Ακροβατώντας στο χάος

Το σημερινό μου κείμενο θα είναι σύντομο, γιατί έχω κουραστεί να αναπαράγω δυσάρεστες συζητήσεις
Αν κάποιος πραγματικά το επιθυμεί, μπορεί να βρει σωρεία άρθρων και αναλύσεων στο διαδίκτυο, και να συγκρίνει με ανοιχτό μυαλό κάθε άποψη, προκειμένου να καταλήξει σε συμπεράσματα
Εγώ εκφράζω τη δική μου αντίληψη, και τη δική μου γνώμη, έχοντας τα ίδια ερεθίσματα με τους περισσότερους από εσάς, ζώντας κι εγώ μια δεδομένη γκρίζα καθημερινότητα με προβλήματα και μελλοντικά σχέδια
Γιατί τα λέω αυτά? Γιατί διαβάζοντας το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη εδώ : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5718 (σας προτείνω να τον παρακολουθείτε, διότι είναι μια ορθόδοξη πηγή πληροφόρησης για τα οικονομικά) σκέφτηκα ότι το μέλλον της Ελληνικής οικονομίας, ειλικρινά δε με ενδιαφέρει πια, όσο με καίει και με κόφτει το μέλλον και η εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας
Θα μου πείτε, το ένα αλληλεπιδρά με το άλλο. Έτσι είναι, πραγματικά η οικονομία μια χώρας, δίνει κατευθύνσεις. Μια χώρα με παραγωγή και ευημερία, έχει άλλες προτεραιότητες, έναντι μιας άλλης χρεοκοπημένης που στενάζουν οι κάτοικοι της από τη φτώχεια και τα αδιέξοδα
Όσον αφορά τα οικονομικά εγώ θα πω κάτι απλό: Είμαστε ένα κράτος που βιώνει μια μεγάλη μετάβαση, από ένα πρόσωπο σοβιετικού τύπου (όπως ήταν η Ρουμανία και η Βουλγαρία για παράδειγμα) σε ένα διαφορετικό, πιο σύγχρονο, πιο κοντά σε Δυτικά πρότυπα οργάνωσης και λειτουργίας. Αυτά τα πρότυπα λειτουργίας, είναι πιο κοντά σε φιλοσοφία αγοράς, δηλαδή συμμετοχή ιδιωτών σε (άλλοτε) κρατικά μονοπώλια (βλέπε ΔΕΚΟ κλπ δημόσιο) και ανταγωνιστικότητα. Αυτά τα πρότυπα, η Ελλάδα μπορεί να τα εφαρμόσει ανετότατα. Ξέρετε και ξέρω, ότι η Ελληνική οικονομία είναι στην πραγματικότητα σε καθεστώς βαθιάς ύπνωσης, για να μην πω στραγγαλισμού, μόνο και μόνο για να εξυπηρετούνται τα προνομιακά συμφέροντα των κρατιστών. Όπως αυτοί εκφράζονται υπέρ της διατήρησης του δημόσιου ελέγχου στα μέσα παραγωγής της Ελλάδας. Ποια είναι τα μέσα παραγωγής στην Ελλάδα? Οι υπηρεσίες στον πολίτη, από το δημόσιο. Βλέπετε δεν αναφέρω καν, την παραγωγή αγαθών και προϊόντων. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Στην Ελλάδα παράγουμε υπηρεσίες. υπηρεσία είναι και ο τουρισμός, υπηρεσία και ο δημόσιος τομέας. Είμαστε χώρα παροχής υπηρεσιών και όχι βιομηχανικών αγαθών, που φέρνουν τα πολλά λεφτά από εξαγωγές.
Επαναλαμβάνω. Τα νέα πρότυπα δυτικού τύπου, στην οικονομία, η Ελλάδα δεν πρέπει να τα φοβάται. Διαθέτει τους πόρους, τη γνώση και τα μέσα, να τα υιοθετήσει εύκολα και γρήγορα, και να γίνει παραγωγική και σύγχρονη. Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είναι απλά αλήτες, και τίποτα λιγότερο.
Ο Βαρουφάκης μας λέει στο άρθρο του, ότι η Ελληνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με χρηματοδοτήσεις του χρέους μας, ούτε με μνημόνια μονάχα, αλλά με συνολική λύση-πακέτο για την Ευρωζώνη. Κι εγώ μαζί σου κύριε Βαρουφάκη, τα λες πολύ σωστά.
Όμως τα μνημόνια χρειάζονται, για να κρατηθεί στη ζωή, αυτό το τέρας του δημοσίου που εμποδίζει κάθε πρόοδο και κάθε αλλαγή, μέχρι να μπουν σε μια σειρά, έστω και δια της βίας, έστω και με συγκρούσεις και ανατροπές, όσα πρέπει επιτέλους να γίνουν, για να απαλλαγούμε από τις αγκυλώσεις, και να εκτοξευτούμε στην πρόοδο. Μην το ξεχνάμε αυτό. Και μην ξεχνάμε ότι μπορούμε 100% να τα καταφέρουμε εάν το θελήσουμε. Ευκολότερα απ ότι νομίζουμε. Στο capital.gr διάβασα ότι ο κ. Πισσαρίδης πιστεύει, ότι είναι θέμα μιας 5ετίας να ανακάμψουμε. Και θέμα μιας 10ετίας να γίνουμε Δανία, εφόσον εφαρμοστούν όσα πρέπει. Λέτε να είναι άσχετος ο Πισσαρίδης?
Φεύγω από την οικονομία, για να έρθω στην κοινωνία που με πονά περισσότερο, γιατί είμαι κομμάτι της και με επηρεάζει με κάθε ανάσα της. Είμαι εργαζόμενος, είμαι πατέρας, είμαι νέος, είμαι σαν κι εσάς. Υποχρεωμένος να εργαστώ για να βγάλω προς το ζην. Στη μισθολογική κλίμακα του μέσου όρου, θιγόμενος ευθέως και σαδιστικά, από οποιοδήποτε νέο μέτρο παίρνει η φορομπηχτική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, εγκλωβισμένος στην ανάγκη κατανάλωσης των δημοσίων αγαθών (υγείας, παιδείας, ασφάλειας, δημόσιας διοίκησης κλπ) διότι παράγω νόμιμο και φορολογητέο εισόδημα, και δεν έχω άλλους "αφανείς" πόρους. Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, και δε θίγονται τα συνδικαλιστικά μου δικαιώματα, είμαι ένας απλός πολίτης, που ανησυχεί για τη χώρα του και προβληματίζεται από τις εξελίξεις. Και οι κοινωνικές εξελίξεις, δεν είναι ότι μια χούφτα μαλάκες συνεχίζουν να μουτζώνουν τη βουλή (δηλαδή τον εαυτό τους), αλλά ότι σώνει και καλά, κάποιοι θέλουν να ακολουθήσουμε το δρόμο των κρατών της βόρειας Αφρικής, πιστεύοντας ότι αυτή η μέθοδος αντιπροσωπεύει τον Ελληνικό λαό, δηλαδή εμένα και εσάς.
Αξίζουν το βρίσιμο οι βουλευτές? Το αξίζουν. Αλλά περισσότερο αξίζουν την κριτική και τη συζήτηση. Το διάλογο μέσα από τις υπάρχουσες διαδικασίες. Αξίζουν τις μούντζες οι υπουργοί? Τις αξίζουν, αλλά περισσότερο αξίζουν την αποδοκιμασία στις εκλογές, αυτοί και όσοι ιδεολογικά τους προτρέπουν να κάνουν δηλώσεις, άσχετες με όσα καθορίζουν οι καταβολές τους. Αξίζει την απαξίωση το πελατειακό σύστημα? Ναι την αξίζει, αλλά δε βλέπω με τι θα το αντικαταστήσουμε, ποιες είναι οι προτάσεις, ποιες οι εναλλακτικές, και το κυριότερο, ποιο το σχέδιο που προτείνεται από το διάλογο που πρέπει και επιβάλλεται, να διεξάγεται μέσα σε μια ανοιχτή δημοκρατία
Εγώ δε βλέπω διάλογο πουθενά. Βλέπω βία, φωνές, σαματά, δείξιμο και μπήξιμο, βαβούρα και υστερία, μέχρι και κατσαρόλες να χτυπούν. Δηλαδή κρότο. Ήθελα να ρωτήσω, όλοι αυτοί δεν ξέρουν Ελληνικά? Δεν έχουν γνώμη? Είναι μονάχα στόματα που ζητούν φαγητό, κώλοι που ζητούν καρέκλες, πέη που ζητούν μήτρες, και πρόβατα που ψάχνουν σελάγισμα από τον τσοπάνη?
Η μήπως όσοι καθόμαστε και προβληματιζόμαστε, είμαστε μαλάκες που ψάχνουμε τρόπο να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να μην παρασυρόμαστε από φωτιές που ανάβουν, έτσι τυφλά, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς στόχο και ουσία? Η ψυχραιμία φέρνει τα σχέδια και τις επιλογές. Η βία και η εκτόνωση, φέρνουν την ανάγκη για στόχους και θύματα
Αν αύριο γίνονταν εκλογές, τι θα άλλαζε? Θα ήταν υποχρεωτική η δημιουργία μιας οικουμενικής κυβέρνησης (εφόσον ο κόσμος αποδοκιμάζει τα υπάρχοντα κόμματα) και υποχρεωτική η διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, για νέα μέτρα στήριξης της οικονομίας. Και υποχρεωτική πάλι η δρομολόγηση μεγάλων δομικών αλλαγών του Ελληνικού συστήματος, προκειμένου να κάνουμε την αλλαγή. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ότι γίνεται και σήμερα
Η μήπως, αν έβγαινε οικουμενική, θα έβρισκαν μια άλλη λύση, που θα επέτρεπε να μη γίνουν απολύσεις, επαναδιαπραγμάτευση των εργασιακών σχέσεων (αναγκαστικά θα γίνουμε πιο φτηνοί ως εργατικό δυναμικό, και στον ιδιωτικό τομέα, αφού στο δημόσιο τα συνδικάτα δεν ξεριζώνονται), να μειωθεί η φορολογία και να ανακουφιστεί η κατανάλωση? Δεν υπάρχουν λύσεις στο τραπέζι, πάρτε το χαμπάρι. Όποιος και να βγει, τα ίδια θα κάνει. Τα έχω ξαναπεί, έχουμε απωλέσει το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης, σαν κοινωνία. Τρώμε περισσότερο απ όσο μπορούμε. Τέλος
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που εγώ εντοπίζω, στους ανθρώπους που μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας, και τελικά το κύριο θέμα του κειμένου μου, είναι το πρόβλημα της αντίληψης της πραγματικότητας. Ούτε τα μνημόνια, ούτε η σοβιετική δομή του κράτους, ούτε οι μούντζες, τίποτα. Η αντίληψη του κόσμου και της Ελληνικής κοινωνίας, για τον εαυτό της με αφήνει άναυδο
Και με κάνει να σκέφτομαι, το πρόβλημα του Έλληνα, είναι μόνο οικονομικό? Σίγουρα είναι πρωτίστως και κατά βάση, οικονομικό. Όμως μετά τον πόλεμο του '40, οι παππούδες μας, περπατούσαν ξυπόλητοι, που σημαίνει ότι και χωρίς λεφτά ζωή υπήρχε. Μη φτάσω όμως στο άλλο άκρο. Το πρόβλημα του Έλληνα σήμερα ποιο είναι τελικά? Τι θέλει αυτός ο τύπος? Τι ζητά?
Και καταλήγω, ότι ο Έλληνας σήμερα, ακροβατεί στο χάος, επειδή δεν ξέρει τι του γίνεται, γενικώς. Και δεν ξέρει τι θέλει, γενικώς. Αυτό, κύριοι, είναι το πρόβλημα μας
Γιατί αν είχαμε κοινωνική συνείδηση, ατομικό ήθος και στοιχειώδη λογική, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ σήμερα, να μη μπορούμε να αποφασίσουμε, τι θέλουμε να αλλάξει, πως αυτό θα αλλάξει, και σε τι βαθμό πρέπει να αλλάξει. Και να το ζητήσουμε, μέσα από τις επιλογές που μας προσφέρει το δημοκρατικό πολίτευμα. Είτε με τη σημερινή μορφή, είτε με κάποια καλύτερη, που πάντως θα πρέπει να προκύψει, μέσα από την ωρίμανση της κοινωνίας μας.
Ένα μέσον, για να συμμετέχω σε αυτό το διάλογο, με σαφή αιτήματα, και σαφείς στόχους, μου δίνει αυτό εδώ το βήμα, το blog μου, στο οποίο καταγράφω όποτε μπορώ, τις ιδέες μου
Η νίκη των ιδεών, η επικράτηση μιας αγαθής φιλοσοφίας, για την άνοδο του ατόμου και της κοινωνίας, για την αρετή και την ευημερία των πολλών, για την κοινωνία των πολιτών που στέκονται αλληλέγγυα, στους άλλους λαούς της Ευρώπης, υπηρετώντας τις πανανθρώπινες αξίες, είναι ο στόχος και το αίτημα μου, και αυτά θα συνεχίσω να καταθέτω με τη δύναμη της πένας μου
Κάθε παρέκκλιση από αυτές τις αρχές, είναι προδοσία, απέναντι στον εαυτό μου, και όσο έχω δυνάμεις θα κρατάω τη συνέπεια και το κέφι μου, όσο ψηλότερα μπορώ
Η Σώτη Τριανταφύλλου, μου είπε ότι "η λογική είναι μία", εννοώντας ότι, όσοι σκέφτονται με γνώμονα το καλό και την πρόοδο, υπηρετώντας αξίες και ηθική, ενώνονται υπό τη σκέψη, μιας νοητικής αποθήκης, έστω και αν ο καθένας διαθέτει δικά του εκφραστικά μέσα, άλλος φτωχότερα όπως ο γράφων, άλλως πλουσιότερα και θελκτικότερα, όπως η ίδια. Η ουσία του πράγματος παραμένει ίδια.
Απέναντι στο χάος, η γνώση, η σκέψη, ο διάλογος, και ο ανθρωπισμός, είναι τα όπλα μας.
Αυτά οφείλουμε να μοιράσουμε γύρω μας, αντί για μούντζες......