Νόμος δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί 2

Επανέρχομαι στο θέμα, με ένα προσωπικό γεγονός το οποίο έλαβε χώρα χτες και το καταθέτω εδώ
Σκοπός μου είναι να ενισχύσω τα επιχειρήματα μου, και τα αυτονόητα συμπεράσματα που προκύπτουν, ότι νόμος δεν είναι απλά αυτό που ψηφίζεται ή αυτό που νομίζουμε ότι ισχύει, αλλά θα έπρεπε να είναι, αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας
Αυτό δηλαδή που εδραιώνει την πεποίθηση μας ότι λειτουργούμε και ζούμε, εντός μιας συντεταγμένης δημοκρατικά πολιτείας
Πάμε στο ζουμί της ιστορίας
Χτες, επιστρέφοντας στο σπίτι δια της Αττικής οδού, στις στροφές περίπου στα Γλυκά Νερά, με προσπερνά ένα μηχανάκι TDM, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, πάνω σε μια κούρμπα, ξυστά από το αυτοκίνητο μου. Ταράχτηκα πάρα πολύ, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ το αυτοκίνητο μου τραντάχτηκε από τον αέρα της μηχανής και αποσταθεροποιήθηκε. Αγανακτισμένος, χειρονομώ στον μηχανόβιο φωνάζοντας "Τι είναι αυτά που κάνεις ρε μαλάκα, έλεος". Ο μηχανόβιος κόβει και προσπαθεί να μου κόψει το δρόμο, να φρενάρω. Με εμποδίζει δηλαδή. Είμαστε στις κατηφορικές αυτές στροφές, και στην προσπάθεια μου να μην βγώ από την κατεύθυνση μου, κοιτάζω να κρατηθώ μέσα στο δρόμο, αυτός όμως με έχει πλησιάσει στο παράθυρο μου και με βρίζει, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει κλωτσιές στην πόρτα μου (η ταχύτητα μας έχει ελαττωθεί φυσικά). Αυτό συνεχίζεται για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι που κάνω την κίνηση να βγάλω το κινητό από την τσάντα δίπλα μου, για να καλέσω την αστυνομία. Ο αλήτης το βλέπει και κόβει, τον βλέπω στον καθρέφτη ότι βγαίνει δίπλα στο κράσπεδο και σταματά για να κοιτάξει το πίσω μέρος της μηχανής του. Δεν καταλαβαίνω γιατί
Συνεχίζω βγαίνοντας στην ευθεία του δρόμου, θέλοντας να στρίψω δεξιά προς Μαρκόπουλο. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ξανάρχεται με ταχύτητα, με ξαναπλησιάζει προσπαθεί να με κλωτσήσει πάλι, και μου ανοίγει την πόρτα εν κινήσει. Την κλείνω προσπαθώντας να μην κάνω κάποια επικίνδυνη τιμονιά, αλλά να κρατηθώ στην ευθεία. Ταυτόχρονα πατάω φρένο για να τον αποφύγω, και ο τύπος με μια τελευταία κλωτσιά μου σπάει τον καθρέφτη και εξαφανίζεται ολοταχώς, με κατεύθυνση (στην ευθεία του δρόμου) προς Ραφήνα. Προσπαθώ να πάρω τον αριθμό του, αλλά βλέπω ότι τον έχει καλύψει με δύο μαύρες ταινίες, άρα δε φαίνεται. Στρίβω προς Μαρκόπουλο και συνεχίζω στην Αττική οδό, και σταματώ στο rest, πάνω στη γέφυρα για να ηρεμήσω
Από εδώ και πέρα, αρχίζει ο παραλογισμός
Αποφασίζω να πάω στην αστυνομία της Αττικής οδού (την τροχαία) να καταγγείλω το περιστατικό. Πράγματι κάνω αναστροφή και πηγαίνω. Με υποδέχονται δύο φιλικότατοι αστυνομικοί, και τους εξιστορώ το περιστατικό. Τίποτα δε μπορεί να γίνει, πέραν της φιλολογικής συζήτησης, γιατί δεν έχω τα νούμερα της μηχανής και "κυκλοφορούν χιλιάδες τέτοιες στο δρόμο, που να τη βρούμε τώρα". Λέω ότι υπάρχουν κάμερες στο δρόμο, και η απάντηση είναι ότι "οι κάμερες δε γράφουν και αν γράφουν δε μπορούν πάντα να κάνουν ζούμ στα νούμερα". Προσφέρονται ωστόσο να βρούν σε ποιό αστυνομικό τμήμα ανήκει το συγκεκριμένο κομμάτι της Αττικής οδού, και να με στείλουν εκεί να κάνω τη μήνυση. Διευκρίνιση γιατί κι εγώ το έμαθα χτές. Η τροχαία της Αττικής οδού, ευθύνεται για παραβιάσεις του ΚΟΚ. Αν όμως εσύ υποστείς μια επίθεση που εμπίπτει στον ποινικό κώδικα (για παράδειγμα το δικό μου περιστατικό που είναι φθορά ξένης ιδιοκτησίας και επίθεση κλπ) τότε η μήνυση αφορά τα τμήματα της αστυνομίας που έχουν δικαιοδοσία στις αντίστοιχες περιοχές που διασχίζει ο δρόμος. Έτσι ναι μεν πάς στην τροχαία, αλλά δεν είναι δική τους υπόθεση ώστε να επιληφθούν. Οι αστυνομικοί πράγματι εντοπίζουν το σημείο του συμβάντος και αποφαίνονται ότι πρέπει να πάω στο τμήμα Γλυκών Νερών (όλα αυτά μετά από δέκα λεπτά συνομιλιών τους μέσω τηλεφωνικού κέντρου της αστυνομίας και απόπειρες συνδέσεων με τα άλλα τμήματα, ανεπιτυχείς-βλέπετε δεν έχουν κατάλογο με τους αριθμούς τηλεφώνων εύκαιρο οι ίδιοι). Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να βγάλω άκρη, πράγμα που μου επαναλαμβάνουν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Ταυτόχρονα, λίγο πριν φύγω μου δίνουν μερικές φιλικές συμβουλές, για να νιώσω κάπως καλύτερα
Αυτή τη στιγμή που γράφω, ξαναζώ το συμβάν και τρέμω από το θυμό και το φόβο, αυτό δεν θα το κρύψω. Φόβο για το τί θα μπορούσα να πάθω αν έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου, αλλά και φόβο για το τι θα πάθαινε ο αλήτης αυτός, αν έκανα μια στραβοτιμονιά και τον χτυπούσα, πάνω στον πανικό μου. Θα σκοτωνόταν
Πάμε όμως στην ουσία του θέματος, πέρα από την εξιστόρηση των γεγονότων αυτών.
Ένας πολίτης δέχεται επίθεση από άλλο όχημα, μέσα σε έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο, καταγγέλλει το γεγονός στις αρχές και οι αρχές για πρακτικούς και ουσιαστικούς λόγους δε μπορούν να τον προστατέψουν. Τόσο για γραφειοκρατικούς λόγους (δικαιοδοσίες), για λόγους χρονικής ανταπόκρισης (δεν έβρισκαν τα τηλέφωνα των αρμοδίων τμημάτων για ώρα), για τεχνικούς λόγους (οι κάμερες της οδού δεν καταγράφουν, παρά μόνο αν πάρουν την εντολή) όσο και για ουσιαστικούς λόγους (δεν είχα τις πινακίδες, όμως αυτό δε σημαίνει κάτι, ούτε στις πορείες με τα επεισόδια οι αντιεξουσιαστές φοράνε ταυτότητες με το όνομα τους πάνω από την κουκούλα).
Τι είναι λοιπόν ο νόμος, τι η αστυνομία, τι σημαίνει ο όρος "υπουργείο προστασίας του πολίτη"?
Τίποτα απολύτως! Κενά γράμματα, πομπώδεις τίτλοι και μια απλή παρουσία, η οποία επιλεκτικά αποδίδει και διατηρεί την έννομη τάξη. Και προστατεύει τους ανθρώπους από τη βία και την αλητεία
Θα πεί κάποιος κακεντρεχής. Οι αστυνομικοί παραήταν πρόθυμοι να ρίξουν χημικά στην πλατεία. Οι αστυνομικοί παραείναι πρόθυμοι να κόψουν κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα. Και ένα σωρό άλλα τέτοια παραδείγματα ο καθένας μπορεί να παραθέσει. Και θα έχει δίκιο. Θα έχει δίκιο γιατί όταν έρχεται η ώρα να καταφύγει στις αρχές για να τον συνδράμουν, αισθάνεται, έτσι όπως ακριβώς μας θέλουν να είμαστε: Αβοήθητοι, φοβισμένοι, απελπισμένοι και ανίσχυροι. Με την εδραιωμένη πεποίθηση ότι ο νόμος αποδίδεται "με δύο μέτρα και δύο σταθμά", ότι γίνονται διακρίσεις, ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο, ότι υπάρχουν προνομιούχοι και μη προνομιούχοι, σε αυτή τη χώρα
Να λοιπόν που πάσχουμε. Στην εφαρμογή των νόμων. Στην πρακτική απόδειξη, ότι λειτουργεί στο σύστημα υπέρ του πολίτη, του αδύναμου, του θιγόμενου, του θύματος. Στην μετάδοση και την εμπέδωση του αισθήματος της ασφάλειας, είτε οδηγούμε στην Αττική οδό, είτε περπατάμε στα πεζοδρόμια του Αγίου Παντελεήμονα
Και ενώ σε ανθρώπινο επίπεδο, οι  αστυνομικοί δεν είναι μακριά μας, δηλαδή πολλοί από αυτούς θα μιλήσουν ευγενικά και θα μας συμπαρασταθούν στο πρόβλημα μας (σε εμένα προσωπικά το έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις που έχω ζήσει), σε επίπεδο καθήκοντος τους αδυνατούν να παρέμβουν αποτελεσματικά. Φταίνε οι ίδιοι? Όχι δεν το νομίζω, δε φταίνε οι ίδιοι
Φταίνε οι προϊστάμενοι και οι επικεφαλείς τους πολιτικοί, οι οποίοι αδιαφορούν να παρέχουν στην κοινωνία, μια αστυνομία αποτελεσματική, που δρα και ενεργεί με σκοπό να τηρεί το σύνταγμα και τους νόμους. Πετυχαίνοντας έτσι, την απαξίωση του σώματος και την ηθική του διάτρηση, στα μάτια όλων μας, που μέσα στην απόγνωση μας αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα να ψέξουμε για τις ανωμαλίες που μας πλήττουν.
Δεν έχω αυταπάτες, ζούμε σε μια ζούγκλα. Η ανασφάλεια και ο φόβος, κυρίαρχα συναισθήματα σε κάθε μας κοινωνική δραστηριότητα. Η αστυνομία και το κράτος δε μπορούν να παρέμβουν σε αρκετές περιπτώσεις. Τα γιατί τα ανέλυσα παραπάνω, τα γνωρίζουμε. Στην ανάγκη μας, εκεί που καιγόμαστε να βρούμε λύσεις, εμφανίζεται το τέρας της αδράνειας, της ανεπάρκειας και της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας, και μας γεμίζει ενοχές και μίσος. Και στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον. Και γινόμαστε ζώα ανεξέλεγκτα, που αλλιώς φερόμαστε στο πρόσωπο του συμπολίτη μας, και αλλιώς σκεφτόμαστε και πράττουμε, πολλές φορές εις βάρος του
Καταλήγω και τελειώνω. Νόμος δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί, είναι μια εμπειρία κοινωνίας, ένα αίσθημα-κοινό κτήμα και κοινό αίτημα, όσων πιστεύουν ότι δικαιούνται να απολαμβάνουν όσα προβλέπουν οι διεθνείς και εγχώριοι κανόνες, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός πολίτη, μιας δημοκρατίας
Όσο δεν απλοποιούνται τα πράγματα, και η απόσταση μεταξύ γεγονότος και απονομής δικαιοσύνης δε συντομεύει υπέρ του πολίτη (ενώ σκανδαλωδώς συντομεύει ότι "επιλαμβάνονται" άλλοι παράγοντες, εντός και εκτός επίσημης εξουσίας) τόσο το χάσμα και το έλλειμμα νομιμότητας θα υπονομεύει τις προσπάθειες του Ελληνικού λαού, να βρεί ελπίδα, μέσα σε αυτή τη βαθιά κρίση θεσμών, αξιών και επιβίωσης
Ας κρατάμε το σεβασμό για το συμπολίτη και την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στους θεσμούς, ως κόρη οφθαλμού, για τον εαυτό μας, ασχέτως του τι βιώνουμε μέσα στην κόλαση της καθημερινότητας. Αυτός ο αγώνας, είναι που αξίζει να τελείται, ασχέτως αποτελέσματος. Είναι προσωπικό στοίχημα και τίποτα δε μπορεί να αλλοιώσει την ηθική του