Όταν καπνίζει ο λουλάς....

Μετά το τέλος της ιστορίας με τον πρίγκηπα Φαιζάλ, ο Παναθηναϊκός είναι αντιμέτωπος με ένα δυσοίωνο παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον.

Όσοι μπορούν να διακρίνουν πίσω από την επικαιρότητα, καταλαβαίνουν πως η Παναθηναϊκή Συμμαχία ήταν ένα τέχνασμα φτιαγμένο στα χνάρια της διοίκησης Πατέρα, επί πολυμετοχικότητας.

Τότε που γίνονταν κινήσεις εντυπωσιασμού και τέρψης μιας μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού, που είχαν στερηθεί τέτοιου είδους «μεγαλεία αλα Κόκκαλη», πούρα, κότερα, ηχηρές και χλιδάτες μεταγραφές, πλούσια πρωτοσέλιδα και οράματα για κυριαρχία σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Για τον ίδιο λόγο στήθηκε μια οργάνωση (Παναθηναϊκή Συμμαχία) που θυμίζει εταιρεία λαϊκής βάσης. Με σκοπό να αντληθούν πόροι από αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους που έφταναν τις πωλήσεις εισιτηρίων διαρκείας σε ύψη ρεκόρ, πριν λίγο καιρό. Με στόχο να πάρουν τις τύχες της ομάδας, όσοι ήταν υπό διωγμό την εποχή Βαρδινογιάννη, είδαν όμως «ημέρες λευτεριάς» στο πρόσωπο του Ανδρέα Βγενόπουλου, αρχής γενόμενης του συλλαλητηρίου στο πεδίο του Άρεως.

Πράγματι, η επιλογή του Αλαφούζου «να βγει μπροστά» την κρίσιμη περίοδο που ο Παναθηναϊκός δεν έβρισκε λιμάνι ηρεμίας, ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συνδεσμιακό παρασκήνιο του ενιαίου Φορέα της Θύρας 13.

Κάποιοι από το επιτελείο Αλαφούζου εκτίμησαν λανθασμένα (ή παγιδεύτηκαν στην βεβαιότητα), ότι ο Φορέας είχε τη δύναμη να συμπαρασύρει πολλούς φιλάθλους στο καινούργιο ξεκίνημα της ομάδας, που κακά τα ψέματα είχε συγκεκριμένους στόχους. Ένας εξ αυτών η μείωση του λειτουργικού κόστους της ΠΑΕ σε επίπεδα που ορίζει το financial fair play που καθολικά θα εφαρμόζεται εφεξής.

Ωστόσο στην πορεία, μεσούσης της οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα, πολλές παραδοχές κατέρρευσαν και τα δεδομένα στην ομάδα άλλαξαν άρδην.

Έτσι, από τη μια οι υπεύθυνοι της Παναθηναϊκής Συμμαχίας απέτυχαν να συγκεντρώσουν την «κρίσιμη μάζα» φιλάθλων που θα χρηματοδοτούσε οικονομικά την ΠΑΕ, δίνοντας της την απαραίτητη «καύσιμη ύλη» να πορευτεί στο πρωτάθλημα στοχεύοντας εμμέσως στα πλεη-οφ. Από την άλλη όμως έγινε φανερό ότι δεν είχαν σοβαρό πλάνο που σε βάθος χρόνου θα έβγαζε την ομάδα από το αδιέξοδο, χαράζοντας μια πορεία στηριγμένη σε ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες ιδέες.

Κρίσεις και προβλήματα πάντοτε εμφανίζονται. Πάντοτε όμως υπάρχουν λύσεις και διέξοδοι, αρκεί να γνωρίζεις μερικά βασικά πράγματα για το πώς διοικείται αποτελεσματικά μια ΠΑΕ. Και να διαθέτεις έμψυχο υλικό με γνώση, μεράκι, φιλοδοξία και όραμα, ώστε να προετοιμάσει τη μετάβαση στη νέα εποχή.

Η εμμονή των υπευθύνων της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, δηλαδή του επίσημου προσώπου του Φορέα Θύρας 13, στην από-Βαρδινογιαννοποίηση του Παναθηναϊκού (διακοπές συμβολαίων, αποχωρήσεις στελεχών, επικοινωνιακός πόλεμος στον Ολυμπιακό κλπ) δείχνει ξεκάθαρα το πώς «οι οργανωμένοι» αντιλαμβάνονται ότι θα λύσουν τα προβλήματα του συλλόγου. Αιτιάζοντας ότι για κάθε κακό (σε συνέχεια της γνωστής επωδού «πούλα και φύγε») παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος χρόνου, υπαίτιος θα παραμένει ο Βαρδινογιάννης. Άρα (στο μυαλό τους) αν εξαφανίσουμε κάθε σταγονίδιο επιρροής του από το σύλλογο, «μια νέα ημέρα θα ξημερώσει» για την ομάδα.

Δυστυχώς αυτή η «λογική» είναι καταστρεπτική, σε ένα ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό περιβάλλον αμιγώς επαγγελματικό με τεράστια εξέλιξη σε κάθε επίπεδο (τεχνογνωσίας, προπονητικής, εγκαταστάσεων, σκαουτινγκ, οικονομικής και διοικητικής διαχείρισης, νέων μέσων επικοινωνίας, μάρκετινγκ, εισιτηρίων και φύλαξης εγκαταστάσεων, υποδομών κλπ). Είναι καταστρεπτική, όπως ακριβώς θα ήταν καταστρεπτική μια επάνοδος της Ελλάδας στη δραχμή, όχι απλά με νομισματικούς όρους, αλλά ως φιλοσοφία. Ένα πισωγύρισμα.

Το ποδόσφαιρο σήμερα είναι βαριά βιομηχανία, που δεν διοικείται από μικροσυμφέροντα και τυχοδιωκτικές επιδιώξεις. Ούτε από ανθρώπους άσχετους με την εξειδίκευση του χώρου. Είτε θα στηριχτείς στην εμπειρία από «την πιάτσα» του ποδοσφαίρου στην πατρίδα σου. Είτε θα προσλάβεις γνώστες από το εξωτερικό, για να πετύχεις οργάνωση και χτίσιμο μιας επαγγελματικής ομάδας, από το μηδέν.

Το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι η Super League, αλλά η Ουέφα, η Φίφα και τα εξελιγμένα πρωταθλήματα που διοργανώνουν σε σύγχρονα γήπεδα, με τεράστιες επενδύσεις σε brand names-συλλόγους που έχουν πίσω τους πιστούς φιλάθλους που επιλέγουν το ποδόσφαιρο για ψυχαγωγία. Σε αυτό το ποδόσφαιρο πρέπει να στοχεύει η ομάδα μας.

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία σήμερα, έχει καταβυθιστεί στην εσωστρέφεια, την απόγνωση και τα αδιέξοδα, επειδή έχει δεθεί στο άρμα του Φορέα Θύρας 13, ενός οχήματος μίσους και διχασμού που ψευδεπίγραφα υιοθετεί «φιλολαϊκές» τακτικές προσπαθώντας να προσεταιριστεί νέους κυρίως φίλους του Παναθηναϊκού. Και τελικά απομακρύνει τους σοβαρούς ανθρώπους από το περιβάλλον της.

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία, δε μπορεί ούτε να προσφέρει λύσεις, ούτε να βρει χρήματα για να βοηθήσει το σύλλογο. Αντιθέτως προσφέρει κακές υπηρεσίες, αναδεικνύοντας ως «τρόπο ανόρθωσης του Παναθηναϊκού», όλα τα αρνητικά και μισαλλόδοξα στοιχεία, που πάντοτε ήσαν στο περιθώριο μέχρι να επέλθει η λαίλαπα της πολυμετοχικότητας και να «δώσει τα κλειδιά της ομάδας στο λαό».

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία, το μόνο που καταφέρνει αυτή τη στιγμή, είναι να υπενθυμίζει σε όλους, πόσο εύρωστη ήταν η ΠΑΕ, επί της εποχής Βαρδινογιάννη. Που ίσως να μη διεκδικούσε πρωταθλήματα και δόξες, όμως ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα δημόσιου εξευτελισμού

Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο σήμερα, ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στην ηρεμία μέσα από το πρόσωπο κάποιου σοβαρού επενδυτή που θα πραγματοποιήσει την κάθαρση του συλλόγου και την επανατοποθέτηση του σε βάσεις στέρεες και ρεαλιστικές.

Ας κάνουν τη χάρη σε όλους μας, να αυτοκαταργηθούν οι «επίδοξοι σωτήρες» μας, μήπως και αυτή η ηρεμία έρθει λίγο νωρίτερα…..