Η εγκληματικότητα είναι απόδειξη της αναγκαιότητας για οργάνωση

Το χτεσινό περιστατικό της δολοφονίας ενός πολίτη στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν το πρώτο, και δυστυχώς ούτε το τελευταίο
Βλέπετε, το περιστατικό συνέβη δυο στενά κυριολεκτικά πιο πάνω από το σπίτι μου. 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου γωνία. Το θύμα, κι εγώ έχουμε πολλά κοινά, εκτός αυτού. Ξέρουμε τι συμβαίνει κάθε βράδυ εκεί. Είμαστε δύο νέοι άνθρωποι, και οι γυναίκες μας ετοιμάζονται να γεννήσουν. Παρκάρουμε τα αυτοκίνητα μας σε γκαράζ, γιατί στο δρόμο θα μας τα σπάσουν οι περαστικοί (εμένα μου έχουν σπάσει δύο κλειδαριές στο αυτοκίνητο, και όταν πάρκαρα το μηχανάκι, το είχα βρει πεταμένο κάτω τουλάχιστον άλλες δυο φορές). Είμαστε εργαζόμενοι στο κέντρο της Αθήνας, και για να μένουμε στο κέντρο της Αθήνας (η να έχουμε τελοσπάντων ένα σπίτι εκεί, όσοι δε μένουμε πια) σημαίνει ότι δεν είμαστε πλούσιοι.
Η διαφορά μας είναι ότι σήμερα εγώ είμαι ζωντανός και ήρθα στη δουλειά μου, ενώ ο συνάνθρωπος και γείτονας μου, έπεσε νεκρός από μαχαιριές ληστών.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και θέλω να ευχαριστήσω το θεό, που μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω μια επιλογή. Και να μπορώ να έχω κλειστό το διαμέρισμα μου, παρότι πλήρως επιπλωμένο και ανακαινισμένο πρόσφατα, και να κάνω μια ώρα δρόμο για να πάω στο πατρικό της γυναίκας μου. Και έτσι να νοιώθω τουλάχιστον ασφαλής το βράδυ όταν πέφτω να κοιμηθώ
Δηλαδή να μην κλειδαμπαρώνω πόρτες και παράθυρα, να μη με ενοχλούν σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων. Τσακωμοί, φωνές, πυροβολισμοί, τρακαρίσματα, γείτονες που κατουράνε στο διάδρομο της πολυκατοικίας, περαστικοί που κλωτσάνε την εξώπορτα γιατί θέλουν ένα κατάλυμα να κοιμηθούν το βράδυ. Να μη φοβάμαι να βγω έξω να πάω στο φούρνο η στο περίπτερο (που είναι στα 20 μέτρα) όταν έχει πέσει ο ήλιος, για να πάρω τα απαραίτητα. Να μη φοβάμαι να βγω να πάω στο αυτοκίνητο μαζί με τη γυναίκα μου, για να επισκεφτούμε το γιατρό μας. Όλα αυτά τα έχω γλυτώσει. Ευχαριστώ το θεό, που είμαι τυχερός. Ο συνάνθρωπος και γείτονας μου, δεν είχε αυτή την επιλογή. Και σήμερα η μάνα του και η γυναίκα του και το αγέννητο παιδάκι του τον κλαίνε. Δε μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά εγώ αισθάνομαι ανακουφισμένος που δεν είμαι στη θέση του. Γιατί θα μπορούσα κι εγώ να σηκωθώ στις 5, να πρέπει να πάω την Κλαίρη στο νοσοκομείο, και στο δρόμο μου να βρεθούν δυο αλήτες, να με σφάξουν.
Όλα αυτά συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Στην περιοχή μας. Άγιο Παντελεήμονα, Αχαρνών, Πατήσια, Κάτω Κυψέλη, Άγιο Νικόλαο, Βικτώρια και τριγύρω. Για να μην πω για την οδό Αθηνάς και  την Ομόνοια. Αυτά είναι τα δεδομένα. Σφηγκοφωλιά. Κάθε καρυδιάς καρύδι, οπλισμένοι, απελπισμένοι, αγανακτισμένοι, πεινασμένοι.
Χύνεται αίμα, και κανείς δεν κάνει τίποτα, παρά μόνο η χρυσή αυγή. Είναι ντροπή να έχουμε καταντήσει να πληρώνουν τα μαγαζιά νταβατζιλίκι στη χρυσή αυγή ή να χρειάζεται τηλεφώνημα στις "ομάδες προστασίας" για να τρέξουν να προστατέψουν τις ζωές μας. Είναι ντροπή να συμβαίνουν όλα αυτά, μερικά χιλιόμετρα από τη Βουλή των Ελλήνων και η αστυνομία να είναι ανύπαρκτη, ο δήμος να είναι διακοσμητικός, να εξαγγέλλονται δήθεν αναπλάσεις και παρεμβάσεις από το κράτος, αλλά να αφορούν μονάχα φανταχτερούς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και τίποτα περισσότερο. Εφέ και σούσουρο -αλα Μπιρμπίλη- με ολίγη από οικολογία και κουραφέξαλα
Το κέντρο είναι γκέτο. Μέρα μεσημέρι να περάσετε από την Αχαρνών, θα σοκαριστείτε. Λες και βλέπεις εικόνες από το Χάρλεμ. Παντού μετανάστες έξω στα πεζοδρόμια, τα καφενεία έχουν χωριστεί ανάλογα τη φυλετική ομάδα, σχεδόν στρατόπεδα, οι γειτονιές ελέγχονται από τις εθνοτικές πλειοψηφίες της περιοχής. Κάθε κλίκα και το πόστο της, τους τσιλιαδόρους της. Τα αυτοκίνητα που περνάνε κάθε μεσημέρι και κάνουν τον έλεγχο της πιάτσας. Όλα τα μπουρδέλα ανοιχτά 24ώρες το 24άωρο, τα μαγαζιά (φούρνοι, σουβλατζίδικα, μικρομάγαζα, κάβες κλπ) όλα στα χέρια των Βούλγαρων, των Ρουμάνων και των Πακιστανών.
Πότε ήταν που ανακαλύψανε ότι οι φούρνοι "Χωριάτικο", δηλαδή η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων της περιοχής μας, ήταν βιτρίνα για ξέπλυμα χρήματος εγκληματικών οργανώσεων? Και πόσα άλλα τέτοια δεν έχουν πει στον κόσμο. Αλλά συμβαίνουν, έστω κι αν κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά.
Η αύξηση της εγκληματικότητας δεν οφείλεται μόνο στη μετανάστευση. Ο βασικός λόγος όμως είναι αυτός, κακά τα ψέματα. Δεν είναι μια πραγματικότητα που τη διαβάζεις στην εφημερίδα. Είναι κάτι που το ζεις πια κάθε λεπτό. Φοβάσαι. Νομίζεις ότι θα σε σκοτώσουν, θα σε κλέψουν, θα σου κάνουν κακό. Και τσουβαλιάζεις τους καλούς και τους κακούς μαζί. Σάμπως έχεις το χρόνο η την ψυχραιμία να τους ξεχωρίσεις? Έχεις την πολυτέλεια?
Εκείνος που έπεσε αιμόφυρτος από τις μαχαιριές, είχε προηγούμενα με τους μετανάστες? Με τους φτωχούς? Με την Αθήνα και το κράτος? Όχι. Ήταν ένας απλός άνθρωπος σαν εμένα κι εσάς.
Πιστεύετε ότι απλώς βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα? Έτσι σας λένε?
Έτσι πιστεύετε γιατί δε μένετε εκεί. Και το "εκεί" σημαίνει ότι ο κανόνας είναι αυτός και όχι η εξαίρεση. Ο κανόνας είναι να κρατάς την τυρόπιτα και να σε κοιτάνε λες και κρατάς ράβδο χρυσού. Ο κανόνας είναι να σε κοιτάζουν με μίσος, γιατί εσύ έχεις, ενώ αυτοί όχι. Ο κανόνας είναι, ότι εμείς είμαστε η μειοψηφία, χωρίς δυνάμεις, χωρίς στήριξη, και αυτοί οι "άλλοι" μια ανεξέλεγκτη πλειοψηφία που οδηγείται από τα ένστικτα της επιβίωσης.
Η αύξηση της εγκληματικότητας οφείλεται στην ανυπαρξία ελέγχου σε κάθε επίπεδο. Σε πολιτικό επίπεδο (κυβέρνησης) στην απρονοησία και την προχειρότητα του σχεδιασμού και των συμφωνιών Σένγκεν και Δουβλίνου. Σε επίπεδο κομμάτων, στην εκμετάλλευση για μικροπολιτικές, είτε από την αριστερά, είτε από τη δεξιά. Σε επίπεδο αστυνομίας, στην ανικανότητα ανταπόκρισης στις περιστάσεις των καιρών, με προσωπικό, εκπαίδευση και ετοιμότητα. Σε επίπεδο δήμου, στην αδυναμία προσαρμογής σε ένα περιβάλλον που αλλάζει και που χρειάζεται στήριξη και εμπιστοσύνη για να συνεχίσει να ζει. Σε επίπεδο πολίτη, στην αδιαφορία, στην κακοπιστία και τον εγωιστικό ωφελιμισμό, το συμφέρον και την κονόμα, που οδηγούν στην ενοικίαση των διαμερισμάτων με το κεφάλι, σε εγκατάλειψη των ηλικιωμένων γονιών τους, σε αδυναμία και ανικανότητα αντίδρασης και οργάνωσης.
Οι ευθύνες είναι κάθετες, ξεκινάνε πάντοτε από την κορυφή της πυραμίδας. Μην ξεγελιόμαστε. Ακόμα και να τους πιάνει ο νόμος, η γενεσιουργός αιτία τέτοιων περιστατικών δεν εξαλείφεται. Ούτε και γίνεται όταν συλλαμβάνονται, τα δικαστήρια να μην τους δικάζουν. Η να μην υπάρχουν φυλακές. Η νομοθεσία να μην τους επιτρέπει να φύγουν για την πατρίδα τους, επειδή είμαστε σημείο εισόδου. Είτε επειδή δεν διαθέτουν κονδύλια για τη βενζίνη των περιπολικών, να μην ασχολούνται μαζί τους, ενώ για να κόψουν κλήσεις δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο
Λένε για κίνητρα επιστροφής στο κέντρο. Χωρίς ασφάλεια ποιος θα γυρίσει? Ψάχνουν για τρελούς?
Δυστυχώς η διάλυση του κράτους, έχει και θα έχει και στο μέλλον και άλλα θύματα. Βλέπετε οι νεκροί του γκέτο, είναι παράπλευρες απώλειες,  δεν είναι των "κοινωνικών αγώνων" για να σκηνοθετήσουμε πορείες, εκδηλώσεις μνήμης και δηλώσεις των "δημοκρατών" πολιτικών που θέλουν ψήφους από καλά προάστια. Είναι θύματα ενός βρώμικου, καθημερινού πολέμου, στον οποίο έχουμε συμβιβαστεί με το χειρότερο τρόπο, όμηροι στην ίδια μας την πόλη.
Η διάλυση και η διάρρηξη του κοινωνικού αστικού ιστού της πρωτεύουσας, είναι γεγονός από τη δημαρχία Κακλαμάνη, και σίγουρα έχουμε ακόμα να δούμε πολλά επεισόδια μέχρι να πιάσουμε πάτο για τα καλά. Το ξύλο που έφαγε ο Μαϊνας, και τα αυγά στον Αλαβάνο, ήταν απλά ενδείξεις, ότι η ανοχή των κατοίκων έχει τελειώσει απέναντι στις δικαιολογίες. Των κατοίκων Ελλήνων και αλλοδαπών, δεν εθελοτυφλούμε. Η ανάγκη για έλεγχο, νόμους και επιβολή ενός status, αφορά τους πάντες. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι ελεύθεροι να πάνε σε άλλες γειτονιές
Αν οργανωθούν ομάδες κρούσης, όπως σε άλλες χώρες, τύπου "άγγελοι της γειτονιάς" ή απλά οπλισμένες ομάδες φυλετικού μίσους και εκδίκησης, τότε τα πτώματα θα γίνουν αμέτρητα. Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι απίθανο ενδεχόμενο, τότε είσαστε γελασμένοι. Το αίμα, φέρνει κι άλλο αίμα. Και πάντοτε χαμένη θα είναι η δημοκρατία μας, οι αξίες και τα ιδανικά μας, το μέλλον των παιδιών μας. Που θέλουμε να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία ανταλλαγής, ευνομίας και ειρήνης.
Όσο περισσότερο αποτυγχάνουμε να οργανωθούμε και να συντονιστούμε, για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά -κατά βάση- προβλήματα, τόσο περισσότερο θα μισούμε τον εαυτό μας, την πόλη και τη χώρα μας. Ποτέ δεν είναι αργά για δράση....