Γιατί μου αρέσουν τα Γουέστερν

Αναδημοσίευση από σελίδα popcorn.gr: http://popcorn.gr/posts/19-%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD

Όταν ήμουν παιδάκι, περίμενα με αγωνία να έρθει το μεσημέρι της Κυριακής, που τα δύο κανάλια της τηλεόρασης συνήθως έβαζαν «ξένη ταινία». Εγώ ήξερα πως ήταν ξένη η ταινία, γιατί σε αυτή δεν έπαιζε ο Παπαγιαννόπουλος και η Βουγιουκλάκη, αλλά διάφοροι άλλοι ηθοποιοί με περίεργα ονόματα, που δε μπορούσα να τα προφέρω . Ούτε ο παππούς μου επίσης.


Ο παππούς μου ο Γιάννης, αγαπούσε τα γουέστερν. Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι τα μεσημέρια της Κυριακής, όταν έπαιζε η τηλεόραση ταινίες με τον Τζών Γουεϊν, εγώ φοβόμουν από τα πιστολίδια και τις μάχες, και ο παππούς μου με άφηνε να κουρνιάζω στα πόδια του. Έτσι αισθανόμουν ασφαλής, αλλά μπορούσα να βλέπω και το έργο ξαπλωμένος στο χαλί, κάτω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Και ήμουν πολύ ευτυχισμένος

Τα παλιά γουέστερν έργα, είχαν συνήθως δύο ειδών εξέλιξη. Πρώτο είδος: Πήγαινε ο καλός πρωταγωνιστής σε μια πόλη που υπήρχαν κακοί ήρωες, μαλώνανε και στο τέλος έκαναν μονομαχία, σκοτωνόταν ο κακός και ο καλός ήρωας έφευγε με το κορίτσι. Η μπορεί να μην έφευγε αλλά το φιλούσε σίγουρα, και η δική μου καρδιά χτυπούσε μαζί τους. Δεύτερο είδος: Ο καλός πρωταγωνιστής τα έβαζε με τους κακούς Ινδιάνους, αν και κατά βάθος ήξερε ότι οι Ινδιάνοι δεν είναι κακοί αλλά έχουν κι αυτοί οικογένεια μέσα στις σκηνές τους. Αν δεν υπήρχε τέτοιο σενάριο, μουσική από στρατιωτικές ταχυδρομικές κόρνες, περήφανα άλογα, ηλιοκαμένα τετράγωνα πρόσωπα με μαντίλια στο λαιμό, σκόνη και μια κοπέλα με φουρό και αστείο καπέλο, δεν ήταν καλό το γουέστερν. Επίσης καλά γουέστερν έβγαζε μόνο μια εταιρεία, αυτή που είχε σήμα την κοπέλα που κρατάει τον πυρσό στην αρχή. Όχι της Νέας Δημοκρατίας, φυσικά, αλλά της Columbia Pictures. Αυτό το τελευταίο μου το τόνιζε η γιαγιά μου, που μας έφερνε μεζέδες στο τραπέζι. Και που γελούσε όταν με κοίταζε να τρομάζω.

Λίγο καιρό πριν, όταν γεννήθηκε το δικό μου παιδάκι, ασυναίσθητα με κατέλαβε ένα μεγάλο άγχος, να του δείξω τις ταινίες που αγάπησε ο μπαμπάς του. Και με αφορμή τις Κυριακάτικες εκδόσεις μιας γνωστής εφημερίδας, άρχισα να συσσωρεύω dvd στο τραπεζάκι του σαλονιού. Κάποια στιγμή τα δισκάκια έγιναν πολλά, οι τίτλοι ακόμα περισσότεροι, τα downloads αμέτρητα. Μαζεύτηκε ποσότητα υλικού. Κοιτάζοντας το παιδάκι μου, και το τραπεζάκι, φαντάστηκα πως θα έρθει η στιγμή που ο μικρός θα μπουσουλήσει να κρυφτεί από κάτω, όταν τρομάξει από τους πυροβολισμούς και τα ποδοβολητά στην άγρια δύση. Μπορεί κιόλας να κουλουριαστεί στα δικά μου πόδια, για να νιώσει ασφαλής. Μπορεί πάλι απλά να βαριέται και να μου ζητήσει να δούμε ένα καρτούν.

Όπως και να χει όμως, εμείς τις Κυριακές τα μεσημέρια θα είμαστε μαζί, να ονειρευόμαστε εποχές ηρωικές, αλλά και τόσο, μα τόσο ρομαντικές. Γιατί στα γουέστερν το τέλος είναι πάντοτε καλό, κόντρα με το σκληρό πρόσωπο της αληθινής ζωής. Αυτό που παίρνει από κοντά μας τους ανθρώπους που αγαπάμε. Καουμπόηδες και Ινδιάνους…..

Τοξικό ποτάμι

Τον τελευταίο καιρό, με διακατέχουν δύο εντελώς διαφορετικά συναισθήματα
Μια τεράστια χαρά, ποιοτική, βαθιά και ανείπωτη. Το μικρό μου παιδάκι
Μια αγνή πηγή φωτός, ένας μικρός Χριστούλης. Και γύρω από το παιδάκι μας, η φάτνη της οικογένειας, που επιστρέφουμε να "γύρουμε το κεφαλάκι μας", μετά τη δουλειά
Αυτό είναι το όμορφο, το ιδανικό. Είναι η διέξοδος μου
Το άλλο συναίσθημα είναι το ακριβώς αντίθετο.
Λες και βρίσκομαι με κανό, κωπηλατώντας μέσα σ' ένα ποτάμι που αντί για νερό έχει τοξικά απόβλητα. Μυρίζει, ζέχνει, καίει, τσουρουφλίζει μάτια και χέρια. Κάνει το πρόσωπο και τις αισθήσεις να υποφέρουν όσο το διασχίζεις. Κάθε μέρα και μια διαφορετική διαδρομή. Πολλές φορές η ίδια μονότονη, επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές.
Αυτό το σφίξιμο, το πνίξιμο, η δυσκολία να καταπιείς, η σαστιμάρα και το σόκ, η κατάπληξη και η αδυναμία ταυτόχρονα, η παράλυση των άκρων και του μυαλού από τα απανωτά χαστούκια που δεχόμαστε καθημερινά, μας έχει κάνει να κρατάμε την ανάσα στο μη παρέκει. Μη τυχόν και ρουφήξουμε τον αέρα της σήψης και μολυνθούμε. Ακροπατώντας την ώρα που μπαίνουμε στο κανό για να σπρώξουμε την ημέρα, και να περάσει χωρίς απώλειες
Έτσι αισθάνομαι. Λες και ζω σε μια βομβαρδισμένη με χημικά, πόλη
Που είναι η ελπίδα άραγε? Που είναι ο καθαρός αέρας?
Τόση απογοήτευση, τόση στεναχώρια. Χωρίς να ξέρεις γιατί βαραίνεις το κεφάλι σου. Ψέματα. Άλλοτε ξέρεις και καταλαβαίνεις, και άλλοτε το κακό παραβιάζει τις άμυνες σου με περισσή ευκολία. Σαν σκυλί που δίνει ένα σάλτο και δρασκελίζει έναν χαμηλό ξύλινο φράχτη, και μετά ξεχύνεται με λύσσα στο χωράφι κυνηγώντας τα πρόβατα που ξεστράτισαν. Και αφρίζει και γαυγίζει δυνατά, τρομάζοντας τη φύση. Βιάζοντας την ησυχία, την ειρήνη, που λες και την κρατάνε τα δάχτυλα σου, να μην τρέξει, σαν το νερό μέσα στο σουρωτήρι.
Όσο μεγαλύτερη αγαλίαση βρίσκω στο σπίτι μου, επιστρέφοντας στον χώρο που νιώθω ο εαυτός μου, τόσο πιο επώδυνα τα εγκαύματα που σταμπάρουν την ψυχή μου, διασχίζοντας το τοξικό ποτάμι
Και δε φαίνεται το τέλος του, ένας ορίζοντας. Αντιθέτως. Πολλαπλασιάζεται η ηχώ της απελπισίας, φωνάζοντας στον ξεραμένο τόπο. Αντίλαλο κάνει το αδιέξοδο, στα βράχια της ερημιάς.
Που είναι οι αναμνήσεις άραγε? Που είναι οι ευτυχισμένες μέρες?
Όπου και να κοιτάξεις, κουμπωμένοι άνθρωποι με το βλέμμα χαμηλά τρέχουν για να γλιτώσουν. Κουμπωμένοι στο μέρος της καρδιάς, ζαλισμένοι από το πλήθος, με μάτια θολά σκοτεινιασμένα. Στο τρέξιμο, στο φευγιό, κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους σα λιτανεία. Σαν αρχαίος χορός της Επιδαύρου. Σαν ταύροι αφηνιασμένοι, γεμάτοι οργή, που ψάχνουν χώρο να ξεθυμάνουν.
Που καταντήσαμε, σκέφτομαι με θλίψη.
Όμως με κρατά η σκέψη ότι η ώρα θα περάσει, θα δώ τους αγαπημένους μου και θα πιστέψω πάλι πως όσο υπάρχουν, κρατούν τον κόσμο μου στη θέση του
Πως μέσα στις δικές τους ζωές, βρίσκω κι εγώ τα σημεία να κρατηθώ, να ελπίζω, να ανασαίνω
Πως τίποτα δεν αλλάζει όσο αγαπάς. Τον εαυτό σου και τους δικούς σου φίλους.
Η τουλάχιστον έτσι παρηγοριέμαι, προσωρινά
Μέχρι να χτυπήσει το ρολοι στις 6 το πρωί, και ν' αρχίσουμε να κωπηλατούμε ξανά από την αρχή

Οι δύο δρόμοι του Παναθηναϊκού

Προσπαθώντας όπως οι περισσότεροι, να αποτιμήσουμε τις συνέπειες της δραματικής εξέλιξης του ντέρμπι των αιωνίων, βρισκόμαστε ενώπιον κάποιων σκέψεων αναφορικά με το μέλλον του Παναθηναϊκού. Αυτές θα επιχειρήσουμε να καταθέσουμε για συζήτηση και προβληματισμό


1. Το αρχικό πλάνο

Το 2008, όταν η πολυμετοχικότητα έμπαινε στη ζωή μας, κανείς δε φανταζόταν ότι οι εξελίξεις θα ήταν ανάποδες.
Εκτός από τη μεγάλη ποσότητα χρηματικών κεφαλαίων που εισέρευσαν στην ομάδα, και τον αριθμό των παραγόντων που ενεπλάκησαν στα διοικητικά του συλλόγου, μεγάλο κομμάτι των «υγιών» φιλάθλων συσπειρώθηκε γύρω από το καινούργιο όραμα του Παναθηναϊκού.
Ένα καινούργιο γήπεδο 40000 θέσεων ήταν στα σκαριά να κατασκευαστεί, και τις ακριβές μεταγραφές που απογείωσαν τα όνειρα των φίλων της ομάδας, πλαισίωσε και ένα έμπειρο προπονητικό επιτελείο, καθώς και αρκετοί παλαίμαχοι που συνέδεαν το παρελθόν με το –τότε- παρόν.
Ο στόχος του αρχικού πλάνου ήταν ένας και μοναδικός. Κυριαρχία σε Ελλάδα και Ευρώπη, με τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής και φαντεζί ομάδας, που θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της. Από την άλλη, η δημιουργία του γηπέδου στο Βοτανικό καθώς επίσης και η ενδυνάμωση της διοίκησης, που θα έβαζε στον πάγο οριστικά τις κακές σχέσεις Βαρδινογιάννη οργανωμένων, θα ανέβαζε επίπεδο το σύλλογο, εντός και εκτός Ελληνικών και Ευρωπαϊκών συνόρων.
Το σχέδιο αυτό απέτυχε εν μέρει, σε σημεία και για λόγους που έχουν αναλυθεί πολλές φορές. Όμως καλό είναι να θυμόμαστε ποια ήταν η Παναθηναϊκή πραγματικότητα, γιατί θα μας βοηθήσει να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα

2. Το σημερινό πλάνο

Πολύ νερό κύλισε στο μύλο του συλλόγου από τις ένδοξες μέρες Παναθηναϊκής υπερηφάνειας μέχρι το Κυριακάτικο «ντέρμπι της ντροπής».
Σήμερα, με τον κουρνιαχτό των επεισοδίων και της βίας να έχει καταλαγιάσει, οφείλουμε να καταγράψουμε τις πιθανές (κατά την άποψη μας) επιλογές των πρασίνων για την επόμενη μέρα.

• Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 14 παίκτες αποχωρούν το καλοκαίρι, είτε ως ελεύθεροι, είτε με μεταγραφή. Είναι ασφαλές να πούμε ότι ο κύκλος της ομάδας του 2008, κλείνει οριστικά και είναι πια επιτακτική ανάγκη να σχεδιαστεί η επόμενη χρονιά πάνω στα νέα οικονομικά δεδομένα. Μονόδρομο αποτελεί η ανταπόκριση στο FFP της UEFA, άρα μιλάμε για ένα χαμηλό μπάτζετ που δύσκολα θα φτάνει το σημερινό. Αναμενόμενο είναι ότι η ομάδα της επόμενης χρονιάς δεν θα κάνει μεταγραφές, αλλά θα στηριχτεί σε λίγους έμπειρους παίκτες και πολλούς από την ομάδα Νέων που θα «προαχθούν». Είναι λογικό να σκεφτούμε τους δανεισμούς τύπου Ζέκα και Κουίνσι, όμως αυτό απαιτεί οργάνωση στο scouting. Και συνεννόηση με το τεχνικό επιτελείο

• Το οποίο τεχνικό επιτελείο Φερεϊρα, αποχωρεί επίσης το καλοκαίρι. Αίσθηση μας είναι ότι δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα προσλάβει στο κοντινό μέλλον ξένο τεχνικό, εφόσον θα δοθεί έμφαση στο χτίσιμο μια καινούργιας ομάδας από τα σπλάχνα των ακαδημιών. Από την άλλη μεριά, οι απαιτήσεις για Ευρωπαϊκή διάκριση έχουν σχεδόν εξανεμιστεί σε αγωνιστικό επίπεδο, και τυχόν κατάταξη της ομάδας σε θέση πρόκρισης για κάποιο Ευρωπαϊκό κύπελλο, μάλλον ενδιαφέρει για να κλείσει οικονομικές τρύπες. Ένας προπονητής τύπου Ρότσα θα είναι ο ιδανικός για να καλύψει τις ανάγκες της ομάδας για την επόμενη σεζόν

• Η επιστροφή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, είναι πιο κοντά από ποτέ. Κακά τα ψέματα, στο σημείο που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, αγωνιστικά αλλά και κοινωνικά, όχι το ΟΑΚΑ δε μπορεί να γεμίσει, αλλά ούτε διαρκείας πρόκειται να πουλήσει. Οι καταστροφές που φτάνουν τα 300χιλ ευρώ, συνυπολογίζοντας το ετήσιο μίσθωμα του ΟΑΚΑ, την αποχώρηση της ΑΕΚ από τα έξοδα, τη συντήρηση του τάπητα, τις ρήτρες βίας και περιφρούρησης, καθώς επίσης και η αδυναμία εμπορικής εκμετάλλευσης και διαφήμισης στο αχανές γήπεδο, ανεβάζουν πολύ το κόστος και εξαλείφουν τα οφέλη για την ομάδα βραχυπρόθεσμα. Επίσης το ΟΑΚΑ δεν είναι έδρα, και η ομάδα οφείλει να συσπειρωθεί στο «σπίτι της» ώστε να ξεκινήσει να χτίζεται σε στερεά θεμέλια από την αρχή. Από εκεί που ξεκίνησε. Έτσι κι αλλιώς, τα τηλεοπτικά έσοδα, είναι σχεδόν εγγυημένα μέσω της Σούπερ Λίγκας, το ίδιο και οι χορηγίες του ΟΠΑΠ και των άλλων εταιρειών.

• Στα διοικητικά, καλώς η κακώς οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Και περιστρέφονται γύρω από τις οικονομικές ανάγκες της ομάδας. Ο προϋπολογισμός αναμένεται να ελαφρύνει σημαντικά με τις αποχωρήσεις το καλοκαίρι, και τα χρήματα που έχουν μπει και θα μπουν θα είναι αρκετά ώστε να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του Παναθηναϊκού. Η τιμή της μετοχής είναι στο 0,33, διάθεση από πολλούς επιφανείς μετόχους υπάρχει να στηριχθεί ο σύλλογος και να γίνει «επανεκκίνηση» με καινούργια δεδομένα (πχ αποχώρηση Γόντικα). Αυτό μπορεί να σημαίνει και την εμφάνιση νέων επενδυτών που θα δουν ίσως μια επιχειρηματική ευκαιρία να αγοράσουν φτηνά μια τεράστια ποδοσφαιρική αξία, που βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή.

• Στόχοι της ομάδας και αγωνιστικό πρόσωπο. Ξεκινώντας με χάντικαπ μείον δύο βαθμών την επόμενη χρονιά, τίποτα δεν είναι χαμένο. Ωστόσο για όλους τους λόγους που αναφέραμε νωρίτερα, ο Παναθηναϊκός δεν αναμένεται να είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Ολυμπιακό. Θα πρέπει ρεαλιστικά να αποδεχτούμε πως ο στόχος θα είναι το καλό πλασάρισμα στη βαθμολογία, που οδηγεί στα Ευρωπαϊκά κύπελλα και το κύπελλο Ελλάδας. Τα όνειρα πρωταθλητισμού δεν θα πρέπει ποτέ να εκλείψουν, όμως δε γίνεται να ζητάμε το αδύνατο και να βάζουμε παράλογη πίεση σε έναν πολλαπλά πληγωμένο οργανισμό.

Συμπέρασμα: Από άλλη αφετηρία ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός, με άλλα όνειρα, και σε άλλο δρόμο κατέληξε να παλεύει για την επιβίωση του. Η ανασύνταξη επιβάλλεται να γίνει με σχέδιο προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα. Είτε επειδή κάποιοι θέλησαν να βρεθεί εκεί ο σύλλογος, είτε επειδή κάποιοι αδιαφόρησαν. Δεν είμαστε δικαστές για να κρίνουμε, η ιστορία θα αποφανθεί για τα πραγματικά γεγονότα. Εμείς από τη θέση του φίλαθλου ενδιαφερόμαστε να δούμε την ομάδα μας να γεννιέται από τη στάχτη της και να μας προσφέρει τις στιγμές που έχει αποδείξει πως μόνο αυτή μπορεί. Έστω κι αν όλα φαίνονται χαμένα από χέρι….

Θυρα 13 ο πραγματικός καρκίνος στο σώμα του Παναθηναϊκού

Εντάξει, τι σαστίζετε
Εσείς οι εφημερίδες, εδώ και μέρες καλλιεργείτε το κλίμα για να χυθεί αίμα
Εναντίον σας όμως, κανείς δεν θα κάνει μήνυση για ηθική αυτουργία, εσείς κρατάτε το μαχαίρι και το...αγγελιόσημο για να τροφοδοτείτε το ασφαλιστικό των μελών σας. Καβαντζωμένοι
Εντάξει τι σαστίζετε
Εσείς οι οργανωμένοι που "αγανακτείτε" για τον δήθεν πόλεμο του συστήματος. Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα. Προσωπικές βεντέτες και συγκοινωνούντα δοχεία με παρακρατικές οργανώσεις και κουκουλοφόρους της αριστεράς. Αυτό είναι πιά η Θύρα 13
Το πρόσωπο της αβύσσου, η μαυρίλα της καταστροφής, η όψη της αλητείας και της κατάπτωσης της Ελληνικής κοινωνίας
Επειδή κανείς δεν ασχολείται, δεν θέλει να ασχοληθεί
Κάνει έλεγχο η αστυνομία στα κεντρικά της Θύρας 13 και ξεσηκώνεται ο κόσμος για να "προστατέψει" το "δικαίωμα" του οπαδού. Θυμίζει λίγο το άσυλο στα Πανεπιστήμια, δε νομίζετε?
Τα σκατά όμως κυκλοφορούν μέσα από το ίδιο το κοινό υπόγειο δίκτυο. Οι κάθε λογής περιθωριακοί χώροι αλληλοτροφοδοτούνται από την "αγανακτισμένη" νεολαία
Τρίχες
Όλοι αυτοί εδώ και χρόνια τρώνε τις σάρκες του Παναθηναϊκού
Έδιωξαν το Βαρδινογιάννη, έγιναν έρμαιο στα χέρια των δημαγωγών Πατέρα και Βγενόπουλου, και πλέον αδύναμοι να παράξουν οτιδήποτε θετικό, καταστρέφουν την ίδια την ομάδα
Λες και έβαλαν οι ίδιοι ποτέ λεφτά
Δεν κατάλαβα. Είναι ανδραγάθημα να παίρνεις πρέζα, να μπαίνεις στο λεωφορείο και να κάνεις ντου για να μπείς τσάμπα σε άλλες έδρες? Είναι ανδραγάθημα, όλος αυτός ο συρφετός να αλωνίζει τα γήπεδα της Ελλάδας για να αποδείξει πόσο "αιώνια πιστός" είναι?
Να πάτε στον αγύριστο
Πλέον είναι ξεκάθαρο τι είδους κόσμο έχει μαζέψει ο Παναθηναϊκός
Είναι ξεκάθαρα ποιοί ευθύνονται για το κατάντημα της ομάδας
Μπορεί όχι ευθέως, γιατί αμφιβάλλω αν αυτοί οι κάφροι έχουν αυτό το επίπεδο, να μπορούν να σκεφτούν έστω τα βασικά και αυτονόητα
Εμμέσως όμως, συνέβαλαν κι αυτοί στη δημιουργία του χάους
Αν δεν έχετε καταλάβει, η Θύρα 13 είναι πια ο "λαικός εκπρόσωπος" (όπως λέμε το ΚΚΕ και οι εργάτες) στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Που με γνώμονα το δικό της παράλογο και παρανοϊκό παράλληλο σύμπαν, αποφασίζει, δικάζει, κρίνει, ενεργεί ως αυτόνομος παράγοντας. Όχι κομμάτι του συλλόγου.
Έχουν τραβήξει το δικό τους δρόμο οι χούλιγκαν. Που δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα
Έχουν διώξει τον κόσμο από το γήπεδο
Και η ΠΑΕ τι κάνει? Τους χαϊδεύει, δίνοντας εισιτήρια, κανονίζοντας εκδρομές, φτιάχνοντας κλίμα και αβάντες, υποδεχόμενοι στα γραφεία της διοίκησης τους εκπρόσωπους της
Αντί να τους διαγράψει από την ιστορία του συλλόγου, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της. Αντί να εφαρμόσει στην πράξη τα όσα έτοιμα διαθέτει για ηλεκτρονικό εισιτήριο, ταυτότητες οπαδών, διάλυση των συνδέσμων. Κανείς δεν ασχολείται.
Πλέον το ποδόσφαιρο, βολεύει να είναι τηλεοπτικό. Το δημόσιο χώρο (έστω και αν είναι το Ολυμπιακό στάδιο) νομιμοποιείται να τον καταλαμβάνει το κάθε κατακάθι της κοινωνίας
Όλα τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ
Ποιός Βαρδινογιάννης (που δεν έβαζε λεφτά), ποιός Βγενόπουλος (γνωστό το ποιόν του), ποιός Γιαννακόπουλος (που πήγαινε να ζητήσει επιστροφή τα 200 χιλιάρικα της ΑΜΚ που είχε βάλει παραπάνω)....δικαιολογίες
Δικαιολογίες και άφεση αμαρτιών που εξυπηρετεί την ξεφτίλα των οπαδών. Τη μαλακία που τους δέρνει
Και οι δημοσιογράφοι θα το ρίξουν στην "ελληνική κρίση που μαστίζει τη νεολαίο και έφερε 20% ανεργία"..ναι καλά, αφήστε τα αυτά. Οι ένοχοι έχουν όνομα και επώνυμο
Αλλά δε θέλετε να τους ξεμπροστιάστε
Και ποιός να το κάνει άλλωστε? Αφού και τη διοίκηση την αφανίσατε
Ελπίζω τώρα να είναι κατανοητό, ποιές θα είναι οι συνέπειες για το σύλλογο στο μέλλον
Που έφτασε πια στο μη παρέκει, στον πάτο
Καρκίνος δεν είναι ο Τζίγκερ, καρκίνος είστε εσείς
Εσείς δεν αφήνετε την ομάδα να αναπνεύσει
Την πνίγετε στην αλητεία, στις μολότωφ και τη βία. Στα χημικά αέρια
Καλύψατε το πράσινο τριφύλι με την μαύρη σας κουκούλα
Δεν πρόκειται να ξαναπατήσω στο γήπεδο, όσο υπάρχει αυτό το καθεστώς της ανοχής και της υπόθαλψης εγκληματικών πράξεων και ευθυνών, απ όσους εμπλέκονται στα θέματα
Της ΠΑΕ Παναθηναϊκός που έβγαλε ανακοίνωση "συγνώμης". Της Θύρας 13 που εδώ και καιρό κυκλοφορεί με κάθε τρόπο ότι "το παιχνίδι δεν θα τελειώσει". Των δημοσιογράφων που είτε προς τη μία κατεύθυνση, είτε προς την άλλη, καλλιεργούν και υποθάλπουν τη βία, ώστε να έχουν θέμα να πουλήσουν τις κωλοφυλλάδες τους. Του κράτους που είναι ανίκανο να ελέγξει με οποιοδήποτε τρόπο τα φαινόμενα βίας, και να περιφρουρήσει τους πολίτες, από τις μειοψηφίες που καταλύουν κάθε νομιμότητα με την "αγανάκτηση" τους
Αλλά περισσότερο απ όλα φταίμε εμείς που πάμε και πληρώνουμε ΝΟΒΑ για να καθόμαστε στον καναπέ να βλέπουμε τα αίσχη. Που πάμε και πληρώνουμε στοιχηματισμό, δήθεν για να κάνουμε το χαβαλέ μας. Που ασχολούμαστε με αυτό το κατάντημα, την επίφαση "αθλητισμού", αυτό το αισχρό, κάκιστης ποιότητας και ήθους θέαμα....
Ούτε τα λόγια είναι αρκετά, ούτε το αυτομαστίγωμα
Θα πρέπει απο σήμερα, η πολιτεία να αποβάλλει το ποδόσφαιρο από κάθε είδους χρηματοδότηση, να το αποκλείσει από τη συμμετοχή στις διεθνείς διοργανώσεις, και να ολοκληρώση την κάθαρση με κάθε τρόπο και μέσον, καλύπτοντας όλο το φάσμα του παιχνιδιού, όλους τους εμπλεκόμενους
Αν δεν το κάνει η πολιτεία, ας το κάνει η ΟΥΕΦΑ, ας το κάνει η Τροϊκα, ποσώς με ενδιαφέρει
Ακόμα καλύτερα, ας το κάνουν οι ίδιες οι ομάδες, για να αποδείξουν πως τα υγιή στοιχεία, μπορούν να έχουν θέση και συμμετοχή, παράγοντας ποιότητα και διασκέδαση για τον ελεύθερο μας χρόνο

Κανείς να μην ψηφίσει όσους μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες, το πόσο έχουν αποθρασυνθεί όλοι όσοι μετέχουν της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Ενόψει των εκλογών
Οι άνθρωποι αξίζουν να πάθουν μεγάλο κάζο, να εξαφανιστούν μια για πάντα από προσώπου γης
Βλέπεις τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ και σε πιάνει το στομάχι σου. Τα χαμόγελα, τις χειραψίες, την αβροφροσύνη και τις υποσχέσεις των κορυφαίων στελεχών.
Βλέπεις τις μάχες στη Νέα Δημοκρατία και σε πιάνει πονοκέφαλος. Οι μεγαλοστομίες, τα ταξίματα, οι διευκολύνσεις, η αναδιανομή, στην πρώτη γραμμή της επικοινωνίας
Την αριστερά δεν την βλέπεις καν. Την μυρίζεσαι απλά. Άλλοτε από τα δακρυγόνα, όταν μάχεται στα οδοφράγματα της λαϊκής εξέγερσης και άλλοτε από τα γιαούρτια που ξινίζουν στα σακάκια των διαφόρων που τα τρώνε στη μούρη.
Όσο για την άκρα δεξιά, εκεί πια τι να πει κανείς. Αφού εξελέγη στη δημαρχία Αθηνών η Χρυσή Αυγή, και το ΛΑΟΣ είναι στη βουλή, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής πως η κρίση είναι γάγγραινα στα σωθικά μας, μας κατατρώει με τον πλέον επώδυνο τρόπο
Ρωτώ όλους σας: Γνωρίζετε ποιοί μας έφεραν στο σημερινό σημείο? Ποιοί ευθύνονται για την χρεοκοπία μας? Για την κοινωνική και πολιτιστική μας ξεφτίλα? Για τα αδιέξοδα μας? Για την απελπισία μας?
Εγώ τους γνωρίζω, και τους αναγνωρίζω κάθε φορά που τους βλέπω στην τηλεόραση, και τους ακούω στο ραδιόφωνο. Κάθε φορά που έχουν το θράσος να κάνουν δηλώσεις, για να τους προτιμήσουμε.
Ως εδώ και μη παρέκει
ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ, και όλοι οι εντός εκτός και επι τα αυτά, των τελευταίων 30 ετών, ευθύνονται. Δε με ενδιαφέρει αν ευθύνονται λιγότερο η περισσότερο
Δεν έχουν δικαίωμα, δεν (θα έπρεπε να) έχουν λόγο να ζητούν από εμάς να τους ψηφίσουμε και να τους επανεκλέξουμε ως κυβερνήτες
Βούλιαξαν το καράβι, βούλιαξαν εμάς, το μέλλον μας, ταπείνωσαν την ιστορία και την αξιοπρέπεια μας. Και μας ζητάνε τι?
Επειδή άλλαξαν τα πρόσωπα, και ξαναπλασαρίστησαν ως κάτι καινούργιο (αλλάζοντας ηγεσίες, λόγο και προγράμματα) εμείς θα ξεχάσουμε τα όσα μας έκαναν?
ΌΧΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Και δεν θα ψηφίσω κανέναν εκπρόσωπο του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, του ψεύδους, της αναξιοκρατίας, της μοιρασιάς του δημόσιου πλούτου και βίου, υπέρ της κάθε κλίκας υμετέρων. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και δεν θα ψηφίσω. Δεν θα πάω κάν στην κάλπη
Όχι δεν υπάρχει κάτι νέο. Αυτό το σάπιο κατεστημένο δεν είναι σε θέση να παράξει κάτι θετικό. Ούτε με το καλό, ούτε με τη βία
Κάποιος έγραψε σήμερα, ότι τα κόμματα, δεν είναι ιδεολογίες, αλλά οι μηχανισμοί που σαν τις βδέλες, αρνούνται να ξεκολλήσουν από την αγελάδα που χρόνια απομυζούν
Δεν είναι δυνατόν με την ψήφο μας να νομιμοποιήσουμε το Βενιζέλο (έναν εκ των αισχρότερων πολιτικών με πλήθος νομοθεσιών και ρουσφετολογικών διατάξεων), το Σαμαρά (έναν εκ των βουλιμικότερων με την εξουσία, ανόητων και φανατικών πολιτικών), την Παπαρήγα (που σε λίγο καιρό θα μοιάζει με το Λένιν μέσα στο μαυσωλείο του), τον Τσίπρα (τον άγιο προστάτη κάθε μπάχαλου και πρόκλησης εις το όνομα του εκλέγεσθαι), τον Καρατζαφέρη (τον τηλε μάρκετινγκ πολιτικό κωλοτούμπα), τον Κουβέλη (που δεν μυρίζει, δεν ενοχλεί, αλλά δεν προσφέρει και τίποτα απολύτως εκτός από διέξοδο της αγανάκτησης) και ολα τα άλλα τα "παιδιά"
ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ. Για να έχω τη συνείδηση μου μια φορά ήρεμη, πως ήξερα τι γινόταν, και αποφάσισα νηφάλια, με γνώμονα μονάχα την αλήθεια και την προσδοκία για κάτι καινούργιο
Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να στείλει στον αγύριστο όλο αυτό το απόστημα που δεν την αφήνει να ζήσει. Η Ελλάδα χρειάζεται 5 βασικά πράγματα τα οποία απαιτούν τεχνοκράτες, που θα στήσουν από την αρχή όσα χρειάζεται να μπούν σε νέα όρια. Σε νέες προδιαγραφές
Αλίμονο αν τη νέα εφορία τη στήσει ο Σαμαράς. Καήκαμε. Αλίμονο αν το νέο υπουργείο δημόσιας τάξης το στήσει ο Βενιζόλες. Διαλυθήκαμε. Αλίμονο αν την εξωτερική πολιτική την ορίζουν τα πανό του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη. Αλίμονο αν την οικονομία τη διαχειριστεί Έλληνας πολιτικός και η μαφία του.
Αυτή τη φορά, δεν είναι στη διακριτική επιλογή μας. Είναι πατριωτικό καθήκον να τελειώνουμε με τη διαφθορά που μας έχουν εμποτίσει....

ΥΓ...Αντί να πετάτε στο Νταλάρα καρέκλες και γιαούρτια, γιατί δεν πετάτε στο Ρέμο και τη Βανδή, τα σύμβολα του νεοπλουτισμού και της πολιτιστικής αποχαύνωσης? Επειδή για να μπείτε στο Ρέμο πρέπει να πληρώσετε μάλλον έ? Και με τα καλά σας, δε λέει να λερώσετε τα χέρια....Φτού σας ρε ξεφτίλες.....ακόμα και την αντίδραση σας, στο τσάμπα....μπουχέσες (όχι δεν ακούω Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου, αλλά όλα έχουν τα όρια τους...)

Η επανάσταση της ελληνικής πατάτας

Παρότι οι δυνάμεις της αριστεράς στην Ελλάδα, θέλησαν να επιβάλλουν σχεδόν, τη δημιουργία μιας "αραβικής άνοιξης" που θα ανέτρεπε το "κατεστημένο" και θα έδινε τροφή για τα καλύτερα "επαναστατικά" τους όνειρα, η αλλαγή ήρθε από κάπου αλλού.
Απο πού? Από τη χώρα της απλής κοινής λογικής. Απο την ίδια την Ελληνική επαρχία (την αθάνατη που λένε κάποιοι)
Εντάξει, δεν θέλω να αναλωθώ σε μια υπερβολική ανάγνωση του φαινομένου. Θα μπορούσε ίσως να τοποθετηθεί δίπλα στο αρχικό κίνημα των αγανακτισμένων (προτού εκφυλιστεί από μόνο του) ως μια ατόφια και αυθεντική λαϊκή έκφραση. Δηλαδή τι πιο απλό? Ποιό πειστικότερο δημοψήφισμα θα μπορούσαμε να έχουμε παράξει?
Το μήνυμα του κινήματος της πατάτας τσακίζει κόκκαλα: "Το φαγητόμας έχει γίνει πλέον ακριβό, και αυτό πρέπει να αλλάξει". Και άλλαξε. Μονομιάς. Με τον πιο εύκολο τρόπο-εργαλείο που δείχνει το δρόμο και για μελλοντικές ανάλογες δράσεις ενημέρωσης των πολιτών
Το εργαλείο λέγεται ίντερνετ και κοινωνική δικτύωση. Κατ' αντιστοιχία με την "αραβική άνοιξη", ανέμακτο το αποτέλεσμα όμως. Και φανερό! Τα μέσα λένε σήμερα, πως η κίνηση αυτή, της παράκαμψης των μεσαζόντων και της απευθείας διάθεσης, ήδη έριξε τις τιμές στις λαχαναγορές κατά 20%!
Θαύμα! Διότι φυσικά, δε γίνεται να πάρουν όλοι φτηνή πατάτα. Δεν είναι πρακτικά εφικτό. Το παράπλευρο όφελος όμως ήδη ξεκίνησε να απλώνεται σε κάθε γειτονιά. Και οι καταναλωτές απαιτούν ανάλογες τιμές, έμαθαν να απαιτούν, γιατί ξέρουν τώρα ότι υπάρχει η δυνατότητα
Θα με ρωτήσετε, τώρα ξύπνησε ο Έλληνας? Άφησε το τσατ και τα γκομενιλίκια στο facebook (κοινωνική δικτύωση στα Ελληνικά σημαίνει είτε ψάχνω γκόμενα/γκόμενο, είτε βρίσκω τρόπο να δείξω πόσο και-γαμω-τα-ατομα είμαι) και σκέφτηκε πως να χρησιμοποιήσει τα οφέλη του ίντερνετ στο εμπορικό του σκέλος? Θα πω ότι είναι μια καλή αρχή
Η επανάσταση της ελληνικής πατάτας, δεν βρίσκεται στην πατάτα. Το θέμα δεν είναι να βρούμε τη χαμηλότερη τιμή στην πατάτα, σε τελική ανάλυση. Η επανάσταση βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κόσμος κινητοποιήθηκε, οργανώθηκε και ενήργησε χωρίς πατρονάρισμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς κραυγές "ιδεολογίας" (αυτή μας μάρανε) αξιοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία, έτσι ώστε να κερδίσει την πρόσβαση, με ίσους όρους και να επιβάλλει την ορθή λειτουργία των κανόνων της ελεύθερης αγοράς.
Μεσάζοντες είναι και οι φαρμακοποιοί. Μεσάζοντες είναι και τα σούπερ μάρκετ. Μεσάζοντες είναι και τα εμπορικά καταστήματα. Μεσάζοντες είναι όλοι όσοι βάζουν καπέλο στις τιμές, που ξεπερνά το λογικό και ηθικό κέρδος. Και το κάνουν γιατί δεν υπάρχει έλεγχος
Και έλεγχος δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Αλλά και γιατί (εδώ μπαίνει το κίνημα της πατάτας) δεν υπήρχαν εναλλακτικές που θα οδηγούσαν σε "άνοιγμα" της αγοράς, και σταδιακά θα επέφεραν και την πτώση των τιμών.
Χαμηλές τιμές υπάρχουν λόγω της παγκοσμιοποίησης. Δείτε τα κινέζικα ρούχα και τα κινέζικα προϊόντα. Ασυναγώνιστα σε τιμές. Κανείς δε μπορεί να τους χτυπήσει στο φτηνό. Οι χαμηλές τιμές προσφέρονται ελεύθερα στην αγορά, τόσο για τον παραγωγό, όσο και για τον καταναλωτή, αρκεί να λειτουργεί η ελεύθερη (χωρίς κανένα παρεμβατισμό) προσφορά και ζήτηση
Στην Ελλάδα γιατί έχουμε παντού υψηλές τιμές? Πρώτον γιατί τα περισσότερα προϊόντα είναι εισαγόμενα, επειδή κανείς δεν ασχολείται να τα παράγει και να τα προσφέρει στους Έλληνες σε ανταγωνιστικές τιμές (αν σε φορολογεί το κράτος σου με 45% την ίδια στιγμή που κάνει τα στραβά μάτια ή υπογράφει σκανδαλώδεις διακρατικές συμφωνίες με τους Κινέζους, ποιός σε χαντακώνει?)
Δεύτερον γιατί οι υπηρεσίες ελέγχονται από τα συνδικάτα και τις συντεχνίες που δημιουργούν μόχλευση κρατώντας τις τιμές ψηλά, μέσω του ελέγχου της προσφοράς, ασχέτως του αν υπάρχει μικρή η χαμηλή ζήτηση. Αυτό λέγεται καρτέλ ή αλλιώς άτυπη (μαφιόζικη) συμφωνία κυρίων για τις τιμές. Οι συντεχνίες και τα συνδικάτα έχουν καταφέρει μέσω της οργάνωσης τους (είναι ομάδες πίεσης) να κατοχυρωθούν νομοθετικά μέσα από κανάλια διαπλοκής και αλληλεξάρτησης με τη Βουλή.
Σκεφτείτε αύριο, να ερχόντουσταν στην πλατεία της πόλης σας Βούλγαροι, Ιταλοί, Πορτογάλλοι, Ρώσοι, Κύπριοι, Παπούα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οδοντίατροι ή γιατροί ή κτηνίατροι ή φαρμακοποιοί, η οποίοι θα σας προσέφεραν ένα πλήρες τσεκάπ (παθολογική εξέταση με λήψη αρτηριακής πίεσης, καρδιογράφημα, ακρόαση κλπ) με 5 ευρώ το άτομο. Φτηνά γενόσημα φάρμακα με τις ίδιες ιδιότητες ή μάγια ή δεν ξέρω γω τι, που θα σας έλυναν το πρόβλημα. Σκεφτείτε στην πλατεία να ερχόντουσταν δικηγόροι, φοροτέχνες, λογιστές από κάθε χώρα, δεν ξέρω με ποιόν τρόπο, αλλά να σας έδιναν φτηνές υπηρεσίες. Θα έκλειναν η δεν θα έκλειναν οι συντεχνίες. Η θα προσαρμόζονταν φτιάχνοντας την ποιότητα, την εξυπηρέτηση, και τη λειτουργία τους με βάση τα καινούργια δεδομένα που θα είχαν δημιουργηθεί?
Μα με ποιόν άλλον τρόπο θα αλλάξει η κατάσταση εάν εμείς οι ίδιοι δεν ζητήσουμε και δεν ψάξουμε τρόπους να κάνουμε τη ζωή μας απλούστερη?
Τη μαγική λέξη την έχουν ανακαλύψει και στο κράτος. Για άλλους λόγους φυσικά. Τη λένε fast track!
Γιατί και οι ίδιοι ξέρουν πως δε γίνεται να τα βάλει κάποιος με το τέρας της γραφειοκρατίας! Και έτσι τι σκέφτηκαν? Να την παρακάμψουμε!
Και αυτό είναι το ουσιώδες, το μήνυμα, το απόσταγμα που πρέπει να κρατήσουμε από την πατάτα. Την παράκαμψη. Τη λειτουργία. Την πρόσβαση.
Αυτό σημαίνει δημοκρατία, έτσι δεν είναι? Να υπάρχει ισότητα και ισονομία για όλους. Ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ανθρώπων και αγαθών! Τι άλλο σημαίνει?
Και σε ακόμα καλύτερες συνθήκες, να παρεμβαίνει το κράτος ώστε να ρυθμίζει τις υποθέσεις της αγοράς, που δημιουργούν στρεβλώσεις στα παραπάνω, υπέρ του κοινού συμφέροντος
Στην Ελλάδα, το κράτος παρεμβαίνει υπέρ των στρεβλώσεων!!!Υπέρ των μειοψηφιών
Δε χρειάζεται απόδειξη αυτό, το βλέπετε μόνοι σας!! Σε κάθε τομέα!
Γι αυτό και σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο, να πέφτει το κόστος εργασίας, να διανύουμε το 5ο έτος της ύφεσης, και μόλις φέτος καταγράφεται αποπληθωρισμός! Δηλαδή δεν πέφτουν οι τιμές με τίποτα, με καμία κυβέρνηση (κυριολεκτικά)
Τι λοιπόν πρέπει να γίνει?
Κατά τη γνώμη μου να σπάσουν τα καρτέλ στο χώρο των τροφίμων (αλλά και σε άλλους τομείς), μέσα από οργανωμένες δράσεις και δεύτερον να δωθούν επιχειρηματικά κίνητρα στον παραγωγό, ώστε να δημιουργηθούν οι ισορροπίες που απέτυχαν να επικρατήσουν την εποχή των συνεταιρισμών, ξανά από την αρχή.
Η επανάσταση της ελληνικής πατάτας, θα πρέπει να γίνει το εφαλτήριο για να αφυπνιστούν και οι τελευταίοι αγαθοί συμπολίτες μας
Ναι, ακόμα και στην κρίση, υπάρχουν τρόποι να επιβιώσουμε. Ακόμα και μέσα από συλλογικές δράσεις που δεν φανταζόμασταν πως θα συμμετείχαμε
Ας ελπίσουμε να εξαπλωθεί και να φέρει οφέλη στην καθημερινότητα όλων μας

Κόκκινο Τραπεζάκι

Είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τα φιλαράκια του στην εκδρομή στην πρωτεύουσα και ετοιμαζόταν πυρετωδώς. Μπορεί να ήταν μικρός, όπως του έλεγαν για να τον πειράξουν, αλλά τα είχε δει όλα τα πονηρά στο ίντερνετ. Δε μπορούσαν να τον ξεγελάσουν εκείνον, είχε γνώσεις και εμπειρίες με κάτι κοριτσόπουλα από την Αμερική πολύ προχωρημένα. Γυάλιζε το μάτι του από την προσμονή, του είχαν πει ότι θα τον τηλεφωνήσουν νωρίς το μεσημέρι ώστε να κανονίσουν το ραντεβού. Στη μάνα του δεν είχε πει τίποτα γιατί ήταν μονίμως αρνητική. Τι να ξέρει κι εκείνη, ίσα που φιλούσε τον πατέρα του στα πεταχτά κάτι Σαββατοκύριακα, για τα τυπικά του γάμου τους. Κι ας ήταν μαζί τόσα χρόνια. Φαίνεται πως ο έρωτας αυτοκτονεί από τη βαρεμάρα, μετά από λίγο καιρό, βοηθούν και  οι ίδιοι οι άνθρωποι με την αδιαφορία και τη ρουτίνα τους. Το μάτι του κόλλησε στο κόκκινο τραπεζάκι που είχε αγοράσει από το ΙΚΕΑ όταν είχε πρωτοανοίξει και το είχαν σε προσφορά δεκαπέντε ευρώ. Είχε πάει μαζί με το κορίτσι του, μόλις την είχε γνωρίσει κι εκείνη και ήθελε να της κάνει έκπληξη κερνώντας την πρωινό στο καφέ του μεγαθήριου στο αεροδρόμιο. Με τα ρέστα ήθελε να πάρει μερικές βλακείες για το δωμάτιο του, έτσι για να πει ότι το έκανε κι αυτό, γιατί συνέχεια άκουγε γι αυτό το ΙΚΕΑ από τη μάνα του, σχεδόν τον είχε πρήξει, ότι είναι σύγχρονο και φτηνό και να πάει για να ρετουσάρει λιγάκι το αχούρι με το σιδερένιο κρεβάτι. Ήταν φτωχικά στη Μενεμένη, μια τα κατάφερναν και μια όχι, η Θεσσαλονίκη είχε καταντήσει μια πόλη αφιλόξενη για τους ντόπιους, μπα που να σκάσουν οι Βούλγαροι και οι Πόντιοι που έπαιρναν όλα τα μεροκάματα και τα θελήματα στη γειτονιά. Του πήραν και το κορίτσι του κάτι άλλα παιδιά πιο έξυπνα που εξόν από πρωινά, μπουγάτσα και φραπέ σπαστό στο χέρι, κερνούσαν και ποτό το βράδυ. Και είχαν και αμάξια όμορφα γυαλιστερά με ζάντες, χαμηλωμένα, όχι ένα παλιό ασκόνα του πατέρα τους, με ψάθινο πλατοκάθισμα χιλιοτριμμένο. Κι αυτός είχε μείνει να κοιτάζει το ρολόι αφηρημένος που δεν περνούσε η ώρα να φύγουν, να την κοπανήσουν για λίγες μέρες, να ξεσκάσουν λιγάκι από τα βάσανα. Η κόρνα ακούστηκε κάτω από το περβάζι και ο μικρός κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα. Πήδηξε στα σκαλοπάτια με ένα μικρό σάκκο στην πλάτη, και μ ένα σάλτο βρέθηκε αγκαλιά με τα φιλαράκια. Το τρένο αναχωρούσε σε μισή ώρα, προλάβαιναν. Είχε πολλή πλάκα η όλη κατάσταση, με τη μουσική στο τέρμα, το τρίξιμο της ανάρτησης και την ακατάσχετη ανεκδοτολογία που τους έπιανε όταν βρισκόντουσταν όλοι μαζί χωρίς σχολείο και φροντιστήριο. Τότε αυτός ήταν ο εαυτός του και ξεχνιότανε. Και άραζε πίσω και ταξίδευε μακριά, πέρα από τη Μενεμένη και την ομίχλη του χειμώνα, τα γκρίζα του Θερμαϊκού στο φόντο της διαδρομής, όταν συνόδευε τη μάνα του σε κάτι επισκέψεις κατ οίκον για μανικιούρ και πεντικιούρ. Άναψε και τσιγάρο, φτηνό λαθραίο του προσφέρανε, ήταν εντάξει, πικρό και ασορτί με το τρένο που τώρα λίκνιζε ένα θαμπό όνειρο κατεβαίνοντας προς τα κάτω. Στη χαμουτζία, όπως την κοροϊδεύανε συχνά.  Τη χώρα των  κολασμένων διηγήσεων και του απαγορευμένου. Για εφηβεία μιλάμε τώρα, δικαιολογημένος αισθανόταν, σε ποιόν να απολογηθεί? Στο κορίτσι που του φυγε γιατί ήταν μπατίρης? Η μήπως στα μεροκάματα που έφευγαν κι αυτά χωρίς να κάνει κάτι? Όμως το ήξερε ότι δεν έφταιγε αυτός, αλλά οι Βούλγαροι και οι Πόντιοι, που μαγαρίζαν ακόμα και την Αριστοτέλους, κάτι Σάββατα βράδια, κάτι γιορτές με τις βρωμοανάσες τους γεμάτες αλκοόλ και τα μάτια όλο λαγνεία κι επιθυμίες ανομολόγητες. Τα βλεπε, και τραβούσε και τη μάνα του από την άλλη. Πώς να την προστατεύσει? Αυτά σκεφτόταν και τιναζόταν δεξιά κι αριστερά, όταν το σκρίτς των φρένων ακούστηκε και ο ατμός τινάχτηκε ψηλά στη νυχτωμένη Αθήνα. Τον άρπαξαν μισοκοιμισμένο οι άλλοι, μπήκαν σ ένα ταξί, εκεί στο Σταθμό Λαρίσης είχε πολλούς της κίτρινης φυλής να βλαστημάνε για τους τουρίστες, όπως τους έλεγαν, που είχαν περιέργεια να δουν την πρωτεύουσα. Και τι να δουν δηλαδή, έτσι όπως τους είχαν καταντήσει οι κυβερνήσεις, κυρίως το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, αυτός ο Αμερικάνος ο αθλητής πρωθυπουργός και οι μασόνοι βουλευτές του, που θα τους έπαιρναν τις άδειες για ένα ξεροκόμματο. Και βλαστημούσε, και έβριζε, -πωπω τον είχε σιχαθεί- έτσι ήταν στην Αθήνα λοιπόν? Καλά καθόταν αυτός στη βολή του μέσα στο δωμάτιο με το ίντερνετ και το τσάτ με τις πονηρές Αμερικάνες, τις έτοιμες για όλα, ποιος πρωθυπουργός και ποιοι μασόνοι, δεν καταλάβαινε τίποτα. Σταμάτησαν στη Φυλής μπροστά σ ένα σπίτι, σαν τα λαχανιασμένα κουτάβια, που ξερογλύφονται στη θέα του φαγητού και χτύπησαν την πόρτα. Οι παλμοί του είχαν ανέβει στο θεό, τα γόνατα έτρεχαν, είχε πάθε ταράκουλο και τσίμπησε το διπλανό του. Ρε τι είναι δω μέσα, πάμε να φύγουμε, πρωτού μας φάνε. Στο σκοτεινό σαλονάκι με τα παλιά έπιπλα και τα σαρακοφαγωμένα σανίδια, ο καπνός και η τσίκνα τρύπωσαν στα ρουθούνια του, παγώνοντας κάθε σκέψη. Ήταν διάφορες φάτσες, μούτρα, φοβήθηκε. Ξένοι με ανάσες βρώμικες, τίγκα στο αλκοόλ, με μάτια λάγνα, τους είχε ξαναδεί, κι όλοι μαζί κοιτούσαν το κουρτινάκι στο βάθος, ξοπίσω του οποίου μια φιγούρα έμοιαζε να κινείται νωχελικά. Ένα κορίτσι θα τανε σαν το δικό του, πάμε και στόιχημα. Έκανε έτσι στην τσέπη του βεβαιώθηκε πως κρατούσε μερικά χαρτονομίσματα, του έφυγε λιγάκι άγχος, ήταν έτοιμος νόμιζες για το ζωντανό, το αληθινό, αυτό που του χαν τάξει τα φιλαράκια. Να γίνει ο άντρας που έπρεπε, ο έμπειρος ο νταής, που τις κρατάει όλες στο χέρι. Έκανε ένα βήμα παραμερίζοντας, κάποιος τον έσπρωξε βγαίνοντας, τρέκλισε και σκόνταψε κάπου. Το κόκκινο τραπεζάκι ρε παιδιά. Το κόκκινο τραπεζάκι. Εκείνο του ΙΚΕΑ, αλλά πως βρέθηκε εδώ μέσα, για όνομα θεού. Δεν ήταν σύμπτωση, ήταν σημάδι, κι ας μην πίστευε αυτός στη μοίρα και τα περίεργα της, ήταν βέβαιος ότι εκείνος όριζε την τύχη του τη ρημάδα, η κάπως έτσι του έλεγε η μάνα του στο λεωφορείο, με φόντο τα γκρίζα του Θερμαϊκού. Έπιασε το καλάμι του, που είχε μπλαβίσει, έριξε μια ματιά ξοπίσω του, και την κοπάνησε χωρίς να πει κουβέντα, ανασαίνοντας βαριά πάνω στο πεζοδρόμιο, βγάζοντας ότι είχε το στομάχι του. Οι άλλοι τον συνέφεραν με δυο χαστούκια, βοήθησε και η ψύχρα, τα φώτα που κοκκίνιζαν τη νύχτα και τις ιστορίες της, και πήγανε παρακάτω. Ο έρωτας είχε ξανά αυτοκτονήσει.