την κοινωνία, τα όσα ενώνουν διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικές αφετηρίες

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη παρελθόν, όμως το πολιτικό κενό που καλείται να αναπληρώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν καλύπτεται από ένα κόμμα και έναν αρχηγό (ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως έλεγε ότι όλα θα τα καταργήσει με ένα νόμο..)

Η ζημιά που έχει γίνει στην Ελλάδα, χρειάζεται ξανά χρήμα, κατανάλωση, εμπιστοσύνη και ενάρετη επιχειρηματικότητα με το κράτος σε ρόλο ρυθμιστή

Πάνω απ όλα όμως αυτό που λείπει είναι οι κοινές αναφορές, οι αξίες της γενιάς μας

Ποιές είναι? Ούτε εμείς γνωρίζουμε. Που θα τις βρούμε? Εισαγωγής...

Γιατί οι εγχώριες είναι γραμμένες στο στίβο της επιβίωσης

Tuesday, June 28, 2016

Αναδημοσίευση από Euro2day: «Καραμανλής-Μπαρόζο έκρυψαν τα ελλείμματα κάτω από το χαλί»

Είχα καιρό να διαβάσω ένα ενδιαφέρον άρθρο και αυτό το προσέφερε η συνέντευξη του Φίλιππου Σαχινίδη, ενός εξαιρετικού ανθρώπου που είχα τη χαρά να γνωρίσω και προσωπικά πριν αρκετά χρόνια.
Πολιτικοί σαν τον Σαχινίδη έπρεπε να βρίσκονται σε όλα τα καίρια πόστα και να σχεδιάζουν την αναδιάρθρωση της χώρας-αντί αυτών έχουμε γεμίσει με κοπρόσκυλα και καραγκιόζηδες, ας όψεται όμως το επίπεδο του Ελληνικού λαού.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Φλόκα (flokas@euro2day.gr) συμπυκνώνονται τα αίτια της Ελληνικής κρίσης, αλλά και ο τρόπος για να βγούμε από αυτήν. Όσοι έχετε μάτια και μυαλό σκεφτείτε τι γράφει. Διαβάστε λοιπόν παρακάτω αποσπάσματα με υπογραμμίσεις δικές μου:


Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας δεν λάμβαναν υπόψη τις επισημάνσεις στις ετήσιες εκθέσεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα, που προειδοποιούσε για τις μεγάλες ανισορροπίες της ελληνικής οικονομίας πριν την οικονομική κρίση;

Θεωρώ ότι η ελληνική εμπειρία επιβεβαιώνει την αποτυχία:

Α) Των θεσμών στο εσωτερικό της χώρας να αντιδράσουν έγκαιρα στα μηνύματα που έρχονταν από το μέτωπο της οικονομίας. Οι κυβερνήσεις περισσότερο αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η οικονομική ελίτ και οι οικονομικοί εταίροι δεν κατάλαβαν ότι με τη συμμετοχή στο ευρώ και την εκδήλωση της παγκοσμιοποίησης, οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν και επομένως έπρεπε να αλλάξουν και αυτοί συμπεριφορές και επιλογές. Έτσι, η κυβέρνηση της ΝΔ αντί να λάβει μέτρα την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2009, ζητούσε από το ΔΝΤ να μεταθέσει τη δημοσιοποίηση των δύο εκθέσεών του για τον Αύγουστο του 2009, γιατί είχε πάρει την απόφαση να αποδράσει με εκλογές.

Β) Των ευρωπαϊκών μηχανισμών παρακολούθησης μακροοικονομικών εξελίξεων στις χώρες της ευρωζώνης. Ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω με ποια λογική η Ε.Ε. του κ. Μπαρόζο έβγαλε τη χώρα από την επιτήρηση το 2007 και διευκόλυνε την κυβέρνηση της Ν.Δ να κάνει εκλογές, με το επιχείρημα ότι ολοκλήρωσε τη δημοσιονομική προσαρμογή. Για να επανέλθει η Ε.Ε. ένα χρόνο περίπου αργότερα και να θέσει την Ελλάδα ξανά σε επιτήρηση.
Το 2007 το έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ήταν περίπου 15% του ΑΕΠ. Αναρωτήθηκαν στην Ε.Ε. ή στην ΕΚΤ πώς διορθώνεται μια μακροοικονομική ανισορροπία αυτής της τάξης, από μια χώρα μέλος νομισματικής ένωσης που δεν διαθέτει το εργαλείο της υποτίμησης;

Μόνο εργαλείο προσαρμογής για χώρα μέλος της ΟΝΕ είναι η εσωτερική υποτίμηση που σημαίνει αποπληθωρισμό, βαθιά ύφεση και υψηλή ανεργία. Γιατί λοιπόν έβγαλαν την Ελλάδα από την επιτήρηση και δεν την κάλεσαν να διορθώσει τις ανισορροπίες της; Προφανώς γιατί υπήρχαν ιδεολογικές συγκλίσεις που οδήγησαν σε πολιτικές συμφωνίες μεταξύ Μπαρόζο και Κ. Καραμανλή.

Γ) Των αγορών οι οποίες μέχρι την εκδήλωση της διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης το 2008 δάνειζαν την Ελλάδα με όρους ανάλογους με τη Γερμανία.

Έχετε υποστηρίξει πολλές φορές την ανάγκη για αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της Ελλάδας με μείωση της κατανάλωσης και αύξηση των επενδύσεων και των εξαγωγών ως προς το ΑΕΠ. Πόσο ρεαλιστικό είναι να περιμένει κάποιος μια τέτοια αλλαγή μοντέλου, με την κατανάλωση να υποχωρεί σχετικά λίγο ως προς το ΑΕΠ παρά την πρωτοφανή κρίση;

Ο ελληνικός καπιταλισμός κατέρρευσε, γιατί με το προηγούμενο παραγωγικό πρότυπο δεν μπορούσε να ενταχθεί ανταγωνιστικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Η ανάπτυξη στηριζόταν στην κατανάλωση που χρηματοδοτούσε ο ιδιωτικός και ο δημόσιος δανεισμός. Όταν χάθηκε η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων αποκαλύφθηκε πόσο σαθρά ήταν τα θεμέλια της οικονομίας και ιδιαίτερα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας μηδενικού ρίσκου.

Συμμερίζεστε την κυβερνητική αισιοδοξία ότι η οικονομία θα επανέλθει σε βιώσιμους, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια; Μπορείτε να εξηγήσετε τη θέση σας;

Προϋπόθεση για να περάσει η Ελλάδα σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης είναι η πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Έτσι, θα απομακρυνθεί οριστικά και αμετάκλητα ο κίνδυνος του Grexit και θα μπορεί η χώρα να παλέψει για ένα επενδυτικό σοκ που έχει ανάγκη. Δυστυχώς από τη «δημιουργική καταστροφή» του Σουμπέτερ, ο ελληνικός καπιταλισμός για εννέα χρόνια βιώνει μόνο την καταστροφή του παραγωγικού ιστού. Για να περάσουμε στο δημιουργικό τμήμα της διαδικασίας της δημιουργικής καταστροφής που περιέγραψε ο μεγάλος αυτός οικονομολόγος, η χώρα χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις στον εξωστρεφή και ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας που θα ξεπεράσουν τα 60 δισ. στην επόμενη τριετία.

Είναι το ντιλ για τη διευθέτηση του χρέους που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές ικανοποιητικό κατά την άποψή σας;


Για να επωφεληθεί η χώρα από την απόφαση των Ευρωπαίων εταίρων για το χρέος πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα δύο προϋποθέσεις: α) να οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις για το χρέος και να παρουσιαστεί ο πλήρης οδικός χάρτης της αναδιάρθρωσής του πριν το 2018 και β) να μειωθεί άμεσα ο στόχος για το πρωτογενές αποτέλεσμα στο 1,5%-2,5% του ΑΕΠ και όχι μετά το 2018. Αυτές οι αποφάσεις θα δημιουργήσουν ένα θετικό κλίμα στους επενδυτές και θα κινητοποιήσουν κεφάλαια που τόσο ανάγκη έχει η χώρα.

Thursday, May 5, 2016

Το τελευταίο τους Πάσχα


Πρίν πολλά χρόνια, τα Νέα κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο μια φωτογραφία των συνταγματαρχών της χούντας, έξυπνα παντρεμένη με τη λεζάντα "Το τελευταίο τους Πάσχα" η οποία τιτλοφορούσε ένα τροχαίο ατύχημα το οποίο παρουσιαζόταν λίγο πιο κάτω σε μία άλλη στήλη.

Οι συνειρμοί σαφείς και τα υπονοούμενα ακόμα πιο σαφή.

Ήταν ένα μήνυμα δοσμένο με τον πλέον εύγλωτο τρόπο, ότι οι μέρες της στρατιωτικής δικτατορίας όπως είχε επιβληθεί από τον ξένο παράγοντα για να κρατήσει στον "γύψο" την αλλαγή που αναπόφευκτα ωρίμαζε στις καρδιές των Ελλήνων, είχαν τελειώσει οριστικά.

Φέτος, επισκεπτόμενος την πατρίδα μου, δεύτερη χρονιά ως μετανάστης για τους εορτασμούς του Πάσχα, αντίκρυσα την Ελλάδα στο "γύψο" της παρακμής, ολότελα παγιδευμένη σε συμπληγάδες πέτρες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Αυτή τη φορά όμως δεν ευθύνεται ο ξένος παράγοντας αλλά ο εγχώριος. Η σε απλά Ελληνικά το ντόπιο κατεστημένο των προυχόντων, διαπλεκόμενων και αντιδραστικών κλικαδόρων που με το προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ κρατούν τη χώρα καθηλωμένη στα δεσμά της ανυπαρξίας.

Όμως δεν θα τους περάσει. Αυτό θα είναι το τελευταίο τους Πάσχα, η τελευταία τους άναρθρη "επαναστατική" κραυγή.

Το αυγό του φιδιού έχει σπάσει. Και η κοινωνία βούβη και παγωμένη, αναμένει τον εκκωφαντικό κρότο της πτώσης της Βαστίλης. Και τότε, ουαί και αλίμονο στους Γραμματείς και Φαρισαίους υποκριτές. Ουαί και αλίμονο σε όσους σταθούν μπροστά στο ποτάμι της οργής.

Έχουν πέσει οι μάσκες κύριε Τσίπρα.

Όχι γιατί πιάσαμε πάτο στα οικονομικά μας και δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Αλλά γιατί έχει έρθει η ώρα, που η Ελλάδα θα ψηφίσει Ευρώπη, Αλλαγή, Πρόοδο, Δημοκρατία και Ανανέωση.

Έχει έρθει η ώρα που όλοι μας, εντός και εκτός της πατρίδας θα αναφωνήσουμε λυτρωμένοι "Χριστός Ανέστη", θα σκύψουμε το κεφάλι, θα ανασηκώσουμε τα μανίκια και ενωμένοι θα χτίσουμε το νέο μας όραμα.

Υπομονή λίγο ακόμα...

Thursday, April 21, 2016

Να φύγει ο Τσίπρας άμεσα


Φίλες, φίλοι,

Αυτή τη στιγμή δεν έχει νόημα να διυλίζουμε τον κώνωπα περί των ευθυνών, των λαθών, του τι προηγήθηκε και τι θα επακολουθήσει.

Αυτή τη στιγμή το μόνο σημαντικό, αυτό που προέχει και επείγει από κάθε άποψη είναι να φύγει ο Τσίπρας και η χούντα του.

Διότι περί χούντας πρόκειται. Περί αχρείων.

Η κυβέρνηση αυτή αποτελείται από ληστές, απατεώνες, τεμπέληδες και αλήτες.

Εκφράζει και εκπροσωπεί τη νοσηρή μειοψηφία των Ελλήνων που έχουν επιλέξει να είναι φασίστες εξ αριστερών, ομοιάζοντας σε αίσχη με τους ομοίους τους εκ δεξιών. Σε κάθε περίπτωση περιθώριο και υπόκοσμος. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Φίλες, φίλοι,

Για να προχωρήσει κάποτε η Ελλάδα πρέπει δια της βίας ή δια της κωμωδίας, να απαλλαγούμε από τον αριστερο και δεξιό ιδεοληπτικό φασισμό των λούμπεν στοιχείων της κοινωνίας μας.

Αν δεν ξεριζωθούν οι μειοψηφούντες χουντικοί και ολοκληρωτικοί παράφρονες που λυμαίνονται το δημόσιο βίο σε κάθε επίπεδο, οριζοντίως και καθέτως, θα παραμένουμε εσαεί στην Τουρκοκρατία.

Δεν γίνεται δημοκρατία με τόσα πολλά παράσιτα, δίχως δηλαδή επιτέλους να μπορεί να ανθίσει η γνώμη και η κουλτούρα του κυρίαρχου λαού.

Υποκατεστάθη ο ενιαίος και ανοιχτός κοινωνικός χώρος, η πλατεία, η αγορά, η κοινή γνώμη, η εκκλησία, από τις προπαγανδιστικές και οπισθοδρομικές καμπάνιες ελέγχου του λαϊκού αισθήματος, των κάθε μικρο δικτατορίσκων που τυχαία και από σπόντα βρέθηκαν να κρατούν την εξουσία.

Φίλες, φίλοι,

Ο Τσίπρας και η συμμορία του δεν εκπροσωπούν τα ιδεώδη της Αριστεράς και τη δημοκρατίας. Δεν έχουν ιστορικές και πολιτιστικές αναφορές σε αγώνες και ιδεολογίες. Δεν έχουν προέλευση από λόγιους, από σοφούς, από σώφρωνες, από πολιτικούς, από ηθικούς ανθρώπους που να θέλουν να υπηρετήσουν το χώρο του σοσιαλισμού με εντιμότητα και ενάργεια.

Ο Τσίπρας και η συμμορία του είναι κατσαπλιάδες, κλέφτες και αρματωλοί, εντεταλμένοι και δοσίλογοι, αρπακτικά και γλίτσες της κοινωνίας. Εκπροσωπούν τον απόπατο και τα χειρότερα ένστικτα που η κρίση ανέδειξε.

Εκπροσωπούν το μίσος και τον ολοκληρωτισμό. Είναι μαύρες τρύπες.

Φίλες, φίλοι,

Δεν έχει σημασία από που προέρχεται πολιτικά ο καθένας από εμάς. Από το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, τον άλλοτε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ κλπ.

Αυτό που πρέπει και επιβάλλεται να γίνει είναι να φύγει άμεσα ο προδότης Τσίπρας και να δικαστεί μαζί με τους συνενόχους του για έσχατη προδοσία, για ένα σωρό πράξεις, μεθοδεύσεις και παραλείψεις που ώς αποτέλεσμα έχουν την έκπτωση της χώρας, την απαξίωση της και κυρίως την υπονόμευση κάθε μελλοντικής δυνατότητας επανάκαμψης της.

Ένοχος και στο εκτελεστικό απόσπασμα ή την κρεμάλα κατά προτίμηση στο Σύνταγμα, εκεί που πρωτο αγανάκτησε αυτός και τα κουρέλια των οπαδών του.

Φίλες, φίλοι,

Η μόνη λύση σήμερα για να βρεθεί μια διέξοδος και να μπορέσει ο κόσμος να ανασάνει λιγάκι είναι εκλογές άμεσα. Δίχως καμία καθυστέρηση. Δίχως καμία χρονοτριβή.

Έχω επανειλημμένως γράψει για τον Γιώργο Παπανδρέου. Δυστυχώς ο Παπανδρέου ξεμωράθηκε, τελείωσε, πάει πια ο άνθρωπος μας έχει χαιρετήσει.

Κρίμα που τον πίστεψα και τον πιστέψαμε, ωστόσο η ζωή πάει μπροστά.

Ψηφίστε Μητσοτάκη. Ψηφίστε Φώφη. Ψηφίστε Κουτσούμπα. Ψηφίστε Λεβέντη.

Ψηφίστε ότι νομίζετε (όχι Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου για όνομα θεού) ώστε να σηκωθεί να φύγει το τέρας του Τσίπρα.

Καλή ανάσταση

Wednesday, January 27, 2016

A new Change for Greece



We are all searching for the new Andrea Papandreou, the new PASOK.

The leader or the scheme that will connote the beginning of the new Change, the beginning of a new era for Greece.

We are searching, all of us and in everything. Usually in the old cupboard of history, where are being buried all the junk, along with our most precious heirlooms.
  
Heirlooms that, unfortunately, are being taken out only in the difficult moments, the moments of despair, when every possible source has dry up and there is nothing more to be borrowed.

I did support George Papandreou since the beginning: If we want to be serious, he is the only politician who had -and still has – a political vision for a Greece worthy to its historical heritage. A Greece of Europe, socialistic, humanitarian and opened minded. For a Greece of progress, reformation and democracy.

George Papandreou failed and along with him failed the truly Left in our county. He failed because he got crushed between the “symplegades rocks” of a phenomenal size of crisis in the country and in the party. He failed because this moment of crisis, the shadow of Andreas Papandreou fell on his shoulders and mashed him in the eyes of Greeks. How unfair. How tragic.

But it was PASOK that failed above all, first and foremost. PASOK of Change, once upon a time a synonym of major incisions in the public affairs, with ground-breaking ideas and policies, new people, powerful and discreet public speech, positions and more importantly prospect. It failed because it transformed into the exact political system that was supposed to overthrow. At the end it sank into the murky waters of its own success.

PASOK based on two main aspects. Andrea’s Papandreou personality and abilities as a leader and in the principles of 3d of September as a vision of political action. These things are widely known to everyone and have been historically evaluated.

My opinion is that 3d of September principles remain the timeless appropriate political foundations for a nationally sovereign policy, no matter who is leading the Greek parliament.

The principles of 3d of September should be the vision and the mission of every Greek democrat. They are a political “Holly Book”, long term credible and punctual, that it is imperative that they will keep in their mind those who represent the values of the true Left in our homeland.

Today, when charlatanism, empathy, stupidity and cluelessness of Syriza government and their accomplices of the fake Left has put in tremendously difficult situation principle elements of the polity and -soon enough I am afraid – our national sovereignty, it is vital that we will remember few things.

National Independence: For a Greece free of debts and memorandums, that is a country that will be able to decide for its own destiny by having full control of its finances. It is required the restructure of its productive basis. For a Greece with strong borders and leading position in the Balkans and South East Europe. Reorganisation of the Army is a must. The priorities of defence and security within Europe, the restart of diplomatic relation with our partners and allies with EU, NATO and neighbours on new grounds. Grounds of national sovereignty and not of subjugation on other’s interests.

Public dominance: Immediate Parliamentary Revision and full independence of powers. Immediate division of Church and state. Immediate cleanse of public life from interweaving and the cliental system of justice appliance.  Immediate end on every syndicalism that changes the nature of the working demands in aim to serve mafia and internal consumption politics style’s interests. Immediate decentralization and transfer of power in the local communities with draconian rules of power assignation and directly democratic procedures. Absolute end in bureaucracy, transparency, publication of every constitutional action. Immediate end in permanent work in the public sector and whenever is necessary activation of the laws about the responsibility of parliament members and ministers.

Social emancipation: Reshaping and modernization of the law in every aspect. Review of the legislation and the function of justice and police based on social priorities. Application of the laws and the constitution at any cost in aim to protect the weak and poor. Immediate end of inequalities in work and end of relations between state and private sector. Immediate review of taxation. Immediate and realistic motives for start-up companies in the countryside with focus in the agricultural high value economy and the luxury tourism. Immediate cancelation of every restriction in higher education’s access. Immediate review of the educational schedule with emphasis in technology and innovation. 

Democratic procedures: Elections every five years. Support of the power of President of Democracy as independed and timeless guardian of the polity. Review of the electoral laws and right of participation in the election from the age of sixteen. Direct rights for the legal migrants. Direct motivations for return to the motherland and right in participation in elections for the Greeks who live abroad.  Modernization of governing via electronic administration everywhere. Immediate announcement of competition for Television broadcasting licence and prohibition of one’s ability to be publisher and in the same time participate in other business activities, so we will ensure an honest and independed information of the public.

The above mentioned are only few examples that everyone could think and write.

The main problem today is not how we will name a new party or what directions we will give it. It is not even an issue -if you wish- of whom the party will be made and directed by.

The main problem today is which one, which Greeks and which citizens, a renewed political formation will actually represent. A political formation that will be the successor of PASOK, heir of the vision for a true Left in Greece.

PASOK, when was formed, direct its actions in an electoral body that truly wanted something new in relation to Karamanlis and the right wing. Addressed a society with conscious understanding of social claims. Spoke to people who already had an experience of a politically stacked situation and they wished to try the new alternative.  Today the crisis disdained years of wellbeing and rights, disdain the idea of politics itself. Greeks feel betrayed by the system. Today Greeks have realized that politics is just adrift of the invisible international capital.

PASOK of 1974 called on an economy that, although it was not flourishing – more likely the exact opposite – though it was not destroyed as it is today. Called to a country that was in international isolation due to the cue and the Turkish invasion in Cyprus, but today is in international isolation due to lack of trust and debt. Called to the less privileged, whereas today the majority of the Greeks are former privileged, remembering forty years of benefits and life standard based on political change over.

Which political system can produce today some mechanism, some new idea, some reformation when its voters are also its clients and business partners? How can it do so by reproducing the cliental system of workers and pensioners of the public sector?

So, this is where the Change must start, from the separation and end of this cliental system on which participate both politicians and citizens and which is responsible for our country’s destruction.

The first step towards that is the disconnection of the political life from the work, something that I remind you was introduced by Eleftherios Venizelos for totally different reasons many years ago.

Only that way some fresh clean water will run after long and will be possible for new faces, new ideas and new political suggestions to exist and represent the larger part of the Greeks, not only those who directly relate with the state or those who act permanently unpunished within the monster of black economy.

The new PASOK and the new Andreas, will then be products of those conditions.

And not bad imitations and reproductions of a rot reality that constantly pops off and creates metastasis, until it will die for sure.