Η απαξίωση του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα

Τα όσα γίνονται στο ποδόσφαιρο, τα οποία είναι τραγελαφικά, δηλαδή τραγικά αλλά και αστεία μαζί--για να γελάς με λίγα λόγια μας δείχνουν ένα πράγμα.

Ότι συμβαίνουν τώρα, λόγω της κρίσης του κράτους. Άρα, συμπερασματικά, αποδεικνύεται πόσο...κρατικοδίαιτο πρωτάθλημα ήταν η Super League.

Για να το διατυπώσω ακόμα πιο σωστά, πιο κρατικοδίαιτος...πεθαίνεις.

Όταν σαν κράτος, έχεις ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και αγκαζέ έχεις και το κρατικό στοίχημα (ΟΠΑΠ), ενώ ο μόνιμος πρωταθλητής ποδοσφαίρου έχει προνομιακή σχέση με το πολιτικό σύστημα---διαχρονικά, πως λέγεσαι?

Όταν σαν κράτος, έχεις επιτρέψει το ποδόσφαιρο σου να είναι στην ουσία του "φυστίκια" και στη βιτρίνα του "διαμάντια" ώστε να συγκαλύπτεις από κοινού το ξέπλυμα μαύρου πολιτικού και επιχειρηματικού χρήματος, πως λέγεσαι?

Εντάξει, δε χρειάζεται κάτι άλλο, για να αντιληφθεί και ο πλέον ηλίθιος γιατί στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι ανύπαρκτο.

Αυτό που αποτελεί επιστήμη στο εξωτερικό από την πρώτη βαθμίδα του, μέχρι την κορυφή της πυραμίδας, στη χώρα μας είναι....βουντού, ξόρκια, κακοδαιμονία, προπονητές της εξέδρας, ειδήμονες δημοσιογράφοι, παλαίμαχοι, στημένη διαιτησία, παράνομο και νόμιμο "πάμε στοίχημα", κοριοί της ΕΥΠ, ΕΠΟ και παράγοντες του, "Δίκη", Αλέφαντοι, πρόεδροι με πούρα και κότερα, πρόεδροι που πάνε στα αποδυτήρια "να στείλουν μήνυμα", σκάουτερς που "χτενίζουν την Ευρώπη για ταλέντα", ακαδημίες με παίκτες...25 ετών "καλά παιδιά", προπονητικές εγκαταστάσεις-χορηγία μετόχων ανάλογα τη διάθεση, τεχνογνωσία που το καλοκαίρι "πετάει η ομάδα στην προετοιμασία" και το γενάρη "έχει καεί ο Ζιλμπέρτο", θύρες οργανωμένων με σουβλατζίδικα και ραδιόφωνα "αγανακτισμένων", ταξιτζήδες που μιλάνε για ποδόσφαιρο με ατζέντηδες, "σοβαροί επενδυτές" που τάζουν 1000 ευρώ πρίμ νίκης, Πρίγκηπες και Τσάκες και ένα σωρό άλλα τέτοια πράγματα.

Αυτό που στην  Ευρώπη παρουσιάζει ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Άρσεναλ, η Μπάγερν, η Γιουβέντους, η Παρί σεν Ζερμαίν, η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ κλπ, εφεξής δεν θα το λέω ποδόσφαιρο, αλλά....ομορφόσφαιρο

Γιατί προφανώς η λέξη ανταποκρίνεται στην έννοια, στο θέαμα. Στο ζητούμενο για το οποίο πληρώνεις εισιτήριο ή αγοράζεις συνδρομή στην εκάστοτε NOVA

Όχι δε συγκρίνω ανόμοια μεγέθη. Άλλωστε πίσω από κάθε σοβαρό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα--μπίζνα δισεκατομμυρίων, κρύβεται ένα σοβαρό κράτος με σοβαρούς επιχειρηματίες (λαμόγια η όχι αδιάφορο είναι..) που θέλουν να κονομήσουν, αλλά καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται πότισμα το χωράφι με τα λεφτά.

Εδώ στην Ελλάδα που 1300 άτομα πληρώνονται--κάνοντας απεργία--παριστάνοντας τους ασθενείς--ακινητοποιώντας όποτε γουστάρουν (η πέφτει τηλεφωνάκι) τη δημόσια συγκοινωνία, η κονόμα του διπλανού, είναι "ληστεία του λαού". Η δική μας παρτούκλα είναι "δικαίωμα του λαού"

Η λαμογιά του Μπέου, είναι "σήψη στο σώμα του ποδοσφαίρου". Ενώ η λαμογιά του Κόκκαλη είναι "θεσμική παρέμβαση για τη βελτίωση του αθλήματος". Η αλλιώς, τα δικά μου, δικά μου---και τα δικά σου, δικά μου. Και έχει ο θεός

Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα τους ρε παιδιά. Να μην κονομήσει ο άλλος. Να μην έχει προνόμιο. Να τρώω εγώ και μόνο με την κουτάλα, και ας πέφτει το περίσσεμα απέξω. Αρκεί ο άλλος να μην τρώει.

Το πρόβλημα του ποδοσφαίρου είναι ΚΑΙ οι Μαρινάκηδες, που -πάω στοίχημα πως- θα αισθάνονται απίστευτη ηδονή, ανάμεσα στις μισοάδειες εξέδρες του γηπέδου τους, επειδή έχουν "ταπεινώσει, ξεφτιλίσει, εξαφανίσει" τον αντίπαλο, και παίρνουν ένα πρωτάθλημα αήττητοι (γιατί 10 χρόνια μετά κανείς δεν θα θυμάται τίποτα, είχε πει ο σοφός Μητσοτάκης). Καταστρέφοντας το ίδιο το ποδόσφαιρο στη ρίζα του.

Που είναι η "αγνή, αγορίστικη, παιδική" κόντρα μεταξύ των φίλων, από τότε που θυμάμαι των εαυτό μου.

Οι Μαρινάκηδες αλλά και διάφοροι άλλοι που ηγούνται τάχα μου του "αθλήματος", που σίγουρα δεν έχουν νιώσει ποτέ "φίλοι" ανάμεσα στα άλλα αγοράκια που κλωτσούσαμε τη μπάλα στο σχολείο. Και μας αρέσει να πίνουμε γκαζόζα από το ίδιο κουτάκι, κερασμένη από το νικητή.

Η απαξίωση του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, δεν είναι παρά η κατάρρευση του μύθου για τα "καλύτερα μας χρόνια", κάπου εκεί μακριά και πίσω, στα τσιμέντα της Λεωφόρου, της Ριζούπολης, του Καραισκάκη, της Ν.Φιλαδέλφειας. Που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Η αν υπήρξαν θα ήταν στη φαντασία κάποιων ρομαντικών που αγάπησαν το άθλημα.

Σε μια χώρα που δεν αγαπά το είδωλο της στον καθρέφτη, καμία τέτοια χαρά δεν αξίζει.

Μας αξίζει να τυραννιόμαστε με τις σωβρακοφανέλες της Γιουροβίζιον και των Μνημονίων της σωτηρίας....