Με το πάτημα ενός κουμπιού

Το μέγεθος της ανοησίας και της ανικανότητας της κυρίαρχης αστικής τάξης στην Ελλάδα, αυτής δηλαδή που σήμερα αντιδρά στις αλλαγές, είναι οι εξαγγελθείσες "μεταρρυθμίσεις"
Βάζω τη λέξη μεταρρύθμιση σε εισαγωγικά, διότι για να υπάρξει, θα πρέπει να προηγηθεί η "ρύθμιση". Ακόμα νωρίτερα από τη "ρύθμιση" όμως, πρέπει να υπάρξει κάτι άλλο. Η γέννηση, η υλοποίηση, η λειτουργία. Όταν η λειτουργία φανεί αδιέξοδη, δηλαδή δεν παράγει αποτελέσματα, τότε τη λειτουργία αυτή, καλείσαι να τη ρυθμίσεις, ώστε να πετυχαίνει ένα στόχο. Και αν η ρύθμιση αυτή δεν είναι η κατάλληλη, τότε πάμε να μεταρρυθμίσουμε, ώστε να βάλουμε το πλάνο μας, εντός των κατάλληλων προδιαγραφών. Έτσι τα καταλαβαίνω εγώ τα πράγματα, πως να το κάνουμε
Σήμερα η κυβέρνηση -άλλη μια κυβέρνηση στην αλυσίδα της νεοελληνικής λαϊκής πολιτικής ανικανότητας- προσπαθεί με το πάτημα ενός κουμπιού, να "μεταρρυθμίσει", ένα σωρό καταστάσεις, που προκαλούν οργή αλλά ταυτόχρονα και γέλιο.
Από τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, την ανεργία στον ιδιωτικό, την απουσία λογικής στην οικονομία και το φορολογικό σύστημα, τα προνόμια των "προνομιούχων" κάθε είδους, τα κλειστά επαγγέλματα, την ανύπαρκτη παιδεία, την καταρρακωμένη μέσα σε σκάνδαλα προμηθειών, ανυπόληπτη δημόσια υγεία και όλα τα γνωστά που ξέρετε, μέχρι τα πιο σοβαρά, που είναι η αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας της Ελληνικής πολιτείας.
Τι να πρωτοκάνουν? Αδύνατο να πετύχουν όλα τα σχέδια τους, έτσι όπως είναι η Ελλάδα σήμερα. Αδύνατο και παράλογο, αυτοί που κατέστρεψαν τη "λογική του αυτονόητου", να προσπαθούν με γελοιότητες να την επιβάλλουν, σε μια κοινωνία που πλήττεται από την πρωτοφανή κρίση
Και με τις σπασμωδικές ενέργειες τους, αποδεικνύουν την ανεπάρκεια τους. Την προχειρότητα και τη χαζομάρα ενός παραζαλισμένου συστήματος, που παράγει συνεχώς defaults. Με κάθε τρόπο. Σε κάθε ύφος.
Τρομάρα σας, ένα πεινασμένο και φοβισμένο ζώο, είναι χειρότερος κίνδυνος από ένα χορτάτο, που απλά γκρινιάζει για να τρώει το ίδιο η περισσότερο, εθισμένο στην εξάρτηση από τα αφεντικά του. Απλή γνώση πολιτικής ιστορίας είναι αυτό, όχι πυρηνική φυσική
Και βλέπεις το κράτος, που τόσα χρόνια καλλιεργούσε μια Ελλάδα υπαλλήλων, χωρίς παιδεία που να στοχεύει σε κεντρικές ικανότητες της οικονομίας, χωρίς επενδύσεις από ιδιωτικά κεφάλαια, σε τομείς που υπερέχουμε των εταίρων μας, να παλεύει να "μεταρρυθμίσει" τα κακώς κείμενα, καταδικάζοντας αναγκαστικά ένα σωρό ανθρώπους στην ανέχεια
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή χρωστάμε", άνθρωποι που πίστεψαν ότι στο δημόσιο θα βρουν ασφάλεια και εργασία (γιατί έτσι τους είπαν κάποτε), με 25 και 30 χρόνια πραγματικής εργασίας, μένουν στο δρόμο. Άλλοι αναγκάζονται να συμβιβαστούν με λιγότερα χρήματα απ όσα έπαιρναν γιατί "αμοίβονται υπερβολικά". Άλλοι που κόπιασαν να βγάλουν μια νόμιμη σύνταξη, βρίσκονται να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλα τους, σε εισφορές, φόρους, και να βλέπουν με τρόμο τη φτώχεια στο κατώφλι τους, λόγω των πενιχρών τους εισοδημάτων
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή δανειστήκαμε", άνθρωποι που άνοιξαν μικρές επιχειρήσεις, είτε ατομικές, είτε οικογενειακές, με ίδια κεφάλαια επενδυμένα, άπειρες ώρες προσωπικής εργασίας και όνειρα για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας τους, στενάζουν από την παράλογη και παράξενη φορολογία, τις περαιώσεις, τους εκβιασμούς για έκτακτες εισφορές και ΦΠΑ που ποτέ δε σταθεροποιείται. Άλλοι που πληρώνουν εισφορές κανονικά, αντιμετωπίζουν τη χρεοκοπία των ταμείων τους. Άλλοι που πήραν επιδοτήσεις, ξέμειναν από στήριξη και τεχνογνωσία, και απελπισμένοι περιμένουν νέες ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις, για να επιβιώσουν
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή παραλάβαμε καμμένη γη" (κάθε φορά η μόνιμη επωδός) τα δάνεια κοπήκανε, τα αυτοκίνητα και τα σπίτια έγιναν είδος πολυτελείας, το σούπερμάρκετ για να το πλησιάσεις χρειάζεσαι γερό στομάχι (τα ψώνια της εβδομάδας πριν 2 χρόνια κόστιζαν 70-80 ευρώ το πολύ, και σήμερα χαλαρά πληρώνεις 120+). Διακοπές κανένας δε μπορεί να πάει, το κρατικό ρεύμα και το κρατικό νεράκι, τα πληρώνουμε ακριβότερα από ποτέ, χωρίς καμία βελτίωση των υπηρεσιών.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι σοβαρό κράτος? Ότι είμαστε σοβαρός λαός? Ότι μας αξίζει να είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποξενωμένοι μέσα σε μια βαρβαρική βαλκάνια τουρκανατολίτικη λογική του παραλόγου? Που ο πιο τσαμπουκάς επιβάλλει με το έτσι θέλω το νόμο του, και όταν πας να βρεις ΕΣΥ το δίκιο σου, τρως "άκυρο" με κάθε τρόπο?
Και γυρίζω στην αρχή. Στη "μεταρρύθμιση", που από μόνη της είναι μια αδόκιμη λέξη. Αδόκιμη να περιγράψει την προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, είναι να σχεδιάσουμε από ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ.
Τι να ρυθμίσουμε, τι να συζητήσουμε, τι να σχολιάσουμε και τι να πρωτοαλλάξουμε σε αυτό το χάος, που έχει δημιουργήσει τις δικές του αλληλοεξαρτήσεις, συμπαιγνίες και επιβιωτικές αλυσίδες?
Δε γίνεται, πάρτε το χαμπάρι
Είναι τόσο στραβά τα θεμέλια, είναι τόσο βαθιά ριζωμένες οι αρνητικές συνήθειες, που με τα ημίμετρα, την ατολμία ή την "ανάγκη να πορευτούμε βάση μνημονίου, αλλιώς θα μας πετάξουν έξω", ΤΙΠΟΤΑ δεν πρόκειται να κάνουμε στην ουσία. Απλά να πετάξουμε το πολιτικό  μπαλάκι, μέσω εκλογών, στον επόμενο ανάξιο, που με τη σειρά του για να δείξει έργο, θα ξηλώσει τα μερεμέτια, για να φτιάξει καινούργια
Οι άνθρωποι, η ιστορία τους, η χώρα τους, ο τόπος και η γεωγραφία του, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, μα πάνω απ όλα, ο χαρακτήρας και η ποιότητα της δημόσιας ζωής, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ, με το πάτημα ενός κουμπιού.
Απαιτούν όραμα, σχέδιο και στόχους, που θα τηρηθούν απ όλους, για τουλάχιστον δέκα χρόνια
Με λίγα λόγια, εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, Αυγουστιάτικα, και η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη που λέγεται Ελλάδα, θα προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, όπως κάνει τα τελευταία 200 χρόνια της....