Ξεκαθαρίζω μερικά πράγματα

Σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται ελπίδες, κατά τα λεγόμενα όσων, τις προηγούμενες ημέρες έφεραν τη συντέλεια του κόσμου, παίζοντας ένα επικοινωνιακό παιχνίδι
Ελπίδες που έχουν να κάνουν με την "υποχρέωση" να σωθεί η Ελλάδα, λαμβάνοντας την 5η δόση, αλλά και το νέο μνημόνιο των 50 δις (η και παραπάνω). Ταυτόχρονα αναζητούν μια γενικότερη ρύθμιση, για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, πράγμα που θα το δούμε τον Ιούνιο πια, σε επίπεδο Ε.Ε
Με λίγα λόγια, άκυρος ο συναγερμός, δε βουλιάζουμε τόσο πολύ. Είμαστε δηλαδή για γέλια σε όσα λέμε. Αναξιόπιστοι. Μια έτσι και μια αλλιώς
Προχτές έγραφα ότι η συναίνεση είναι μονόδρομος. Καθώς κι εγώ περίμενα ότι θα βγουν από τη σύσκεψη, έχοντας συμφωνήσει σε μερικά πράγματα. Τελικά η συναίνεση επετεύχθη, αλλά όχι σε όσα ζητούσαν οι αγανακτισμένοι, που είναι ρομαντικοί και φιλέλληνες, αλλά σε όσα παραδοσιακά συντηρούν το κρατικό κατεστημένο
Αρνούνται κοντολογίς, όλοι τους, να παραδώσουν τα κοινωνικά-συνδικαλιστικά-πολιτικά κεκτημένα που επί 30 χρόνια διαφεντεύουν ο καθένας στο χώρο του. Αν δεν είναι αυτή μια συναίνεση, τότε τι είναι?
Αρνούνται να αλλάξουν τον εαυτό τους, άρα πρακτικά, συναινούν όλοι μαζί, ότι θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν! Τέλεια! Εγώ ανακουφίστηκα πάντως. Με τη γελοιότητα τους φυσικά
Η γελοιότητα τους αυτή, αποδεικνύει και κάτι άλλο. Ότι όλος ο πανικός, είναι κουραφέξαλα. Για μένα αυτό σημαίνει. Ότι έχουν στο τσεπάκι τις δεσμεύσεις της Ε.Ε και ότι παίζουν πολιτικά. Γιατί θεωρώ αδύνατο, να είσαι στο χείλος του γκρεμού και να "βλέπεις" περιθώρια για παιχνίδια. Άρα δύο τινά συμβαίνουν. Είτε δεν είσαι στο χείλος του γκρεμού, είτε δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Εγώ πιστεύω ότι μάλλον το πρώτο συμβαίνει.
Τα κόμματα έχουν χρέος να εκφράζουν τους ψηφοφόρους τους, έτσι δεν είναι? Προφανώς λοιπόν, ψηφοφόροι των κομμάτων της βουλής είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, και οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις γύρω από το δημόσιο, που δεν έχουν συμφέρον να θιγούν, στο παραμικρό
Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα όσον αφορά εμένα και τις απόψεις μου, διότι διαβάζοντας εκ των υστέρων μερικά κείμενα μου, διαπιστώνω ασάφειες
Ο λόγος που θέλω να αλλάξει το σύστημα σήμερα, είναι γιατί το θεωρώ άρρωστο. Για κανένα άλλο λόγο δε με ενδιαφέρει. Ούτε ιδεολογικά, ούτε γιατί εγώ θίγομαι. Αντιθέτως. Με ενδιαφέρει καθαρά και ξάστερα η κοινωνική ευημερία, και θεωρώ ότι μόνο μέσα από θετικές ενέργειες θα επιτευχθεί
Θετικές ενέργειες, δεν είναι οι απολύσεις, ούτε η απώλεια των δικαιωμάτων της εργασίας. Ούτε η απώλεια θεμελιωδών αξιών της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής, των δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια ασφάλεια κλπ
Θετικές ενέργειες είναι, η οργάνωση σε κάθε επίπεδο, η επικράτηση της λογικής, η επιβολή μιας νομοθεσίας που θα ρυθμίζει ωφέλιμα τις κοινωνικές υποθέσεις υπέρ των πολλών και μη προνομιούχων. Που θα διευκολύνει την εργασία, θα παρέχει ένα ελάχιστο αξιοπρέπειας σε όλα τα δημόσια αγαθά, χωρίς να περιορίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ούτε να την καταδιώκει.
Ο λόγος που θέλω να αλλάξει το δημόσιο, είναι γιατί δεν κάνει τη δουλειά του. Που είναι οι φτηνές και προσβάσιμες υπηρεσίες στο λαό. Σήμερα έχουμε ένα δημόσιο που είναι ακριβό και αναποτελεσματικό. Δε θέλω να χάσουν τις δουλειές τους οι άνθρωποι, σε καμία περίπτωση. Αυτό θα ήταν επιζήμιο για όλους μας. Όμως χρειάζεται οργάνωση, αξιολόγηση και διαχείριση. Οι ανάγκες παγκοσμίως έχουν αλλάξει. Δε γίνεται να στραγγαλίζεις τον ανταγωνισμό και την ελεύθερη αγορά, για να συντηρείς μια αρρωστημένη κατάσταση. Ούτε φυσικά γίνεται να αφήσεις την αγορά ανεξέλεγκτη, βορά στα χέρια ισχυρών και προνομιούχων κεφαλαιοκρατών, με "ειδικές" προσβάσεις
Ούτε θέλω να πάρω την πλευρά όσων λένε ότι, το δημόσιο ευθύνεται για όλα τα δεινά του τόπου μας. Το δημόσιο είναι αποτέλεσμα της αναποτελεσματικής διοίκησης του κράτους, για την οποία ευθύνονται πολλοί συντελεστές διαχρονικά. Το δημόσιο είναι παρατημένο στο έλεος του. Και έχει απαξιωθεί. Όμως το δημόσιο, δε γίνεται να αντικατασταθεί από μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία, χωρίς θεσμούς και λογική, που θα καταπνίξει και θα εξωθήσει στο περιθώριο, όσους ανθρώπους βρεθούν στο ενδιάμεσο της μετάβασης. Και θα δημιουργήσει στρατιές ανέργων, χωρίς ελπίδα και κοινωνική προστασία
Χρειάζεται μέτρο, και χρειάζεται θετική διάθεση. Κατά τη γνώμη μου, μαζί με την αναδιοργάνωση του δημοσίου, και τη διατήρηση των θεμελιωδών κοινωνικών παροχών, θα πρέπει να επανασχεδιαστεί ο οικονομικός χάρτης της Ελλάδας. Στον οποίο υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες ανάπτυξης
Εκτός από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που κάθεται  και δεν παράγει πλούτο, (ενώ θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί ποικιλοτρόπως και ο πλούτος που θα παρήγαγε θα στήριζε τις κοινωνικές δαπάνες, για παράδειγμα) θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι εταιρείες του δημοσίου που θα αποκρατικοποιηθούν. Δηλαδή θα τερματιστεί το μονοπώλιο τους, πράγμα που θα οδηγήσει στην επέκταση των δραστηριοτήτων τους, προς όφελος του πολίτη. Ο ανταγωνισμός πάντοτε προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες και χαμηλότερες τιμές. Αρκεί να υπάρχει όμως. Και όχι να τον φοβόμαστε.
Το θέμα που με απασχολεί, δεν είναι να ξεπουλήσουμε, για να πληρώσουμε τα δάνεια μας. Αυτό πραγματικά είναι μια μπούρδα και μισή. Πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται πραγματικά, για να ελαφρώσουμε τη λειτουργία του δημοσίου, να το κάνουμε ευέλικτο και αποτελεσματικό, ώστε να επιτελεί τον πραγματικό του ρόλο. Που είναι η λειτουργία του κράτους με πρότυπα και θεσμούς, εν ονόματι του Ελληνικού λαού. Δεν καταλαβαίνω τις αντιδράσεις και τις συζητήσεις περί του αντιθέτου. Δεν καταλαβαίνω ποια η αξία της διατήρησης παρωχημένων συντελεστών σε μια ασθμαίνουσα μηχανή. Έκλεισε ο κύκλος της, πρέπει να πάμε παρακάτω
Όσο για τις θυσίες, δυστυχώς πρέπει να γίνουν, όχι γιατί χρειάζονται, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για εύκολα λεφτά, έτσι όπως λειτουργεί αυτό το κράτος, αυτό το δημόσιο. Δηλαδή, πληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε, για να συντηρούμε μια παλιά μηχανή, επειδή δεν τολμάμε να την αντικαταστήσουμε με μια νεώτερη και καλύτερη. Ενώ θα έπρεπε να πληρώνουμε, έστω και παραπάνω, αλλά να αλλάζουμε σιγά σιγά τα κομμάτια της με καλύτερα. Η να πάρουμε νέα μηχανή, να τρέξουμε στις εξελίξεις.
Η συναίνεση που έλεγα παραπάνω, είναι η παραδοχή της άρνησης στην αλλαγή. Η άρνηση αυτή έχει επίκεντρο τα θιγόμενα συμφέροντα αφενός και τους λάθος χειρισμούς του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου. Αυτό είναι αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή, όποιο κόμμα και να ήταν στην εξουσία, τις ίδιες εντολές θα έπαιρνε από τις περιστάσεις. Με μια στάση πληρωμών στο δημόσιο, δε μπορείς να έχεις ψυχραιμία να θέσεις σε τροχιά ανάπτυξης μια αποβιομηχανοποιημένη χώρα, εχθρική στις επενδύσεις
Κανείς λοιπόν δεν την θέλει τη χρεοκοπία. Κανείς όμως δε θέλει, να αλλάξει και όσα υπάρχουν, και να αποτρέψει την κατρακύλα προς το γκρεμό.
Το ΠΑΣΟΚ είναι αποτυχημένο, γιατί ούτε πείθει, ούτε και έχει σχέδιο να κάνει κάτι διαφορετικό απ ότι οι προηγούμενοι. Αν είχε σχέδιο θα το είχε θέσει εξ αρχής σε εφαρμογή. Όμως στη χώρα μας μας αρέσει το παραμύθι και το δράμα. Ότι "συζητάμε" και "διαπραγματευόμαστε". Έχω ξαναπεί ότι έχουμε απωλέσει το εργαλείο της διαπραγμάτευσης από καιρό. Κάνουμε όπως μας πουν οι άλλοι. Αυτό που ενδιαφέρει το πολιτικό σύστημα είναι να πείθει τους ψηφοφόρους, ότι διαθέτει λύσεις, ενώ δε διαθέτει τίποτα περισσότερο από αδιέξοδα. Και θα ήταν επικοινωνιακό φάουλ, για την περιφρούρηση των κομματικών ταυτοτήτων και άρα της διαφοροποίησης τους στη συνείδηση της κοινωνίας, να βγουν και να πουν είμαστε ενωμένοι μπροστά στα κοινά προβλήματα. Λένε ότι εμείς έχουμε άλλη άποψη. Τρίχες, τίποτα δεν έχουν. Αντιθέτως διαφωνούν γιατί θέλουν το Γιωργάκη να καεί και να φάει τη λέζα για λογαριασμό όλων τους. Και μετά να επωφεληθούν οι ίδιοι. Τα κλασσικά που γίνονται πάντα λοιπόν.
Τελειώνω επαναλαμβάνοντας. Δε με ενδιαφέρει η συναίνεση από την οπτική της αποπληρωμής των δανείων, αλλά από την οπτική της αλλαγής του τρόπου σκέψης μας ως κοινωνία. Δε με ενδιαφέρει πως θα πληρωθούν ή αν θα πληρωθούν τα δάνεια. Με ενδιαφέρει να γίνουμε παραγωγικοί, να γίνουν επενδύσεις, να οργανωθούμε και να κινηθούμε σωστά και σοβαρά, ώστε να πάμε ένα βήμα μπροστά. Ειλικρινά μακάρι να ήταν όλα αυτά εύκολα και αναίμακτα. Όμως χρειάζεται σχέδιο να επανακτήσουμε μια δυναμική και μια προοπτική. Αυτό το σχέδιο, θα πρέπει να μας απασχολεί και μόνο, καθώς επίσης και τα μέσα -που διαθέτουμε- για να το θέσουμε σε εφαρμογή
Αν η Ελλάδα ήταν στη Σαχάρα, χωρίς καμία δυνατότητα, και με αυτά τα δάνεια, τότε θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε όλοι μας. Όμως η χώρα μας μπορεί να είναι παραγωγική και δημοκρατική, και να προσφέρει στους κατοίκους της ένα καλό επίπεδο διαβίωσης με τον πλούτο της σε υλικά και ανθρώπινο κεφάλαιο. Αυτό που δε μας αφήνει να προχωρήσουμε, είναι ξεκάθαρα η απουσία (η καλύτερα η αδιαφορία για απόκτηση) διοικητικών και οργανωτικών ικανοτήτων.......