Το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας

Τι παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες? Ένα μεγάλο παιχνίδι πολιτικής και οικονομικής φύσης
Ένα παιχνίδι που κυρίως παίζεται στο παρασκήνιο και αφορά τη μορφή που θα έχει η Ελλάδα στο μέλλον. Αν δηλαδή θα μπει σε μια διαδικασία αναδιάρθρωσης της νοοτροπίας κρατισμού και αλλάξει το οικονομικό της μοντέλο, καταλήγοντας μια πλήρως παραγωγική και ανοικτή αγορά, η αν συνεχίσει να εξουσιάζεται από μικρο συμφέροντα διαπλεκόμενων πατρόνων κάθε απόχρωσης, που σκοπό έχουν το διαρκές νταβατζιλίκι εις βάρος της δίκαιης αναδιανομής των εθνικών μας πόρων
Οι Ευρωπαίοι δεν είναι μαλάκες, και γνωρίζουν πολύ καλά, από τις αναφορές των εκπροσώπων της Τροϊκα, ότι τίποτα δε λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα. Ίσως σε επίπεδο μεγάρου Μαξίμου, να υπάρχουν αντανακλαστικά, όμως είναι προφανές, ότι εάν χρειάζεται η παρέμβαση του Πρωθυπουργού για κάθε ζήτημα της καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα η βία στο ποδόσφαιρο, τότε κακώς διατηρείται ένα μεγάλο υπουργικό συμβούλιο και πληρώνονται τόσοι άνθρωποι να παριστάνουν ότι εργάζονται "για το καλό του τόπου". Και προφανέστατα, η κυβέρνηση είναι διαλυμένη, τα υπουργεία δε συντονίζονται μεταξύ τους, όραμα και στόχοι εκλείπουν από κάθε γωνία του πολιτικού συστήματος, και η καθημερινή διαχείριση αφορά τη συνήθεια της παραδοσιακής γραφειοκρατίας, που στελεχώνει το κράτος μας. Άρα τι απομένει? Τι αφορά το παιχνίδι αυτό?
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το παιχνίδι αφορά τις σφαίρες επιρροής στην ευρύτερη περιοχή μας. Είναι δηλαδή και γεωπολιτικό ζήτημα το οποίο όμως δε φαίνεται σε πρώτο πλάνο. Και πως να φανεί, όταν η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε η οποία αδυνατεί να δώσει λύσεις στην κρίση χρέους μας, με πειστικό τρόπο? Πως να φανεί όταν ο Γιώργος Παπανδρέου προκρίνει την αρωγή του Δ.Ν.Τ (δηλαδή των αμερικάνικων τραπεζών) για να μοχλεύσει τις εξελίξεις?
Δείτε όμως τι γίνεται γύρω μας. Ο αραβικός κόσμος στενάζει. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η Ρωσία είναι ισχυρός ενεργειακός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Τουρκία προσπαθεί να παίξει το ρόλο του μεσάζοντα και ρυθμιστή των εξελίξεων στην περιοχή. Και η Ελλάδα καταρρέει από εγγενείς ασθένειες που δημιούργησαν τεράστιες διαχρονικές διεθνείς και τοπικές οικονομικές εξαρτήσεις, δίχως να μπορεί να καθορίσει επαρκώς τη μελλοντική της θέση στην περιοχή
Ποιο είναι το ζήτημα για την Ευρώπη σήμερα? Να μας σώσουν πρώτοι, μήπως και προλάβουν να μπουν άλλοι παίκτες στο παιχνίδι, και βάλλουν για τα καλά το πόδι τους στα οικονομικά της Ένωσης, μέσω της χώρας μας. Έχετε την εντύπωση, ότι δε γνωρίζουν ότι το Ελληνικό πρόβλημα είναι κερκόπορτα για την ενωμένη αγορά? Η μήπως οι υποβαθμίσεις από αμερικάνικους οίκους, δεν είναι παιχνίδι εκβιασμού?
Δυστυχώς, όσο και να πονάει αυτή η παραδοχή, η πραγματικότητα είναι ότι ο ρόλος μας δεν είναι στα χέρια μας. Άλλοι θα καθορίσουν τις εξελίξεις για εμάς. Και ο τίτλος του άρθρου αναφέρεται σε ένα καινούργιο πρόγραμμα βίαιης προσαρμογής, το οποίο αργά η γρήγορα, με κάποιο τρόπο, είτε μέσω Ε.Ε, είτε μέσω Αμερικής, θα μας επιβληθεί, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε σε ρόλους γενικότερων γεωπολιτικών σχεδιασμών. Αυτό το πρόγραμμα "αναγκαστικά" θα μας σώσει. Το πρόβλημα τους είναι το ποιος θα μας σώσει, όχι πως θα γίνει αυτό. Αντιλαμβάνεστε πιστεύω ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, που καθορίζουν την ποιότητα της καθημερινότητας μας. Αυτά τα ζητήματα είναι της αρμοδιότητας των Ελλήνων πολιτικών, θεωρητικά
Η ανάγκη για μια εσωτερική ανακατεύθυνση, που ενδιαφέρει εμάς, δεν προκύπτει εξαιτίας της χρεοκοπίας της Ελλάδας σε οικονομικό επίπεδο. Χρειάζεται γιατί έχουμε χρεοκοπήσει σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο (που είναι μερικώς αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής). Γιατί δεν έχουμε τα μέσα, τον τρόπο και το χρόνο, αλλά κυρίως τη διάθεση και τη δύναμη, να φτιάχνουμε μόνοι μας, με δικές μας ιδέες και για δικό μας λογαριασμό, τα όσα τρέφουν την ιδιοσυγκρασία μας, τόσο σε επίπεδο πνευματικό όσο και υλικό. Και αυτή η ιδιοσυγκρασία, η κουλτούρα, η ελληνικότητα της ύπαρξης μας, είναι ο μόνος τρόπος να μη χαθούμε στην ιστορία για πάντα, και να κρατήσουμε την παράδοση μας ψηλά, με αξιοπρέπεια και καρτερία, κόντρα στις φουρτούνες της κρίσης, που μας θέλει ζήτουλα, ικέτη και ζητιάνο μερικών "τάληρων", και ερίζει για το ποιος θα μας "εξυπηρετήσει" καλύτερα.
Εγώ λοιπόν, δεν ανησυχώ για το εάν γλιτώσουμε από τα σαγόνια των δανειστών μας. Γιατί γνωρίζω ότι δε θα γλιτώσουμε. Όπως δε γλιτώνουμε τόσο καιρό. Μια ζωή στα δάνεια και στο άγχος είμαστε, δε σας κάνει εντύπωση?30 χρόνια μέτρα παίρνουν, και τα μέτρα αυτά δεν αποδίδουν. Ε τι διάολο. Άσπρισαν τα μαλλιά μου και ακόμα τίποτα δεν έχει αλλάξει στη "μαύρη τρύπα" των εσόδων. Και θα αλλάξει επειδή το θέλει μια Τροϊκα ας πούμε? Είναι σα να μιλάει ένα αφεντικό σ ένα εργοστάσιο αδειανό. Και να μαλώνει τα ντουβάρια. Ποιος θα λειτουργήσει τα μηχανήματα? Ο αέρας ο κοπανιστός? Η μήπως με την τρομοκρατία θα παρακινηθεί ο εργαζόμενος να κάνει την υπέρβαση υπέρ έθνους και πατρίδος? Αστεία πράγματα είναι αυτά.
Εγώ ανησυχώ για ένα πράγμα και μόνο. Τι θα απογίνει η Ελλάδα, ως οντότητα, όχι ως οικονομία. Τι θα απογίνουν οι Έλληνες ως προσωπικότητες, όχι ως κορμιά.
Και ανησυχώ, γιατί τα κορμιά, κουτσά στραβά επιβιώνουν. Τα καμμένα μυαλά όμως, αφανίζουν τα πάντα στο διάβα τους. Και φοβάμαι ότι η κρίση ανέδειξε αυτό το τελευταίο. Ότι το πνευματικό κεφάλαιο στην Ελλάδα μας απουσιάζει, έχει αποχωρήσει.Και δεν επιστρέφει σε τέτοιες συνθήκες
Όλα τα υπόλοιπα, που ακούγονται όπως είπα και στην αρχή είναι παιχνίδι. Κάνανε λέει μυστική συμφωνία, εκτάκτως, μη τυχόν βγούμε στη δραχμή και χάσουν τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι, ή τα θύματα που αγόρασαν τα ομόλογα μας. Και τι αποφάσισαν ρε παιδιά? Να μας δώσουν παράτα αποφάσισαν. Να μας γλιτώσουν, μπας και τα πάρουν πίσω. Εγώ δεν είχα αμφιβολία επί αυτού, φως φανάρι ήταν ότι προς τα κει πάμε. Αν βγαίναμε στη δραχμή, θα παθαίναμε ζημιά εμείς αλλά αυτοί ακόμα περισσότερο. Εφόσον αυτοί κρατάνε τα δικά μας κρατικά ομόλογα, και μέσα σε μια νύχτα θα χάνανε την αξία τους. Πολλά δισεκατομμύρια ευρώ δηλαδή. Και για να τα λέμε όλα όπως πρέπει. Καμία ευρωπαϊκή τράπεζα δεν ενδιαφέρεται να πάρει τα κεφάλαια της πίσω. Μη τυχόν και χάσουν τους τόκους τρέμουν, το μπαξίσι, τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας, που τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν πολιτική όπως γουστάρουν.
Το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας, είναι δεδομένο ότι από κάπου θα μας έρθει. Αργά ή γρήγορα. Δε γίνεται αλλιώς πως να το πω διαφορετικά. Το πρόβλημα είναι βέβαια κατά πόσον αυτό το σχέδιο θα αφορά τους πολίτες, όλους εμάς που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τις αντιλήψεις μας, και να ζητήσουμε μια ουσιαστική αναδιάρθρωση.
Μια αλλαγή στη σκέψη μας, που θα εγγυάται ότι και τα λεφτά και οι επενδύσει θα πιάσουν τόπο. Πολλά ζητάω ε?