Ανικανότητα και υποκρισία

Ζούμε σε μια χώρα που η παραχάραξη της πραγματικότητας, η φαλκίδευση της αλήθειας, είναι το μόνο ζητούμενο, το μόνο δεδομένο.

Ζούμε σε μια χώρα που η κατασκευή "εικονικής πραγματικότητας" αποτελεί τη μεγαλύτερη ικανότητα των "μάγων" της ευρύτερης κυβερνητικής παράταξης. Μιλάμε για υψηλή και ακριβή εξειδίκευση. Για πρωτοπορία.

Ας ξεκινήσω όμως από τον Τσίπρα.

Πάει ο Τσίπρας να παραστήσει τον κεντρώο, τον συστημικό, φιλώντας το δαχτυλίδι του Καραμανλισμού. Τελείωσε ο Τσίπρας, έβαλε ημερομηνία λήξης στο πολιτικό του μέλλον. Και ας αφήσει τις προβλέψεις, τις στατιστικές και τις δημοσκοπήσεις.

Τι δουλειά έχεις Τσίπρα στο μέγαρο μουσικής? Εγώ δεν έχω δει ποτέ κάποιον θαμώνα των συνιστωσών που σε πρωτοστήριξαν στην περιοχή πέριξ του Αρεταίειου. Για συναναστροφές εννοώ.

Και αντί όλοι να τον φτύσουν που τη μια παριστάνει τον φίλο του Τσάβες και χύνει κροκοδείλια δάκρυα μέσω Δούρου (για το θάνατο του "φιλολαϊκού ηγέτη" που έχει καταφέρει να κρατά το λαό της Βενεζουέλας στη φτώχεια και την ανέχεια, ενώ διαθέτει τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου----μέγα επίτευγμα) ενώ από την άλλη "μπαίνει στο κάδρο" των εξελέξιμων μέσω των "εκλογών του συστήματος"

Αντί να τον φτύσουν για τις κωλοτούμπες του, για το κάθε μέσον που χρησιμοποιεί ώστε να βγεί πρωθυπουργός-------κάθονται οι τσάτσοι της δημοσιογραφιας και κατασκευάζουν "αγιογραφίες" και κάνουν "αναλύσεις" για τις "θέσεις Τσίπρα". Και στο πρωτοσέλιδο των Νέων σήμερα διαβάζουμε για "επικίνδυνες εμμονές της Τροϊκα". Μάλιστα κύριοι.....

Οι εμμονές της Τροϊκα "θα ανατραπούν" με "λαϊκή" κυβέρνηση "πολιτικής σύγκλισης" -υπό το βλέμμα του εθνάρχη Καραμανλή------δια χειρός Τσίπρα.

Τελικά σε αυτή τη ζωή μόνο δύο πράγματα έχουν συνέπεια στη δυστυχία τους. Ο χάρος και η Αλέκα Παπαρήγα. Ας το κρατήσουμε όμως αυτό για άλλη συζήτηση. Πάμε παρακάτω.

Ξέρετε τι είναι αυτό που με προσβάλλει περισσότερο ως άνθρωπο σκεπτόμενο και επαγρυπνούντα περί των δημοσίων πεπραγμένων? Ως Έλληνα?

Το γεγονός ότι αυτοί οι ανίκανοι, οι άχρηστοι που μας κυβερνάνε, δεν είναι σε θέση να παράξουν ΜΙΑ σωστή, ΜΙΑ πρωτότυπη, ΜΙΑ κατάλληλη ιδέα, για να βελτιωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα μας.

Παρά αυτοί οι τζουτζέδες, οι καραγκιοζοπαίχτες με τις αστραφτερες οδοντοστοιχίες (που παρελαύνουν στο μέγαρο μουσικής με τους ομοίους τους για να περιδράμουν τα "καναπεδάκια" και τα άλλα δωρεάν εδέσματα που προσφέρονται στο διάλειμμα των εκδηλώσεων) κρύβονται πίσω από τα "προαπαιτούμενα", τις "μνημονιακές υποχρεώσεις" και άλλα τοιαύτα ευφυολογήματ, προκειμένου να μην εκτεθούν πολιτικά.

Είναι ρε παιδιά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Απίστευτο, τρελό, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Καταδέχονται να ξεφτιλίζονται στην κοινή γνώμη, τόσο προσωπικά, όσο και πολιτικά, παραδεχόμενοι ότι είναι εντολοδόχοι μιας κάποιας Τρόικα που πειραματίζεται με "μοντέλα προσαρμογής" αγνοώντας την πραγματικότητα.

Ποντάροντας σε "πόλεμο φθοράς της κοινωνίας" που ως ώριμο φρούτο θα πέσει εξαντλημένη από τα ατελέσφορα μέτρα (υπερφορολόγηση, νόμοι που καλύπτουν πρωθύστερους νόμους, ασυννενοησία, αδυναμία δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, εκτόξευση της ανεργίας, κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα, εξάχνωση της επιχειρηματικότητας, υποθήκευση του μέλλοντος της νέας γενιάς κλπ κλπ) και θα......απορρίψει τους "ξένους κατακτητές".....διαιωνίζοντας την διακυβέρνηση του μεταπολιτευτικού αστικού κράτους σε μια νέα πιο light βερσιόν του.

Με "χαμηλότερα λιπαρά" μεν, αλλά με τα ίδια ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

Καταδέχονται οι ανίκανοι, να τους δίνει "σκονάκι" η Τροϊκα, κοτζάμ επιστήμονες, κοτζάμ "πολιτικά αναστήματα" που κάνουν know us better στα μέγαρα μουσικής, την ώρα που κόβουν συντάξεις των 500 ευρώ και "απολύουν" μέσω.....πρόωρης συνταξιοδότησης.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι απολύσεις στο δημόσιο. ΚΑΚΩΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙ ΕΚΕΙ αναλώμενοι σε επικοινωνιακά παιχνίδια. Ας είμαστε σοβαροί.

ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΦΟΡΟΕΠΙΔΡΟΜΩΝ είναι λύση.

Και τα δύο παραπάνω μέτρα έχουν ορίζοντα τις επόμενες εκλογές και αποτελούν ξεκάθαρα προφάσεις και όχι αποφάσεις.

Στη λογική του "ζεστού-κρύου", "μαύρου-άσπρου" που έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο: Η νομή της εξουσίας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα". Δηλαδή στη λογική ότι η "κακιά" τωρινή κυβέρνηση σας κυνηγάει, ενώ εγώ ο "καλός" της αντιπολίτευσης "θα καταργήσω"---άρα ψηφίστε με να σας σώσω.

Το μέγα και δυσεπίλυτο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ΌΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

-Ακόμα και με αυτό το δύσχρηστο δημόσιο τομέα (που σε κάθε περίπτωση πρέπει να αναδιοργανωθεί εκ βάθρων με γνώμονα την πέρα ως πέρα ΚΑΘΑΡΣΗ από κάθε λογής παρανομία σε κάθε επίπεδο)

-Ακόμα και με αυτά τα έσοδα (που αντανακλούν πρωτίστως ΤΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ απέναντι στο κράτος------αυτό δεν είναι λόγος για εκλογές? Ας μας απαντήσει ο κύριος Σαμαράς που πήγε να "τιμήσει" τον Κ. Καραμανλή)

Αν στην Ελλάδα ΣΗΜΕΡΑ ξεκινούσαν αποκρατικοποιήσεις και υλοποιούταν -έστω μερικώς- μια στοιχειώδης μεταρρύθμιση στο επενδυτικό τοπίο, με ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΓΗ του υφιστάμενου νομικού πλαισίου (έστω κι αν αυτό είναι άδικο)

Τότε θα υπήρχαν μεγάλα περιθώρια να έρθουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ και τα υπόλοιπα θα γίνουν σε βάθος χρόνου με την ευκαιρία μιας ευρύτερης συναίνεσης που η τρικομματική φέρει στην ύπαρξη της, ήδη σήμερα

ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ μόνο και μόνο για τις ψήφους.

Είναι τόσο απλό και τόσο........χυδαίο πια

Η Ελλάς δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία

Ο τίτλος που έβαλα τα λέει όλα.

Λυπάμαι αν δυσαρεστήσω κάποιους πατριώτες που αναπολούν την Αττική Δημοκρατία και τις αγορεύσεις των πολιτών στην Πνύκα. Έστω και αν ποτέ (αυτοί οι πατριώτες) δεν έζησαν τις λαμπρές αυτές στιγμές που με τόσο στόμφο μνημονεύουν στις "κατάλληλες" περιστάσεις. Δεν έχει σημασία. Η ιστορία, έστω και στην πιο θολή και ακαθόριστη μορφή της, γίνεται ακλόνητο επιχείρημα όταν απευθύνεσαι σε άσχετους και ημιμαθείς.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει "να αποφασίζει ο λαός" και να επικρατεί "η γνώμη της πλειοψηφίας". Ναι. Όμως δίπλα σε αυτά υπάρχουν κι άλλα τόσα, που όταν λείπουν, αντί για δημοκρατία, έχουμε για πολίτευμα το τυφλό αδερφάκι της, την οχλοκρατία.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει να έχουμε κοινοβούλιο, να κάνουμε εκλογές, να είμαστε "ελεύθεροι να αποφασίζουμε", να επικρατεί το συμφέρον των πολλών, έναντι των λίγων και άλλα τέτοια γραφικά.

Ο λαός, με λίγα λόγια, είναι πλήρως παραπλανημένος, για το τι εστί δημοκρατία.

Στην αρχαία Ελλάδα, δημοκρατία σήμαινε, ότι κράτος, δηλαδή κοινωνία, δηλαδή έθνος, ήταν ο δήμος. Ο δήμος, αποτελούταν από τους πολίτες. Δηλαδή από μια κάστα ανθρώπων, με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αμιγώς εθνοκεντρικά, πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα και πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν, εκ προοιμίου, δεν υπήρχε ισότητα και ισονομία για όλους τους κατοίκους μιας πόλης. Υπήρχαν φυλετικές, πολιτικές, πολιτιστικές, γενεαλογικές κλπ κάθε είδους διακρίσεις. Υπήρχα με λίγα λόγια όρια σαφώς καθορισμένα, για το ποιός θα συμμετείχε στα πολιτικά πράγματα. Στις υποθέσεις της πόλης.

Σε μεταγενέστερες φάσεις της ιστορίας, διαπιστώσαμε ότι το αρχαίο Ελληνικό μοντέλο ήταν λειτουργικό, μόνο όταν τα αυστηρά καθορισμένα όρια τηρούνταν ευλαβικά, όχι μόνο αναφορικά με το ποιοί ήταν οι πολίτες και τι έκαναν στην πόλη, αλλά και σχετικά με τους νόμους και την οργάνωση που επίσης πολύ αυστηρά διέτρεχαν την καθημερινότητα.

Και έρχομαι στο σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

 Μόνο δημοκρατία δεν έχουμε σήμερα στη χώρα μας, σε αυτό το άναρχο και αναρχικό αμπέλι, στο οποίο μόνο οι ταμπέλες με τις έννοιες έχουν απομείνει να κρέμονται, κενές ουσίας.

Γιατί, όχι μόνο δεν τηρούνται οι νόμοι του κράτους, αλλά σε κανένα επίπεδο δεν υπάρχει οργάνωση, ευρυθμία, αξιοπιστία και καθορισμένα όρια με υποχρεώσεις και ευθύνες, για τον καθένα εξ ημών.

Δημοκρατία δίχως οργάνωση, νομιμότητα και ελεύθερες συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως αυστηρά καθορισμένα πλαίσια δράσης του κράτους δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως σεβασμό σε συγκεκριμένες αξίες, υπαρκτές και βιωματικά καθημερινές, δεν υπάρχει. Δημοκρατία  δίχως αισθητική, δίχως γλώσσα, δίχως πολιτισμό, δίχως ιστορία, δίχως τελικά παραγωγή ιδιαίτερης ταυτότητας, μοναδικής και συγκεκριμένης, δεν νοείται πουθενά στον κόσμο.

Έτσι, μόνο κατ' όνομα, αστειευόμενοι μεταξύ μας, μπορούμε να θεωρήσουμε πως η Ελλάδα έχει δημοκρατικό πολίτευμα, όταν επί της ουσίας, η διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και η κοινή καθημερινότητα, περισσότερο μοιάζουν με φασιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, στα οποία επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, απόλυτο και μη αμφισβητήσιμο. Ενώ ο φτωχός, ο αδύναμος και ο ανίσχυρος, έχουν στα χέρια τους  μονάχα τις αναμνήσεις και τις στρεβλές αντιλήψεις άλλων εποχών της ιστορίας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η βία, η αντιπαράθεση, ο εγωισμός, η μικροπρέπεια και η αδιαλλαξία, η μικρόνοια και η αμορφωσιά, ο εκβαρβαρισμός κάθε πολιτιστικής έκφρασης, υπέρ της μαζικής αποχαύνωσης, περισσεύουν. Στην Ελλάδα του σήμερα, η πλειοψηφία είναι άξεστοι και άσχετοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, ενώ η μειοψηφία στενάζει υπό το βάρος της αδυναμίας της να διαμορφώσει χρήσιμες καταστάσεις για τον τόπο.

Και λόγω του ότι το δημοκρατικό πολίτευμα που σήμερα διαθέτουμε απαιτεί και την εκλογική διαδικασία για να αντιπροσωπεύεται ο λαός, κάθε φορά που ψηφίζουμε, αναπαράγουμε τα ίδια πρότυπα, από την ίδια πλειοψηφία που ανάπηρη πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικα και κοινωνικά, συντηρεί την επίσης ίδια άθλια πολιτική τάξη κούτσαβλων και ανίκανων ανθρώπων.

Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θα πεί δημοκρατία, αλλά και οι νέες γενιές, δε γνωρίζουμε την δημοκρατία-ούτε κατά φαντασία.

Γνωρίζουμε μια αυταπάτη, διακοσμημένη με ευσεβείς πόθους και αποσπασματική γνώση, η οποία καμμία απολύτως σχέση δεν έχει με το τι πραγματικά συμβαίνει, τόσο εδώ, όσο και έξω.

Δημοκρατία σημαίνει πάνω απ όλα, μια διαρκής προσπάθεια για να ζεί ο άνθρωπος καλά, μαζί με τους άλλους συνανθρώπους-συνκοινωνούς του. Και να παράγουν καλό για να απολαμβάνουν καλό.

Η δημοκρατία είναι ιδανικά ένας τρόπος διοίκησης μια κοινωνίας, που αποσκοπεί στην κατάκτηση του ανώτερου κατά Πλάτωνα επιπέδου που μπορεί να κατακτήσει η ανθρώπινη φύση. Της αρετής.

Ας αναλογιστούμε τελικά, πως μας αξίζει να ζούμε. Και ας κάνουμε κάτι για αυτό...