Ερχόμενος το πρωί στη δουλειά, πέρασα από το Σύνταγμα.
Τι το ήθελα ο ανυποψίαστος να κοιτάξω προς την πλατεία, και να αντικρίσω ένα κατάπτυστο πανό, από κάποιους "αγανακτισμένους" με σύνθημα: "Ψηφίζετε μνημόνιο, κερδίζετε Γουδή".
Μάλιστα, εδώ καταντήσαμε, στην προβολή της οχλοκρατίας, ως κινήματος "πολιτικής παρέμβασης"
Σα δε ντρέπεστε όσοι το κρεμάσατε. Φασίστες, σκοταδιστές, τραμπούκοι, λαϊκιστές, κατακάθια της κοινωνίας. Που νοσταλγείτε εκτελέσεις και δίκες "εθνικής προδοσίας", τανκς και "εκκαθαρίσεις"
Ήθελα να 'ξερα, τι θα λεγε για αυτό το πανό ο Μίκης Θεοδωράκης, που γρήγορα γρήγορα, ξανά-τυλίχτηκε στο πέπλο του μύθου του, μετά τους κεραυνούς που εξαπέλυσε, ενάντια στο σύστημα, με τη "σπίθα" που άναψε. Σαν τον Σπίθα, το φίλο του Γιώργου Θαλάσση, του "Μικρού Ήρωα"
Μια άλλη φίλη μου, έγραφε χτες στο facebook, "μας ετοιμάζουν μια κοινωνία με μισθούς Βουλγαρίας, φόρους Σουηδίας και κοινωνικό κράτος Μαλάουι". Όταν τη ρώτησα, "ποιοι μας την ετοιμάζουν", απάντηση δεν πήρα. Άραγε υπάρχει μια απάντηση σε όλα αυτά? Είναι όλα μια σκοτεινή συνωμοσία που οι πράκτορες του κακού μας ετοιμάζουν? Είναι ένα σατανικό σχέδιο των Τούρκων να μπουν στην Ελλάδα, όταν αυτή διαλυθεί? Είναι προδιαγεγραμμένη κατάσταση, από τους εταίρους μας της Ε.Ε για να μας τιμωρήσουν για τις διαχρονικές μας σπατάλες? Δεν ξέρω, τι να σας πω
Εγώ αυτό που ξέρω και που βλέπω, είναι ότι αποδεικνύουμε για μια φορά ακόμα, ότι αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ στην Ελλάδα, είναι να πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών και των αληθινών μας προβλημάτων, στους άλλους. Πάντοτε, φταίνε κάποιοι άλλοι. Αυτοί να πληρώσουν. Αυτοί να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Αυτοί είναι οι προδότες. Αυτοί είναι οι ανίκανοι και οι αναποτελεσματικοί. Αυτοί μας εκμεταλλεύτηκαν και μας πήραν την παρθενία, ενόσω εμείς κοιμόμασταν νηφάλιοι, τον ύπνο του δικαίου και αγνού "λαού". Αυτού δηλαδή που σήμερα κρεμάει τα πανό στο Σύνταγμα ζητώντας την εκτέλεση των "προδοτών πολιτικών" σε ένα καινούργιο Γουδή.
Το να ψάχνεις μονίμως άλλοθι και φταίχτες, είναι το εθνικό μας σπορ. Αυτό δεν κάνουν οι "αγανακτισμένοι"? Γιατί πολιτική πρόταση, ιδέες, θετική σκέψη και ουσιαστική παρέμβαση, δεν κάνουν σε τίποτα. Απλά εκτονώνουν το θυμό και το συναίσθημα τους.
Βλέπετε, όταν δε συμμετέχεις σε κανένα σύστημα, όταν ξεχνάς ότι εσύ ψήφιζες πριν ένα χρόνο στις εθνικές εκλογές, και πριν λίγους μήνες στις τοπικές εκλογές της αυτοδιοίκησης, όταν βάζεις τη σημαία της Ελλάδας μπροστά "γιατί είναι εθνικό καθήκον", όταν ζητάς "συναίνεση", και άλλα πολλά, τότε απλά δε θέλεις να πάρεις πάνω σου το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί, να κάνεις την αυτοκριτική σου και να χαράξεις πορεία για μια νέα αρχή. Όπως μπορείς. Με όπλα φθαρμένα, με πόδια πληγωμένα, με πλάτη τσακισμένη. Όπως οι παππούδες μας. Δε θέλεις, αρνείσαι, απεμπολείς κάθε διάθεση για αλλαγή. Πετάς το μπαλάκι στην κερκίδα, δίνοντας της το δικαίωμα να αποφασίζει για σένα, χωρίς εσένα. Όμως αυτό δεν είναι το ζητούμενο? Όταν απέχεις συνέχεια, από το δημόσιο χώρο, γιατί ωφελείσαι και ο ίδιος ή γιατί "δε σε αφορά", τότε ξυπνώντας, θα βρεθείς σε μια άλλη πραγματικότητα, που με την ανοχή σου σχηματίστηκε. Εν τη απουσία σου, την αδιαφορία και την αναισθησία σου, συντελέστηκε η τερατογέννεση. Και για να φύγει το τέρας, χρειάζεται πρόταση, όχι αεροζόλ, ούτε μπού και ντού
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, και το σκεφτόμουν όλο το Σαββατοκύριακο, είναι το πως, όλοι ξέρουμε τι έφταιξε (μέσες άκρες), όμως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν προτείνει τίποτα.
Έγραφα τις προάλλες, ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, με αποκορύφωμα τους "αγανακτισμένους" που έχουν εντελώς ξεμωραθεί. Που έχουν γίνει όχλος λαϊκισμού, που ενσωματώνει -δυστυχώς- τις ακραίες αντιλήψεις, μέσα στην έκφραση του.
Και ξαναρωτώ σήμερα: Ξέρουμε τι θέλουμε? Που θέλουμε να πάμε?
Οι αλλαγές και οι ριζικές τομές, που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, για να προχωρήσει μπροστά και να γίνει ένα σύγχρονο δυτικό κράτος, απαιτούν ολοκληρωμένο σχέδιο, πολιτική πρόταση, διάλογο και αναθεώρηση θεμελιακών πυλώνων της δημοκρατίας μας. Χρειάζονται δουλειά σκληρή και συμμετοχή όλων όσων επιθυμούν αυτές τις αλλαγές. Προεξοφλώντας έστω, μελλοντικές απολαβές τους, ως αναθεωρητές, σωτήρες, εθνάρχες κλπ. Που βλέπετε να γίνεται ζύμωση και να βγαίνουν συμπεράσματα? Να προκύπτουν αιτήματα από μέρους του λαού?
Είναι δυνατόν να πάρω στα σοβαρά όσους λένε "να φύγει το χρέος"? Είναι αυτό πρόταση ή θέση, ανθρώπου που κατοικεί στην Ελλάδα του σήμερα? Η μήπως είναι κραυγή κάποιου ξεχασμένου σε ένα πατάρι ατόμου, που προσγειώθηκε στη γη, χτες το βράδυ? Κοροϊδευόμαστε?
"Εσείς τα κάνατε, εσείς να βρείτε λύση"? Ποιοι είστε εσείς? Και αν εσείς, είστε "εσείς", εμείς ποιοι είμαστε σε σχέση με εσάς? Εμείς δεν είμαστε παρόντες? Δεν είμαστε πολίτες? Δεν είμαστε άνθρωποι? Δε ζούμε στην Ελλάδα?
Αυτό που χρειάζεται σήμερα, αυτή τη στιγμή, είναι να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε τι θέλουμε. Να πάρουμε θέση, να δηλώσουμε άποψη, να δώσουμε στίγμα και παρουσία. Σε κάθε τομέα που μπορούμε να καταλάβουμε. Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε με κάθε λεπτομέρεια, οικονομικά, πολιτικές επιστήμες, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Είναι ανάγκη να ξέρουμε να σκεφτόμαστε με τη λογική μας
Πως θα καταλάβουμε, προς τα που τραβά το καράβι η Ευρωπαϊκή Ένωση (με το ζόρι τελικά γιατί με το καλό είδαμε τι γίνεται, "αγανακτήσαμε"), τι μέλλει γενέσθαι, ποια η δική μας θέση μέσα στις εξελίξεις, ποιες οι ευκαιρίες και τα οφέλη που θα αποκτήσουμε, όσοι δε μετέχουμε του σημερινού κομματικού κράτους?
Και τέλος, θα ήθελα να πω κάτι ακόμα. Αγανακτώ κι εγώ, με τις δηλώσεις διαφόρων επαϊόντων που άκριτα και ανερυθρίαστα, εξαγγέλουν από τα κανάλια και τις εφημερίδες, ότι πρέπει να αλλάξει το δημόσιο, χωρίς να λένε πως. Δηλαδή ρε μάγκες, ένα λεπτάκι. Το δημόσιο το αποτελούν 1,5 εκατομμύρια Έλληνες. Αν υπολογίσετε και τις οικογένειες τους μιλάμε για το 1/3 του Ελληνικού πληθυσμού. Ποιος θα το αλλάξει και θα το ξεκουνήσει αυτό το δημόσιο? Τα θέλουμε και τα λέμε όλα αυτά? Δηλαδή θα στραφούν οι μισοί Έλληνες, που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, οι "απέξω", ενάντια στους άλλους μισούς τους "απο μέσα"? Εμφύλιο θέλουμε η μια καλύτερη ζωή για όλη την κοινωνία? Και τελικά, οι δημόσιοι ευθύνονται που εργάζονται? Ή το πελατειακό σύστημα, το οποίο χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα, να είναι βαρίδι και πρόβλημα?
Αν δεν υπάρξει πολιτικό σχέδιο, που να προδιαγράφει ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από την αναθεώρηση των κακώς κειμένων που ζούμε καθημερινά, βάζοντας ένα ρεαλιστικό στόχο, ένα χρονικό ορίζοντα, τότε το όργιο της ανευθυνότητας που αυτή τη στιγμή καταπνίγει κάθε δημοκρατική πρόταση διαλόγου, θα σημάνει την άνευ προηγουμένου, καταστροφή μας, σε κάθε επίπεδο
Χρεός μας, να προτάξουμε θετική σκέψη, και προτάσεις-αντίβαρα, στο χυδαίο λαϊκισμό, που μονάχα αίμα και εκδίκηση μπορεί να παράξει, και πάντως όχι καμία ουσιαστική αλλαγή στη νοοτροπία του Έλληνα "χαβαλέ" που ξύπνησε το 2011.
Οι "φίλοι" μας οι Τούρκοι, μας έδωσαν το παράδειγμα. Με την τεράστια ανάπτυξη τους, το ρυθμό ανοικοδόμησης των οικονομικών τους, τις εξαγωγές και το δυναμισμό τους, την εξωστρέφεια της κυβέρνησης Ερντογάν που ανατρέπει εκ βάθρων τα όσια του Κεμαλισμού, φέρνοντας μια ώρα νωρίτερα τη σύγκλιση με τη Δύση (και άρα κατοχυρώνεται ως ισότιμος συνομιλητής και τοποτηρητής της, στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο), μας πετάνε έξω, από τις εξελίξεις. Μας κάνουν, όσα κάναμε εμείς στα Σκόπια πριν χρόνια. Με την οικονομική τους ευρωστία, μας πετάνε στο περιθώριο και μας παίρνουν τουρισμό, και επιρροή στα Βαλκάνια, αφού σε λίγο θα αγοράσουν τα πάντα. Κι εμάς μαζί
Αυτό που χρειαζόμαστε ΣΗΜΕΡΑ, είναι δουλειά, οργάνωση και όραμα.
Όλα γίνονται, ας αφήσουμε την "αγανάκτηση" και τις αηδίες, και ας ξαναχτίσουμε τη χώρα!!
No comments:
Post a Comment