Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του, όπως και η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Με αυτές τις λεζάντες πορευόμαστε σε μια παράλληλη ιστορία που κρατάει σχεδόν 33 χρόνια

Και ω τι σύμπτωση, έχει το ίδιο τέλος. Ένα τέλος αναπόφευκτο από τις εξελίξεις, που και στις δύο περιπτώσεις ήρθαν με τρόπο βίαιο και καταιγιστικό. Προϊόντα μιας αγανάκτησης

Μόνο που στη χώρα μας η αγανάκτηση πάει σε λάθος μεριά, όπως και η ευχαρίστηση, όπως δηλαδή σχεδόν όλα τα συναισθήματα μας.

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, έχει χτιστεί με τέτοια πολυπλοκη υφή, από την ιστορία και τον πολιτισμό του, που είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ορθολογιστή Ευρωπαϊο να την κατανοήσει.

Και γιατί ας πούμε, πατώντας το κόκκινο κουμπί, δεν ανάβει η κόκκινη λάμπα, αλλά η πράσινη και ταυτόχρονα το κουμπί του πετάγεται ευθεία στο μάτι, να του το βγάλει. Για να κάνει χαβαλέ.

Ο Έλληνας δεν είναι φτιαγμένος για συλλογικότητες, για κοινωνίες, για μεγάλα οργανωμένα σχέδια και εξορμήσεις. Έτσι είναι η κουλτούρα του, το τσί του. Έτσι αυτοπροσδιορίζεται. Ως ο "ένας" ανάμεσα στις άλλες "μονάδες".

Η για να το εκφράσω λαϊκότερα: Ο τύπος που δεν ξέρει πως βρέθηκε εδώ, αλλά αφού βρήκε κι άλλους, καλά περνάει. Μόνο μην του πεις "είσαι να κάνουμε ένα ντου". Εκεί δε θα μπορέσει. Είναι μαζί για την παρέα, αλλά στα δικά του τα εσωστρεφή, τους μηχανισμούς και τα κουμπάκια του, είναι απολύτως ο εαυτός του. Και στο δικό του θεό απευθύνεται, πάντα προσωπικά. Χωρίς μεσολαβήσεις.

Αυτός ο περήφανος λαός, είναι ολοκληρωτικά ανίκανος να διαχειριστεί την εξουσία, γιατί δε θέλει να έχει σχέση με αυτή. Ο Έλληνας είναι ελεύθερο πνεύμα, ανίκητο, δε φυλακίζεται και δεν πατά στη γή. Είναι Ερμής και Απόλλων, δεν είναι Ήφαιστος και Δήμητρα. Δεν είναι καλλιεργητής της γης που πατά, είναι εραστής της θάλασσας και δαμαστής των αρωμάτων της.

Και ως τέτοιος αγαπά την ομορφιά κι εμπνέεται από αυτήν, αφαιρετικά και αόριστα, αέρινα και φιλοσοφικά: "Τι είναι ο  κάβουρας, τι είναι το ζουμί του". Δώστου ιδέες, δώστου πάθη και λάθη. Δώστου χαρά και πόνο. Δώστου ζωή και θάνατο. Ο Έλληνας είναι ο ακροβάτης του σύμπαντος, ο ισορροπιστής. Ο μέγας αρχιτέκτων. Ο Γεωμέτρης

Ο Έλληνας είναι αυτός που εμπνεύστηκε την ισορροπία. Και αυτή αναζητά στο διηνεκές της ιστορίας

Αυτός ο υπερήφανος λαός, ο πιο τρυφερός και ανθρώπινος λαός της γής, είναι λόγω της ιδιοσυγκρασίας του καταδικασμένος να κυβερνάται από τους χειρότερους κυβερνήτες, από τους αθλιότερους κλέφτες και τους πιο επιτήδειους απατεώνες.

Είναι στη μοίρα και το κάρμα του, στο προσκεφάλι του κεντημένο, μαζί με τις χάρες και τη μαγεία που φύσηξε στα μαλλιά του όταν ήταν βρέφος, να τρέφεται και με στεναχώριες, αποτυχίες, τραγικά σφάλματα, ανωριμότητα και επιπολαιότητα, ζώντας για πάντα νέος, ανάμεσα σε νέους, μόνος ανάμεσα στο πλήθος που κατοικεί τη Γη.

Ήρωας.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αυτή η ιστορική ομάδα της πόλης μας, της Αθήνας, της σοφής κόρης του Δία, του αρχηγού των θεών του Ολύμπου, επέστρεψε στο λαό του, στην πόλη, γλυτώνοντας από τον τύραννο Βαρδινογιάννη και τη Μοτορ Οϊλ

Όπως και η κυβέρνησις, επέστρεψε στο λαό της, μετά την τυραννία του Παπανδρέου και των λοιπών τσίρων και τσάρων της Τροϊκα και των ηγεμόνων της Ευρώπης. 

Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι.

Αυτός ο περήφανος λαός, εμείς όλοι, οι Έλληνες, δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε

Και τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά. Και την μεγάλη δεξιά παράταξη του.

Κι έτσι, αναζητώντας την ισορροπία, αιώνιοι έφηβοι που τρέχουν στη δική τους χωμάτινη αρένα, εκεί στην λιόφυτη Ολυμπία της ιστορίας, ανοίγουμε έναν ακόμα κύκλο ομόκεντρο, στη δραματική μας περιήγηση στα μαρμαρένια αλώνια της αιωνιότητας

Καλή μας τύχη.

Και ποιός θεός....

Τροίας και Πατησίων γωνία, σήμερα το πρωί

Υψώνω τα μάτια στον ουρανό, κλείνω τα μάτια, καταπίνω τα δάκρυα μου να προσευχηθώ με καθαρή φωνή

Εσύ εκεί ψηλά δε νοιάζεσαι?

Δεν ακούς τα παρακάλια των πονεμένων?

Δεν ακούς τις φωνές που ζητούν το έλεος σου?

Τροίας και Πατησίων γωνία, σήμερα το πρωί, καθημερινότητα

Στο γκρίζο καμβά της πόλης, με τα σκληρά τοιχώματα, τα μαύρα και άσπρα πεζοδρόμια, την άσφαλτο που καίει. Τα μικρά διαμερίσματα κλουβιά και το καυσαέριο που φυσά στα παιδικά μάγουλα. Που ψάχνουν ανάσες δροσιάς, γελώντας ανέμελα.

Στριγκλιές πανικού, ο πόνος είναι μια συνήθεια στη μάζα, που γίνεται μάζα από αδιαφορία. Η από ανημπορία. Η απο παραίτηση. Η από εξοικείωση με τον πόνο. Δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα, ούτε εθνικότητες. Μόνο τον ιδρώτα στο στέρνο όσων σκύβουν πάνω σου, να δουν το θέαμα σου.

Κι όμως, εμείς ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή. Ζούμε με τις αξίες μας. Μιλάμε για τα ιδανικά μας. Για την αλλαγή, για το παρελθόν και το μέλλον μας. Αρνούμαστε να πεθάνουμε. Να ταυτιστούμε με το γκρίζο καμβά, πρωταγωνιστώντας για λίγα δευτερόλεπτα σε μια σκηνή του δράματος. Θέλουμε να ζήσουμε, αλλά πως? Κανείς δεν ξέρει και δε ρωτά. Όλοι σιωπούμε, και μετά ο καθένας πάει στη δουλειά του βουβός, με την έκπληξη στα μάτια.

Μας καταπίνει αυτή η πόλη, μας κάνει κιμά, μας πετάει συντετριμένους κάτω από το βάρος της. Μας ζουλά, μας χτυπά, μας δέρνει, μας φτύνει, μας περιφρονεί, μας ψέγει. Κι όμως. Εμείς παραστάτες και σύντροφοι της, σε επίγειες και υπόγειες διαδρομές. Αμίλητοι μπροστά στο δέος της. Στο χάος. Είναι η σαστιμάρα--σου κόβεται η ανάσα όταν προσγειωθείς απότομα στη γή, μετά τη σύγκρουση με τον κομήτη. Αυτόν που τρέχει με 200, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Κάπου διαβάζω "να δώσει ο Θεός, να μας σώσει"

Και ποιός Θεός θα σκύψει, Τροίας και Πατησίων γωνία, να κάνει το θαύμα του?

Πάει προσπέρασε κι αυτός, καλοκαιράκι έφερε, διακοπές, Αθήνα 2012

Λυπήσου μας καλοκαιράκι, λυπήσου τις ψυχές που δε φταίνε σε τίποτα

Κι όμως (αυτές) πληρώνουν...

Ανθρωπιά

Κι όμως υπάρχει ανθρωπιά, μπόλικη, πυκνή. Γεμάτη γεύσεις, χρώματα, ιδέες και σκέψεις.

Ανθρωπιά που ο καθένας κρύβει στο δικό του εσωτερικό, κρυφό ντουλαπάκι

Αναλωνόμαστε με πάσης φύσεως κουταμάρες, με ασήμαντα πράγματα, με επιφανειακές κρίσεις και κριτικές. Όλη μας την ενήλικη ζωή προσπαθούμε να χτίσουμε μια εικόνα ψηφιδωτό, από συμβιβασμους, υπαινιγμούς, καλές προθέσεις και μισές αλήθειες.

Οι αληθινές αλήθειες, οι παντοτινές, είναι λίγα λόγια και πολλά έργα, πάντα εν κρυπτώ, όπως δίδασκε κάποιος. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις, τα βλέματα (που) αποκαλύπτουν την ψυχή. Μια ψυχή που δε μπορεί να κρυφτεί, τόσο στην αγαθή, όσο και στη δόλια έκφραση της, όσο και να προσπαθήσεις.

Βλέπω και ξαναβλέπω μια παλιά ταινία θρύλο του σινεμά

Οι ταινίες που στέκονται αναλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, που είναι πάντοτε καινούργιες, όσες δεκαετίες και να κιτρινίσουν το σελιλοϊντ που αποτυπώνει τα καρέ τους, είναι οι ταινίες που φυλακίζουν αληθινές, ζωντανές ανθρώπινες στιγμές .

Μίση, πάθη, έρωτες και αγάπες. Είναι οι ταινίες που μουτζουρώνουν τον ψεύτικο αχυράνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις προφάσεις του, και τον ζωγραφίζουν με μπογιές αδιάβροχες, ανεξίτηλες, έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Που προτείνουν ένα καινούργιο κάδρο και όχι μια σκέτη λήψη-σεκάνς.

Είναι μια πανέμορφη γυναίκα, αλλά τόσο αθώα. Αφίλητη. Και στέκεται στη μία άκρη του μακριού τραπεζιού που παρεβρίσκονται οι συγγενείς της. Είναι γαμήλιο τραπέζι γνωριμίας. Αυτή, έχει μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά. Εχει κάτασπρο δέρμα και σαρκώδη χείλη. Είναι μια μικρή Παναγία, την ώρα που χαϊδεύει το λαιμό της, κοιτάζοντας σαν τρομαγμένη περιστέρα, προς την άλλη μεριά, προς τον καλό της.

Αυτός είναι άσχημος, με σκληρά χαρακτηριστικά και γερτή μύτη. Με διαπεραστικό βλέμμα. Με αποφασιστικότητα. Μια αποφασιστικότητα της αποκοτιάς, των νιάτων και της τρέλας, που σε κάνει να πιστεύεις πως τα ξέρεις όλα και πως αυτά που θές, τα όλα, μπορείς να τα έχεις. Και την κοιτάζει και της νεύει καταφατικά: "Είσαι δική μου". Και είναι δική του, ρε παιδιά

Με αυτό το βλέμμα, σπαραγμό, αυτή την απόφαση να μπλέξουν τα σύμπαντα τους σε μια μοίρα τραγική, προδιαγεγραμμένη. Κι όμως δεν αποφεύγουν τη σύγκρουση, την επιδιώκουν

Κι εκείνη τη στιγμή το φιλμ δεν είναι μια ζελατίνα με εικόνες τυπωμένες, δεν είναι λεφτά, δεν είναι μπίζνα, δεν είναι χρυσόσκονη στρωμένη στα πεζοδρόμια του χόλυγουντ. Είναι μια στιγμή αιωνιότητας, είναι χάρη και άγγιγμα Θεού, είναι ανάσταση.

Αυτά εννοώ, αυτές τις ιστορίες

Η ζωή, η ανθρωπιά, είναι σε κάτι τέτοιες φευγαλέες, ανύποπτες γκριμάτσες της μοίρας, που προσπερνάμε δίχως πολλές φορές να καταλάβουμε. Κάποιοι αργά το βράδυ καπνίζοντας το τσιγάρο τους, τις αναπολούν. Και λένε, άντε αύριο να προκάνουμε, να ζήσουμε. Κι άλλοι απλώς σφαλίζουν τα παραθυρόφυλλα, ξεστομίζουν μια γαμω-παναγία, και πέφτουνε για ύπνο

"....putting the blade on the table, he flicked it with a finger and it whirled in a flashing circle under the light.

who the hell is going to save me? he thought.

as the knife stopped spinning the answer came: you're going to have to save yourself....."

Space Oddity

Ground control to major Tom....

Έχοντας στο μυαλό και στα χείλη την τραγουδάρα του Bowie (γράφτηκε το 1969!) διαβάζω την ειδησεογραφία. Κύριο θέμα σήμερα οι κυβερνητικές εξαγγελίες και οι αποκρατικοποιήσεις

Ο Τσίπρας απειλεί ότι εάν γίνουν οι αποκρατικοποιήσεις θα συνιστά η πράξη αυτή, ποινικό αδίκημα. Ο Σαμαράς απαντά βάλε με φυλακή. Και η θεατρική παράσταση παίρνει τέλος

Ειλικρινά έχω βαρεθεί τα παραμύθια τους. Αυτά που πρέπει να γίνουν, πρέπει να γίνουν. Αυτά που δε μπορούν να γίνουν, δε θα γίνουν, στον αιώνα τον άπαντα. Απλά πράγματα. Ούτε μα, ούτε σου πα, μου πες και τηλεθέαση.

Όμως αγαπητοί μου, αγνοείτε το βασικότερο. Και είναι κρίμα.

Είναι κρίμα γιατί αυτή σας η άγνοια, σας οδηγεί να αποσυνθέτετε την παιδεία, εδώ και τόσα χρόνια και να έχετε κρατήσει τεχνηέντως ένα κουφάρι στη θέση της. Έχετε κρατήσει απλά χιλιάδες καθηγητές-δημόσιους υπάλληλους, αντί για εκπαιδευτικό σύστημα που θα είναι βίωμα ελληνικότητας.

Τι αγνοείτε?

Ότι δημόσια περιουσία, είναι οι Έλληνες

Και πως το πρόβλημα δεν είναι οι αποκρατικοποιήσεις, αλλά η εξαφάνιση, η απαλλοτρίωση, η διάλυση και ο θάνατος του Έλληνα πολίτη. Πνευματικά πρώτα, ηθικά δευτερευόντως, και υλικά στο τέλος, αφού θα έχουν εκλείψει τα πρώτα.

Δημόσια περιουσία, δεν είναι ο ΟΣΕ, είναι απλά σίδερα, ρόδες και ράγες.

Δημόσια περιουσία δεν είναι η ΔΕΗ, είναι απλά καλώδια, μετασχηματιστές και διακόπες

Δημόσια περιουσία είναι ο γιός μου, οι κόρες, τα παιδιά των Ελλήνων. Και γι αυτά, δεν κάνετε απολύτως τίποτα.

Δεν το λέω καθόλου συναισθηματικά. Οι ανθρώπινοι πόροι έχουν σημασία. Οι υλικοί είναι αναλώσιμοι.

Ασχολούμαστε συνεχώς με τη δημόσια περιουσία λες και είναι εθνικός θησαυρός. Κουταμάρες, τίποτα δεν είναι. Καταβυθισμένα και κατακρημνισμένα βαρκάκια του ίδιου στόλου είναι, και τίποτα περισσότερο

Υποκρισία και ψέματα για σήριαλ η αντιπαράθεση για την αξιοποίηση τους. Τσακισμένα κλωνάρια η αξία τους. Εκεί που κάποτε έστεκαν δέντρα υπερήφανα. Άρα για την ταμπακέρα η συζήτηση

Για κάθε νέο άνθρωπο που χάνει την ελπίδα του όμως, δεν υπάρχει αναπλήρωση. Δεν υπάρχει μέλλον

Εκεί λοιπόν, σε αυτή τη συζήτηση, όλοι σιωπούν. Κανείς δεν έχει προτάσεις.

Ground control to major Tom....

Μου φαίνεται πως εμείς είμαστε τα "αλλόκοτα σημεία του διαστήματος"--που σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Και γι αυτό δε χωράμε σε αυτή τη γή που λέγεται Ελλάδα

Μου ζητάτε να πληρώσω κι άλλους φόρους

Αγαπητέ κ. Υπουργέ,

Δε σας κρύβω το βαθύ μου προβληματισμό, ο οποίος μου έχει δημιουργήσει ένα σωρό ερωτήματα.

Ο προβληματισμός μου αυτός, με βάζει στον πειρασμό να αθετήσω για πρώτη φορά τις φορολογικές μου υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Και δεν ξέρω τι να κάνω

Μου ζητάτε να πληρώσω κι άλλους φόρους. Και δεν ξέρω το γιατί.

Από το Μαϊο του 2010, όταν η Ελλάδα χρεοκόπησε, εσείς η Ελληνική κυβέρνηση, έχετε υπογράψει ένα σωρό συμβάσεις και συμφωνίες, για να σωθούμε.

Και λέτε καθημερινά πως παίρνετε μέτρα και πως ο λαός θα πρέπει να βάλει πλάτη γιατί είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι απέναντι στη σωτηρία της πατρίδας. Και συμφωνώ.

Όμως διαβάζω στις εφημερίδες, και ακούω στην τηλεόραση, πως τα μέτρα που συμφωνήσατε με την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν εφαρμόζονται.

Άλλοτε γιατί υπάρχουν αντιδράσεις, άλλοτε γιατί υπάρχουν προβλήματα. Εντάξει, λογικό είναι πως τα δύσκολα εγχειρήματα, απαιτούν και δύσκολες διαπραγματεύσεις.

Όμως ο χρόνος περνά και οι συνθήκες δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Έτσι τουλάχιστον μας λένε τα μέσα και οι πολιτικοί απ όλες τις παρατάξεις. Δυσκολεύουν και βυθίζουν τη χώρα σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες και σε απαξίωση, στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Και εσείς συνεχίζετε να επιβάλλετε δια νόμου, περισσότερα βάρη στις πλάτες των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Που αποβλέπει αυτό το μέτρο.

Η απλή μου λογική μου λέει, πως οι φόροι (οι επιπλέον, οι έκτακτοι, οι εισφορές και τα χαράτσια και όπως αλλιώς ονομάζονται) πάνε πακέτο με το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Είναι στην ίδια συμφωνία που έχετε υπογράψει με την Τροϊκα και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Εφόσον λοιπόν, οι διαρθωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις έχουν κολλήσει, και οι αλλαγές δεν έχουν μπει σε μια πορεία, γιατί οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται, μήνα με το μήνα? Χρόνο με το χρόνο?

Εφόσον εισπράττετε τους φόρους αυτούς, και μάλιστα αυξημένους αρκετά, πως τους χρησιμοποιείτε? Πιάνουν τόπο ή δεν πιάνουν? Εννοώ, όλοι μας λένε όλοι ότι η κατάσταση χειροτερεύει και δε βελτιώνεται. Αληθεύει αυτό? Αληθεύει πως το κόστος λειτουργίας του κράτους αντί να βαίνει μειούμενο, αυξάνεται?

Πως γίνεται να πληρώνω περισσότερα, να είμαι και πάλι συνεπής απέναντι στο κράτος, αλλά τα προβλήματα του κράτους να γίνονται μεγαλύτερα? Δε στέκει αυτό στο μυαλό μου

Και απευθύνομαι σ' εσάς, τον επικεφαλή για να μου λύσετε τις απορίες μου

Διότι με τόσους φόρους, εγώ και η οικογένεια ζούμε πραγματικά οριακά και δεν αντέχουμε άλλο. Και το χειρότερο είναι, πως αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει ανταποδοτικό όφελος στις θυσίες που κάνουμε για την πατρίδα.

Δεν εννοώ ότι πρέπει να περιμένεις κάτι, μπροστά στη σωτηρία της Ελλάδος. Είναι εθνικό μας καθήκον αυτό. Καθήκον όλων των Ελλήνων. Από τον αρχηγό του κράτους, μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Ωστόσο, ενώ εγώ πληρώνω, ζώντας σε ένα περιβάλλον ακρίβειας και ανέχειας, με γκρίζες ελπίδες για το μέλλον, ενώ συντηρώ ζωντανό το μισό κομμάτι της συμφωνίας μας.

Εσείς από μεριάς σας καθυστερείτε, αδρανείτε και δυσκολεύεστε στην εφαρμογή του δικού σας μισού της συμφωνίας. Η οποία αθροιστικά θα φέρει -όπως μας λένε- καλύτερες μέρες, για εμάς και τα παιδιά μας.

Και σας ρωτώ με πάσα ειλικρίνεια

Γιατί μου ζητάτε να πληρώσω περισσότερους φόρους?

Με ποιά εμπιστοσύνη και ποιά ελπίδα να στηριχτώ στις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις σας, τη στιγμή που όλοι λένε ότι δεν κάνετε όσα πρέπει για να βγεί η Ελλάδα από το αδιέξοδο?

Ακόμα δεν έχω χάσει την πίστη μου, πως η χώρα μπορεί να σωθεί

Όμως, από τη μεριά μου, ώς ένας απλός πολίτης που μοχθεί δίπλα στους χιλιάδες όμοιους του, εργαζόμενος για τον επιούσιο και τίποτα περισσότερο, επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμη μελλοντική ενέργεια μου αναφορικά με τα ζητήματα που έθιξα παραπάνω

Ευχόμενος, αισιοδοξώντας λόγω χαρακτήρα, πως θα αναλάβετε τις ευθύνες που σας αναλογούν, απέναντι μου

Με τιμή

Το παραμύθι έλαβε τέλος

Όσοι παρακολουθούν την ειδησεογραφία, αντιλήφθηκαν, πως μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, λύση βρέθηκε προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης ενοποίησης της Ευρώπης, με όχημα τη δημιουργία μιας καταρχήν εντονότερης συνεργασίας στον τραπεζικό τομέα.

Τα όσα αποφασίστηκαν, μετά από διαπραγματεύσεις στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι χώρες του νότου (πλήν της Ελλάδας) απέδειξαν πως υπάρχουν περιθώρια και λύσεις για προτάσεις σοβαρές, από σοβαρούς ανθρώπους με σχέδιο

Απέδειξαν επίσης το μέγεθος και την ποιότητα των ψεμάτων που εδώ και τόσο καιρό μας ταϊζει η εγχώρια πολιτική τάξη. Από που να αρχίσει και να τελειώσει κάποιος. Αναγούλα σε πιάνει

Το αισχρότερο ψέμα τους όμως, το τελειωτικό, είναι πως ΄"περιμένουμε να αλλάξει το κλίμα στην Ευρώπη, υπέρ της ανάπτυξης".

Η Ελλάδα (το λέω για τελευταία φορά) δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα, εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια που "έσκασε" η φούσκα της, προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής αφενός, και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα οδηγήσουν σταδιακά σε ανάκαμψη, αφετέρου.

Αντιθέτως, οι ελίτ της χώρας σε κάθε επίπεδο, κοροϊδεύουν τους ξένους, αλλά και τους πολίτες της χώρας, προσδοκώντας στην οριστική χρεοκοπία μας, αναλώμενοι σε επικοινωνιακά τερτίπια, εκλογές και αναδιάταξη των εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών. Που όμως δεν ωφελούν σε τίποτα. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα σε επίπεδο κοινωνίας, πλέον, όπως έχει πολλάκις αποδειχτεί.

Δεν έχουν αποτέλεσμα, όπως και να το βαφτίσουν το εκάστοτε "καινούργιο" πολιτικό μόρφωμα, γιατί εδώ και χρόνια έχουν αποκοπεί τελείως από το σώμα και τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι στο δικό τους μικρόκοσμο, παρασέρνοντας το γραφειοκρατικό μηχανισμό και την αξιοπιστία της χώρας, προς βάθη και ξεφτίλες άνευ προηγουμένου, στη σύγχρονη ιστορία μας.

Την Πέμπτη στο Eurogroup, η Ελλάδα δεν ήταν κάν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, διότι η Ελλάδα αν το πήρατε χαμπάρι, είναι χαρακτηρισμένη ως "ειδική περίπτωση".

Τι σημαίνει αυτό? Πολύ απλά σημαίνει, πως δε λαμβάνεται καν υπόψη το "Ελληνικό πρόβλημα", ως πρόβλημα της Ευρωζώνης, αλλά μετά το κούρεμα και τα μνημόνια, θα μας αφήσουν οριστικά στην τύχη μας, κρατώντας ένα μέρος του κράτους στη ζωή, με "ενέσεις" δανεικών και βοήθειες από κοινοτικά πακέτα με το σταγονόμετρο.

"Ειδική περίπτωση" σημαίνει πως, είναι αντιληπτό ότι η Ελλάδα είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος εντός της Ευρωζώνης, άρα όσο χρήμα και να πέσει δεν επιδέχεται βελτίωσης, λόγω της παρατεταμένης ακυβερνησίας αλλά και των εσωτερικών προβλημάτων οργάνωσης, διοίκησης, ευνομίας κλπ.

Το παραμύθι, έλαβε τέλος αγαπητοί φίλοι. Η Ευρώπη θα τραβήξει το δρόμο της, και η Ελλάδα θα κρατηθεί στη ζωή με ψίχουλα, με τεχνητή αναπνοή, και ο αλληλοσπαραγμός θα ξεκινήσει, μέχρι να φτάσουμε στα όρια μας.  Κάτι που πλέον είναι φανερό, από την αύξηση της εγκληματικότητας, που είναι ανεξέλεγκτη.

Αυτή τη στιγμή, γίνεται πλιάτσικο, αν δεν το έχετε καταλάβει. Γίνεται ντού, στα σπίτια και τις περιουσίες των Ελλήνων πολιτών, και το κράτος δε μπορεί να αντιδράσει, παραζαλισμένο, "με το ένα μάτι εγχειρισμένο" (το λέω συμβολικά), απομονωμένο μπροστά στο δέκτη της τηλεόρασης.

Δυστυχώς, στη χώρα μας η δημοκρατία απέτυχε πλήρως. Απέτυχε διότι ουδείς σεβάστηκε τις προϋποθέσεις που απαιτεί, για να είναι βιώσιμο πολίτευμα. Η δημοκρατία τελείωσε, έσβησε, καταπατήθηκε και βιάστηκε συστηματικά, από την ασυδοσία και την αδιαφορία κυβερνώντων και κυβερνώμενων.

Δυστυχώς, οδεύουμε προς ένα νέο πραξικόπημα, με πολιορκητικό κριό την άνοδο των ακραίων σχημάτων, που θα υποκαταστήσουν αναγκαστικά την ανάγκη των πολιτών για ασφάλεια και ελεύθερη μετακίνηση στις πόλεις, ειδικά στην Αθήνα.

Φοβάμαι πως δε γίνεται αλλιώς. Το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδας, έχει περιέλθει σε αδιέξοδο. Το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδος, αναπαράγει τη μόλυνση, ανακυκλώνοντας τον εαυτό του. Εδώ και δύο χρόνια, που υποτίθεται πως έπρεπε να κινητοποιηθούμε, τίποτα δεν κάναμε. Αντιθέτως, οι ίδιοι και οι ίδιοι μηχανισμοί, που μας ξεπούλησαν, αναπαράγουν τον εαυτό τους με άλλο περιτύλιγμα

Οι μεν προκρίνουν Σαμαράδες, οι δε Τσίπρες. Ποιά χειρότερη κατάντια για τη δημοκρατία, το να εκλέγει τους ανικανότερους εκ των φαύλων. Και ο λαός, εθισμένος στη φαυλοκρατία, αγκαζέ με όσους τον διόρισαν, είναι αδύνατο μέσω εκλογών ή άλλων δημοκρατικών διαδικασιών να αλλάξει κατεύθυνση, να πάρει την τύχη στα χέρια του

Δεν θα σε αφήσουν Ελληνικέ λαέ να κυβερνηθείς όπως θέλεις. Η κυβέρνηση είναι όμηρος της καταστροφής, αναπαράγει και διαιωνίζει τη χρεοκοπία. Μην έχετε αυταπάτες, τα χειρότερα έρχονται.
Και έρχονται στο καθημερινό επίπεδο. Οι μισθοί θα μειωθούν κι άλλο, τα προϊόντα θα ακριβύνουν, οι φόροι θα αυξάνονται όσο δεν αποφασίζουν να μεταρρυθμίσον το δημόσιο και να τσακίσουν τις συντεχνίες. Όσο επιθυμούν μια οικονομία κρατικοδίαιτη, ελεγχόμενοι από άσχετους πολιτικάντηδες των ρουσφετιών. Διανύουμε το 5ο έτος μιας ύφεσης, και το κακό θα γίνει χειρότερο.

Αυτό όμως που φοβάμαι πως θα ζήσουμε, είναι η επικράτηση των ενόπλων συμμοριών που θα αναλάβουν τη μαύρη αγορά, το λαθρεμπόριο, την προστασία, την παραοικονομία που συντηρείται στην κατοχική Ελλάδα. Ακριβώς όπως έγινε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ρωσία του Γκορμπατσώφ

Ο θεός βοηθός.