...κι όλα τα ίδια μένουν στην Ελλάδα του παραλόγου.
Διαβάζω για το δεκαετές πλάνο που "έδωσε εντολή ο Στουρνάρας να καταστρωθεί", ώστε να αποκτήσει η Ελλάδα σταθερότητα και προοπτική, αλλά και στόχους και όραμα.
Και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω ενθυμούμενος το πενταετές πρόγραμμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, κάποτε στον Παναθηναϊκό. Από το οποίο πρόγραμμα δεν απέμεινε παρά στάχτη και μπούρμπερη.
Διαβάζω για την εξόρμηση του Σαμαρά στο Κατάρ και με πιάνει πονοκέφαλος. Τι πάει να κάνει ο χριστιανός εκεί κάτω στην έρημο και στις καμήλες? Δεν κάθεται εδώ στο Μαξίμου, που έχει και θέα τις πρασιές και την πυκνή βλάστηση του Εθνικού κήπου απέναντι?
Και δεν ξέρω πως να αντιδράσω ενθυμούμενος τις επενδύσεις στον Αστακό και το Ελληνικό που ξαφνικά...χάθηκαν, χωρίς μια εξήγηση, μια αιτιολογία που να στέκει στον κοινό νου. Α, ξέχασα, ήταν και.....fast track.
Διαβάζω για τις εξαγγελίες περί φορολογικών φυλακών, περί φόρου στα ακίνητα, περί απάλοιφής των επικουρικών συντάξεων, περί αύξησης του εισιτηρίου των ΜΜΜ "εξαιτίας της απεργίας", περί ενιαίου μισθολογιου και τσιμπιέμαι.
Τσιμπιέμαι να καταλάβω αν ζω όντως σε μια χώρα που θέλει να λέγεται Ευρωπαϊκη ή μήπως ζω σε μια χώρα που η αρχομανία των ελίτ της, εκτονώνεται με ολοένα και δυνατότερες βουρδουλιές στην πλάτη των αδύναμων. Τελευταία διάβαζα κάπου, ότι όσο μεγαλύτερος ο έλεγχος και η υποταγή των "ιθαγενών" τόσο μεγαλύτερη η μανία και η βία που ασκούσαν οι "κατακτητές" επάνω τους.
Με κατάληξη τη γενοκτονία.
Μα δεν υπάρχει κάποιος να τους σταματήσει ή να τους πεί να σωπάσουν σε κάθε μπαρόλα που αμολάνε?
Ποια Τροϊκα και ποιό Μνημόνιο και τρίχες. Θα επαναλάβω για μία ακόμη φορά.
Χρειάζεται να είσαι ιδιοφυϊα για να καταλάβεις ότι στην Ελλάδα αυτά όλα που εξαγγέλονται δεν θα εφαρμοστούν ποτέ? Ότι εξαιτίας της επέλασης της λιτότητας σε συνδυασμό με την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία του κράτους, αντί να πετυχαίνουμε στόχους, τους καίμε?
Ποιός Έλληνας με λογική και σύνεση, με στοιχειώδη υπευθυνότητα για την προσωπική και οικογενειακή του ζωή θα μπει στη διαδικασία να ασχοληθεί με τα κάθε λογής χαράτσια και περικοπές? Ηθελημένα? (γιατί ερήμην του, προφανώς και θα συντελεστεί αυτή η ανήθικη ληστεία)
Ποιός Έλληνας θα πιστέψει πως όσα γίνονται γίνονται για το καλό του, έτσι γενικά κι αόριστα ή με 10ετή πλάνα, όταν στην καθημερινότητα του η κυβέρνηση αδυνατεί να τον προστατεύσει αλλά και να του δώσει λύσεις συμβατές με τα πραγματικά προβλήματα του?
Αντί να μας δίνουν λύσεις και αντί να προάγουν την ανάπτυξη, μας "καίνε" και μας ρίχνουν στα λιοντάρια για να πετύχουν βραχυπρόθεσμους λογιστικούς στόχους, που ΔΕΝ αποτελούν κανενός είδους σχέδιο, αλλά πρόκειται για σαδιστική χειραγώγηση του Ελληνικού λαού και εξαθλίωση του επιπέδου διαβίωσης του. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Κι ενώ στην Ευρώπη και στον κόσμο τα πάντα αλλάζουνε και τα πάντα έχουν πέσει στο τραπέζι για να εξευρεθούν λύσεις (που η τεχνολογία θα δώσει όπως πάντα συμβαίνει όταν μια εποχή τελειώνει και την διαδέχεται μια καινούργια) στην Ελλάδα ο Στουρνάρας ψάχνει με το τουφέκι, πως να "τυλίξει" τον ταλαίπωρο τον Έλληνα με κάθε είδους αλχημεία για να του πάρει τα πενηνταράκια
Και το ονομάζει και δεκαετές πλάνο.
Και με αυτό θέλει να λέει ότι θα σώσει την Ελλάδα.
Και σε ρωτώ κύριε Στουρνάρα. Τι συνέβη και από πρόεδρος του ΙΟΒΕ με περισπούδαστες και εμβριθείς αναλύσεις μεταλλάχθηκες τόσο απότομα σε Στουρνάρ Πασάς του Συντάγματος με "εφόδους και πλιάτσικο" στις τσέπες μας? Και επαίρεσαι και γι αυτό? Σα χάνος?
Αγκαζέ με τον άλλο το χάνο, το Σαμαρά, τον "καβαλάρη", που με πυγμή διαλύει την οικονομία και την κοινωνία για να μην πέσει από την εξουσία και....επελάσει το άλλο το φρούτο ο Τσίπρας?
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μια ζωή στην Ελλάδα το κράτος κυνηγούσε τον πολίτη. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον. Στην Ελλάδα δεν ησυχάζεις ποτέ, πάντα θα σου τα πρήζουν όταν σ' έχουν ανάγκη, ενώ δεν θα ασχολούνται μαζί σου, όταν υποχρεούνται να σε εξυπηρετήσουν.
Και τελικά σε αυτή τη δύσμοιρη πατρίδα, όλα τα ίδια μένουνε, με κρίση η χωρίς, με λεφτά ή χωρίς, με ξένους η με ντόπιους, με επιχειρηματίες η με λαϊκούς ηγέτες.
1 comment:
Σε κάτι, όμως, πρέπει να πιστέψουμε. Η ελπίδα σίγουρα αποτελεί μία δεδομένη πίστη, ειδικά τώρα που έχουμε αποκρυσταλλωμένη άποψη για την τωρινή κατάσταση της χώρας, αλλά δεν αρκεί.
Δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Να πιστέψουμε σε αυτόν.
Post a Comment