Το λένε όλοι, ακούστε όποιον καλό και ανοιχτόμυαλο άνθρωπο σας αρέσει, το πρόβλημα της Ελλάδας, είναι πρώτα και κύρια ΠΟΛΙΤΙΚΟ και όχι αμιγώς οικονομικό
Έχω γράψει κι εγώ πολλές φορές, συμφωνώντας με αυτούς τους καλούς ανθρώπους, ότι οικονομική λύση, καλώς ή κακώς θα εξευρεθεί. Είναι τέτοιες οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί, που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δε συμφέρει τους εταίρους μας, να καταρρεύσει η οικονομία της Ελλάδας.
Μην έχουμε όμως αυταπάτες, ότι αν παραμείνουμε στάσιμοι, δε θα μας αποκόψουν από την παρέα τους. Το έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, γιατί να διστάσουν τώρα?
Όμως πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε τι θα πεί "πολιτικό" πρόβλημα
Και για το λόγο αυτό θα παραθέσω ένα κομμάτι από ένα εξαιρετικό κείμενο που διάβασα στην Athens Voice, από τη -συνήθως ύποπτη- Σώτη, με τίτλο "O κύριος Μπίντερμαν και οι εμπρηστές":
"Το «Κακό» είμαστε εμείς οι ίδιοι που, όπως ο Μπίντερμαν, δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «όριο» και «κοινωνικό συμβόλαιο»: όριο στην καθημερινή συμπεριφορά, συμβόλαιο στην εφαρμογή των νόμων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρότι δημοκρατικά εκλεγμένες, δεν ασκούν πολιτική· φοβούνται να εφαρμόσουν την υπάρχουσα νομοθεσία και να επιβάλουν τον νόμο, την τάξη και τη δικαιοσύνη που προκύπτει από τον νόμο και την τάξη. Κι όμως αυτή είναι η αποστολή των κυβερνήσεων: να εξασφαλίζουν την εφαρμογή των νόμων και να επεξεργάζονται την αλλαγή τους όπου χρειάζεται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα η κατάσταση μοιάζει τόσο με τη δυστοπία του Τόμας Χομπς –μια κοινωνία βίας, αναρχίας και αυτοκαταστροφής"
Ορίστε λοιπόν, με πέντε απλές κουβέντες, τι είναι πολιτική και τί πολιτικό πρόβλημα. Δηλαδή για να τα κάνω ταληράκια και νιανιά, το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος, είναι ένα και απλό. Δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Τέλος. Γειά σας. Αυτό είναι και τίποτα παραπάνω. Τόσο εύκολο και τόσο κατανοητό. Απλό ακόμα και για τον τελευταίο κάτοικο αυτής της μικρής πατρίδας.
Όλα τα υπόλοιπα, έπονται. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ας διεκδικήσουμε τα βασικά, τα αυτονόητα. Ας μιλήσουμε για τα πραγματικά μας προβλήματα. Για την πόλη μας που είναι άβατο, και ντρεπόμαστε γι αυτή. Για την υγεία, στην οποία το φακελάκι είναι καθεστώς. Για την παιδεία που είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε στα φροντιστήρια. Για την αστυνομία που έχει απωλέσει το κύρος και την αποτελεσματικότητα της. Για τη δημόσια ζωή που μαστίζεται από αναξιοπιστία. Για τις γειτονιές μας που κάποτε γνωρίζαμε φίλους και συγγενείς, και τώρα κλειδαμπαρονώμαστε φοβισμένοι και ανασφαλείς, έρμαια κάθε έμπορου-βρυκόλακα δημοσιογράφου-καναλάρχη. Για τις δυνατότητες που έχουμε και το σύστημα που σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή, δε μας αφήνει να εκδηλώσουμε και να μεγαλουργήσουμε, με σκληρή δουλειά και θυσίες, αλλά ΕΛΠΙΔΑ
Να αγανακτήσουμε απέναντι σε αυτούς που μας έχουν πείσει ότι δεν υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Ότι δεν έχουμε προοπτική, ότι είμαστε ξοφλημένοι! Αυτοί αξίζουν τα γιαούρτια, αυτοί παράγουν αδιέξοδα και εκβιαστικά διλήμματα.
Ούτε εκλογές, ούτε δημοψηφίσματα, ούτε κωλοτούμπες. ΔΟΥΛΕΙΑ πάνω σε σχέδια, πάνω στους νόμους και τις αξίες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας αξιοπρεπών ανθρώπων
Θέλω πίσω την Αθήνα μου, αυτό με συγκλονίζει. Θέλω πίσω την αθωότητα και την αισιοδοξία μου
Θέλω αλήθειες όσο και να πονάνε, και θέλω και να πιστέψω, ότι αν προσπαθήσω μπορώ να φέρω τα πάνω κάτω
Τελειώνω με ένα κομμάτι-έκκληση, από το κείμενο του Θεοδωρόπουλου, με τίτλο "Κίνημα των 10: Να σιωπήσουν οι οικονομολόγοι":
"Να θυμηθούμε ότι για να υπάρξει διάλογος πρέπει πρώτα να υπάρξει λόγος- τουλάχιστον ένας. Κι αν κάτι λείπει αυτή τη στιγμή είναι ο πολιτικός λόγος. Ένας πολιτικός λόγος που θα σε πείσει ότι αξίζει τον κόπο να περάσεις τις θυσίες για να ζήσεις καλύτερα. Ένας πολιτικός λόγος που θα σου δείξει ποιο είναι αυτό το καλύτερα που προσδοκάς."
Περισσότερο όμως από το λόγο που απουσιάζει, και πουθενά δεν παράγεται, ούτε από το λαό, όλους εμάς, και τους πολιτικούς περισσότερο (ως κατεξοχήν φορείς του δημόσιου λόγου), απουσιάζει η ΣΚΕΨΗ και το ΌΡΑΜΑ από την Ελλάδα.
Και απουσιάζουν, γιατί η Ελλάδα, δεν παράγει πολιτισμό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια
Πολιτισμό που θα καινοτομήσει και θα αναδείξει την ξεχωριστή (η όχι) ταυτότητα του χώρου, του χρόνου και του λόγου. Του χτές, του σήμερα και του αύριο, όπως αυτά ενώνονται (αν ενώνονται) ιστορικά. Πολιτισμό που θα μας δείξει προς τα που να πάμε, όντας χαμένοι στα σκοτάδια και την αμετροέπεια των γεγονότων που βιώνουμε
Ο λόγος, είναι θεμέλιο της Πόλης. Ο νόμος, είναι ο σκελετός και η δομή της. Πολίτες, όλοι όσοι μετέχουν της συλλογικής-δημόσιας εμπειρίας, του να ζείς και να πράττεις μέσα στην Πόλη. Και διαμέσω του λόγου, να παράγεις πολιτισμό. Και μέσω του πολιτισμού, να παράγεις συλλογική μνήμη και ιστορία. Και να υπάρχεις ως ενεργό στοιχείο της Πόλης, και όχι ως κοτρώνα που πέφτει στα κεφάλια δικαίων και αδίκων, χωρίς λόγο και αιτία
Σήμερα, η ανάγκη για πολιτικό λόγο, για προτάσεις, για διεξόδους, είναι επιτακτικότερη από ποτέ. Είναι το οξυγόνο που θα τροφοδοτήσει τη δημοκρατία μας. Αν αυτό επιθυμούμε
Είναι η ασπίδα που διαθέτουμε, για να προσδοκούμε, ένα καλύτερο αύριο
No comments:
Post a Comment