Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες?

Διαβάζοντας τελευταία το βιβλίο του Γιάννη Καψή "Κουβεντιάζοντας με τον Ανδρέα, ρητά και απόρρητα", βούτηξα ως ενήλικας σε μια εποχή που έζησα όντας παιδί. Το 1981 ήμουν μόλις 6 ετών.

Μια εποχή που σήμερα σύσσωμη η νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία που μας επέβαλαν οι Τροϊκες και το Βερολίνο, καθώς και οι επίσημοι αντιπρόσωποι τους στην Ελλάδα, οι τριμερείς κυβερνήσεις και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, θεωρεί τον κακό δαίμονα της. Το αίτιο εξαιτίας του οποίου όλα τα δεινά του τόπου δημιουργήθηκαν και μας καταβαράθρωσαν ηθικά και οικονομικά.

Έχω επανειλημμένως αναπτύξει τις δικές μου θέσεις σε αυτό το χώρο και έχω μεταφέρει προσωπικές σκέψεις για την εποχή, τις οποίες δε θέλω να τις επαναλάβω. Δεν δέχομαι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου υποθήκευσε την Ελλάδα--αντιθέτως.

Υποστηρίζω ότι η εποχή ΠΑΣΟΚ της πρώτης 8ετίας ήταν μια φωτεινή εποχή λαϊκής κυριαρχίας και σταθερού βηματισμού προς μια δυνατή και αυτόνομη Ελλάδα, εθνικά κυρίαρχη στο χώρο ευθύνης της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Με ηγεσία αντάξια του ρόλου της, στιβαρή και πατριωτική σε κάθε επίπεδο. Εστιασμένη στην υπέρ της κοινωνίας και των αφανών λαϊκών στρωμάτων, αναδιανομή του πλούτου. Πλούτου που επίσης υποστηρίζω ότι λόγω της Ελληνικής ιδιαιτερότητας της οργάνωσης της οικονομίας ταυτόχρονα με την εποχή της αποβιομηχανοποίησης της Ευρώπης, δεν ήταν δυνατό να παραχθεί με τους ίδιους όρους, όπως συνέβαινε σε παλιότερες εποχές.

Έχω επανειλημμένως επιμείνει στο ότι τα Μνημόνια είναι σωστές και ενδεδειγμένες λύσεις αναφορικά με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος για να εκσυγχρονιστεί σε κάθε επίπεδο. Είμαι κάθετα ενάντιος στις μεθοδεύσεις και τις συμπαιγνίες των τοπικών και Ευρωπαϊκών συμφερόντων που τελικά προβάλλουν συνεχόμενα κωλύματα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων αυτών και στο τέλος απλά στέλνουν το λογαριασμό τον απλό πολίτη, τον Έλληνα που δε φταίει σε τίποτα. Και η Ελληνική κοινωνία διαλύεται οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, βυθισμένη στην εσωστρέφεια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριζε ότι οικονομική ανάπτυξη δίχως εθνική κυριαρχία δεν είναι εφικτή. Η σημερινή πραγματικότητα έρχεται να τον ξανά-δικαιώσει, με τις τρομερές συνέπειες της Ελληνικής κρίσης. Μιας κρίσης που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι απολύτως ευθύνη της Ελλάδας (είναι στο βαθμό που δεν ήμασταν έτοιμοι, οικονομικά εύρωστοι και παραγωγικοί) ενώ οι μεγάλες αιτίες της έχει ειπωθεί πως πρέπει να αναζητηθούν σε ένα πλατύτερο φάσμα ερμηνείας της γεωπολιτικής. Το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.

Με λίγα λόγια πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ελληνική και η Κυπριακή κρίση, δεν ήταν (μονάχα) αποτέλεσμα της κατάρρευσης του οικονομικού μας μοντέλου (όπως θέλουν επίμονα και συστηματικά να μας πείσουν) αλλά ήταν μια συνειδητή απόφαση των ελίτ της Ευρώπης, προκειμένου να ελέγξουν διαμέσω της "οικονομικής κατοχής" την εθνική κυριαρχία (δηλαδή τις εθνικές πολιτικές αποφάσεις και την γενικότερη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου) του Ελληνικού χώρου, ρυθμίζοντας έτσι τις εξελίξεις στο γεωπολιτικό παιχνίδι της ενέργειας. Δηλαδή των κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου, τις διελεύσεις των αγωγών αερίου από και προς την Ευρώπη, τον έλεγχο των θαλασσών και του εναερίου χώρου, σε σχέση με τα ενδιαφέροντα και τις συμμαχίες των Αμερικάνων και των Ρώσων παικτών.

Με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε να ελεγχθεί ο Ελληνικός χώρος, εντός μιας ευρύτερης Ευρωπαϊκής δημοκρατίας? Εκτός από την αξιοποίηση της ευκαιρίας που ο "αδύναμος κρίκος" Ελλάδα, προσέφερε, με αφορμή την Ευρωπαϊκή κρίση χρέους? Άρα και η χρεοκοπία της και η επακόλουθη εγκατάσταση Διευθυντηρίου με στόχο την απαλλοτρίωση των εθνικών πηγών πλούτου? Και τον έλεγχο κάθε είδους συμφωνιών που τελικά ενισχύουν την οικονομική και την πολιτική αυτονομία της χώρας σε διπλωματικό επίπεδο?

Δε μου αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας και δεν παραθέτω τις παραπάνω παραδοχές επειδή θέλω να δώσω άλλοθι στην κακοδιαχείριση και τη διαφθορά. Η στο παρασιτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο οικονομίας με δανεικά. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι αφαίρεσαν από την Ελλάδα τη δυνατότητα καλύτερων διαπραγματεύσεων όπως αυτές που επέτυχαν οι υπόλοιπες χρεοκοπημένες χώρες του Νότου. Ακόμα και η Ιρλανδία. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι δημιούργησαν ένα ασφυκτικό εσωτερικό μέτωπο το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί ανορθόδοξα και επιλεκτικά υπέρ των ελίτ που δημιουργήθηκαν μεταπολιτευτικά, διαδεχόμενα τις παραδοσιακές πλουτοκρατικές ελίτ του τόπου. Και τελικά να μην προχωρούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την αναδόμηση μιας κάποιας οικονομικής δραστηριότητας δε ορθολογικούς πυλώνες.

Όμως δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα επελέγη να "θυσιαστεί" μοναχά διότι ήταν δημοσιονομικά απείθαρχη και διεφθαρμένη χώρα. Πιστεύω πως συνέτρεξαν και πολλοί άλλοι λόγοι, ενδεχομένως περισσότερο σοβαροί στην παγκόσμια και τοπική σκακιέρα. Ένας από τους λόγους αυτούς είναι και το ενεργειακό παιχνίδι. (Σημερινό δημοσίευμα της Financial Times μιλάει για προσέγγιση Τουρκίας και Ισραήλ, δυο παραδοσιακών εχθρών, υπό την ευλογία των Αμερικάνων, με σκοπό την συνεργασία στο πεδίο του φυσικού αερίου!!!)

Το κόστος της διάσωσης της Ελλάδας είναι πολλαπλάσιο από το να συνεχιζόταν ο δανεισμός της από τις αγορές με τους ίδιους όρους. Και να μη συνέβαινε τίποτα απολύτως-καμιά χρεοκοπία. Γιατί αλήθεια, κάποια στιγμή οι αγορές, σταμάτησαν να δανείζουν την Ελλάδα? Δε γνώριζαν σε ποιόν δανείζουν? Θέλετε να πιστέψω ότι οι αναλυτές της JP Morgan ή κάποιοι οίκοι αξιολόγησης έχουν την "ελαστικότητα του πνεύματος και την θεσμική ευελιξία" της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας? Ώστε να αποδεχτούν τη δημιουργική λογιστική της ΕΛΣΤΑΤ για παράδειγμα?

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστή από την εποχή που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το 2007 υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι τα πράγματα πάνε πάρα πολύ άσχημα στην οικονομία. Ωστόσο τίποτα δεν έγινε προς αυτή την κατεύθυνση, αντιθέτως οι αρμόδιοι πέταξαν το μπαλάκι στην εξέδρα (για μια ακόμη φορά). Γιατί άραγε? Ήταν ήδη πολύ αργά? Και τελικά πότε ξεκίνησε η κατάσταση να είναι ανεξέλεγκτη? Πότε το έλλειμμα και το χρέος κατέστη αδύνατο να περιοριστούν με τα συμβατικά μέσα που είχε στο οπλοστάσιο της το εγχώριο πολιτικό σύστημα? Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό? Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει απάντηση. Όλοι μας λένε πότε "ξεκίνησε το κακό" (την εποχή Ανδρέα) όμως ο Ανδρέας δεν χρεοκόπησε τη χώρα--έτσι τουλάχιστον μας δείχνουν όλοι οι οικονομικοί δείκτες της εποχής. Μάλλον το αντίθετο.

Όσοι μας λένε πότε "ξεκίνησε το κακό", μας λένε επίσης ότι το Δημόσιο φταίει για όλα. Εντάξει, το δημόσιο είναι ένα μεγάλο κόστος σε σχέση με την ισχνή παραγωγική και κατ επέκταση εξαγωγική μας δυνατότητα. Το άλλο μισό του προβλήματος που έγκειται στην Ελληνική ιδιαιτερότητα της οργάνωσης της οικονομίας μας, στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα (δημοσιονομικό και εμπορικό ελλειμματικό ισοζύγιο--οι δύο αδερφές της κρίσης). Όμως αυτό το ελλειμματικό δημόσιο ήταν ο λόγος που σταμάτησαν να μας δανείζουν οι αγορές? Τι τους ενδιέφερε αλήθεια? Το πως ο εκάστοτε υπουργός εργασίας διαχειρίζεται τις εργασιακές σχέσεις σε μια άκρη της Ευρωπαϊκής χερσονήσου? Η το αν διορίζονται οι ΔΥ με ρουσφέτι η μέσω ΑΣΕΠ? Μην τρελαθούμε. Αυτά ήταν δικά μας εσωτερικά προβλήματα, όπως και το γεγονός ότι η οικονομία μας δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα ελεύθερη αγορά. Σε κανέναν κλάδο της, πλην μικρών εξαιρέσεων.

Θα ήθελα να σταματήσω εδώ τις σκέψεις μου, αναφορικά με το όλο ζήτημα. Πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να γράψει βιβλία ολόκληρα αναλύοντας τις παραμέτρους. Προσωπικά αυτό που διαπιστώνω είναι πως με τα Μνημόνια, και τις συνθήκες τις οποίες μας οδήγησαν στα Μνημόνια, εκχωρήσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Τελευταία το ίδιο συνέβη και με την Κύπρο για διαφορετικούς λόγους. Εκεί "ανακάλυψαν" ότι οι Ρώσοι είχαν μαύρες καταθέσεις. Τι σύμπτωση! Την ίδια εποχή που συζητείται το θέμα των ΑΟΖ καθώς και η υπογραφή των συμφωνιών για την παροχέτευση του Αζερικού αερίου προς την Ευρώπη. Αλλά και η συνεκμετάλλευση των γειτονικών κοιτασμάτων Ισραήλ και Κύπρου. Που θα έδινε μια πολύ ισχυρή διπλωματική θέση στη Μεγαλόνησο, μεσο-μακροπρόθεσμα.

Τροφή για σκέψη.....