Με κλάματα και ευχολόγια

Όλοι συζητάνε το φονικό -το μακελειό- στην Αμερική
Όλοι, ανατρέχοντας σε ανθρωπιστικές αξίες και ιδανικά, σε αληθινά αποθέματα συμπόνιας και συμπάθειας, έχουν να καταθέσουν την άποψη τους
Ο πρόεδρος Ομπάμα δάκρυσε, και μετέβη ο ίδιος στο Κονέκτικατ για να συμπαρασταθεί στους γονείς των άτυχων παιδιών
Ποιά είναι η ουσία? Ότι οι ψυχές αυτές, δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, όσο κλάμα και να ρίξει ο Πρόεδρος και το μεγάλο της Αμερικής έθνος
Όμως εγώ δεν συμπάσχω μαζί τους. Δε θα συμμετέχω στο -ακόμα μια φορά- σενάριο που με κροκοδείλια δάκρυα αναπαράγεται απ άκρη σ άκρη της υφηλίου
Και δεν θα το κάνω γιατί οι Αμερικάνοι σκότωσαν τα παιδιά τους. Οι ίδιοι. Ναι, μάλιστα
Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία
Με αίμα έχουν πληρώσει χιλιάδες παιδιά σε ξένες χώρες, με αίμα έχουν πληρώσει χιλιάδες γηγενείς το Αμερικάνικο όνειρο
Πρόκειται για μια κοινωνία αγρίων, ημίτρελων, αμόρφωτων και εγκληματιών, που ζουν σε καθεστώς άγριας δύσης--σε κάθε επίπεδο
Καμιά συμπόνοια δε δείχνουν στην καθημερινότητα τους, απέναντι στους παρίες της ζωής. Είτε μέσα στην ίδια τους τη χώρα, είτε στις πράξεις της εξωτερικής τους πολιτικής
Καμιά συμπόνοια δε δείχνουν απέναντι στα παιδιά τους, που τα εθίζουν σε μια ζωή ανταγωνισμού για την ύλη, εξοπλίζοντας τα χέρια τους με κάθε όπλο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) εκτός από αυτά που έχουν αξία για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ποιά είναι τα θεμελιώδη για να ζήσεις με αξιοπρέπεια?
Οι βασικές διαχρονικές αξίες που οι ίδιοι οι founding fathers διατύπωσαν στη διακήρυξη της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας, πριν πολλά πολλά χρόνια. Ας ανατρέξουν σε αυτές και όχι μόνο στις αλλεπάληλες τροποποιήσεις της, όποτε βολέψει.
Τα ΜΜΕ επιχειρούν να προβάλλουν τον θύτη ως ένα παιδί "διαφορετικό" που ήταν μια "περίπτωση μοναδική". Μα σίγουρα, ένας φυσιολογικός άνθρωπος (μεγάλη κουβέντα το τι είναι φυσιολογικό στις μέρες μας) δεν θα έπαιρνε 4 όπλα και ενισχυμένες σφαίρες για να μπει σε ένα δημοτικό σχολείο.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι στη μεμονωμένη περίπτωση.
Το πρόβλημα της Αμερικάνικης κοινωνίας είναι η βαθιά πραγματική σήψη που έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε δυνητικά τέρατα. Αμοραλιστές, αδιάφορους, δίχως φιλοσοφία και ενδιαφέρον για το διπλανό τους, ομήρους σε αστυνομοκρατούμενες μεγαλουπόλεις και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας.
Χωρίς καμία προοπτική και πιθανότητα επιβίωσης κάτω από ένα όριο εισοδήματος, χωρίς κοινωνικό κράτος, χωρίς αλληλεγγύη στη δύσκολη στιγμή. Ένα έθνος που έχει κάνει το φιλελευθερισμό και την επίδειξη δύναμης και εξουσίας μοναδική του αληθινή θρησκεία, μαζί με τη βάναυση επιβολή χωρίς ηθικούς φραγμούς, της Pax Americana, εις βάρος κάθε φτωχού και υπανάπτυτου λαού της υφηλίου
Μια κοινωνία εξωφρενικά ηλίθιων πλουσίων, ρηχών και επιπόλαιων, μαζί με εκατομμύρια φτωχούς και ανήμπορους Αμερικάνους, μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Μια χώρα θεμελιωμένη στο δίκαιο του ισχυρότερου, του ατομικού συμφέροντος, του χωρίς φραγμό πλούτου που με τη σειρά του οδηγεί στην απόκτηση κοινωνικής καταξίωσης και πρόσβαση στην εξουσία.
Μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία, εξαθλίωση, τεράστιο πρόβλημα μετανάστευσης, αλλά κυρίως πλήττεται από την απουσία πραγματικών στόχων και προτεραιοτήτων, πέρα από την καθολική επικράτηση ως πλανητική μονοκρατορία
Δεν είναι δυνατόν το 2012 να μιλάμε για 270 εκατομμύρια όπλα στα χέρια των πολιτών της υπερδύναμης. Και μετά να απορούμε που βρίσκονται οι τρελοί και προξενούν τα μακελειά. Δεν είναι δυνατόν η φάρσα περί δικαιωμάτων του πολίτη να ισχύει μόνοπλευρα. Αυτοί που είναι εν δυνάμει θύματα των οπλισμένων--οι αδύναμοι, δεν έχουν δικαιώματα? Είναι να απορεί κανείς
Είναι να αναρωτιέται ο πλέον καλόπιστος, πως αυτό το έθνος των κακομαθημένων σερίφηδων, νομιμοποιείται να επιβάλει τη θέληση του σε χώρες που ούτε στο χάρτη μπορούν να τις εντοπίσουν οι rednecks των νότιων πολιτειών (που στην πλειοψηφία τους κατατάσσονται στο στρατό)
Με κλάματα και ευχολόγια λοιπόν δε σώζονται ζωές κύριε Ομπάμα. Με έργα και νόμους ίσως κάποτε να σωθούν ζωές αθώων παιδιών.
Αρκεί κάποτε οι Αμερικάνοι, να βάλουν πρώτη στην ιεραρχία των αξιών τους, την ανθρώπινη ζωή, εκθρονίζοντας το δολλάριο.....

 

Μεσαίωνας

Χτες το μεσημέρι, Κυριακή, χάζευα στον καναπέ με το μικρό μου αγκαλιά
Έδειχνε η τηλεόραση μια κυρία που δηλώνει εδώ και χρόνια επαγγελματίας αστρολόγος αρθρογραφώντας και σε εφημερίδες αν δεν απατώμαι. Δίπλα της, μια άλλη κυρία σχολίαζε τα ζώδια και οι δύο εν χορώ συσκέπτονταν δημοσίως, με τη σοβαρότητα του ανθρώπου που ξέρει τι λέει και το εννοεί. Πιστεύω ότι δίπλα τους, δε θα στεκόταν ούτε Νομπελίστας των επιστημών. Πραγματικά.

Το βράδυ μου -λέει η Κλαίρη- ας γυρίσουμε κανάλι, δε θέλω να δω το "τέλος του κόσμου" (την ταινία). Που πραγματεύεται (όπως έμαθα) αυτή την περιβόητη προφητεία των Μάγιας ότι στις 12 Δεκέμβρη του 2012 θα τελειώσει ο κόσμος. Μάλιστα, έβγαλε ανακοίνωση και η NASA για να καθησυχάσει τα πλήθη που έσπευσαν να πάρουν τα μέτρα τους εξοπλίζοντας υπόγεια και κρυψώνες φορώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (αυτό για να μη γελάνε ορισμένοι με τις ανακοινώσεις της Πολεμικής Αεροπορίας ότι δεν μας....ψεκάζουν).

Σε επόμενη φάση διαβάζει και ακούει ο πλέον καλόπιστος παντού γύρω του, θεωρίες συνομωσίας, αποκρυφιστικά και μεταφυσικά φαινόμενα, ερμηνείες και παρερμηνείες πραγμάτων κρυφών και φανερών, προφητείες και ερμηνείες κάθε είδους (από τον Παϊσιο και την αποκάλυψη μέχρι το Νοστράδαμο και τους Ίνκας) που άνθρωποι σαν τη συμπαθέστατη αστρολόγο και άλλους επαγγελματίες του χώρου (από το Χαρδαβέλα μέχρι το Λιακόπουλο) "πουλάνε" σε ένα κοινό που διψά για το υπερβατικό. Το άυλο και το ακαθόριστο. Ανθρώπους που θέλουν "να πιστέψουν" σε κάτι, το εξής απλό: Ότι δεν είμαστε μόνοι (αλλά υπάρχουν άλλα όντα και άλλοι μηχανισμοί) και άρα δεν ελέγχουμε τη μοίρα μας μέσα από επιλογές και αποφάσεις, συνειδητές και ασυνείδητες (άρα η μοίρα μας καθορίζεται εν μέρει από αόρατα όντα, μηχανισμούς, διαδικασίες κλπ).

Παραδεχόμαστε με λίγα λόγια, από καταβολής κόσμου, αλλά και μέχρι σήμερα στην αυγή του 2013, τόσο επισήμως (εκκλησία, θρησκείες, πνευματισμός κλπ) όσο και ανεπισήμως (προφητείες, χρησμοί, μαγεία, αποκρυφισμός κλπ) ότι ΔΕΝ έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, ότι δεν είμαστε ικανοί και άξιοι να χαράξουμε τη μοίρα μας, ότι είμαστε αδύναμοι και έρμαια πραγματων αγνώστων και ακατανόητων (αφού δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια όργανα μας) που μπορούν να παρέμβουν και να διαμορφώσουν τον εαυτό, τις σκέψεις και τις ενέργειες μας.

Και από τα παραπάνω τι προκύπτει?

Αφενός η ανάγκη μας να εκχωρήσουμε την ανεξαρτησία του πνεύματος και του σώματος μας σε "μεσάζοντες" (παπάδες, προφήτες, αστρολόγους, μάγους κλπ) που θα "πουν καλά λόγια για μάς" στην ανώτερη δύναμη και άρα θα καβατζώσουμε και λίγη εύνοια του σύμπαντος στο τσεπάκι. Αφετέρου ότι τελικά ΔΕΝ είμαστε εντελώς υπεύθυνοι για τα λόγια και τις πράξεις μας, αλλά είμαστε συν-υπεύθυνοι, αφού αν "μπει ο διάβολος μέσα μας", θερίζουμε και 5-6 ανθρώπους με ένα Καλάσνικοφ και επικαλούμαστε "τρέλα και παράνοια" στο δικαστήριο, που αναφερόμενο επίσης στη θρησκεία της αγάπης (το Χριστιανισμό) δείχνει "έλεος" και δε μας ανταποδίδει το έγκλημα που πράξαμε.

Δεν ξέρω για εσάς, όμως όλα αυτά με τρομάζουν

Όλα αυτά μου θυμίζουν τις εποχές που επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι, που οι άνθρωποι έπεφταν θύματα διώξης και αποκλεισμού λόγω του ότι προσπαθούσαν να σκεφτούν έξω από τα κατεστημένα σχήματα και τις προκαταλήψεις. Με όχημα τους την επιστήμη, την έρευνα και την κοινή λογική. Με όχημα τους την πίστη ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, τον ορίζουμε και τον καθορίζουμε, ότι σκεφτόμαστε άρα υπάρχουμε, ότι χρησιμοποιούμε το λόγο για να επικοινωνήσουμε και να μοιραστούμε την αλήθεια. Δημιουργούμε κοινωνίες που βασίζονται σε κοινά αποδεκτές λογικά επεξεργασμένες πραγματικότητες, που σκοπό έχουν να κάνουν τη ζωή περισσότερων ανθρώπων καλύτερη και ευκολότερη. Κοντινότερη στη συλλογική αρετή που προϋποθέτει την πνευματική απελευθέρωση και την κοινή συνείδηση της ανθρώπινης μας μοίρας. Τον κύκλο της ζωής που ξεκινά από τη γέννηση και καταλήγει στο θάνατο, όπως συμβαίνει με όλα τα έμψυχα όντας του πλανήτη μας.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας, στην Ελλάδα του 2013 και ας προσέξουμε τι λέγεται και τι γράφεται

Έχουμε την τάση, δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό, να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα δεινά της ζωής μας, την κρίση, τα προβλήματα και τις αγωνίες μας, με όρους Μεσαίωνα, όπως περιέγραψα νωρίτερα.

Έχουμε ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που αναφέρεται σε θεωρίες, σε αόριστα ευχολόγια και σε άπιαστες εξαγγελίες και όνειρα, προκειμένου να τέρψει τους "πιστούς" του και να λάβει ψήφο και εκλογή. Και όταν εγκαλείται από τη "φωτισμένη" Ευρώπη (και τους εγχώριους μεταρρυθμιστές να προσθέσω) να απολογηθεί για τα πραγματικά του ανομήματα, τις εγκληματικές αμέλειες και τη μαφιόζικη διακυβέρνηση τόσων ετών που μας οδήγησε στα βράχια, το σύστημα ποιεί τη νήσσαν (κάνει την κότα) και σφυρίζει αδιάφορα, κατηγορώντας "θεούς και δαίμονες και την κακιά τη μοίρα μας" (την Τροϊκα, τους Γερμανούς και τη Μέρκελ, την ιστορία μας που ήμασταν 400 χρόνια σκλαβωμένοι, τη Χούντα, τον Αντρέα, τον Ολυμπιακό κλπ).

Και όταν εγκαλείται το σύστημα αυτό, για όσα έπραξε και κατάφερε στην πραγματική πραγματικότητα, στις ζωές όλων μας, με αληθινές επιπτώσεις (φτώχεια, ανέχεια, θάνατος, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης...) αλλάζει πρόσωπα και σχήματα, μεταλλάσεται, από κεντροαριστερό σε κεντροδεξιό, από συμπολίτευση σε αντιπολίτευση, από προοδευτικό σε συντηρητικό, από άσπρο σε μαύρο. Και πάλι από την αρχή αναδιπλώνεται και ξεδιπλώνεται προσπαθώντας να "ξεγελάσει" την αλήθεια, το ορθό μέτρο, τη λογική, τη σύνεση. Και να συνεχίσει να ζεί, ευαγγελιζόμενο κάθε φορά διαφορετικές (αλλά στο βάθος ίδιες) ιδέες περί "σωτηρίας του Έθνους" και κουραφέξαλα.

Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω, εγώ αισθάνομαι πως ζω αλυσοδεμένος σε ένα σύγχρονο Μεσαίωνα, αντικρίζοντας ολόγυρα μου τυφλούς και μουγκούς ανθρώπους, που έχουν βγάλει τα μάτια με τα χέρια τους και έχουν κόψει τις γλώσσες τους από το φόβο. Γιατί έτσι πιστεύουν πως θα "ανήκουν" σε αυτό το παράλογο και παρανοϊκό μόρφωμα και θα τρέφονται από αυτό. Θα έχουν την εύνοια του και θα αποποιούνται των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι. Το σύστημα που θέλει να παριστάνει την εξουσία και τη διοίκηση "ορατών τε και αοράτων" της καθημερινότητας μας. Μας αρκεί και μας βολεύει να είμαστε κάτω από τη φτερούγα των άλλων, μεμψιμοιρώντας και κεκεδίζοντας, αναμεταδίδοντας τις ξένες αλήθειες για δικές μας.

Αυτό κάναμε 35 χρόνια, και τώρα αυτο πληρώνουμε, που πρέπει να ωριμάσουμε, να βγούμε από το ψέμα και να φτιάξουμε σχέδιο εργασίας, για να κατασκευάσουμε μια νέα Ελλάδα.

Θέλει αρετή και τόλμη η λευτεριά. Αλλά θέλει και κότσια. Αυτά που πήγανε?

Ας μου απαντήσει κάποιος "έξω από το κουτί"..............

Με τα εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη

Συμφωνώ και δέχομαι ότι η καταβολή του εφάπαξ είναι γενικά κι αόριστα σωστή, στα πλαίσια των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου τομέα. Δέχομαι επίσης ότι οι δικαιούχοι θα ανακουφιστούν ενόψη Χριστουγέννων και ότι τα χρήματα που θα λάβουν θα ενισχύσουν τις οικογένειες τους αλλά και την αγορά.

Όμως, εξετάζοντας πολιτικά το ζήτημα, από μια ευρύτερη σκοπιά, η πρεμούρα να δωθεί το εφάπαξ στους συνταξιούχους του Δημοσίου, φανερώνει από τη μία την αγωνία της κυβέρνησης να κρατήσει τους ψηφοφόρους της, από την άλλη όμως δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν έχει σχέδιο ούτε και στρατηγική ανάπτυξης.

Λυπάμαι για όσους στεναχωρήσω, αλλά με εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη. Με αθρόες δημόσιες επενδύσεις που θα διαχειριστούν οι συντεχνίες των ΟΤΑ και οι διαπλεκόμενοι στα υπουργεία (κλίκες και οι συν αυτώ επιχειρηματίες) για πλατείες, δρόμους και τσιμεντοποίηση κάθε πιθαμής στην Αθήνα, δεν κάνεις ανάπτυξη. Με μετατάξεις δημοσίων υπαλλήλων και εφεδρείες, με κέντρα κράτησης μεταναστών, με μπού και με ντού στις τσέπες της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας και της μικρής επιχειρηματικότητας (πλειοψηφία στην Ελλάδα) μέσω επαίσχυντων φορολογικών "μεταρρυθμίσεων" δεν κάνεις ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια έννοια ακαθόριστη και χύμα. Δεν είναι τσάμπα λαϊκισμός. Είναι νούμερα, είναι εισερχόμενα και εξερχόμενα. Η ανάπτυξη είναι μια μηχανή που από τη μία βάζεις τα ζητούμενα σου και από την άλλη παίρνεις τα αποτελέσματα σου. Τα οποία στη συνέχεια συγκρίνεις με τις αρχικές σου επιδιώξεις και ρυθμίζεις καλύτερα τη μηχανή σου. Και ξανά από την αρχή παλεύεις κάθε φορά να μεγαλώσεις το όφελος για την κοινωνία. Είναι τόσο απλό.

Έγραφε χτες ο Γιανναράς (που τον παρακολουθώ προσεκτικά πρώτα και κύρια γιατί γράφει τα καλύτερα ελληνικά στον τύπο αυτή την εποχή, ελληνικά που από τη λέξη μέχρι τη φράση κρύβουν νοήματα, δεν είναι απλά κελύψη μετάδοσης μηνυμάτων) για τον εκπεσμό της λέξης "δημοκρατία". Πόσο έχει ξεφτίσει από την υπερβολική χρήση, από τη λάθος χρήση, από την κατάχρηση. Από κάθε επίδοξο -άσχετο- πολιτικάντη, που αν γνώριζε ελάχιστα οικονομικά δεν θα αποκαλούσε την Ελλάδα δημοκρατία, αλλά κάτι άλλο (θα πω παρακάτω τι). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει ξεφτίσει και η λέξη "ανάπτυξη". Από τα ίδια στόματα, από τα ίδια χέρια θα υπονομευτεί και το χρήμα θα πάει στις τσέπες των υμετέρων, ενώ θα πετάξει από τις τσέπες τις δικές μας, των πληβείων, ασχέτως του τι λέει ο κάθε Σαμαράς στην τηλεόραση.

Ο Σαμαράς και οι σαμαράδες της εποχής μας είναι λαοπλάνοι και λένε ψέματα στο λαό. Λένε αισχρά και αστήρικτα ψέματα, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν ένα κλίμα "ανακούφισης" από τη λιτότητα. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά ευχές και επί το λαϊκότερο πορδές, με τις οποίες ο Σαμαράς αμφιβάλλω αν προλάβει να βάψει τα αυγά του φετινού Πάσχα. Διότι η πραγματικότητα είναι ότι αφενός ο λαός δεν έχει άλλο χρήμα να στηρίξει τα δημόσια έσοδα και αφετέρου η ύφεση διαλύει κάθε ελπίδα για επενδύσεις με όρους συμφέροντες για τους ιδιώτες και κατ' επέκταση για το κράτος.

Υποτίθεται πρέπει να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα από την παταξη της φοροδιαφυγής. Όμως θα πρέπει να αυτοκαταργηθούν πρώτα, να αυτοαναιρεθούν, να γυρίσουν την πλάτη στους κομματικούς τους πελάτες που φεύγουν με βήμα γοργό προς τη μεριά του Αλέξη, της άλλης πλευράς του συστήματος, που έχει στόχο να κρατήσει το λαό στο μαντρί της "εσωτερικής διαχείρισης" της κρίσης. Δεν καταπολεμάται η φοροδιαφυγή έτσι με νόμους και λόγια στο γυαλί. Χρειάζεται οργανωμένο σχέδιο με στόχους μετρήσιμους, με αποτελέσματα. Με σύμπραξη της ελληνικής δικαιοσύνης.

Υποτίθεται πρέπει να φέρουν επενδύσεις. Μα ποιός θα πάρει τα κουφάρια της αποκρατικοποίησης? Ποιός τρελός θα βάλει τα λεφτά σου σε μια χώρα στην οποία βασικές υποδομές υπολειτουργούν? Που δεν επικρατεί καμία κοινωνική ιδεολογία, παρά μόνο ο ατομισμός, το προσωπικό συμφέρον και η μισαλλοδοξία? Σε ποιό νομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον θα έρθει ο ξένος να βάλει τα λεφτά του? Σε αυτό που με το πρώτο ζόρι ξεκινούν οι εκβιασμοί των νταβατζήδων του δημοσίου? Η παρασιτική τους λειτουργία εις βάρος των ιδιωτικών κεφαλαίων?

Υποτίθεται πρέπει να καταπολεμήσουν την ανεργία. Μα ποιός θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα? Εδώ δεν καταλαβαίνουν ποιός ο ρόλος ενός κράτους σε ένα σύγχρονο κράτος. Ότι πρόκειται για ρυθμιστή, για επόπτη και όχι για διαχειριστή κεφαλαίων και συμφερόντων, όχι για επενδυτή, όχι για επιχειρηματία. Σκοπός του κράτους είναι να διευκολύνει τον πολίτη να δημιουργεί καινοτομίες, να κάνει εμπόριο, να εργάζεται χωρίς παράλογα βάρη, να συναλλάσεται σε κλίμα εμπιστοσύνης, να βλέπει μπροστά του την προσωπική και την κοινωνική προοπτική της επένδυσης του.

Την ανεργία θα την καταπολεμήσουν καταβάλλοντας τα εφάπαξ των 1,5 δις? Γιατί δε βοηθάνε με αυτά τα λεφτά τα παιδιά των συνταξιούχων να βρούν διεξόδους επαγγελματικής αποκατάστασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό? Γιατί (σε μια επίδειξη κοινωνικής ευθύνης έστω) δε δίνουν τα λεφτά αυτά στους χαμηλοσυνταξιούχους να αγοράσουν πετρέλαιο και φάρμακα για να μην πεθάνουν? (ή μήπως συμφέρει να πεθαίνουν οι γέροντες?)

Όμως αυτά που λέω εγώ, είναι κινέζικα, είναι παραμύθια. Ειναι μια ξένη γλώσσα μέσα στην Ελλάδα "που τα ξέρει όλα" και γι αυτό πάει κατά διαόλου. Και όσο περνάει ο καιρός θα ολισθαίνει περισσότερο, απαλλαγμένη από κάθε ψήγμα εθνικής κυριαρχίας, προς όφελος των ολίγων που θα έχουν καλές σχέσεις με το εκάστοτε Βερολίνο, την άρχουσα τάξη της ευρώπης. Έχουμε βρεί τους φταίχτες βλέπετε, ήταν η οικογένεια Παπανδρέου από τον Αντρέα και δώθε, αυτοί που μας χαντάκωσαν. Τι κρίμα όμως που το "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου, αποδεικνύεται καθημερινά ώς η μοναδική πυξίδα των ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης.

Και τώρα που μηδένισαν το κοντέρ, όλοι μαζί, ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογούσε, πάλι φυγομαχούν. Πάλι κοροϊδεύουν. Πάλι αποφεύγουν τις ρήξεις, τις τομές, τις αλλαγές--με ένα άρθρο. Με μία μολυβιά μπορούν να βελτιώσουν το κλίμα ραγδαία αλλά δεν το κάνουν. Προτιμούν να παριστάνουν τους απέλπιδες αγωνιζόμενους για το καλό της πατρίδας για το 5%, την ώρα που ρίχνουν νερό στο μύλο του Τσίπρα, του επόμενου διαχειριστή "του μεγάλου χώρου της κεντροαριστεράς", του διαδόχου του ΠΑΣΟΚικού παρακράτους.

Γιατί το σύστημα "γνωρίζει καλύτερα" πως πρέπει να πράξει, για να κρατήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες όμηρους και σκλάβους των λίγων, των καθεστωτικών, αυτών που κονομάνε από τη σημερινή μορφή της χώρας, με όλα της τα στραβά, τα παρανοϊκά, τα εχθρικά, τα αισχρά για χώρα που θέλει να είναι σύγχρονη.

Το σύστημα γνωρίζει ότι το δίπολο αριστερά και δεξιά είναι αλάθητο, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ο προβατοποιημένος λαός, στερούμενος πραγματικής μόρφωσης και κριτικής σκέψης, δεν έχει ποτέ αναρωτηθεί τι στην πραγματικότητα εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα, όταν για παράδειγμα την ίδια στιγμή λείπουν τα βασικά από ένα κράτος. Όπως η σωστή λειτουργία του Γενικού Λογιστηρίου και της Στατιστικής Υπηρεσίας, του τραπεζικού συστήματος, η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, η λειτουργία των συγκοινωνιών και του δημοσίου τομέα γενικά, η θεσμοθέτηση ενός περιβάλλοντος ελευθερίας λόγου και πράξεων σε κάθε επίπεδο (κοινωνικό, εμπορικό, επιχειρηματικό, νομικό, τεχνολογικό κλπ) και τόσα άλλα που στην Ευρώπη έχουν λυθεί προ 50 ετών.

Το σύστημα γνωρίζει, ότι με τους εκβιασμούς, τα διλήμματα, τα πιστόλια στον κρόταφο, θα κρατήσει τους Έλληνες φοβισμένους, στο ρόλο που τους "ταιριάζει". Των ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, των εξαρτώμενων, των κουτοπόνηρων "καραγκιόζηδων" που παλεύουν πάνω από τον κάδο απορριμάτων "γιατί δεν είναι χτεσινοί"............................

Ήμουνα νιός και γέρασα...

Στην Ελλάδα οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Της έχουν γυρίσει την πλάτη. Και αυτό δεν οφείλεται στην κρίση, ούτε στην ανέχεια. Δεν οφείλεται σε μόδα της εποχής, ούτε σε καταγγελία της πολιτικής, από εξωθεσμικούς παράγοντες.

Πρόσφατα σε συνέδριο για την «ενοποίηση της κεντροαριστεράς», καταγράφτηκε ότι ο μέσος όρος των συμμετεχόντων σε αυτό, ήταν 55 έτη. Σήμερα πάλι στον τύπο δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του συμπαθούς Αντώνη Καφετζόπουλου (χωρίς να είμαστε σίγουροι για το χιούμορ) στην οποία πρότεινε για αρχηγό της Δράσης (άλλοτε κόμμα του Μάνου) τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη. Ο οποίος διανύει ήδη την 8^η δεκαετία της ζωής του.

Καθημερινά παρακολουθούμε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που κάνουν προσπάθειες να φαίνονται νεώτεροι απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι. Η Βουλή είναι ένας χώρος ανταγωνισμού των γερόντων. Ένα νεκροταφείο ελεφάντων στο οποίο τη διαφορά κάνει το πέταγμα μια μύγας ή ενός κουνουπιού (εισαγωγής σίγουρα), πάνω από το συνεχόμενο ροχαλητό των αποκοιμισμένων εθνοπατέρων μας.

Όμως κανείς δεν παραιτείται από το δικαίωμα να διεκδικεί την επανεκλογή του συνεχώς. Κανένας δεν παραχωρεί στους νεότερους τη δυνατότητα της προβολής θέσεων καινοτόμων, ριζοσπαστικών, ευέλικτων και αποτελεσματικών. Κανένας δε θέλει να θυμίσει στη γερασμένη κοινωνία μας, ότι αργοπεθαίνει χωρίς να ανανεώνεται, εγκλωβισμένη στις εμμονές μιας άλλης εποχής, που ο κόσμος ήταν ένας διαφορετικός  τόπος.

Συζητάμε και συγκρουόμαστε για την αναγκαιότητα της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας ποιους αφορά, ποιοι θα την υλοποιήσουν, πως θα βρούμε τα χρήματα. Θεωρούμε δεδομένο ότι διαχειριστές θα είναι οι ίδιοι πάλι, το ίδιο σύστημα που μας χαντάκωσε σε μια καινούργια ενδεχομένως βερσιόν, το κράτος που έχει χρεοκοπήσει σε οποιονδήποτε τομέα έχει βάλει το χέρι του. Οι λόγοι ευνόητοι. Ακόμα και η κερδοσκοπία, η απατεωνιά, η διαφθορά και η διαπλοκή ακολουθούν ιεραρχίες στρατιωτικού τύπου. Απαγορεύεται η είσοδος στους νέους, στα φρέσκα μυαλά. Είναι «επικίνδυνοι» για την ανατροπή των κατεστημένων.

Όμως η ανάπτυξη αφορά ακριβώς αυτούς. Τους νέους. Αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, στη μικρή παραγωγική επιχειρηματικότητα, στον εξαγωγικό τομέα. Αφορά τη στελέχωση της κρατικής μηχανής με ανθρώπους που έχουν κάνει σπουδές και ξέρουν να διαχειριστούν την επικοινωνία με σύνεση. Αφορά νέους γονείς που αναζητούν χώρους να παίξουν τα παιδιά τους και καλύτερες υποδομές στην εκπαίδευση. Η ανάπτυξη αφορά την Ελλάδα που θέλουμε να αντικαταστήσει αυτήν τη σημερινή που συμβολίζει την αποτυχία σε όλο της το μεγαλείο. Την τραγωδία

Παρατηρώ και πάλι την ειδησεογραφία. Ο Λοβέρδος ανακοίνωσε πως θα κάνει κόμμα- κι άλλο κόμμα? Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε κάτι περισσότερο σαφές για το μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και πιο εύπεπτο για τον μονίμως εξοστρακισμένο αριστερό με το κλισέ λεξιλόγιο. Η Χρυσή Αυγή αθόρυβα και αποτελεσματικά δίνει τη μάχη της καθιέρωσης μιας σκληρής δεξιάς παράταξης γειτονιά με γειτονιά. Και κάπου ενδιάμεσα, όλοι οι υπόλοιποι αναζητούμε κοινά σημεία διαπραγμάτευσης με την –άλλοτε- ενωμένη Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα καθημερινά αποτυχαίνει να μιλήσει στη γλώσσα του Έλληνα πολίτη. Να του δώσει λύσεις, να του προσφέρει παρηγοριά και διεξόδους, να του φτιάξει τη μεγάλη εικόνα στο μυαλό (το όραμα) που θα τον κινητοποιήσει δεμένο σε έναν αγαθότερο σκοπό, από την επιβίωση. Που έτσι κι αλλιώς ολοένα και καθίσταται δυσχερέστερη, με μελλοντικά απροσδιόριστες επιπτώσεις. Είναι τόσο προφανές που σχεδόν πονάει τις συνειδήσεις όσων ακόμα αγωνίζονται να συνταχθούν με την κοινή λογική και να την υπηρετήσουν δίχως εκπτώσεις.

Στην Ελλάδα οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και καλά κάνουν. Διότι οι νέοι έχουν κριτήρια αμόλυντα από «τακτοποιήσεις» και «συμβιβασμούς» που χαρακτήρισαν την 30ετία της ασυδοσίας. Από την άλλη όμως δεν παύουμε να προβληματιζόμαστε: Μέσα από ποια εργαλεία η συμμετοχή των νέων στα όργανα της πολιτείας θα γίνει εφικτή? Έτσι ώστε να προβληθούν τα ειλικρινή και πραγματικά ζητούμενα τους, για την Ελλάδα που επιθυμούν να ζουν? Η παραδοσιακή τακτική της πυραμιδοειδούς διάταξης για τη διάχυση της πολιτικής «γραμμής» στα κοινωνικά στρώματα, έχει αποτύχει. Το εκλογικό σύστημα είναι αναξιόπιστο. Οι γραμματείες νέας γενιάς, οι νεολαίες των πανεπιστημίων και το φοιτητικό κίνημα, ο αθλητισμός και ο πολιτισμός δεν απηχούν την αγωνία και τον παλμό της νεολαίας, για τα επιθυμητά «επόμενα αποφασιστικά βήματα στο μέλλον».

Και οι νέοι θέλουν και πρέπει να κάνουν επιλογές. Αν θέλουμε να επενδύσουμε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του τόπου, οφείλουμε να το κάνουμε με σχέδιο και σαφείς, ξεκάθαρες επιλογές. Και όχι από ανάγκη, από μιζέρια και από το ένστικτο της επιβίωσης.

Διότι ενώ η επιλογή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, η ανάγκη των περιστάσεων είναι που μας εξωθεί σε αντιδραστικές συμπεριφορές και αγανάκτηση, ακόμα και συσπείρωση γύρω από φαιδρούς προφήτες δεινών αλλά και λαϊκιστές πολιτικούς της μιας θητείας.

Τα ρόλεξ είναι ροζ

Η Κλαίρη άφησε το τηλέφωνο στο τραπεζάκι και γύρισε προς το μέρος μου: "Η τάδε μας κάλεσε στο σπίτι της για φαγητό, θα είμαστε όλοι, θα παίξουν τα παιδιά και θα περάσουμε καλά".
Δεν ξέρω αν το "ωχ" ακούστηκε μέσα από το τσερβέλο μου, αλλά η έκφραση μου πρέπει να ήταν όλα τα λεφτά. Κι εγώ πως το κατάλαβα? Από τη δική της έκφραση-απάντηση και δυο τρία σχόλια του τύπου "ε μια φορά να δείξεις ότι θέλεις, δε γίνεται".
Όμως δεν ήθελα. Και γενικά δε θέλω τα πολλά-πολλά με κανέναν αυτή την εποχή, δεν τα γουστάρω. Δε θέλω να ακούω τη γνώμη κανενός, δε με ενδιαφέρει να βλέπω το πρόσωπο κανενός κατάματα, δεν είναι του γούστου μου οι αμπελοφιλοσοφίες με αγνώστους. Ίσως γιατί δε μου αρέσει η κριτική, σε όσα εγώ λέω όταν με πιάνει η ακατάσχετη λογοδιάρροια που με διακρίνει. Ως κλασσικός δίδυμος που θέλει ακροατήριο-έτσι δεν είναι Κλαίρη?
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, με τα καλάθια και τα ψώνια μας. Το τραπέζι ήταν ρεφενέ κι εμείς είχαμε να συμβάλλουμε ανάλογα. Τελικά η Κλαίρη μαγείρεψε και το φαγητό ήταν νόστιμο. Νομίζω ότι αν δε μαγείρευε η Κλαίρη θα εύρισκα μια δικαιολογία να μη φάω. Αυτό το χουϊ το έχω, είμαι παράξενος στις "οικειότητες". Απομακρύνομαι και επανέρχομαι μόνο αν μου τραβήξουν την προσοχή. Έτσι προτίμησα να χωθώ στον καναπέ, να παρατηρώ το Γιωργάκη μας να κάνει ζημιές και να χαζεύω τον μίσκα-μούσκα Μίκυ Μάους στην lcd οθόνη. Θυμήθηκα τη Μαρία που έλεγε ότι έχει δει τόσο πολύ Μίκυ (βλέπουν με το μωρό όταν τον κρατάει τα πρωινά που λείπουμε) που έχουν αρχίσει να τις δημιουργούνται ερωτήσεις σχετικά με την πλοκή και το ποιόν των κινουμένων σχεδίων.
Στο ίδιο μήκος κύματος μισονυσταγμένος, σκεφτόμουν γιατί ο Πλούτο να είναι σκύλος και πως γίνεται ο μάστορας να έχει τόσο μεγάλα αυτιά. Μια φωνή ακούστηκε πίσω από την πλάτη μου. Το φαγητό ήταν έτοιμο. Κατέβασα τα πόδια από τα μαξιλάρια και πάγωσα. Μα δεν ήταν αναμένο το καλοριφέρ? Το τζάκι που ακόμα σιγόκαιγε είχε απαλύνει το κρύο που είχε κάτσει στα φωτιστικά. Η πολυκατοικία δεν είχε ανεφοδιαστεί. Για κοίτα που αυτό το έχω ακούστει από τουλάχιστον 5 άτομα ακόμα. Φρίκη
Καθήσαμε γύρω γύρω απο το ορθογώνιο τραπέζι. Το μεσημεριανό μας ήταν πλούσιο. Άθελα μας ξεκίνησε μια συζήτηση για τα μέτρα, την κυβέρνηση την κρίση. Άθελα μου παρατηρούσα την παρέα. Άνεργος. Άνεργη. Ημιαπασχολούμενος. Μορφωμένη. Τυχεροί. Άτυχοι. Τα πρόσωπα δεν υπήρχαν πια, είχαν αντικατασταθεί από ιδιότητες της κρίσης. Από επίκτητες ταυτότητες με βάση την απασχόληση ή όχι. Το μόνο κοινό στα χείλη όλων ήταν το δηλητήριο. Η πίκρα στα μάτια που χαμήλωναν απογοητευμένα, τάχα μου προσπαθώντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις με ένα ξεκάρφωτο χωρατό. Το κρύο είχε κατέβει από τα φωτιστικά στα πιάτα μας.
Κι όμως τα παιδιά μας έπαιζαν αμέριμνα, στο δικό τους κόσμο. Γελούσαν, έκλαιγαν, φώναζαν, χώνονταν κάτω από το τραπέζι ανάμεσα στα πόδια των γονιών τους. Αυτός, ο κάτω κόσμος, ο ίσα-κι-έδαφος, ήταν πιο χαρούμενος, πιο ευχάριστος και πιο ξέγνοιαστος παρότι δεν περιελάμβανε φαγητό. Άραγε τι να τριγυρνά στα μικρά κεφαλάκια? Ο μάστορας του Μίκυ τους λύνει τα -παιδικά- προβλήματα? Ξέρουν ότι οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τους -ένα επίπεδο πιο πάνω- τα αγαπάνε τόσο? Και ότι φοβούνται για το μέλλον τους?

Βγήκα από το γραφείο πεινασμένος με το εικοσάρικο της Κλαίρης στην τσέπη. Ήθελα να ψωνίσω μερικά ξηροκάρπια από το μαγαζί της πλατείας που φέρνει τα πιο φρέσκα. Γκαραντί. Βάδισα με τα χέρια χωμένα στο μπουφάν για λίγη ζέστη και τα κατάφερα. Μου φάνηκε όμορφη η Αθήνα εκείνη τη στιγμή. Να λοιπόν που όταν είσαι στα ζεστά και χορτάτος όλα σου φαίνονται φανταστικά, ψυθίρισα, γέρνοντας το κεφάλι λίγο στα δεξιά, σα να χα παρέα.
Ζήτησα φουντούκια, αμύγδαλα και καρύδια. Με ρώτησαν "καρύδια Ελληνικά θέλετε" κι εγώ γελώντας πονηρά απάντησα πως αν είναι νοστιμότερα αυτά θα προτιμήσω. Λίγο πιο πέρα στην ουρά μια κοντή, μυταρού και άσχημη μαντηλοφορεμένη μιλούσε στα Αγγλικά. Ήθελε να της τυλίξουν τα Γκρήκ Νατς σε σακουλίτσα για να μην της ανοίξουν στη βαλίτσα. Ήταν από κάποιο αραβικό κρατίδιο, σίγουρα.
Πλησίασα να πληρώσω κι εγώ και τότε το είδα. Ανασηκώνοντας το μανίκι της μπούργκας να πληρώσει, ένα ρόλεξ χρονόμετρο από ροζ χρυσάφι με τύφλωσε. Έμεινα άναυδος να κοιτάζω κι έκανα το σταυρό μου παρότι δεν πολυπιστεύω. Η πωλήτρια με κοιτούσε απορημένη. Άλλο ζώον κι αυτή, με τατουάζ στον καρπό παρακαλώ και σκουλαρίκια (όλες τάχαμου μοντέρνες, κι όλες ίδιες μια κοψιά αδιάφορες και ψυχρές σαν παγωτά του Δεκέμβρη). Μάλιστα είπα και γέλασα δυνατά. Πήρα την απόδειξη και το βαλα στα πόδια

Πήρα την Κλαίρη στο τηλέφωνο να της πω τι είχε γίνει. Ήθελα να γελάσουμε μαζί, μου είχε φανεί το θέαμα ξεκαρδιστικά κωμικοτραγικό. Τις προάλες τρώγαμε ρεφενέ, σ' ένα σπίτι που δεν είχε πετρέλαιο να ζεσταθούν οι ένοικοι του, και σήμερα ψωνίζοντας Ελληνικά καρύδια έπεσα πάνω στη γυναίκα του Πρίγκηπα που ήθελε τον Παναθηναϊκό (λέμε τώρα) με τη ρολεξούμπα δεμένη στις μαυροτριχάρες της. Τι ειρωνεία ρε παιδί μου. Στις εφημερίδες τα πρωτοσέλιδα μιλάνε για τις φοροαπαλλαγές των τέκνων που καταργούνται, η Ελλάδα χάνεται για πάντα, όπως την ξέραμε, ζούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας το σήμερα, και κάπου στο Κολωνάκι το....μουνί, χτενίζεται.

Και η όλη κατάσταση μ' εμάς παρέα ή χωρίς, μέχρι το τέλος του κόσμου, συνεχίζεται. Και τελικά τι προτιμώ? Να παίζω στο κάτω επίπεδο, το ένα-κι-έδαφος- αγκαλιά με το γιό μου.

Και χωρίς ρόλεξ, αμα λάχει να ουμε.....