3.40 ο καφές

Ε δεν αντέχω, θα τα διηγηθώ.

Εκεί που είπα πως εντάξει αφήνω την Αθήνα πίσω μου και σκέφτομαι τις διακοπές, μου έκατσε ένας καφές.

Ωραιότατη η παρέα, δροσερή, σε αντίθεση με το καταβρώμικο στενόχωρο μπαλκόνι με τα χιλιάδες τραπεζάκια που στριμώχνονται τα "κεφάλια" των πελατών.

Σε αντίθεση επίσης με τη ζέστη που έζεχνε καυσαέριο και βρωμιά της πόλης, με το νοτιά που νότιζε με την υγρασία του κάθε ικμάδα δέρματος και πόρου ιδρώτα του σώματος μου.

Από τη μία τρία όμορφα κορίτσια να συζητάνε και να χαμογελούν, έτσι όπως οφείλουν όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι να στολίζουν τις συναναστροφές τους, και από την άλλη η ταλαίπωρη πιτσιρίκα σερβιτόρα που πάσχιζε να καταλάβει το "περίεργο" που της ζήτησα.

Έναν εσπρέσσο παρακαλώ.

Εντάξει, με τα πολλά, ο καφές ήρθε, ήταν καλός, έστω και με λίγο παραπάνω νεράκι. Όχι, ήταν καλός και το λέω αλήθεια. Το εννοώ.

Όμως το μπιλιετάκι με το λογαριασμό ήταν αλάτι κόντρα στη ζάχαρη του ροφήματος. 3 ευρώ και 40λεπτά κύριοι.

Πραγματικά δεν ξέρω πως να εκφραστώ για το ζήτημα. Υποθέτω πως αν κάποιος τρίτος καταλάβαινε και χρωμάτιζε την ψυχική μου διάθεση, θα είχε 2-3 ουράνια τόξα θυμού να χαζεύει, πάνω από το ηλιόλουστο Μαρούσι.

Δηλαδή πόσες Ελλάδες, εντός της Ελλάδας να αντέξω, και πόσες Αθήνες διαφορετικές μεταξύ τους, να χωρέσω σε μια Αθήνα?

Ο καθένας τελικά με το χαβά του, είτε έχουμε κρίση, είτε έχουμε χρεοκοπήσει, είτε απλά περνάμε τον καιρό μας.

Οι πελάτες στο γνώριμο τέμπο, βαμμένοι και χτενισμένοι με τα τελευταία χρώματα της μόδας. Η μουσική γρατζουνά τα βαριεστημένα αυτιά, με τα τελευταία σουξέ. Και γενικώς το προσπαθούμε να δείξουμε μια εικόνα θετικής ενέργειας. Λες κι έχουμε πέσει μέσα στην Amita ή όπως λέγεται

Το μόνο που έμεινε μαύρο κι άραχνο τελικά, ήταν αυτός ο πανάκριβος καφές.

Όχι γιατί δεν τον απόλαυσα. Η παρέα κάνει τους καφέδες.

Αλλά γιατί για μια ακόμη φορά απογοητεύτηκα από την ανοησία και την αδιαφορία των ανθρώπων γύρω μου. Των Ελλήνων φυσικά

Που προτιμούν να ζούνε στην κοσμάρα τους, έστω και μόνοι

Όχι ρε παιδιά, δεν θα ξαναέρθω.


ΥΓ. Flocafe@The Mall Athens

Nickel and Dimed

• Ξεκίνησα πρόσφατα να διαβάζω το βιβλίο της αμερικανίδας δημοσιογράφου Barbara Ehrenreich με τίτλο Nickel and Dimed. Σε ελεύθερη μετάφραση εγώ θα το βάφτιζα "Επιβιώνοντας με Ψιλά". Η κάπως έτσι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το βιβλίο διαπραγματεύεται τη φτώχεια στην Αμερική, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η συγγραφέας υποδύεται το ρόλο της σερβιτόρας, της οικιακής βοηθού, της λαντζέρισας κλπ ανθρώπων που εργάζονται με το απολύτως βασικό μεροκάματο που προβλέπει η νομοθεσία, δηλαδή 6 δολλάρια την ώρα. Στόχος της είναι να διαπιστώσει πως οι άνθρωποι που αμοίβονται με αυτά τα χρήματα μπορούν να επιβιώσουν. Αν και ξέρω ήδη το συμπέρασμα, το μυαλό μου πηγαίνει στη δική μας εγχώρια πραγματικότητα. Στη δική μας αντίστοιχη κάστα ανθρώπων που κάνουν δουλειές του ποδαριού ή κακοπληρωμένα μεροκάματα που κανένας άλλος δεν θέλει να κάνει. Που συνήθως είναι μετανάστες ή απλά περιθωριακοί Έλληνες, που αγωνίζονται για το καθημερινό τους φαγητό, το ενοίκιο, τα ρούχα της δουλειάς τους
• Με αφορμή αυτό το βιβλίο σκέφτομαι συνεχώς την οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Από τη μία μεριά το "δράκο της Πάρου", που ήταν ένας Πακιστανός που κάποιος εργοδότης παράνομα προσέλαβε για να του κοστίζει λίγο. Από την άλλη μεριά σκέφτομαι το ρατσισμό που στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής, λειτουργεί ως "κοινωνική αναγκαιότητα-εκτόνωση" μέσω των media, για το σοβαρό πρόβλημα της μετανάστευσης. Το αίμα πάντα έτσι λειτουργεί και δυστυχώς φέρνει ακόμα περισσότερο αίμα. Μια γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση που πάντα ξεκινά από το περιθώριο, από τα "σκουπίδια που κρύβουμε κάτω από το χαλάκι" και επεκτείνεται παντού σαν τον ιό της έμπολα. Η καταστροφή και η αναγέννηση μιας παρηκμασμένης κοινωνίας φαντάζουν ιδέες που ξεπηδούν από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Όμως σήμερα, είναι μια επιλογή. Δίπλα σε άλλες, δυσκολότερες, που κανένας όμως δεν θέλει να θυμάται. 
• Ο καπιταλισμός, η ελεύθερη αγορά, η υλική ευμάρεια μέσω της κατανάλωσης, όλα αυτά τα μοντέλα είναι δεδομένο πως θα αλλάξουν δραματικά τα επόμενα χρόνια. Τα αδιέξοδα που ανακυκλώνουν, οι αδυναμίες και τα προβλήματα που συντηρούν "κάτω από το χαλάκι", γιγαντώνονται μπροστά στην ανάγκη για λύσεις δίκαιες, των πολλών και αδικημένων, που συντηρούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (το μεροκάματο των 6 $ που γράφει η Ehrenreich). Η σιωπηλή αυτή ανθρωπότητα, που σκύβει το κεφάλι μπροστά στα σχέδια των μάνατζερ, κάποια στιγμή πρέπει να συμμετέχει στο σχεδιασμό μιας κοινωνίας δικαιότερης, μακριά από τις ακραίες επιλογές. Απο τη μία το ανθρωποφάγο μοντέλο της έμμισθης δουλείας στην Αμερική, από την άλλη το ισοπεδωτικό μοντέλο της κρατικής γραφειοκρατικής διακυβέρνησης. Κάπου στη μέση χρειαζόμαστε μια καινούργια πρόταση. Δυστυχώς για όλους μας το στομάχι δε γεμίζει με οράματα και ίδεαλισμό, αλλά με χρήματα. Αυτά τα χρήματα κάπως πρέπει να βρεθούν. Δεν ξέρω πως
• Και μέσα σε όλο αυτόν τον προβληματισμό έχεις αυτό τον καραγκιοζάκο τον Μπόλτ, το δημιούργημα των πειραμάτων των εργαστηρίων, να επαίρεται πως είναι θρύλος του αθλητισμού. Ρε φίλε, κόψε κάτι. Όμως όταν έχεις τη ΔΟΕ και τον Ρόγκ, να αποφαίνονται περί Ολυμπιακού Ιδεώδους (ας μας πουν ποιό είναι αυτό, χωρίς τις διαφημίσεις τις Nike και της Sony) τότε συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό το παραμυθάκι, είναι τόσο σικέ και πλαστικό, που μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει. Δεν παρακολούθησα ούτε λεπτό Ολυμπιακούς Αγώνες. Σιχάθηκα. Το απόγειο του Μάρκετινγκ και της εμπορευματοποίησης, ενδύεεται την κάρμπον χλαμύδα της χιλιετίας, και ένα android ή ένα i-phone απαγγέλουν εδάφια από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Αυτοί είμαστε, αυτά αγοράζουμε, αυτή είναι η περίφημη εταιρική κοινωνική ευθύνη των πολυεθνικών. Να χώνουν φράγκα στους αγώνες των ντοπαρισμένων, των διπλωματών και των "ευγενικών" PR, με τις περισπούδαστες δηλώσεις του κώλου, και τα μέτρα στα μέτρα τους, για να μην χαλάνε τα συμβόλαια και οι μελλοντικές προβλέψεις. So sick, και καθόλου chick.
• Καλό καλοκαίρι -όσο απέμεινε- σε όλους....

Η Ελλάς δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία

Ο τίτλος που έβαλα τα λέει όλα.

Λυπάμαι αν δυσαρεστήσω κάποιους πατριώτες που αναπολούν την Αττική Δημοκρατία και τις αγορεύσεις των πολιτών στην Πνύκα. Έστω και αν ποτέ (αυτοί οι πατριώτες) δεν έζησαν τις λαμπρές αυτές στιγμές που με τόσο στόμφο μνημονεύουν στις "κατάλληλες" περιστάσεις. Δεν έχει σημασία. Η ιστορία, έστω και στην πιο θολή και ακαθόριστη μορφή της, γίνεται ακλόνητο επιχείρημα όταν απευθύνεσαι σε άσχετους και ημιμαθείς.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει "να αποφασίζει ο λαός" και να επικρατεί "η γνώμη της πλειοψηφίας". Ναι. Όμως δίπλα σε αυτά υπάρχουν κι άλλα τόσα, που όταν λείπουν, αντί για δημοκρατία, έχουμε για πολίτευμα το τυφλό αδερφάκι της, την οχλοκρατία.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει να έχουμε κοινοβούλιο, να κάνουμε εκλογές, να είμαστε "ελεύθεροι να αποφασίζουμε", να επικρατεί το συμφέρον των πολλών, έναντι των λίγων και άλλα τέτοια γραφικά.

Ο λαός, με λίγα λόγια, είναι πλήρως παραπλανημένος, για το τι εστί δημοκρατία.

Στην αρχαία Ελλάδα, δημοκρατία σήμαινε, ότι κράτος, δηλαδή κοινωνία, δηλαδή έθνος, ήταν ο δήμος. Ο δήμος, αποτελούταν από τους πολίτες. Δηλαδή από μια κάστα ανθρώπων, με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αμιγώς εθνοκεντρικά, πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα και πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν, εκ προοιμίου, δεν υπήρχε ισότητα και ισονομία για όλους τους κατοίκους μιας πόλης. Υπήρχαν φυλετικές, πολιτικές, πολιτιστικές, γενεαλογικές κλπ κάθε είδους διακρίσεις. Υπήρχα με λίγα λόγια όρια σαφώς καθορισμένα, για το ποιός θα συμμετείχε στα πολιτικά πράγματα. Στις υποθέσεις της πόλης.

Σε μεταγενέστερες φάσεις της ιστορίας, διαπιστώσαμε ότι το αρχαίο Ελληνικό μοντέλο ήταν λειτουργικό, μόνο όταν τα αυστηρά καθορισμένα όρια τηρούνταν ευλαβικά, όχι μόνο αναφορικά με το ποιοί ήταν οι πολίτες και τι έκαναν στην πόλη, αλλά και σχετικά με τους νόμους και την οργάνωση που επίσης πολύ αυστηρά διέτρεχαν την καθημερινότητα.

Και έρχομαι στο σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

 Μόνο δημοκρατία δεν έχουμε σήμερα στη χώρα μας, σε αυτό το άναρχο και αναρχικό αμπέλι, στο οποίο μόνο οι ταμπέλες με τις έννοιες έχουν απομείνει να κρέμονται, κενές ουσίας.

Γιατί, όχι μόνο δεν τηρούνται οι νόμοι του κράτους, αλλά σε κανένα επίπεδο δεν υπάρχει οργάνωση, ευρυθμία, αξιοπιστία και καθορισμένα όρια με υποχρεώσεις και ευθύνες, για τον καθένα εξ ημών.

Δημοκρατία δίχως οργάνωση, νομιμότητα και ελεύθερες συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως αυστηρά καθορισμένα πλαίσια δράσης του κράτους δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως σεβασμό σε συγκεκριμένες αξίες, υπαρκτές και βιωματικά καθημερινές, δεν υπάρχει. Δημοκρατία  δίχως αισθητική, δίχως γλώσσα, δίχως πολιτισμό, δίχως ιστορία, δίχως τελικά παραγωγή ιδιαίτερης ταυτότητας, μοναδικής και συγκεκριμένης, δεν νοείται πουθενά στον κόσμο.

Έτσι, μόνο κατ' όνομα, αστειευόμενοι μεταξύ μας, μπορούμε να θεωρήσουμε πως η Ελλάδα έχει δημοκρατικό πολίτευμα, όταν επί της ουσίας, η διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και η κοινή καθημερινότητα, περισσότερο μοιάζουν με φασιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, στα οποία επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, απόλυτο και μη αμφισβητήσιμο. Ενώ ο φτωχός, ο αδύναμος και ο ανίσχυρος, έχουν στα χέρια τους  μονάχα τις αναμνήσεις και τις στρεβλές αντιλήψεις άλλων εποχών της ιστορίας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η βία, η αντιπαράθεση, ο εγωισμός, η μικροπρέπεια και η αδιαλλαξία, η μικρόνοια και η αμορφωσιά, ο εκβαρβαρισμός κάθε πολιτιστικής έκφρασης, υπέρ της μαζικής αποχαύνωσης, περισσεύουν. Στην Ελλάδα του σήμερα, η πλειοψηφία είναι άξεστοι και άσχετοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, ενώ η μειοψηφία στενάζει υπό το βάρος της αδυναμίας της να διαμορφώσει χρήσιμες καταστάσεις για τον τόπο.

Και λόγω του ότι το δημοκρατικό πολίτευμα που σήμερα διαθέτουμε απαιτεί και την εκλογική διαδικασία για να αντιπροσωπεύεται ο λαός, κάθε φορά που ψηφίζουμε, αναπαράγουμε τα ίδια πρότυπα, από την ίδια πλειοψηφία που ανάπηρη πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικα και κοινωνικά, συντηρεί την επίσης ίδια άθλια πολιτική τάξη κούτσαβλων και ανίκανων ανθρώπων.

Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θα πεί δημοκρατία, αλλά και οι νέες γενιές, δε γνωρίζουμε την δημοκρατία-ούτε κατά φαντασία.

Γνωρίζουμε μια αυταπάτη, διακοσμημένη με ευσεβείς πόθους και αποσπασματική γνώση, η οποία καμμία απολύτως σχέση δεν έχει με το τι πραγματικά συμβαίνει, τόσο εδώ, όσο και έξω.

Δημοκρατία σημαίνει πάνω απ όλα, μια διαρκής προσπάθεια για να ζεί ο άνθρωπος καλά, μαζί με τους άλλους συνανθρώπους-συνκοινωνούς του. Και να παράγουν καλό για να απολαμβάνουν καλό.

Η δημοκρατία είναι ιδανικά ένας τρόπος διοίκησης μια κοινωνίας, που αποσκοπεί στην κατάκτηση του ανώτερου κατά Πλάτωνα επιπέδου που μπορεί να κατακτήσει η ανθρώπινη φύση. Της αρετής.

Ας αναλογιστούμε τελικά, πως μας αξίζει να ζούμε. Και ας κάνουμε κάτι για αυτό...

Αυτό που κούρασε είναι η υποκρισία

Όλοι στις ιδιωτικές μας συζητήσεις, μιλάμε για το τέλος της εποχής που ζούμε, χωρίς αιδώ, χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς κομπασμούς και εθελοτυφλία

Δεν έχω γνωρίσει παρά ελάχιστους, που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν πως σε λίγους μήνες τώρα πιά θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που παριστάνει πως διαπραγματεύεται, όμως επί της ουσίας, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο αναβάλλοντας συνεχώς απαραίτητες και κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, παρότι ο Στουρνάρας έχει μπει σε διαδικασία "πάρτα όλα", μαζεύοντας τα ρέστα της κοινωνίας από το τραπέζι, ουδείς μπορεί να είναι αισιόδοξος πως τα μέτρα που ανακοινώνονται "θα βγούν", μέχρι το Σεπτέμβριο που θα ανακοινωθεί η έκθεση της Τροϊκα, για την Ελληνική οικονομία.

Η πραγματικότητα που αποκρύπτεται, είναι πως όχι μόνο τα μέτρα δε βγαίνουν, αλλά και ότι οι θυσίες των Ελλήνων, οι μεγάλες οριζόντιες περικοπές που υπέστησαν οι περισσότεροι εντελώς άδικα, αλλά και ένα σωρό άλλοι φόροι, πάνε εντελώς χαμένοι, μέσα στην παρούσα συγκυρία

Αυτό όμως που κούρασε, δεν είναι πως τα νούμερα δε βγαίνουν. Όπως δεν έβγαιναν τόσο καιρό

Αυτό που κούρασε και καταντά ευξευτελισμός της εναπομείνασας αξιοπρέπειας των πολιτών αυτής της χώρας, είναι πως συνεχώς αναπαράγονται τα ίδια μονότονα ψεύδη, με την ίδια ξύλινη γλώσσα, από σύσσωμο το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Τόσο το κυβερνών, όσο και το αντιπολιτευόμενο. Δε γίνεται να τα ξεχωρίσεις.

Αυτή τη στιγμή, η Τροϊκα ζητά να κάνουμε ένα κράτος λειτουργικό, αξιόπιστο και οικονομικό, εφαρμόζοντας μεταρρυθμίσεις που η Ελληνική κοινωνία έτσι όπως έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί, αδυνατεί να υλοποιήσει.

Δεν εκλείπουν οι άξιοι λειτουργοί, ούτε και τα μέσα. Δεν εκλείπει πάντοτε η βούληση. Το πρόβλημα είναι πως δεν ανανεώνεται η κοινωνία με φρέσκες ιδέες, με φρέσκα πρόσωπα, τα οποία να έχουν απήχηση στον πολίτη, ως φέροντα λογικές και σοβαρές προτάσεις, που κοστολογημένες και ιεραρχημένες, θα αλλάξουν σταδιακά το πρόσωπο της χώρας

Διότι σήμερα, ο τρόπος που εκλέγονται οι άρχοντες του τόπου, αναπαράγει και ανακυκλώνει συνεχώς τον ίδιο βούρκο κομματικής σκοπιμότητας, πελατείας και συναλλαγής. Οι έχοντες συμφέροντα πολίτες ψηφίζουν αυτούς που θα τους εξυπηρετούν και το ανάποδο. Και τελικά η δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας ακυρώνεται, μέσα από την τελμάτωση των αξιών της, σε ένα διαχρονικά αδρανές πολιτικό τοπίο με πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες. Που δεν είναι κοινωνικές, ούτε κάν εθνικές. Αλλά ξεκάθαρα συντεχνιακές και ιδιοτελείς

Έτσι συμβαίνει και τώρα. Οι συντεχνίες ανθίστανται με κάθε τρόπο, και την πληρώνουν οι πολλοί μέσω των "πακέτων μέτρων" που αδίκως πέφτουν στα κεφάλια όλων των Ελλήνων, χωρίς καμμία διάκριση

Και πως να γίνουν διακρίσεις, πως να ειπωθούν τα πράγματα "με το όνομα τους", όταν το ίδιο το κράτος έχει καταστεί αφερέγγυος παράγοντας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο? Που κανένας σοβαρός άνθρωπος δε λαμβάνει υπόψη του ως φορέα ισορροπίας, ευημερίας και ανάπτυξης?

Και ενώ η αθλήτρια Παπαχρήστου, εξοβελίστηκε, "κάηκε στην πυρά" της κριτικής, για το ατυχές της σχόλιο σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ρεζιλεύοντας για μια ακόμα φορά την παράλογη Ελληνική πραγματικότητα, σε κάθε μήκος και πλάτος της υφηλίου, η έκθεση της Citibank, με τα αμείλικτα δεδομένα που παρουσιάζει, θεωρεί σίγουρο πως το Σεπτέμβριο δεν θα περάσουμε την αξιολόγηση, και θα βρεθούμε εκτός Ευρώ. Κι όμως αυτό δεν συζητείται δημοσίως. Φαίνεται πως η Παπαχρήστου είναι σημαντικότερο εθνικό κεφάλαιο, μεσούντος του θέρους, και ασχολούμαστε μαζί της.

Φοβάμαι πως η λύση που έχει προκριθεί είναι η παραμονή μεν της Ελλάδας εντός Ευρώπης, με ταυτόχρονη υπαγωγή της όμως σε ένα νόμισμα δεύτερης ταχύτητας, με το οποίο θα διεξάγονται οι εσωτερικές πληρωμές. Δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται δραχμή ή Νότιο Ευρώ ή Χρεο-Ευρώ. Δεν έχει και σημασία άλλωστε

Και δεν έχει σημασία, διότι όσο επιμένουμε να θεωρούμε την Ελληνική οικονομία με νομισματικούς και όχι παραγωγικούς όρους, τόσο τα φαντάσματα θα πλανώνται πάνω από τον ουρανό, σκιάζοντας τις ελπίδες μας, για μια καλύτερη μοίρα στην επόμενη 20ετία

Το βασικό θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο θεσμικό είναι η μεγέθυνση της παραγωγικής δυνατότητας της Ελλάδας, η δημιουργία νέων επενδύσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας, η πριμοδότηση της καινοτομίας με κάθε κόστος και η ποιοτική αναβάθμιση του προϊόντος Τουρισμός, με ορίζοντα τουλάχιστον 5ετίας.

Γιώργος Καραγκούνης

Τον Καραγκούνη ποτέ δεν τον χώνεψα, με εκνεύριζε τρομερά η συμπεριφορά του στο γήπεδο

Μια συμπεριφορά που θυμίζει τον κλασσικό Ελληνάρα, που τον "θαυμάζουμε" σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Στο δρόμο, στο καφέ, στην παραλία, στη δουλειά μας. Παντού

Δηλαδή πρόκειται για έναν χαρακτήρα με ιδιοτροπίες, γλαφυρές και βλάχικες συνήθειες, που όμως λόγω της αφέλειας και της καταβάθος αγνής του ιδιοσυγκρασίας, πάντοτε τον συγχωρείς, δίχως να του κρατάς κακία για τα καραγκιοζιλίκια του

Ο Καραγκούνης χωρίς αμφιβολία είναι ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής που έχει γράψει ιστορία τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στην Εθνική ομάδα. Η θέση στην οποία καθιερώθηκε ήταν του επιθετικού χαφ, ενώ τα τελευταία χρόνια λόγω ηλικίας, αγωνίστηκε και σε θέση κεντρικού χάφ με διάφορους ρόλους

Σαν άνθρωπος, εκτός γηπέδων, είναι ήρεμος, χαμηλών τόνων και ειλικρινής, πράγμα που το εκτιμώ πάρα πολύ. Σέβεται την δημόσια εικόνα του, είναι οικογενειάρχης με παραδοσιακές αξίες -κατά πως φαίνεται- και πάντοτε μιλά σοβαρά με την αυθεντικότητα ενός παιδιού που έχει μοχθήσει πολύ στη ζωή του, για να φτάσει εκεί που βρίσκεται

 Τον Καραγκούνη τον θαυμάζω και τον σέβομαι και για έναν άλλο λόγο. Γιατί διαθέτει τη νοοτροπία του νικητή. Με λίγα λόγια είναι από τους ανθρώπους (όσο και αν δεν του φαίνεται λόγω εμφάνισης) που ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Έχει θέληση, είναι ανταγωνιστικός, είναι πείσμων και διαθέτει στομάχι από ατσάλι. Παρότι δεν εμπνέει ως ηγέτης (αυτό που έλεγα παραπάνω για την ιδιοσυγκρασία του) είναι από τα στελέχη στα οποία μπορείς να βασιστείς, λόγω ήθους και χαρακτήρα. Δεν θα σε προδώσει, ούτε θα σε αφήσει στα κρύα του λουτρού. Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης που έχει γαλουχηθεί με αξίες αθλητικές, αλλά και αξίες μιας Ελλάδας ομορφότερης, που δυστυχώς φθίνει εδώ και χρόνια, προς χάρη άλλων ευτελέστερων και πρόσκαιρων προτύπων επιτυχίας.

Στην ιστορία της αποχώρησης του από τον Παναθηναϊκό, δε φταίει ο ποδοσφαιριστής, αλλά μονάχα ο σύλλογος

Ένα από τα σημαντικά και ασυγχώρητα λάθη της εποχής των Βαρδινογιάννηδων, είναι ο χειρισμός των σημαντικών παικτών για την ομάδα. Τόσο στις διαδικασίες ανανέωσης των συμβολαίων, όσο και στις αποχωρήσεις. Έχουν συμβεί ανεπίτρεπτα πράγματα, που έχουν μικρύνει το σύλλογο σε ηθικό επίπεδο και συναισθηματική απήχηση

Το ποδόσφαιρο είναι μια πανάκριβη επιχείρηση και πρόκειται για business 100%

Όμως αυτό που "πουλά" στον κόσμο, στο κοινό του, δεν είναι ψυχροί αριθμοί και συστήματα-παρατάξεις στο χορτάρι. Ούτε και αφορά τον φίλαθλο, ποιά είναι η ρήτρα του ποδοσφαιριστή ή γιατί ο προπονητής επέλεξε τον τάδε η τον δείνα

Αυτό που αφορά τον φίλαθλο, είναι τα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η ένταση και το πάθος. Η χημεία της κερκίδας με την ομάδα που παλεύει να επικρατήσει έναντι του αντιπάλου της. Αυτό που αφορά τον φίλαθλο είναι ο Καραγκούνης που ματώνει για τη φανέλα και όχι αν ο Φερεϊρα επιθυμεί έναν Παναθηναϊκο που κλείνει καλύτερα τους χώρους.

Μπορεί το ποδόσφαιρο να στηρίζεται στη λογική, μπορεί να μιλάμε για "ποδοσφαιρική ορθότητα", μπορεί στα χέρια μας να έχουμε χιλιάδες κάμερες και εκατομμύρια στατιστικές αναλύσεις, όμως αυτό που μετράει στο σπόρ, είναι μερικές απλές "ανδρικές" αρχές. Όπως ο σεβασμός

Ο Παναθηναϊκός διαχρονικά, έχει αποδείξει πως είναι σύλλογος που δε σέβεται τους μεγάλους παίκτες που έχουν περάσει από τις τάξεις του. Όπως δε σεβάστηκαν το Νικοπολίδη, το μεγαλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα μετά το Σαργκάνη, έτσι δε σέβονται και τον Καραγκούνη. Δυστυχώς

Έτσι για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται, ότι σε αυτή τη χώρα -παντού τελικά, σε κάθε χώρο- οι καλοί και άξιοι, αυτοί που πιστεύουν και εμπιστεύονται, αυτοί που ιδρώνουν το σορτσάκι, και δίνουν το κάτι παραπάνω, αυτοί που έχουν το "χάρισμα" αλλά δεν έχουν ίσως την "καπατσοσύνη", ποτέ δεν ανταμοίβονται ηθικά "εν ζωή", παρά αποχωρούν με το κεφάλι κατεβασμένο, αποκαθηλωμένοι με άχαρο τρόπο, έτσι "στη βιάση που επιτάσσουν τα γεγονότα".

Γιώργο, θα σε έχω στην καρδιά μου γιατί είσαι λεβέντης

Ίσως περισσότερο, από όσο άντεχαν οι περιστάσεις να είσαι....

ΥΓ Αυτός ο σύλλογος δε διώχνει μονάχα ποδοσφαιστές σημαίες, αλλά και προέδρους αλλά και άξιους ανθρώπους γενικότερα. Κάτι θα πρέπει να λέει αυτό για τον "χαρακτήρα" της διοίκησης, που μάλλον ασθενεί βαριά. Καλώς η κακώς, δεν είναι το χρήμα λύση για όλα τα προβλήματα, και στις μικρές και φαινομενικά ασήμαντες ίσως, λεπτομέρειες φαίνεται κατά πόσον ένας σύλλογος είναι πραγματικά ή κατ'επίφαση "μεγάλος"....