Αριστερά και κράτος

Αναδημοσίευση του κειμένου μου από τη Μεταρρύθμιση

Τι ονομάζουμε, αλήθεια, «ιδιωτικό» και τι ονομάζουμε «δημόσιο»;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «ιδιωτικός/δημόσιος χαρακτήρας» και «ιδιωτική/δημόσια λειτουργία»; Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ της Αριστεράς και του κράτους στην Ελλάδα του σήμερα;

Αυτά και πολλά άλλα συναφή ερωτήματα, απασχολούν τους πολίτες που ενδιαφέρονται να σταθούν κριτικά απέναντι την πολιτικοκοινωνική θολούρα των ημερών. Και να εντρυφήσουν στο πραγματικό διακύβευμα της εποχής, που δεν είναι άλλο από την εμπέδωση της πραγματικής δημοκρατίας των λαών, απέναντι στα ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να συνδέουμε την Αριστερά ως χώρο, ως έννοια και ως κοινωνικό στόχο, με το κράτος και τις λειτουργίες του κράτους. Όσοι το κάνουν, είναι βαθιά μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, ως προς το βαθύτερο αίτημα της Αριστεράς, που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της αδικίας που (σε κάθε επίπεδο) δημιουργεί το υπάρχον καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Το σημερινό κράτος με τη δομή, τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, δεν προστατεύει τον πολίτη από την αδικία. Αντίθετα, ενισχύει και επεκτείνει την επίδραση και την επιρροή του συστήματος, εις βάρος των πλέον αδύναμων. Των μη προνομιούχων. Η πολυνομία, η πολυπλοκότητα, η αδιαφάνεια και η απουσία αποτελεσματικού ελέγχου, έχουν μετατρέψει το κράτος σε Βαστίλη. Και τον Έλληνα πολίτη σε φυλακισμένο, δίχως την αποτελεσματική προστασία του νόμου, που θα έπρεπε να διαχέεται κάθετα, από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνίας.

Το σημερινό κράτος με τον τρόπο που διοικείται, είτε αυτό αφορά την κυβέρνηση, είτε το σύνολο -σχεδόν- των πολιτικών φορέων που συμμετέχουν σε αυτήν (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού, για τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενδιαφέρεται να συντηρήσει ένα συγκεκριμένο status quo, ανακόλουθο με την πραγματική θέληση των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Ενδιαφέρεται να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα, αυτονομημένη από το σώμα των εξελίξεων, από τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν παντού τριγύρω.

Το σημερινό κράτος, τελικά, δεν ανήκει στο λαό. Δεν είναι δημόσιο. Δεν είναι προσβάσιμο και λειτουργικό για τους πολλούς, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν αναχαιτίζει τον άγριο καπιταλιστικό χαρακτήρα των αγορών. Είναι ένα κράτος ιδιωτικοποιημένο από ομάδες εξουσίας και συμφερόντων, που έχουν οικειοποιηθεί τις δομές, τη διάρθρωση και τη στελέχωσή του. Είναι ένα κράτος δημόσιου χαρακτήρα, αλλά ιδιωτικής λειτουργίας. Είναι ένα κράτος που άγεται και φέρεται από την ολιγαρχία, δίχως να νοιάζεται για την πλειοψηφία που υποτίθεται πως προστατεύει. Είναι ένα κράτος που δεν ελέγχεται από το λαό, εις το όνομα των συμφερόντων του, αλλά απλώς νομιμοποιείται από μια (απαξιωμένη) εκλογική διαδικασία. Για να διαιωνίσει την άδικη και αντιδημοκρατική του υπόσταση, κόντρα σε κάθε σύγχρονη λογική διακυβέρνησης, όπως αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με αυτό το κράτος;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η προοδευτική παράταξη, με την ιερή αγελάδα του κρατισμού, που νέμεται την εξουσία εις βάρος του πολίτη;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με όσους παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές και τους προοδευτικούς, εντός κι εκτός Βουλής, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με το κράτος-δεξί χέρι των αγορών, των συμφερόντων και της διαπλοκής στην Ελλάδα;

Απολύτως καμία σχέση δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο και όσοι πίστεψαν βαθιά στις αξίες της Αριστεράς, εκδιώχθηκαν και εξοστρακίστηκαν από αυτούς που «είδαν» στο όραμα τις «ευκαιρίες», προσωπικούς και ιδιοτελείς στόχους.

Η αλήθεια της Αριστεράς περιθωριοποιήθηκε από αυτούς που έψαχναν μια «όμορφη ουτοπία», για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν «κομματικές νομενκλατούρες». Από αυτούς που την Αριστερά τη θέλουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και όχι μια υγιή πρόταση μεταρρυθμίσεων, αλληλεγγύης και κοινωνικής προόδου. Από αυτούς που «μπερδεύουν» την Αριστερά με το κράτος, γιατί το κράτος το θέλουν ως μέσον και πρόφαση για να εγκαταστήσουν τον δικό τους αυταρχισμό. Από τους ψεύτες και τους κλέφτες, που ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα», για να συνεχίσουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Θέλουν να κυβερνούν το δημόσιο (το κράτος) με νοοτροπία ιδιώτη. Για τον εαυτό τους και τις παρέες τους. Να μιλούν για «δημόσιο χαρακτήρα», λειτουργώντας με ιδιωτικά αντανακλαστικά. Εντός μιας περιχαρακωμένης από στεγανά, απόλυτα ελεγχόμενης «δημοκρατίας». Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτικού χαρακτήρα επενδύσεις», με νοοτροπία δημοσίου, κρατικοδίαιτη. Με σκοπό να βάλουν χέρι στον κόπο και το μόχθο του ιδιώτη, με εξοντωτικές φορολογίες και αισχρά χαράτσια, τάχα μου για να εξυπηρετήσουν «κοινωνικές αναγκαιότητες». Μας λένε παραμύθια για «λαϊκή κυριαρχία», την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τις πιο βάναυσες πολιτικές στα κεφάλια των φτωχών. Που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνει», καταδιωκόμενοι από τους «βρικόλακες» του κρατισμού.

Η Αριστερά ξεκινά από τη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη βάση της αναδιανομής των αγαθών και του εξανθρωπισμού των καπιταλιστικών πρακτικών. Από τη βάση πως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, στις κρατικές παροχές. Από τη βάση της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών, ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Άρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα τυφλό και κουφό κράτος - πάροχο αγαθών και υπηρεσιών, ούτε για ένα κράτος επιχειρηματία, που παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίσει τα ιδιωτικοποιημένα συμφέροντα των «δημόσιου χαρακτήρα» λειτουργών του. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα κράτος αντικαταστάτη ή υποκατάστατο του καπιταλισμού των αγορών, που θα αναπαράγει τις αδικίες και την καταπίεση στα αδύναμα λαϊκά στρώματα. Κάθε άλλο!

Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος θεματοφύλακα της έννομης τάξης, άγρυπνο τοποτηρητή για λογαριασμό του λαού και προς το συμφέρον του λαού. Για ένα κράτος μεσάζοντα και ισορροπιστή ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και τα συμφέροντα των πολιτών. Για ένα κράτος ρυθμιστή και διευκολυντή, που δίνει λύσεις στα προβλήματα, διαιτητεύοντας αποτελεσματικά σε κάθε κοινωνική σύγκρουση. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος που θα παρεμβαίνει για να μετατρέψει την «εξουσιαστική καταπίεση» σε «δημοκρατική διακυβέρνηση» και θα νομοθετεί με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι εθνικές και κομματικές ντιρεκτίβες, βγαλμένες από το κακό μας παρελθόν. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος Ελληνικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής και πεποιθήσεων, έτσι όπως έχουν αυτές αναδειχτεί με ιδιαίτερο τρόπο, σε αυτή τη δική μας, γωνιά της γης.

Η Αριστερά δε χρειάζεται το κράτος για να ασκεί εξουσία μέσω αυτού. Γιατί η εξουσία της Αριστεράς είναι η εξουσία του λαού. Είναι η θέληση και η βούληση των ανθρώπων που υποφέρουν από ανελεύθερα, ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, καταπιεστικά και πλουτοκρατικά καθεστώτα. Δύναμη της ανατροπής της αδικίας, δεν είναι καμία ντόπια ή ξενόφερτη εξουσία που επιβάλλεται στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Δύναμη ανατροπής της αδικίας είναι η διαρκής πάλη του λαού με τους δυνάστες του - αστούς και πλουτοκρατία, σε όποιο πόστο και να είναι αυτοί τοποθετημένοι. Εντός ή εκτός κράτους. Με δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα. Με δημόσια ή ιδιωτική λειτουργία.

Η Αριστερά ζητά το δίκιο. Το δίκιο είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Ποιά είναι η Αριστερά που θέλουμε

 Αναδημοσίευση άρθρου μου από τη Μεταρρύθμιση

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις και συμβιβασμούς. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η Αριστερά που θέλουμε. Ποιο είναι το όραμα της Αριστεράς στη σύγχρονη Ελλάδα και πως αυτό το όραμα θα γίνει πολιτική. Πέρα και έξω από κομματικά στεγανά και τους ιστορικούς εγκλωβισμούς. Πέρα από ιδεολογικές και «κληρονομικές» αγκυλώσεις. Πέρα από ένα λόγο στείρο και ξύλινο, εμποτισμένο συναισθηματικά με το σπόρο της αντίδρασης χωρίς αντίκρισμα.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, διαδίκτυο, συζητήσεις σε μικρές και μεγάλες - πολιτικά ανήσυχες παρέες. Πολύχρωμα και πολυσυλλεκτικά think tanks. Νεολαία γεμάτη δύναμη αλλά και προβληματισμό που αναζητά σημεία αναφοράς. Μια προοδευτική συνισταμένη ως φάρο πορείας, μέσα στην πολυσήμαντη κρίση της εποχής μας. Κρίση βαθιά πολιτισμική για την Ελλάδα. Κρίση ταυτότητας, θεσμών και ιδεολογιών.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά, και αναφέρονται στην κομματική της εκπροσώπηση στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Στο ΚΚΕ, στη ΔΗΜ.ΑΡ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στους Οικολόγους (παλιότερα) ακόμα και στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Και ρωτούν τι κάνει η Αριστερά για τα προβλήματα των Ελλήνων. Ποιές είναι οι θέσεις και το πρόγραμμα της; Τι προτείνει για τη βελτίωση της ζωής μας; Κι εκεί που περιμένεις, βροχή προτάσεων και αντιπροτάσεων, καταιγισμό απόψεων και προσεγγίσεων - μια δημιουργική αναμπουμπούλα - πέφτει σιωπή απόλυτη και σιγή ασυρμάτου. Και για να βρεθούν απαντήσεις ξεθάβονται από τα κόκκινα σεντούκια παλιά συγγράμματα-εγκυκλοπαίδειες φρονημάτων, «ιερές αγελάδες» και κομματικά εικονίσματα, θέσφατα και φιρμάνια, «στρατηγικές γραμμές» και δημοσκοπήσεις αγωνίας. Και η αμηχανία καλά κρατεί.

Όλοι μιλάνε για τη Αριστερά, και μιλάνε για το μικρό ξαδελφάκι τους. Αυτό με τα κοντά παντελονάκια και τη σφεντόνα στην τσέπη, που φτιάχνει το μαλλί καρφάκι και βγαίνει στην πλατεία «αγανακτισμένο» να φωνάξει και να «πληγώσει» το σύστημα. Αυτό το μικρό, το άψητο στις δυσκολίες της ζωής. Που άλλοτε μας τα λέει σωστά, άλλοτε μας τα λέει περίεργα, άλλοτε πάει με τα μπουλούκια των πολλών-παρασυρμένο από το πάθος τους, κι άλλοτε κάθεται μονάχο του σε μια γωνιά, βυθισμένο σε ακαθόριστες και μελαγχολικές σκέψεις. Πάντως αυτό το ξαδελφάκι εμείς το αγαπάμε και δεν το αφήνουμε ποτέ να παρασύρεται σε αρνητικές και «δύσκολες» κουβέντες. Απαισιόδοξες και μεμψίμοιρες, του τύπου ότι τα πάντα τριγύρω άλλαξαν και πρέπει κι αυτό κάποτε να ωριμάσει. Και αν το πούμε απότομα, πως θα το πάρει το παιδί μας; Θα το στεναχωρήσουμε και θα ‘ναι κρίμα…

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Όμως μιλάνε για μια ανάμνηση παλιά. Μια Αριστερά που την προσπέρασε το «τρένο του εκσυγχρονισμού». Που ενσωματώθηκε ως «απαραίτητη αντιπολίτευση» στο μηχανισμό του ίδιου του συστήματος νομής της εξουσίας. Που εκπολιτίστηκε, δάνεισε τις ιδέες της και τελικά τις ξέχασε. Τις αντέγραψαν οι «απέναντι» και τις σέρβιραν για δικές τους. Και κέρδισαν ακόμα, από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων της, απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Και η Αριστερά τι απέγινε; Παθητικά αρκέστηκε στο ρόλο που της έταξαν. Στο ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου δίχως αυθεντικές πολιτικές θέσεις, δίχως αιχμές λογικής, δίχως φωνή να καταγγείλει και να εκθέσει τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα του 2013. Ένα ρόλο ουραγού των εξελίξεων, που ενίοτε εμφανίζεται με το πρόσωπο καρικατούρας, να εξαντλεί τις αντοχές ακόμα και των πιστών της φίλων.

Είναι όμως έτσι; Είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη; Έχει χαθεί η ελπίδα; Τίποτα δεν έχει χαθεί – αντιθέτως! Τώρα είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά, με ειλικρίνεια και σθένος, για το τι πραγματικά θέλουμε. Για το ποιοί πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Δημόσια. Με φωνή ρωμαλέα και δυνατή. Δίχως παρανοήσεις, δίχως συμβιβασμούς.

Θέλουμε μια Αριστερά μεταρρυθμιστική, που θα τολμήσει να πει την αλήθεια στο λαό. Την επώδυνη αλήθεια-όχι τη βολική. Δίχως να υπολογίζει το κόστος που αναλαμβάνει. Δίχως κουβέντες μεσοβέζικες που θα χαϊδεύουν ποσοστά. Που θα τολμήσει να διαβάσει ξανά την ιστορία και ν’ αγκαλιάσει ανθρώπους της προόδου απ’ όλες τις παρατάξεις. Δίχως διαχωριστικές γραμμές. Δίχως «ονομασίες προέλευσης». Με ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες. Που θα κοιτάξει τα προβλήματα του τόπου ρεαλιστικά, αλλά κατάματα, βάζοντας τις αναγκαίες προτεραιότητες. Δίχως να αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας. Δίχως να αρκείται στη μοιρολατρική αποδοχή του κομπάρσου των εξελίξεων. Που θα ενώσει τους πολίτες και τους θεσμικούς τους εκπροσώπους κάτω από τη σημαία της εκ βάθρων αλλαγής των κατεστημένων ηθών του δημόσιου βίου. Σε μια πορεία αληθινού εκδημοκρατισμού και ριζοσπαστισμού στην κρατική διοίκηση. Σε μια πορεία υπευθυνότητας για την κοινωνία.

Θέλουμε μια Αριστερά λαϊκή, μπροστάρη των κοινωνικών διεκδικήσεων για τα δικαιωμάτων των μη προνομιούχων. Των φτωχών και περιθωριοποιημένων από τη λαίλαπα των δεξιών πολιτικών, που ενδύονται τις «μνημονιακές επιταγές» για να διαλύσουν την πρόνοια και την αλληλεγγύη. Θέλουμε μια Αριστερά των πολλών, για να πολεμήσουμε τη δεξιά των λίγων και ισχυρών. Αυτών που έχουν αλλοτριώσει τη φυσιογνωμία της πατρίδας μας, με την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και επιβολή.

Εμείς οι πολλοί θα δώσουμε την απάντηση στην κρίση. Γιατί εμείς βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας. Εμείς αυτή την Αριστερά θέλουμε. Γι’ αυτή την Αριστερά παλεύουμε. Σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Στην Αριστερά της δικαιοσύνης και της αλλαγής. Στο χέρι μας είναι να ξανανέβουμε στο τρένο της ιστορίας.

Πλατεία...Ραδιομέγαρο

Ασυνήθιστα μεγάλη έκταση έχει πάρει το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Και σκέφτομαι ότι αυτή η ασυνήθιστα μεγάλη έκταση, μοιάζει με τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Δεν υπάρχει σύγκριση στα δύο διαφορετικά αυτά γεγονότα.

Υπάρχει όμως προβληματισμός διότι αρκετά πράγματα φαίνεται να μοιάζουν.

Είμαστε στην ίδια γειτονιά, έχουμε μπλέξει σοβαρά με το μοίρασμα της πίτας στην ενέργεια.

Είμαστε στην ίδια γειτονιά και για μια ασήμαντη αφορμή (σε σχέση με τα ουσιώδη και σοβαρά) ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Και κάποιοι χαίρονται με τις εξελίξεις αυτές, με την αναμπουμπούλα.

Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι που γλυκοκοιτάζουν τα φιλέτα της Ελλάδας, πολλές οι παρασκηνιακές συζητήσεις γεωπολιτικού χαρακτήρα που δεν βλέπουν καν το φως της δημοσιότητας.

Κοντράρονται οι ξένοι κι εμείς στη μέση.

Ευρώπη, Βερολίνο, Αμερικάνοι και Ρώσοι. Ο καθένας με τα όπλα του σε ένα power game.

Στη μέση η Ελλάδα με μια ηγεσία της πλάκας, που βάζει συνέχεια αυτογκόλ στον εαυτό της.

Μα ούτως η άλλως κυβέρνηση ερμαφρόδιτη είναι. Κυβέρνηση πολιτικάντηδων που ψαρεύουν στα ρηχά των δημοσκοπήσεων, για να επιβιώσουν σε ατομικό και κομματικό επίπεδο.

Και για το λόγο αυτό δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη "βιτρίνα". Ψέματα και μπούρδες μας λένε.

Το θέμα είναι τι κρύβεται από πίσω. Γιατί θέλουν να "πιέσουν" το Σαμαρά με μοχλό τη μεγάλη έκταση που έχει πάρει το κλείσιμο της ΕΡΤ?

Γιατί ο Σαμαράς έκανε αυτή την πολιτικά παράδοξη και αιφνίδια κίνηση?

Γιατί συζητάμε για εκλογές, τη στιγμή που η χώρα έχει μπει σε ένα δρόμο, κουτσά στραβά τέλοσπάντων και μοιραία κάποια πράγματα έχουν μπει σε τροχιά βελτίωσης?

Ναι μεταρρυθμίσεις ριζικές δε γίνονται. Είδαμε όμως ότι κανένας δεν τις θέλει.

Ο λαός έχει αναισθητοποιηθεί. Το σύστημα αντιδρά με λύσσα. Τα κόμματα δεν έχουν ηγεσίες, ούτε και προτάσεις. Ούτε και τη βούληση τελικά, να ασχοληθούν με τα ουσιώδη.

Η κίνηση Σαμαρά μου θύμισε το απονενοημένο διάβημα του Γιώργου, σχετικά με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Άρα αυτό που λέω είναι πως ο Σαμαράς αισθάνεται πως το λάδι στο πολιτικό του καντήλι σώνεται ή πως έχει ήδη σωθεί

Και πως κάποιος του δείχνει την έξοδο, για να έρθει στο προσκήνιο ο Τσίπρας

Ο Τσίπρας που σήμερα μιλάει στο Σύνταγμα σε  προεκλογική συγκέντρωση. Τυχαίο και αυτό?

Θα αποκαλυφθεί μέχρι το καλοκαίρι τι παίζεται.

Και αυτό που παίζεται δεν είναι Ελληνικής εμπνεύσεως "ατύχημα" φοβάμαι

Θα δούμε

Δε θα κλάψω για την ΕΡΤ

Έκλεισε η ΕΡΤ και βλέπετε τι γίνεται. Χαμός. Σιγά τ' αυγά λέω εγώ

Και ο χαμός αυτός δε γίνεται που θα μείνουν άνεργοι οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι των 700 ευρώ. Εδώ δηλαδή που βρίσκεται το πραγματικό δράμα

Θα μου πείτε, οι περισσότεροι μπήκαν με μέσον. Ας είναι. Υπάλληλοι ήταν όχι στελεχάρες βουτηγμένες στη διαπλοκή. Συγχωρούνται. Η εργασία δεν είναι αδίκημα, κάθε άλλο. Κι όποιος έχει την ευκαιρία να εργαστεί και δεν το κάνει είναι απλά κουτός. Δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα.

Ο χαμός αυτός δε γίνεται ούτε εξαιτίας του γνωστού δεδομένου πως η ΕΡΤ ήταν η μάνα του ρουσφετιού και του κομματικού βολέματος κυρίως εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ και των κληρονόμων του. Που κοστίζει άρα στο λαό ένα σωρό λεφτά κάθε χρόνο, και προσφέρει τρίχες κατσαρές για πρόγραμμα. Θέμα το οποίο θα μπορούσε να είναι ο κύριος και πραγματικά σοβαρός λόγος για το κλείσιμο της

Έλα όμως (για να τα λέμεν όλα) που είναι θεσμός η δημόσια τηλεόραση, έχει ιστορικά αρχεία, έχει περιουσία. Δεν είναι να την πετάς στα σκουπίδια μονοκοντυλιά. Χρειάζεται τρόπος και κυρίως σχέδιο. Δεν αρκεί να καταστρέφεις, αλλά πρέπει και να χτίζεις κάτι στη θέση του γκρεμισμένου. Έτσι λέει η λογική. Και στο κάτω κάτω, η δημόσια τηλεόραση υποτίθεται στηρίζει τη δημοκρατία και ενισχύει την πολυφωνία. Στα χαρτιά τουλάχιστον

Ο χαμός αυτός τελικά για ποιό λόγο γίνεται?

Μα γιατί βρήκαν την ευκαιρία οι πολιτικοί ταγοί της Ελλάδας, τα αριστερο-δέξια ξεπουλητάρια, να "κονταροχτυπηθούν" τάχα μου γιατί ετέθη ζήτημα....Δημοκρατίας.

Σιγά τα αίματα παιδιά, μας βλέπουν

Αυτή την εποχή άλλωστε, δε μιλάμε και για τίποτα άλλο. Παρά για τη δημοκρατία και για το Σύνταγμα. Και στη σπόντα για το success story του Αντωνάκη. Δηλαδή μας πηδάνε δίχως σάλιο και ρωτάμε τι χρώμα έχει το προφυλακτικό. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Για μνημόνια, κρίση και τις μεταρρυθμίσεις (που δε γίνονται αλλά συνεχώς αναβάλλονται) ούτε κουβέντα. Είναι δεδομένο πως -άσχετα αν το ΔΝΤ τα ξέρασε όλα- τους Έλληνες μας έχουν σφαγμένους και μοιρασμένους. Το έχουμε όλοι αποδεχτεί.

Αλλά εμείς εκεί. Αγανακτισμένοι. Η μαγκιά μας είναι να καταγγέλουμε τη...χούντα που έκλεισε την ΕΡΤ

Ε όχι ρε παιδιά. Στακάτε λιγάκι. Λίγο κράτει.

Είμαστε βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στην Γερμανική επιτροπεία, ούτε το ΦΠΑ στα σουβλάκια δε μπορούμε να βάλουμε μόνοι μας και μας ενοχλεί το κλείσιμο της ΕΡΤ?

Έχουμε εκχωρήσει την εθνική μας ανεξαρτησία με κάθε τρόπο στα υπαλληλάκια της Τροϊκα και μας σκανδαλίζει ότι έπεσε το σήμα του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα?

Καταρχήν η ΕΡΤ είχε πάψει από χρόνια να ζει και να συμπεριφέρεται ως θεσμικός παράγοντας, δηλαδή ως πραγματική δημόσια τηλεόραση με κοινωνικό ρόλο ανάλογο με αντίστοιχα ξένα κανάλια τύπου BBC

Ήταν ένα ξεφτιλισμένο περιβόλι καμμένο από το βιτριόλι. Την ξεκοίλιασαν και την τελείωσαν οι πολιτικοί διαχειριστές της. Άρα το να την κλείσεις ήταν τυπική διαδικασία. Τη γλυτώνεις από το κατάντημα της στην τελική. Σωστό σαν κίνηση και οι περισσότεροι Έλληνες επικροτούν

Τώρα τα υπόλοιπα, τα φιλολογικά, οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες, είναι σκόνη που σηκώνουν οι δημοσιογράφοι επειδή έχουν την πρόσβαση και τον τρόπο. Και ανάγουν σε εθνικό ζήτημα το κλείσιμο μιας διεφθαρμένης ΔΕΚΟ. Τη στιγμή που χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά και χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν στο δρόμο, δίχως πολιτικούς πάτρωνες να "πουλήσουν τραμπουκά" για πάρτη τους. Και γι αυτούς κουβέντα. Τσιμουδιά. Είναι βλέπετε...παράπλευρες απώλειες της κρίσης.

Κρίση που οι πολιτικάντηδες που παριστάνουν τους μεγάλους αρχηγούς, θέλουν να...αμβλύνουν όταν έρθουν στην εξουσία. Αυτοί και μόνο αυτοί. Γνωστό το παραμύθι του λαϊκισμού άλλωστε τόσα χρόνια, το έχουμε δοκιμάσει και έχουμε επίσης καεί στο χυλό του

Μόνο που ο Σαμαράς ακολουθεί πλέον τη συνταγή της Χρυσής Αυγής. Ποιά είναι η συνταγή αυτή? Ανοιχτή κόντρα σε κάθε πεδίο, χαστούκια στο πρόσωπο και γροθιές στα ιερά και όσια των....αριστερών αγελάδων. Δίχως αναισθητικό. Με κάθε τρόπο.

Σε υψηλούς τόνους, με στόχο την πόλωση. Και άρα τα εκβιαστικά διλήμματα. Άσπρο και μαύρο

Μπορεί λοιπόν πολλοί να κλαίνε γιατί θα χάσουν την Ελληνική Ντοιτσε Βέλε και άρα την πρόσβαση στον δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο (δίχως να τα έχουν κάνει πλακάκια απαραιτήτως με τους ιδιώτες νταβατζήδες) όμως υπάρχουν και πάρα πολλοί από την αντίθετη πλευρά που χαίρονται και επικροτούν την "αποφασιστικότητα" της Δεξιάς, για να...ξεβρωμίσει ο τόπος.

Μην το αντιπαρέρχεστε αυτό, γιατί είναι το κλειδί για την κατανόηση του παιχνιδιού.

Γι' αυτό άλλωστε και το μόνο κόμμα που ανοιχτά στηρίζει τη ΝΔ, επί του θέματος είναι η δράκα του Μιχαλολιάκου...

Καταληκτικά θα πω ότι δε θα κλάψω για την ΕΡΤ

Θα κλάψω όμως για τα παιδιά που μένουν στο δρόμο, δίχως μεροκάματο...

Ξεκάθαρο μήνυμα

Δημοσιεύω το κείμενο παρέμβαση που έστειλα στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις τελευταίες εκλογές, που ακολούθησαν κάποιες προηγούμενες εκλογές, που ακολούθησαν τη δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας ένταξη μας στα Μνημόνια. Αυτά τα Μνημόνια που μεταξύ των άλλων αποκάλυψαν πολλές αλήθειες και πολλούς ψεύτες.

Σήμερα μεσούσης της τρομερής Ελληνικής μας κρίσης, βομβαρδιζόμαστε από διλήμματα περί δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα γεμίσουν τα κενά μας. Τα δημοσκοπικά κενά, εννοείται. Όχι τα πραγματικά, τα καίρια και επείγοντα. Τα θεωρητικά κενά και τις ιδεολογικές αναζητήσεις ορισμένων.

Αυτοί μας θέτουν επιτακτικά τα ερωτήματα: Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η νέα κεντροαριστερά; Χρειάζονται ή δε χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Χρειάζονται η δε χρειάζονται «καινούργιες» πολιτικές «ενάντια στην παρατεταμένη λιτότητα»;

Και το γαϊτανάκι της ομφαλοσκόπησης καλά κρατεί. «Ναι χρειάζονται καινούργιες πολιτικές, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τις φτιάξουμε» μας λένε. Άλλοτε με το πρόσωπο του «υγιούς προβληματισμού» και άλλοτε με τη μορφή της «καταγγελίας». Δεν έχει διαφορά. Τα αδιέξοδα παραμένουν. Η κρίση δε φεύγει με ευχολόγια. Η λιτότητα είναι εδώ για πέμπτο χρόνο και αμόλα καλούμπα.

Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο μήνυμα.

Στο τι πραγματικά θέλουμε να πούμε και τι τελικά λέμε. Στο τι πραγματικά σκεφτόμαστε για το μέλλον και πως τελικά το σχεδιάζουμε αυτό το μέλλον. Στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα για να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της και το τι τελικά λέμε πως «είναι απαραίτητο να γίνει». Και με ποιους -συμπληρώνω εγώ.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να μας ακούσει η κοινωνία. Το μήνυμα πρέπει να αφορά την καρδιά του προβλήματος και όχι τις φιλοδοξίες πολιτικής αποκατάστασης των περιθωριοποιημένων και των νοσταλγών της δόξας του παρελθόντος. Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι το βάρος της προσαρμογής το έχουν επωμιστεί οι φτωχοί Έλληνες. Κάτι που είναι καταφανώς άδικο και προκλητικό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα «Στροφή Αριστερά». Και το μήνυμα οφείλει να ακουμπά στις ψυχές της πλειοψηφίας των πολιτών. Των μικρών, αδύναμων και απροστάτευτων απέναντι στη λαίλαπα της κρίσης, πολιτών. Αυτών που δεν έχουν «προσβάσεις» στο σύστημα. Αυτών που «δεν τα έφαγαν μαζί» με όσους παρήκμασαν. Αυτών που δεν έχουν διλήμματα ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και την «κεντροδεξιά», αλλά ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν επιδίωξη μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και την πατρίδα μας. Για να αλλάξει τροχιά η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα την επανίδρυση του γνήσιου λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντίσταση και τον ριζοσπαστισμό. Αντίσταση στη σκληροτράχηλη δεξιά επέλαση, που με διάφορους τρόπους διαποτίζει τη δημόσια ζωή. Τη δύσκολη καθημερινότητα των πολλών και τα «φιλελεύθερα» σχέδια των λίγων. Που είναι οι ίδιοι με χτες. Που εκπροσωπούνται από τους ίδιους που τους εκπροσωπούσαν και χτες. Που διαφημίζονται από τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαφημίζονταν και χτες

Που μας ρωτούν -δήθεν από αγωνία- αν θέλουμε ένα καινούργιο πολιτικό «χώρο» για να καλύψει το κενό μας. «Χώρο» μοντέρνο και σύγχρονο. Τάχα μου βγαλμένο από τις λαϊκές απαιτήσεις κι επείγουσες περιστάσεις. Κι αυτό όμως φτιαγμένο με υλικά βγαλμένα από το χτες. Κι αυτό στελεχωμένο με ανθρώπους από το χτες. Ώστε αυτοί οι λίγοι, να ελέγχουν προς τα πού θα πάει και ο καινούργιος πολιτικός «χώρος». Προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος των δημοσκοπήσεων, ώστε καιροσκοπικά να καρπωθούν τα οφέλη. Και να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που έκαναν και χτες.

Είναι ώρα να πάρουμε τα ηθικά και πνευματικά μας όπλα και να στρατευτούμε σε ένα δίκαιο αγώνα. Στο όραμα και το δρόμο της λαϊκής δημοκρατικής παράταξης. Στις επάλξεις της αληθινής, της γνήσιας Αριστεράς για μια Ελλάδα ανοιχτή στην πρόοδο. Μέσα από τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους των δημοσίων και ιδιωτικών πολιτικών. Έτσι ώστε οι Έλληνες να ανακτήσουμε την υπερηφάνεια που χάσαμε αυτά τα χρόνια της στυγνής επίθεσης από τον οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό πατερναλισμό. Που περιθωριοποίησε τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσε τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Χρειαζόμαστε ορμή. Χρειαζόμαστε οργάνωση με νέα αντίληψη. Χρειαζόμαστε συμμετοχή των πολλών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε τις νέες τεχνολογίες για να καλύψουμε κάθε γωνιά της χώρα και κάθε φωνή που ζητά την ανανέωση. Χρειαζόμαστε συντονισμό και καθαρά αιτήματα. Χρειαζόμαστε προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις. Χρειαζόμαστε –επιτέλους- τη βάση της πυραμίδας και όχι την κορυφή της. Χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη -όχι ανταγωνισμό και αντιπαλότητα.

Στη θέση των τοπικών επιτροπών, τα κοινωνικά δίκτυα. Στη θέση των κομματικών μηχανισμών διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Στη θέση της γραφειοκρατίας, ανοιχτή πρόσβαση στη δεξαμενή των θέσεων και των αρχών μας. Στη θέση των «εργατοπατέρων», απευθείας η νέα παραγωγική τάξη που αναζητά διεξόδους και έκφραση. Που εκλέγει και εκλέγεται μέσα από κριτική σκέψη και ανοιχτό διάλογο. Που τολμά και διεκδικεί όσα δικαιούται, με τους αγώνες και τον αυθορμητισμό της. Που δεν πατρονάρεται, δεν καπελώνεται και δεν φιμώνεται. Που δεν εντάσσεται σε καλούπια διαπλοκής και ανταλλαγμάτων.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Ρήξη με το παρελθόν γιατί αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ο τόπος στενάζει από ανέχεια και κάποιοι ακόμα τρώνε παντεσπάνι. Και θέλουν και αύριο να τρώνε παντεσπάνι, ερήμην των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε εμείς την τύχη μας. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια μεγάλη Αριστερά που θα εγγυηθεί «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Μια Αριστερά του λαού, όχι των «εκπροσώπων του λαού».

Η Αριστερά είμαστε εμείς. Ας αλλάξουμε τον κόσμο λοιπόν. Ας αλλάξουμε την Ελλάδα.