Διοίκηση

Ο καθηγητής κ. Μπουραντάς, σε άρθρο του στο capital.gr έθιξε το θέμα της διοίκησης του κράτους, ως σημαίνον.

Τόνισε πως κατά την άποψη του, δεν είναι υποχρεωτική συνθήκη επιτυχίας, το να γνωρίζεις το αντικείμενο του υπουργήματος σου, όσο το να γνωρίζεις την τέχνη του διοικείν. Πόσο σημαντική παρατήρηση. Πόσες πόρτες σκέψης ανοίγει και προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια η ικανότητα διοίκησης που προκύπτει από την μακρόχρονη εμπειρία στην πράξη. Χωρίς αυτή η ικανότητα να σχετίζεται με το πεδίο της γνώσης που εξασκείται.

Από την άλλη το εκλογικό μας σύστημα που στέλνει μέσω της γνωστής διαδικασίας, άτομα ανίδεα από διοίκηση, να εκτελέσουν δύσκολα λειτουργήματα.

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση με εκπροσώπους Γερμανικών τραπεζών, αλλά και της Ευρωπαϊκής επιτροπής, διαπίστωσα την άβυσσο που χωρίζει την αντίληψη περί διοικητικών λειτουργιών, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες είμαστε ικανότατοι, αλλά στις παρούσες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, υπολειπόμαστε σε οργάνωση και προγραμματισμό. Υπολειπόμαστε σε στρατηγική σκέψη. Παραλείπουμε τον έλεγχο. Υπονομεύουμε τις διαδικασίες με την πληθωρική μας παρουσία

Δίνουμε υπερβολική σημασία στην επικοινωνία, δηλαδή στο τι λέγεται στην κοινωνία, και στο ποιά η άποψη για τις θέσεις μας. Ενώ δε δίνουμε σημασία στις πρακτικές λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.

Το θέμα που θίγει ο κ. Μπουραντάς είναι καίριο σε συνθήκες κρίσης.

Πράγματι είμαστε δέσμιοι ενός συστήματος εκλογής αντιπροσώπων, που ουσιαστικά προωθεί κομματικές καριέρες, και δεν προκρίνει τους αξιότερους, που θα σφυρηλατηθούν για την ακεραιότητα τους, μέσα από τη φωτιά της κοινωνικής και επαγγελματικής δράσης.

Άρα εκ των προτέρων, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, και η αναξιοπιστία διαιωνίζεται.

Απορία ωστόσο προκαλεί, η προσέγγιση της δημόσιας διοίκησης, που φαίνεται πως είναι διαφορετική από αυτή της ιδιωτικής διοίκησης.

Ενώ δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, ζητούμε τα ικανότερα στελέχη, τα εμπειρότερα στη διοίκηση, τα πιο ευφυή και ευρηματικά να προσληφθούν στην εταιρεία μας. Και τα κυνηγάμε με το τουφέκι.

Στο δημόσιο επικροτούμε τους πειστικότερους λαοπλάνους, όσους δηλαδή γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται καλύτερα το εργαλείο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Άραγε γιατί τέτοια απόσταση στις προσεγγίσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα?

Από την άλλη, σκέπτομαι, ότι το κράτος δεν είναι εταιρεία, ούτε όμως γίνεται σε μια εταιρεία να κάνεις ψηφοφορίες ή εκλογές, για να αποφασίσεις ποιός θα τη διοικήσει. Αυτονόητο είναι πως τη διοίκηση πρέπει να την κατέχουν όσοι έχουν τις ικανότητες, όχι μόνο γιατί έχουν τα πτυχία, αλλά γιατί το έχουν αποδείξει στην αγορά ότι επέτυχαν. Αυτό άλλωστε εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μελλοντικών εγχειρημάτων

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι εκλογές να αναδεικνύουν προτάσεις και όχι πρόσωπα? Και στη συνέχεια μέσω των προτάσεων αυτών, να προκρίνεται με διαφορετικό τρόπο, το πρακτικό κομμάτι της υλοποίησης τους, μέσα από ένα μεγαλύτερο στελεχιακό πεδίο?

Άρα στις εκλογές να ψηφίζουμε τι χρειάζεται ο τόπος, προγράμματα πολιτικής και όχι πρόσωπα

Στη συνέχεια, τα πρόσωπα τα βρίσκουμε μέσω ενός διαφορετικού.....ΑΣΕΠ, από τον οποίο θα προκύπτουν οι κατάλληλοι υπουργοί-μάνατζερς και τα υπόλοιπα μέλη της διοικητικής μηχανής. Απο όλο το πεδίο της πολιτικής και της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου.

Τα κόμματα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ενεργά, για να παράγουν πολιτικές προτάσεις από τη βάση. Θα πρέπει όμως να καταργηθεί δια παντός ο ρόλος τους, στην ανάδειξη βουλευτών με νομοθετικές αρμοδιότητες

Ίσως μια συνθετότερη της σημερινής Βουλής λύση, κατά τα πρότυπα ξένων κρατών, να ήταν χρήσιμη

Η αλλήθωρη

Το γυμναστήριο του Κιαχόπουλου ήταν γεμάτο από ντόπιους σωματαράδες.
Η βαρβατίλα και ο ιδρώτας που έτρεχαν ποτάμι, είχαν φτιάξει ένα πυκνό στρώμα καπνού και αναθυμιάσεων, μπροστά στα μάτια μου. Σχεδόν δε φαινόταν το μικροσκοπικό μαυροντυμένο της κορμί, στην άλλη άκρη του χώρου, πάνω στο διάδρομο προπόνησης. Έτσι αποφάσισα να πλησιάσω διακριτικά για να την προσέξω καλύτερα. Πενηντάρα θα ήταν, με σγουρό μαλλί βαμμένο κατάμαυρο κορακί, βγαλμένο από ταινία εποχής '80, με βελούδινο μαύρο αμάνικο μπλουζάκι, και ασορτί κολάν. Η περιέργεια μου ήταν μεγάλη, που με κοιτούσε πεισματικά εδώ και ώρα. "Μα τι να θέλει η κυρία" αναρωτιόμουν. Δεν ήμουν και γνωστό πρόσωπο. Δε με ήξεραν. Φρεσκοφερμένος και άγνωστος γυμναζόμουν, εκεί δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, στο ύψωμα απ όπου έβλεπες  το λιμάνι του Λαυρίου πιάτο. Πλησίασα και στάθηκα δήθεν αδιάφορα να βάλω νερό από τον ψύκτη. Τα μάτια μου εξερεύνησαν τις λεπτομέρειες του "θέματος" και αφού ικανοποίησα πλήρως το βίτσιο του κουτσομπόλη μέσα μου, κίνησα προς τα ποδήλατα. Ένιωσα ένα χέρι στο ώμο, να χτυπά ρυθμικά τικ-τοκ. Ήταν η κυρία.

Στη συνάντηση με τους Γερμανούς είχαμε αγωνία. Δεν ήταν μόνο οι συμμετέχοντες πολλοί για το μέγεθος της αίθουσας, αλλά και η θέση τους στη διοίκηση, που απαιτούσε ειδικό χειρισμό. Στήθηκα από νωρίς δίπλα στον θυρωρό για να υποδεχτώ, να χαιρετήσω και να ασπαστώ τους καλεσμένους. Δε χρειάστηκε τελικά τίποτα από αυτά, καθώς ο χρόνος πίεζε να ξεκινήσουμε και οι ευγένειες ξεπεράστηκαν με διπλωματικό τρόπο. Η εκπρόσωπος του ΣΔΟΕ κάθησε δίπλα μου. Ήταν στα 30 της, κακοβαλμένη, με το μαλλί άχυρο, βγαλμένο από το σήριαλ Sex and the City, με βιολετί αμάνικο τοπ, λευκό τζήν παντελόνι, και το τελευταίο i-phone στο δεξί της χέρι. Γεμάτος περιέργεια, κοίταξα με την άκρη του ματιού το κινητό που συνέχεια χτυπούσε στη δόνηση, πάνω στο μεγάλο τραπέζι συνεδριάσεων. Πρώτα ο Τρύφωνας, μετά ο Δημήτρης, ύστερα ο Παπαντωνίου, αργότερα ο Τάδε. Μου τσάκισε τα νεύρα. Οι Γερμανοί γεμάτοι αυτοπεποίθηση μακρυγορούσαν για τα οφέλη του συστήματος, ενώ οι Έλληνες αφηρημένοι σε μια αδιαόρατη απαισιοδοξία, φιλοσοφούσαν για το παρόν και το μέλλον του συστήματος, και για τις πιθανότητες αποτυχίας. Ακόμα δεν αρχίσαμε, το καταργήσαμε. "Στο επόμενο τηλεφώνημα θα τη βρίσω" συγκράτησα τις λέξεις στα δόντια μου, με κόπο. Ένιωσα ένα χέρι στο ώμο να μου ζητά μια χάρη. Ήταν η εκπρόσωπος.

Αργά το απόγευμα, κουρασμένος από τη δύσκολη ημέρα στο γραφείο, σωριάστηκα στον καναπέ του διαμερίσματος μου.Ήμουν μόνος μου και στεναχωρημένος. Εκεί δίπλα στο μπαλκόνι με θέα τον Άγιο Παντελεήμονα, ήταν η ιεραποστολή των καθολικών. Αυτοί μοίραζαν τα Σάββατα, το συσσίτιο στους μετανάστες από τις Φιλιππίνες και άλλα μέρη. Η ορθόδοξη ιεραποστολή ήταν λίγο πιο πάνω, στη Φυλής. Αλλά δεν είχε σημασία. Εγώ δεν ήμουν από τους φιλάνθρωπους που δίνουν ρούχα και τρόφιμα στους παππάδες. Δεν τους χώνευα, κι ας έκαναν καλό στους φτωχούς. Ήμουν στεναχωρημένος γιατί το είχαμε ακυρώσει με την Κλαίρη και δε θα βγαίναμε. Τι να με νοιάζει εμένα, τώρα, για το συσσίτιο του Σαββάτου και την παγκοσμιοποίηση. Το κινητό ήταν βουβό και το νερό από το ψυγείο ζεστό σαν τον Ιούλιο. Βγήκα να χαζέψω τους διερχόμενους τέσσερα πατώματα πιο κάτω, και στην ταράτσα ήταν μια καλόγρια λευκοντυμένη, απλώνοντας τη μπουγάδα. Δεν ήταν 20 ετών, μαυρούλα από κάποια μακρινή χώρα της Αφρικής το πιθανότερο, με τις μικρές και χαριτωμένες της κινήσεις να κρεμά κάτι τεράστια σώβρακα στο τεντωμένο σκοινί. Γέλασα με το θέαμα, ήταν σουρεάλ στη γκρίζα πόλη. Όμως η περιέργεια μου ήταν μεγάλη. Να τη δω από κοντά. Πήγα στη ντουλάπα και ξέθαψα κάτι παλιά παντελόνια και μερικά πουκάμισα που μου φτανάν μέχρι τον αφαλό. Επιμονή της μάνας μου να τα κρατάω, μήπως αδυνατίσω. Τέλοσπάντων. "Ευκαιρία να κάνω και μια καλή πράξη σήμερα", σφύριξα μέσα από τα χείλη, την ώρα που χτυπούσα την εξώπορτα του νεοκλασσικού. Με ένα τρίξιμο μισάνοιξε η καλόγρια (πότε πρόλαβε να κατέβει από την ταράτσα?) και με κοίταξε καλοκάγαθα

Ήταν αλλήθωρη.

Κι όμως υπάρχει Πρίγκηπας

Περίεργα και ακατανόητα πράγματα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό.

Θα μου πείτε, πρώτη φορά είναι? Όσοι ζουν από κοντά την καθημερινότητα της ομάδα, γνωρίζουν πως εδώ και χρόνια το "κανονικό" είναι εξαίρεση στον κανόνα της...περιπέτειας. Σε κάθε επίπεδο

Στα διοικητικά κυρίως, μέχρι πρότινος, βιβλία ολόκληρα θα μπορούσε κανείς να εκδόσει, με τις ίντριγκες και τις αντεγκλήσεις, που ορισμένες φορές μας διασκέδαζαν με τη γραφικότητα τους.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι σοβαρά και ταυτόχρονα απαιτούνται καθαρές και διάφανες εξηγήσεις απ' όλους

Ο πρίγκηπας Φεϊζάλ, όντως υπάρχει, δεν είναι φήμη, ούτε και παραμύθι της Χαλιμάς.

Αυτό έχει επιβεβαιωθεί και διασταυρωθεί πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες, όχι μόνο διαμέσω του διαδικτύου, αλλά κυρίως με έγγραφες αποδείξεις που έχουν παρουσιαστεί με κάθε επισημότητα, από την με πληρεξούσιο αρμόδια δικηγόρο του Φεϊζάλ, κυρία Μιχοπούλου.

Μεταξύ αυτών των εγγράφων, υπάρχει και η έγκριση της ΕΕΑ, κάτι που για συμβεί χρειάζεται να πιστοποιηθεί ότι ο αιτούμενος διαθέτει "όλα τα προσόντα".

Και για τους Παναθηναϊκούς "προσόντα" δεν είναι η...εμφάνιση του Τσάκα, αλλά τα λεφτά.

Και από λεφτά ο πρίγκηπας διαθέτει 15 εκατομμύρια άμεσα και 55 εκατομμύρια ευρώ μελλοντικά για τον Παναθηναϊκό, σε λογαριασμό της Γερμανικής Postbank.

Τουλάχιστον έτσι είναι γραμμένο στο 3ετές business plan που κατατέθηκε στα αρμόδια όργανα της πολιτείας, ώστε να εγκριθεί τελικά ως φερέγγυος υποψήφιος αγοραστής του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ

Από την άλλη μεριά, για λόγους που δε γίνονται με την πρώτη ανάγνωση κατανοητοί, εμφανίζεται ο κ. Αλαφούζος να διαχειρίζεται το επικοινωνιακό και διαχειριστικό κομμάτι του Παναθηναϊκού, μέσω του περίφημου "σωματείου".

Και όχι μόνο έχει "απλωθεί" στην ΠΑΕ, δίνοντας κατευθυντήριες γραμμές, είτει απευθείας, είτε μέσω "διαρροών", αλλά το χειρότερο, κάνει "αντιπολίτευση" στον....-κατά τα λεγόμενα του- άφαντο Φεϊζάλ.

Αλήθεια, πως είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που ο Αλαφούζος βάση του νόμου, δε μπορεί να αγοράσει πάνω από 33,3% της ΠΑΕ?

Ποιόν εκπροσωπεί και ποιός του έχει αναθέσει το ρόλο του "προέδρου", εφόσον είναι μειοψηφία και οι αδιάθετες μετοχές, παραμένουν...παρκαρισμένες, περιμένοντας καρτερικά τον αγοραστή τους?

Είναι λογικό, να λειτουργεί και να ενεργεί σε τέτοιο ρόλο, χωρίς καν να έχει συγκληθεί ΔΣ που θα εγκρίνει και θα αξιολογήσει τις προτάσεις εξαγοράς του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών?

Και ποιοί είναι οι υπάλληλοι της ΠΑΕ, που "δε μπόρεσαν" να παραλάβουν τα έγγραφα του Φεϊζάλ από την ΕΕΑ, αλλά και "απαντούν" με επίσημες τοποθετήσεις στον τύπο?

Εντύπωση προξενεί επίσης το γεγονός, ότι ενώ ο Φεϊζάλ έχει εμφανιστεί σε συνέντευξη τύπου, έχει κανει επισημη προταση και διαπραγματευσεις με τον Τζίγκερ και έφαγε.....σουβλάκια με τους δικηγόρους του σε ρεστοράν στην Πλάκα και η πληρεξούσια δικηγόρος του, κυρία Μιχοπούλου έχει γραφείο στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι και εχει η ίδια αυτοπροσώπως καταθεσει τα επισημα εγγραφα στην ΕΕΑ, τα οποια ουδεποτε εσπευσαν να παραλαβουν οι επικεφαλείς της ΠΑΕ....

ο κ. Αλαφούζος από τη μεριά του, επιμένει ότι ΔΕΝ έχει λάβει επίσημη πρόταση ποτέ και ότι η εταιρεία στην οποία έχει αναθέσει....την ανακάλυψη του Πρίγκηπα, ΔΕΝ τον έχει βρεί ακόμα....

Πληροφορηθήκαμε από δημοσιεύματα πως η κ. Μιχοπούλου, παρέδωσε αυτοπροσώπως επίσημη πρόταση στην ΠΑΕ, στην οποία ζήτησε εξ ονόματος του πελάτη της, να "τρέξει" η -για αδιευκρίνιστους λόγους- "παγωμένη" ΑΜΚ, ώστε αυτός να βάλει τα 15 εκατομμύρια ευρώ και να πάρει τις μετοχές.

Ποιοί παρέλαβαν την πρόταση? Ποιοί την αξιολόγησαν και ποιοί απάντησαν με ανακοινώσεις? Ποιά η ιδιότητα τους? Τη στιγμή που το ΔΣ μονάχα είναι αρμόδιο να αποφανθεί επί του θέματος. Αλλά κι αυτό...έρχεται με την καμήλα, όπως και η ΑΜΚ...

Η απάντηση του Αλαφούζου ήταν ξανά αφοπλιστική στα ΜΜΕ: "Δεν είναι σίγουρος πως ο πρίγκηπας υπάρχει". Δεν είναι σίγουρος γενικώς για τίποτα, αναφορικά με το ζήτημα.

Είναι μάλλον όμως, ιδιαίτερα σίγουρος, πως θα κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα της πρότασης του Φεϊζάλ.

Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή του...τουιτεράκια Αλαφούζου, να δημιουργεί προσκόμματα και εντυπώσεις, στο μοναδικό σοβαρό επενδυτή που έχει εμφανιστεί για να αγοράσει την ΠΑΕ

Οι φήμες έχουν οργιάσει στο παρασκήνιο, καθώς πολλοί φαντάζονται δάχτυλο Τζίγκερ πίσω από τον επιχειρηματία του ΣΚΑΪ, ενώ άλλοι περισσότερο καχύποπτοι, φοβούνται πως η υπόθεση "σωματείο" είναι μια ακόμα "φούσκα" στο χρηματιστήριο αξιών του Ελληνικού ποδοσφαίρου

Και όπως τονίζουν, "είναι περίεργο να τρενάρονται οι εξελίξεις ώστε να παρέλθει η προθεσμία για την -για αδιευκρίνιστους λόγους παγωμένη- ΑΜΚ που λήγει στις 8 Ιουλίου", την ώρα που το "σωματείο" δε μπορεί βάση του νόμου να πάρει τις μετοχές που "κάθονται".

Μήπως λοιπόν συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν το "βλέπουμε" αυτή τη στιγμή?

Μήπως "μαγειρεύονται" εξελίξεις που θα αποσταθεροποιήσουν περαιτέρω οικονομικά το σύλλογο στο εγγύς μέλλον?

Εμείς θα βρισκόμαστε σε εγρήγορση πάντως, μέχρι να μας λυθούν οι απορίες

Έστω και μέσω....τουίτερ

Παρατηρήσεις για τα αποτελέσματα

Καλημέρα σε όλους μας, νικητές και χαμένους. Όπως λέει και το κλισέ "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα"

Ο Ελληνικός λαός, ζητά συνεργασίες και συννενόηση, προκειμένου να προκριθούν δίκαιες και εφαρμόσιμες λύσεις, ώστε να δρομολογηθεί η άρση των αδιεξόδων, στα οποία έχουμε περιέλθει.

Αυτό φυσικά, είναι ταυτόχρονα μια αποδοκιμασία των κομματικών προγραμμάτων καθώς επίσης και των ψεύτικων διλημμάτων που κάθε φορά εκβιαστικά τίθενται στο πανικόβλητο κοινό.

Η Χρυσή Αυγή, ήρθε για να μείνει, δήλωσε ο αρχηγός της και συμφωνώ απόλυτα. Μπορεί να θεωρείται από πολλούς ως μίασμα και πολιτικό έκτρωμα, όμως αντιπροσωπεύει το 7% των συμπολιτών μας, που κυρίως ανήκουν στην άκρα δεξιά. Όχι απλώς την πολιτική έκφραση της άκρας δεξιάς, που άλλωστε είχε διαχρονικά καταγεγραμμένη παρουσία, είτε εντός της ΝΔ, είτε σε ανεξάρτητα σχήματα (ΕΠΕΝ, ΛΑΟΣ κλπ). Αλλά την ακτιβιστική άκρα δεξιά, την ένοπλη. Αυτούς που (σε αντιδιαστολή με την ακτιβιστική άκρα αριστερά) "μάχονται" στο πεζοδρόμιο, υπέρ της εθνικής καθαρότητας, των συμβόλων κλπ όσων τέλοσπάντων πιστεύουν. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, εκτός των παραδοσιακών ακροδεξιών, είναι και κάτοικοι των περιοχών που πλήττονται από τη λαθρομετανάστευση. Αυτό κανείς δεν πρέπει να το ξεχνά, διότι είναι δείγμα της απελπιστικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει εδώ και χρόνια οι συμπολίτες μας. Δείγμα επίσης της ανάγκης για αναπλήρωση της αστυνόμευσης και της ασφάλειας στην πρωτεύουσα. Η Χρυσή Αυγή, είναι μια αντίδραση επιβίωσης και απελπισίας και δεν πρέπει να ερμηνεύεται με αμιγώς πολιτικούς όρους. Αλλά κοινωνικούς. Η αδυναμία να εξηγηθεί πειστικά το φαινόμενο με πολιτικούς όρους, όπως επιχειρήθηκε το προηγούμενο χρονικό διάστημα από τη μεριά της αριστεράς αλλά και των κραταιών αστικών κομμάτων, οφείλεται στο ότι οι πολιτικοί τους εκφραστές είναι μακριά από την καθημερινότητα που βιώνουν οι Αθηναίοι στα γκέτο. Επίσης είναι μια αδυναμία συστημική, εγγενής των αριστερών κομμάτων που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του μαρξισμού, άρα με ταξικούς όρους. Η προσπάθεια αυτή, ενισχύει τον εθνικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής στα μάτια των ψηφοφόρων της, που θεωρούν ξένους τους μετανάστες, και όχι "ταξικά όμοιους" με τους φτωχούς Έλληνες, όπως λένε τα αριστερά κόμματα. Τι μένει στο τέλος? Τα ποσοστά, και η Κανέλλη που αφορίζει τον λαό, αγκαζέ με τις φρατζόλες της.

Το ΚΚΕ, ηττήθηκε με δραματικό τρόπο, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο, μετά τις γροθιές του Κασιδιάρη σε τηλεοπτική μετάδοση, όσο και από την σταθερή του θέση να απέχει από οποιαδήποτε εμπλοκή στα τρέχοντα ζητήματα. Όμως το ΚΚΕ, έχει ξεπεραστεί σε επίπεδο "αγώνων" από τον μαχητικό και επίκαιρο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε επίπεδο τακτικής στο πολιτικό πεδίο. Δε γίνεται ο κόσμος να αγωνιά για το μέλλον του, και η Παπαρήγα να κάνει δηλώσεις "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ, έδειξαν πως υπήρχε έδαφος για συνεργασία και δημιουργία Αριστερής Κυβέρνησης, ήδη από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση. Το οποίο φυσικά δεν αξιοποιήθηκε, εξαιτίας του δογματισμού που αποτελεί ευαγγέλια του Περισσού. Το 4,5% είναι πολύ, για κόμμα το οποίο συμμετέχει στις εκλογές μονάχα για να βολιδοσκοπεί τις δυνάμεις του, ως άλλη έρευνα μάρκετινγκ. Και να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα ως αποτέλεσμα της έρευνας, ώστε να στρατολογεί αποτελεσματικότερα νέα παιδιά και να συντηρεί το κομματικό του μαντρί. Αυτός και μόνο είναι ο λόγος που το ΚΚΕ υπάρχει. Είναι ένα μαγαζί που εμπορεύεται παρελθόν, γραφικότητα, και μεμοραμπίλια. Άλλοτε είναι της μόδας, και άλλοτε όχι. Τώρα απλά θα καθήσουν στον καναπέ, από τον οποίο αργότερα θα σηκωθούν και θα κουνήσουν το δάχτυλο. Όσον αφορά τη Λιάνα, πήρε αυτό που της άξιζε, ως αριστερής επαναστάτριας της διανόησης. Μια φρατζόλα, αντί για γαρύφαλλο.

Τέλος, θα αναφερθώ στους Μάνο και Τζήμερο που υποστήριζα ένθερμα. Φαίνεται πως η απόφαση τους να συγχρονιστούν πολιτικά με δημόσιες δηλώσεις τους, με το χώρο της Νέας Δημοκρατίας, τους αφαίρεσε το πλεονέκτημα της διαφοροποίησης. Καταποντίστηκαν εκκωφαντικά, υπέστησαν συντριπτική ήττα. Το στοίχημα του Τζήμερου, να λανσάρει ένα νέο σχηματισμό με κεντρικό μήνυμα "πολιτική χωρίς πολιτικούς" υπονομεύτηκε από την παρουσία του αυτοκαταστροφικού και πολιτικά τελειωμένου Μάνου. Οι προεκλογικές γέφυρες συννενόησης με τη δεξιά, ακύρωσαν το καινούργιο που κόμιζε η Δημουργία Ξανά και τελικά στο μυαλό του ψηφοφόρου, επικράτησε η πόλωση ως αυτονόητη επιλογή. Γιατί να ψηφίσω Δημιουργία Ξανά που θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τη ΝΔ και να μην ψηφίσω ΝΔ? Απλό αλλά αληθινό. Ο κ. Τζήμερος μπορεί να έκανε καριέρα ως επικοινωνιολόγος (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη πάντως) όμως την πάτησε στην πολιτική του στρατηγική καίγοντας τα πλοία του, πρίν την κρίσιμη μάχη. Τουλάχιστον, ο κ. Μάνος μας τελείωσε μια και καλή και ησυχάσαμε. Αρκετούς έχουμε ήδη στα μαυσωλεία, ας πάει κι αυτός να τους κάνει παρέα. Θα δούμε στη συνέχεια αν η Δημιουργία Ξανά θα έχει μέλλον ή θα αποτελέσει παρελθόν.

Για τους υπόλοιπους δεν θα κάνω σχόλια καθώς ήδη έχουμε πει αρκετά και διαβάζουμε ακόμα περισσότερα.

Το συμπέρασμα που εγώ εξάγω από τις χτεσινές εκλογές, είναι πως πήραμε μια παράταση στην επερχόμενη και αναμενόμενη χρεοκοπία, ώστε να προετοιμαστούμε κάπως καλύτερα, ενόψει του -γενικώς- βαρύ χειμώνα. Η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, αν σχηματιστεί, είναι αδύνατον να δρομολογήσει τις βασικές μεταρρυθμίσεις που θα μας κρατήσουν στο Ευρώ. Δυστυχώς θα πρέπει να γίνει επανασύσταση του κράτους από την αρχή, από λευκό χαρτί, μιας και η σήψη είναι τεράστια. Έχει επελθει αποδιοργάνωση και μπάχαλο, που δεν διορθώνεται με τα λόγια, αλλά με τα έργα. Με έναν πανίσχυρο αντιπολιτευτικά ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ψηφοφόρους το μισό δημόσιο, είναι προφανές πως όταν ο Αλέξης αερίζεται στην Κουμουνδούρου, η πλατεία Συντάγματος θα πουντιάζει. Τόσο απλά.

Τσάμπα και βερεσέ 2

Χτές έγραψα στο facebook, μια πρόταση που άρεσε στους φίλους μου, και θέλησα να την αναλύσω λιγάκι περισσότερο.

Συγκεκριμένα:  "Αυτό που πληρώνουμε σήμερα, είναι ο εθισμός μας στον "τσάμπα" τρόπο ζωής, δηλαδή τα πάντα δωρεάν για το λαό, χωρίς ευθύνη και κόστος. Όταν αφήνεις ένα μωρό παιδί δίπλα στις καραμέλες, είναι αστείο να μιλάς για αυτοσυγκράτηση. Αστείο επίσης είναι να το μαλώνεις που πάχυνε. Πολύ δύσκολο επίσης, να του μάθεις, το σωστό τρόπο ζωής. Όσα δεν έγιναν στην παιδική ηλικία, δε γίνονται στην ενήλικη ζωή. Θέλει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ να αλλάξεις, μετά από ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ. Πάντοτε τα προβλήματα των κοινωνιών, είναι καθρέφτης των προσωπικών μας αδιεξόδων...."


Ο λόγος που διατύπωσα την άποψη είναι απλός. Η νοοτροπία του "τσάμπα" και του δωρεάν, αποκοιμίζει τις συνειδήσεις και δημιουργεί αργόσχολα πνεύματα. Καταργεί το πνεύμα της ευγενούς άμιλας, δηλαδή με απλά λόγια τον ανταγωνισμό. Την ουσία της ρήσης "πόλεμος πατήρ πάντων". Που δεν αναφέρεται τόσο στις αιματοχυσίες, αλλά στη διαδικασία μέσω της οποίας η αντιπαράθεση, φέρνει την εξέλιξη, μέσα από το κόστος και την ευθύνη.
 
Για πάρα πολλά χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, συνηθίσαμε στο τσάμπα και το δωρεάν. Αυτό δεν είναι κακό στο βαθμό που εξυπηρετεί τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα. Λέγεται κοινωνική πολιτική, στο κάτω κάτω της γραφής, έτσι δεν είναι? Δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν ασφάλεια, δωρεάν...δωρεάν...τσάμπα...τσάμπα...ένα σωρό πράγματα τριγύρω μας.
 
Είναι κακό όμως, στο βαθμό που εμποδίζει την ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού σε ένα κοινωνικό σύστημα. Ο ανταγωνισμός αναδεικνύει πάντοτε το καλύτερο, μέσα από οριοθετημένες διαδικασίες. Δεν λέω πως ο ανταγωνισμός είναι πανάκεια. Όμως είναι μια μέθοδος επιλογής που η φύση χρησιμοποιεί. Μια μέθοδος επικράτησης και εξέλιξης.
 
Στην Ελλάδα, το κράτος-πατερούλης, με τη μαξιμαλιστική του λειτουργία που εκπορεύεται από ένα κατά βάση σοσιαλιστικό όραμα περί δίκαιης κατανομής του συλλογικού εισοδήματος, μας έριξε σε βαθύ ύπνο. Μας αδρανοποίησε. Μας βόλεψε σε ένα μοντέλο ζωής χωρίς κόστος, χωρίς ευθύνη. Μας έκανε εξαρτημένους στην ανεμελιά του χωροχρόνου, που αιώνια πορεύεται αδιατάρακτος. Όπως συμβαίνει στην ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση. Η μακαριότητα και τα άχρονα βιώματα επικρατούν, διατρέχοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, δίχως τις ζυμώσεις που προκαλούν τις ιστορικές ανατροπές, φέρνουν τις αλλαγές και αναδιαμορφώνουν συνεχώς στη βάση των απαιτήσεων της καθημερινότητας, τις κοινωνικές στρατηγικές.
 
Γιατί συνέβη αυτό όμως, ως παρεπόμενο της νοοτροπίας "τσάμπα και βερεσέ"?
 
Διότι όσο περισσότερο "ανοίγεις" ένα μοντέλο, προς περισσότερους αποδέκτες (σοσιαλισμός ίσον κοινωνικοποίηση ίσον ολόκληρη η κοινωνία) τόσο καλύτερους και αυστηρότερους μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίας πρέπει να εγκαθιστάς, ώστε το σύστημα να παραμένει σε ηρεμία και να μην ανατρέπεται. Το ανάποδο ισχύει στις ελεύθερες αγορές, που η "αυτορρύθμιση" υποκαθιστά τον κρατικό παρεμβατισμό και τις διαδικασίες πρόληψης και ελέγχου. Αυτορρύθμιση σημαίνει σε απλά λόγια "ο καλύτερος-συμφερότερος-εξυπνότερος-πιο επιτήδειος κλπ" επικρατεί και ο ανταγωνισμός "μοιράζει" τα λάφυρα στους νικητές.
 
Στην Ελλάδα, κάναμε το πρώτο σκέλος της εξίσωσης, ανοίξαμε το μοντέλο, προσφέραμε την πρόσβαση σε όλους, χωρίς όμως να κάνουμε καμμία προσπάθεια να ελέγξουμε την πορεία και τα αποτελέσματα του εγχειρήματος. Αποδείχτηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν ήταν μελετημένη σε βάθος χρόνου. Δεν υπήρχε πρόγραμμα το οποίο να δοκιμαστεί και να λειτουργήσει σε πραγματικές συνθήκες. Και φυσικά, επειδή οι εξελίξεις τρέχουν και οι ανάγκες των ανθρώπων επιβάλλουν την ικανοποίηση τους με "βίαιο" τρόπο, η προσπάθεια υπερκεράστηκε από την πραγματικότητα.
 
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η συνήθεια επικράτησε και ο ύπνος παρέμεινε βαθύς. Οι άνθρωποι σταματήσαμε να αναρωτιόμαστε αν τα χρήματα που πληρώνουμε ανταποκρίνονται στις υπηρεσίες που λαβαίνουμε, αν αυτά που λέμε δημόσια αγαθά είναι αυτά που όντως μας κάνουν τη ζωή καλύτερη. Δεν είχαμε δικαίωμα επιλογής, μέσα στο όνειρο μας. Το "τσάμπα" ήταν πάντα το εύκολο και το αυτονόητο. Και ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε.  
 
Κάπως έτσι αποτύχαμε να ανανεώσουμε τις ιδέες μας και να προσαρμοστούμε στο διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Μέχρι που μια μέρα ένας κουβάς κρύο νερό έλουσε τα ατημέλητα μαλλιά και το μακάριο χαμόγελο μας, και μας υποχρέωσε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη της πραγματικότητας, χωρίς περιθώρια για "τσάμπα και βερεσέ".
 
Η έναρξη της αλλαγής στην Ελλάδα, θα σηματοδοτηθεί από την προτεραιότητα στο χτίσιμο μιας κοινωνίας ανταγωνιστικής στη νοοτροπία της. Τον ανταγωνισμό ως μηχανισμό εξέλιξης και αριστείας, και όχι φυσικά ως στείρα αντιπαλότητα που θρέφει τα μίση και τα πάθη.
 
Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει μια μακρόχρονη δέσμευση, όλων όσων φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στα πολίτικά πράγματα, τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα πρέπει να είναι και το κριτήριο, με το οποίο θα τους επιλέξουμε. Είναι σαφές

Τσάμπα και βερεσέ

Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Ναι, σωστά το ακούσατε, όσο κι αν το χατε σπρώξει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, για να το ξεχάσετε.
Κι εγώ το ίδιο είχα κάνει, αλλά να, ορισμένα προβλήματα δεν εξαφανίζονται δια μαγείας
Πεποίθηση μου εξαρχής, πως οι εκλογές που πέρασαν, και αυτές που έρχονται είναι τσάμπα και βερεσέ
Σωστή και σοβαρή λύση για μια Ελλάδα που παραπαίει ακυβέρνητη, θα ήταν σαφέστατα μια οικουμενική κυβέρνηση με επικεφαλή έναν αξιόπιστο θεσμικά άνθρωπο. Για παράδειγμα τον Κάρολο Παπούλια ή κάποιον άλλον.
Η κυβέρνηση αυτή θα είχε σκοπό την υλοποίηση των επιτακτικών αναγκαιοτήτων της περίστασης και την αχρωμάτιστη δρομολόγηση με φιλοσοφία fast and furious, ορισμένων βασικών μεταρρυθμίσεων.
Χρονικό όριο διακυβέρνησης της θα ήταν αποκλειστικά και μόνο η εμφάνιση συγκεκριμένων μετρήσιμων αποτελεσμάτων και τίποτα διαφορετικό.
Ούτε κουτοπονηριές του τύπου "μέχρι του Αγίου πνεύματος θα κάτσουν", ούτε δηλώσεις του τύπου "είναι κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης" και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Δυστυχώς το παρασιτικό πολιτικό μας σύστημα ανθίσταται σθεναρά.
Και εν μέσω της χειρότερης κρίσης στη μεταπολιτευτική μας ιστορία, μιας κρίσης πολλαπλής που κυρίως όμως ξεκινά από βαθύτερα πολιτιστικά μοντέλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μας έσυρε σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς απολύτως κανένα νόημα.

Γιατί δε βρίσκω νόημα στις εκλογές?

1. Γιατί ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα για να εξέλθει της κρίσης είναι συγκεκριμένος και υποχρεωτικός, ανεξάρτητα του ποιός θα αναλάβει την υλοποίηση των μέτρων.
2. Γιατί είναι απαράδεκτο να περιμένουμε τις εκλογές, για να αποκατασταθεί η ομαλότητα στη λειτουργία του κράτους. Με λίγα λόγια, δεν επιτρέπεται το on και το off να το κρατά το κόμμα. Το κράτος είναι περιουσία των Ελλήνων πολιτών. Όχι της μερίδας που εκλέγεται κάθε φορά.
3. Γιατί οι συνδυασμοί που κατέρχονται προς εκλογή, δεν κομίζουν καινοτομία στην πολιτική προσέγγιση του προβλήματος, παρά επαναλαμβάνουν μονότονα, αστειότητες και ανεδαφικές προτάσεις, με μοναδικό σκοπό την άγρα ψήφων
4. Γιατί η Ελληνική κοινή γνώμη, δεν έχει επαρκή ψυχραιμία, επαρκή πληροφόρηση και κυρίως επαρκή παιδεία ώστε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στα σωστά ερωτήματα που κρύβονται πίσω από το πολιτικό μάρκετινγκ που διεξάγεται στις οθόνες μας.
5. Γιατί οι πολιτικοί μας στο μεγάλο τους σύνολο δεν είναι ικανοί ούτε σε προσωπικό, ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν από κοινού (μιας και αυτοδυναμία δεν παίζει) την 18η Ιουνίου.

Τα παραπάνω φυσικά είναι απολύτως υποκειμενικές θέσεις, τις οποίες έχω πολλάκις εκφράσει δημοσίως, από αυτό εδώ το blog.
Όπως επίσης έχω εκφράσει την άποψη, πως το διακύβευμα των εκλογών που έρχονται, δεν είναι τα σαχλά παλαιοκομματικά διλήμματα (μνημόνιο ή τανκς, ευρώ ή ποπκόρν κλπ) αλλά η ποιότητα και οι ικανότητες των ανθρώπων που θα κληθούν να εφαρμόσουν τις συμφωνημένες και προκαταβολικά εξοφλημένες, δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές και απέναντι στον εαυτό της.

Τι προτείνω λοιπόν εγώ?
Προτείνω να προτιμήσουμε ανθρώπους που φαίνονται πιο σοβαροί και πιο ικανοί να κάτσουν στο τραπέζι της κοινωνικής συναίνεσης αφενός και της ευρωπαϊκής προοπτικής αφετέρου, χωρίς "βαρίδια" που θα τους εκτρέψουν από πέντε βασικές προτεραιότητες που πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα.
Για το λόγο αυτό -εκτός των άλλων- απορρίπτω το ΣΥΡΙΖΑ. Διότι πρόκειται για έναν περιπλανώμενο θίασο, ένα τουρλουμπούκι απίθανων τύπων που επιδιώκουν τη σύγκρουση και την απομόνωση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό φυσικά είναι εις βάρος της χώρας.
Απορρίπτω τη Νέα Δημοκρατία, λόγω των "βαριδιών" που κουβαλά σα χώρος, και λόγω του ηγέτη της, του κ. Σαμαρά, που δεν είναι ικανός, ακόμα και μόνος του να τρέξει, να αποτελέσει δύναμη προοπτικής για μια Ελλάδα αληθινά φιλελεύθερη. Το ίδιο ισχύει για το ΠΑΣΟΚ με τον "λιγο" Βαγγέλη Βενιζέλο, που μια χαρά εξυπηρετεί ως μυστικοσύμβουλος ή καρδινάλιος Ρισελιέ. Για την πρόζα όμως, αποδεικνύεται ακατάλληλος και κουρασμένος, χωρίς φρεσκάδα.
Δίχως νιάτα και όρεξη και ο ευγενής κ. Κουβέλης. Που δεν έχει λόγο στα 70+ του να κατέρχεται στον πολιτικό στίβο και να πουλάει "πρόοδο" μέσω της αριστερής οδού. Που τόσα χρόνια κυριαρχεί με διορισμούς στο κράτος, με "προστασία", με αβάντζο στους υμέτερους.
ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλληλοεξουδετερώθηκαν στον πάνελ του κ. Παπαδάκη, κρίσιμου καταλύτη των επικοινωνιακών εξελίξεων όπως αποδείχτηκε.
Καμμένος δεν υπάρχει, όπως και Καρατζαφέρης.
Για το τέλος αφήνω την προτίμηση μου, εν απουσία καλύτερης πολιτικά ρεαλιστικής προσέγγισης. Τη συμμαχία Δράση-Δημιουργία Ξανά-Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Ξέρω πως θα στηρίξουν τις συνεργασίες με κέντρο τη ΝΔ μετεκλογικά, άρα η ψήφος πάει στον ευρύτερο φιλελεύθερο φιλο Ευρωπαϊκό χώρο. Δε θα σχολιάσω παραπάνω, τα πρόσωπα και τις θέσεις, καθώς το πολωμένο κλίμα δεν προσφέρεται για νηφάλια συμπεράσματα.

Παραμένω αισιόδοξος, στη σκέψη πως το θέατρο σκιών και η ταλαιπωρία της κοινωνίας, είτε έτσι, είτε αλλιώς, φτάνει στο τέλος της.
Το παλιό κατεστημένο καταρρέει, όποια μορφή και να επενδυθεί, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς, και από τα συντρίμμια του, δεδομένα θα αναδειχτούν νέοι συσχετισμοί, συμβατοί με το πνεύμα ευρύτερων συνεργασιών που αποσκοπούν στη σταδιακή αναδιοργάνωση της Ελλάδος, εντός της ερχόμενης 20σαετίας.