Πρίν πολλά χρόνια, τα Νέα κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο μια φωτογραφία των συνταγματαρχών της χούντας, έξυπνα παντρεμένη με τη λεζάντα "Το τελευταίο τους Πάσχα" η οποία τιτλοφορούσε ένα τροχαίο ατύχημα το οποίο παρουσιαζόταν λίγο πιο κάτω σε μία άλλη στήλη.
Οι συνειρμοί σαφείς και τα υπονοούμενα ακόμα πιο σαφή.
Ήταν ένα μήνυμα δοσμένο με τον πλέον εύγλωτο τρόπο, ότι οι μέρες της στρατιωτικής δικτατορίας όπως είχε επιβληθεί από τον ξένο παράγοντα για να κρατήσει στον "γύψο" την αλλαγή που αναπόφευκτα ωρίμαζε στις καρδιές των Ελλήνων, είχαν τελειώσει οριστικά.
Φέτος, επισκεπτόμενος την πατρίδα μου, δεύτερη χρονιά ως μετανάστης για τους εορτασμούς του Πάσχα, αντίκρυσα την Ελλάδα στο "γύψο" της παρακμής, ολότελα παγιδευμένη σε συμπληγάδες πέτρες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Αυτή τη φορά όμως δεν ευθύνεται ο ξένος παράγοντας αλλά ο εγχώριος. Η σε απλά Ελληνικά το ντόπιο κατεστημένο των προυχόντων, διαπλεκόμενων και αντιδραστικών κλικαδόρων που με το προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ κρατούν τη χώρα καθηλωμένη στα δεσμά της ανυπαρξίας.
Όμως δεν θα τους περάσει. Αυτό θα είναι το τελευταίο τους Πάσχα, η τελευταία τους άναρθρη "επαναστατική" κραυγή.
Το αυγό του φιδιού έχει σπάσει. Και η κοινωνία βούβη και παγωμένη, αναμένει τον εκκωφαντικό κρότο της πτώσης της Βαστίλης. Και τότε, ουαί και αλίμονο στους Γραμματείς και Φαρισαίους υποκριτές. Ουαί και αλίμονο σε όσους σταθούν μπροστά στο ποτάμι της οργής.
Έχουν πέσει οι μάσκες κύριε Τσίπρα.
Όχι γιατί πιάσαμε πάτο στα οικονομικά μας και δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.
Αλλά γιατί έχει έρθει η ώρα, που η Ελλάδα θα ψηφίσει Ευρώπη, Αλλαγή, Πρόοδο, Δημοκρατία και Ανανέωση.
Έχει έρθει η ώρα που όλοι μας, εντός και εκτός της πατρίδας θα αναφωνήσουμε λυτρωμένοι "Χριστός Ανέστη", θα σκύψουμε το κεφάλι, θα ανασηκώσουμε τα μανίκια και ενωμένοι θα χτίσουμε το νέο μας όραμα.
Υπομονή λίγο ακόμα...
