Το δημοψήφισμα της πραγματικότητας

Πρίν λίγο καιρό, με αφορμή την εξαγγελία πρόθεσης ενός δημοψηφίσματος, από μεριάς του τότε Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, είχε προκληθεί σάλος στην Ευρώπη.
Ήταν η εποχή που το πρώτο μνημόνιο "έτρεχε" και ο "σιδηρούς άξονας" Γαλλίας και Γερμανίας, είχε σχεδόν επιβάλλει την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας, ως το μέσον δια του οποίου η ευρωπαϊκή κρίση θα εξαλειφόταν, τουλάχιστον στις αγριότερες προοπτικές της.
Το ερώτημα του πιθανολογούμενου δημοψηφίσματος Παπανδρέου, ήταν "Δραχμή ή Ευρώ". Και συμπτωματικά θα λέγαμε εμείς -καθόλου κάποιοι άλλοι- ετέθη ξανά δια στόματος της καγκελαρίου Μέρκελ, με την ίδια μέθοδο. Της διαρροής μέσω "κύκλων" που πρόσκεινται σε αυτή και είναι καλά πληροφορημένοι. Ακριβώς με τους ίδιους όρους. Σε περιστάσεις όμως -τις τωρινές- ακόμα δραματικότερες, που απαιτούν ψυχραιμία και σωστή ανάγνωση των εξελίξεων.
Κι όμως. Ξαναπροκλήθηκε ο ίδιος σάλος. Αυτή τη φορά, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Που στο πρόσωπο της Μέρκελ βλέπει έναν "αντιπαθητικό εχθρό" που θέλει το κακό μας. Και -αλίμονο- είχε την ιδέα να προτείνει, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, να γίνει και δημοψήφισμα. Ώστε ο Ελληνικός λαός να αποφανθεί τελεσίδικα. Τι θέλει, τι προτιμά. Προς τα πού ορίζει τις προοπτικές του. Και να δοθεί εξήγηση μια κι έξω. Δίχως παλινωδίες που μπερδεύουν τις αγορές, και τα σχέδια ανάπτυξης που δειλά ξεπροβάλλουν από τα χείλη κάθε υπεύθυνου πολιτικού.
Μα τόσο κακό είναι ένα δημοψήφισμα, θα απορήσει ο κοινός νούς? Τόσο επιζήμιο? Τόσο απεχθές και διαβολικό, για τους θεσμούς της δημοκρατίας? Τόσο επώδυνο για τις καριέρες πολιτικών ανδρών, ώστε να τους στοιχίσει τον δημόσιο αφανισμό?
Και στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό το θέμα συζητούν από το Ελσίνκι μέχρι τη Λισσαβώνα, και από το Δουβλίνο μέχρι τη Λευκωσία. Αυτή η κουβέντα μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, από την ώρα που τα αποτελέσματα των εκλογών απέβησαν διφορούμενα στις ερμηνείες. Η μάλλον, βολικά, κατά πως θέλει ο καθένας να τα ερμηνεύσει, βρίσκοντας "μηνύματα" ή "παραινέσεις" εκ μέρους της λαϊκής ετυμηγορίας. Προς τι ο σάλος? Προς τι οι αντιδράσεις? Άραγε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συσκεπτόταν με τους ομότιμους του αρχηγούς κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, τα ίδια διλήμματα δεν είχε να αντιμετωπίσει?
Τι άλλαξε τώρα που η καγκελάριος Μέρκελ εξήγγειλε την πρόταση της, ρίχνοντας κεραυνούς εν αιθρία? Εμείς πιστεύουμε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Αντίθετα, παραμένει ίδια η ευκολία, με την οποία κρίνουμε την πραγματικότητα που επιβάλλουν καλώς η κακώς οι περιστάσεις. Και η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα θα πρέπει σύντομα να ξεκαθαρίσει αν επιθυμεί να παραμείνει στο Ευρώ και να αναλάβει στα σοβαρά τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί.
Ίσως να μην αρέσει η λέξη "δημοψήφισμα". Όμως και οι εκλογές, δημοψήφισμα είναι στην ουσία τους. Παρότι οι επιλογές του εκλογικού σώματος είναι πολυπλοκότερες, μέσω των προγράμματων των υποψήφιων συνδυασμών, στη βάση τους αντιπροσωπεύουν τα κεντρικά μπλόκ αποφάσεων, στα οποία αναφέρεται και το δημοψήφισμα. Μέσα η έξω. Μαζί με τους άλλους ή μόνοι μας. Με αλληλεγγύη η με "παλικαρίσια" μοναχική πορεία. Όπως θέλει κανείς ας το βαφτίσει
Μόνο που αυτή τη φορά, δικαιολογίες ή πρόσωπα που να συγκεντρώσουν την οργή μας, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, δεν θα υπάρξουν. Γιατί αυτή τη φορά, είναι οριστικά και αμετάκλητα τα γεγονότα που θα καθορίσουν την ευημερία των μελλοντικών γενεών.
Αρκετά λοιπόν με την επικοινωνιακή εκτόνωση που προσφέρουν οι εύκολες ερμηνείες. Το κουμπί που ενεργοποιεί η λέξη "δημοψήφισμα", είτε δια στόματος Γιώργου, είτε δια στόματος Ανγκέλα, είναι το ίδιο. Και λέγεται "επιβίωση".

Παγκόμια ημέρα πολιστικής ανάπτυξης

Κοιτάζοντας αφηρημένα το ημερολόγιο πάνω στο γραφείο του, ένας συνάδελφος μας ανακοίνωσε ότι εκτός από Κωνσταντίνου και Ελένης, στις 21 κάθε μήνα, γιορτάζουμε και κάτι άλλο.
Την παγκόσμια ημέρα πολιτιστικής ανάπτυξης.
Σα να μη συνέβη τίποτα, την επόμενη στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε, κάποιος απάντησε και όλοι στραφήκαμε απορροφημένοι στην εργασία μας. "Χρόνια πολλά Κώστα. Χρόνια πολλά Ελένη. Χρόνια πολλά στους συγγενείς που γιορτάζουν, να να τους χαίρεστε".
Τι πάει να πεί "πολιτιστική ανάπτυξη"? Και τι σημαίνει "παγκόσμια"? Δύσκολες έννοιες να απαντηθούν μονομιάς, και θέλει ψάξιμο. Και που να σπάς το κεφάλι τώρα, όταν μπροστά στα μάτια σου απλώνονται τα κεράσματα των εορταζόντων. Όμως το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις αν δεν του απαντήσεις κάθε απορία. Ψάξε λοιπόν να βρείς, γρήγορα! "Ψάξε και ξαναψάξε", οι λέξεις χτυπούν στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή.
Το 1982 στο Μεξικό, στην παγκόσμια σύνοδο για τον πολιτισμό που διεξήχθη υπό την αιγίδα της UNESCO, έγινε μια σημαντική διαπίστωση: "Κουλτούρα δεν είναι μονάχα οι τέχνες και τα γράμματα, αλλά κυρίως ο τρόπος ζωής μας, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, το σύστημα αξιών κάθε κοινωνίας, οι παραδόσεις και τα πιστεύω μας". Κουλτούρα και πολιτισμός είναι σχεδόν ταυτόσημες έννοιες στην καθομιλουμένη. Όπως ταυτόσημες οι αντιρρήσεις των ανθρώπων, όταν στέκονται μπροστά σε "βαρύγδουπες" συζητήσεις, που τυχαίνει να μοιράζονται λόγω της ημέρας.
Μα το λέει η UNESCO, το να γιορτάζεις τα ονόματα των αγαπημένων σου και να τρατάρεις τους συναδέλφους με γλυκίσματα, είναι πολιτισμός. Γιατί είναι παράδοση, είναι συνήθεια και τρόπος να επικοινωνείς. Είναι καλοί τρόποι συμπεριφοράς, ένα "επίπεδο ευστάθειας" -όπως λέγεται το να νιώθεις ασφαλής μέσα σε ένα πολιτιστικό σύστημα αμοιβαίας κατανόησης. Όλα τόσο απαραίτητα για την ποιότητα που θέλουμε να απολαμβάνουμε σε κάθε έκφραση της ζωής μας.
"Μα τον κουλτουριάρη θέλεις να παραστήσεις συνάδελφε?" φωνάζει κάποιος από το απέναντι γραφείο. Και ένας τρίτος χαμογελά, κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. Δύο διαφορετικές αντιλήψεις, δύο αντίθετες κοσμοθεωρήσεις. Ο ένας κοροϊδεύει, τη στιγμή που ο άλλος αποδέχεται. Δύο στάσεις που συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο και συνδιαλέγονται. Ειρηνικά και νηφάλια. Σχεδόν καλλιτεχνικά. Δεν είναι μονάχα θέμα αντίληψης, αλλά κυρίως θέμα εφαρμογής. Αυτό σημαίνει "ανάπτυξη" στο κάτω κάτω. Να μην κρατάμε μονάχα για τους εαυτούς μας τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις τους. Αλλά να τις διαχέουμε στο χώρο, να τις κάνουμε κοινό κτήμα. Και να δίνουμε ερεθίσματα, σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη.
Και το παγκόσμιο εύρος του πολιτισμού? Εδώ καλά καλά μια Ελλάδα και δε μπορούμε να την κάνουμε καλά! Σχεδόν την χάσαμε! Άσε που τα γλυκά δεν αρκούν ούτε για το προσωπικό του γραφείου. Στην Κίνα φτάσαμε? Όχι δε φτάσαμε εμείς, αλλά ήρθε η Κίνα στην αυλή μας.
Γιατί δε χρειάζεται πάντοτε να προσπαθείς εσύ, είναι περίεργοι και οι άλλοι να σε γνωρίσουν. Αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό και την καρδιά ελαφριά από προκαταλήψεις. Η μέρα που γιορτάζουμε, μοιάζει με αλυσίδα από κρίκους διαφορετικούς. Κάθε κρίκος με τη γλώσσα, την ιστορία, τη μουσική και το χρώμα του. Όλοι μαζί, γιρλάντα που στολίζει το πνεύμα και τη διάθεση των ανθρώπων που κατοικούμε στη γή μας.
Και δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, παρά μια ημέρα το χρόνο για να σκεφτούμε καλύτερα: Ας κάνουμε σήμερα, μια πράξη ώστε να βελτιώσουμε την κοινή κληρονομιά μας. Να διαδώσουμε τον πολιτισμό που βάζει τον άνθρωπο ως υπέρτατη αξία. Και τον τιμά.
Το τηλέφωνο χτυπά ξανά, η κουβέντα έχει ανάψει. Οι ευχές πάνε κι έρχονται, και οι εναγκαλισμοί μετά ασπασμών έχουν ανεβάσει το θερμόμετρο. Κοιτάζεις τα χαμόγελα των ανθρώπων, και μετά τη σελίδα που γράφει "παγκοσμια ημέρα πολιτιστικής ανάπτυξης".
Άντε μετά να εργαστείς, χωρίς το μυαλό να ταξιδεύει, σε κάθε μήκος και πλάτος της γής....

Και πως να τον σταματήσουν?

Ανοίγει κάποιος την τηλεόραση και πέφτει πάνω στην ευγενική φυσιογνωμία του Αλέξη. Τη μουσική που παίζει τις τελευταίες επιτυχίες, διακόπτει η ειδησεογραφία που μιλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πρωτοσέλιδα πλέον καθημερινά φιλοξενούν δηλώσεις του αρχηγού της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Και πως να τον σταματήσουν?
Αναρωτιούνται ορισμένοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της δεξιάς, τι συνέβη ξαφνικά και τόσος ντόρος γίνεται, για τους "επαναστάτες με τα κοντά παντελονάκια", όπως κοροϊδευτικά τους χαρακτήριζε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Και τσακώνονται μεταξύ τους στα καφενεία και φωνάζουν. "Αυτός θα μας αλλώσει τα κάστρα της μεταπολίτευσης"?
Δε σκέφτονται όμως κάτι απλό. Απέναντι στο καινούργιο που κομίζει ο Τσίπρας και οι αλληλοαναιρούμενες εξαγγελίες των στελεχών του, το παλιό "σύστημα του δικομματισμού" δεν έχει να προβάλλει κάτι που να αρέσει. Κάτι που να θέλγει και να τέρπει. Κάτι να κάνει τις καρδιές των Ελλήνων να πάλλονται στο ρυθμό μιας κάποιας αισιοδοξίας.
Μνημόνια, φόροι, μέτρα, δυστυχία, αδιέξοδο, όλα έχουν γίνει συνώνυμα στο μυαλό του ταλαιπωρημένου ψηφοφόρου. Και μπροστά σε αυτή τη στεναχώρια ο Αλέξης κραδαίνει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ελπίδας. Άσχετο αν τα αγκάθια του είναι μεγάλα και κοφτερά. Ασήμαντο αν το τριαντάφυλλο φαντάζει ομορφότερο στις εικόνες μιας άλλης εποχής. Άκαιρο, αν ψελίσει κάποιος, πως τα σύμβολα έχουν ξεθώριάσει. Όταν ακούς παντού πως υπάρχει μια εναλλακτική, στρέφεις το βλέμμα προς τα εκεί. Και περιμένεις
Κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, σχεδόν θρίαμβος, ένα μήνα πρίν τις εκλογές στις οποίες κρίνεται το μέλλον της χώρας στην Ευρώπη. Έτσι όπως μας περιγράφουν οι ξένοι, με κάθε τόνο, εξαντλώντας τη σοβαρότητα τους. Μόνο που οι ξένοι, δεν κατοικούν εδώ. Το λέει η λέξη. Δεν είναι δικοί μας. Δεν ξέρουν τι περνάμε εμείς. Δεν καταλαβαίνουν την καθημερινότητα μας. Απόμακροι, με τις γραβάτες σφιχτά δεμένες στο λαιμό, ταυτίζονται με τους εγχώριους συνομιλητές τους. Αυτούς που "μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε". Και μια στιγμή. Αν δεις τις φωτογραφίες, σχεδόν δεν ξεχωρίζεις ποιός είναι ο Έλληνας υπουργός και ποιός ο Βέλγος. Τέτοια η ταύτιση
Ενώ ο Αλέξης, ούτε γραβάτα δε φορεί. Θυμίζει το χειμαρρώδη χαρακτήρα του πολιτικού του προγόνου, του Ανδρέα Παπανδρέου, με το ζιβάγκο. Που με τη γροθιά υψωμένη κήρυττε την "αλλαγή", και τα πλήθη αναριγούσαν. Και τότε βλέπετε η Ελλάδα είχε ανάγκη μια αλλαγή-κάτι καινούργιο. Όπως και σήμερα
Και πως να την σταματήσουν?
Όσοι περάσανε τη βαρυχειμωνιά, παρακαλούν να έρθει η Άνοιξη, όποια μορφή και νά χει
Και μάλλον αυτό, είναι το πρόβλημα. Να πειστούμε πως ο δρόμος της αλλαγής περνάει μέσα από τις μεταρρυθμίσεις. Άραγε θα φτάσουμε στη κάλπη με το ερώτημα αυτό? Η θα πάμε για τις αγάπες και τα λουλούδια, όπως συνέβη στις 6 Μάη?
Λίγος καιρός απομένει για την οριστική απάντηση. Και την απόφαση της κοινωνίας, για το πως οραματίζεται μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά της.

Πρώτο κόμμα....το ΠΑΣΟΚ

Πρίν τις εκλογές της 6ης Μαϊου, σε μια συζήτηση με φίλους στο Facebook, είχα πει, ότι από διαίσθηση πιστεύω πως το ΠΑΣΟΚ θα είναι το πρώτο κόμμα και όχι η Νέα Δημοκρατία
Όταν το έλεγα, δε φανταζόμουν φυσικά, ότι θα έπεφτα τόσο πολύ μέσα, δια της πλαγίας οδού
Το νέο ΠΑΣΟΚ (ο ΣΥΡΙΖΑ με λίγα λόγια) βγαίνοντας δεύτερο κόμμα, αν αθροίσει τα ποσοστά του, με το παλιό ΠΑΣΟΚ, το τρίτο κόμμα, τότε διαπιστώνουμε πως άνετα κατακτά την πρώτη θέση, στις προτιμήσεις του λαού, ως "ευρύτερη σοσιαλιστική κεντροαριστερά". Ναι είναι κωμικοτραγικό, αλλά τόσο αληθινό.
Γιατί το αναφέρω τώρα? Ποιός ο λόγος?
Διότι είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία εκλέγονται κάθε φορά οι ψεύτες και οι λαϊκιστές του χειρίστου είδους, με παρόμοιο ύφος, εδώ και 30 τόσα χρόνια.
Πρώτος διδάξας ο Αντρέας, μην το ξεχνάμε, ωστόσο ο Αλέξης έχει να αντιμετωπίσει ένα τελείως διαφορετικό εξωτερικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Τόσο διαφορετικό, ώστε να απορεί κανείς, πως η ίδια μέθοδος της εξαπάτησης, ακόμα παράγει τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα.
Δια της ατόπου απαγωγής, θα μπορούσα να διαπιστώσω, ότι ναι, μοιάζει τελικά να είναι διαφορετικό το περίβλημα των περιστάσεων, αλλά μέσα, εντός της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, παραμένουν οι γνώριμες σταθερές πολιτικές αγκυλώσεις.
Και όντως, αν το καλοσκεφτούμε, πως να αλλάξει η αντίληψη, τη στιγμή που τα εργαλεία της αλλαγής, δηλαδή η παιδεία και η ενημέρωση, είναι τα πρώτα κάστρα που έχουν πέσει στα χέρια του "εχθρού"?
Χτες, στο Forbes, διάβασα το περίφημο άρθρο του Ελληνοαμερικάνου, που φωνάζει "Ας δώσουμε στην Ελλάδα αυτό που της αξίζει τελικά: Τον Κομμουνισμό". Σοκαρίστηκα ειλικρινά από την ωμότητα της γραφής, αλλά σκέφτηκα ότι μόνο με το σόκ μπορείς να συνειδητοποιήσεις, αυτό που όλοι καταλαβαίνουν έξω από τη χώρα μας. Ότι στην πράξη ζητάμε να εξακολουθήσει να υφίσταται η αυταπάτη, το όνειρο, το αόριστο και το παράλογο, που τόσα χρόνια μασκάρευαν και απέκρυπταν, τα πολλά δανεικά χρήματα, που δημιούργησαν μια νέα κοινωνική μεσαία τάξη.
Αυτή η κοινωνική μεσαία τάξη, που επί χρόνια ακουμπούσε στο δικομματισμό, "έκατσε" πάνω στα θεμέλια ενός βαθιά καταχωνιασμένου πολιτικού συντηρητισμού (που δεν εκφράζουν τα μεγάλα κόμματα που εκ των πραγμάτων είναι πολυσυλλεκτικά και άρα διαθέτουν ένστικτα χαμαιλέοντα στο DNA τους) που αρνούμενος να "διαβάσει" τις εξελίξεις σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο (με πρώτη και σημαντικότερη, την αλλαγή που έφερε η παγκοσμιοποίηση) αντιδρά πεισματικά σε οτιδήποτε μπορεί να τον ανανεώσει. Είναι σα να έχτισες μια μεζονέτα, πάνω από ένα παλιό ξύλινο σπίτι, και να ελπίζεις ότι στο σεισμό θα αντέξει το οικοδόμημα.
Και να που ο σεισμός και οι μετασεισμικές δονήσεις, έχουν ραγίσει και τραυματίσει την μεζονέτα που η ευημερία και οι ανέσεις κατασκεύασαν. Και απελπισμένοι οι ιδιοκτήτες, για να σωθούν, αντί να βγούν από το σπίτι, έξω στην απλωσιά, στα πράσινα λιβάδια, που τουλάχιστον βλέπουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, τι έκαναν?
Κατέβηκαν στα υπόγεια, κάτω από τη μεζονέτα, δηλαδή στην ξύλινη πατροπαράδοτη παράγκα
Ναι αλλά εκεί, δεν έχει ηλεκτρικό, δεν έχει σύγχρονα μέσα. Έχει μαγγάλι, έχει στόφα, έχει σίδερο με κάρβουνα, έχει αλέτρι και υνί. Γιατί πάντοτε στα υπόγεια οι γονείς μας κρατούσαν τις αναμνήσεις, τα ενθύμια, από αλλοτινές εποχές διαφορετικές και δύσκολες. Γιατί πάντοτε ο άνθρωπος έχει την τάση να ανέρχεται και να αφήνει πίσω του, θαμμένα τα προηγούμενα ερεθίσματα, ώστε να ανέβει επίπεδο, χτίζοντας καινούργια βιώματα και νέα προοπτική για τη ζωή  και την οικογένεια του.

Μετά από τους φανερούς συμβολισμούς αυτής της παραβολής, επανέρχομαι στην πολιτική και το τοπίο που έχει σχηματιστεί. Μπορεί να ακουστεί παράλογο, όμως είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος μετά τη χτεσινή αποτυχία να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, και θα εξηγήσω το γιατί:

Πρώτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, μέχρι τη 17η Ιούνη, ώστε ο κόσμος να σκεφτεί διαφορετικά, αντιμετωπίζοντας την επερχόμενη κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών και τις αφόρητες πιέσεις της Τροϊκα και της Ευρωζώνης, στην πραγματική ζωή του. Έτσι, θα πάμε σε εκλογές με τα πραγματικά διλήμματα μπροστά μας, και όχι τα ψεύτικα. Τα πραγματικά διλήμματα είναι "Ευρώπη ή Αφρική" και "Φτώχια ή Εξαθλίωση". Τα ψεύτικα διλήμματα είναι "Μνημόνιο ή Αντί-Μνημόνιο" και "Δραχμή ή Ευρώ". Ας επιλέξει ο σοφός λαός, τι μέλλον επιθυμεί να έχει λοιπόν. Τα ψέματα τελείωσαν
Δεύτερον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε οι πολιτικές δυνάμεις της σύνεσης και της Ευρωπαϊκής λογικής να συνασπιστούν σε ένα ενιαίο μέτωπο, το οποίο με σαφήνεια θα ενημερώσει και θα διατυπώσει θέσεις σοβαρές και υπεύθυνες. Απέναντι στο μέτωπο του λαϊκισμού και της ανοησίας, που προκειμένου να ωφεληθεί από το momentum της εποχής, τάζει λαγούς με πετραχήλια, παραπληροφορώντας το λαό, ψευδόμενο κατάφωρα και παράνομα, με τις εκτός πραγματικότητας πολιτικές και οικονομικές του θέσεις. Ο ελληνοαμερικάνος του Forbes, γράφει πως "μόνο στα πανεπιστήμια πλέον διδάσκονται τα θεωρήματα των αριστερών κομμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, καθώς στην πραγματική ζωή κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά". Ιδού η Ρόδος λοιπόν. Στο χέρι των σοβαρών η ευθύνη για ενημέρωση του Ελληνικού λαού
Τρίτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε όλοι οι πολιτικοί καραγκιόζηδες που ξεπήδησαν δήθεν από την "αγανάκτηση" και την "καταπίεση", να πάνε σπίτια τους, αποκαθηλωμένοι μπροστά στα ζόρια της αναγκαιότητας. Μιλάω για τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο, τον Τσίπρα και τα άλλα παιδιά. Ο χρόνος είναι σύμμαχος υπέρ του ξεκαθαρίσματος του πολιτικού τοπίου. Ας κάνουν γρήγορα οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους μια φορά σωστά και ας ξεμπροστιάσουν τα νούμερα, τους κωλοτούμπες, τους αστείους, και ας τους δώσουν στις ερχόμενες εκλογές τα ποσοστά που τους αρμόζουν.
Τέταρτον γιατί, μπροστά στην επιλογή για αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, και ανεξέλεγκτες συνέπειες για το μέλλον του Ευρώ και άλλων χωρών του Νότου, οι μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε, έχουν αλλάξει ρότα, λαμβάνοντας το μήνυμα από την εκλογή Ολάντ. Πως δηλαδή, οι κρίσεις χρειάζονται και απαιτούν ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ μιας και οι κρίσεις είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ φαινόμενα, δηλαδη αλληλεπιδραστικά. Δεν αρκεί να τακτοποιήσεις τα του οίκου σου, αλλά να βγείς και έξω, και να συνεννοηθείς με τους φίλους, για να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα σου. Αυτό που έλεγα δηλαδή παραπάνω. Όχι να κρύβεσαι στα παλιά ξύλινα υπόγεια και να προσπαθείς να καταλάβεις πως δουλεύει το σίδερο με τα κάρβουνα. Αλλά να βγείς έξω στο λιβάδι, με ορατότητα των καταστάσεων και αγκαζέ με τους άλλους κατοίκους της φάρμας, να βρείς μια λύση. Να βάλεις πλάτη κι εσύ, όπως βάζουν κι αυτοί σε σένα.
Πέμπτον και σημαντικότερο, γιατί, είναι επιτέλους η ώρα, η Ελλάδα να πάρει τα μπροστά της. Και η ώρα είναι τώρα. Τώρα. Η σοβαρότητα της κατάστασης, είναι ιστορικά συγκρίσιμη σε μέγεθος, με άλλες κρίσιμες καμπές που το έθνος αντιμετώπισε ανάλογες προκλήσεις. Δηλαδή την ΕΞΗΣ ΜΙΑ. Τον ίδιο του τον εαυτό. Σε αυτές τις ώρες, της εθνικής ευθύνης, δεν απαιτείται μονάχα ισχυρή ηγεσία. Απαιτείται ισχυρή θέληση και ισχυρή πεποίθηση, πως ο δρόμος της αλήθειας είναι μονάχα ένας. Και είναι αυτός με τον κόπο, το μόχθο, την καινοτομία, την ανανέωση, την σοβαρότητα και τη θυσία του ατομικού, μπροστά στο συνολικό. Είναι ο μακρύτερος και πιο επίπονος. Είναι ο δρόμος που μόνο οι Έλληνες μπορούν να ζητούν με ευχαρίστηση, αντιλαμβανόμενοι την ιστορική και πολιτιστική τους κληρονομιά, περί "αρετής". Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Ιδού λοιπόν το διακύβευμα. Έχουμε τα κότσια να ζήσουμε ελεύθεροι από το κακό μας κάρμα? Ή φτιαχτήκαμε να είμαστε ραγιάδες, κρυμμένοι στα σκοτάδια, ζήτουλες και αναξιοπρεπείς στην εσωστρέφεια και τις ακατάληπτες ιδέες μας?

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ελπίζω. Μακάρι να βγώ αληθινός στο τέλος και να επικρατήσει το σωστό για τη χώρα μας. Καιρός είναι.

Η πρώτη εκτίμηση των αποτελεσμάτων

• Όπως είχα πεί σε άλλη περίσταση, η Δράση του Στέφανου Μάνου, είναι η δύναμη του παρελθόντος, γιατί ο ίδιος ο Μάνος είναι μεγάλος σε ηλικία και πολιτικά έχει κάνει τον κύκλο του. Στις εκλογές της 6ης Μαϊόυ, ο Μάνος έκανε ένα λάθος, που κάνει συστηματικά, άρα ήταν αναμενόμενο πως θα είχε χαμηλή απήχηση. Δεν ήταν αναμενόμενο ότι θα έμενε εκτός Βουλής κατά τη γνώμη μου. Όμως τελικά το πλήρωσε. Ποιό ήταν το λάθος του? Ότι συνεργάστηκε με τον Βαλλιανάτο. Ο οποίος είναι ακατάλληλος λόγω των επιλογών του διαχρονικά, να αποτελέσει δύναμη ευθύνης δίπλα σε έναν πολιτικό με το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο προφίλ του Σ. Μάνου. Ο ένας ακυρώνει τον άλλον, είναι προφανές. Όταν ο αστείος Βαλλιανάτος, έκανε τη δήλωση για το Μητροπάνο, έβαλε την ταφόπλακα που σκέπασε τη Δράση-ΦΣ, για τα καλά. Ήταν που ήταν "μελάτος" ο Μάνος, απόγινε το κακό. Υποτίμησαν τελικά τη δύναμη της επικοινωνίας, και το πλήρωσαν.
• Ο Τζήμερος και η Δημιουργία Ξανά, τα πήγαν καλά για πρώτη φορά, και είναι το κόμμα του μέλλοντος, στον ίδιο χώρο με τη Δράση. Κατάφεραν να πετύχουν με πολύ λίγα χρήματα, και τρομερή οργάνωση, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα social media και τις έμμεσες μορφές επικοινωνίας, ένα ποσοστό 2,5% πανελλαδικά. Αυτό τους επιτρέπει να ατενίζουν το μέλλον αισιόδοξα, και αν εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες, να μπούν και στη Βουλή, που έτσι κι αλλιώς ήταν ο πρωταρχικός στόχος τους. Ωστόσο, ο ίδιος ο Τζήμερος είναι αλλαζόνας και το πλήρωσε. Έχει την εντύπωση ότι μόνος του μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς να επισκιάζεται από άλλες σοβαρές προσωπικότητες, και γι αυτό είναι κόμμα αρχηγού, και όχι κόμμα προσωπικοτήτων. Αν το δει πιο έξυπνα και παραμερίσει το εγώ του, θα μπορέσει να μαζέψει τα ποσοστά των άλλων (Δράση και ΔΗ.ΣΥ κλπ) και να κάνει την έκπληξη. Θα δούμε πως θα τα πάνε. Είτε θα "καούν" λόγω της υπερβολικής τους αυτοπεποίθησης, είτε θα "χτίσουν" σιγά σιγά και θα παγιώσουν την παρουσία τους στα πολιτικά δρώμενα. Ελπίζω να μην είναι μετεωρίτες.
• Το ότι η Χρυσή Αυγή πήρε 21 βουλευτές, αποτελεί ντροπή για την κοινοβουλευτική μας παράδοση, την ιστορία και τη δημοκρατία μας. Όμως, αποδεικνύεται ότι, ο ρόλος τους, ως υποκατάστατο της Ελληνικής Αστυνομίας, στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και αλλού, και η σαφής τους μοναδική στόχευση (μεταναστευτικό) ήταν ΠΟΛΥ σημαντικά κομμάτια της καθημερινότητας για τον πολίτη. Τα οποία οι Παπουτσήδες της μεταπολίτευσης, που συστηματικά υποβάθμιζαν, τα πλήρωσαν τώρα μένοντας εκτός Βουλής. Ας πρόσεχαν και ας έκαναν τη δουλειά τους σωστά. Είναι απαράδεκτο φυσικά, να δέχεσαι να αντιμετωπίσεις το κακό χρησιμοποιώντας τον διάβολο για σύμμαχο, όμως όταν ζεις στην κόλαση, ακόμα και ο διάβολος μοιάζει με άγγελο. Το μήνυμα που στέλνει η Χρυσή Αυγή, είναι απλό. Η κοινωνία δεν έχει αντοχές για πειράματα "κοινωνικού τύπου", που ίσως να έχουν νόημα σε περισσότερο προηγμένες και ώριμες χώρες (ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα, πολυπολιτισμικότητα κλπ). Και δεν έχει αντοχές, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχουν στέρεες και λειτουργικές κρατικές υποδομές, να στηρίζουν τη ζωή μας. Έτσι, όπως συμβαίνει και στην οικονομία, οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, δημιουργούν ζήτηση για νέα αγαθά και προϊόντα. Όποιος τα προσφέρει, κερδίζει, έστω και προσωρινά. Εκτιμώ ότι η Χρυσή Αυγή, είναι κόμμα που δεν θα έχει μέλλον, διότι καθαρά και ξάστερα έχει ηγεσία και στελέχη με σοβαρά ψυχο-παθολογικά προβλήματα, που σχεδόν σίγουρα θα αυτοκαταστραφούν εν ευθέτω χρόνω
• Λυπάμαι ειλικρινά για το επίπεδο και τη νοημοσύνη όσων ανθρώπων ψήφισαν τους καιροσκόπους λαϊκιστές ύφους 1980, Καμμένο και Τσίπρα. Είναι πασιφανές ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, κατακερματίστηκαν, αποβάλλοντας από το εσωτερικό τους, νησίδες πολιτικών μπλόκ, τα οποία είχαν διαφορετικές απόψεις με τις "παραδοσιακές" και ήταν δεμένα στον κεντρικό τους ιστό, χάρη στην ικανότητα χαρισματικών ή κληρονομικών ηγετών (Παπανδρέου-Καραμανλής). Που μόλις εξέλειψαν, αμέσως επήλθε η διάσπαση σε συνιστώσες δυνάμεις. Και δημιουργήθηκαν τα διάφορα κόμματα της διαμαρτυρίας, γύρω από (όπως έχω πει σε άλλη ανάρτηση) το ψευδο-δίλλημα "Μνημόνιο-Αντί-μνημόνιο". Λυπάμαι γιατί οι Έλληνες απέδειξαν ότι διακατέχονται από συναισθηματικές ορμές περισσότερο από λογική σκέψη, και ψηφίζουν όπως να ναι, σε όποιον τους τάξει λαγούς και πετραχήλια. Είναι προφανές. Τσίπρας και Καμμένος λένε χοντρά ψέματα, αλλά ακούγονται σα μουσική στα αυτιά των Ελλήνων, όταν τους λένε τα ψέματα "Ναι στο Ευρώ, όχι στο Μνημόνιο". Δηλαδή "και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο". Λυπάμαι επίσης όσους ΠΑΣΟΚους έριξαν Τσίπρα, επειδή δεν ήθελαν να ρίξουν δεξιά, και όσους ΝΔκράτες έριξαν Καμμένο, γιατί δεν ήθελαν να ρίξουν αριστερά. Ο μεν Τσίπρας είναι καραγκιοζάκος, αλλά μιλάει σαν τον Αντρέα της μεταπολίτευσης, κατεξοχήν με αριστερές αοριστολογίες της πλάκας, και ιδεαλιστικά φληναφήματα που δεν έχουν σχέση  με το σήμερα. Ο δε Καμμένος εκφράζει την πιο βαθιά συντηρητική λαϊκή δεξιά, ναι, αυτή που ανέχτηκε την 7ετία. Τους νοικοκυραίους με λίγα λόγια. Το χαμηλό πνευματικό του επίπεδο, σε συνδυασμό με την έμφυτη μπουνταλοσύνη του, πάνε ασορτί με την Ελληνική σημαία. Όχι την πραγματική, αλλά αυτή που κοτσάρουμε στις παρελάσεις, την πλαστικιά. Που την εμπορεύονται Πακιστανοί
• Ο Κουβέλης πλήρωσε ότι δεν έχει στίγμα στην πολιτική, όπως δεν είχε ποτέ. Είναι ένας άνθρωπος με γνώσεις και ήθος, όμως μοιάζει με γριά αρκούδα που δεν έχει δόντια. Λίγο απ όλα, λίγο Ευρώπη και λίγο Αριστερά, λίγο Ελλάδα και λίγο δημοκρατία, λίγο θάλασσα και λίγο το αγόρι του. Κοντολογίς την πάτησε για τα καλά ο αξιαγάπητος Κουβέλης, αποδεικνύοντας και αυτός (όπως και ο Μάνος), πως η ζωή και η πολιτική, είναι πάρα πολύ δίκαιες στο τέλος της ημέρας, δίνοντας σε καθέναν ότι αξίζει. Εκεί είναι το δέντρο, αρπάξτε το μήλο. Όχι θα περιμένω να πέσει στα χέρια μου. Και η ζωή συνεχίζεται, αφανίζοντας όσους προτιμούν το νόμο του Νεύτωνα, από το νόμο της επιβίωσης τους
• Τι μέλλει γεννέσθαι, συμπερασματικά? Θα δείξει. Για τα μεγάλα κόμματα δεν θα μιλήσω γιατί τα έχουμε πει όλα. Είχα βαφτίσει το Σαμαρά "αυτοκαταστροφικό" και το επιβεβαίωσε ο Βουλγαράκης στο twitter του χτες το βράδυ (αφού τριχοτόμησε το κόμμα του ο κ. Σαμαράς...απέδειξε πως δε μπορεί ο άνθρωπος). Ο Σαμαράς, θα εξαφανιστεί κι αυτός αργά η γρήγορα. Είναι τόσα χρόνια στην πολιτική και δεν έχει πει τίποτα. Όλο αρλούμπες, αρπακόλλα και "δάνεια" απο άλλους χώρους. Αν δεν έχεις "καρύδια" κύριε Σαμαρά, δε μπορείς να κρατήσεις ένα μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα, συγκεντρωμένο. Και θα σου φύγει πρώτα, ο "πιο καλός ο μαθητής", όπως έφυγε ο Πάνος Καμμένος. Χωρίς να αφήσει, ούτε ένα τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι. Για τον Μπένι τι να πει κανείς. Όταν χτες έκανε δηλώσεις χαμογελώντας, κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός, είναι εξυπνότερος απ όλους μας. Με μια ανακοίνωση για σεμινάριο επικοινωνίας, μας ευχαρίστησε που του κάναμε το δώρο, να ρίξουμε το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα, απαλλάσοντας τον από την ευθύνη για όσα έκανε μέχρι σήμερα. Για το νόμο περί ευθύνης υπουργών, για τις συμβάσεις εξοπλισμών, για τις φωτογραφικές διατάξεις και τα νομοσχέδια που εξυπηρέτησαν πλήθος "δικών του", για την πορεία υπονόμευσης του Γιώργου Παπανδρέου, και τέλος για τα αλήστου μνήμης πεπραγμένα του ως υπουργός οικονομικών επί εποχής Τροϊκα, που μας καταδίκασαν σε φτώχεια και απαξίωση, χωρίς διαπραγματεύσεις. Είναι ο κερδισμένος των εκλογών, και θα το καταλάβετε αργότερα, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Θα μας κουνήσει το δάχτυλο τότε με σοφία και θα πεί "εγώ σας τα λεγα"....χαϊδεύοντας το χρυσό δάφνινο στεφάνι του Καίσαρα, που κέρδισε ως άλλος Κώστας Καραμανλής με τα "σιωπηλά" του προσόντα....και η ζωή συνεχίζεται στον πλανήτη Ελλάδα

Το πλάνο Αλαφούζου εγγυάται την ανωμαλία

Σήμερα θα μιλήσω για μερικά σκόρπια που διαβάζω, και θα πω τι σκέφτομαι

• Παναθηναϊκός: Δε μπορώ να ασχολούμαι με την ομάδα άλλο, γιατί βαρέθηκα. Όλο αυτό το σκηνικό αποδόμησης, που ακολούθησε την εκτόξευση (εντός και εκτός εισαγωγικών) με γονάτισε. Είναι φανερό στον καθένα τι παίχτηκε, ας μην τα ξαναλέμε από μόνοι μας. Διαβάζω στον τύπο για το πλάνο Αλαφούζου. Καταρχήν ο Αλαφούζος δεν έχει λεφτά. Άρα εκ των πραγμάτων ως "συντονιστής" λειτουργεί. Κατά δεύτερο, ο Αλαφούζος κάνει δύο πράγματα. Αφενός φτιάχνει ένα fund πλουσίων που θα διασώσουν τον Παναθηναϊκό. Αφετέρου ψάχνεται να φτιάξει μια εταιρεία λαϊκής βάσης. Και τα δύο είναι μπούρδες, αν θέλετε τη γνώμη μου. Στην Ελλάδα ζούμε. Το σχέδιο της πολυμετοχικότητας απέτυχες παταγωδώς. Άρα γιατί πάμε να το εφαρμόσουμε ξανά σε δύο επίπεδα? Ένα των πλουσίων ευεργετών, και ένα του λαού? Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτά τα μοντέλα δε λειτουργούν? Η εμπειρία του Άρη δεν έχει διδάξει κανέναν? Θα μου πείτε ότι, ναι, είδαμε και την εποχή του μεγαλομέτοχου. Να με συγχωρείτε, αλλά αν ο Παναθηναϊκός είχε δικό του γήπεδο, και τακτοποιημένους οπαδούς, χρηματοδότες θα βρίσκονταν. Με αυτές τις δύο εκκρεμότητες, θα πρέπει να είσαι τρελός να επενδύσεις στον Παναθηναϊκό. Τι να επενδύσεις ακριβώς? Και πως να είσαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά? Ξεχνάτε τους κορμοράνους και την πορεία των οργανωμένων? Για να επενδύσει κάποιος τα λεφτά του, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες δεδομένες συνθήκες γύρω του, ώστε να έχει αποδόσεις. Απλά πράγματα. Δε συζητώ για το ευρύτερο περιβάλλον του Ελληνικού ποδοσφαίρου και τους Μαρινάκηδες που το λυμαίνονται, τα στημένα, την ΕΠΟ, τη σούπερ-λίγδα, τη διαιτησία και όλα τα γνωστά. Αυτά έστω πως ξέρουμε ότι υφίστανται και πως δε γίνεται να τα αλλάξουμε. Να έχεις όμως τη Θ.13 στο μπαλκόνι και στην εφημερίδα κάθε πρωί την ώρα που πίνεις τον καφέ σου ή να έχεις 40 μπροστινούς να δίνουν συνεντεύξεις γιατί ειναι μετοχικά "δυσαρεστημένοι" που δεν τους είπες καλημέρα ή δεν τους πήρες πίπα στο Δ.Σ, ε, αυτό δεν αντέχεται. Ο Βαρδινογιάννης είναι ήρωας πολέμου, χωρίς συζήτηση. Εγώ λοιπόν κρίνω ότι η προσπάθεια Αλαφούζου, στερείται πρακτικής σημασίας και θα πατώσει, καθότι δεν είναι κατάλληλη για το μέγεθος και το ύφος του Παναθηναϊκού. Προσωπικά, είμαι Παναθηναϊκός και ελιτίστας από επιλογή. Αν ήθελα να τρώω πασατέμπο στα τσιμέντα της Ριζούπολης και να τραγουδάω με τα "άλλα παιδιά" θα γινόμουν Απολλωνιστής. Ναι, να είμαστε λαϊκοί, όχι όμως γραφικοί. Ο Παναθηναϊκός είναι κλάση, όχι άσυλο ανιάτων, όπως θέλουν να τον καταντήσουν. Αθηναϊκός σύλλογος, πρωτευουσιάνοι, Τσέλσι είμαστε, όχι Κρύσταλ Πάλας
• Πορνεία: Την πορνεία και τους πόρνους, δεν θα τους κρίνω, ούτε θα τους καταφρονέσω. Είναι δικό τους θέμα το χόμπι, βίτσιο, ανάγκη τους, όπως θέλετε πέστε το. Προσωπικά, στέκομαι αποενεχοποιημένος απέναντι στο φαινόμενο, όπως επίσης και στα ναρκωτικά. Ρε παιδιά, ζούμε στην εποχή που τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί. Όσο βγαίνουν φράγκα στην παρανομία, αυτή θα θεριεύει. Μακριά οι ηθικολογίες από μένα. Ο πρώτος αναμάρτητος το λίθο βαλέτω. Ωστόσο η επικαιρότητα μας δίνει ερεθίσματα να γράφουμε και να σχολιάζουμε. Ανακάλυψε λοιπόν η κοινή γνώμη, πως η πορνεία στην Αθήνα είναι ανεξέλεγκτη, ότι υπάρχει traffiking, ότι ορισμένες ιερόδουλες έχουν επικίνδυνες ασθένειες, και άλλα τέτοια "δαιμόνια". Πρώτα-πρώτα, ας σκεφτούμε πως ο Λοβέρδος, θέλει να κάνει μια ανάλογα "καλή" κίνηση (όπως ο δε-διάβασα-το-μνημόνιο συνάδελφος του) για να επιβιώσει πολιτικά. Ο Λοβέρδος εκ των βαθιά σιχαμένων νεο-ΠΑΣΟΚων, έχει εξασφαλίσει βέβαια την εύνοια του Ολυμπιακού, καθότι Ολυμπιακάρας. Αλλά κακό δεν (του) κάνει να "νοιαστεί" και για τα γαμησιάτικα του λαού. Πέραν του φαιδρού αυτού στοιχείου (πως λέμε τα μπάνια του λαού, δώστε τσόντα στο λαό κλπ σοσιαλιστικά) υπάρχει και το τραγικό και το αληθινά σοβαρό ζήτημα της ανεξέλεγκτης κατάστασης που επικρατεί. Προσωπικά δε θα σταθώ στο θέμα της δημόσιας υγείας, γιατί κανένας δεν επιβάλλει στον πόρνο να πληρώσει για να κάνει σεξ. Επιλογή του καθενός είναι, όπως και επιλογή του καθενός είναι τα ρίσκα που θα πάρει. Ε, τώρα, αν εσύ γουστάρεις το ρίσκο της απουσίας προφυλάξεων, τι να σου πω. Κακό του κεφαλιού σου (του πάνω και του κάτω). Απο εκεί και πέρα. Είναι απαραίτητο όλες οι εργαζόμενες στον κλάδο, να έχουν πιστοποιητικά υγείας. Όπως είναι απαραίτητο όλα τα σπίτια να είναι ελεγχόμενα τακτικά και καταγεγραμμένα. Ως προς το υπαίθριο φαινόμενο, ας δημιουργηθεί ένα red light district σε περιοχή μακρύτερα από τον πυκνό αστικό ιστό, που υποτίθεται πως θέλουμε να αναβαθμίσουμε (δράσεις για το κέντρο της Αθήνας) και ας τελειώνει το θέμα μια για πάντα. Έτσι απλά και οργανωμένα. Το σκεπτικό των πολιτικών μας ωστόσο, λένε μερικοί, πως ούτε για να τακτοποιήσει ένα μπορντέλο δεν κάνει....ο καθένας λοιπόν ας παίρνει τα μέτρα του
• Παραλογισμός και εκλογές: Το έλεγα το πρωί σε μία φίλη μου. Ορισμένοι συμπατριώτες μας, δεν είναι ικανοί για το καλό, για το θετικό, για το σωστό. Είναι συμμέτοχοι και προκρίνοντες της μεγάλης, ασαφούς και σιχαμερής "μαύρης τρύπας" της καθημερινότητας μας, που καταπίνει κάθε καλή διάθεση και δράση του μέσου ανθρώπου. Είναι οι μαλάκες της γειτονιάς, τα λαμόγια του δημοσίου, οι καθυστερημένοι που οδηγούν στους δρόμους. Είναι η κρίσιμη μάζα των ηλιθίων, που θεωρούν αντίδραση, τη στροφή στο χειρότερο, όχι το καλύτερο. Είναι όσοι πιστεύουν πως τιμωρούν ένα σύστημα, ψηφίζοντας ανθρώπους που όχι απλά "δεν τους ξέρει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους", αλλά που τους φοβάται κιόλας. Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως πάντοτε θα την πληρώνει ο τελευταίος τροχός της αμάξης, σε ένα βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, μια κοινωνία στρεβλώσεων, που η ταξική διαστρωμάτωση, δε γίνεται με τους παραδοσιακούς μαρξιστικούς όρους, αλλά με εντελώς ντόπιας έμπνευσης κριτήρια? (οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, διαπλοκή κλπ). Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως τα θύματα θα είναι οι ίδιοι, όσοι θέλουν να τιμωρήσουν ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αντί λοιπόν όλοι αυτοί, είτε να κάτσουν σπίτι τους, είτε να ψηφίσουν κάποιον που τέλοσπάντων δεν έχει βλάψει, θέλουν εκδίκηση. Και θα μας πάρουν στο λαιμό τους. Οι μέν δεξιοί θα ψηφίσουν Καμμένο και Χρυσή Αυγή, οι δε αριστεροί θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Οι ΠΑΣΟΚοι θα ρίξουν Κουβέλη και Κατσέλη (απ όλα έχει ο μπαξές μας). Και διάφοροι άλλοι αναποφάσιστοι, είτε θα ρίξουν Οικολόγους, είτε κάποιο από τα μικρά κόμματα της διασποράς. Με λίγα λόγια, για να τελειώνουμε. Επειδή ο Έλληνας είναι κάφρος, και ΠΑΛΙ μαλακία θα κάνει. Ο Έλληνας που τόσα χρόνια ψήφιζε λάθος (κι εγώ μαζί του) δεν έμαθε τίποτα. Πάλι λάθος θα ψηφίσει. Πάλι λάθος έχει καταλάβει. Μνημόνιο και αντι-μνημόνιο. Ευρώ ή δραχμή. Τρίχες κατσαρές, τίποτα δεν ισχύει. Έχω ξαναπεί, δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς μπορούμε να επιλέξουμε ΜΟΝΑΧΑ ποιοί άνθρωποι θα κληθούν να εφαρμόσουν τα όποια εφαρμόζονται. Η για να το πω απλά, ποιοί θα κάτσουν στο τραπέζι να κουβεντιάσουν με τους Τροϊκανούς. Θέλετε τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο να κάνει το νταλαβέρι? Θέλετε την Αλέκα και τον Αλέξη? Ψηφίστε τους. Εγώ προσωπικά, δεν θα ήθελα τον Καμμένο να αποφασίζει για την καθημερινότητα μου (τα άλλα είπαμε, δεν είναι στο χέρι μας). Δεν θα ήθελα να λέει στους μπάτσους πως να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για τα σκουπίδια και την καθαριότητα. Δεν θα ήθελα να ξέρει τα προσωπικά μου δεδομένα. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για το εξοπλιστικό μας πρόγραμμα. Και ένα σωρό άλλα. Εσείς, αποφασίστε για τον εαυτό σας. Αυτό, ναι, είναι κρίσιμο. Τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου αλλά τα θεωρώ μπαρούφες. "Κρίσιμες εκλογές" και σαχλαμάρες. Αν ήταν κρίσιμα τα πράγματα, κανείς δεν θα επέτρεπε τις εκλογές. Σε αυτό τον τόπο έχουμε εμπειρίες από χούντες και "ειρηνικές" ανατροπές. Δείτε την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πρόσφατο παράδειγμα. Λοιπόν ανοίξτε τα μάτια και δείτε πέντε βασικά που γίνονται γύρω μας. Όσον αφορά τους συμπατριώτες μας που δε μπορούν, δεν την παλεύουν γενικώς, και που θα "τιμωρήσουν το σύστημα", ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτοί αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα που ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλάξουμε. Αν το θεωρείτε εσείς εύκολο να το κάνετε στην πράξη, σκεφτείτε όλους τους πολιτικούς που επαίρονται πως θα το κάνουν σε 2-3-4 χρόνια, σε θεσμικό επίπεδο. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Συνήθως κοιτάμε να ξεμπλέκουμε γρήγορα (σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ με το μαλάκα) και να πηγαίνουμε σε άλλη γειτονιά (στην πολιτική κοιτάμε να αρπάξουμε και κανα ξεροκόματο ε?).