Τα αυθόρμητα κινήματα ηττώνται από το λαϊκισμό

Η εικόνα του 80φεύγα Μίκη Θεοδωράκη, να μιλά στο πλήθος των αγανακτισμένων, για εξέγερση και εθνική κυριαρχία, ήταν η ταφόπλακα της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας της κινητοποίησης αυτής
Ήταν δηλαδή η λεπτή γραμμή που καθόρισε, κατά πόσον η αυθόρμητη αυτή μάζωξη των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας, θα εξελισσόταν σε κάτι πραγματικά σπουδαίο και πολιτικό ή θα εκφυλιζόταν σε μια "γραφική" και "ελληνική" έκφραση συναισθημάτων, χωρίς να οδηγεί πουθενά, παρά στην επανάληψη, των ίδιων και ξανά ίδιων λαθών, που μας έφεραν σε αυτό το σημείο
Τα συνθήματα "έξω το μνημόνιο", "κλέφτες", "δεν πληρώνουμε" και τα σχετικά, είναι απλά γελοιότητες και δείχνουν ότι αυτοί που μαζεύτηκαν έξω από τη Βουλή, δεν ξέρουν τι τους γίνεται
Αν δηλαδή αύριο, έλεγε ο Χ, Ψ, Ω πολιτικός, ότι διορίζω τους αγανακτισμένους, στη ΔΕΗ, η στην ΕΥΔΑΠ, πιστεύω ότι το 80% αυτών θα έφευγαν από την πλατεία Συντάγματος
Προσοχή! Εξ αρχής έσπευσα να πω "μπράβο" στους συμπολίτες μου, που αγανάκτησαν ομαδικά, και κατέβηκαν χωρίς βία και κομματικές σημαίες, να στείλουν το μήνυμα της αγανάκτησης, απέναντι σε όσα αποφασίζονται στη Βουλή. Εξ αρχής θεώρησα καλό σημάδι, το γεγονός ότι πολύς κόσμος, έδειξε ότι κριτικάρει και ελέγχει και απαιτεί και ζητά να συμμετέχει. Ξανά μπράβο τους
Όμως τι δουλειά έχει ο Μίκης, να απευθύνεται σε όλο αυτό τον κόσμο, με φθαρμένα και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου τσιτάτα και χρησμούς της παραδοσιακής αριστεράς του 1950? Με ποια ιδιότητα ο γέροντας, καλεί τον κοσμάκη, να εξεγερθεί ενάντια στο Μνημόνιο, δηλαδή στα δανεικά που έδωσαν παράταση ζωής (και μισθούς ) σε 1 εκατομμύριο συμπολίτες τους (δημοσίους υπαλλήλους) και τόσα εκατομμύρια άλλων γερόντων (συνταξιούχων)? Με ποια λογική μιλάει ο μουσουργός, ενάντια στην Ε.Ε, η οποία παρότι αντικρίζει ένα παντελώς διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό και διάτρητο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα (στη χώρα μας), που κοροϊδεύει και γελοιοποιεί τις καλές της προθέσεις (έστω και αν είναι δανειακές απαιτήσεις-δεν κατάλαβα, θα πληρώνουν χωρίς να τα παίρνουν πίσω? εμείς πόσα χρόνια μετά το β παγκόσμιο μιλάμε ακόμα για πολεμικές αποζημιώσεις?) συνεχίζει να μας δίνει ευκαιρίες να αλλάξουμε μυαλά? Πως γίνεται ένας επιβιώσας της χούντας των συνταγματαρχών, να φαίνεται τόσο κολλημένος σε ένα παρελθόν, το οποίο ουδέποτε δίδαξε τελικά, τις επόμενες γενιές, για την ορθότητα και την ανάγκη, να χτιστεί μια κοινωνία, σε αξίες πολιτικές, επάρκειες νομικές και θεσμικές, έλεγχο και αναθεώρηση των στεγανών και των συμβόλων που οδηγούν σε άκρα, κάθε είδους, οργάνωση και σχεδιασμό των πραγματικών αναγκών ενός λαού με συγκεκριμένες δυνατότητες?
Τι εξεγέρσεις, επαναστάσεις και κουραφέξαλα μας λες ρε Μίκη. Είδαμε κι αποείδαμε από "κινήματα" και "ξεσηκωμούς" του κώλου. Από λαϊκές ανασφάλειες και κοινωνικές ανατροπές. Κόκκινου χρώματος από τη μια, και μπλε από την άλλη, όταν γινόντουσταν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία στο κέντρο της Αθήνας. Κι εγώ είχα πάει τότε θυμάμαι. Μετά τις καταλήψεις που κάναμε με τους συμμαθητές μου. Παιδιά ήμασταν, αλλά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε πέντε πράγματα
Με την ίδια λογική που πήγαν και σήκωσαν τα λεφτά από τις τράπεζες, με την ίδια λογική και νοοτροπία μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα να μουτζώσουν τη Βουλή. Δεν ξέρουν τι τους φταίει, από που τους έρχεται. Που πηγαίνουμε και τι μέλλει γενέσθαι. Άγνοια, αδυναμία κατανόησης, ενστικτώδεις αντιδράσεις, προβατοποίηση, ντού και ξύλο, συνθηματολογία έτσι γενικά και αόριστα. Μπουλούκι.
Ζητάνε άμεση δημοκρατία. Γιατί έμαθαν στο σχολείο ότι ήταν το καλύτερο πολίτευμα. Στην αρχαία Αθήνα όμως, η άμεση δημοκρατία αφορούσε τους "πολίτες". Που πίσω τους είχαν σκλάβους να εργάζονται στα χωράφια και στις αγορές, και τις γυναίκες τους κλεισμένες στα σπίτια τους να μεγαλώνουν τα παιδιά. Τι δεν έχετε καταλάβει συμπολίτες? Ότι εμείς οι μισθωτοί, είμαστε οι σκλάβοι, και ότι η άμεση δημοκρατία, αφορά τους "νικητές του φιλελεύθερου συστήματος", των ελίτ που κονόμησαν όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν? Ελίτ του δημοσίου, των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των κομμάτων.
Σας είπαν ότι είστε "πολίτες" και τους πιστέψατε, έτσι δεν είναι? Τότε γιατί αγανακτείτε απέναντι σε αυτούς? Είναι αφεντικά σας? Τι σας έχουν στερήσει ακριβώς? Την εργασία? Τα δημόσια αγαθά? Την υγεία? Φως-νερό-τηλέφωνο? Δωρεάν ίντερνετ?
Άρα μήπως το πρόβλημα τελικά, δεν είναι πρόβλημα αγαθών, αλλά πρόβλημα λειτουργικό. Αισθανόμαστε ασθενείς, αλλά δεν ξέρουμε τι έχουμε. Και φωνάζουμε το γιατρό να μας γράψει φάρμακο. Ξέρει αυτός. Όταν φτάνουμε ένα βήμα πριν το θάνατο, θυμόμαστε να ρωτήσουμε, γιατί δε γινόμαστε καλά. Όμως είναι αργά, όσο και να φωνάξουμε. Τόσο καιρό, δεν ακούγαμε κανένα. Δεν κοιταζόμασταν στον καθρέφτη. Δε ζητούσαμε τις αλλαγές. Δεν τις επιθυμούσαμε. Ήταν αρκετά τα καθρεφτάκια, τα μικροβολέματα, ο "τρόπος" του καθενός να ξεγελά το σύστημα, που εκ των προτέρων συνομωτεί εναντίον μας, δηλαδή της "λαϊκής κυριαρχίας"
Τι λαός είναι αυτός που έχει μαζευτεί στο Σύνταγμα, και ακούει το Μίκη, αντί να του πετάει αυγά?
Είναι άνθρωποι, που έχουν αρρωστήσει, αλλά δεν ξέρουν τι έχουν. Και απευθύνονται στο γιατρό (την εξουσία που έχει αποτύχει) να τους γράψει το φάρμακο.
Αυτό που έχει αποτύχει συμπολίτες μου, δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι οι θεσμοί, είναι οι νόμοι, είναι η μορφή της δημοκρατίας μας. Είναι η λειτουργία του κράτους μας. Είναι οι αξίες και τα ιδανικά μας. Είναι η ηθική και η παιδεία μας. Είναι το Σύνταγμα μας. Είναι η πολιτική μας. Αυτά έχουν αποτύχει
Και έχουν αποτύχει, γιατί γινόμαστε εύκολη λεία στις υποσχέσεις, στις εξυπηρετήσεις και στις πρόσκαιρες χαρές, χωρίς να βλέπουμε μακριά
Και θα αποτυγχάνουμε συνεχώς, όταν δεχόμαστε το λαϊκισμό, των διαφόρων Μίκηδων, να αντικαθιστά τους υγιείς προβληματισμούς και την αυθόρμητη ανάγκη μας να ξεσπάσουμε για τα δεινά που μας καταπλακώνουν. Δεινά που δε μας απασχόλησαν νωρίτερα, όσο γινόταν το φαγοπότι. Είχαμε δουλειές τότε, είχαμε εύκολα δάνεια και κάρτες. Όλοι απροβλημάτιστοι, σαν τα τζιτζίκια στα δέντρα
Ανοχύρωτοι και ανύποπτοι.
Όσο περισσότερες μούτζες πέφτουν στη Βουλή, τόσο περισσότερο αποτυγχάνει το κίνημα, γιατί καταντά εκτόνωση της απελπισίας μας και τίποτα περισσότερο
Η αγανάκτηση θα έχει αποτέλεσμα, μόνο εφόσον ζητά αυτό που πρέπει. Και αυτό που πρέπει, δεν είναι να "επιστρέψουν τα κλεμμένα", αλλά να "επιστρέψουν οι νόμοι και οι θεσμοί στη ζωή μας", να υπάρξει σχεδιασμός για το μέλλον μας, να πιάσουν τόπο οι θυσίες μας, με την ΑΜΕΣΗ και ΤΑΧΥΤΑΤΗ εφαρμογή των όρων του Μνημονίου, και των επιμέρους συμφωνιών με την Τροϊκα, δηλαδή των βασικών κατευθύνσεων στις οποίες πρέπει να κινηθούμε, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ απαλλαγμένοι, από τις αμαρτίες του παρελθόντος..........

Ξεκαθαρίζω μερικά πράγματα

Σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται ελπίδες, κατά τα λεγόμενα όσων, τις προηγούμενες ημέρες έφεραν τη συντέλεια του κόσμου, παίζοντας ένα επικοινωνιακό παιχνίδι
Ελπίδες που έχουν να κάνουν με την "υποχρέωση" να σωθεί η Ελλάδα, λαμβάνοντας την 5η δόση, αλλά και το νέο μνημόνιο των 50 δις (η και παραπάνω). Ταυτόχρονα αναζητούν μια γενικότερη ρύθμιση, για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, πράγμα που θα το δούμε τον Ιούνιο πια, σε επίπεδο Ε.Ε
Με λίγα λόγια, άκυρος ο συναγερμός, δε βουλιάζουμε τόσο πολύ. Είμαστε δηλαδή για γέλια σε όσα λέμε. Αναξιόπιστοι. Μια έτσι και μια αλλιώς
Προχτές έγραφα ότι η συναίνεση είναι μονόδρομος. Καθώς κι εγώ περίμενα ότι θα βγουν από τη σύσκεψη, έχοντας συμφωνήσει σε μερικά πράγματα. Τελικά η συναίνεση επετεύχθη, αλλά όχι σε όσα ζητούσαν οι αγανακτισμένοι, που είναι ρομαντικοί και φιλέλληνες, αλλά σε όσα παραδοσιακά συντηρούν το κρατικό κατεστημένο
Αρνούνται κοντολογίς, όλοι τους, να παραδώσουν τα κοινωνικά-συνδικαλιστικά-πολιτικά κεκτημένα που επί 30 χρόνια διαφεντεύουν ο καθένας στο χώρο του. Αν δεν είναι αυτή μια συναίνεση, τότε τι είναι?
Αρνούνται να αλλάξουν τον εαυτό τους, άρα πρακτικά, συναινούν όλοι μαζί, ότι θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν! Τέλεια! Εγώ ανακουφίστηκα πάντως. Με τη γελοιότητα τους φυσικά
Η γελοιότητα τους αυτή, αποδεικνύει και κάτι άλλο. Ότι όλος ο πανικός, είναι κουραφέξαλα. Για μένα αυτό σημαίνει. Ότι έχουν στο τσεπάκι τις δεσμεύσεις της Ε.Ε και ότι παίζουν πολιτικά. Γιατί θεωρώ αδύνατο, να είσαι στο χείλος του γκρεμού και να "βλέπεις" περιθώρια για παιχνίδια. Άρα δύο τινά συμβαίνουν. Είτε δεν είσαι στο χείλος του γκρεμού, είτε δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Εγώ πιστεύω ότι μάλλον το πρώτο συμβαίνει.
Τα κόμματα έχουν χρέος να εκφράζουν τους ψηφοφόρους τους, έτσι δεν είναι? Προφανώς λοιπόν, ψηφοφόροι των κομμάτων της βουλής είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, και οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις γύρω από το δημόσιο, που δεν έχουν συμφέρον να θιγούν, στο παραμικρό
Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα όσον αφορά εμένα και τις απόψεις μου, διότι διαβάζοντας εκ των υστέρων μερικά κείμενα μου, διαπιστώνω ασάφειες
Ο λόγος που θέλω να αλλάξει το σύστημα σήμερα, είναι γιατί το θεωρώ άρρωστο. Για κανένα άλλο λόγο δε με ενδιαφέρει. Ούτε ιδεολογικά, ούτε γιατί εγώ θίγομαι. Αντιθέτως. Με ενδιαφέρει καθαρά και ξάστερα η κοινωνική ευημερία, και θεωρώ ότι μόνο μέσα από θετικές ενέργειες θα επιτευχθεί
Θετικές ενέργειες, δεν είναι οι απολύσεις, ούτε η απώλεια των δικαιωμάτων της εργασίας. Ούτε η απώλεια θεμελιωδών αξιών της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής, των δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια ασφάλεια κλπ
Θετικές ενέργειες είναι, η οργάνωση σε κάθε επίπεδο, η επικράτηση της λογικής, η επιβολή μιας νομοθεσίας που θα ρυθμίζει ωφέλιμα τις κοινωνικές υποθέσεις υπέρ των πολλών και μη προνομιούχων. Που θα διευκολύνει την εργασία, θα παρέχει ένα ελάχιστο αξιοπρέπειας σε όλα τα δημόσια αγαθά, χωρίς να περιορίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ούτε να την καταδιώκει.
Ο λόγος που θέλω να αλλάξει το δημόσιο, είναι γιατί δεν κάνει τη δουλειά του. Που είναι οι φτηνές και προσβάσιμες υπηρεσίες στο λαό. Σήμερα έχουμε ένα δημόσιο που είναι ακριβό και αναποτελεσματικό. Δε θέλω να χάσουν τις δουλειές τους οι άνθρωποι, σε καμία περίπτωση. Αυτό θα ήταν επιζήμιο για όλους μας. Όμως χρειάζεται οργάνωση, αξιολόγηση και διαχείριση. Οι ανάγκες παγκοσμίως έχουν αλλάξει. Δε γίνεται να στραγγαλίζεις τον ανταγωνισμό και την ελεύθερη αγορά, για να συντηρείς μια αρρωστημένη κατάσταση. Ούτε φυσικά γίνεται να αφήσεις την αγορά ανεξέλεγκτη, βορά στα χέρια ισχυρών και προνομιούχων κεφαλαιοκρατών, με "ειδικές" προσβάσεις
Ούτε θέλω να πάρω την πλευρά όσων λένε ότι, το δημόσιο ευθύνεται για όλα τα δεινά του τόπου μας. Το δημόσιο είναι αποτέλεσμα της αναποτελεσματικής διοίκησης του κράτους, για την οποία ευθύνονται πολλοί συντελεστές διαχρονικά. Το δημόσιο είναι παρατημένο στο έλεος του. Και έχει απαξιωθεί. Όμως το δημόσιο, δε γίνεται να αντικατασταθεί από μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία, χωρίς θεσμούς και λογική, που θα καταπνίξει και θα εξωθήσει στο περιθώριο, όσους ανθρώπους βρεθούν στο ενδιάμεσο της μετάβασης. Και θα δημιουργήσει στρατιές ανέργων, χωρίς ελπίδα και κοινωνική προστασία
Χρειάζεται μέτρο, και χρειάζεται θετική διάθεση. Κατά τη γνώμη μου, μαζί με την αναδιοργάνωση του δημοσίου, και τη διατήρηση των θεμελιωδών κοινωνικών παροχών, θα πρέπει να επανασχεδιαστεί ο οικονομικός χάρτης της Ελλάδας. Στον οποίο υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες ανάπτυξης
Εκτός από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που κάθεται  και δεν παράγει πλούτο, (ενώ θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί ποικιλοτρόπως και ο πλούτος που θα παρήγαγε θα στήριζε τις κοινωνικές δαπάνες, για παράδειγμα) θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι εταιρείες του δημοσίου που θα αποκρατικοποιηθούν. Δηλαδή θα τερματιστεί το μονοπώλιο τους, πράγμα που θα οδηγήσει στην επέκταση των δραστηριοτήτων τους, προς όφελος του πολίτη. Ο ανταγωνισμός πάντοτε προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες και χαμηλότερες τιμές. Αρκεί να υπάρχει όμως. Και όχι να τον φοβόμαστε.
Το θέμα που με απασχολεί, δεν είναι να ξεπουλήσουμε, για να πληρώσουμε τα δάνεια μας. Αυτό πραγματικά είναι μια μπούρδα και μισή. Πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται πραγματικά, για να ελαφρώσουμε τη λειτουργία του δημοσίου, να το κάνουμε ευέλικτο και αποτελεσματικό, ώστε να επιτελεί τον πραγματικό του ρόλο. Που είναι η λειτουργία του κράτους με πρότυπα και θεσμούς, εν ονόματι του Ελληνικού λαού. Δεν καταλαβαίνω τις αντιδράσεις και τις συζητήσεις περί του αντιθέτου. Δεν καταλαβαίνω ποια η αξία της διατήρησης παρωχημένων συντελεστών σε μια ασθμαίνουσα μηχανή. Έκλεισε ο κύκλος της, πρέπει να πάμε παρακάτω
Όσο για τις θυσίες, δυστυχώς πρέπει να γίνουν, όχι γιατί χρειάζονται, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για εύκολα λεφτά, έτσι όπως λειτουργεί αυτό το κράτος, αυτό το δημόσιο. Δηλαδή, πληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε, για να συντηρούμε μια παλιά μηχανή, επειδή δεν τολμάμε να την αντικαταστήσουμε με μια νεώτερη και καλύτερη. Ενώ θα έπρεπε να πληρώνουμε, έστω και παραπάνω, αλλά να αλλάζουμε σιγά σιγά τα κομμάτια της με καλύτερα. Η να πάρουμε νέα μηχανή, να τρέξουμε στις εξελίξεις.
Η συναίνεση που έλεγα παραπάνω, είναι η παραδοχή της άρνησης στην αλλαγή. Η άρνηση αυτή έχει επίκεντρο τα θιγόμενα συμφέροντα αφενός και τους λάθος χειρισμούς του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου. Αυτό είναι αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή, όποιο κόμμα και να ήταν στην εξουσία, τις ίδιες εντολές θα έπαιρνε από τις περιστάσεις. Με μια στάση πληρωμών στο δημόσιο, δε μπορείς να έχεις ψυχραιμία να θέσεις σε τροχιά ανάπτυξης μια αποβιομηχανοποιημένη χώρα, εχθρική στις επενδύσεις
Κανείς λοιπόν δεν την θέλει τη χρεοκοπία. Κανείς όμως δε θέλει, να αλλάξει και όσα υπάρχουν, και να αποτρέψει την κατρακύλα προς το γκρεμό.
Το ΠΑΣΟΚ είναι αποτυχημένο, γιατί ούτε πείθει, ούτε και έχει σχέδιο να κάνει κάτι διαφορετικό απ ότι οι προηγούμενοι. Αν είχε σχέδιο θα το είχε θέσει εξ αρχής σε εφαρμογή. Όμως στη χώρα μας μας αρέσει το παραμύθι και το δράμα. Ότι "συζητάμε" και "διαπραγματευόμαστε". Έχω ξαναπεί ότι έχουμε απωλέσει το εργαλείο της διαπραγμάτευσης από καιρό. Κάνουμε όπως μας πουν οι άλλοι. Αυτό που ενδιαφέρει το πολιτικό σύστημα είναι να πείθει τους ψηφοφόρους, ότι διαθέτει λύσεις, ενώ δε διαθέτει τίποτα περισσότερο από αδιέξοδα. Και θα ήταν επικοινωνιακό φάουλ, για την περιφρούρηση των κομματικών ταυτοτήτων και άρα της διαφοροποίησης τους στη συνείδηση της κοινωνίας, να βγουν και να πουν είμαστε ενωμένοι μπροστά στα κοινά προβλήματα. Λένε ότι εμείς έχουμε άλλη άποψη. Τρίχες, τίποτα δεν έχουν. Αντιθέτως διαφωνούν γιατί θέλουν το Γιωργάκη να καεί και να φάει τη λέζα για λογαριασμό όλων τους. Και μετά να επωφεληθούν οι ίδιοι. Τα κλασσικά που γίνονται πάντα λοιπόν.
Τελειώνω επαναλαμβάνοντας. Δε με ενδιαφέρει η συναίνεση από την οπτική της αποπληρωμής των δανείων, αλλά από την οπτική της αλλαγής του τρόπου σκέψης μας ως κοινωνία. Δε με ενδιαφέρει πως θα πληρωθούν ή αν θα πληρωθούν τα δάνεια. Με ενδιαφέρει να γίνουμε παραγωγικοί, να γίνουν επενδύσεις, να οργανωθούμε και να κινηθούμε σωστά και σοβαρά, ώστε να πάμε ένα βήμα μπροστά. Ειλικρινά μακάρι να ήταν όλα αυτά εύκολα και αναίμακτα. Όμως χρειάζεται σχέδιο να επανακτήσουμε μια δυναμική και μια προοπτική. Αυτό το σχέδιο, θα πρέπει να μας απασχολεί και μόνο, καθώς επίσης και τα μέσα -που διαθέτουμε- για να το θέσουμε σε εφαρμογή
Αν η Ελλάδα ήταν στη Σαχάρα, χωρίς καμία δυνατότητα, και με αυτά τα δάνεια, τότε θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε όλοι μας. Όμως η χώρα μας μπορεί να είναι παραγωγική και δημοκρατική, και να προσφέρει στους κατοίκους της ένα καλό επίπεδο διαβίωσης με τον πλούτο της σε υλικά και ανθρώπινο κεφάλαιο. Αυτό που δε μας αφήνει να προχωρήσουμε, είναι ξεκάθαρα η απουσία (η καλύτερα η αδιαφορία για απόκτηση) διοικητικών και οργανωτικών ικανοτήτων.......

Μονόδρομος η συναίνεση, δεν επιστρέφουμε στη Δραχμή

Όλοι υποτίθεται πως περιμένουμε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, για να δούμε τι θα περιμένουμε στο μέλλον
Πρακτικά όμως η συναίνεση, έστω και εικονικά, είναι μονόδρομος και θα εξηγήσω γιατί
Με καταγεγραμμένο από διάφορες πηγές, ποσοστό αποχής-λευκού-ανένταχτης σκέψης (όπως θέλετε πέστε το) γύρω στο 45%, και τη δυσαρέσκεια των πολιτών να χτυπάει tilt, κανέναν δε συμφέρει αυτή τη στιγμή, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει την 5η δόση και άρα τη μελλοντική στήριξη μας με νέα δάνεια, να πάει σε εκλογές
Συμφέρει μονάχα τα μικρά κόμματα που παραδοσιακά καρπώνονται τη δυσαρέσκεια και τις αγωνίες των πολιτών. Όμως τα μικρά κόμματα δεν επηρεάζουν τις γενικότερες εξελίξεις, ούτε και διαπραγματεύονται
Τα μικρά κόμματα υποκινούν νησίδες αντίδρασης, όπως για παράδειγμα οι διαδηλώσεις των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων ή άλλες διάφορες αναμπουμπούλες, που παίζουν στα μίντια, ως "λαγοί" της υποτιθέμενης λαϊκής αγανάκτησης
Η αλήθεια όμως του 45%, που σε μια της μορφή (έστω και χωρίς πολιτική ταυτότητα ακόμα) εκφράζεται με το κίνημα των αγανακτισμένων, είναι ισχυρότερη αριθμητικά, όλων αυτών που εξεγείρονται και αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις
Είναι πραγματικότητα, ότι έχουμε φτάσει στο δυσάρεστο σημείο να συζητάμε για απολύσεις. Είναι τραγικό
Όμως από την άλλη μεριά, είναι τραγικό να καταγράφεται επίσης, 20% ανεργία, και η ανάπτυξη να φαίνεται αρνητική, παρότι οι εξαγωγές αυξήθηκαν (αυτό όμως εξηγείται και από την πτώση του κόστους εργασίας)
Τι θέλω να πω?
Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου, ενεργεί σωστά, ή ενεργεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Υπάρχει σοβαρός αντίλογος και έντονη κριτική για την εσωτερική ανεπάρκεια στο συντονισμό και τη συνοχή της. Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε σημερινό του άρθρο, λέει ότι δεν απέφυγαν τις συνηθισμένες φορομπηχτικές μεθόδους εντείνοντας την ύφεση. Όλα αυτά είναι γνωστά και είναι δεκτά
Από την άλλη όμως, είναι επίσης σαφές, ότι καμία μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να προχωρήσει στη χώρα, χωρίς να γίνουν ρήξεις και να ληφθούν επώδυνα μέτρα που θα θίξουν όλους μας
Το να αντιδρούν οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, ή άλλων δημοσίων οργανισμών, στην οποιαδήποτε αλλαγή, το θεωρώ απαράδεκτο. Έχουν κατοχυρώσει τόσα δικαιώματα για τον εαυτό τους, που δε δικαιούνται να ομιλούν. Αντίθετα δικαιούνται να ομιλούν οι σιωπηλοί είλωτες του δημοσίου τομέα, που ούτε εκπροσώπηση έχουν, ούτε φωνή, ούτε και προσδοκίες, ότι θα καταφέρουν κάποτε να απολαμβάνουν τη μέριμνα και τις παροχές των δημοσίων
Όμως, δε θέλω να παρεκκλίνω άλλο από το αρχικό θέμα, που είναι ο μονόδρομος της συναίνεσης
Με τα σημερινά δεδομένα, είναι υποχρεωτικό να βγουν σήμερα και να πουν ότι στηρίζουν τις αποκρατικοποιήσεις και τα νέα μέτρα, ώστε να εξασφαλίσουμε την 5η δόση
Όπως έχετε διαβάσει σε προηγούμενο κείμενο μου για το "σχέδιο Μάρσαλ", επιβεβαιώνεται ότι οι πιέσεις του ΔΝΤ, των Αμερικάνων δηλαδή, αφορούν το γενικότερο έλεγχο σε πολιτικό επίπεδο. Αλλιώς για ποιο λόγο να σπεύσουν να προεξοφλήσουν άρνηση καταβολής του δικού τους μέρους, αν δεν υπάρξουν εγγυήσεις από την ΕΚΤ? Αν όχι για να πιέσουν τους Ευρωπαίους, και άρα να αποδείξουν ότι δε μπορούν να διαχειριστούν την κρίση χρέους των χωρών μελών της Ευρωζώνης?
Ποιόν πλήττει αυτή η παραδοχή? Την Ελλάδα, ή την εικόνα μιας Ευρώπης, που φαίνεται ανήμπορη, να χρηματοδοτήσει τη διάσωση μια χώρας του Νότου της? Και που δημοσίως έχει δηλώσει ότι θα τη στηρίξει να αλλάξει πορεία? Σε διάφορους τόνους?
Σύμφωνα με τον Ανδριανόπουλο, οι Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί τα Ελληνικά ομόλογα, τα οποία και έχει αγοράσει η ΕΚΤ. Άρα δεν ανησυχούμε τόσο για την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αυτό είναι δεδομένο
Όπως δεδομένο είναι, ότι όλο αυτό το ράλλυ του τρόμου, που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, είναι παραπλανητικό. Δηλαδή αποσκοπεί να οδηγήσει τον κόσμο στην απελπισία, να ξεπουλήσει τα πάντα, να παραδοθεί αμαχητί.
Μην τσιμπάτε, ούτε και τώρα. Η επιστροφή στη Δραχμή, θα σημάνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι τέτοιο έχει ανυπολόγιστο κόστος σε κάθε επίπεδο. Σκεφτείτε την αξιοπιστία του Ευρώ, σε παγκόσμιο επίπεδο. Την αξιοπιστία της Ε.Ε στα διεθνή όργανα. Στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Σε σχέση με τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Δε γίνεται λοιπόν, επειδή οι Έλληνες είναι απείθαρχοι δημοσιονομικά, και παριστάνουν τους τσαμπουκάδες, να εκδιωχθούν από ένα σύστημα του οποίου είναι εξαρτημένο απόλυτα, μέλος. Δεν πρόκειται κάτι τέτοιο να συμβεί. Απλώς ένα ενδεχόμενο το οποίο θεωρητικά συζητείται, αναδείχτηκε ως δίλημμα για να καταδείξει την αναγκαιότητα της συναίνεσης, και της εξεύρεσης ρυθμού, διαχρονικά, και ανεξάρτητα από το ποιος θα κυβερνά τον τόπο, για τα επόμενα χρόνια.
Αυτό που είναι πιθανό να γίνει όμως, είναι ότι με τις αποκρατικοποιήσεις, θα αλλάξει το τοπίο που ξέραμε, και ενδεχομένως νέες επενδύσεις μπορούν να προκύψουν αν για παράδειγμα μπουν εγγυήσεις, ώστε να πάρουμε νέα δάνεια. Η για να το πω λαϊκότερα, αν αγοράσουν οι ξένοι, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να δούμε τα λεφτά τους να πέφτουν μέσα στην Ελληνική αγορά
Σάμπως με τον έλεγχο του κράτους-κεντρικής γραφειοκρατίας, σε ΔΕΚΟ και περιουσία, έχει γίνει κάτι θετικό για το σύνολο? Δε μιλάω για τους "δικούς τους", για τα συμφέροντα της κάθε κλίκας
Μιλάω για το σύνολο. Είδατε εσείς φτηνότερο ρεύμα? Φτηνότερο ίντερνετ? Καλύτερες υπηρεσίες του ΙΚΑ? Η μήπως παίζετε στα άλογα (ΟΔΙΕ)? Η μήπως μας ενδιαφέρει τι κάνει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ? Αξίζει να ταξιδεύει κάποιος πολίτης με το τρένο στη χώρα μας? Η μήπως με το αυτοκίνητο? Η μήπως με το αεροπλάνο που για να πας Θεσσαλονίκη, πληρώνεις 120 ευρώ το άτομο?
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι ξένοι θα μας σώσουν, ούτε ότι θα μας κάνουν ανθρώπους. Ισχυρίζομαι όμως ότι τόσα χρόνια χωρίς καμία πίεση και με όσα λεφτά γουστάραμε, ληστεύαμε τους εαυτούς μας. Καταστρέψαμε το κοινωνικό μας κράτος. Την αξιοπιστία του κράτους και της πολιτικής μας. Γίναμε έρμαια των συμφερόντων των ελίτ. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, από την επικράτηση μιας -έστω- ορθότερης επιχειρηματικής λογικής που ενδεχομένως να φέρουν οι ξένες επενδύσεις?
Θα μου πείτε, με την πλάτη στον τοίχο, δε μιλάμε για επιχειρηματικές συμβάσεις, αλλά για εκβιασμό, νταβατζιλίκι, ξεπούλημα, εκμετάλλευση και αποικιοκρατική λογική. Και θα συμφωνήσω απόλυτα
Κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να είναι με την πλάτη στον τοίχο σήμερα, να κρέμεται από τα χείλη του κάθε ανευθυνο-υπεύθυνου, για την έκβαση της μελλοντικής εικόνας της χώρας του
Όμως, έστω και έτσι, είναι πρόοδος το να αλλάξουμε κατεύθυνση, και να χτίσουμε σε μια άλλη λογική. Που θα δεσμεύει για τη διάρκεια και τον τρόπο. Σε συγκεκριμένες γραμμές. Με δεδομένες ενέργειες και όχι αοριστία και υποσχέσεις που με την πρώτη αντίδραση πέφτουν στο κενό
Τέλος θα ήθελα να πω, ότι μετά από συζητήσεις με διάφορους ανθρώπους, επί των θεμάτων που μας φοβίζουν τις τελευταίες ημέρες, διαπίστωσα ότι άδικα ανησυχούμε για τις μικροκαταθέσεις μας στις τράπεζες
Χαρακτηριστικά, ένα στέλεχος τράπεζας μου είπε, ότι, "αν φτάσουμε να χάσουμε, καταθέσεις ύψους 2000 ευρώ, αυτό θα σημαίνει ότι έχουν μπει οι Τούρκοι, ότι είμαστε υπάλληλοι των Πακιστανών και ότι για να ζήσουμε, καθαρίζουμε τα τζάμια των αυτοκινήτων στο δρόμο..."
Προτείνω λοιπόν να ηρεμήσουμε και να κοιτάξουμε με ψυχραιμία τις εξελίξεις που αργά η γρήγορα θα  προκύψουν....

Σκόρπιες σκέψεις ξανά και ξανά

• Συγχαρητήρια στις κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή το facebook, twitter και άλλες. Αυτό που απεδείχθη, ήταν πολυσήμαντο, και για το λόγο αυτό, καμία επίσημη κομματική οντότητα δεν έχει ακόμα πάρει θέση. Προσπαθούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Τι συμπεράσματα βγάζουμε λοιπόν από τα χτεσινά? Ότι ο κόσμος έχει αγανακτήσει? Μα αυτό είναι απολύτως αυτονόητο. Το βασικό και κύριο σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε, είναι ότι δεν υπήρξε καμία βία. Και δεν υπήρξε καμία βία, γιατί απουσίαζαν οι παράγοντες που θα την παρήγαγαν. Δηλαδή οι στρατευμένες εφημερίδες, οι συνδικαλιστές και οι επίσημοι φορείς τους, οι κομματικοί στρατοί, οι "αναρχικοί" και οι "αντιεξουσιαστές" και φυσικά η αστυνομία. Ισχυρό χαστούκι στο σύστημα, το γεγονός ότι αυθορμήτως και χωρίς κανένα πρόβλημα, οι πολίτες μπόρεσαν να συναθροιστούν και να δηλώσουν παρουσίας, χωρίς καπέλωμα. Βέβαια, οι βλακώδεις συμπεριφορές δεν έλειψαν (βλέπε διάφορα πανό) γιατί δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο αίτημα. Ήταν μια πρόβα. Ελπίζω το κίνημα της αγανάκτησης να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, γιατί ήταν το πιο φρέσκο θέμα και η πιο ζωντανή κίνηση των τελευταίων χρόνων. Είναι προφανές ότι με αυτά που λέω, δείχνω τη διαφορά μεταξύ των επισήμων κινητοποιήσεων, που έχουν σκοπό το αίμα και τη βία, που θα δοθούν βορά στα κανάλια, και στους υπόλοιπους εκβιαστές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Και των αυθορμήτων κινητοποιήσεων που εκφράζουν απλούστατα και συνοπτικά, την οργή του κόσμου, απέναντι στους θεσμούς και τα πρόσωπα, χωρίς καμία βία, χωρίς καταστροφές, έτσι όπως ορίζει η δημοκρατία και ο πολιτισμός που η πλειοψηφία θέλει να επικρατεί στην κοινωνία μας. Χτες αποδείχτηκε, ότι υπάρχει τρίτος δρόμος, υπάρχει χώρος για την ανάδειξη δυνάμεων αλλαγής και προόδου, και ότι οι παραδοσιακές δυνάμεις, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες της Ελλάδας. Και τις απαιτήσεις ενός κομματιού της που ζητά ποιότητα, διαφάνεια, ελευθερία και πρόσβαση. Μπράβο τους!
• Η "βόμβα" Δαμανάκη, μόνο βόμβα δεν ήταν. Όποιος διαβάζει προσεκτικά τα νέα, και δεν αναλώνεται στις κοκορομαχίες των πολιτικών της Ελλάδας, που κάνουν μόνο για την κωμωδία του Λαζόπουλου, μπορεί να καταλάβει ότι, η συζήτηση για την επιστροφή στη Δραχμή, είναι μεν βλαπτική και απαράδεκτη για τα συμφέροντα μας, υφίσταται όμως ως μέσον μόχλευσης των εξελίξεων. Και απ΄ότι φαίνεται, αν δουν και απο-ειδούν ότι είμαστε ανεπίδεκτοι οποιασδήποτε συνεννόησης και προόδου, ή προσαρμογής τελικά σε κάποιες λογικές φόρμουλες, για να εξυπηρετήσουμε τα δάνεια μας στο ελάχιστο και να μπούμε σε τροχιά αλλαγής, θα μας πετάξουν έξω από το Ευρώ και θα επιστρέψουμε στα παλιά. Είναι ντροπή πάντως, από τη μια να λέμε ότι είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και από την άλλη να λέμε ότι έχουμε "στανταράκια" διαπραγματευτικά, γιατί οι εταίροι μας, μας αγαπούν. Καθόλου δε μας αγαπούν. Εγώ διαβάζω ότι, αν τελικά η Ελλάδα, δε μπορέσει να συμμαζευτεί, τότε δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να μας πετάξουν στα σκουπίδια προτού η δική μας κρίση γίνει τοξική και επηρεάσει και τις άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες. Δεν καταλαβαίνω γιατί απορούμε. Φυσικά επακόλουθα είναι αυτά, μιας πορείας που δε δείχνει ότι θα ανασχεθεί εύκολα. Δεν πιστεύω ότι η παρέμβαση Δαμανάκη ήταν "βαλτή", απλά ενδέχεται, ότι μετέφερε ένα σενάριο το οποίο πλέον συζητείται στα Ευρωπαϊκά τραπέζια, ως λύση, σε περίπτωση που οι πρότερες και σωστότερες λύσεις δεν ευδοκιμήσουν. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και ας μη λαϊκίζουμε. Η Δαμανάκη είπε το εξής απλό. Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Τίποτα παραπάνω
• Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, το πόσο δίκιο είχα να κράζω τους Κερατιώτες τόσο καιρό. Όχι μόνο γιατί μας είχαν κλείσει το δρόμο, και πηγαίναμε από τα βουνά. Όχι μόνο γιατί τα τοπικά τσιφλίκια υποκινούσαν την αναμπουμπούλα και τη βία, με πρόφαση τον ΧΥΤΥ. Κυρίως γιατί όλοι αυτοί, εξέφραζαν, είτε έμμεσα, είτε άμεσα, τις αντιδράσεις ενός διεφθαρμένου συνδικαλιστικού κατεστημένου, που εμποδίζει την οποιαδήποτε δύναμη αλλαγής, που θα επιφέρει θετικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων. Ορίστε λοιπόν. Αποχώρησε η αστυνομία, ξεκίνησε ο "διάλογος". Παρήλθαν οι προθεσμίες και η τοπική αυτοδιοίκηση (τα τοπικά κακώς κείμενα εννοώ) ακόμα δεν έχει καταστρώσει και υποβάλλει κάποιο σχέδιο. Που είναι οι προτάσεις? Σάμπως υπήρξαν και ποτέ? Τα γνωστά κλασσικά νταβατζιλίκια με λίγα λόγια, ενώ τα προβλήματα τρέχουν και γίνονται πιεστικά. Και ο ίδιος πάντα Τσίπρας/Παπαρήγα και λοιπές δυνάμεις της πλάκας, που τρέχουν σαν τα κοράκια να "φάνε" από τους καυγάδες. Τα ίδια φυσικά συμβαίνουν και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αυτή την απέραντη έκταση βοδιών δημοσίας εκτροφής, που στο άκουσμα της ιδιωτικοποίησης της τράπεζας τους, κατεβαίνουν σε απεργίες. Τα ίδια και στον ΟΛΠ/ΟΛΘ που δε θέλουν ούτε εκεί να ιδιωτικοποιηθούν οι εταιρείες τους. Ομοίως στη ΔΕΗ, και κλαδικά στην ΑΔΕΔΥ. Όλοι στους δρόμους! Με λίγα λόγια, ότι και να λέει ο Γιώργος ότι έχουν εκπονήσει προγράμματα και σχέδια για να πάρουν λεφτά από τα "ασημικά" του κράτους (η λέξη ασημικά μου προκαλεί κλαυσίγελο) η πραγματικότητα παραμένει αμετακίνητη. Τίποτα δε θα κάνετε, χωρίς αντάλλαγμα. Δεν πάμε πουθενά. Δε θέλουμε τίποτα να αλλάξει. Δε θέλουμε να αλλάξουμε ούτε εμείς. Δε μας ενδιαφέρει αν η Ελλάδα καεί, αρκεί "μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει" να πέφτει το "τάληρο" αγκαζέ με τα επιδόματα, τις άδειες και τα σχετικά. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.....Και μετά σοκαριζόμαστε από την παρέμβαση Δαμανάκη
• Έχω αποφύγει εσκεμμένα να ασχοληθώ με το θέμα Στρός-Καν, γιατί αυτό που με αηδιάζει περισσότερο, από έναν 70άρη πορνόγερο που σαλιαρίζει με τις καμαριέρες, είναι η υποκρισία της κοινωνίας που τον διαπομπεύει. Η υποκρισία μιας βαθιά ανήθικης κοινωνίας, που με πρόσχημα τις βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και δοξασίες του προτεσταντικού Χριστιανισμού, προσπαθεί να δώσει παραδείγματα απονομής της δικαιοσύνης και ισονομίας. Δε με ενδιαφέρει τι συνέβη και τι όχι. Εγώ ξέρω ότι αν ήθελαν να πιάσουν τον Στρός-Καν νωρίτερα θα μπορούσαν γιατί έδινε δικαιώματα. Ε και? Την ίδια ώρα που η κωμικός Ρόζι Ο Ντόνελ, εξομολογούταν δημοσίως στην εκπομπή της Όπρα, ότι έχει 5 παιδιά μέσα από την ομοφυλοφιλική της σχέση, και ότι είναι στεναχωρημένη που χώρισε, με λίγα λόγια μιλά ανοιχτά για ένα θέμα ταμπού (με την ίδια λογική που είναι ταμπού η μοιχεία και η παρενόχληση στα μυαλά των Αμερικάνων) ο Στρός-Καν πήγαινε σιδεροδέσμιος στα δικαστήρια αποκαθηλωμένος από την μέχρι πρότινος παντοδύναμη θέση του. Τι αντίθεση, στην ίδια χώρα. Μόλις μια εβδομάδα μετά την εκτέλεση Μπιν Λάντεν. Και ευθύς, όλα τα μίντια να ρίξουν τόνους λάσπη, προτού καν δικαστεί. Να αποφανθούν χαιρέκακα, ότι "όλοι τιμωρούνται, είμαστε μια δίκαιη κοινωνία". Πόση παρακμή ακόμα μπορεί κάποιος να αντέξει, αναρωτιέμαι. Όταν αυτοί, έχουν κάνει τη -δημόσια τουλάχιστον- ηθική τους, λάστιχο, κρίνοντας κατά περίπτωση και όπως βολέψει. Μου θύμισε την περίπτωση Ανδρέα και Μιμής. Ο κόσμος το χε τούμπανο ότι ο Ανδρέας πηδούσε δεξιά κι αριστερά, και ξαφνικά όταν αποκαλύφθηκε η "σχέση", σκίζανε τα ρούχα τους από αγανάκτηση, γιατί ο Ανδρέας "πήγε με τη μικρούλα". Λες και αυτοί ήταν σε θέση να κρίνουν την προσωπική ζωή κάποιου ανθρώπου, ή ότι οι ίδιοιήταν καλύτεροι από τον Ανδρέα, που σαλιαρίζαν ελεύθερα, επειδή δεν ήταν δημόσια πρόσωπα....Που είσαι παππού Αριστοφάνη, να μας ανακουφίσεις από τα τέρατα του Χριστιανισμού....Διότι αυτά, είναι τέρατα, δεν είναι αλήθειες...

Παράκαμψη

Εντάξει, το χτεσινό μου κείμενο δεν ήταν καλό
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και το βρίσκω χλιαρό, ασύνδετο και βιαστικό
Το κύριο ζήτημα που ήθελε να αναδείξει, ήταν ότι κακώς παριστάνουμε ότι κρατάμε τις τύχες μας στα χέρια μας, γιατί δεν τις κρατάμε. Αντιθέτως καταντήσαμε όμηροι των επιλογών που κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια
Σήμερα θέλω να μιλήσω για κάτι αισιόδοξο και θετικό
Σκέφτηκα ότι, εμείς εδώ στην Ελλάδα, έχουμε ένα πολύ μεγάλο προνόμιο. Είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δεν το έχουμε καταλάβει
Αυτό τι σημαίνει?
Σημαίνει ότι μπορούμε να ενημερωνόμαστε, να εκπαιδευόμαστε, να ταξιδεύουμε και να εργαζόμαστε σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος μας αρέσει. Λίγοι το έχουν κάνει όμως αυτό και αναρωτιέμαι το γιατί
Στην Ελλάδα του σήμερα, τα κουκιά είναι μετρημένα για τους νέους
Όποια δουλειά και να πιάσεις, το πλαφόν που μπορείς να πάρεις καθαρά είναι το πολύ 1500 ευρώ και πολλά λέω. Εννοείται με μεταπτυχιακά, διδακτορικά, γλώσσες και προϋπηρεσία. Εννοείται ότι μιλάμε για θέση υπαλλήλου γραφείου, διοικητικού, όπως θέλετε πέστε το
Σε πολλές περιπτώσεις, τα 1500 είναι τα διπλάσια απ όσα ο μέσος εργαζόμενος απόφοιτος λυκείου, μπορεί να βρει στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ στο δημόσιο δεν εξετάζω τι ισχύει, γιατί θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ. Και δεν το θέλω
Εφόσον λοιπόν ξεκινάμε με ένα όριο στα χρήματα που μπορεί κάποιος νόμιμα να βγάλει, αυτομάτως καταλαβαίνουμε και τι συνεπάγεται το να ζει σε μια χώρα, που λόγω της διαφθοράς, είναι αναγκασμένος να πληρώνει διπλά τις υπηρεσίες που θεωρητικά είναι δωρεάν. Για την υγεία πληρώνεις φακελάκι, για την παιδεία φροντιστήριο, για την ασφάλεια σου σεκιούριτι, για την εκπαίδευση σου κολέγιο. Αναγκαστικά λοιπόν φτάνεις σε ένα σημείο που δε μπορείς να επιβιώσεις με αυτό το μισθό
Στο μεταξύ, εκτός από τα όρια που σου βάζουν οι περιστάσεις αυτές (ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια οικονομία μη ανταγωνιστική και που η προσφορά εργασίας, υπερβαίνει τη ζήτηση στους καλοπληρωμένους κλάδους) διαπιστώνεις ότι η πραγματικότητα έχει αλλάξει ραγδαία τριγύρω
Μιλάω για την Ευρώπη πια. Όχι μόνο για τη χώρα μας
Η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, έχει ανοίξει τους ορίζοντες των ανθρώπων με προσόντα, προς πάσα κατεύθυνση. Στόχος της είναι, να εντάξει τους ικανούς στα δικά της συστήματα παραγωγής, απ όπου και αν προέρχονται. Παρέχοντας τους, ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες χωρίς διακρίσεις. Ο λόγος είναι ότι εμείς οι Έλληνες για παράδειγμα, που έχουμε μανία με την εκπαίδευση και είναι στην κουλτούρα μας η μάθηση, έχουμε πολλά και καλά προσόντα, και καλές σπουδές, που μπορούμε να προσφέρουμε σε μια επιχείρηση. Δε συμβαίνει το ίδιο με τους Άγγλους ή τους Γάλλους. Θέλω να πω, ότι αυτοί, έχουν την επιλογή της αποκατάστασης και σε τεχνικά επαγγέλματα. Δεν είναι "υποχρεωμένοι" να περάσουν στο Πανεπιστήμιο, για να βρουν εργασία με καλύτερες προϋποθέσεις. Ζουν σε οικονομίες με πρωτογενή παραγωγή, με εξαγωγικές δραστηριότητες
Δε θέλω να σταθώ μονάχα στην εύρεση εργασίας στην Ε.Ε μόνο. Ο λόγος που γράφω το σημερινό μου κείμενο, είναι γιατί πιστεύω ακράδαντα, ότι σήμερα στην Ελλάδα, συνειδητοποιούν, ότι η Ελληνική κυβέρνηση, το Ελληνικό κράτος, το κατεστημένο στην αγορά και στην κοινωνία, δεν τους εκφράζει πια. Δεν καλύπτει τους στόχους, τα οράματα, τις ικανότητες και τα πιστεύω τους
Ανεξάρτητα φιλοσοφικών και θεωρητικών αναζητήσεων, η αληθινή κατάσταση που ζούμε, είναι ότι έχουμε και σε επίπεδο κοινωνίας, απωλέσει την ικανότητα διαπραγμάτευσης, για την οποία συζητούσα χτές σε επίπεδο αποφάσεων κυβέρνησης. Αυτή την ικανότητα διαπραγμάτευσης μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε σε ένα άλλο επίπεδο, νομίζω, στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία
Πουλώντας τις προσωπικές μας ικανότητες, με αντάλλαγμα, μια δικαιότερη ένταξη σε ανοιχτές δημοκρατικές καπιταλιστικές κοινωνίες, που συνεχώς ανακυκλώνουν τις ανάγκες τους, και άρα εξελίσσονται.
Προτείνω λοιπόν, για αρχή, να παρακάμψουμε στη σκέψη μας, όλο το Ελληνικό οικοδόμημα, και να συνομιλούμε τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο (όσο αυτό είναι εφικτό) με την Ευρώπη και τον κόσμο. Να ακούμε τι γίνεται εκεί, ποιοί οι προβληματισμοί τους, ποιές οι εξελίξεις, οι τάσεις, ποιός ο παλμός τους, ποιά τα θέματα που τους παρακινούν να εξελιχθούν και να δημιουργήσουν
Ας παρακάμψουμε τη στενή Ελληνοκεντρική μας θεώρηση, που πλέον είναι κοτρώνα στα πόδια του κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να διαφοροποιηθεί και να διαφοροποιήσει τη θέση και τη στάση του απέναντι στο μέλλον. Και θέλει να αδράξει τις προκλήσεις και να συμμετέχει σε αυτές, ενεργά και όχι παθητικά
Γνωρίζω, ότι η κοινωνία μας είναι ώριμη και διαθέσιμη να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, ωστόσο η διαδικασία αλλαγής του συστήματος αδράνειας που μας έχει καθηλώσει, είναι μακρά και επίπονη. Και στο διάβα της θα κάψει χλωρά και ξερά κλωνάρια. Με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες
Γνωρίζω επίσης, από καιρό, ότι οι ικανότεροι και οι δυνατότεροι, οι έχοντες τη γνώση και την τόλμη, το πνευματικό κεφάλαιο που δε γνωρίζει περιορισμό της οπτικής του, έχει αποχωρήσει από την Ελλάδα και παρακολουθεί από μακριά τα τεκταινόμενα εδώ
Γνωρίζω και το άλλο. Ότι ένας υγιής και δραστήριος άνθρωπος, ασφυκτιά στην Ελλάδα της διαφθοράς και των ορίων που επιβάλλουν τα τοπικά στεγανά.
Δεν έχω την αυταπάτη ότι στην Ευρώπη κρύβεται το μάννα εξ ουρανού, ούτε και ο παράδεισος
Προτείνω απλώς να μετακινήσουμε τη σκέψη και τη δράση μας, προς τα εκεί που πραγματικά υπάρχει διέξοδος και προοπτική. Και να ντριμπλάρουμε τα κολλημένα μυαλά της πατρίδας που βράζουν αιωνίως στο καζάνι της αντιπαράθεσης και της στείρας αντιπαλότητας, γιατί έτσι έχουν επιλέξει να ζήσουν ή γιατί έτσι ωφελούνται
Ο διάλογος του πολίτη, με προηγμένες κοινωνίες, είναι η μόνη οδός, της ανάπτυξης του, τώρα πια
Την ευκαιρία την έχουμε, μας τη δίνει η ενιαία αγορά. Ας την εκμεταλλευτούμε όσο νωρίτερα μπορούμε
Σε λίγα χρόνια, στην Ελλάδα, θα έχουν απομείνει μονάχα συνταξιούχοι, εισοδηματίες και μαφιόζοι
Όσοι νοιώθουν ότι πατούν γερά στα πόδια τους, ας ανοίξουν τα φτερά τους
Σήμερα!!

Έχουμε χάσει το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης

Είναι γεγονός ότι η κατάσταση που ζούμε σήμερα, περιγράφεται από τα μέσα ως "δραματική"
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι γιατί τελείωσαν τα χρήματα, και ακόμα χειρότερα, δεν ξέρουμε πως και πού να τα βρούμε
Η διαλυμένη Ελληνική οικονομία, η φούσκα του τομέα των υπηρεσιών, η ανύπαρκτη πρωτογενής παραγωγή, και η γιγάντωση του κρατικού φυτοζωϊσμού-δημοσιουπαλληλισμού, μας έχουν δέσει τα χέρια
Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους, ότι χωρίς μια οικονομία, που να στηρίζεται στην κοινή λογική και τις διεθνώς αποδεκτές πρακτικές, τόσο νομοθετικά, όσο και διαδικαστικά, κανένα μέλλον δεν έχει ο τόπος μας, όσα δάνεια και να μας εξυπηρετήσουν βραχυπρόθεσμα
Ο λόγος που η Ελλάδα καταρρέει είναι γιατί κανείς δεν έχτισε, στα θεμέλια που μπήκαν -καλώς ή κακώς μετά τη μεταπολίτευση- σε μερικές κοινωνικές δομές. Όπως για παράδειγμα το εθνικό σύστημα υγείας, η δημόσια παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, η αναδιανομή του δημόσιου πλούτου μέσα από την επέκταση του κράτους κλπ
Αντιθέτως, ενώ η αρχή έγινε σε κάποιες βασικές κατευθύνσεις, η συνέχεια ήταν ένα όργιο κακοδιαχείρισης, μόλις έγινε αντιληπτό ότι κανένας σοβαρός έλεγχος δεν υπάρχει. Η διοίκηση δεν έχει μονάχα το έργο να αποφασίζει και να νομοθετεί. Προβλέπει τον έλεγχο, και την αναθεώρηση καταστάσεων που δε λειτουργούν. Και ανανεώνεται
Εμείς όμως, και αυτά που βρήκαμε, η αυτά που εξαγγείλαμε κάποτε, τα διαλύσαμε, τα εκμεταλλευτήκαμε, τα προσαρμόσαμε στις στενές κομματικές και συνδικαλιστικές μας ανάγκες, αποκόπτοντας την κοινωνία από το διάλογο, τον έλεγχο, την αναθεώρηση και τελικά την πρόσβαση.
Αποτέλεσμα? Να χρειάζεται σήμερα να βάλουμε πλάτη, με κάθε τρόπο, αλλά να μη μπορούμε πια.
Η βαριά σκεπή που χρειάζεται, για να μην καταρρεύσει η χώρα μας από τις δημοσιονομικές βροχές και καταιγίδες, οδηγεί την ξύλινη παράγκα που βρίσκεται από κάτω της, σε παταγώδη αποσύνθεση. Κοντολογίς, ότι μέτρα και να υποσχεθούν στην Τροϊκα, δε μπορούν να τα εφαρμόσουν, γιατί τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Τίποτα δεν έχει απομείνει, εκτός από τη συνήθεια της γραφειοκρατίας.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτές όλες οι αδυναμίες, πάνε αλυσιδωτά και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Πέφτει ο ένας κρίκος από τη σκουριά και διαλύεται ολόκληρη η αλυσίδα. Αναπόφευκτο είναι.
Εντυπωσιάζομαι πάραυτα, από τα ψεύδη και τις δηλώσεις των πολιτικών κάθε παράταξης. Με εξαίρεση την Παπαρήγα που είναι μουσειακό είδος, σαν τον Κάστρο και τον Καντάφι, όλοι οι υπόλοιποι θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι είμαστε σε θέση εμείς να διαπραγματευτούμε τη χρεωκοπία μας
Αν δεν είχε χαθεί τόσος χρόνος, ίσως και να μπορούσαμε να κάνουμε το νταλαβέρι, εφόσον θα είχαμε εφαρμόσει 5 βασικά πράγματα νωρίτερα, και θα είχαμε πείσει ότι έστω την τελευταία στιγμή, είμαστε υπεύθυνοι άνθρωποι και σοβαροί
Εμείς όμως είμαστε καραγκιόζηδες και γελοίοι, ανύπαρκτοι και αδιάφοροι και δε μας αξίζει καμία σωτηρία, παρά μόνο η φωτιά και η κάθαρση. Λυπάμαι που το λέω, και περισσότερο λυπάμαι που αυτή την κάθαρση θα πρέπει να την πληρώσουμε όλοι εμείς, ο απλός λαός που σε τίποτα δε φταίει.
Τι να διαπραγματευτούμε σήμερα? Με την πλάτη στον τοίχο? Με το μαχαίρι στο λαιμό?
Ότι μας λένε και όπως μας το λένε, θα το κάνουμε και θα πούμε και ευχαριστώ. Να πουλήσουμε ΔΕΚΟ? Θα πουλήσουμε. Να απολύσουμε υπαλλήλους? Να απολύσουμε. Να χορέψουμε και τσιφτετέλι με τη Λαγκάρντ? Θα χορέψουμε
Αυτό που όμως με θλίβει περισσότερο είναι η αναξιοπρέπεια μας. Η αναξιοπρέπεια και η ξεφτίλα, που μας χαρακτηρίζει σε κάθε επίπεδο. Κανείς δεν έχει βέβαια το σθένος να αναλάβει την παραμικρή πρωτοβουλία και να ξεμπροστιάσει τους ξεπουλημένους πολιτικούς, με όνομα και επώνυμο, που εδώ και χρόνια, έχουν συντελέσει στη ξεγύμνωμα του Ελληνικού κράτους.
Κανείς δεν έχει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά και να περιγράψει την κατάσταση. Και να ψελλίσει με τρεμάμενη φωνή, ένα "συγνώμη, ως εδώ", που το μέλλον μας έχει για πάντα υποθηκευτεί.
Δείχνουμε ναξιοπρέπεια που αρμόζει σε κλέφτες, απατεώνες, λαμογια και κοπρόσκυλα. Αναξιοπρέπεια  που αρμόζει σε κακομαθημένους, ανήθικους, σάπιους και απαίδευτους ανθρώπους-βαμπίρ της κοινωνίας.
Αυτή η στάση, δεν είναι στάση Ελλήνων, είναι στάση ξοφλημένων ατόμων και είναι ντροπή.
Κακό δεν είναι η αποτυχία, κακό είναι να βαφτίζεις την αποτυχία σου, φταίξιμο των άλλων, και να απαιτείς να σε σώσουν από τον εαυτό σου. Εκεί καταντήσαμε
Άρα λοιπόν τι συζητάμε τώρα? Το αν πρέπει η δεν πρέπει να γίνουν περικοπές και αποκρατικοποιήσεις? Εννοείται ότι εκεί που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχουν άλλες λύσεις πια.
Ο μηχανισμός διάσωσης, η θέση μας στην Ευρώπη και το ευρώ, η νομοθεσία μας, η γεωπολιτική μας τοποθεσία, η οικονομική μας χρεωκοπία, η ηθική και κοινωνική  μας αναπηρία, όλα μας δεσμεύουν σε συγκεκριμένες επιλογές, στάσεις και ενέργειες. Όμως εγώ φοβάμαι κάτι άλλο.
Καλά, στα λόγια δεν το είπαν ότι ετοιμάζουν οικουμενική κυβέρνηση άνευ εκλογών, είναι φανερό αυτό σε όλους, ότι δε γίνεται διαφορετικά.
Εγώ αυτό που φοβάμαι είναι μήπως και τελικά, ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και μετά την κοπανήσουν όλοι, και ψάχνουμε για πολιτικούς και δε βρίσκουμε. Γιατί αν πιστεύετε, ότι θα αναλάβει ο οποιοσδήποτε σημερινός αρχηγός κόμματος, στέλεχος ή μέλος, την κληρονομιά που άφησαν ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης, τότε είναι τρελός.
Και φοβάμαι μήπως αυτή η αδυναμία αποδειχτεί και όπλο στα χέρια των επιτήδειων που καρτερούν, για να εγκαταστήσουν ξενόφερτη επιτροπή, που θα λειτουργεί ως κυβέρνηση αντί της πραγματικής Ελληνικής κυβέρνησης. Και τότε ή λέξη εμφύλιος πόλεμος και κατοχή, θα είναι αδύνατον να περιγράψουν την καταστροφή που θα προκύψει, μόλις τα μέτρα πέσουν στα κεφάλια δικαίων και αδίκων
Το μνημόνιο δε βγαίνει γιατί κανείς δε μπορεί να διορθώσει κακώς κείμενα δεκαετιών, μέσα σε 2-3 χρόνια, επειδή έτσι απαιτούν οι δείκτες. Είναι προφανές ότι και η πίεση της Τροϊκας, είναι άλλοθι και εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Θα δούμε στο μέλλον τι θέλουν από εμάς να κάνουμε. Είναι σα να βαράς ένα χοντρό παιδί, επειδή δεν αδυνατίζει. Γίνεται κάποιος με 30 παραπανίσια κιλά, να τα χάσει σε 3 μήνες όλα, χωρίς να πεθάνει? Δε γίνεται
Με αυτά που κάνει και που λέει η Τροϊκα, έχουν αποδείξει ότι οι Ευρωπαίοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα. Ότι δεν έχουν γνώση, δεν έχουν πληροφόρηση, αλλά δεν έχουν και διάθεση. Και γίνονται ρεζίλι, με τις διάφορες Μέρκελ και τους άλλους σκληρόπετσους που μας κουνάνε το δάχτυλο επειδή δεν πιάσαμε τις προϋποθέσεις για να παίζουμε στην παρέα τους
Δεν κοιτάνε φυσικά, ότι η Ελλάδα, κατάντησε φάντασμα που εαυτού της, σκιά και ρακένδυτο πλάσμα, επειδή ανέκαθεν επέμεναν να εφαρμόζουμε νομοθεσίες και οδηγίες ακατάλληλες για τις ιδιαιτερότητες μας. Αρκούσε που οι τραπεζίτες τους, έδιναν απλόχερα τα δάνεια τους, στους δικούς μας τους αλήτες, που τα έτρωγαν αφού κανείς δεν τους ζητούσε το λογαριασμό
Τώρα μας ζητάνε τα ρέστα και έχουν δίκιο. Όμως τα κάστρα πάντοτε πέφτουν απο μέσα, και σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται επανεκίνηση, και όχι μπαλώματα, διαπραγματεύσεις και υποσχέσεις για πράγματα που δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν.
Χρέος της οποιασδήποτε Ελληνικής κυβέρνησης προκύψει στο κοντινό ή μακρινό μέλλον, είναι να ξεκαθαρίσει στο εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρα, ότι θα γίνει μια καινούργια αρχή, με πρόγραμμα, και στόχους, τόσο οικονομικούς, όσο παραγωγικούς και κοινωνικούς
Ας μπεί ένα τέλος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα. Κουραστήκαμε στη ζητιανιά και την απαξίωση. Καιρός να πάμε παρακάτω

Η αποτυχία μπορεί να γίνει επιτυχία εύκολα και γρήγορα

Παίρνω τη σκυτάλη από τη χτεσινή μου αγανάκτηση και συνεχίζω φουριόζος
Υπάρχουν λύσεις πάντοτε, υπάρχουν δυνατότητες πάντοτε, υπάρχουν προτάσεις πάντοτε
Προτάσεις από ανθρώπους με μικρή γνώση, όπως εγώ, που τόσα βλέπω-τόσα καταλαβαίνω. Προτάσεις από ειδήμονες και γνώστες, σοβαρούς μελετητές, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, ιστορικούς. Προτάσεις από την πρώτη γραμμή, την "πιάτσα" που λέμε. Προτάσεις καλές, κακές, άθλιες, αδαμάντινες, ρηξικέλευθες, ριζοσπαστικές, αναθεωρητικές, συγκεντρωτικές, συγκρουσιακές. Κάθε είδους πρόταση υπάρχει σε μια ελεύθερη ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία
Δε μας λείπουν οι προτάσεις. Η φαρέτρα των επιχειρημάτων της Ελλάδος είναι αστείρευτη. Ας είναι καλά η μακραίωνη ιστορία μας, που μας παραδειγματίζει για πάσα νόσο και πάσα μαλακία που βρίσκουμε μπροστά μας. Αυτό που μας λείπει είναι η διάθεση για πράξεις. Και αυτό δε μπορώ να το εξηγήσω με τίποτα
Τι χρειάζεται σήμερα για να γίνει η αποτυχία επιτυχία, εύκολα και γρήγορα?
ΠΡΑΞΕΙΣ. ΠΡΑΞΕΙΣ. ΠΡΑΞΕΙΣ. ΠΡΑΞΕΙΣ και ΠΡΑΞΕΙΣ
Νομίζετε ότι είναι δύσκολο να γίνουν πράξεις? Εγώ δεν το νομίζω.
Αυτό που πιστεύω, είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση, όπως και τόσες άλλες, θα περάσουν, θα φύγουν και κανείς δε θα θυμάται να πήγαν τις εξελίξεις προς τα εκεί που οι περιστάσεις και οι ανάγκες μας ορίζουν
Διαχειριστές, γραφειοκράτες, ηθικολόγοι και λογάδες, ρήτορες και νομολόγοι, θεωρητικοί και επί χάρτου  σχεδιαστές, "θα" και "πρέπει" κάθε λεπτό στις κάμερες μπροστά, και "αϊ σιχτίρ που έμπλεξα" μόλις οι κάμερες σβήσουν. Τα πάντα είναι επικοινωνία. Δημόσιες σχέσεις και μπαλαμούτι. Εγώ σε πιάνω το μπουτάκι. Εσύ πιάνεις το βυζάκι της διπλανής. Αυτή βάζει χέρι στο παντελόνι του άλλου. Και όλοι είμαστε "πιασμένοι" σε ένα χαρούμενο και ανέφελο πάρτι κατανάλωσης. Δόξα το Θεό και τον Αντρέα, τον πράσινο Λένιν της σύγχρονης Ελλάδας.
Τι χρειάζεται σήμερα για να ξεκινήσει η αλλαγή? Χρειάζεται να εφαρμοστούν οι νόμοι. Τίποτα περισσότερο
Η κοινωνία, το κράτος, η καθημερινότητα χρειάζονται ΟΡΙΑ διακριτά, σαφείς διαχωριστικές γραμμές ευθύνης και αρμοδιότητας. Είναι αναγκαίο σήμερα, σε μια κατάσταση τόσο ρευστή, να επικεντρωθούμε στους βασικούς πυλώνες που στηρίζουν τις κοινωνικές δομές.
Τη δημοκρατία και το διάλογο, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την ειρήνη, την ασφάλεια και τη νομιμότητα. Την προοπτική και την υλοποίηση σχεδίων που θα μας πάνε ένα βήμα παρακάτω. Θα μας δώσουν όμως (το βασικότερο) το όραμα και την πνοή της ματιάς στο μέλλον, της οπτικής σε ένα σημείο φωτεινότερο. Σε μια πορεία που κάπου θα καταλήξει. Κι ας μην είναι χαρούμενο αυτό το κάπου. Θα ξεκολλήσουμε όμως από την ανασφάλεια. Από το "χύμα στο κύμα", από το "μπάτε σκύλοι αλέστε"
Ο λόγος που η ανομία, η εγκληματικότητα, η παραβατικότητα, η ανομία, η ασυδοσία, η παρακμή της επικοινωνίας και η διαστρέβλωση της λογικής, υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα, είναι γιατί ΚΑΝΕΝΑ κυβερνητικό σχήμα, τα τελευταία χρόνια, δεν έχει βάλει ΟΡΙΑ, δεν έχει εφαρμόσει νόμους ΞΕΚΑΘΑΡΟΥΣ, δεν έχει στείλει μήνυμα στους πολίτες, ότι ακολουθείται μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ γραμμή πορείας, με ξεκάθαρο μυαλό και σκέψη.
Κανείς δε ζητά, σε μια τετραετία, να αλλάξουν τα πάντα. Κανείς δεν προσδοκά ότι συσσωρευμένα αίσχη θα καθαρθούν από ένα υπουργικό συμβούλιο
Αυτό που όμως ΑΠΑΙΤΩ, και θα το επαναλάβω ξανά, το ΑΠΑΙΤΩ ρε κερατάδες, είναι να βάλετε κόκκινες γραμμές, τριγύρω από 5 βασικά πράγματα που δεν είναι διαπραγματεύσιμα για κανέναν και από κανέναν!!! Και είναι διαχρονικά, και είναι η βάση της συναίνεσης που συζητούν όλοι! (στα λόγια, γιατί στα χαρτιά κοιτάζουν πως θα μαχαιρώσουν τους αντιπάλους τους με τερτίπια μάρκετινγκ και τα παραπάνω αναφερθέντα μπαλαμούτια- συνεργασίες- τραβεστί συμμαχίες)
Ο κόσμος, ο απλός πολίτης εκπαιδεύεται κοινωνικά και πολιτικά, μαθαίνει να συμμετέχει, και εντάσσεται σε διαδικασίες, μέσω του ΝΟΜΟΥ. Όταν λέμε νόμο εννοούμε την ουσία του νόμου, όχι τις διατάξεις του νόμου. Το πνεύμα, που προϋποθέτει ότι, μια κοινωνία, ένα σύνολο ανθρώπινων ανεξάρτητων πνευματικά οντοτήτων, ρυθμίζει τις σχέσεις του, βάση ενός σύνθετου συστήματος κοινά αποδεκτών συμφωνιών. Που σκοπό έχουν να διευκολύνουν και να αναδείξουν τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ φύση και υπόσταση του πολιτεύματος. Της δημοκρατίας. Δηλαδή της άσκησης της εξουσίας από το κράτος, εις το όνομα του Ελληνικού λαού και προς το συμφέρον του. Βασικές αρχές του Συντάγματος, για παιδιά του γυμνασίου....
Πόσο δύσκολο επιτέλους είναι να εφαρμοστούν 5 βασικοί κανόνες που όλοι έχουμε συμφωνήσει ότι είναι χρήσιμοι? Βγαίνει ο Καμίνης και δηλώνει στα Νέα χτές, ότι τα χέρια του Δήμου είναι δεμένα, από τη γραφειοκρατία και τις σύνθετες και πολύπλοκες νομοθετικές ρυθμίσεις και τις συναρμοδιότητες. Και σε ρωτάω βρε Καμίνη. Ο μέγας Αλέξανδρος έκατσε να λύσει τον κόμπο ή τον έκοψε με μια σπαθιά? Και ρωτάω όλους. Τι περιμένετε? Την κολοκυθιά θα παίζουμε ρε παλικάρια?
Ποιανού αρμοδιότητα είναι και γιατί? Ένας άλλος έγραφε στην Καθημερινή, ότι για τη σημερινή κατάσταση στην παιδεία (κυρίως την ανώτατη), ευθύνεται ένας νόμος του 1982, που είναι -κατά τα λεγόμενα του- απαράδεκτος και εστία κάθε κακού. Και ξαναλέω. "Τω ξιφεί τον δεσμόν λέλυσθαι". Κόψτε το ρημάδι το μπλέξιμο μια κι έξω. Ευθύς!! Μπάμ και κάτω!!!
Εθνικό σπόρ είναι το να τα ρίχνουμε στους προηγούμενους, τους επόμενους και να πετάμε το μπαλάκι τριγύρω. Όταν όμως το κάνουν οι άρχοντες του τόπου καταντά ξεφτίλα και ντροπή για όλους μας!! Και για όσους τους ψηφίζουμε!!
Δε δουλεύουν οι υπάρχοντες νόμοι? Αλλάξτε τους. Δεν είναι λειτουργικό το Σύνταγμα στις σημερινές συνθήκες? Αλλάξτε το. Να πάω παρακάτω? Θα πάω. Δεν εξυπηρετεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας? Αλλάξτε το κι αυτό!!Βάλτε προεδρευόμενη δημοκρατία, βάλτε βασιλιά, βάλτε τσάρο, βάλτε τον Πάπα και τα εξαπτέρυγα, δε με ενδιαφέρει, αρκεί να λειτουργεί και να  δίνει "βηματισμό" (που λέει και ο Πάγκαλος στα ραδιόφωνα)
Αλλάξτε το!!!Και πάμε μπροστά!!!
Το μπέρδεμα και το μπλέξιμο, το χτίσιμο πάνω σε σαθρά και διάτρητα θεμέλια δε βοηθά κανένα και δε μας πηγαίνει πουθενά!! ΧΤΙΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Ξεκάθαρα πράγματα, 5 βασικά, μερικές κόκκινες γραμμές και πιστή εφαρμογή του νόμου, δια ροπάλου, απ όλους τους εμπλεκόμενους. Με την πρώτη λαδιά, δρόμο ο ανίκανος, και τη θέση του ο επόμενος. Και όποιος είναι καλύτερος θα γίνεται παράδειγμα για τους επόμενους! Τόσο απλά
Η αποτυχία μπορεί να γίνει επιτυχία εύκολα και γρήγορα, μέσα από την απόφαση να τηρηθούν ορισμένα πλαίσια αναφοράς και συμπεριφοράς.
Όσο αναλωνόμαστε σε πολιτικολογίες και ανευθυνολογία, όσο κοροϊδευόμαστε και κοροϊδεύουμε τον κοσμάκη με λόγια παχιά, αλλά κενά, δεν εξορκίζουμε, ούτε και λύνουμε κανένα πρόβλημα
Και βασικός λόγος ύπαρξης του πολιτικού συστήματος, είναι το να λύνει τα προβλήματα μας!

Το πρόσωπο της αποτυχίας

Μετά από το "πρόσωπο της βίας" που είχα γράψει κάποτε, προφητικά θα λεγε κανείς, σχετικά με τα όσα βιώνουμε σήμερα, και την προηγούμενη ανάρτηση μου που περιέγραφε την κατάσταση μετά τα πρόσφατα γεγονότα, σήμερα θα επανέλθω με το πρόσωπο της αποτυχίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που ενσαρκώνει ο Χρήστος Παπουτσής, με τον πλέον επιτυχή τρόπο
Παρεπιπτόντως, χτες στην κυριακάτικη έκδοση του Βήματος, διάβασα με πηχαίους τίτλους περί της αναγκαιότητας ενός Ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα μας. Θυμάστε ότι έγραφα τα ίδια πριν λίγο καιρό? Φαίνεται οι αρθρογράφοι του Βήματος με διαβάζουν ή εγώ κάνω λάθος δουλειά και δεν πληρώνομαι να γράφω τα όσα διαβάζετε εσείς. Αστειεύομαι ρε παιδιά, πάμε παρακάτω
Ο Χρήστος Παπουτσής, είναι το πρόσωπο των ημερών, άλλος ένας στη σειρά των υπουργών του ΠΑΣΟΚ που έχουν βαλθεί να αποδείξουν πόσο ανίκανοι, ελλιπείς και ακατάρτιστοι είναι, πόσο απέχουν από την πρακτική και θεωρητική πραγματικότητα, τη γνώση της οποίας  απαιτούν οι κλάδοι των οποίων προϊστανται.
Την ίδια στιγμή που ο Πρωθυπουργός, αμέριμνος βολτάρει στην Ευρώπη, προσπαθώντας να αποδείξει τα αναπόδεικτα, και να πει στους εταίρους μας τη δική του μοναδική και πρωτότυπη άποψη, την οποία έχει και ο ίδιος εξ αποστάσεως διαμορφώσει, το φαιδρό υπουργικό τσίρκο, δίνει ρέστα ασχετοσύνης, και θράσους, προκαλώντας την Ελληνική κοινωνία, με την απόσταση της αντίληψης που επιδεικνύει, από αυτή. Διότι περί αυτού πρόκειται. Περί χαώδους απόστασης από τα διαδραματιζόμενα, δραματικά και τραγικά που βιώνει ο Έλληνας πολίτης κάθε μέρα που περνά.
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω και να επιχειρηματολογώ, ότι τα απλά και καθημερινά, είναι αυτά που κρίνουν την επιτυχία μιας κυβέρνησης. Όποιος έχει ασχοληθεί με διοίκηση ανθρώπινων πόρων, και έχει ακούσει για την πυραμίδα του Maslow (γιατί πρόκειται για το βασικότερο σχήμα που όλοι καταλαβαίνουμε) γνωρίζει ότι οι ανάγκες των ανθρώπων ιεραρχούνται σε επίπεδα, ξεκινώντας από τις ανάγκες για τροφή, και βασικά αγαθά για να επιβιώσουμε, και ακριβώς από πάνω, στο δεύτερο επίπεδο συναντάμε τις ανάγκες ασφάλειας. Για να τα κάνω λιανά, πρώτα ο άνθρωπος ψάχνει τροφή, και μετά ψάχνει ασφάλεια. Πρώτα κυνηγούσε το ελάφι να φάει, και μετά έψαχνε τη σπηλιά να μπει για να μη βρέχεται. Απλά πράγματα.
Αυτοί εδώ οι απίθανοι, κάνουν ακριβώς τα ανάποδα!!Ασχολούνται να βρουν λεφτά για τα δανεικά και έχουν παρατήσει τον κοσμάκη φτωχό και ανασφαλή, στο έλεος του Θεού!!
Ξεκίνησαν λέγοντας ψέματα ΞΑΝΑ στους Ευρωπαίους, περί υλοποίησης των όρων του Μνημονίου. Κάνοντας μας ξανά διεθνώς ρεζίλι, σήμερα που μας ξεμπροστιάζουν που δε μπορούμε να ακολουθήσουμε τις επιταγές του Μνημονίου.
Ακούστε με λίγο. Το μνημόνιο ήταν ο μόνος τρόπος να βρούμε λεφτά, τελεία και παύλα. Όπως ο αλκοολικός που δεν έχει χρήματα για ουϊσκι και πάει στο μπακάλη και αγοράζει οινόπνευμα, έτσι ήμασταν κι εμείς. Πρεζάκια των δανείων, εντελώς ανήμποροι να φτιάξουμε λογικά και ορθά οικονομικά στοιχεία. Εξαρτημένοι αιωνίως από τα κέφια του "λαού" των κάφρων. Και όταν τα λεφτά για την ικανοποίηση του "λαού" μας τέλειωσαν, γίναμε καραγκιόζηδες και γυρολόγοι στις αυλές των Ευρωπαίων, για "λίγα δανεικά ακόμη".
Από εκεί και πέρα όμως, για την εφαρμογή πολιτικών και μέτρων, για να αλλάξει η μορφή της Ελλάδας στο εσωτερικό της, υπεύθυνοι είναι ΌΛΟΙ οι Έλληνες πολιτικοί και όχι η Ευρώπη, ούτε η Τρόϊκα!
Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό σήμερα. Το είπα και στην αρχή. Συνεχίζω να εξιστορώ την ανωμαλία της κυβέρνησης του ανάποδου ήλιου.
Μετά τα ψέματα που είπαν για να πάρουν τα λεφτά, δεν έκαναν απολύτως τίποτα.
Μάλιστα, έχουν τόσο θράσος, που στρέφονται εναντίον των ίδιων των κλάδων που έχουν αναλάβει να διοικούν ως προϊστάμενοι (ο φταίχτης πάντα τα ρίχνει στους άλλους, πάντοτε μοιράζεται τις πομπές του για να μη νοιώθει μόνος).
Δηλαδή εναντίον της κοινωνίας που τους εξέλεξε, εναντίον της πατρίδας που υποθηκεύεται και ενεχυριάζεται προκειμένου να "βγουν οι αριθμοί". Και δε ντρέπονται καθόλου. Δε σιχαίνονται. Τόσο έχουν ξεπουληθεί που έχουν πάθει ανοσία
Ο Χρήστος Παπουτσής είναι το κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας που ζούμε τις τελευταίες μέρες, και απόδειξη ότι οι άνθρωποι είναι μαριονέτες που απλά γεμίζουν τα έδρανα της Βουλής.
Με το χαμόγελο και την αυτοπεποίθηση του "γνώστη και έμπειρου" της πολιτικής, στέλεχος που ποτέ δεν έχει δείξει το παραμικρό, παρά μόνο σε επίπεδο επικοινωνιακής κορώνας αλα Αβραμόπουλος, σοβαροφανής και επιφανειακός τζουτζές, προσπαθεί να μας πείσει ότι η φταίει η αστυνομία για τη δική του ανικανότητα (όχι ότι είχε ποτέ ικανότητες επί της ουσίας).
Είναι και αυτός ένας εκ των οποίων επέπλευσαν, κρατώντας μια μετριοπαθή στάση (με το ένα μάγουλο στις δημοσκοπήσεις για την απήχηση στην κοινωνία) σε μια εποχή αφθονίας, χωρίς να είναι ποτέ συγκρουσιακοί και να προτάσσουν την προσωπικότητα και τη γνώμη τους "για να μη χαλούν καρδιές". Έκανε και το αγροτικό του στην Ευρώπη, ώστε να τελειοποιήσει το μελιστάλαχτο ύφος του ανθρώπου που "καταλαβαίνει και συναισθάνεται βαθιά" τις ανάγκες του Έλληνα.
Αυτός ο κωλοτούμπας της πολιτικής, ο δανδής, ο νερόβραστος πολιτικάντης, είναι επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας της χώρας. Αν είναι δυνατόν ο Παπουτσής, να έχει το ανάστημα και τα κότσια να είναι επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας μιας χώρας που δοκιμάζεται σκληρά τη σήμερον ημέρα!! Αυτό είναι ανέκδοτο!!Είναι ιλαροτραγική σκέψη!!Ο άνθρωπος αυτός, είναι επικεφαλής της αστυνομίας και βρίζει την αστυνομία, τη θεωρεί φασιστική και ανίκανη, με δημόσια κριτική που έκανε, και παρόλα αυτά ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΕΊΤΑΙ!!!!!!!
 Όπως ο Καστανίδης (άλλος άχρηστος από κει) είναι επικεφαλής του κλάδου της δικαιοσύνης, και έχει ανοίξει πόλεμο με τους δικαστές, όπως ο Γερουλάνος (που τον μπερδεύω με τα παιδιά του τέως βασιλιά) είναι επικεφαλής του Τουρισμού και του Αθλητισμού (μαζί με τα χόμπιτ Νικητιάδη και Μπιτσαξή), και αδυνατεί να πάρει στοιχειώδη μέτρα για τη βία στα γήπεδα, όπως η Μπιρμπίλη είναι υπουργός Πράσινης Φοράδας και λοιπών αλόγων....όπως η Κατσέλη που νομιμοποιείται να διαφωνεί συνεχώς με τον Παπακωνσταντίνου, παρότι ασκούν συμπληρωματικό έργο...όπως τόσοι και τόσοι που μας κάνουν να γελάμε και να κλαίμε ταυτόχρονα αυτή την εποχή. Καραγκιόζηδες σε ένα θίασο χωρίς αρχή και τέλος.
Αυτός ο απίθανος, είναι πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας, και επειδή "αντιλαμβάνεται" και "συναισθάνεται" τα προβλήματα και τις ανάγκες,εξόντωσε και ξελίγωσε την αστυνομία σε ηθικό και πρακτικό επίπεδο στην Κερατέα, σε ένα σκηνικό πολιτικού παραλογισμού, και αφού έκανε τη δουλίτσα του, βγαίνει και βρίζει και κατηγορεί τα στελέχη της, ότι "στερούνται δημοκρατικού ήθους"!!! Και ότι θα διαλύσει και θα ξαναφτιάξει υπηρεσίες της, γιατί δεν είναι λειτουργικές!!! Μας ζήτησε δε, να του πούμε "τι αστυνομία θέλουμε". Άκουσον, άκουσον.....
Ας μας πεις εσύ ρε Χρήστο τι αστυνομία θέλεις, για να καταλάβουμε.
Νισάφι ρε κοπρόσκυλο της εξουσίας!!!!Καρεκλοκένταυρε!!!!
 Σκοτώνεται ο κόσμος στο κέντρο, σε πογκρόμ βίας, αριστεροί ενάντια στους δεξιούς, Έλληνες απέναντι στους μετανάστες, χύνεται αίμα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, στενάζουμε από τη γκετοποίηση της Αθήνας, την ίδια ώρα η οργανωμένη αλητεία (στο μύλο της οποίας ρίχνεις νερό) καίει και χτυπάει τους υπαλλήλους σου (οι αστυνομικοί είναι υπάλληλοι σου) κι εσύ αντί να τους στηρίξεις, τους βρίζεις και τους απαξιώνεις.
Για να κάνεις τα κέφια των ΜΜΕ που υπερασπίζονται τα "δικαιώματα των πολιτών" από τις βίλες τους στην Εκάλη (λες και τα "δικαιώματα των πολιτών" είναι παράγραφος του φιλοζωϊκού κώδικα που εξήγγειλε η άλλη υπουργός σας, η Αποστολάκη). Για να χαϊδέψεις τους ψηφοφόρους που αλληθωρίζουν προς τα δεξιά και τα αριστερά. Για να μη χαλάς τις καρδιές των "συντρόφων" εντός εκτός και επί τα αυτά του "πολυσυλλεκτικού" σου κόμματος.
"Πάμε στον πόλεμο, χωρίς όπλα, και από πάνω, ο στρατηγός μας ξεφτιλίζει". Αυτό λένε οι αστυνομικοί και έχουν δίκιο. Ποιος άλλος θα προστατεύσει τους πολίτες στις δύσκολες αυτές συγκυρίες? Οι Παπουτσήδες? Με τους 10 αστυνομικούς για φρουρά? Με τα θωρακισμένα οχήματα? Σα δε ντρέπεσαι!!Παραιτήσου!!!
Είναι η αστυνομία σε καλή κατάσταση? Φυσικά και όχι. Χρειάζεται ριζικές αλλαγές? Φυσικά και ναί!!!
Κανείς δεν είπε ότι  χαιρόμαστε που χτυπάνε διαδηλωτές! Για όνομα του Θεού! Πριν λίγο καιρο βιώσαμε το δράμα του μικρού Αλέξη μέσα από τη σήψη που αναδύουν (για τα σώματα ασφαλείας), άνθρωποι σαν τον Κορκονέα και τα υπόλοιπα φασισταριά που κρύβονται μέσα στους κόλπους της Αστυνομίας. Καμία αντίρρηση σε αυτό! Απολύτως καμία!!!
Όμως εσύ Παπουτσή, που νίπτεις τας χείρας σου, μέσα στη λεκάνη της αριστερής αστικής ηθικολογίας που εκπροσωπείς, τι κάνεις για να αναδείξεις τα υγιή και λειτουργικά στοιχεία του σώματος σε πρωταγωνιστές? Για να απλώσεις χέρι στους ικανούς και τους σοβαρούς αστυνομικούς, ώστε να μπορέσουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να προστατεύσουν το φτωχό κοσμάκη?
Ποιος ασχολείται να δείξει το καλό πρόσωπο της αστυνομίας και να τη συμφιλιώσει με την κοινωνία? Ποιος έχει συμφέρον να συντηρείται η λογική της χουντικής αστυνομίας και των γερμανοτσολιάδων, στη συνείδηση του απλού πολίτη?  Τι κάνεις εσύ Χρήστο Παπουτσή για όλα αυτά? Τίποτα απολύτως!!
Μόνο να μιλάς και να κυρήττεις ξέρεις, όπως ο Γιωργάκης. Κενό γράμμα οι εξαγγελίες σας. Παραμύθια. Καμία πρόοδος, ένα χρόνο και βάλε, μετά
Είναι καλοί οι μπάτσοι, να τρέχουν σαν τα σκυλιά, χωρίς εξοπλισμό, εκπαίδευση, στήριξη και επιχειρησιακό συντονισμό, να μαζέψουν τα απόσκατα της κοινωνίας-κόπρο του Αυγεία, που κληροδοτήσατε σ εμάς και τα παιδιά μας, όλοι οι 300 της Βουλής και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα σας? Και η αδιαφορία σας? Και η ασυδοσία σας? Και το ξεπουλημένο σας πνεύμα, που ταπεινώνεται προθύμως σε κάθε αφεντικό. Τοπικό και διεθνές.
Και είναι κακοί όταν βαράνε τους διαδηλωτές, γιατί έτσι τους έχετε διατάξει, για να "στείλουν μήνυμα μηδενικής ανοχής στην ανομία"?
Εσείς ποια αστυνομία θέλετε? Γιατί δεν έχουμε καταλάβει. Αστυνομίες που κατά περίπτωση είναι καλές ή κακές δεν υπάρχουν. Όργανα της εξουσίας είναι, και καθρέφτης αυτής. Άρα εσύ δεν ξέρεις τι αστυνομία θέλεις Χρήστο Παπουτσή, γιατί δε σε ενδιαφέρει.
Σταματώ εδώ γιατί έχω εξοργιστεί με τη μούρη αυτού του τραγικού πολιτικού προσώπου, και των ομοίων του.
Βρίσκονται σταθερά στον κόσμο των ιδεών, με ιδεολογήματα, σε μια χρονική στιγμή που χρειάζονται τομές και παρεμβάσεις, που χρειάζεται διάλογος και ειλικρίνεια, για να προχωρήσουμε σε βαθιές αναδιαρθρώσεις των κατεστημένων αδρανειών που μας κρατάνε στάσιμους. Που χρειάζονται ΠΡΑΞΕΙΣ
Η αστυνομία νοσεί, αλλά περισσότερο νοσεί η πολιτική. Και αν η αστυνομία σε ένα βαθμό έστω, κάνει τη δουλειά της, αντιμετωπίζοντας ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ αλλαγές, χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία και τις απαραίτητες υποδομές (ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, κοινωνικές κρίσεις, μετανάστευση, βία στα γήπεδα, ανυπακοή σε κάθε νόμο κλπ),  η πολιτική είναι κατώτερη των περιστάσεων σε έναν κόσμο που αλλάζει και φέρνει καινούργια δεδομένα για όλους μας
Όμως αυτοί οι πολιτικοί, τελικά έχουν ένα στόχο και μοναδικό.
Να γίνουν μούμιες πρώτα, να ταριχευθούν ζωντανοί, προκειμένου να πάρουν τη θέση τους στο εικονοστάσι της ιστορίας (τρομάρα τους) και μετά να σηκωθούν να φύγουν και να μας αδειάσουν τη γωνιά τυλιγμένοι στις δάφνες και την αχλύ του θρύλου......
Πραγματικά έχω αηδιάσει τόσο, που παρακαλώ να μην πάρουμε την 5η δόση, μπας και τους πλακώσουν οι μούντζες του αγανακτισμένου κοσμάκη, και πάρουν έτσι δρόμο. Όπως τους αξίζει
Με αεροπλάνα και βαπόρια...στον αγύριστο

Η εγκληματικότητα είναι απόδειξη της αναγκαιότητας για οργάνωση

Το χτεσινό περιστατικό της δολοφονίας ενός πολίτη στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν το πρώτο, και δυστυχώς ούτε το τελευταίο
Βλέπετε, το περιστατικό συνέβη δυο στενά κυριολεκτικά πιο πάνω από το σπίτι μου. 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου γωνία. Το θύμα, κι εγώ έχουμε πολλά κοινά, εκτός αυτού. Ξέρουμε τι συμβαίνει κάθε βράδυ εκεί. Είμαστε δύο νέοι άνθρωποι, και οι γυναίκες μας ετοιμάζονται να γεννήσουν. Παρκάρουμε τα αυτοκίνητα μας σε γκαράζ, γιατί στο δρόμο θα μας τα σπάσουν οι περαστικοί (εμένα μου έχουν σπάσει δύο κλειδαριές στο αυτοκίνητο, και όταν πάρκαρα το μηχανάκι, το είχα βρει πεταμένο κάτω τουλάχιστον άλλες δυο φορές). Είμαστε εργαζόμενοι στο κέντρο της Αθήνας, και για να μένουμε στο κέντρο της Αθήνας (η να έχουμε τελοσπάντων ένα σπίτι εκεί, όσοι δε μένουμε πια) σημαίνει ότι δεν είμαστε πλούσιοι.
Η διαφορά μας είναι ότι σήμερα εγώ είμαι ζωντανός και ήρθα στη δουλειά μου, ενώ ο συνάνθρωπος και γείτονας μου, έπεσε νεκρός από μαχαιριές ληστών.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και θέλω να ευχαριστήσω το θεό, που μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω μια επιλογή. Και να μπορώ να έχω κλειστό το διαμέρισμα μου, παρότι πλήρως επιπλωμένο και ανακαινισμένο πρόσφατα, και να κάνω μια ώρα δρόμο για να πάω στο πατρικό της γυναίκας μου. Και έτσι να νοιώθω τουλάχιστον ασφαλής το βράδυ όταν πέφτω να κοιμηθώ
Δηλαδή να μην κλειδαμπαρώνω πόρτες και παράθυρα, να μη με ενοχλούν σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων. Τσακωμοί, φωνές, πυροβολισμοί, τρακαρίσματα, γείτονες που κατουράνε στο διάδρομο της πολυκατοικίας, περαστικοί που κλωτσάνε την εξώπορτα γιατί θέλουν ένα κατάλυμα να κοιμηθούν το βράδυ. Να μη φοβάμαι να βγω έξω να πάω στο φούρνο η στο περίπτερο (που είναι στα 20 μέτρα) όταν έχει πέσει ο ήλιος, για να πάρω τα απαραίτητα. Να μη φοβάμαι να βγω να πάω στο αυτοκίνητο μαζί με τη γυναίκα μου, για να επισκεφτούμε το γιατρό μας. Όλα αυτά τα έχω γλυτώσει. Ευχαριστώ το θεό, που είμαι τυχερός. Ο συνάνθρωπος και γείτονας μου, δεν είχε αυτή την επιλογή. Και σήμερα η μάνα του και η γυναίκα του και το αγέννητο παιδάκι του τον κλαίνε. Δε μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά εγώ αισθάνομαι ανακουφισμένος που δεν είμαι στη θέση του. Γιατί θα μπορούσα κι εγώ να σηκωθώ στις 5, να πρέπει να πάω την Κλαίρη στο νοσοκομείο, και στο δρόμο μου να βρεθούν δυο αλήτες, να με σφάξουν.
Όλα αυτά συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Στην περιοχή μας. Άγιο Παντελεήμονα, Αχαρνών, Πατήσια, Κάτω Κυψέλη, Άγιο Νικόλαο, Βικτώρια και τριγύρω. Για να μην πω για την οδό Αθηνάς και  την Ομόνοια. Αυτά είναι τα δεδομένα. Σφηγκοφωλιά. Κάθε καρυδιάς καρύδι, οπλισμένοι, απελπισμένοι, αγανακτισμένοι, πεινασμένοι.
Χύνεται αίμα, και κανείς δεν κάνει τίποτα, παρά μόνο η χρυσή αυγή. Είναι ντροπή να έχουμε καταντήσει να πληρώνουν τα μαγαζιά νταβατζιλίκι στη χρυσή αυγή ή να χρειάζεται τηλεφώνημα στις "ομάδες προστασίας" για να τρέξουν να προστατέψουν τις ζωές μας. Είναι ντροπή να συμβαίνουν όλα αυτά, μερικά χιλιόμετρα από τη Βουλή των Ελλήνων και η αστυνομία να είναι ανύπαρκτη, ο δήμος να είναι διακοσμητικός, να εξαγγέλλονται δήθεν αναπλάσεις και παρεμβάσεις από το κράτος, αλλά να αφορούν μονάχα φανταχτερούς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και τίποτα περισσότερο. Εφέ και σούσουρο -αλα Μπιρμπίλη- με ολίγη από οικολογία και κουραφέξαλα
Το κέντρο είναι γκέτο. Μέρα μεσημέρι να περάσετε από την Αχαρνών, θα σοκαριστείτε. Λες και βλέπεις εικόνες από το Χάρλεμ. Παντού μετανάστες έξω στα πεζοδρόμια, τα καφενεία έχουν χωριστεί ανάλογα τη φυλετική ομάδα, σχεδόν στρατόπεδα, οι γειτονιές ελέγχονται από τις εθνοτικές πλειοψηφίες της περιοχής. Κάθε κλίκα και το πόστο της, τους τσιλιαδόρους της. Τα αυτοκίνητα που περνάνε κάθε μεσημέρι και κάνουν τον έλεγχο της πιάτσας. Όλα τα μπουρδέλα ανοιχτά 24ώρες το 24άωρο, τα μαγαζιά (φούρνοι, σουβλατζίδικα, μικρομάγαζα, κάβες κλπ) όλα στα χέρια των Βούλγαρων, των Ρουμάνων και των Πακιστανών.
Πότε ήταν που ανακαλύψανε ότι οι φούρνοι "Χωριάτικο", δηλαδή η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων της περιοχής μας, ήταν βιτρίνα για ξέπλυμα χρήματος εγκληματικών οργανώσεων? Και πόσα άλλα τέτοια δεν έχουν πει στον κόσμο. Αλλά συμβαίνουν, έστω κι αν κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά.
Η αύξηση της εγκληματικότητας δεν οφείλεται μόνο στη μετανάστευση. Ο βασικός λόγος όμως είναι αυτός, κακά τα ψέματα. Δεν είναι μια πραγματικότητα που τη διαβάζεις στην εφημερίδα. Είναι κάτι που το ζεις πια κάθε λεπτό. Φοβάσαι. Νομίζεις ότι θα σε σκοτώσουν, θα σε κλέψουν, θα σου κάνουν κακό. Και τσουβαλιάζεις τους καλούς και τους κακούς μαζί. Σάμπως έχεις το χρόνο η την ψυχραιμία να τους ξεχωρίσεις? Έχεις την πολυτέλεια?
Εκείνος που έπεσε αιμόφυρτος από τις μαχαιριές, είχε προηγούμενα με τους μετανάστες? Με τους φτωχούς? Με την Αθήνα και το κράτος? Όχι. Ήταν ένας απλός άνθρωπος σαν εμένα κι εσάς.
Πιστεύετε ότι απλώς βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα? Έτσι σας λένε?
Έτσι πιστεύετε γιατί δε μένετε εκεί. Και το "εκεί" σημαίνει ότι ο κανόνας είναι αυτός και όχι η εξαίρεση. Ο κανόνας είναι να κρατάς την τυρόπιτα και να σε κοιτάνε λες και κρατάς ράβδο χρυσού. Ο κανόνας είναι να σε κοιτάζουν με μίσος, γιατί εσύ έχεις, ενώ αυτοί όχι. Ο κανόνας είναι, ότι εμείς είμαστε η μειοψηφία, χωρίς δυνάμεις, χωρίς στήριξη, και αυτοί οι "άλλοι" μια ανεξέλεγκτη πλειοψηφία που οδηγείται από τα ένστικτα της επιβίωσης.
Η αύξηση της εγκληματικότητας οφείλεται στην ανυπαρξία ελέγχου σε κάθε επίπεδο. Σε πολιτικό επίπεδο (κυβέρνησης) στην απρονοησία και την προχειρότητα του σχεδιασμού και των συμφωνιών Σένγκεν και Δουβλίνου. Σε επίπεδο κομμάτων, στην εκμετάλλευση για μικροπολιτικές, είτε από την αριστερά, είτε από τη δεξιά. Σε επίπεδο αστυνομίας, στην ανικανότητα ανταπόκρισης στις περιστάσεις των καιρών, με προσωπικό, εκπαίδευση και ετοιμότητα. Σε επίπεδο δήμου, στην αδυναμία προσαρμογής σε ένα περιβάλλον που αλλάζει και που χρειάζεται στήριξη και εμπιστοσύνη για να συνεχίσει να ζει. Σε επίπεδο πολίτη, στην αδιαφορία, στην κακοπιστία και τον εγωιστικό ωφελιμισμό, το συμφέρον και την κονόμα, που οδηγούν στην ενοικίαση των διαμερισμάτων με το κεφάλι, σε εγκατάλειψη των ηλικιωμένων γονιών τους, σε αδυναμία και ανικανότητα αντίδρασης και οργάνωσης.
Οι ευθύνες είναι κάθετες, ξεκινάνε πάντοτε από την κορυφή της πυραμίδας. Μην ξεγελιόμαστε. Ακόμα και να τους πιάνει ο νόμος, η γενεσιουργός αιτία τέτοιων περιστατικών δεν εξαλείφεται. Ούτε και γίνεται όταν συλλαμβάνονται, τα δικαστήρια να μην τους δικάζουν. Η να μην υπάρχουν φυλακές. Η νομοθεσία να μην τους επιτρέπει να φύγουν για την πατρίδα τους, επειδή είμαστε σημείο εισόδου. Είτε επειδή δεν διαθέτουν κονδύλια για τη βενζίνη των περιπολικών, να μην ασχολούνται μαζί τους, ενώ για να κόψουν κλήσεις δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο
Λένε για κίνητρα επιστροφής στο κέντρο. Χωρίς ασφάλεια ποιος θα γυρίσει? Ψάχνουν για τρελούς?
Δυστυχώς η διάλυση του κράτους, έχει και θα έχει και στο μέλλον και άλλα θύματα. Βλέπετε οι νεκροί του γκέτο, είναι παράπλευρες απώλειες,  δεν είναι των "κοινωνικών αγώνων" για να σκηνοθετήσουμε πορείες, εκδηλώσεις μνήμης και δηλώσεις των "δημοκρατών" πολιτικών που θέλουν ψήφους από καλά προάστια. Είναι θύματα ενός βρώμικου, καθημερινού πολέμου, στον οποίο έχουμε συμβιβαστεί με το χειρότερο τρόπο, όμηροι στην ίδια μας την πόλη.
Η διάλυση και η διάρρηξη του κοινωνικού αστικού ιστού της πρωτεύουσας, είναι γεγονός από τη δημαρχία Κακλαμάνη, και σίγουρα έχουμε ακόμα να δούμε πολλά επεισόδια μέχρι να πιάσουμε πάτο για τα καλά. Το ξύλο που έφαγε ο Μαϊνας, και τα αυγά στον Αλαβάνο, ήταν απλά ενδείξεις, ότι η ανοχή των κατοίκων έχει τελειώσει απέναντι στις δικαιολογίες. Των κατοίκων Ελλήνων και αλλοδαπών, δεν εθελοτυφλούμε. Η ανάγκη για έλεγχο, νόμους και επιβολή ενός status, αφορά τους πάντες. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι ελεύθεροι να πάνε σε άλλες γειτονιές
Αν οργανωθούν ομάδες κρούσης, όπως σε άλλες χώρες, τύπου "άγγελοι της γειτονιάς" ή απλά οπλισμένες ομάδες φυλετικού μίσους και εκδίκησης, τότε τα πτώματα θα γίνουν αμέτρητα. Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι απίθανο ενδεχόμενο, τότε είσαστε γελασμένοι. Το αίμα, φέρνει κι άλλο αίμα. Και πάντοτε χαμένη θα είναι η δημοκρατία μας, οι αξίες και τα ιδανικά μας, το μέλλον των παιδιών μας. Που θέλουμε να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία ανταλλαγής, ευνομίας και ειρήνης.
Όσο περισσότερο αποτυγχάνουμε να οργανωθούμε και να συντονιστούμε, για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά -κατά βάση- προβλήματα, τόσο περισσότερο θα μισούμε τον εαυτό μας, την πόλη και τη χώρα μας. Ποτέ δεν είναι αργά για δράση....

Το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας

Τι παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες? Ένα μεγάλο παιχνίδι πολιτικής και οικονομικής φύσης
Ένα παιχνίδι που κυρίως παίζεται στο παρασκήνιο και αφορά τη μορφή που θα έχει η Ελλάδα στο μέλλον. Αν δηλαδή θα μπει σε μια διαδικασία αναδιάρθρωσης της νοοτροπίας κρατισμού και αλλάξει το οικονομικό της μοντέλο, καταλήγοντας μια πλήρως παραγωγική και ανοικτή αγορά, η αν συνεχίσει να εξουσιάζεται από μικρο συμφέροντα διαπλεκόμενων πατρόνων κάθε απόχρωσης, που σκοπό έχουν το διαρκές νταβατζιλίκι εις βάρος της δίκαιης αναδιανομής των εθνικών μας πόρων
Οι Ευρωπαίοι δεν είναι μαλάκες, και γνωρίζουν πολύ καλά, από τις αναφορές των εκπροσώπων της Τροϊκα, ότι τίποτα δε λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα. Ίσως σε επίπεδο μεγάρου Μαξίμου, να υπάρχουν αντανακλαστικά, όμως είναι προφανές, ότι εάν χρειάζεται η παρέμβαση του Πρωθυπουργού για κάθε ζήτημα της καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα η βία στο ποδόσφαιρο, τότε κακώς διατηρείται ένα μεγάλο υπουργικό συμβούλιο και πληρώνονται τόσοι άνθρωποι να παριστάνουν ότι εργάζονται "για το καλό του τόπου". Και προφανέστατα, η κυβέρνηση είναι διαλυμένη, τα υπουργεία δε συντονίζονται μεταξύ τους, όραμα και στόχοι εκλείπουν από κάθε γωνία του πολιτικού συστήματος, και η καθημερινή διαχείριση αφορά τη συνήθεια της παραδοσιακής γραφειοκρατίας, που στελεχώνει το κράτος μας. Άρα τι απομένει? Τι αφορά το παιχνίδι αυτό?
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το παιχνίδι αφορά τις σφαίρες επιρροής στην ευρύτερη περιοχή μας. Είναι δηλαδή και γεωπολιτικό ζήτημα το οποίο όμως δε φαίνεται σε πρώτο πλάνο. Και πως να φανεί, όταν η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε η οποία αδυνατεί να δώσει λύσεις στην κρίση χρέους μας, με πειστικό τρόπο? Πως να φανεί όταν ο Γιώργος Παπανδρέου προκρίνει την αρωγή του Δ.Ν.Τ (δηλαδή των αμερικάνικων τραπεζών) για να μοχλεύσει τις εξελίξεις?
Δείτε όμως τι γίνεται γύρω μας. Ο αραβικός κόσμος στενάζει. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η Ρωσία είναι ισχυρός ενεργειακός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Τουρκία προσπαθεί να παίξει το ρόλο του μεσάζοντα και ρυθμιστή των εξελίξεων στην περιοχή. Και η Ελλάδα καταρρέει από εγγενείς ασθένειες που δημιούργησαν τεράστιες διαχρονικές διεθνείς και τοπικές οικονομικές εξαρτήσεις, δίχως να μπορεί να καθορίσει επαρκώς τη μελλοντική της θέση στην περιοχή
Ποιο είναι το ζήτημα για την Ευρώπη σήμερα? Να μας σώσουν πρώτοι, μήπως και προλάβουν να μπουν άλλοι παίκτες στο παιχνίδι, και βάλλουν για τα καλά το πόδι τους στα οικονομικά της Ένωσης, μέσω της χώρας μας. Έχετε την εντύπωση, ότι δε γνωρίζουν ότι το Ελληνικό πρόβλημα είναι κερκόπορτα για την ενωμένη αγορά? Η μήπως οι υποβαθμίσεις από αμερικάνικους οίκους, δεν είναι παιχνίδι εκβιασμού?
Δυστυχώς, όσο και να πονάει αυτή η παραδοχή, η πραγματικότητα είναι ότι ο ρόλος μας δεν είναι στα χέρια μας. Άλλοι θα καθορίσουν τις εξελίξεις για εμάς. Και ο τίτλος του άρθρου αναφέρεται σε ένα καινούργιο πρόγραμμα βίαιης προσαρμογής, το οποίο αργά η γρήγορα, με κάποιο τρόπο, είτε μέσω Ε.Ε, είτε μέσω Αμερικής, θα μας επιβληθεί, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε σε ρόλους γενικότερων γεωπολιτικών σχεδιασμών. Αυτό το πρόγραμμα "αναγκαστικά" θα μας σώσει. Το πρόβλημα τους είναι το ποιος θα μας σώσει, όχι πως θα γίνει αυτό. Αντιλαμβάνεστε πιστεύω ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, που καθορίζουν την ποιότητα της καθημερινότητας μας. Αυτά τα ζητήματα είναι της αρμοδιότητας των Ελλήνων πολιτικών, θεωρητικά
Η ανάγκη για μια εσωτερική ανακατεύθυνση, που ενδιαφέρει εμάς, δεν προκύπτει εξαιτίας της χρεοκοπίας της Ελλάδας σε οικονομικό επίπεδο. Χρειάζεται γιατί έχουμε χρεοκοπήσει σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο (που είναι μερικώς αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής). Γιατί δεν έχουμε τα μέσα, τον τρόπο και το χρόνο, αλλά κυρίως τη διάθεση και τη δύναμη, να φτιάχνουμε μόνοι μας, με δικές μας ιδέες και για δικό μας λογαριασμό, τα όσα τρέφουν την ιδιοσυγκρασία μας, τόσο σε επίπεδο πνευματικό όσο και υλικό. Και αυτή η ιδιοσυγκρασία, η κουλτούρα, η ελληνικότητα της ύπαρξης μας, είναι ο μόνος τρόπος να μη χαθούμε στην ιστορία για πάντα, και να κρατήσουμε την παράδοση μας ψηλά, με αξιοπρέπεια και καρτερία, κόντρα στις φουρτούνες της κρίσης, που μας θέλει ζήτουλα, ικέτη και ζητιάνο μερικών "τάληρων", και ερίζει για το ποιος θα μας "εξυπηρετήσει" καλύτερα.
Εγώ λοιπόν, δεν ανησυχώ για το εάν γλιτώσουμε από τα σαγόνια των δανειστών μας. Γιατί γνωρίζω ότι δε θα γλιτώσουμε. Όπως δε γλιτώνουμε τόσο καιρό. Μια ζωή στα δάνεια και στο άγχος είμαστε, δε σας κάνει εντύπωση?30 χρόνια μέτρα παίρνουν, και τα μέτρα αυτά δεν αποδίδουν. Ε τι διάολο. Άσπρισαν τα μαλλιά μου και ακόμα τίποτα δεν έχει αλλάξει στη "μαύρη τρύπα" των εσόδων. Και θα αλλάξει επειδή το θέλει μια Τροϊκα ας πούμε? Είναι σα να μιλάει ένα αφεντικό σ ένα εργοστάσιο αδειανό. Και να μαλώνει τα ντουβάρια. Ποιος θα λειτουργήσει τα μηχανήματα? Ο αέρας ο κοπανιστός? Η μήπως με την τρομοκρατία θα παρακινηθεί ο εργαζόμενος να κάνει την υπέρβαση υπέρ έθνους και πατρίδος? Αστεία πράγματα είναι αυτά.
Εγώ ανησυχώ για ένα πράγμα και μόνο. Τι θα απογίνει η Ελλάδα, ως οντότητα, όχι ως οικονομία. Τι θα απογίνουν οι Έλληνες ως προσωπικότητες, όχι ως κορμιά.
Και ανησυχώ, γιατί τα κορμιά, κουτσά στραβά επιβιώνουν. Τα καμμένα μυαλά όμως, αφανίζουν τα πάντα στο διάβα τους. Και φοβάμαι ότι η κρίση ανέδειξε αυτό το τελευταίο. Ότι το πνευματικό κεφάλαιο στην Ελλάδα μας απουσιάζει, έχει αποχωρήσει.Και δεν επιστρέφει σε τέτοιες συνθήκες
Όλα τα υπόλοιπα, που ακούγονται όπως είπα και στην αρχή είναι παιχνίδι. Κάνανε λέει μυστική συμφωνία, εκτάκτως, μη τυχόν βγούμε στη δραχμή και χάσουν τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι, ή τα θύματα που αγόρασαν τα ομόλογα μας. Και τι αποφάσισαν ρε παιδιά? Να μας δώσουν παράτα αποφάσισαν. Να μας γλιτώσουν, μπας και τα πάρουν πίσω. Εγώ δεν είχα αμφιβολία επί αυτού, φως φανάρι ήταν ότι προς τα κει πάμε. Αν βγαίναμε στη δραχμή, θα παθαίναμε ζημιά εμείς αλλά αυτοί ακόμα περισσότερο. Εφόσον αυτοί κρατάνε τα δικά μας κρατικά ομόλογα, και μέσα σε μια νύχτα θα χάνανε την αξία τους. Πολλά δισεκατομμύρια ευρώ δηλαδή. Και για να τα λέμε όλα όπως πρέπει. Καμία ευρωπαϊκή τράπεζα δεν ενδιαφέρεται να πάρει τα κεφάλαια της πίσω. Μη τυχόν και χάσουν τους τόκους τρέμουν, το μπαξίσι, τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας, που τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν πολιτική όπως γουστάρουν.
Το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας, είναι δεδομένο ότι από κάπου θα μας έρθει. Αργά ή γρήγορα. Δε γίνεται αλλιώς πως να το πω διαφορετικά. Το πρόβλημα είναι βέβαια κατά πόσον αυτό το σχέδιο θα αφορά τους πολίτες, όλους εμάς που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τις αντιλήψεις μας, και να ζητήσουμε μια ουσιαστική αναδιάρθρωση.
Μια αλλαγή στη σκέψη μας, που θα εγγυάται ότι και τα λεφτά και οι επενδύσει θα πιάσουν τόπο. Πολλά ζητάω ε?