Από τη μια καυχιόμαστε ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους και τους βυζαντινούς, που έβαλαν τα θεμέλια του παγκόσμιου δυτικού πολιτισμού, απο την άλλη όμως, συμπεριφερόμαστε σαν απολίτιστοι Τούρκοι ή Βαλκάνιοι, που δεν έχουν πάει ποτέ στο σχολείο ή δεν προέρχονται από κάποια οικογένεια με αρχές και ήθη.
Τελικά τι ισχύει ρε παιδιά, για πείτε μας να μάθουμε κι εμείς. Οι 300 του Λεωνίδα εξεγείρονται και αγανακτούν? Οι υπερασπιστές της Κερκόπορτας? Οι αγωνιστές του Μεσολλογίου? Οι όσοι βρίσκονται στη μαύρη λίστα του Τειρεσία?
Να εξεγείρεσαι! Να αγανακτείς! Να φωνάζεις και να εξανίστασαι! Να διαδηλώνεις και να διαμαρτύρεσαι! Να το κάνεις όμως, μέσα στα πλαίσια που σε ορίζουν ως άνθρωπο, πολίτη και προσωπικότητα! Να το κάνεις μέσα στα πλαίσια που σε ορίζουν ως κοινωνία, δημοκρατία και έθνος με τα χαρακτηριστικά που επικαλείσαι φουσκωμένος από υπερηφάνια
Τι κατάντια και τι χάλι είναι αυτό, με τη βία, το ξύλο, τα μπού και ντού, κάθε τύπου που επειδή θίγεται σηκώνει και το χέρι να "παύσει" τον απέναντι του
Δέρνουν και φτύνουν τους βουλευτές. Τους κυνηγούν και τους προπηλακίζουν. Μα συγνώμη, ποιός τους ψήφισε? Ποιός τους έχει δώσει το βουλευτικό αξίωμα? Ποιός έκανε ουρά έξω από τα γραφεία, ή έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνα στη γραμματέα, για να πετύχει ένα ρουσφέτι?
Άλλοι Έλληνες ήταν εκείνοι? Όχι
Επειδή το πελατειακό κράτος δεν εξυπηρετεί πλέον, πέφτει το ξύλο. Αυτή είναι η αγανάκτηση
Αυτός ο φασισμός, η χούντα, η συντήρηση και τα πιο βαθιά σκοταδιστικά ένστικτα των "νοικοκυραίων", έτσι όπως τόσα χρόνια αποτελούν το κανάλι συνδιαλαγής τους με την εξουσία
Βλέπετε, ότι η συνδιαλαγή και η επικοινωνία των "πολιτών" με την εξουσία, γινόταν παγίως με δύο τρόπους. Είτε με το χειροκρότημα στις κομματικές ομιλίες, είτε με το ρουσφέτι. Τα υπόλοιπα, ποτέ δεν είχαν νόημα για τους Έλληνες. Στις εκλογές πηγαίναμε με προσημειωμένα ψηφοδέλτια, στις χειραψίες των τοπικών αρχόντων απαντούσαμε με χαμόγελο και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Έτσι μας έμαθαν. Το πολύ πολύ, να κατεβούμε σε πορείες στο κέντρο, πίσω από τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς μας ποιμένες, διεκδικώντας τα μικροσυντεχνιακά μας συμφέροντα, με την πρόφαση του "δημοσίου συμφέροντος". Μπλοκάροντας το δημόσιο χώρο, το δημόσιο διάλογο, αποκλείοντας τους δρόμους για τους συμπολίτες μας, χωρίζοντας την κοινωνία σε προνομιούχους που έχουν τον τσαμπουκά και τη βία να διεκδικήσουν, και σε μή προνομιούχους που αρκούνται να παρακολουθούν αμέτοχοι "την πάλη των τάξεων", χωρίς τα μέσα ή τη δυνατότητα να παρέμβουν.
Και πως να παρέμβεις θετικά? Πως να αρθρώσεις λόγο και σκέψη που αφορά το ευρύτερο καλό, όταν πέφτουν σκαμπίλια και αναθέματα, από τους κατέχοντες τα κλειδιά της διαπραγμάτευσης? Πως να συζητήσεις όταν το επίπεδο είναι χαμηλότερο από της τρούμπας? Πως να συναναστραφείς όταν η αμορφωσιά και ο τραμπουκισμός, είναι τα οχήματα της επιβίωσης μέσα σε μια τυφλή γραφειοκρατική μηχανή, που το "μέσον" είναι η μόνη οδός για την προτίμηση ή την ανέλιξη μέσα σε αυτή?
Βλέπετε το μέγεθος της αντίδρασης στην αλλαγή. Βλέπετε κι εσείς, βλέπω κι εγώ και φρίττω
Είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο? Κι όμως, και έχει και παρακάτω φοβάμαι
Ξεκίνησε η Διαμαντοπούλου να συζητήσει ένα καινούργιο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, και αμέσως στις εφημερίδες "αντιδρούν οι πρυτάνεις". Γιατί αντιδρούν? Είναι ευχαριστημένοι με το δημόσιο πανεπιστήμιο σήμερα? Τι παράγει? Τι ρόλο παίζει μέσα στην κοινωνία, εκτός από το κουρέλι του ασύλου, που θυμόνται όποτε καίγεται κάποιο κρατικό ίδρυμα από τα "χαϊδεμένα" τους, που έχουν "δικαίωμα έκφρασης"? Το μόνο που τους νοιάζει, είναι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τα προνόμια και τα θέσφατα της προκλητικής ασυλίας που απολαμβάνουν, απο κάθε ποιοτικό έλεγχο. Σα δε ντρεπόμαστε. Έχουν μαζέψει όλη την περιθωριακή Ελλάδα στους κόλπους τους, παράγοντας πολιτικά υποκατάστατα, με κατεύθυνση είτε τα "μπάχαλα", τις νεολαίες και τα "αντάρτικα πόλεων".
Και αντί να ενδιαφέρονται να ξεβρωμίσουν το τοπίο, προσφέροντας ένα αληθινά ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ανοιχτό δε σημαίνει εντελώς δωρεάν-για να εξηγούμαστε), για όλους τους Έλληνες, εργαζόμενους και μή, που θα παράγει σκεπτόμενα μυαλά, αυτοί καίγονται για τις έδρες τους.
Είδατε να τρώνε ξύλο απο τους φοιτητές? Όχι βέβαια. Γιατί κι εκεί το ρουσφέτι καλά κρατεί. Και οι εξετάσεις με λίστα θεμάτων και οι παρακολουθήσεις χωρίς να πατά κανείς και τα δωρεάν συγγράματα που μόνο δωρεάν δεν είναι. Και καταλήψεις και τσαμπουκάδες κάθε λίγο και λιγάκι από τις μειοψηφίες, με το έτσι θέλω. Άλλά αυτή είναι η μέθοδος. Είναι γνωστή. Ξεφτιλίζουμε κάθε έννοια δημοσίας διαχείρισης, αφήνοντας την καφρίλα να ανθίσει, και όταν πια το δέντρο είναι σάπιο και ετοιμόροπο, το ξεπουλάμε. Για βαστάτε παλικάρια
Η παιδεία είναι το ύψιστο αγαθό μιας δημοκρατικής κοινωνίας και πρέπει να είναι προσβάσιμη απ όλους. Να είναι δημόσιο αγαθό, γιατί μόνο το δημόσιο, δηλαδή οι κοινές αξίες πάνω στις οποίες θέλουμε να λειτουργεί η κοινωνία μας, μπορούν να εγγυηθούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πνεύματος. Χωρίς καμιά λογοκρισία. Προσοχή, μιλάω για ιδέες και πνευματικές αξίες. Όχι για λεφτά. Εδώ είναι το λάθος. Δημόσια παιδεία, δε σημαίνει και δημόσια χρηματοδότηση, για το κάθε τί που δεν έχει αξία. Χρειάζεται έλεγχος και αξιολόγηση, και επιδοτήσεις σε σχολεία και καθηγητές που πραγματικά προσφέρουν. Πραγματικά αποδίδουν και επιστρέφουν πόρους στην κοινωνία. Δεν έχει νόημα να λειτουργούν ένα σωρό τμήματα χωρίς φοιτητές, σε κάθε νομό της χώρας ή και στην Αθήνα ακόμα, και να απορροφούν κονδύλια που δεν επιστρέφονται ποτέ πίσω. Χρειάζεται ιεράρχηση των αναγκών μας και μια συνολική στρατηγική, πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις σχετικές με την πραγματικότητα. Αυτή είναι η ουσία. Θα πω μάλιστα και ένα προσωπικό παράδειγμα. Είμαι αιώνιος φοιτητής σε ένα πανεπιστήμιο. Εχω γραφτεί το 1997 και δεν έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου. Έπρεπε να πάω στρατιώτης, έπρεπε να εργαστώ για να κερδίζω το ψωμί μου. Καλώς ή κακώς ο ελεύθερος μου χρόνος είναι τα απογεύματα. Και όμως, δε λειτουργεί κανένα τμήμα απογευματινό για τους εργαζόμενους που θέλουν να ολοκληρώσουν κάποτε, με μορφή part-time έστω, τις σπουδές τους. Δε λέω ότι φταίει το Πανεπιστήμιο, σώνει και καλά. Όμως τόσοι υπάρχουν σαν κι εμένα. Σκεφτείτε πόσο χρήσιμο θα ήταν να λειτουργεί ένα σύστημα για εμάς. Με μερική χρηματοδότηση έστω-δε θα πω όχι. Ξέρετε πόσα ζητούν τα κολέγια, για να σου δώσουν ένα ίδιο σε επαγγελματική αξία πτυχίο? (με βάση την πανευρωπαϊκή πλέον μοριοδότηση και τους κύκλους σπουδών που θα είναι κοινοί) Για το bachelor στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, με 4ετή φοίτηση απογεύματα 6-9, τέσσερεις φορές την εβδομάδα, συνολικά θα πληρώσει ο ιδιώτης 25-30.000 ευρώ! Ναι κύριοι, με αυτά τα χρήματα, αποκτάς επίσημο Πανεπιστημιακό πτυχίο, από σχολή του εξωτερικού! Τόσο απλά!
Και εδώ σε μάς, δεν υπάρχει η απλή επιχειρηματική λογική, να φτιάξουν 5 τμήματα απογευματινά στα δημόσια Πανεπιστήμια, με μερική συμμετοχή στα δίδακτρα, τα συγγράμματα ή άλλους τρόπους, ώστε να ξεσκαρτάρουν απο εμάς τους αιωνίους!
Θέλω να καταλήξω, ότι τρόποι να λυθούν τα προβλήματα υπάρχουν πάντοτε, διάθεση και λογική δεν υπάρχει. Και αντί για διάθεση και λογική, συναντάμε παρωχημένες νοοτροπίες, κολλημένα μυαλά, συντηρητισμό και αντίδραση και κοινωνικοπολιτικά "πρέπει" που όλοι κόπτονται να διατηρούν με θρησκευτική ευλάβεια!
Τα προβλήματα αυτά, δεν είναι θέμα ΠΑ.ΣΟ.Κ, ή άλλου πολιτικού σχηματισμού του σήμερα ή του αύριο. Είναι προβλήματα λειτουργικής φύσης
Το θέμα είναι να ξεχωρίσουμε κάποτε, τι αποτελεί ζήτημα ομαλής λειτουργίας μιας κοινωνίας, και άρα θα πρέπει να υφίσταται ανεξάρτητα από κομματικές και συντεχνιακές σκοπιμότητες, με βάση το ρεαλισμό και τις αληθινές μας ανάγκες. Και τι αποτελεί ελάσσον θέμα, που κάθε παράταξη προσεγγίζει διαφορετικά, με άξονα κάποιες ιδεολογικές αναφορές, και υποχρεωτικά υφίσταται ώς εγγύηση της δημοκρατικής πολυφωνίας
Πολύ φοβάμαι ότι, όσο δεν ξεχωρίζουμε τα αυτονόητα και δεν τα αφήνουμε να "παίξουν" ελεύθερα, αναπτύσσοντας τη δυναμική τους, τόσο τα πισωγυρίσματα και η ανακύκλωση μπούρδας και αδιεξόδων από τους διάφορους εμπλεκόμενους θα είναι σταθερά και αμετάβλητα στην καθημερινότητα μας
No comments:
Post a Comment