Καθημερινά, δημοσιεύματα, δηλώσεις και κόντρα συνεντεύξεις, ανακοινώσεις, διακηρύξεις, διαγγέλματα και στήριξη σε κάθε τόνο
Μέχρι που τους καταφέραμε, με την "Ελληνική πονηριά" (δήθεν) το δικό μας πρόβλημα, το εσωτερικό, δηλαδή τις σπατάλες και την πολιτική ανευθυνότητα, να τα κάνουμε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα
Βλέπετε στην θεωρία του χάους, που διέπει και το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το πέταγμα της πεταλούδας, ήταν η πορεία της χώρας μας, προς τη χρεοκοπία
Αυτή τη μοναδική μας ευκαιρία, να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας, και να εκμεταλλευτούμε τη θετική συγκυρία, ώστε να πάρουμε και άλλα λεφτά, και να ξεφύγουμε δια παντός από τη βαλκανική μιζέρια, δε μπορούμε να την αντιληφθούμε
Είναι σα να βλέπεις έναν άνθρωπο που πνίγεται σ ένα ποτάμι. Κοιτάζει προς τη μεριά της όχθης, προς τα χέρια που απλώνονται προς βοήθεια του, προσπαθεί να κάνει απλωτές για να φθάσει, αλλά φοράει τόσο βαριά ρούχα και παπούτσια, έχει τσέπες γεμάτες με τόσο έρμα, που αντί να κατευθύνεται προς τα εκεί που θέλει, με κάθε του κίνηση, βουλιάζει όλο και περισσότερο
Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει, ότι ο Γιωργάκης είναι ο σωτήρας της Ελλάδος.
Παρότι σε προσωπικό επίπεδο είναι κύριος εξαιρετικός, και ηθικό στοιχείο με πραγματικά ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα, η κληρονομιά του πατέρα του, αλλά και των προηγούμενων διαχειριστών του στάβλου που έχει κληθεί να ξεβρωμίσει, είναι δυσβάστατη
Η σάρα και η μάρα, ο λαουτζίκος και η πλέμπα, συντάχθηκαν στο άρμα του ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες, απέκτησαν πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά, συμμετείχαν στην "αλλαγή", εργάστηκαν και κόπιασαν για να ανέβουν επίπεδο, και σήμερα που τελείωσε η εποχή τους, αποδεικνύονται το βαρίδι που δεν αφήνει τη χώρα να ξεκολλήσει από τον πάτο
Τι ειρωνεία! Ο λαός άγεται και φέρεται κατά πως συμφέρει ή κατά πως εξυπηρετεί τις συγκυρίες. Κάποτε ήταν αυτοί που θα μαύριζαν τη δεξιά και θα έσπρωχναν τη χώρα σε μια εποχή δημοκρατικότερων κοινωνικών και πολιτικών ηθών. Σήμερα 30 χρόνια μετά, θέλουμε να φύγουν από τη μέση, διότι εκπλήρωσαν το ρόλο τους, αλλά ταυτόχρονα βοήθησαν στο να αποτύχουν τα σοσιαλιστικά σχέδια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Ο λαός, ο κυρίαρχος λαός του Αντρέα, τότε ήταν η αιτία, σήμερα η αποτυχία
Φυσικά, όπως γνωρίζουμε, κανείς δε φρόντισε να βοηθήσει αυτό το λαό, να αλλάξει πραγματικά επίπεδο. Μέσα από παιδεία, μεταρρυθμίσεις, πολιτικές και σχέδια που θα μας έφερναν πιο κοντά στη δυτική Ευρώπη, ένα χώρο δημοκρατίας, πολιτισμού και τεχνολογικής προόδου.
Αντιθέτως, όλοι φρόντισαν να χαϊδέψουν το κήτος του κρατισμού, ώστε να αποσπούν την εύνοια του, και να διατηρούνται αιωνίως στην εξουσία. Μαζί τα φάγαμε λοιπόν. Οι μεν με τα φτηνά δάνεια, εξ Ευρώπης, χρηματοδότησαν τη νέα Ελλάδα, που σήμερα μουτζώνουμε, οι δε ανερυθρίαστα και επιπόλαια, προσέφευγαν στις κάλπες για να ανταποδώσουν τα ρουσφέτια
Πως λοιπόν, θα γίνει, ξαφνικά να γίνουμε υπεύθυνοι και να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας?
Πως θα συνειδητοποιήσουμε τη δραματική μας κατάσταση?
Πως θα ξυπνήσουμε και θα δούμε διαφορετικά το μέλλον μας?
Αυτά δε γίνονται, ο Χριστός ο ίδιος να κατέβει στη γη
Το πρόβλημα θα επαναλάβω, δεν είναι με ποια φόρμουλα θα σωθούμε. Αυτό έτσι κι αλλιώς θα γίνει, και δεν είναι στα χέρια μας να το διαχειριστούμε. Οι δανειστές μας έχουν εγκατασταθεί για τα καλά και κοιτάζουν να ενεχυριάσουν ότι διαθέτουμε προς αξιοποίηση, ώστε να εξασφαλίσουν μια ελάχιστη επιστροφή των χρημάτων τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους, ότι οι αποφάσεις για τη συνεχή χρηματοδότηση της Ελλάδας, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Δηλαδή διέπονται από τις αρχές και τις υποχρεώσεις που απορρέουν για τις χώρες μέλη της κοινότητας. Δεν είναι αποφάσεις οικονομικές. Τέτοιες είναι οι αποφάσεις των χρηματαγορών, για παράδειγμα, και αν ήταν αυτή η μορφή τους, τότε ήμασταν από χέρι χαμένοι. Θα μας πουλούσαν μπιρ παρά, θα έπαιρναν όσα μπορούσαν, θα διέγραφαν τα υπόλοιπα και θα μας έστελναν στην αφάνεια, δηλαδή στη δραχμή και το ανατολικό μπλόκ, και θα μας ξεχνούσαν δια παντός. Αν δε συμβαίνει αυτό, οφείλεται στο ότι είμαστε μέλη της Ε.Ε και θέλοντας και μη, είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε σύμμορφα προς τις άλλες χώρες, τα άλλα κομμάτια της αλυσίδας
Το πρόβλημα είναι πως θα λειτουργήσει η οικονομία της χώρας, με ποιό τρόπο και τι θα παράγει. Πως δηλαδή θα αποδημοσιοποιηθεί το εργατικό δυναμικό της χώρας, και πως θα διοχετευτεί σε νέες θέσεις εργασίας που χρειάζεται να δημιουργηθούν, για να παράγει η χώρα μας πλούτο και άρα να μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης και αναμόρφωσης της εσωτερικής της αγοράς.
Σας προτείνω, να κλείσετε τα αυτιά σας σε οτιδήποτε άλλο συμβαίνει τριγύρω και να επικεντρωθείτε σε αυτή την παραπάνω πρόταση.
Ο λόγος που αγωνιώ, είναι γιατί δεν καταλαβαίνουμε σαν άτομα, εμείς προσωπικά, ότι περνάει από το χέρι μας, η επιβίωση μας την επόμενη μέρα. Δεν πρέπει να περιμένουμε από το κράτος, να αυτοκαταργηθεί, να μεταμορφωθεί από κάμπια σε πεταλούδα και με το πάτημα ενός κουμπιού να αλλάξει το Οθωμανικό του πρόσωπο (και το διοικητικό του ιερατείο) και να γίνει σύγχρονο και αποτελεσματικό. Οι αδράνειες είναι τεράστιες και αγγίζουν τα θεμέλια της υπόστασης του. Άρα εκ των πραγμάτων μιλάμε για έργο απραγματοποίητο
Εμένα με ενδιαφέρει και με αφορά, πως θα αδράξουμε τις ευκαιρίες που δημιουργούνται και υποχρεωτικά θα μας επιβληθεί να τις αρπάξουμε, για να λειτουργήσουμε με κάποια προοπτική.
Προς αυτή την κατεύθυνση, είναι στρατηγικής σημασίας οι εξαγγελθείσες αλλαγές που θα φέρει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου στην ανώτατη παιδεία, δηλαδή τη ναυαρχίδα πολιτικής σκέψης και κοινωνικής πραγμάτωσης, ενός κράτους που αναζητά την ταυτότητα του. Ορθώς ξεκινούν να φτιάξουν το όχημα με το οποίο θα επιχειρηθεί να αλλάξει πορεία η χώρα, μέσα από τη νέα γενιά Ελλήνων φοιτητών, που θα κληθούν να διεκδικήσουν με άλλους όρους την επιβίωση τους. Με όρους ανταγωνισμού σε ένα διεθνές περιβάλλον. Αρκεί φυσικά, αυτό να γίνει με ειλικρίνεια και με γνώση της πραγματικότητας. Το να θέτεις στόχους όμορφους αλλά πρακτικά ατελέσφορους, δεν λέει κάτι. Πρέπει να γνωρίζεις που πατάς, ώστε να μπορείς να σχεδιάζεις τα επόμενα βήματα σου
Δεν είμαι αισιόδοξος. Σήμερα διαβάζω πάλι για τους ταξιτζήδες που κάνουν απεργίες, υποκινούμενοι από το Σαμαρά και για άλλες κοινωνικές ομάδες που συνεχίζουν να αντιδρούν για τα συμφέροντα τους
Ο κατακερματισμός αυτός, και η διεκδίκηση των ατομικών συμφερόντων κάθε stakeholder, χωρίς να εντάσσεται σε μια γενικότερη ομπρέλα λογικών αιτημάτων, εξηγεί και το γιατί, οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις αποτυγχάνουν να συναινέσουν. Τουλάχιστον στα χαρτιά. Παρότι όλοι κατηγορούν για υποκρισία τους πολιτικούς, αυτοί δεν είναι παρά θεματοφύλακες και εντολοδόχοι των πελατών τους. Των κάφρων δηλαδή που ακόμα και σήμερα, προτιμούν να τρέφονται με τα κοκκαλάκια και τα αποφάγια των δυνατών, παρά να ονειρεύονται ένα μέλλον καλύτερο για το σύνολο, και αναλογικά καλύτερο και για τους ίδιους.
Η Ελληνική δημοκρατία, εδώ και χρόνια είναι ξεκάθαρα επικοινωνιακή και παίζει τα θεατράκια της στην τηλεόραση και της εφημερίδες, σαν θίασος με πρωταγωνιστές από αρχαίες τραγωδίες. Εμείς όλοι, ο λαός, επιδοκιμάζουμε ή αποδοκιμάζουμε τους θεατρίνους με το χειροκρότημα η την αποχή μας. Κάποτε όμως, έρχεται η ώρα που οι ρόλοι θα αντιστραφούν, και ο καθένας θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες του. Εμείς τότε, αποδεικνυόμαστε ατομικά και κοινωνικά, κατώτεροι των περιστάσεων, ανώριμοι και απαίδευτοι, μόνιμοι ζήτουλες της εύνοιας των Ευρωπαίων, βάζοντας τον εαυτό μας εκ των προτέρων σε μειονεξία και παθητική θέση
Αντί να γίνονται διαδηλώσεις για να βελτιωθούμε, γίνονται πορείες για να μας αφήσουν στην ησυχία μας, να τρώμε και να πίνουμε τσάμπα, την ώρα που χιλιάδες συμπολίτες μας χωρίς καβάντζες, αντιμετωπίζουν προβλήματα πείνας και εξαθλίωσης
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας λοιπόν σε ότι μας αποπροσανατολίζει από την αίσθηση της μεγάλης εικόνας. Η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει, και οι Έλληνες το ίδιο. Με κάθε κόστος
Η καθημερινότητα είναι πλέον, τόσο δυσάρεστη, που δε μπορώ να φανταστώ πως κάποιος δεν την αντιλαμβάνεται και άρα, επιζητά τη βελτίωση της. Ίσως εγώ να ζω σε άλλο κόσμο
No comments:
Post a Comment