Πολύ κακό για το τίποτα

Όταν έλεγα ότι "το σύστημα έκανε μια κωλοτούμπα", εννοώντας ότι χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα πίσω (δήθεν συναίνεση για τα μάτια των δανειστών μας) για να ξαναπλασαριστεί ως "δύναμη αλλαγής", αυτά ακριβώς που έγιναν τις τελευταίες μέρες, εννοούσα
Κοιλοπονούσε το βουνό και βρυχόταν πολύ καιρό, και όλοι νόμιζαν ότι θα γίνει μεγάλη καταστροφή, κατολισθήσεις, εκρήξεις και καταποντισμοί. Τελικά από μια σπηλιά βγήκε ένα ποντίκι, το οποίο έκανε θόρυβο, ο οποίος λόγω της ηχούς, ακουγόντας σαν να διαλύεται το σύμπαν
Καλύτερο μύθο, δε θα μπορούσε να μας αφηγηθεί ο παππούς μας Αίσωπος, για να συνδέσει διδακτικά τη φαντασία με την πραγματικότητα, στην Ελλάδα των "πολιτικών μεταρυθμίσεων"
Τσάμπα στεναχώρια και αναστάτωση και "τριγμοί του κατεστημένου". Το ζήτημα ήταν να αποκατασταθεί η τρικυμία μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, πράγμα που επετεύχθη με την εκλογή Βενιζέλου στο "αντι αυτού", αξίωμα. Και εφόσον όλοι λένε (εγώ δεν το λέω) ότι ο υπουργός οικονομικών είναι μικρός πρωθυπουργός, τότε όλα καλά, το λύσαμε το πρόβλημα. Και άσε τους άλλους να μιλάνε για εκλογές και κουραφέξαλα. Που καταντήσαμε λοχία.....
Εδώ καράβια χάνονται, και αυτοί όλοι, ασχολούνται με τα εσωκομματικά τους. Και το κάνουν με τον αίσχιστο και χειρότερο τρόπο, χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Ε που βάζουν στον κόσμο φυτίλια, και ανάβουν φωτιά και καίνε "σαν κλαδάκι" τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο. Εστω και αν αυτό το αύριο, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, κατα πως φαίνεται
Από τη μία ο κωλοτούμπας Γιωργάκης, ο πλέον ανίσχυρος πρωθυπουργός των τελευταίων ετών, και μια προσωπική απογοήτευση για τον υπογράφοντα που τον ψήφισε με δύο χέρια πριν 20 μήνες. Και τον ψήφισα με δύο χέρια, πιστεύοντας ότι θα φέρει νέα ήθη στην πολιτική. Αυτός, όχι μόνο δεν έφερε νέα ήθη (που για να λέμε την αλήθεια, το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν μπορούσε με τίποτα να εγγυηθέι ως φορέας πολιτικής επεξεργασίας ιδεών), αντιθέτως τίναξε στον αέρα και τα ελάχιστα στεγανά κοινής λογικής, που είχαν απομείνει στη δημόσια ζωή μας. Εγκαθιστώντας σε καίρια υπουργεία της κυβέρνησης, μέσα σε μια πρωτοφανή πολιτική και οικονομική κρίση, ανθρώπους ελάχιστους σε προσωπικό ανάστημα και ικανότητες. Καταφέρνοντας με τη λαθεμένη κρίση του, να καθυστερήσει και να υπονομεύσει τις αναγκαίες προσαρμογές της Ελλάδας, έτσι όπως συμφωνήθηκαν με τον Μνημόνιο 1.
Ας λένε όλοι οι άλλοι ότι ο υπουργός οικονομικών είναι μικρός πρωθυπουργός. Εγώ λέω ότι, αν δεν έχεις σχέδιο και δεν έχεις και τη σωστή ομάδα, δεν κάνεις τίποτα. Η οικονομική πολιτική είναι βασικό κομμάτι για την υλοποίηση της στρατηγικής σου. Αρκεί όμως να την έχεις και να θέλεις να την εφαρμόσεις. Με τα λόγια και τα ψέματα, κανείς δε μένει στην ιστορία Γιώργο. Και σα να μην έφτανε και τούτο, με τον ορισμό του Βενιζέλου σε κρίσιμο πόστο αυτή τη στιγμή, μετά την ανταρσία μέσα στο κόμμα, παραδέχεσαι την πολιτική και οριστική σου ήττα. Αν δεν ήσουν πρωθυπουργός στον τίτλο, τυπικά δηλαδή, θα είχες πάει σπίτι σου μαζί με τους κηπουρούς και τα "σύνδρομα Μπιρμπίλη", που εδώ και πόσο καιρό έγραφα ότι είναι "της πλάκας" άτομα, για τόσο δύσκολες δουλειές. Τα αυτονόητα όμως, στην πατρίδα μας, είναι πάντοτε ιδωμένα από την ανάποδη
Λέτε να υποστηρίζω το Βενιζέλο? Για να το πω λαϊκά, χεσμένο τον έχω και το Βενιζέλο και τους δελφίνους του. Καθώς και όποιον άλλον παίζει στην πλάτη της ανάγκης μας.
Το ίδιο χεσμένους έχω, και το Σαμαρά και τον Τσίπρα και τον Καρατζαφέρη και την Παπαρήγα. Που ζητούν εκλογές και αρλούμπες
Όσο λαϊκιστές και στενοκέφαλοι είναι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, άλλο τόσο είναι και η αντιπολίτευση. Και αυτοί ανεύθυνοι και λίγοι σε προσωπικό επίπεδο, για να ζητούν εκλογές. Να τις κάνουν τί? Θα σώσουν τη χώρα? Η θέλουν κι αυτοί να εκμεταλλευτούν προς ίδιο όφελος τις εξελίξεις, και άρα να κερδίσουν καμιά έδρα παραπάνω? Νομίζω την απάντηση την ξέρουμε όλοι
Αντί να ζητούμε όλοι, όλο το πολιτικό σύστημα εννοώ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση και πολίτες της Ελλάδος, την πιστή και ακριβή εφαρμογή του Μνημονίου 1 και 2 και 42 (που λέει ο λόγος) και την εφαρμογή των νόμων, ώστε να βιώσουμε μια πραγματική αλλαγή, αναλωνόμαστε στο ποιός θα πάρει τα "κλειδιά" της εξουσίας. Τέτοιο βίτσιο δεν το καταλαβαίνω
Λέμε όλοι, ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Πράγματι, δεν έχει,γιατί το πολίτευμα προσφέρει εναλλακτικές επιλογές, αρκεί κάποιος να θέλει να τις αξιοποιήσει. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα έχει κυβέρνηση. Και αντιπολίτευση και κοινοβούλιο. Αν θέλουν να επιτύχουν τη συναίνεση στην πράξη, και να αλλάξουν όλοι μαζί αρκετά πράγματα (αυτό θα σημάνει και την πολιτική τους επιβίωση τις επόμενες χρονικές περιόδους, αν δεν το έχουν καταλάβει) πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να κάνουν ΟΛΟΙ τη δουλειά για την οποία τους εξέλεξε ο λαός
Η κυβέρνηση, με όποιο σχήμα εξυπηρετεί τέλοσπάντων τις (τόσο σπουδαίες) ισορροπίες της, και τα διαπλεκόμενα λαμόγια με τα οποία κάνει τις δουλειές της, ας κάνει τη δουλειά της, σε ένα βαθμό, μέχρι εκεί που μπορεί να πιέσει και να αντέξει. Η αντιπολίτευση ας ελέγχει τα κακώς κείμενα και ας κρίνει δημόσια επί συγκεκριμένων θεμάτων τις πράξεις της κυβέρνησης και ας παρέχει στήριξη σε θέματα εθνικού συμφέροντος. Τέτοια θέματα είναι η αλλαγή του δημοσίου, οι αποκρατικοποιήσεις, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αναθεώρηση του συντάγματος, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, το μεταναστευτικό και η δημόσια ασφάλεια και τέλος η εφαρμογή όσων απαραίτητων μέτρων θα χρειαστούν ώστε η Ελλάδα να γίνει (επιτέλους) ένα ισότιμο με τα υπόλοιπα της Ε.Ε, δυτικό κράτος
Όλα τα υπόλοιπα, πραγματικά κανέναν δεν ενδιαφέρουν.
Προσωπικά, δέχομαι να αναλάβω το κόστος της αλλαγής του κατεστημένου που μας πνίγει σα χώρα, σε κάθε επίπεδο (όχι μόνο στα οικονομικά, αυτό είναι λάθος να το πιστεύουμε) εφόσον μου δωθεί από την κυβέρνηση, ένα πλάνο με χρονικό ορίζοντα, εντός του οποίου θα πρέπει να περιμένω άλλαγές και εξελίξεις. Διαφορετικά, εαν δε μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό μέτωπο αποκατάστασης της πολιτικής τους αξιοπιστίας και της φερεγγυότητας των συμφωνιών που κάνουν με την κοινωνία, τότε υπογράφουν το ξεπούλημα της δημοκρατίας στο χάος, την αναρχία και την καταστροφή
Θα ήθελα τελειώνοντας να αναφερθώ σε ένα άλλο σπουδαίο κατά τη γνώμη μου θέμα, το οποίο είναι απόλυτα σχετικό με όσα είπα παραπάνω.
Μετά από όλα τα λόγια και τις αναλύσεις για την οικονομική κρίση, που τελικά είναι Ευρωπαϊκή κρίση, αναρωτιέται κανεις, πως φτάσαμε ως εδώ, σε επίπεδο Ε.Ε. Και την απάντηση την έδωσαν άλλοι άνθρωποι, ψυχραιμότερη με την κοφτερή τους ματιά σε θεσμούς και πραγματικότητες που η ελληνική ειδησεογραφία δεν επικεντρώνει. Αυτοι οι άνθρωποι λοιπόν, μας λένε, ότι εδώ και καιρό στην Ευρώπη, την πολιτική την έχουν υποκαταστήσει οι αγορές κεφαλαίου. Θα μου πείτε, σιγά το νέο φίλε, είναι προφανές αυτό που μας λές.
Απαντά όμως, στο γιατί η Ενωση αυτή τη στιγμή, δε λειτουργεί ώς οντότητα κρατών με κοινό όραμα, αλλά ώς ετερόκλητο θησαυροφυλάκιο-χαρτοφυλάκιο ομολόγων και τραπεζικών προϊόντων, με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της αξίας του, και την ανάσχεση της οποιασδήποτε απώλειας κεφαλαίου. Όλοι μιλούν για ομόλογα και ασφαλίσεις κινδύνου, λες και αυτά είναι τα προβλήματα των λαών της Ευρώπης, που αντιμετωπίζουν την ανεργία, τα προβλήματα μετανάστευσης, την πτώση του επιπέδου ζωής τους, την απο-δημοκρατικοποίηση τους και τον υπερβάλλοντα υλισμό, σε σχέση με την πολιτιστική παραγωγή, τα προβλήματα του περιβάλλοντος και την ανάγκη για ένα καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης, τόσο σε ευρύτερο, όσο και σε τοπικό πεδίο, απαλλαγμένο από την περιττή γραφειοκρατία. Την ανάγκη για ανθρωπιστική παιδεία που θα αναδεικνύει τα κοινά και θα ενώνει τις συνειδήσεις των λαών, με άξονα την ιστορία και το κοινό μας όραμα.
Έτσι, η απουσία της πολιτικής, που είναι προκλητική και σκανδαλώδης, έχει υποκατασταθεί από την πολιτική των χρηματαγορών, οι οποίες αποφασίζουν, βάση των αριθμών, αν το χρέος πρέπει να είναι τόσο, αν το έλλειμμα είναι άλλο τόσο, αν οι δείκτες είναι έτσι, και όχι γιουβέτσι.
Τα προβλήματα σε Ευρώπη και Ελλάδα, δεν είναι προβλήματα λογιστικά, ούτε δικαιολογούνται όλα, επειδή οι τράπεζες και οι επενδυτές, επιθυμούν από τον κοπανιστό αέρα να απολαμβάνουν υπερκέρδη. Και ανακυκλώνουν στο μύλο της ενιαίας αγοράς, κεφάλαια και συνειδήσεις. Τα προβλήματα υπάρχουν επειδή κανείς δεν προσπαθεί σοβαρά να τα λύσει με τρόπο ρεαλιστικό και συμβατό με τις κατά τόπους ανάγκες. Αυτό θα πεί σύγκλιση, και κατά κύριο λόγο, είναι υπόθεση πολιτικής βούλησης
Αυτή η πολιτική βούληση που εκλίππει συστηματικά από την Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, και θα πρέπει να βγεί από το σεντούκι της μεταπολίτευσης, να ρεκτιφιαριστεί, να εκσυγχρονιστεί και να προσαρμοστεί στο σήμερα, για να φέρει κάποτε αποτελέσματα
Όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις, έπονται της βασικής. Που είναι η εξής μία : "Τι θέλουμε επιτέλους από τη ζωή μας?".......