Τελικά ποιος κυβερνά την Ελλάδα?

Σήμερα θα πω πέντε απλά πραγματάκια που όλοι τα σκεφτόμαστε και τα συζητάμε μεταξύ μας
Γιατί είναι καλοκαίρι και η Αθήνα έχει αδειάσει σχεδόν από τα κύματα των αδειούχων που -και φέτος- βρήκαν τρόπο να εκδράμουν στα χωριά τους
Να μείνουν εκεί για πάντα γίνεται? Να επενδύσουν στις πατρίδες τους γίνεται? Να δώσουν ώθηση στις τοπικές οικονομίες θέλουν να προσπαθήσουν? Τι λέω τώρα ε?
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει λογικός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, που να παρακολουθεί στοιχειωδώς την επικαιρότητα, και να πιστεύει ότι η Ελλάδα, έτσι όπως είναι σήμερα, υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει
Τι θέλω να πω?
Εντάξει, μας σώσανε με τους όποιους όρους που μας έβαλαν. Εξασφαλίστηκε η ρευστότητα, η στήριξη του τραπεζικού συστήματος, οι εγγυήσεις, τα ομόλογα, τα επιτόκια, όλα αυτά τελοσπάντων που μας έπνιξαν από αγωνία, για την επιτυχή ή αποτυχημένη έκβαση τους
Κάθομαι και σκέφτομαι, εδώ και ένα χρόνο που κυβερνάει (κατ' όνομα) το ΠΑΣΟΚ, πόσες εσωκομματικές κρίσεις έχουμε διαπιστώσει, πόσες ενδοκυβερνητικές και αντιπολιτευτικές αναταράξεις έχουν δημιουργηθεί, πόσος πονοκέφαλος έχει συσσωρευτεί στα κεφάλια μας
Ο λόγος? Τα κάθε λογής συμφέροντα που αντιδρούν με την οποιαδήποτε κίνηση κάνει η εκάστοτε δημόσια αρχή, για να αλλάξει κάποιο "κεκτημένο δικαίωμα" μιας συντεχνίας
Αυτά τα συντεχνιακά πολιτικά τερτίπια, απ' όποια μεριά και αν προέρχονται, για δίκαιους και άδικους λόγους (αυτό δεν το εξετάζω) μας δημιουργούν πρόβλημα δισεπίλυτο, άγχος δυσβάσταχτο και πόνο απερίγραπτο, που μόνο δύο ώρες την ημέρα σε τηλεοπτικά παράθυρα, μπορούν να απαλύνουν. Και να εξηγήσουν στο λαό, τα πως και τα γιατί η κυβέρνηση και το κράτος "αναγκάζονται" να βλάψουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της κάθε μειοψηφίας, σε αυτή την ταλαιπωρημένη -διάτρητη- Ελληνική δημοκρατία
Πάρτε χαρτί και καλαμάρι και θυμηθείτε μαζί μου:

• Την κρίση των μεταφορέων καυσίμων και των βυτιοφόρων, παρέα με τους βενζινοπώλες. 
• Το νόμο-πλαίσιο για την κατάργηση του καπνίσματος σε κάθε δημόσιο χώρο. 
• Τους εκβιασμούς της ΔΕΗ, και τα μπλακ-αουτ. 
• Το κίνημα "δεν πληρώνω" των διοδίων. 
• Τις απεργίες διαφόρων δημοτικών υπαλλήλων και υπαλλήλων καθαριότητας. 
• Την τετράμηνη πολιορκία της Κερατέας, για τον ΧΥΤΑ. 
• Την κρίση της Υπατίας, με την κατάληψη της νομικής σχολής από τους λαθρομετανάστες, που εισήχθησαν από την Κρήτη με καράβι. 
• Τις διαμαρτυρίες και τα τσαντίρια των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. 
• Και σήμερα, το πιο φρέσκο νέο, τις πορείες των ταξιτζήδων.

Φυσικά θα ξεχνάω πολλά, γιατί η επικαιρότητα στη χώρα μας είναι τόσο πλούσια που και βουδιστής μοναχός δύσκολα θα βαρεθεί και θα πλήξει. Διορθώστε με

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω? Ότι ακολούθησαν τις όποιες εξαγγελίες της κυβέρνησης, περί κάποιας αλλαγής, κάποιων νόμων η διατάξεων που θίγουν ή ρυθμίζουν ή παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή, "φέροντας καινά δαιμόνια" στα παραδοσιακά μας πολιτικά ήθη

Και έρχομαι εγώ να ρωτήσω: Ποιος τελικά κυβερνά την Ελλάδα?

Αν κάθε ένας που θίγεται ή βάλλεται ή συμπεριλαμβάνεται σε κάποια εξέλιξη, μπορεί να μπλοκάρει τη λειτουργία του κράτους, και να ακυρώσει την καθημερινότητα μιας κοινωνίας, έτσι εκβιαστικά και τσαμπουκά, τότε η απάντηση είναι προφανής. Το κράτος είναι εντελώς αδύναμο, με τα όπλα και τα μέσα που διαθέτει να επιβάλλει ή να πείσει, για την αξιοπιστία του και τη δυνατότητα του να ρυθμίζει τις δημόσιες υποθέσεις. Και όταν αποφασίζει να επέμβει δυναμικά -αυτό το κράτος- επιχειρεί με τόση βία, με τόση ματαιότητα και τόση τυφλότητα, άναρχα, χωρίς σχέδιο και χωρίς λογική, που καταφέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, από όσα θέλει να πετύχει. Και η Ελληνική κοινωνία, με τις αριστερές τις παθογένειες-άλλοθι και κοτρόνα αδράνειας σε κάτι τι που δε γνωρίζει- απαντά με βία, απαξίωση, ανομία, ασέβεια, καταχρήσεις και επιπολαιότητα. 

Και ο κύκλος του παραλόγου διαιωνίζεται, και τελικά ξαναγυρίζουμε στην αφετηρία χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Την ώρα που απαιτείται να καβαλήσουμε το τρένο των εξελίξεων, για να κρατηθούμε σε μια ασφαλή απόσταση από τα σημαντικά γεγονότα της γειτονιάς μας, εμείς περιμένουμε με το τσιγαράκι στο στόμα, στο σταθμό της παρηγοριάς, λέγοντας "δε βαριέσαι, έχει κι άλλα τρένα". Και δώστου τσιγαράκι, και δώστου παρηγοριά...

Το χειρότερο κακό όλων, είναι η εικόνα των κυβερνήσεων μας. Που σε τίποτα δε θυμίζουν συντεταγμένες οργανώσεις με κοινές αρχές και ήθη. Και κοινές επιδιώξεις, δηλαδή την εξής μια. Την εξυπηρέτηση και τη διευκόλυνση του δημόσιου συμφέροντος. Περισσότερο φαντάζουν μπουλούκια ανόμοιων και διαφορετικών τυχάρπαστων, που έτυχε να φιλοξενούνται κάτω από μια ομπρέλα ίδιου χρώματος. Παρά ομάδες εργασίας που συλλογίζονται και αποφασίζουν το βέλτιστο για τον Ελληνικό λαό. 

Δεν πρόκειται να ξεχωρίσω τα κόμματα σε αυτή τη φαρσοκωμωδία. Στο μυαλό μου είναι ένα πράγμα. Είναι κάτω από την ταμπέλα "πολιτικοί και πολιτική". Που η μοναδική χρησιμότητα τους είναι να παράγουν κοινωνική χρησιμότητα. Που σε μια δημοκρατία είναι καλώς η κακώς η χρησιμότητα για τους πολλούς, για τον κοινό χώρο και τις κοινές υποθέσεις. Από τη στιγμή που αυτή η ταμπέλα, δεν πραγματοποιεί τα όσα υπόσχεται, την προσπερνώ, όπως προσπερνώ τις ταμπέλες των θρησκειών, του αθλητισμού, της μουσικής και κάθε εμπορευματοποιημένης δραστηριότητας που δε μου κάνει τα κέφια, και δεν ικανοποιεί τις ορέξεις και τις επιθυμίες μου. Αυτές που εγώ κρατώ για τον εαυτό μου

Αυτό που σήμερα ξεχωρίζω και με ενδιαφέρει, είναι το αν πάμε μπροστά ή πίσω επιτέλους. Με οποιονδήποτε τρόπο μου μοιάζει λογικός και συνετός. Και προάγει το καλό και τη λειτουργικότητα κάθε θεσμού που καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε και να μοιραστούμε αναμεταξύ μας. 

Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται καθαρή ματιά, καθαρά λόγια, καθαρό σχέδιο και αποφασιστικότητα της πλειοψηφίας

Όσο στις κυβερνήσεις, η δύναμη των αλλαγών αφορά λιγότερους από τους μισούς βουλευτές της, με τις συντηρητικότερες αντιδραστικές ομάδες εντός τους, να καταλαμβάνουν το 30% τουλάχιστον των εδράνων τους στο κοινοβούλιο, τόσο θα παραμένουμε σε αντιδικίες και αδιέξοδους διαλόγους και θα παρακολουθούμε παραστάσεις απείρου κάλους σε εφημερίδες και κανάλια

Αν λοιπόν ο κάθε Γιωργάκης, επιθυμεί να πείσει την κοινωνία, ότι οι τάδε νόμοι θα βοηθήσουν, ας ξεκινήσει από το ίδιο του το κόμμα, τον εαυτό του και την πολιτική του παρακαταθήκη, και στη συνέχεια βλέπουμε.

Χωρίς ενότητα, πειθώ, επιχειρήματα που στέκουν στις συνθήκες, και σταθερότητα, κάθε μελλοντική προσπάθεια θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει εν τη γεννέσει της