Με το πάτημα ενός κουμπιού

Το μέγεθος της ανοησίας και της ανικανότητας της κυρίαρχης αστικής τάξης στην Ελλάδα, αυτής δηλαδή που σήμερα αντιδρά στις αλλαγές, είναι οι εξαγγελθείσες "μεταρρυθμίσεις"
Βάζω τη λέξη μεταρρύθμιση σε εισαγωγικά, διότι για να υπάρξει, θα πρέπει να προηγηθεί η "ρύθμιση". Ακόμα νωρίτερα από τη "ρύθμιση" όμως, πρέπει να υπάρξει κάτι άλλο. Η γέννηση, η υλοποίηση, η λειτουργία. Όταν η λειτουργία φανεί αδιέξοδη, δηλαδή δεν παράγει αποτελέσματα, τότε τη λειτουργία αυτή, καλείσαι να τη ρυθμίσεις, ώστε να πετυχαίνει ένα στόχο. Και αν η ρύθμιση αυτή δεν είναι η κατάλληλη, τότε πάμε να μεταρρυθμίσουμε, ώστε να βάλουμε το πλάνο μας, εντός των κατάλληλων προδιαγραφών. Έτσι τα καταλαβαίνω εγώ τα πράγματα, πως να το κάνουμε
Σήμερα η κυβέρνηση -άλλη μια κυβέρνηση στην αλυσίδα της νεοελληνικής λαϊκής πολιτικής ανικανότητας- προσπαθεί με το πάτημα ενός κουμπιού, να "μεταρρυθμίσει", ένα σωρό καταστάσεις, που προκαλούν οργή αλλά ταυτόχρονα και γέλιο.
Από τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, την ανεργία στον ιδιωτικό, την απουσία λογικής στην οικονομία και το φορολογικό σύστημα, τα προνόμια των "προνομιούχων" κάθε είδους, τα κλειστά επαγγέλματα, την ανύπαρκτη παιδεία, την καταρρακωμένη μέσα σε σκάνδαλα προμηθειών, ανυπόληπτη δημόσια υγεία και όλα τα γνωστά που ξέρετε, μέχρι τα πιο σοβαρά, που είναι η αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας της Ελληνικής πολιτείας.
Τι να πρωτοκάνουν? Αδύνατο να πετύχουν όλα τα σχέδια τους, έτσι όπως είναι η Ελλάδα σήμερα. Αδύνατο και παράλογο, αυτοί που κατέστρεψαν τη "λογική του αυτονόητου", να προσπαθούν με γελοιότητες να την επιβάλλουν, σε μια κοινωνία που πλήττεται από την πρωτοφανή κρίση
Και με τις σπασμωδικές ενέργειες τους, αποδεικνύουν την ανεπάρκεια τους. Την προχειρότητα και τη χαζομάρα ενός παραζαλισμένου συστήματος, που παράγει συνεχώς defaults. Με κάθε τρόπο. Σε κάθε ύφος.
Τρομάρα σας, ένα πεινασμένο και φοβισμένο ζώο, είναι χειρότερος κίνδυνος από ένα χορτάτο, που απλά γκρινιάζει για να τρώει το ίδιο η περισσότερο, εθισμένο στην εξάρτηση από τα αφεντικά του. Απλή γνώση πολιτικής ιστορίας είναι αυτό, όχι πυρηνική φυσική
Και βλέπεις το κράτος, που τόσα χρόνια καλλιεργούσε μια Ελλάδα υπαλλήλων, χωρίς παιδεία που να στοχεύει σε κεντρικές ικανότητες της οικονομίας, χωρίς επενδύσεις από ιδιωτικά κεφάλαια, σε τομείς που υπερέχουμε των εταίρων μας, να παλεύει να "μεταρρυθμίσει" τα κακώς κείμενα, καταδικάζοντας αναγκαστικά ένα σωρό ανθρώπους στην ανέχεια
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή χρωστάμε", άνθρωποι που πίστεψαν ότι στο δημόσιο θα βρουν ασφάλεια και εργασία (γιατί έτσι τους είπαν κάποτε), με 25 και 30 χρόνια πραγματικής εργασίας, μένουν στο δρόμο. Άλλοι αναγκάζονται να συμβιβαστούν με λιγότερα χρήματα απ όσα έπαιρναν γιατί "αμοίβονται υπερβολικά". Άλλοι που κόπιασαν να βγάλουν μια νόμιμη σύνταξη, βρίσκονται να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλα τους, σε εισφορές, φόρους, και να βλέπουν με τρόμο τη φτώχεια στο κατώφλι τους, λόγω των πενιχρών τους εισοδημάτων
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή δανειστήκαμε", άνθρωποι που άνοιξαν μικρές επιχειρήσεις, είτε ατομικές, είτε οικογενειακές, με ίδια κεφάλαια επενδυμένα, άπειρες ώρες προσωπικής εργασίας και όνειρα για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας τους, στενάζουν από την παράλογη και παράξενη φορολογία, τις περαιώσεις, τους εκβιασμούς για έκτακτες εισφορές και ΦΠΑ που ποτέ δε σταθεροποιείται. Άλλοι που πληρώνουν εισφορές κανονικά, αντιμετωπίζουν τη χρεοκοπία των ταμείων τους. Άλλοι που πήραν επιδοτήσεις, ξέμειναν από στήριξη και τεχνογνωσία, και απελπισμένοι περιμένουν νέες ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις, για να επιβιώσουν
Με το πάτημα ενός κουμπιού, "επειδή παραλάβαμε καμμένη γη" (κάθε φορά η μόνιμη επωδός) τα δάνεια κοπήκανε, τα αυτοκίνητα και τα σπίτια έγιναν είδος πολυτελείας, το σούπερμάρκετ για να το πλησιάσεις χρειάζεσαι γερό στομάχι (τα ψώνια της εβδομάδας πριν 2 χρόνια κόστιζαν 70-80 ευρώ το πολύ, και σήμερα χαλαρά πληρώνεις 120+). Διακοπές κανένας δε μπορεί να πάει, το κρατικό ρεύμα και το κρατικό νεράκι, τα πληρώνουμε ακριβότερα από ποτέ, χωρίς καμία βελτίωση των υπηρεσιών.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι σοβαρό κράτος? Ότι είμαστε σοβαρός λαός? Ότι μας αξίζει να είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποξενωμένοι μέσα σε μια βαρβαρική βαλκάνια τουρκανατολίτικη λογική του παραλόγου? Που ο πιο τσαμπουκάς επιβάλλει με το έτσι θέλω το νόμο του, και όταν πας να βρεις ΕΣΥ το δίκιο σου, τρως "άκυρο" με κάθε τρόπο?
Και γυρίζω στην αρχή. Στη "μεταρρύθμιση", που από μόνη της είναι μια αδόκιμη λέξη. Αδόκιμη να περιγράψει την προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, είναι να σχεδιάσουμε από ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ.
Τι να ρυθμίσουμε, τι να συζητήσουμε, τι να σχολιάσουμε και τι να πρωτοαλλάξουμε σε αυτό το χάος, που έχει δημιουργήσει τις δικές του αλληλοεξαρτήσεις, συμπαιγνίες και επιβιωτικές αλυσίδες?
Δε γίνεται, πάρτε το χαμπάρι
Είναι τόσο στραβά τα θεμέλια, είναι τόσο βαθιά ριζωμένες οι αρνητικές συνήθειες, που με τα ημίμετρα, την ατολμία ή την "ανάγκη να πορευτούμε βάση μνημονίου, αλλιώς θα μας πετάξουν έξω", ΤΙΠΟΤΑ δεν πρόκειται να κάνουμε στην ουσία. Απλά να πετάξουμε το πολιτικό  μπαλάκι, μέσω εκλογών, στον επόμενο ανάξιο, που με τη σειρά του για να δείξει έργο, θα ξηλώσει τα μερεμέτια, για να φτιάξει καινούργια
Οι άνθρωποι, η ιστορία τους, η χώρα τους, ο τόπος και η γεωγραφία του, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, μα πάνω απ όλα, ο χαρακτήρας και η ποιότητα της δημόσιας ζωής, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ, με το πάτημα ενός κουμπιού.
Απαιτούν όραμα, σχέδιο και στόχους, που θα τηρηθούν απ όλους, για τουλάχιστον δέκα χρόνια
Με λίγα λόγια, εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, Αυγουστιάτικα, και η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη που λέγεται Ελλάδα, θα προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, όπως κάνει τα τελευταία 200 χρόνια της....

Τα τσιμέντα της Αθήνας

Διαμένοντας μόνιμα πλέον εκτός Αθήνας, με λύπη διαπιστώνω τα χάλια της πρωτεύουσας κάθε φορά που κατεβαίνω κέντρο ή κάνω διάφορες δουλειές μου
Δεν είναι μόνο η άναρχη δόμηση, η παράλογη ρυμοτομία, η απουσία πρασίνου και λειτουργικών δημόσιων χώρων, αλλά η συμπεριφορά των κατοίκων της πόλης που τελικά την κάνουν αφιλόξενη
Υπάρχει υπερβολικός θόρυβος στην Αθήνα, υπερβολική φασαρία και παρανοϊκή κίνηση των ανθρώπων που στριμώχνονται στους μικρούς της χώρους
Ενώ η δόμηση είναι πραγματικά πολύ πυκνή, οι δρόμοι είναι στενοί, οι ταχύτητες μικρές, το συγκοινωνιακό δίκτυο μικρό, το περπάτημα δύσκολο με τόσο καυσαέριο. Και παρότι οι αποστάσεις είναι μικρές σχετικά, από άκρη σε άκρη, η ταλαιπωρία και το άγχος που σου δημιουργεί το εφιαλτικό σκηνικό, είναι πολλαπλάσια
Το χαρακτηριστικό της πόλης μας είναι το τσιμέντο και η άσφαλτος. Και το καταλαβαίνει κάποιος ιδίως το καλοκαίρι που βράζει ο τόπος. Και νιώθεις τόσο εγκλωβισμένος στο καμίνι, που δεν τολμάς να ανασάνεις, από φόβο μην τσουρουφλίσεις τα πνευμόνια σου
Και πηγαίνεις στο σπίτι σου, ανάβεις τον κλιματισμό και κάθεσαι μέσα σε τέσσερεις τοίχους να κοιτάς τηλεόραση, να παίζεις με τον υπολογιστή και να πέφτεις για ύπνο. Λες και είμαστε ρομποτάκια σε κάποια ταινία, τι άλλο να σκεφτώ, δεν ξέρω
Η πόλη, αντί να είναι τόπος συνάντησης και ανταλλαγής, έχει γίνει ένα φρούριο από πέτρες που φοβάται να ανοίξει τις πόρτες του στον κόσμο, στην ανθρώπινη κοινωνία. Αντί να σε απελευθερώνει σε φυλακίζει μέσα στις σκοτεινές και γκρίζες περιοχές του κέντρου. Αντί να είναι διάφανη και προσιτή, σε τρομάζει με τις φωνές και τη βία της. Είναι μια πόλη σε παρακμή. Μια παρακμή από film noir, που αρχικά οι πρωταγωνιστές νομίζουν ότι έχουν επίγνωση της κατάστασης, του δράματος τους, αλλά στην πορεία απορροφώνται από αυτό, ταυτίζονται με το περιβάλλον, και γίνονται κομμάτι της πλοκής χωρίς να μπορούν να διαχωρίσουν τον εαυτό τους ως οντότητα. Και άρα να τον διαφοροποιήσουν
Τα τσιμέντα της Αθήνας, είναι τα νέα μάρμαρα του Παρθενώνα, δηλαδή η πολιτιστική μας κληρονομιά. Όση θλίψη και να μας προκαλούν τα νεοκλασσικά που στριμώχνονται ανάμεσα στις πολυκατοικίες, να μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε ομορφιά, άλλο τόσο μας πετάνε στο πρόσωπο τις αντιθέσεις που η γενιά των γονιών μας και εμείς αργότερα, κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε, με κάθε τρόπο. Από τη μια οι παραδόσεις και τα πρότυπα του άλλοτε, από την άλλη η ανάγκη για γρήγορη και φτηνή ανάπτυξη στο όνομα του κέρδους. Με τη συμμετοχή όλο και περισσότερων Ελλήνων σε αυτό, χωρίς καμία προϋπόθεση, καμία αναστολή. Έτσι προέκυψε όλο αυτό το τσιμέντο. Γιατί ήταν ο εύκολος τρόπος να καλύψεις ένα δύσκολο παρελθόν, ισοπεδώνοντας κάθε διαφορετικότητα, κάθε παρέκκλιση και κάθε εναλλακτική. Και πάνω σε αυτό το σκληρό, γκρίζο τσιμέντο, μια νέα αρχή θα ήταν εφικτή για όλα τα πεινασμένα στόματα
Τι να φυτέψεις και να ανθίσει στο τσιμέντο όμως? Ποιό ποτιστήρι θα ρίξει νερό, και ποιό χώμα θα βλαστήσει την καινούργια νιότη? Πάλι θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, γκρεμίζοντας την άσχημη πόλη και ανοίγοντας χώρο. Αντικαθιστώντας τα σκληρά κομμάτια με ενδοτικότερα, τα αιχμηρά με καμπυλόσχημα, τα έντονα με απαλά και τα τετράγωνα με στρογγυλά
Βάζοντας μουσική, τέχνη, ισορροπία, σε ένα σύστημα που κατασκευάστηκε με κραυγές αγωνίας για ένα καλύτερο ατομικό, και βαθιά εγωκεντρικό αύριο
Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι, ανακουφίζομαι. Δεν είναι όλα τέλεια, κάθε άλλο
Όμως αν εγώ, ένας μέτριος άνθρωπος με μέτριες ανάγκες, συγκλονίζομαι τόσο με την ανατολή του ήλιου που αστράφτει στη θάλασσα, την παραλιακή λεωφόρο, χαρίζοντας μια μυθική όψη στις καμινάδες της ΔΕΗ, τότε οι συνάνθρωποι μου που στο μπαλκόνι τους ξεβρωμίζουν τη σκόνη και τη στάχτη της ημέρας, πως πρέπει να αισθάνονται? Λίγα χιλιόμετρα πιο έξω?
Είναι πικρό να εγκαταλείπεις τον κόρφο που σε ανάθρεψε, αλλά οι χαρές της ζωής δεν είναι όλες εκεί μέσα, όσο κι αν στην αρχή αναζητάς την ασφάλεια της συνήθειας
Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι κάθε ομορφιά, συνεπάγεται ένα κόστος. Κάθε βήμα εμπρός, έχει πίσω του πολλά βήματα που έγιναν προς τα πίσω, πριν βρείς το θάρρος
Δεν έχω μετανοιώσει που έφυγα, αντιθέτως. Ξέρω πως έκανα σωστά
Εμένα αυτή η πόλη, με έχασε για πάντα

Τελικά ποιος κυβερνά την Ελλάδα?

Σήμερα θα πω πέντε απλά πραγματάκια που όλοι τα σκεφτόμαστε και τα συζητάμε μεταξύ μας
Γιατί είναι καλοκαίρι και η Αθήνα έχει αδειάσει σχεδόν από τα κύματα των αδειούχων που -και φέτος- βρήκαν τρόπο να εκδράμουν στα χωριά τους
Να μείνουν εκεί για πάντα γίνεται? Να επενδύσουν στις πατρίδες τους γίνεται? Να δώσουν ώθηση στις τοπικές οικονομίες θέλουν να προσπαθήσουν? Τι λέω τώρα ε?
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει λογικός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, που να παρακολουθεί στοιχειωδώς την επικαιρότητα, και να πιστεύει ότι η Ελλάδα, έτσι όπως είναι σήμερα, υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει
Τι θέλω να πω?
Εντάξει, μας σώσανε με τους όποιους όρους που μας έβαλαν. Εξασφαλίστηκε η ρευστότητα, η στήριξη του τραπεζικού συστήματος, οι εγγυήσεις, τα ομόλογα, τα επιτόκια, όλα αυτά τελοσπάντων που μας έπνιξαν από αγωνία, για την επιτυχή ή αποτυχημένη έκβαση τους
Κάθομαι και σκέφτομαι, εδώ και ένα χρόνο που κυβερνάει (κατ' όνομα) το ΠΑΣΟΚ, πόσες εσωκομματικές κρίσεις έχουμε διαπιστώσει, πόσες ενδοκυβερνητικές και αντιπολιτευτικές αναταράξεις έχουν δημιουργηθεί, πόσος πονοκέφαλος έχει συσσωρευτεί στα κεφάλια μας
Ο λόγος? Τα κάθε λογής συμφέροντα που αντιδρούν με την οποιαδήποτε κίνηση κάνει η εκάστοτε δημόσια αρχή, για να αλλάξει κάποιο "κεκτημένο δικαίωμα" μιας συντεχνίας
Αυτά τα συντεχνιακά πολιτικά τερτίπια, απ' όποια μεριά και αν προέρχονται, για δίκαιους και άδικους λόγους (αυτό δεν το εξετάζω) μας δημιουργούν πρόβλημα δισεπίλυτο, άγχος δυσβάσταχτο και πόνο απερίγραπτο, που μόνο δύο ώρες την ημέρα σε τηλεοπτικά παράθυρα, μπορούν να απαλύνουν. Και να εξηγήσουν στο λαό, τα πως και τα γιατί η κυβέρνηση και το κράτος "αναγκάζονται" να βλάψουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της κάθε μειοψηφίας, σε αυτή την ταλαιπωρημένη -διάτρητη- Ελληνική δημοκρατία
Πάρτε χαρτί και καλαμάρι και θυμηθείτε μαζί μου:

• Την κρίση των μεταφορέων καυσίμων και των βυτιοφόρων, παρέα με τους βενζινοπώλες. 
• Το νόμο-πλαίσιο για την κατάργηση του καπνίσματος σε κάθε δημόσιο χώρο. 
• Τους εκβιασμούς της ΔΕΗ, και τα μπλακ-αουτ. 
• Το κίνημα "δεν πληρώνω" των διοδίων. 
• Τις απεργίες διαφόρων δημοτικών υπαλλήλων και υπαλλήλων καθαριότητας. 
• Την τετράμηνη πολιορκία της Κερατέας, για τον ΧΥΤΑ. 
• Την κρίση της Υπατίας, με την κατάληψη της νομικής σχολής από τους λαθρομετανάστες, που εισήχθησαν από την Κρήτη με καράβι. 
• Τις διαμαρτυρίες και τα τσαντίρια των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. 
• Και σήμερα, το πιο φρέσκο νέο, τις πορείες των ταξιτζήδων.

Φυσικά θα ξεχνάω πολλά, γιατί η επικαιρότητα στη χώρα μας είναι τόσο πλούσια που και βουδιστής μοναχός δύσκολα θα βαρεθεί και θα πλήξει. Διορθώστε με

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω? Ότι ακολούθησαν τις όποιες εξαγγελίες της κυβέρνησης, περί κάποιας αλλαγής, κάποιων νόμων η διατάξεων που θίγουν ή ρυθμίζουν ή παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή, "φέροντας καινά δαιμόνια" στα παραδοσιακά μας πολιτικά ήθη

Και έρχομαι εγώ να ρωτήσω: Ποιος τελικά κυβερνά την Ελλάδα?

Αν κάθε ένας που θίγεται ή βάλλεται ή συμπεριλαμβάνεται σε κάποια εξέλιξη, μπορεί να μπλοκάρει τη λειτουργία του κράτους, και να ακυρώσει την καθημερινότητα μιας κοινωνίας, έτσι εκβιαστικά και τσαμπουκά, τότε η απάντηση είναι προφανής. Το κράτος είναι εντελώς αδύναμο, με τα όπλα και τα μέσα που διαθέτει να επιβάλλει ή να πείσει, για την αξιοπιστία του και τη δυνατότητα του να ρυθμίζει τις δημόσιες υποθέσεις. Και όταν αποφασίζει να επέμβει δυναμικά -αυτό το κράτος- επιχειρεί με τόση βία, με τόση ματαιότητα και τόση τυφλότητα, άναρχα, χωρίς σχέδιο και χωρίς λογική, που καταφέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, από όσα θέλει να πετύχει. Και η Ελληνική κοινωνία, με τις αριστερές τις παθογένειες-άλλοθι και κοτρόνα αδράνειας σε κάτι τι που δε γνωρίζει- απαντά με βία, απαξίωση, ανομία, ασέβεια, καταχρήσεις και επιπολαιότητα. 

Και ο κύκλος του παραλόγου διαιωνίζεται, και τελικά ξαναγυρίζουμε στην αφετηρία χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Την ώρα που απαιτείται να καβαλήσουμε το τρένο των εξελίξεων, για να κρατηθούμε σε μια ασφαλή απόσταση από τα σημαντικά γεγονότα της γειτονιάς μας, εμείς περιμένουμε με το τσιγαράκι στο στόμα, στο σταθμό της παρηγοριάς, λέγοντας "δε βαριέσαι, έχει κι άλλα τρένα". Και δώστου τσιγαράκι, και δώστου παρηγοριά...

Το χειρότερο κακό όλων, είναι η εικόνα των κυβερνήσεων μας. Που σε τίποτα δε θυμίζουν συντεταγμένες οργανώσεις με κοινές αρχές και ήθη. Και κοινές επιδιώξεις, δηλαδή την εξής μια. Την εξυπηρέτηση και τη διευκόλυνση του δημόσιου συμφέροντος. Περισσότερο φαντάζουν μπουλούκια ανόμοιων και διαφορετικών τυχάρπαστων, που έτυχε να φιλοξενούνται κάτω από μια ομπρέλα ίδιου χρώματος. Παρά ομάδες εργασίας που συλλογίζονται και αποφασίζουν το βέλτιστο για τον Ελληνικό λαό. 

Δεν πρόκειται να ξεχωρίσω τα κόμματα σε αυτή τη φαρσοκωμωδία. Στο μυαλό μου είναι ένα πράγμα. Είναι κάτω από την ταμπέλα "πολιτικοί και πολιτική". Που η μοναδική χρησιμότητα τους είναι να παράγουν κοινωνική χρησιμότητα. Που σε μια δημοκρατία είναι καλώς η κακώς η χρησιμότητα για τους πολλούς, για τον κοινό χώρο και τις κοινές υποθέσεις. Από τη στιγμή που αυτή η ταμπέλα, δεν πραγματοποιεί τα όσα υπόσχεται, την προσπερνώ, όπως προσπερνώ τις ταμπέλες των θρησκειών, του αθλητισμού, της μουσικής και κάθε εμπορευματοποιημένης δραστηριότητας που δε μου κάνει τα κέφια, και δεν ικανοποιεί τις ορέξεις και τις επιθυμίες μου. Αυτές που εγώ κρατώ για τον εαυτό μου

Αυτό που σήμερα ξεχωρίζω και με ενδιαφέρει, είναι το αν πάμε μπροστά ή πίσω επιτέλους. Με οποιονδήποτε τρόπο μου μοιάζει λογικός και συνετός. Και προάγει το καλό και τη λειτουργικότητα κάθε θεσμού που καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε και να μοιραστούμε αναμεταξύ μας. 

Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται καθαρή ματιά, καθαρά λόγια, καθαρό σχέδιο και αποφασιστικότητα της πλειοψηφίας

Όσο στις κυβερνήσεις, η δύναμη των αλλαγών αφορά λιγότερους από τους μισούς βουλευτές της, με τις συντηρητικότερες αντιδραστικές ομάδες εντός τους, να καταλαμβάνουν το 30% τουλάχιστον των εδράνων τους στο κοινοβούλιο, τόσο θα παραμένουμε σε αντιδικίες και αδιέξοδους διαλόγους και θα παρακολουθούμε παραστάσεις απείρου κάλους σε εφημερίδες και κανάλια

Αν λοιπόν ο κάθε Γιωργάκης, επιθυμεί να πείσει την κοινωνία, ότι οι τάδε νόμοι θα βοηθήσουν, ας ξεκινήσει από το ίδιο του το κόμμα, τον εαυτό του και την πολιτική του παρακαταθήκη, και στη συνέχεια βλέπουμε.

Χωρίς ενότητα, πειθώ, επιχειρήματα που στέκουν στις συνθήκες, και σταθερότητα, κάθε μελλοντική προσπάθεια θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει εν τη γεννέσει της

Με συγκίνηση και ανακούφιση

Με συγκίνηση και ανακούφιση, είδα τα σημερινά πρωτοσέλιδα, και από τις φωτογραφίες -προτού καν ξεφυλλίσω τον τύπο- κατάλαβα ότι κάτι καλό συνέβη τη νύχτα, όσο εμείς κοιμόμασταν
Η συμφωνία σε επίπεδο Ευρωζώνης, για το χρέος και την κρίση, για τη βοήθεια προς την Ελλάδα, είναι το πρώτο πραγματικά θετικό νέο, η πρώτη αισιόδοξη νότα, που με ανακουφίζει προσωπικά, μέσα σε ένα καλοκαίρι τόσο έντονο και ζεστό, από κάθε άποψη
Αυτή η συμφωνία, είναι ξεκάθαρα, επιτυχία του Γιώργου Παπανδρέου και του επιτελείου του, και όποιος φανεί φειδωλός στην απονομή των ευσήμων που δικαιούνται, θα είναι απλά εμπαθής και προκατειλημμένος. Αποδεικνύει ότι έχουμε ανθρώπινο δυναμικό να διαχειριστεί τις κρίσιμες υποθέσεις της πατρίδας, αρκεί αυτό το δυναμικό να εργαστεί σωστά, με πρόγραμμα, σχέδιο και προτάσεις. Λύσεις πάντοτε υπάρχουν, αρκεί να τις αναζητήσεις με ειλικρίνεια
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σε πείσμα των καιρών, απέδειξαν για μια ακόμη φορά, γιατί ο γέρος Καραμανλής, είχε τόσο δίκιο να θελήσει να μας εντάξει για πρώτη φορά μέσω Γαλλίας, στην τότε Ε.Ο.Κ, και γιατί ο Σημίτης, πάλι με νύχια και με δόντια, μας έβαλε από το παραθυράκι ξανά στο παιχνίδι, το 2000, έστω και αν αυτό μας κόστισε μια ολυμπιάδα. Η Ευρώπη είναι η μόνη λύση για να μπορέσει η Ελλάδα να αλλάξει πρόσωπο, και με το ζόρι να προχωρήσει μπροστά
Τα παραπάνω, που έγραφα από τις 10 Μαϊου, όταν ανάρτησα το κείμενο μου με τίτλο "Το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας" ( http://capobomba.blogspot.com/2011/05/blog-post.html), δε μου προκάλεσαν έκπληξη, διότι σε αντίθεση με άλλους, εγώ πιστεύω ότι στην Ε.Ε υπάρχει σοβαρότητα και υπάρχει και διάθεση για να γίνουν, έστω και αργά, έστω και στραβά, τα απαραίτητα βήματα ώστε να πετύχουμε και την πολιτική ενοποίηση. Βλέπετε, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δε χτίστηκε σε σωστές βάσεις, γιατί τότε που ξεκίνησε η προσπάθεια, οι ομοειδείς οικονομίες, δε χρειάζονταν προσαρμογή ή κοινό κώδικα συνεργασίας, αλλά απλές συνεννοήσεις που θα διευκόλυναν μια καθημερινότητα. Στην πορεία που προστέθηκαν χώρες με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, η ανάγκη για σύγκλιση και για κεντρική διαχείριση έγινε επιτακτική. Κάτι που φάνηκε με την κρίση χρέους, και τις επιθέσεις των κερδοσκόπων, που παραλίγο να ξεγυμνώσουν με κάθε τρόπο, τη γειτονιά μας. Πάλι καλά που τα αντανακλαστικά των Ευρωπαίων ηγετών, είναι σε καλύτερη μοίρα από τα Ελληνικά αντανακλαστικά, που μονίμως προτείνουν αυτοκτονικές λύσεις, αντί για να επενδύουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, κέρδισε μια μεγάλη μάχη και ανέβαλε κρίσιμες αποφάσεις για το εσωτερικό μέτωπο, με τρόπο πειστικό, έτσι ώστε να γίνει ο διάλογος και να εμπεδωθεί η αναγκαιότητα για αλλαγές, προς κάθε κατεύθυνση, με συνομιλητή το κομμάτι της κοινωνίας που απαιτεί την εκτόξευση προς τα εμπρός. Η νίκη , αυτή δεν αναιρεί τη μέχρι σήμερα τεράστια αποτυχία της κυβέρνησης να λειτουργήσει ορθολογικά, και αποτελεσματικά, και να κινηθεί με σοβαρότητα, ώστε να βελτιώσει το κλίμα στη χώρα. Δεν αρκεί να τα καταφέρνουμε στο εξωτερικό. Πρέπει να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της πολιτικής και της κρατικής οντότητας, στα μάτια των πολιτών, έτσι ώστε να γυρίσουμε σελίδα, με το σωστό τρόπο. Τον τρόπο που ορίζει το πολίτευμα μας, η δημοκρατία, και είναι προορισμένο να εξυπηρετεί το συμφέρον του λαού μας.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει άμεσα, να γίνουν πολλές σοβαρές ενέργειες, και να ενεργήσουν με δυναμισμό και αποφασιστικότητα, ώστε να τελειώνουμε μια και καλή, με το παρελθόν, με τη στασιμότητα, με την εσωστρέφεια, με τις κοκκορομαχίες χωρίς αιδώ και ήθος, με τα επικοινωνιακά παιχνίδια και τα "αντάρτικα" κάθε συντεχνίας
Αν ήμουν ο Γιώργος θα σκεφτόμουν δύο πράγματα. Είτε θα πήγαινα άμεσα σε εκλογές, το Σεπτέμβριο, έτσι ώστε να ξεκαθαρίσω δια παντός, ότι θα έχω την καθολική στήριξη της κοινωνίας, ώστε να προχωρήσω στις σαρωτικές αλλαγές που απαιτούνται, είτε μόνος μου, είτε με κυβέρνηση συνεργασίας με τη Ν.Δ.
Είτε θα ξεκινούσα μια δυναμική καμπάνια στα μέσα ενημέρωσης και τα όργανα του κόμματος, με κατά μέτωπο επίθεση στην αντιπολίτευση, με σκοπό να στείλω το μήνυμα ότι θα εξαντλήσω την τετραετία, γιατί είμαι η μόνη αποτελεσματική λύση που υπάρχει σήμερα, και άρα θα πρέπει να τελειώνουμε με τη μιζέρια που ποντάρει στην αποτυχία της Ελλάδας
Δεν ξέρω κατά πόσον το ΠΑΣΟΚ σήμερα, μπορεί να αλλάξει το κράτος που το ίδιο δημιούργησε και να έρθει σε ρήξη με ανθρώπους που το ίδιο εγκατέστησε, και τόσα χρόνια απομυζούν το κράτος από κάθε θέση, και ταυτόχρονα μπλοκάρουν τα "αυτονόητα" μιας οικονομίας που θέλει να λέγεται δυτική
Δεν ξέρω κατά πόσον μπορούν να αντιμετωπίσουν με σύνεση και λογική, τα διάφορα φαινόμενα που αντιστέκονται στην πρόοδο -που με το ζόρι επαναλαμβάνω- πρέπει να συνοδεύσει, τις χτεσινοβραδινές αποφάσεις της Ε.Ε για στήριξη της Ελλάδας
Το μόνο που ξέρω είναι, ότι πρέπει μια και καλή να τελειώνουμε, με αυτές τις ιστορίες τρέλας, που τόσα χρόνια μας ταλαιπωρούν. Και πρέπει να τελειώνουμε, με κάθε κόστος. Και το εννοώ
Αν κωλυσιεργήσουν, και πετάξουν ξανά το μπαλάκι στην εξέδρα, οι διάφοροι πολιτικάντηδες όπως ο Ρέππας και άλλοι παλαιοκομματικοί που συνεχώς υποδαυλίζουν τις όποιες αποφάσεις, τότε απλά θα έχουμε παρατείνει το τέλος μας, για μερικά χρόνια, αλλά τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα μεγαλώνουν. Αυτή είναι η αλήθεια
Η Ελλάδα, έχει πολλές δυνατότητες ανάπτυξης, και ειλικρινά το εννοώ, δε με απασχολεί με κανένα τρόπο, ποιος αυτές τις δυνατότητες θα τις εκμεταλλευτεί. Δηλαδή αν θα είναι Έλληνας, Γερμανός, Κινέζος ή εξωγήινος. Ας τις εκμεταλλευτεί ο πιο ικανός, επιτέλους!!
Η αγορά, η οικονομική ελευθερία, οι περιστάσεις χρεωκοπίας στις οποίες πνιγόμαστε, δε μας αφήνουν πολλές τέτοιες πολυτέλειες επιλογής και παρέμβασης.
Ήδη το κράτος, αν δεν εξυπηρετεί, έχει αρχίσει να παρακάμπτεται με τα διάφορα fast track, και τις απευθείας διαχειριστικές παρεμβάσεις, μέσω πώλησης των δημοσίων συμμετοχών. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν υπάρχει επιστροφή
Η θα αλλάξουμε μυαλά και θα περισώσουμε την Ελληνική επιχειρηματικότητα ΣΗΜΕΡΑ, εκμεταλλευόμενοι οι ίδιοι, τις ευκαιρίες που θα προκύψουν, είτε συνεχίζουμε να έχουμε τα μυαλά του Τσίπρα και των ταξιτζήδων, και θα καταλήξουμε να παρακολουθούμε τους ξένους να κερδοφορούν με τα δικά μας μέσα, τα κτήματα, τα ακίνητα, τον τουρισμό, τις υπηρεσίες, ανήμποροι να παίξουμε άλλο ρόλο, από αυτόν του υπηρέτη
Κερδίσαμε μια σπουδαία μάχη, απομένει να βαδίσουμε προς την νίκη του πολέμου ολόκληρου
Την ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι νικητές, ενώ κανείς δε θυμάται τους ηττημένους που απλά έχουν να λένε για την πρόσκαιρη επιτυχία τους στα χαρακώματα, τις πρώτες ημέρες μια σύρραξης
Την ιστορία τη γράφουν αυτοί, που έχουν σχέδιο, όραμα, και θέληση να κάνουν τα πάντα, ώστε στο τέλος να κυματίσει η δική τους σημαία στο κάστρο του αντιπάλου
Και αυτή τη φορά, το κάστρο, δεν είναι κάποιου αόρατου εχθρού, αλλά του ίδιου του εαυτού μας

Η ηθική της λογικής είναι η απάντηση

Μέσα στην κόλαση που ζούμε, ορισμένα παραδείγματα λογικής φαντάζουν φάροι ελπίδας
Ένα από αυτά, τα μεγάλα δημόσια σκάνδαλα που όλοι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, είναι και η ιστορία με τις εφημερίδες του Μέρντοκ
Κάτω από όλη αυτή την ιστορία, που την έχουμε διαβάσει και μας σοκάρει -υποτίθεται- κρύβεται η αρρώστια μιας κοινωνίας που "παίρνει μάτι" τις ζωές των μελών της, για να τροφοδοτήσει την επίπλαστη, υλιστική και εντελώς ανακυκλωμένη, ευμάρεια της
Το πρόβλημα δεν αφορά φυσικά μονάχα την "πουριτανική" Μεγ. Βρετανία (που μόνο πουριτανική δεν είναι, αντιθέτως είναι μια κλασική δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία)  αλλά σχεδόν όλες τις ανεπτυγμένες χώρες που κυβερνώνται από οργανωμένα κράτη, και οργανωμένα συμφέροντα πέριξ αυτών. Και αποτελούνται από κοινωνίες αστών και μη, είτε διαστρωματωμένες ευκρινώς, είτε αφανώς (όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Ελλάδα).
Η ηθική της κλειδαρότρυπας και της με κάθε τρόπο δημοσίευσης και προβολής, των προσωπικών υποθέσεων των πολιτών, είναι μια ιστορία που υπάρχει εκατοντάδες χρόνια. Το κουτσομπολιό και ο κοινωνικός σχολιασμός, η εισβολή της περιέργειας των άλλων στα δικά μας χωράφια ατομικών δικαιωμάτων και προσωπικής υπόστασης, η παραβίαση κάθε έννοιας σεβασμού και προστασίας της προσωπικότητας, με διάφορες φανερές ή κρυφές προφάσεις, είναι αποτέλεσμα μιας μακραίωνης έκθεσης του ανθρώπου (ενός εθισμού) στην λατρεία του εγωϊσμού και της ματεριαλιστικής αντίληψης, για την αληθινή ευτυχία. Η οποία πάντοτε πρέπει να προκύπτει, μέσα από σχέσεις εξουσιαστικές, επιβολής και δύναμης, χειραγώγησης και πειθούς, έκθεσης σε διάφορα φανταστικά κοινωνικά άλλοθι (οικογένεια, κοινότητα, πατρίδα, θρησκεία, ιδεολογία, και άλλα) που δίνουν κίνητρα ανώτερα του αυτονόητου σεβασμού που οφείλει ο άνθρωπος στον -όμοιο του, θεωρητικά- πλησίον του. Ο αυτονόητος σεβασμός προκύπτει, στη δική μου σκέψη, από την πεποίθηση (λανθασμένη ή όχι) ότι δε γίνεται να κρίνεις ή να συναλλάσσεσαι με κάποιον, χωρίς (κατ' ελάχιστο) να τον αντιμετωπίσεις, με τα ίδια μέτρα και σταθμά που αντιμετωπίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό άλλωστε περικλείεται στη φράση "η ελευθερία μου σταματά, εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Πάμε παρακάτω
Αυτό που με παρηγορεί, δεν είναι ότι η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων που έπληξε κάθετα όλο το πολιτικό οικοδόμημα της Μεγ. Βρετανίας (τους χρειαζόταν ένα χτύπημα στην αλαζονεία και την έπαρση τους πάντως, εγώ το ευχαριστήθηκα ομολογώ), αλλά το γεγονός ότι η κοινωνία τους, προσπαθεί να βρει τρόπους να καθορίσει εκ νέου σχέσεις, και να εντοπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του, προσφέροντας εναλλακτικές. Με λίγα λόγια, να αυτοθεραπευτεί, αν όχι άμεσα και γρήγορα, τουλάχιστον δημοσίως, ώστε να γίνει κατανοητό σε όλους, ποιές είναι και που βρίσκονται οι "κόκκινες γραμμές" μεταξύ του "πρέπει" και του "δεν πρέπει". Κάτι που φωτογραφίζει με σαφήνεια, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και τη διαφάνεια που θέλουν να διέπουν την κοινωνία τους, με τα χίλια μύρια προβλήματα της. Άρα την πίστη σε ένα θεσμικό πλαίσιο, που υποστηρίζεται, διότι όταν λειτουργεί, παράγει υπηρεσίες στην κοινωνία, και την κάνει καλύτερη. Την επαναφέρει έστω, σε μια κεντρική στόχευση, εντός μιας κρατικής ιδεολογίας που είναι κατά βάση οι Συνταγματικοί χάρτες κάθε χώρας.
Τι μου λένε όλα αυτά? Μου λένε ότι ακόμα και μέσα στην αναμπουμπούλα, η πυξίδα της λογικής, αποτελεί για κάποιους ένα μέσον, για να βρουν απαντήσεις και διέξοδο από τη συναισθηματική και ενστικτώδη παρορμητική και ζωώδη ομηρεία, στην οποία βρίσκεται συνήθως το πνεύμα, όταν πιέζεται. Και αντιδρά βάση πεποιθήσεων, και όχι βάση νομοθεσίας. Η πεποίθηση πάντοτε είναι σεβαστή, αλλά σε μια δημοκρατία, πάντοτε πρέπει να υποτάσσεται σε ένα κοινό σύστημα κανόνων. Η κοινωνία αποφασίζει "τι είναι σωστό και τι λάθος", όχι το άτομο, που όμως δε διώκεται για τα πιστεύω του, αρκεί να σέβεται τις επιταγές του Νόμου. Αυτή η λογική του Νόμου, που παράγει ηθική, δηλαδή πολιτικά πιστεύω, είναι η απάντηση στις συναισθηματικές εκτροπές και την λαϊκίστικη αμορφωσιά, που σήμερα καταπνίγει την ελεύθερη σκέψη, παντού στην Ευρώπη
Πριν απ όλα όμως, θα πρέπει να ξαναδούμε, αν η λογική του Νόμου, είναι αυτή που πραγματικά εξυπηρετεί τη διαρκή μας πρόθεση για βελτίωση της κοινωνίας μας, για αλληλεγγύη, για πρόοδο και ευημερία με άξονα τις ανθρώπινες ανάγκες και τις βασικές, κλασσικές αξίες που μας έχουν κληροδοτηθεί. Στις οποίες εγώ πιστεύω και ακουμπώ, αν με ρωτήσετε.
Στην αντίθετη περίπτωση, που οι ανθρωπιστικές αξίες και η λογική του Νόμου εγκαταλείπονται, η έστω, δεν κινητοποιούνται όταν υπάρχει πρόβλημα (βλέπε το παραπάνω σκάνδαλο) καταλήγουμε στην αμφισβήτηση, στο χάος και στο αδιέξοδο. Πριονίζουμε τους πυλώνες που στηρίζουν τις κοινά αποδεκτές πολιτικές πεποιθήσεις, κοντολογίς "τι είναι καλό και τι είναι κακό", και αρχίζουμε να θεωρούμε τις καταστάσεις, μέσα από το πρίσμα των ατομικών πεποιθήσεων-ιδεολογιών-δοξασιών και ερμηνειών, παραμορφώνοντας τη θέση και τη δύναμη του ατόμου εντός του συνόλου, που από κλασματική, γίνεται ισότιμη ποσοτικά. Να λοιπόν γιατί στην Ελλάδα, ο καθένας κάνει όπως του καπνίσει. Τόσο απλά
Η αποκαθήλωση του Μέρντοκ (ενός σύγχρονου πολίτη Κεϊν), είναι ένα μήνυμα στους ανθρώπους, ότι -έστω για τις προφάσεις- κανείς δε μπορεί να ενεργεί έξω από όσα ισχύουν για τους πολλούς. Κανείς δε μπορεί να διαπράττει "ύβρι" και να μένει ατιμώρητος. Κανείς δε μπορεί να χρησιμοποιήσει το χρήμα ως αντάλλαγμα για το "κοινωνικό συμβόλαιο". Το χρήμα, τα υλικά αγαθά, και η δύναμη επιρροής, είναι πάντοτε τα "μέσα", για τις ελεύθερες κοινωνίες, σε μια κλίμακα "αγαθών". Και αυτό είναι μια εξόχως ιστορική, πολιτική επιλογή
Αυτό μπορεί να μη μας αρέσει πάντοτε, αλλά εφόσον οικειοθελώς δεσμευόμαστε από την ιδιότητα του πολίτη (του μετέχοντα στην πόλη, με υποχρεώσεις και ευθύνες έναντι αυτής) οφείλουμε να το σεβαστούμε.
Προσωπικά αισθάνομαι ανακούφιση, όταν σκέφτομαι ότι εφόσον μπορούν να λειτουργήσουν αυτά τα αντανακλαστικά στη Μεγ. Βρετανία, ίσως σε 50 χρόνια να λειτουργήσουν και στην Ελλάδα....

Η κίτρινη φυλή

Χτες μιλούσα με μια φίλη μου και μου είπε την αμίμητη φράση που έκανε σουξέ και στο facebook:
"Να εξαφανιστεί η φάρα της ταρίφας"!!! Πόσο πετυχημένο, αλλά και πόσο επίκαιρο μότο
Μα πραγματικά, στη θέα της κίτρινης φυλής, όλοι αηδιάζουμε.
Αυτό το χάλι, να έχουν κλείσει δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, να κάνουν πορείες 2000 αυτοκίνητα στην έτσι κι αλλιώς σε μόνιμο έμφραγμα Αθήνα, δεν έχει προηγούμενο
Αναρωτιέμαι τι ζητούν από την κυβέρνηση και τι συζητά η κυβέρνηση μαζί τους. Είναι κοινωνικό αίσχος να διαπραγματεύεσαι σε ομηρία, την ώρα των ωμών εκβιασμών
Να βράσω τα δικαιώματα και τα προνόμια τους. Η μάλλον δεν θα τα βράσω, θα τα χέσω
Όπως χεσμένους τους έχω τους ταξιτζήδες έτσι κι αλλιώς
Βρώμικοι, με βρώμικα αυτοκίνητα που παράγουν θόρυβο και ρύπους στην ατμόσφαιρα, διπλές και τριπλές κούρσες ταυτόχρονα, αγενείς, μέσα στο τσιγάρο, με τη χειρότερη οδηγική παιδεία και το χειρότερο λεξιλόγιο στο τιμόνι, με μουσική της επιλογής τους "και αμα γουστάρεις", με ταξίμετρα πειραγμένα και μηχανήματα για αποδείξεις που ποτέ δε λειτουργούν και ένα σωρό άλλα
Τι να μας πουν οι ταξιτζήδες, οι ταρίφες, η κίτρινη φάρα?
Η Αθήνα μοιάζει καλύτερη, ομορφότερη και ευκολότερη πόλη χωρίς αυτούς, τι τους χρειαζόμαστε, σας ρωτώ
Οι περισσότεροι έχουν αυτοκίνητα και μηχανάκια, το μετρό έχει καλύψει πολλές περιοχές της πόλης με επιτυχία, ενώ οι τοπικές ανταποκρίσεις (και συνδέσεις) των μέσων δημόσιας συγκοινωνίας προσφέρουν λύσεις. Ακόμα, οι ποδηλάτες έχουν αυξηθεί θεαματικά, και οι πεζοπόροι το ίδιο, ειδικά τα πρωϊνά, ο κόσμος που θέλει να πάει στη δουλειά του έχει τρόπο να το κάνει, έστω και με το αυτοκίνητο του συναδέλφου που μοιράζεται τη διαδρομή
Οι ταξιτζήδες, που έχουν διαχρονικά ευνοηθεί με σκανδαλώδη τρόπο, έχοντας καταντήσει μια τετράτροχη μαφία με εσωτερικά προτεκτοράτα (συνδικάτα τα λένε) που έχει κομματικές αβάντες και βουλευτικές πλάτες επώνυμες, για να συνεχίζει να παρέχει χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες σε τιμή αναντίστοιχη με τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα, διαμαρτύρονται να μην ανοίξει ο κλάδος τους
Γιατί να μην ανοίξει και να μη σας αγοράσουν εταιρείες του εξωτερικού? Εσείς τι καταφέρατε μέχρι σήμερα? Είναι κάποιος πολίτης ευχαριστημένος μαζί σας? Όλοι σας βρίζουν, τυχαίο, δε νομίζω!!!
Μερικοί μαυραγορίτες επιτήδειοι  έχουν μαζέψει τις άδειες, δίπλα σε κάποιους που έδωσαν τρελά λεφτά να αποκτήσουν μια άδεια (κόστος ενός διαμερίσματος στου Παπάγου στην καλύτερη) και έχουν εγκαταστήσει ένα σκλαβοπάζαρο οδηγών που ίσα βγάζουν τα έξοδα τους, στην ανάγκη να εργαστούν νύχτα και σε απάνθρωπα ωράρια, μέσα σε μια πόλη-κόλαση από τα καθημερινά γεγονότα που την χαρακτηρίζουν.
Πορείες, απεργίες, φρακαρισμένοι δρόμοι, αφόρητη ζέστη, τροχονόμοι άσχετοι, φανάρια καμένα, ασυνείδητοι οδηγοί που οδηγούν χωρίς κανένα έλεγχο, οχήματα χωρίς ασφαλείς προδιαγραφές και ανύπαρκτη συντήρηση και ένα σωρό άλλα.
Σε αυτό το εργασιακό περιβάλλον καλούνται να εργαστούν αυτοί που έχουν ανάγκη, για να πληρώσουν τα βαρυπέπονα αφεντικά, που με τη χουντικής νοοτροπίας διοίκηση του κλάδου τους, μας πρήζουν τα συκώτια για τα δικαιώματα τους
Ποια δικαιώματα ρε παράσιτα των δρόμων, καραγκιόζηδες, ανύπαρκτοι
Δουλευόμαστε όλοι μαζί μου φαίνεται σε αυτή τη χώρα, χωρίς να ξέρουμε τι μας γίνεται
Καταρχήν ο αριθμός των ταξί είναι τεράστιος χωρίς κανένα λόγο. Κατά δεύτερον δεν υπάρχουν προδιαγραφές για το επάγγελμα και τους επαγγελματίες. Όποιος έχει τα χρήματα γίνεται ταξιτζής και "εξυπηρετεί" τους πολίτες. Κατά τρίτον ο κλάδος των αυτοκινητιστών γενικότερα δεν είναι προσβάσιμος με όρους ελεύθερης αγοράς. Τέταρτον έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του από εξωτερικές και εσωτερικές στρεβλώσεις πολιτικής, κομματικής και κοινωνικής φύσης. Πέμπτον δεν έχουν θέση μέσα σε ένα γενικότερο σχέδιο για τις αστικές συγκοινωνίες-υπηρεσίες της πόλης. Είναι ανεξέλεγκτοι. Έκτον, βρίσκονται ενταγμένοι σε νομικό καθεστώς άλλων εποχών, είτε αυτό αφορά βασικές λειτουργίες του επαγγέλματος, είτε φορολογία, είτε τεχνολογικές προδιαγραφές για την τέλεση του. Και πολλά άλλα που ο καθένας μπορεί να σκεφτεί
Το ταξί για χρόνια ήταν ένα μικρό χρυσοφόρο μαγαζί, που προσέφερε κέρδη στους ιδιοκτήτες του, και ακόμα και πριν χρόνια και στους οδηγούς που κατείχαν προνομιακές σχέσεις με τα αφεντικά τους (πχ να μοιράζονται βάρδιες, να εξυπηρετούνται στα σέρβις και άλλες διευκολύνσεις, εκτός από το ενοίκιο)
Όμως όλοι αυτοί ξέχασαν, ότι ο λόγος που δόθηκαν άδειες στο παρελθόν, όπως και σε περίπτερα ή άλλες εργασίες, ήταν καθαρά κοινωνικός, και εξυπηρετούσε ανάγκες σχετικές με πολεμικές αποζημιώσεις, πρόσβαση στην απασχόληση χαμηλών εισοδηματικά τάξεων, εξισορρόπηση των κενών στις ανταποκρίσεις των παραδοσιακών λεωφορειακών γραμμών, εξυπηρέτηση αρρώστων και ευπαθών τάξεων κλπ
Και το ότι ξεχάστηκαν όλα αυτά, και καταντήσαμε στη σημερινή αρρωστημένη κατάσταση, είναι ενδεικτικό της κλασσικής ελληνικής ασυδοσίας και των διαπλεκόμενων ρουσφετολογικών σχέσεων κάθε συντεχνίας με την εξουσία.
Που πιάνουν στα χέρια τους μερικά σωστά εργαλεία, που υπο προϋποθέσεις εξυπηρετούν και παρέχουν υπηρεσίες στους ανθρώπους της πόλης, και τα ξεχειλώνουν, τα ξεφτιλίζουν και τα στρέφουν τελικά ενάντια στο κοινό-αγορά στόχο, στο οποίο απευθύνονται, μεταμορφώνοντας τα σε μηχανές εξυπηρέτησης των χειριστών τους, αποκλειστικά για ίδιο όφελος
Αλλά το χειρότερο απ όλα είναι το ύφος και το νταηλίκι τους, να περάσει το δικό τους, με τσαμπουκά και νοοτροπία τραμπούκου που "άμα γουστάρει" θα μας κάνει ντα και θα μας κλείσει τις μετακινήσεις
Τις ίδιας ψυχοσύνθεσης, της ίδιας άθλιας παρουσίας, με τους "εξαδέλφους" τους, με τα βυτιοφόρα και τις νταλίκες-φορτηγά, για τους οποίους έχω γράψει παλαιότερα
Βρωμιάρηδες ταξιτζήδες, κίτρινη φυλή, σα δόντια ποτισμένα με τσιγάρο, σιχαμένοι μπουνταλάδες, ΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ, εσείς και η συντεχνία σας, νισάφι μας σκάσατε κατσαρίδες των δρόμων
Και αντί να βγάλει η κυβέρνηση τους μπάτσους να τους σπάσουν τα κεφάλια, να το φχαριστηθούμε, για κάθε διαδρομή που αντί 10 λεπτά διάρκεσε μισή ώρα, πληρώνοντας διπλάσια λεφτά, στοιβαγμένοι με άλλους 3 στο πίσω κάθισμα και το παράθυρο ανοιχτό με 40 βαθμούς, ανεχόμαστε το θράσος της "ανίκητης δύναμης" που αναδύει άρωμα λαϊκού φασισμού εκλεκτής ποιότητας, από τα καλύτερα χαρμάνια της επταετίας
ΟΥΣΤ ΤΑΡΙΦΟΣΚΥΛΑ, δε σας λυπάμαι καθόλου, εσάς και τους ομοίους σας

Ας κλείσουμε τα αυτιά μας

Όλοι θέλουν να μας σώσουν, σε Ευρώπη, Αμερική και όλο τον κόσμο
Καθημερινά, δημοσιεύματα, δηλώσεις και κόντρα συνεντεύξεις, ανακοινώσεις, διακηρύξεις, διαγγέλματα και στήριξη σε κάθε τόνο
Μέχρι που τους καταφέραμε, με την "Ελληνική πονηριά" (δήθεν) το δικό μας πρόβλημα, το εσωτερικό, δηλαδή τις σπατάλες και την πολιτική ανευθυνότητα, να τα κάνουμε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα
Βλέπετε στην θεωρία του χάους, που διέπει και το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το πέταγμα της πεταλούδας, ήταν η πορεία της χώρας μας, προς τη χρεοκοπία
Αυτή τη μοναδική μας ευκαιρία, να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας, και να εκμεταλλευτούμε τη θετική συγκυρία, ώστε να πάρουμε και άλλα λεφτά, και να ξεφύγουμε δια παντός από τη βαλκανική μιζέρια, δε μπορούμε να την αντιληφθούμε
Είναι σα να βλέπεις έναν άνθρωπο που πνίγεται σ ένα ποτάμι. Κοιτάζει προς τη μεριά της όχθης, προς τα χέρια που απλώνονται προς βοήθεια του, προσπαθεί να κάνει απλωτές για να φθάσει, αλλά φοράει τόσο βαριά ρούχα και παπούτσια, έχει τσέπες γεμάτες με τόσο έρμα, που αντί να κατευθύνεται προς τα εκεί που θέλει, με κάθε του κίνηση, βουλιάζει όλο και περισσότερο
Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει, ότι ο Γιωργάκης είναι ο σωτήρας της Ελλάδος.
Παρότι σε προσωπικό επίπεδο είναι κύριος εξαιρετικός, και ηθικό στοιχείο με πραγματικά ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα, η κληρονομιά του πατέρα του, αλλά και των προηγούμενων διαχειριστών του στάβλου που έχει κληθεί να ξεβρωμίσει, είναι δυσβάστατη
Η σάρα και η μάρα, ο λαουτζίκος και η πλέμπα, συντάχθηκαν στο άρμα του ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες, απέκτησαν πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά, συμμετείχαν στην "αλλαγή", εργάστηκαν και κόπιασαν για να ανέβουν επίπεδο, και σήμερα που τελείωσε η εποχή τους, αποδεικνύονται το βαρίδι που δεν αφήνει τη χώρα να ξεκολλήσει από τον πάτο
Τι ειρωνεία! Ο λαός άγεται και φέρεται κατά πως συμφέρει ή κατά πως εξυπηρετεί τις συγκυρίες. Κάποτε ήταν αυτοί που θα μαύριζαν τη δεξιά και θα έσπρωχναν τη χώρα σε μια εποχή δημοκρατικότερων κοινωνικών και πολιτικών ηθών. Σήμερα 30 χρόνια μετά, θέλουμε να φύγουν από τη μέση, διότι εκπλήρωσαν το ρόλο τους, αλλά ταυτόχρονα βοήθησαν στο να αποτύχουν τα σοσιαλιστικά σχέδια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Ο λαός, ο κυρίαρχος λαός του Αντρέα, τότε ήταν η αιτία, σήμερα η αποτυχία
Φυσικά, όπως γνωρίζουμε, κανείς δε φρόντισε να βοηθήσει αυτό το λαό, να αλλάξει πραγματικά επίπεδο. Μέσα από παιδεία, μεταρρυθμίσεις, πολιτικές και σχέδια που θα μας έφερναν πιο κοντά στη δυτική Ευρώπη, ένα χώρο δημοκρατίας, πολιτισμού και τεχνολογικής προόδου.
Αντιθέτως, όλοι φρόντισαν να χαϊδέψουν το κήτος του κρατισμού, ώστε να αποσπούν την εύνοια του, και να διατηρούνται αιωνίως στην εξουσία. Μαζί τα φάγαμε λοιπόν. Οι μεν με τα φτηνά δάνεια, εξ Ευρώπης, χρηματοδότησαν τη νέα Ελλάδα, που σήμερα μουτζώνουμε, οι δε ανερυθρίαστα και επιπόλαια, προσέφευγαν στις κάλπες για να ανταποδώσουν τα ρουσφέτια
Πως λοιπόν, θα γίνει, ξαφνικά να γίνουμε υπεύθυνοι και να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας?
Πως θα συνειδητοποιήσουμε τη δραματική μας κατάσταση?
Πως θα ξυπνήσουμε και θα δούμε διαφορετικά το μέλλον μας?
Αυτά δε γίνονται, ο Χριστός ο ίδιος να κατέβει στη γη
 Το πρόβλημα θα επαναλάβω, δεν είναι με ποια φόρμουλα θα σωθούμε. Αυτό έτσι κι αλλιώς θα γίνει, και δεν είναι στα χέρια μας να το διαχειριστούμε. Οι δανειστές μας έχουν εγκατασταθεί για τα καλά και κοιτάζουν να ενεχυριάσουν ότι διαθέτουμε προς αξιοποίηση, ώστε να εξασφαλίσουν μια ελάχιστη επιστροφή των χρημάτων τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους, ότι οι αποφάσεις για τη συνεχή χρηματοδότηση της Ελλάδας, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Δηλαδή διέπονται από τις αρχές και τις υποχρεώσεις που απορρέουν για τις χώρες μέλη της κοινότητας. Δεν είναι αποφάσεις οικονομικές. Τέτοιες είναι οι αποφάσεις των χρηματαγορών, για παράδειγμα, και αν ήταν αυτή η μορφή τους, τότε ήμασταν από χέρι χαμένοι. Θα μας πουλούσαν μπιρ παρά, θα έπαιρναν όσα μπορούσαν, θα διέγραφαν τα υπόλοιπα και θα μας έστελναν στην αφάνεια, δηλαδή στη δραχμή και το ανατολικό μπλόκ, και θα μας ξεχνούσαν δια παντός. Αν δε συμβαίνει αυτό, οφείλεται στο ότι είμαστε μέλη της Ε.Ε και θέλοντας και μη, είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε σύμμορφα προς τις άλλες χώρες, τα άλλα κομμάτια της αλυσίδας
Το πρόβλημα είναι πως θα λειτουργήσει η οικονομία της χώρας, με ποιό τρόπο και τι θα παράγει. Πως δηλαδή θα αποδημοσιοποιηθεί το εργατικό δυναμικό της χώρας, και πως θα διοχετευτεί σε νέες θέσεις εργασίας που χρειάζεται να δημιουργηθούν, για να παράγει η χώρα μας πλούτο και άρα να μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης και αναμόρφωσης της εσωτερικής της αγοράς.
Σας προτείνω, να κλείσετε τα αυτιά σας σε οτιδήποτε άλλο συμβαίνει τριγύρω και να επικεντρωθείτε σε αυτή την παραπάνω πρόταση.
Ο λόγος που αγωνιώ, είναι γιατί δεν καταλαβαίνουμε σαν άτομα, εμείς προσωπικά, ότι περνάει από το χέρι μας, η επιβίωση μας την επόμενη μέρα. Δεν πρέπει να περιμένουμε από το κράτος, να αυτοκαταργηθεί, να μεταμορφωθεί από κάμπια σε πεταλούδα και με το πάτημα ενός κουμπιού να αλλάξει το Οθωμανικό του πρόσωπο (και το διοικητικό του ιερατείο) και να γίνει σύγχρονο και αποτελεσματικό. Οι αδράνειες είναι τεράστιες και αγγίζουν τα θεμέλια της υπόστασης του. Άρα εκ των πραγμάτων μιλάμε για έργο απραγματοποίητο
Εμένα με ενδιαφέρει και με αφορά, πως θα αδράξουμε τις ευκαιρίες που δημιουργούνται και υποχρεωτικά θα μας επιβληθεί να τις αρπάξουμε, για να λειτουργήσουμε με κάποια προοπτική.
Προς αυτή την κατεύθυνση, είναι στρατηγικής σημασίας οι εξαγγελθείσες αλλαγές που θα φέρει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου στην ανώτατη παιδεία, δηλαδή τη ναυαρχίδα πολιτικής σκέψης και κοινωνικής πραγμάτωσης, ενός κράτους που αναζητά την ταυτότητα του. Ορθώς ξεκινούν να φτιάξουν  το όχημα με το οποίο θα επιχειρηθεί να αλλάξει πορεία η χώρα, μέσα από τη νέα γενιά Ελλήνων φοιτητών, που θα κληθούν να διεκδικήσουν με άλλους όρους την επιβίωση τους. Με όρους ανταγωνισμού σε ένα διεθνές περιβάλλον. Αρκεί φυσικά, αυτό να γίνει με ειλικρίνεια και με γνώση της πραγματικότητας. Το να θέτεις στόχους όμορφους αλλά πρακτικά ατελέσφορους, δεν λέει κάτι. Πρέπει να γνωρίζεις που πατάς, ώστε να μπορείς να σχεδιάζεις τα επόμενα βήματα σου
Δεν είμαι αισιόδοξος. Σήμερα διαβάζω πάλι για τους ταξιτζήδες που κάνουν απεργίες, υποκινούμενοι από το Σαμαρά και για άλλες κοινωνικές ομάδες που συνεχίζουν να αντιδρούν για τα συμφέροντα τους
Ο κατακερματισμός αυτός, και η διεκδίκηση των ατομικών συμφερόντων κάθε stakeholder, χωρίς να εντάσσεται σε μια γενικότερη ομπρέλα λογικών αιτημάτων, εξηγεί και το γιατί, οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις αποτυγχάνουν να συναινέσουν. Τουλάχιστον στα χαρτιά. Παρότι όλοι κατηγορούν για υποκρισία τους πολιτικούς, αυτοί δεν είναι παρά θεματοφύλακες και εντολοδόχοι των πελατών τους. Των κάφρων δηλαδή που ακόμα και σήμερα, προτιμούν να τρέφονται με τα κοκκαλάκια και τα αποφάγια των δυνατών, παρά να ονειρεύονται ένα μέλλον καλύτερο για το σύνολο, και αναλογικά καλύτερο και για τους ίδιους.
Η Ελληνική δημοκρατία, εδώ και χρόνια είναι ξεκάθαρα επικοινωνιακή και παίζει τα θεατράκια της στην τηλεόραση και της εφημερίδες, σαν θίασος με πρωταγωνιστές από αρχαίες τραγωδίες. Εμείς όλοι, ο λαός, επιδοκιμάζουμε ή αποδοκιμάζουμε τους θεατρίνους με το χειροκρότημα η την αποχή μας. Κάποτε όμως, έρχεται η ώρα που οι ρόλοι θα αντιστραφούν, και ο καθένας θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες του. Εμείς τότε, αποδεικνυόμαστε ατομικά και κοινωνικά, κατώτεροι των περιστάσεων, ανώριμοι και απαίδευτοι, μόνιμοι ζήτουλες της εύνοιας των Ευρωπαίων, βάζοντας τον εαυτό μας εκ των προτέρων σε μειονεξία και παθητική θέση
Αντί να γίνονται διαδηλώσεις για να βελτιωθούμε, γίνονται πορείες για να μας αφήσουν στην ησυχία μας, να τρώμε και να πίνουμε τσάμπα, την ώρα που χιλιάδες συμπολίτες μας χωρίς καβάντζες, αντιμετωπίζουν προβλήματα πείνας και εξαθλίωσης
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας λοιπόν σε ότι μας αποπροσανατολίζει από την αίσθηση της μεγάλης εικόνας. Η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει, και οι Έλληνες το ίδιο. Με κάθε κόστος
Η καθημερινότητα είναι πλέον, τόσο δυσάρεστη, που δε μπορώ να φανταστώ πως κάποιος δεν την αντιλαμβάνεται και άρα, επιζητά τη βελτίωση της. Ίσως εγώ να ζω σε άλλο κόσμο

Είμαστε πίσω-Σώτη Τριανταφύλλου

Αναρτώ το κείμενο της από την Athens Voice, γιατί είναι όλα όσα σκεφτόμαστε για τη σημερινή κατάσταση, αλλά δεν ξέρουμε πως να τα πούμε ή γιατί υπάρχουν. Για μια ακόμη φορά η Σώτη κεντάει

Μερικοί από μας λέμε συχνά «Στην Ελλάδα είμαστε πίσω» ή «Στην Ελλάδα δεν πάμε ποτέ μπροστά»: μια κοινοτοπία. Τη διαπίστωση, που συνοδεύεται από βαθύ αναστεναγμό, δεν τη μοιράζονται όλοι οι Έλληνες. Από πατριωτισμό, εθνική υπερηφάνεια, αντιδυτισμό, σύμπλεγμα ανωτερότητας-κατωτερότητας. Ωστόσο, αυτό το «είμαστε πίσω» έχει υλική βάση: στην Ελλάδα σκεφτόμαστε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’70. Στη δεκαετία του ’70 σκεφτόμασταν με όρους της δεκαετίας του ’40: η ατμόσφαιρα ήταν πολεμική, όπως και σήμερα· ο τρόπος θέασης του κόσμου, τα συνθήματα και τα αιτήματα παραμένουν απαράλλακτα. Από τη μια πλευρά μια ψευτοπατριωτική δεξιά (αναίσχυντα κομματική και υπονομευτική του πολιτικού συστήματος), από την άλλη μια ψευτοπατριωτική αριστερά που ευαγγελίζεται τη σοβιετική εξουσία... Και στη μέση ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξαντλημένο από τα ίδια του τα τερατώδη σφάλματα, από την απουσία κάθε πολιτικού ήθους...

Ένα από τα ενδογενή προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η οικονομική και η πολιτιστική απόσταση μεταξύ των χωρών που τη συνθέτουν. Η παρουσία της Ελλάδας στην ΕΕ και ειδικά στην ευρωζώνη, εκτός του ότι αποτελεί μια παραφωνία, έχει προκαλέσει, με την επίφαση του εξευρωπαϊσμού, την ασφυξία της τοπικής οικονομίας, καθώς και την αναβίωση του συλλογικού χωριάτικου πείσματος έναντι των Ευρωπαίων. Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα εμφανίζει βαθιά ιστορική ρήξη με το ευρωπαϊκό της παρελθόν και συνιστά ένα τεχνητό έθνος που συνδέθηκε με την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό αυτής της γλώσσας μέσω ύστερων πολιτικών πρωτοβουλιών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν περισσότερη συνάφεια με την Τουρκία παρά με το χρυσό αιώνα. Όχι μόνον εξαιτίας της χρονικής απόστασης, αλλά εξαιτίας της παιδείας (και της έλλειψής της) καθώς και μιας παγιωμένης νοοτροπίας που συγκροτείται στη βάση του «ρωμέικου». Παρότι λοιπόν η Ευρώπη δεν νοείται χωρίς την παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας, η Ελλάδα μπορεί να νοηθεί χωρίς την Ευρώπη την οποία εξάλλου δεν φαίνεται να θέλει να «φτάσει». Οι Έλληνες νιώθουν προσβεβλημένοι στην προοπτική να «φτάσουν» κάτι: πιστεύουν ότι αυτό το κάτι, είτε δεν τους αφορά, είτε το έχουν ήδη ξεπεράσει.

Η κρίση είναι πράγματι παγκόσμια και γι’ αυτήν ευθύνονται δομικά προβλήματα και εξελίξεις του συστήματος της ελεύθερης αγοράς (αποβιομηχάνιση, «απο-ϋλοποίηση» της οικονομίας, αποδέσμευσή της από τη νομοθεσία και τη δεοντολογία). Όμως η Ελλάδα καταρρέει επειδή «είμαστε πίσω». Και είμαστε πίσω, μεταξύ άλλων, επειδή δεν υπάρχει πολιτική ηθική κι επειδή δεν εφαρμόζονται οι νόμοι: στην ευρωπαϊκή έρευνα «ανοχής του εγκλήματος» (οικονομικού και γενικότερα ποινικού) ερχόμαστε δεύτεροι μετά την Ουκρανία (όπου υποτίθεται ότι γίνεται μύλος...). Η σχέση του πολίτη με τον νόμο παραμένει «τριτοκοσμική», δηλαδή συγκρουσιακή, με συνέπεια ήττα του νόμου (εργασιακές σχέσεις, διαχείριση, ασφάλεια, πρόνοια, πολεοδομία, φορολογία, προστασία περιβάλλοντος... Δεν υπάρχει τομέας δραστηριότητας που να μη χαρακτηρίζεται από ανομία). Εξάλλου, η νομοθεσία δεν έχει προχωρήσει από το 1981-82 και δεν έχει εκκαθαριστεί από τα οθωμανικά στοιχεία. Για παράδειγμα, δεν έχει θεσπιστεί η πλήρης ισότητα ανδρών-γυναικών στην εργασία και στην οικογένεια. Το αν η πλήρης ισότητα εφαρμοστεί στην πράξη και εμποτίσει τις νοοτροπίες είναι άλλο κεφάλαιο...

Το «είμαστε πίσω» σημαίνει ακριβώς αυτό: οι νοοτροπίες δεν ακολουθούν την ευρωπαϊκή πορεία. Η εκκλησία δεν έχει χωριστεί από το κράτος και απολαμβάνει ειδικών προνομίων· διατηρούμε ακόμα την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία (όπως οι Τούρκοι)· η εκπαιδευτική μηχανή είναι ξεχαρβαλωμένη και, σε μεγάλο της μέρος, βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που έχουν επιδείξει πιστοποιητικό αριστερών κοινωνικών φρονημάτων (κάτι που συνέβαινε σε μερικά πανεπιστήμια στη Γαλλία μετά το 1968). Τα κοινωνικά φρονήματα βαραίνουν περισσότερο από την επιστημονική και παιδαγωγική αξία: το επίπεδο της επιστήμης και της έρευνας είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη.

Επίσης, είμαστε η μοναδική χώρα στον δυτικό κόσμο με σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα το οποίο συγκεντρώνει υπολογίσιμη δύναμη και ακόμα μεγαλύτερη επιρροή. Το κόμμα αυτό –που υπόσχεται στον «λαό» φύκια για μεταξωτές κορδέλες– συμπληρώνεται από παρεμφερείς σταλινοειδείς ομάδες διαβρώνοντας τον συνδικαλισμό και καταστρέφοντας τους ήδη ευάλωτους δημοκρατικούς θεσμούς. Στην Ελλάδα επικρατεί ακόμα ο χωρισμός του σύμπαντος σε «δεξιά» και «αριστερά», σε «καλούς» και «κακούς»· η αριστερά μοιάζει με θρησκευτική αίρεση: ένδοξος γλωσσικός μαλλιαρισμός και η λογική του «όλα είναι δρόμος». Κι όμως, η ευρωπαϊκή αριστερά έχει εξελιχθεί: σήμερα εκφράζει τη δημοκρατία στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, το κοσμικό κράτος, την «πρόοδο» με όρους ποιότητας ζωής, την κοινωνική αλληλεγγύη στη βάση των ίσων ευκαιριών. Η ευρωπαϊκή αριστερά έχει αποτινάξει τα ολοκληρωτικά της στοιχεία, έχει γυρίσει σελίδα.

Στο επίπεδο της εξουσίας, μολονότι διαφθορά και σκάνδαλα σημειώνονται σε όλες τις χώρες, δεν επικρατεί το δίκαιο του πιο ισχυρού, επικρατεί το δίκαιο του πιο τρελού. Στο επίπεδο της εργασίας επιβραβεύεται απροσχημάτιστα η λούφα: το εργασιακό ήθος χλευάζεται ως ψυχική ασθένεια, η επιχειρηματικότητα ως ασυγχώρητη καπιταλιστική φιλοδοξία. Όσο για την οποιαδήποτε κοινωνική φιλοδοξία ερμηνεύεται σαν απαράδεκτη οίηση. Πρέπει να είμαστε όλοι μέτριοι, ή κάτω του μετρίου, αλλιώς «κάτι ύποπτο συμβαίνει»... Όλα αυτά και κάμποσα ακόμη που συνιστούν τις παράπλευρες απώλειες του άλματος από την υπανάπτυξη στη θέση του φτωχού συγγενούς στην Ευρώπη δικαιολογούν το «είμαστε πίσω» και τον βαθύ αναστεναγμό.  

Ένα μικρό καράβι

Ένα μικρό καράβι άραξε στο λιμάνι μας
Κανείς δεν το έλαβε υπόψη του, ότι έχει τόσο γερά πανιά
Ότι φτιάχτηκε από καλούς μαστόρους, καραβομαραγκούς τεχνίτες ξακουστούς
Και μερακλήδες ναυπηγούς, δεινούς θαλασσοπόρους
Οι παρέες των καφενείων έλεγαν "θα τσακίσει στην πρώτη καταιγίδα το σκαρί"
Οι γυναίκες των καπετάνιων γελούσαν πικρά "θα μπατάρει από το βάρος η βαρκούλα"
Μόνο οι ναύτες πίστεψαν ότι θα πλεύσουν στα ανοιχτά, όρτσα στη φρεσκαδούρα
Στάθηκα και το κοίταξα, λαμπερό, της κόλλας, ολοκαίνουργιο
Με συνεπήρε το άρωμα του λαδιού, μισόκλεισα τα μάτια
Ήταν ή ώρα να ξεκινήσουμε, για ένα ακόμα ακρωτήρι
Να καβατζάρουμε τη μύτη του την κατάφυτη, να τραβήξουμε πορεία
Ένοιωσα δυνατός κι αισιόδοξος, μα τόσο θλιμμένος
Στην πλάτη μου το ζουζούνισμα του πλήθους που θα έμενε πίσω
Και στο στέρνο μου, τα κύματα μιας άγνωστης ελπίδας
Ένα μικρό καράβι άραξε στο λιμάνι μας
Κανείς δεν το περίμενε, ότι θα επιβιβαστούμε
Ποτέ δεν το γνωρίζαμε, ότι ήμασταν για μπάρκο
Κι όμως ετοιμαστήκαμε μέσα σε μια μέρα- ήμασταν πάντοτε έτοιμοι, απ όσο λένε οι άλλοι
Να δώσουμε σαλπάρισμα κι ευχή και ξάρτι, ναύτες, γυναίκες και παιδιά, μούτσοι και καπετάνιοι
Να δώσουμε μια δυνατή, σε άγκυρα και πηδάλιο, και στο μικρό καράβι μας κουράγιο
Όλοι εμείς, που περιμέναμε, ξέπνοοι, ξενυχτισμένοι, ξυλιασμένοι από το κρύο
Με δρασκελιά που ζήλεψαν πρωταθλητές στο άλμα
Εκτοξευτήκαμε

Νόμος δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί 2

Επανέρχομαι στο θέμα, με ένα προσωπικό γεγονός το οποίο έλαβε χώρα χτες και το καταθέτω εδώ
Σκοπός μου είναι να ενισχύσω τα επιχειρήματα μου, και τα αυτονόητα συμπεράσματα που προκύπτουν, ότι νόμος δεν είναι απλά αυτό που ψηφίζεται ή αυτό που νομίζουμε ότι ισχύει, αλλά θα έπρεπε να είναι, αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας
Αυτό δηλαδή που εδραιώνει την πεποίθηση μας ότι λειτουργούμε και ζούμε, εντός μιας συντεταγμένης δημοκρατικά πολιτείας
Πάμε στο ζουμί της ιστορίας
Χτες, επιστρέφοντας στο σπίτι δια της Αττικής οδού, στις στροφές περίπου στα Γλυκά Νερά, με προσπερνά ένα μηχανάκι TDM, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, πάνω σε μια κούρμπα, ξυστά από το αυτοκίνητο μου. Ταράχτηκα πάρα πολύ, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ το αυτοκίνητο μου τραντάχτηκε από τον αέρα της μηχανής και αποσταθεροποιήθηκε. Αγανακτισμένος, χειρονομώ στον μηχανόβιο φωνάζοντας "Τι είναι αυτά που κάνεις ρε μαλάκα, έλεος". Ο μηχανόβιος κόβει και προσπαθεί να μου κόψει το δρόμο, να φρενάρω. Με εμποδίζει δηλαδή. Είμαστε στις κατηφορικές αυτές στροφές, και στην προσπάθεια μου να μην βγώ από την κατεύθυνση μου, κοιτάζω να κρατηθώ μέσα στο δρόμο, αυτός όμως με έχει πλησιάσει στο παράθυρο μου και με βρίζει, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει κλωτσιές στην πόρτα μου (η ταχύτητα μας έχει ελαττωθεί φυσικά). Αυτό συνεχίζεται για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι που κάνω την κίνηση να βγάλω το κινητό από την τσάντα δίπλα μου, για να καλέσω την αστυνομία. Ο αλήτης το βλέπει και κόβει, τον βλέπω στον καθρέφτη ότι βγαίνει δίπλα στο κράσπεδο και σταματά για να κοιτάξει το πίσω μέρος της μηχανής του. Δεν καταλαβαίνω γιατί
Συνεχίζω βγαίνοντας στην ευθεία του δρόμου, θέλοντας να στρίψω δεξιά προς Μαρκόπουλο. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ξανάρχεται με ταχύτητα, με ξαναπλησιάζει προσπαθεί να με κλωτσήσει πάλι, και μου ανοίγει την πόρτα εν κινήσει. Την κλείνω προσπαθώντας να μην κάνω κάποια επικίνδυνη τιμονιά, αλλά να κρατηθώ στην ευθεία. Ταυτόχρονα πατάω φρένο για να τον αποφύγω, και ο τύπος με μια τελευταία κλωτσιά μου σπάει τον καθρέφτη και εξαφανίζεται ολοταχώς, με κατεύθυνση (στην ευθεία του δρόμου) προς Ραφήνα. Προσπαθώ να πάρω τον αριθμό του, αλλά βλέπω ότι τον έχει καλύψει με δύο μαύρες ταινίες, άρα δε φαίνεται. Στρίβω προς Μαρκόπουλο και συνεχίζω στην Αττική οδό, και σταματώ στο rest, πάνω στη γέφυρα για να ηρεμήσω
Από εδώ και πέρα, αρχίζει ο παραλογισμός
Αποφασίζω να πάω στην αστυνομία της Αττικής οδού (την τροχαία) να καταγγείλω το περιστατικό. Πράγματι κάνω αναστροφή και πηγαίνω. Με υποδέχονται δύο φιλικότατοι αστυνομικοί, και τους εξιστορώ το περιστατικό. Τίποτα δε μπορεί να γίνει, πέραν της φιλολογικής συζήτησης, γιατί δεν έχω τα νούμερα της μηχανής και "κυκλοφορούν χιλιάδες τέτοιες στο δρόμο, που να τη βρούμε τώρα". Λέω ότι υπάρχουν κάμερες στο δρόμο, και η απάντηση είναι ότι "οι κάμερες δε γράφουν και αν γράφουν δε μπορούν πάντα να κάνουν ζούμ στα νούμερα". Προσφέρονται ωστόσο να βρούν σε ποιό αστυνομικό τμήμα ανήκει το συγκεκριμένο κομμάτι της Αττικής οδού, και να με στείλουν εκεί να κάνω τη μήνυση. Διευκρίνιση γιατί κι εγώ το έμαθα χτές. Η τροχαία της Αττικής οδού, ευθύνεται για παραβιάσεις του ΚΟΚ. Αν όμως εσύ υποστείς μια επίθεση που εμπίπτει στον ποινικό κώδικα (για παράδειγμα το δικό μου περιστατικό που είναι φθορά ξένης ιδιοκτησίας και επίθεση κλπ) τότε η μήνυση αφορά τα τμήματα της αστυνομίας που έχουν δικαιοδοσία στις αντίστοιχες περιοχές που διασχίζει ο δρόμος. Έτσι ναι μεν πάς στην τροχαία, αλλά δεν είναι δική τους υπόθεση ώστε να επιληφθούν. Οι αστυνομικοί πράγματι εντοπίζουν το σημείο του συμβάντος και αποφαίνονται ότι πρέπει να πάω στο τμήμα Γλυκών Νερών (όλα αυτά μετά από δέκα λεπτά συνομιλιών τους μέσω τηλεφωνικού κέντρου της αστυνομίας και απόπειρες συνδέσεων με τα άλλα τμήματα, ανεπιτυχείς-βλέπετε δεν έχουν κατάλογο με τους αριθμούς τηλεφώνων εύκαιρο οι ίδιοι). Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να βγάλω άκρη, πράγμα που μου επαναλαμβάνουν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Ταυτόχρονα, λίγο πριν φύγω μου δίνουν μερικές φιλικές συμβουλές, για να νιώσω κάπως καλύτερα
Αυτή τη στιγμή που γράφω, ξαναζώ το συμβάν και τρέμω από το θυμό και το φόβο, αυτό δεν θα το κρύψω. Φόβο για το τί θα μπορούσα να πάθω αν έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου, αλλά και φόβο για το τι θα πάθαινε ο αλήτης αυτός, αν έκανα μια στραβοτιμονιά και τον χτυπούσα, πάνω στον πανικό μου. Θα σκοτωνόταν
Πάμε όμως στην ουσία του θέματος, πέρα από την εξιστόρηση των γεγονότων αυτών.
Ένας πολίτης δέχεται επίθεση από άλλο όχημα, μέσα σε έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο, καταγγέλλει το γεγονός στις αρχές και οι αρχές για πρακτικούς και ουσιαστικούς λόγους δε μπορούν να τον προστατέψουν. Τόσο για γραφειοκρατικούς λόγους (δικαιοδοσίες), για λόγους χρονικής ανταπόκρισης (δεν έβρισκαν τα τηλέφωνα των αρμοδίων τμημάτων για ώρα), για τεχνικούς λόγους (οι κάμερες της οδού δεν καταγράφουν, παρά μόνο αν πάρουν την εντολή) όσο και για ουσιαστικούς λόγους (δεν είχα τις πινακίδες, όμως αυτό δε σημαίνει κάτι, ούτε στις πορείες με τα επεισόδια οι αντιεξουσιαστές φοράνε ταυτότητες με το όνομα τους πάνω από την κουκούλα).
Τι είναι λοιπόν ο νόμος, τι η αστυνομία, τι σημαίνει ο όρος "υπουργείο προστασίας του πολίτη"?
Τίποτα απολύτως! Κενά γράμματα, πομπώδεις τίτλοι και μια απλή παρουσία, η οποία επιλεκτικά αποδίδει και διατηρεί την έννομη τάξη. Και προστατεύει τους ανθρώπους από τη βία και την αλητεία
Θα πεί κάποιος κακεντρεχής. Οι αστυνομικοί παραήταν πρόθυμοι να ρίξουν χημικά στην πλατεία. Οι αστυνομικοί παραείναι πρόθυμοι να κόψουν κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα. Και ένα σωρό άλλα τέτοια παραδείγματα ο καθένας μπορεί να παραθέσει. Και θα έχει δίκιο. Θα έχει δίκιο γιατί όταν έρχεται η ώρα να καταφύγει στις αρχές για να τον συνδράμουν, αισθάνεται, έτσι όπως ακριβώς μας θέλουν να είμαστε: Αβοήθητοι, φοβισμένοι, απελπισμένοι και ανίσχυροι. Με την εδραιωμένη πεποίθηση ότι ο νόμος αποδίδεται "με δύο μέτρα και δύο σταθμά", ότι γίνονται διακρίσεις, ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο, ότι υπάρχουν προνομιούχοι και μη προνομιούχοι, σε αυτή τη χώρα
Να λοιπόν που πάσχουμε. Στην εφαρμογή των νόμων. Στην πρακτική απόδειξη, ότι λειτουργεί στο σύστημα υπέρ του πολίτη, του αδύναμου, του θιγόμενου, του θύματος. Στην μετάδοση και την εμπέδωση του αισθήματος της ασφάλειας, είτε οδηγούμε στην Αττική οδό, είτε περπατάμε στα πεζοδρόμια του Αγίου Παντελεήμονα
Και ενώ σε ανθρώπινο επίπεδο, οι  αστυνομικοί δεν είναι μακριά μας, δηλαδή πολλοί από αυτούς θα μιλήσουν ευγενικά και θα μας συμπαρασταθούν στο πρόβλημα μας (σε εμένα προσωπικά το έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις που έχω ζήσει), σε επίπεδο καθήκοντος τους αδυνατούν να παρέμβουν αποτελεσματικά. Φταίνε οι ίδιοι? Όχι δεν το νομίζω, δε φταίνε οι ίδιοι
Φταίνε οι προϊστάμενοι και οι επικεφαλείς τους πολιτικοί, οι οποίοι αδιαφορούν να παρέχουν στην κοινωνία, μια αστυνομία αποτελεσματική, που δρα και ενεργεί με σκοπό να τηρεί το σύνταγμα και τους νόμους. Πετυχαίνοντας έτσι, την απαξίωση του σώματος και την ηθική του διάτρηση, στα μάτια όλων μας, που μέσα στην απόγνωση μας αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα να ψέξουμε για τις ανωμαλίες που μας πλήττουν.
Δεν έχω αυταπάτες, ζούμε σε μια ζούγκλα. Η ανασφάλεια και ο φόβος, κυρίαρχα συναισθήματα σε κάθε μας κοινωνική δραστηριότητα. Η αστυνομία και το κράτος δε μπορούν να παρέμβουν σε αρκετές περιπτώσεις. Τα γιατί τα ανέλυσα παραπάνω, τα γνωρίζουμε. Στην ανάγκη μας, εκεί που καιγόμαστε να βρούμε λύσεις, εμφανίζεται το τέρας της αδράνειας, της ανεπάρκειας και της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας, και μας γεμίζει ενοχές και μίσος. Και στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον. Και γινόμαστε ζώα ανεξέλεγκτα, που αλλιώς φερόμαστε στο πρόσωπο του συμπολίτη μας, και αλλιώς σκεφτόμαστε και πράττουμε, πολλές φορές εις βάρος του
Καταλήγω και τελειώνω. Νόμος δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί, είναι μια εμπειρία κοινωνίας, ένα αίσθημα-κοινό κτήμα και κοινό αίτημα, όσων πιστεύουν ότι δικαιούνται να απολαμβάνουν όσα προβλέπουν οι διεθνείς και εγχώριοι κανόνες, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός πολίτη, μιας δημοκρατίας
Όσο δεν απλοποιούνται τα πράγματα, και η απόσταση μεταξύ γεγονότος και απονομής δικαιοσύνης δε συντομεύει υπέρ του πολίτη (ενώ σκανδαλωδώς συντομεύει ότι "επιλαμβάνονται" άλλοι παράγοντες, εντός και εκτός επίσημης εξουσίας) τόσο το χάσμα και το έλλειμμα νομιμότητας θα υπονομεύει τις προσπάθειες του Ελληνικού λαού, να βρεί ελπίδα, μέσα σε αυτή τη βαθιά κρίση θεσμών, αξιών και επιβίωσης
Ας κρατάμε το σεβασμό για το συμπολίτη και την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στους θεσμούς, ως κόρη οφθαλμού, για τον εαυτό μας, ασχέτως του τι βιώνουμε μέσα στην κόλαση της καθημερινότητας. Αυτός ο αγώνας, είναι που αξίζει να τελείται, ασχέτως αποτελέσματος. Είναι προσωπικό στοίχημα και τίποτα δε μπορεί να αλλοιώσει την ηθική του

Νόμος δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί

Νόμος δεν είναι κομμάτι χαρτί, αλλά ένα βίωμα, μια εμπειρία
Και μάλιστα μια εμπειρία κοινωνική, μια αμοιβαία παραδοχή, μια ευγενής και κοινά αποδεκτή μοιρασιά και στη βάση της υπόθεσης αυτής, ένας αυτοπεριορισμός προς όφελος του διπλανού μου και των συμφερόντων μιας μεγαλύτερης ομάδας ενδιαφέροντος
Τι σας λέω τώρα ε?
Μα ακριβώς γι αυτό το λόγο, οι νόμοι της Ελλάδος, τα νομοσχέδια, οι διατάξεις, τα χίλια μύρια όσα γράφονται και εξαγγέλλονται από τους αρμοδίους, καθημερινά στις εφημερίδες, περνούν αδιάφορα από την προσοχή των πολιτών
Οι νόμοι, αντί να γίνονται απλούστεροι και πιο λειτουργικοί, και να μας διευκολύνουν την ήδη περίπλοκη ζωή μας, έχουν καταλήξει ένα στρυφνό κατασκεύασμα κάποιου αόρατου σαδιστή νομικού, που αγνοεί τις ίδιες τις ανάγκες των ανθρώπων
Να αισθάνονται ασφάλεια και να γνωρίζουν πως πρέπει να κινηθούν, εντός μιας πολιτισμένης κοινωνίας
Αυτό ακριβώς είναι που λείπει σήμερα και δε βλέπω να το καταλαβαίνουν οι αρχηγοί, αφέντες και προϊστάμενοι μας
Νόμος είναι, το αίσθημα περί δικαίου ενός λαού. Όχι αόριστα και θεωρητικά, αλλά καταγεγραμμένα, συστηματικά και με διάρκεια. Και με εφαρμογή προς πάσα κατεύθυνση, με την ίδια ισχύ για όλους
Νόμος δεν είναι "τα ψιλά γράμματα", αλλά οι κοινές πεποιθήσεις μιας οντότητας ανθρώπων, περί των ζητημάτων που καθορίζουν και προδιαγράφουν τις δραστηριότητες τους
Κι όμως, ενώ διαθέτουμε ένα τεράστιο και λεπτομερές νομοθετικό πλαίσιο, εμείς εδώ στον τόπο μας, ολοένα και περισσότερο νιώθουμε εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι. Έρμαια της δύναμης των ισχυρών και των πολυμήχανων. Χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, και πως να το διαχειριστούμε
Να γιατί λοιπόν, η εδραίωση μιας νοοτροπίας ανομίας, είναι κοινός τόπος για τους Έλληνες. Γιατί η επίσημη νομοθεσία, είναι μακριά από τις αληθινές ανάγκες του, από την αληθινή του αντίληψη, από την αληθινή του κατανόηση, ότι η τήρηση τους, συνεπάγεται ένα τεράστιο όφελος για τον ίδιο. Σε κάθε επίπεδο
Ακούω συνεχώς, ότι θα αλλάξουν εκείνες τις διατάξεις, θα αναθεωρήσουν κάποιες άλλες, θα τροποποιήσουν τις δείνα, θα μετατρέπουν τις τρίτες, θα προσαρμόσουν τις τελευταίες. Και τίποτα δεν αλλάζει. Όχι γιατί δεν ψηφίζονται (αλίμονο!πρέπει και οι βουλευτές να δείξουν ότι εργάζονται κατ' ελάχιστο!) αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνεται την ουσία τους
Δεν αναφέρομαι σε μικρά πράγματα που ρυθμίζονται. Ούτε σε αναγκαίες παρεμβάσεις, ρυθμιστικές, που πράγματι καταφέρνουν να δώσουν λύσεις.
Αναφέρομαι στο γενικότερο πλαίσιο, που όντας κακοχτισμένο, φαντάζει μια ετοιμόρροπη παράγκα, μέσα σε ένα οικόπεδο αναξιοπιστίας και διαφθοράς, διάτρητο και αδιαφανές, παρωχημένο και πολύπλοκο, δυσλειτουργικό και μήτρα μύριων παρεξηγήσεων και μπλεξιμάτων για τους πολίτες
Το γενικότερο πλαίσιο είναι που αντικρίζουμε και στεναχωριόμαστε. Το γενικότερο πλαίσιο αντιλαμβανόμαστε ότι μας εκθέτει. Όχι οι λεπτομέρειες. Όταν το ντουβάρι είναι μαύρο, δεν κοιτάς το τούβλο που μπορεί να είναι και πολυτελείας. Το σύνολο μετράει
Το σύνολο, η μηχανή, πρέπει να λειτουργεί σωστά και κάτι να παράγει
Ακόμα και αν λειτουργεί, απλά για να καίει πετρέλαιο, χωρίς να παράγει ωφέλεια για την κοινωνία, καταντά να είναι βαρίδι, κόστος και αδράνεια. Εμείς θέλουμε οι νόμοι να παράγουν ωφέλεια για την κοινωνία.
Αλλά αυτή την ωφέλεια, πρέπει να τη ζητά και η κοινωνία, να την καταλαβαίνει και να την αξιοποιεί για να βελτιώνεται
Τι εννοώ με όλα αυτά? Πολύ απλό
Όταν εσύ κοτζάμ υπουργός, κοτζάμ κυβέρνηση, κοτζάμ πολιτικός κόσμος, δε μπορείς να φτιάξεις τις εφορίες ή τις πολεοδομίες ή το ΊΚΑ, με ένα απλό και λειτουργικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες, εφαρμόζοντας το πνεύμα του νόμου (και όχι τον τύπο) που αναφέρεται στο "δημόσιο συμφέρον", τότε τι περιμένεις να κάνει ο πολίτης? Να είναι νομοταγής? Να είναι πιστός και υπάκουος σε όσα του λες? Να συμφωνεί και να σε στηρίζει? Να καταλαβαίνει τα ψήγματα υψηλής φιλοσοφίας, και το χιούμορ σου? Να κάνει στην πράξη όσα εσύ του υποδεικνύεις να κάνει στη θεωρία?
Εφόσον αυτά που κατασκεύασες κύριε πολιτικέ, κύριε κράτος, κύριοι νομικοί, είναι άσχετα με την πραγματικότητα, άσχετα με τις ανάγκες, άσχετα με την σοβαρότητα των προβλημάτων, πως περιμένεις να σε θεωρήσουν αξιόπιστο και λογικό, εσένα και τις πράξεις σου? Εσένα και τους νόμους που ψηφίζεις?
Σου γυρνούν την πλάτη, και όχι μόνο σε μουτζώνουν, αλλά σε απαξιώνουν συνολικά, γιατί δείχνεις ότι κοροϊδεύεις και δεν κάνεις τη δουλειά που πρέπει. Και η δουλειά σου είναι να βοηθάς την κοινωνία, όχι να την εκμεταλλεύεσαι. Το μέσον να τη βοηθήσεις, είναι να νομοθετείς σωστά. Και άρα να καλλιεργείς όσα η δημοκρατία εγγυάται
Με νόμους κουρελούδες, και θεσμούς σουρωτήρια, καμία δημοκρατία δε στέκεται στα πόδια της. Η δημοκρατία δεν είναι βιβλίο με ευχολόγια, ούτε φαντασιώσεις. Είναι ένα σύστημα που χρειάζεται συγκεκριμένα πράγματα για να αποδώσει. Αν κάποια από αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα, δεν υφίστανται στην πράξη, τότε η κοινωνία τα αντικαθιστά από όσα εκείνη αυθαίρετα, κρίνει ότι χρειάζεται
Τελευταίο παράδειγμα, η πλατεία της "αγανάκτησης". Η κοινωνία, ορμώμενη από τη λαϊκιστική και απλοϊκή της ενστικτώδη λογική, αντικαθιστά νοερά, ένα αναποτελεσματικό σύστημα διοίκησης, από τον πόθο της "άμεσης δημοκρατίας". Δηλαδή της κυβέρνησης κατά άμεση εντολή των εκλογέων και οχι διαμέσω της βουλής. Αν ήταν εφικτό ένα τέτοιο σύστημα σήμερα, τότε δε θα χρειαζόταν καθόλου η ύπαρξη του κράτους, θα ήμασταν πλήρως αυτόνομοι και ανεξάρτητοι. Όμως αυτό θα προϋπόθετε ένα εξουσιακό σύστημα, το οποίο θα συσσώρευε την εξουσία στους περισσότερο ισχυρούς, δια του νόμου της ζούγκλας, δημιουργώντας τελικά, ολιγαρχία ή μοναρχία. Και πάντως δια της βίας και της επιβολής του ισχυρού, θα αυτορυθμιζόταν, με επαχθείς όρους για τους περισσότερο αδύναμους και λιγότερο γνωστικούς. Ας μην ξεχνάμε ότι ζητούμε από το κράτος να διαμεσολαβεί για εμάς, διότι έχουμε ηθελημένα παραχωρήσει σε αυτό, μέρος των ατομικών μας ελευθεριών. Αυτό προφανώς το κάναμε, για να μπορούμε να ασχοληθούμε με τις δουλειές μας και τις ζωές μας, χωρίς να είμαστε ολημερίς απασχολημένοι με τις κοινές υποθέσεις, όπως έκαναν οι Αθηναίοι πολίτες, που είχαν όμως γυναίκες, παιδιά και σκλάβους μαντρωμένους στα σπίτια τους, για να κάνουν οι ίδιοι βόλτες στην Ακρόπολη και να κοπροσκυλιάζουν κουτσομπολώντας. Όπως κάνουν δηλαδή οι "αγανακτισμένοι" της πλατείας. Δημιουργικό κουτσομπολιό. Αν αυτή είναι η άμεση δημοκρατία που ζητούν, τότε καλώς κάνουν
Επανέρχομαι και καταλήγω. Αν θέλουν να κερδίσουν τη στήριξη του κόσμου και να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία του κράτους, στα μάτια των πολιτών, θα πρέπει να ξεκινήσουν από τη ρίζα του προβλήματος, που είναι η αποτελεσματικότητα και η εφαρμογή των νόμων
Για να εφαρμόσεις όμως το νόμο, πρέπει -ρε παιδιά- να είναι και λογικός, αλλά και εντός πραγματικότητας............

Αν δεν αποκατασταθεί ο ανταγωνισμός, ποδόσφαιρο δε θα δούμε

Τα πράγματα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πολύ απλά. Απλούστατα
Προβλήματα διαφθοράς και αναξιοπιστίας, που από χρόνια γνωρίζαμε, βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο και περιμένουν την οριστική τους διευθέτηση. Δύο οι κεντρικοί παίκτες:
Επικεφαλής της κρατικής δυνατότητας για παρεμβάσεις και λύσεις, ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόσωπο (σε εκπαίδευση,εμφάνιση, λόγο και ενέργειες) ο κ. Πιλάβιος, ο οποίος καλείται να δρομολογήσει μερικά πραγματάκια αυτονόητα -όπως αυτονόητο θέμα είναι όμως και η αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα ή το ξεκαθάρισμα για τα σκάνδαλα της δημόσιας ζωής. Δηλαδή αυτονόητα στα λόγια, αλλά στην πράξη καθόλου. Αντιθέτως. Είναι κομμάτια μιας διαβρωμένης αλυσίδας, απομεινάρια του δημόσιου κρατικίστικου παρεμβατικού συστήματος, που καταρρέει σήμερα, σε κάθε επίπεδο, λόγω της κρίσης χρέους στην πατρίδα μας. Και για το λόγο αυτό, ενώ φαντάζουν λογικά και απλά, απαιτούν την εκ βάθρων αναδόμηση τους σε διοικητικό και διαχειριστικό επίπεδο. Δηλαδή την αλλαγή νοοτροπίας. Πιάσε το αυγό και κούρευτο, κοινώς
Από την άλλη, ένα "ιδιωτικού τύπου" παράδοξο. Μια επαγγελματική συντεχνία, η οποία συστάθηκε τελικά, μόνο και μόνο για να διαχειριστεί τα πολλά "ξένα" λεφτά, που έπεφταν στο ποδοσφαιρικό προϊόν εδώ και χρόνια, από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς. Η οποία συντεχνία (super league), δυστυχώς  δεν έχει καμία απολύτως σοβαρότητα ή έστω πάγια θέση, αναφορικά με το Ελληνικό ποδόσφαιρο, για τα θέματα που το αφορούν. Είτε αυτό είναι η διοργάνωση του πρωταθλήματος, είτε είναι τα έσοδα, είτε είναι τα γήπεδα, η βία, η εταιρική κοινωνική ευθύνη των ΠΑΕ, το μάρκετινγκ του ποδοσφαίρου, η διεθνής θέση των επαγγελματικών σωματείων (που μας εκπροσωπούν στα κύπελλα Ευρώπης) κλπ
Αυτοί οι δύο παράγοντες, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός, μπλέκονται σε αυτό το χάλι και δημιουργούν συνέχεια μπλεξίματα, και άρα απαισιόδοξες προσδοκίες στους φιλάθλους. Διευκρινίζω ότι φίλαθλος δεν είναι κανένας εκ των οργανωμένων οπαδών. Φίλαθλοι είναι οι καταναλωτές ποδοσφαιρικού θεάματος, με σκεπτικό και ήθος προκατειλημμένου καταναλωτή, και τίποτα περισσότερο. Οι οργανωμένοι -αντίθετα- είναι στρατευμένα πρόβατα, σε άρματα κοινωνικού μίσους και αντιπαλότητας, και καμία σχέση δεν έχουν με τους καθημερινούς ανθρώπους. Τουλάχιστον έτσι όπως έχουν καταντήσει σήμερα.
Ποιο είναι το ζουμί του θέματος "ποδόσφαιρο" τελικά? Μα να ανοίξει αυτό το "κλειστό" επάγγελμα, σε όλους!
Με όρους υγιούς ανταγωνισμού, εντός ενός λογικού θεσμικού πλαισίου, που θα προάγει τις αξίες του αθλητισμού στα ερασιτεχνικά σωματεία (που είναι οι "μάνες" των ΠΑΕ, και τους έχουν εκχωρήσει τα εμπορικά σήματα και κάποιες εγκαταστάσεις τους) και θα εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή των πρωταθλημάτων και την σωστή ροή εισροών και εκροών, δηλαδή φόρων και αμοιβών, υπέρ της κοινωνίας!
Το μεν θεσμικό πλαίσιο και τη διαχείριση των κρατικών κτημάτων ας τα εγγυάται το δημόσιο (ΕΠΟ), εφόσον μόνο αυτό παράγει νόμους και επιβάλλει τον έλεγχο και την ισχύ τους, από τους φορείς που αναπτύσσουν δραστηριότητες εντός τους. Τη δε υλοποίηση και την εκτέλεση των συμφωνηθέντων ας την αναλάβουν οι ίδιες οι ΠΑΕ, ως ανώνυμες εταιρείες παραγωγής αθλητικού προϊόντος, που είναι υποχρεωμένες να ανταποκρίνονται σε κάποιους ρόλους, και να απολαμβάνουν φυσικά, τη στήριξη της κοινωνίας εφόσον λειτουργούν ωφέλιμα υπέρ της. Είτε αυτή η ωφέλεια είναι πνευματικού τύπου (θέαμα), είτε είναι η χρηματοδότηση ακαδημιών για νέους ποδοσφαιριστές
Όσο αυτά τα βασικά δεν ξεκαθαρίζονται, και οι ρόλοι δεν διανέμονται σωστά και λογικά, το μπάχαλο θα παραμένει και ο υδροκεφαλισμός θα διαιωνίζεται, όπως βλέπουμε στην υπόθεση των στημένων παιχνιδιών
Όσο το ποδόσφαιρο παραμένει ουσιαστικά υπό κρατική χρηματοδότηση και (μέσω αυτής) κομματική κηδεμονία (άρα χρησιμεύει ως μοχλός προώθησης συμφερόντων, όπως άλλες κοινωνικές ομάδες) και δε γίνεται πλήρως ανταγωνιστικό, όπως ισχύει σε κάθε πολιτισμένη χώρα, σοβαροί επιχειρηματίες και σοβαροί επενδυτές (όπως ο Βαρδινογιάννης) δεν πρόκειται να ξαναβάλουν από την τσέπη τους, δεκάρα τσακιστή. Και πολύ σωστά κάνουν
Όσο οι ΠΑΕ, δεν αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ορθολογικά, με όραμα, στόχους και οργάνωση, τόσο η ποιότητα του θα υποβαθμίζεται και θα απαξιώνεται, με καθρέφτη βέβαια τις ευρω-κατραπακιές που συχνά πυκνά οι ομάδες μας δέχονται.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι για να παιχτεί καλό ποδόσφαιρο, δε χρειάζονται απαραίτητα παικταράδες και πολλά εκατομμύρια. Είναι ομαδικό άθλημα, και γι αυτό ο κόσμος το έχει αγαπήσει τόσο. Γιατί η προσπάθεια της ομάδας, φέρνει το αποτέλεσμα, και η προσωπική σκοπιμότητα θυσιάζεται μπροστά στην ευημερία του συνόλου. Στην Ελλάδα, βέβαια, εμείς αυτά τα έχουμε αντιστρέψει, και γι αυτό δεν ξέρουμε από ποδόσφαιρο και δε μας αφορά σαν άθλημα στην πραγματικότητα. Μας αφορούσε κοινωνικά, ίσως, κάποτε, που ταυτιζόταν με την φτηνή διασκέδαση του "λαού".
Σήμερα που οι αξίες μας είναι τόσο διαφορετικές (τις έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα κείμενα) και τόσο -ας μου επιτραπεί- υλιστικές και ταπεινές, το ρομάντζο και το ήθος που απέρρεε από το παλιό ποδόσφαιρο των ερασιτεχνών, φαντάζει σαν καραβοτσακισμένη τράτα σε καρνάγιο, που περιμένει κάποιον μερακλή καπετάνιο, νοσταλγό, να την ανακατασκευάσει και να την βγάλει στα ανοιχτά.
Χωρίς αυτές τις αξίες, της ομαδικότητας, του υγιούς ανταγωνισμού, της πάλης ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο, τον πλούσιο και τον ισχυρό, χωρίς το "παραμύθι" κοντολογίς που έχει βαθιές ρίζες στον ανθρώπινο ψυχισμό, το ποδόσφαιρο δεν έχει νόημα να υπάρχει. Ούτε και να το πληρώνουμε
Κανείς δε θαύμασε ποτέ, τον "κακό" των γουέστερν που βλέπαμε με τον παππού μας, τα μεσημέρια της Κυριακής. Όλοι θαυμάζαμε τον καλό καουμπόη (ή ινδιάνο) που κέρδιζε τη μονομαχία και στο τέλος έκλεβε το κορίτσι και ζούσαν ευτυχισμένοι
Τι να παρακολουθήσει λοιπόν ο φίλαθλος στο Ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα ρε παιδιά?
Τον Μπέο και τον Ψωμιάδη, και τους άλλους "κακούς", να πρωταγωνιστούν στην ταινία, με την οποία ο φίλαθλος (που πάντα υποσυνείδητα θέλει να ταυτιστεί με τον ήρωα) δεν συμβιβάζεται?
Γυρίζει την πλάτη!! Και αφήνει την αίθουσα προβολής στους ανώμαλους που θέλουν να βλέπουν "3 έργα σεξ", τους περαστικούς και τους κρατικούς χρηματοδότες, που πιστεύουν ότι αυτό το θέαμα, είναι πολιτιστικό αγαθό για τον κόσμο. Ότι δηλαδή γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα
Αν δεν αλλάξει η κατάσταση ποδόσφαιρο δε θα δούμε, στον αιώνα τον άπαντα. Και για να αλλάξει πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ποδόσφαιρο που θέλουμε είναι εφικτό, χωρίς να είναι ακριβό
Γιατί η ουσία του, δε βρίσκεται στα μέσα, αλλά στο συναίσθημα που εκπέμπει προς τους ανθρώπους και το λαό του

Και μετά το ξύλο, τι?

Είναι να απορεί κανείς με τη νοημοσύνη των ανθρώπων. Είναι να ξανα-απορεί κανείς, με τη βλακεία που δέρνει τον Ελληνικό λαό, σε επίπεδο απλών πολιτών, όπως εσείς κι εγώ.
Από τη μια καυχιόμαστε ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους και τους βυζαντινούς, που έβαλαν τα θεμέλια του παγκόσμιου δυτικού πολιτισμού, απο την άλλη όμως, συμπεριφερόμαστε σαν απολίτιστοι Τούρκοι ή Βαλκάνιοι, που δεν έχουν πάει ποτέ στο σχολείο ή δεν προέρχονται από κάποια οικογένεια με αρχές και ήθη.
Τελικά τι ισχύει ρε παιδιά, για πείτε μας να μάθουμε κι εμείς. Οι 300 του Λεωνίδα εξεγείρονται και αγανακτούν? Οι υπερασπιστές της Κερκόπορτας? Οι αγωνιστές του Μεσολλογίου? Οι όσοι βρίσκονται στη μαύρη λίστα του Τειρεσία?
Να εξεγείρεσαι! Να αγανακτείς! Να φωνάζεις και να εξανίστασαι! Να διαδηλώνεις και να διαμαρτύρεσαι! Να το κάνεις όμως, μέσα στα πλαίσια που σε ορίζουν ως άνθρωπο, πολίτη και προσωπικότητα! Να το κάνεις μέσα στα πλαίσια που σε ορίζουν ως κοινωνία, δημοκρατία και έθνος με τα χαρακτηριστικά που επικαλείσαι φουσκωμένος από υπερηφάνια
Τι κατάντια και τι χάλι είναι αυτό, με τη βία, το ξύλο, τα μπού και ντού, κάθε τύπου που επειδή θίγεται σηκώνει και το χέρι να "παύσει" τον απέναντι του
Δέρνουν και φτύνουν τους βουλευτές. Τους κυνηγούν και τους προπηλακίζουν. Μα συγνώμη, ποιός τους ψήφισε? Ποιός τους έχει δώσει το βουλευτικό αξίωμα? Ποιός έκανε ουρά έξω από τα γραφεία, ή έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνα στη γραμματέα, για να πετύχει ένα ρουσφέτι?
Άλλοι Έλληνες ήταν εκείνοι? Όχι
Επειδή το πελατειακό κράτος δεν εξυπηρετεί πλέον, πέφτει το ξύλο. Αυτή είναι η αγανάκτηση
Αυτός ο φασισμός, η χούντα, η συντήρηση και τα πιο βαθιά σκοταδιστικά ένστικτα των "νοικοκυραίων", έτσι όπως τόσα χρόνια αποτελούν το κανάλι συνδιαλαγής τους με την εξουσία
Βλέπετε, ότι η συνδιαλαγή και η επικοινωνία των "πολιτών" με την εξουσία, γινόταν παγίως με δύο τρόπους. Είτε με το χειροκρότημα στις κομματικές ομιλίες, είτε με το ρουσφέτι. Τα υπόλοιπα, ποτέ δεν είχαν νόημα για τους Έλληνες. Στις εκλογές πηγαίναμε με προσημειωμένα ψηφοδέλτια, στις χειραψίες των τοπικών αρχόντων απαντούσαμε με χαμόγελο και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Έτσι μας έμαθαν. Το πολύ πολύ, να κατεβούμε σε πορείες στο κέντρο, πίσω από τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς μας ποιμένες, διεκδικώντας τα μικροσυντεχνιακά μας συμφέροντα, με την πρόφαση του "δημοσίου συμφέροντος". Μπλοκάροντας το δημόσιο χώρο, το δημόσιο διάλογο, αποκλείοντας τους δρόμους για τους συμπολίτες μας, χωρίζοντας την κοινωνία σε προνομιούχους που έχουν τον τσαμπουκά και τη βία να διεκδικήσουν, και σε μή προνομιούχους που αρκούνται να παρακολουθούν αμέτοχοι "την πάλη των τάξεων", χωρίς τα μέσα ή τη δυνατότητα να παρέμβουν.
Και πως να παρέμβεις θετικά? Πως να αρθρώσεις λόγο και σκέψη που αφορά το ευρύτερο καλό, όταν πέφτουν σκαμπίλια και αναθέματα, από τους κατέχοντες τα κλειδιά της διαπραγμάτευσης? Πως να συζητήσεις όταν το επίπεδο είναι χαμηλότερο από της τρούμπας? Πως να συναναστραφείς όταν η αμορφωσιά και ο τραμπουκισμός, είναι τα οχήματα της επιβίωσης μέσα σε μια τυφλή γραφειοκρατική μηχανή, που το "μέσον" είναι η μόνη οδός για την προτίμηση ή την ανέλιξη μέσα σε αυτή?
Βλέπετε το μέγεθος της αντίδρασης στην αλλαγή. Βλέπετε κι εσείς, βλέπω κι εγώ και φρίττω
Είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο? Κι όμως, και έχει και παρακάτω φοβάμαι
Ξεκίνησε η Διαμαντοπούλου να συζητήσει ένα καινούργιο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, και αμέσως στις εφημερίδες "αντιδρούν οι πρυτάνεις". Γιατί αντιδρούν? Είναι ευχαριστημένοι με το δημόσιο πανεπιστήμιο σήμερα? Τι παράγει? Τι ρόλο παίζει μέσα στην κοινωνία, εκτός από το κουρέλι του ασύλου, που θυμόνται όποτε καίγεται κάποιο κρατικό ίδρυμα από τα "χαϊδεμένα" τους, που έχουν "δικαίωμα έκφρασης"? Το μόνο που τους νοιάζει, είναι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τα προνόμια και τα θέσφατα της προκλητικής ασυλίας που απολαμβάνουν, απο κάθε ποιοτικό έλεγχο. Σα δε ντρεπόμαστε. Έχουν μαζέψει όλη την περιθωριακή Ελλάδα στους κόλπους τους, παράγοντας πολιτικά υποκατάστατα, με κατεύθυνση είτε τα "μπάχαλα", τις νεολαίες και τα "αντάρτικα πόλεων".
Και αντί να ενδιαφέρονται να ξεβρωμίσουν το τοπίο, προσφέροντας ένα αληθινά ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ανοιχτό δε σημαίνει εντελώς δωρεάν-για να εξηγούμαστε), για όλους τους Έλληνες, εργαζόμενους και μή, που θα παράγει σκεπτόμενα μυαλά, αυτοί καίγονται για τις έδρες τους.
Είδατε να τρώνε ξύλο απο τους φοιτητές? Όχι βέβαια. Γιατί κι εκεί το ρουσφέτι καλά κρατεί. Και οι εξετάσεις με λίστα θεμάτων και οι παρακολουθήσεις χωρίς να πατά κανείς και τα δωρεάν συγγράματα που μόνο δωρεάν δεν είναι. Και καταλήψεις και τσαμπουκάδες κάθε λίγο και λιγάκι από τις μειοψηφίες, με το έτσι θέλω. Άλλά αυτή είναι η μέθοδος. Είναι γνωστή. Ξεφτιλίζουμε κάθε έννοια δημοσίας διαχείρισης, αφήνοντας την καφρίλα να ανθίσει, και όταν πια το δέντρο είναι σάπιο και ετοιμόροπο, το ξεπουλάμε. Για βαστάτε παλικάρια
Η παιδεία είναι το ύψιστο αγαθό μιας δημοκρατικής κοινωνίας και πρέπει να είναι προσβάσιμη απ όλους. Να είναι δημόσιο αγαθό, γιατί μόνο το δημόσιο, δηλαδή οι κοινές αξίες πάνω στις οποίες θέλουμε να λειτουργεί η κοινωνία μας, μπορούν να εγγυηθούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πνεύματος. Χωρίς καμιά λογοκρισία. Προσοχή, μιλάω για ιδέες και πνευματικές αξίες. Όχι για λεφτά. Εδώ είναι το λάθος. Δημόσια παιδεία, δε σημαίνει και δημόσια χρηματοδότηση, για το κάθε τί που δεν έχει αξία. Χρειάζεται έλεγχος και αξιολόγηση, και επιδοτήσεις σε σχολεία και καθηγητές που πραγματικά προσφέρουν. Πραγματικά αποδίδουν και επιστρέφουν πόρους στην κοινωνία. Δεν έχει νόημα να λειτουργούν ένα σωρό τμήματα χωρίς φοιτητές, σε κάθε νομό της χώρας ή και στην Αθήνα ακόμα, και να απορροφούν κονδύλια που δεν επιστρέφονται ποτέ πίσω. Χρειάζεται ιεράρχηση των αναγκών μας και μια συνολική στρατηγική, πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις σχετικές με την πραγματικότητα. Αυτή είναι η ουσία. Θα πω μάλιστα και ένα προσωπικό παράδειγμα. Είμαι αιώνιος φοιτητής σε ένα πανεπιστήμιο. Εχω γραφτεί το 1997 και δεν έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου. Έπρεπε να πάω στρατιώτης, έπρεπε να εργαστώ για να κερδίζω το ψωμί μου. Καλώς ή κακώς ο ελεύθερος μου χρόνος είναι τα απογεύματα. Και όμως, δε λειτουργεί κανένα τμήμα απογευματινό για τους εργαζόμενους που θέλουν να ολοκληρώσουν κάποτε, με μορφή part-time έστω, τις σπουδές τους. Δε λέω ότι φταίει το Πανεπιστήμιο, σώνει και καλά. Όμως τόσοι υπάρχουν σαν κι εμένα. Σκεφτείτε πόσο χρήσιμο θα ήταν να λειτουργεί ένα σύστημα για εμάς. Με μερική χρηματοδότηση έστω-δε θα πω όχι. Ξέρετε πόσα ζητούν τα κολέγια, για να σου δώσουν ένα ίδιο σε επαγγελματική αξία πτυχίο? (με βάση την πανευρωπαϊκή πλέον μοριοδότηση και τους κύκλους σπουδών που θα είναι κοινοί) Για το bachelor στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, με 4ετή φοίτηση απογεύματα 6-9, τέσσερεις φορές την εβδομάδα, συνολικά θα πληρώσει ο ιδιώτης 25-30.000 ευρώ! Ναι κύριοι, με αυτά τα χρήματα, αποκτάς επίσημο Πανεπιστημιακό πτυχίο, από σχολή του εξωτερικού! Τόσο απλά!
Και εδώ σε μάς, δεν υπάρχει η απλή επιχειρηματική λογική, να φτιάξουν 5 τμήματα απογευματινά στα δημόσια Πανεπιστήμια, με μερική συμμετοχή στα δίδακτρα, τα συγγράμματα ή άλλους τρόπους, ώστε να ξεσκαρτάρουν απο εμάς τους αιωνίους!
Θέλω να καταλήξω, ότι τρόποι να λυθούν τα προβλήματα υπάρχουν πάντοτε, διάθεση και λογική δεν υπάρχει. Και αντί για διάθεση και λογική, συναντάμε παρωχημένες νοοτροπίες, κολλημένα μυαλά, συντηρητισμό και αντίδραση και κοινωνικοπολιτικά "πρέπει" που όλοι κόπτονται να διατηρούν με θρησκευτική ευλάβεια!
Τα προβλήματα αυτά, δεν είναι θέμα ΠΑ.ΣΟ.Κ, ή άλλου πολιτικού σχηματισμού του σήμερα ή του αύριο. Είναι προβλήματα λειτουργικής φύσης
Το θέμα είναι να ξεχωρίσουμε κάποτε, τι αποτελεί ζήτημα ομαλής λειτουργίας μιας κοινωνίας, και άρα θα πρέπει να υφίσταται ανεξάρτητα από κομματικές και συντεχνιακές σκοπιμότητες, με βάση το ρεαλισμό και τις αληθινές μας ανάγκες. Και τι αποτελεί ελάσσον θέμα, που κάθε παράταξη προσεγγίζει διαφορετικά, με άξονα κάποιες ιδεολογικές αναφορές, και υποχρεωτικά υφίσταται ώς εγγύηση της δημοκρατικής πολυφωνίας
Πολύ φοβάμαι ότι, όσο δεν ξεχωρίζουμε τα αυτονόητα και δεν τα αφήνουμε να "παίξουν" ελεύθερα, αναπτύσσοντας τη δυναμική τους, τόσο τα πισωγυρίσματα και η ανακύκλωση μπούρδας και αδιεξόδων από τους διάφορους εμπλεκόμενους θα είναι σταθερά και αμετάβλητα στην καθημερινότητα μας