Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, πόσο απλά είναι τα πράγματα, τελικά, όταν τα βλέπει κανείς ψύχραιμα
Βέβαια εκατό τοις εκατό ψύχραιμος δε μπορεί να είναι ένας άντρας που βιάζεται να πάει στη δουλειά του, περνώντας μέσα από βουνά και λαγκάδια, μπλόκα και κατεστραμμένα αυτοκίνητα, βομβαρδισμένα τοπία και απορημένα πρόσωπα. Όμως εντάξει, τα κατάφερα και σήμερα και συμμάζεψα τις παρατηρήσεις μου
Είναι τόσο φανερό, η Ελλάδα είναι το τελευταίο κράτος της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης, σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Γιατί δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό?
Να τι λέω: Στη σοβιετική ένωση υπήρχε το "κόμμα" που ήλεγχε τα πάντα. Ο λαός ήταν σταθερός σε ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο, λίγο πάνω, λίγο κάτω, πάντως είχε πρόσβαση στα βασικά αγαθά και τις υπηρεσίες. Δουλειές έκαναν όσοι είχαν σχέση με τους κομισάριους του κόμματος, με ανώτερα στελέχη, με γραμματείς και φαρισαίους, με βοηθούς των βοηθών τους, με τη γραφειοκρατία.
Στην Ελλάδα μας, αντί για "κόμμα" βάλτε το κράτος, αντί για το προλεταριάτο της εποχής εκείνης και των μετέπειτα, βάλτε τους δημοσίους υπαλλήλους και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με το-βάση του εισοδήματος του-δεδομένο βιοτικό επίπεδο. Δουλειές ξέρουμε ότι οι ιδιώτες έκαναν με το κράτος-bussinesman, άρα και πάλι υπήρχε μια προνομιακή σχέση με ανταλλάγματα με το "μεγάλο αδερφό"-κράτος.
Τόσο πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, όσο και μπροστά, στα δικά μας μέρη εννοώ, όλα γίνονται εις το όνομα του λαού, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εργασιακής ειρήνης και της αναδιανομής του εισοδήματος με δικαιότερα κριτήρια. Εντάξει, ιστορικά, πάντοτε υπήρχαν εξαιρέσεις.
Στη Ρωσία του τότε και του χτες, οι προνομιούχοι είχαν εισιτήρια για τα Μπολσοϊ, αυτοκίνητα Βόλγκα, άφθονη βότκα και χαβιάρι, και συνόδευαν τις ομορφότερες κοπέλες, στελέχη της κομματικής νεολαίας. Αργότερα, όταν κατέρρευσε το πολιτικό αυτό σύστημα, επί Γκορμπατσώφ, τα Μακ Ντόναλντς και η Πίτσα Χατ, έγιναν το όχημα των ονείρων των φτωχών εργατών, το διαβατήριο για τη μέχρι τότε "κατανάλωση δυτικού τύπου", και λίγα χρόνια μετά άρχισαν να ξεπροβάλλουν τα οικονομικά conglomerates των Ρώσων μαφιόζων, μετά τις αποκρατικοποιήσεις κομβικών για τα δημόσια συμφέροντα, εταιρειών διαχείρισης ενεργειακών πόρων.
Στην Ελλάδα του Ανδρέα, οι πεινασμένοι Έλληνες που αγωνίστηκαν ενάντια στη χούντα, πρακτικά όμως μια γενιά νέων με όνειρα για επιτυχία και καταξίωση, άνθισε μέσα από τη μεγέθυνσή του δημοσίου τομέα, όπου όλοι βρήκαν εργασία, ο αστικός συγκεντρωτισμός έγινε φαινόμενο, και βασικό όχημα για την εξυπηρέτηση του ο κλάδος των κατασκευών. Οι προνομιούχοι του χτες, παλιά "τζάκια" και "μοντέρνοι" σύχναζαν στη Φωκίωνος και στο Κολωνάκι πιο μετά, έκαναν ταξίδια στην Ευρώπη και μάθαιναν Γαλλικά και πιάνο. Οι προνομιούχοι της εποχής Ανδρέα, ήταν ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι της "αλλαγής" με πρόσβαση σε φτηνό εγχώριο και ξένο χρήμα, οι εργολάβοι και οι διαπλεκόμενοι προμηθευτές του κράτους (σε κάθε επίπεδο, από νοσοκομεία και στρατό, μέχρι κουρτίνες και χαλιά για τα γραφεία των κομμάτων). Όταν κατέρρευσε το πρόσχημα του σοσιαλισμού, τα Λουι Βουϊτον και τα Αρμάνι αποενοχοποιήθηκαν και οι εισαγωγές Πόρσε Καγιέν, άγγιξαν πανευρωπαϊκή πρωτιά. Τα γκόλντεν μπόϋς του τραπεζικού και ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα έκαναν πάρτι και νέα πολυεθνικά συμφέροντα εμφανίστηκαν στο χάρτη.
Πολλές ομοιότητες, δε βρίσκετε? Από μια εποχή αγνής ιδεολογίας (αυτό ήταν το πρωταπριλιάτικο αστείο) σε μια καταναλωτική και υλιστική μετάβαση χωρίς όρια και ηθικές παραδοχές. Από ένα γραφειοκρατικό κρατιστικό συγκεντρωτικό σύστημα, που στη μεν Ρωσία είχε παγιοποιηθεί, ενώ στην Ελλάδα ενίοτε (διαμέσου των εκλογών) άλλαζε πρόσωπο, περάσαμε σε μια οικονομία της αγοράς, με μπόλικα παράδοξα στη μέση. Ναι, παράδοξα και περίεργα
Οικονομία της αγοράς σημαίνει laissez faire-laissez passe. Σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις αυτορρυθμίζονται μέσω ενός συστήματος κανόνων λειτουργίας κοινής αποδοχής, χωρίς την παρέμβαση του κράτους. Στη Ρωσία, τη θέση του πάτρωνα-κόμματος έχει πάρει η Μαφία, και στην Ελλάδα το κόμμα-κράτος παραμένει νταβατζής της αγοράς, χρησιμοποιώντας ομάδες πίεσης, που σήμερα όμως, δεν έχουν την ίδια συνεκτική σχέση (κάτω από την κοινή ομπρέλα προστατευτισμού και συναλλαγής), των προηγούμενων χρόνων. Λειτουργούν σαν μικρές μαφίες, διεκδικώντας όσα διεκδικούν, χωρίς κανένα στόχο, παρά μόνο τη διατήρηση του status quo.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα, έχουν επιλέξει ακραίες θέσεις για να επιβιώσουν. Κάνουν επικοινωνία. Κάνουν profiling. Κάνουν δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα είναι βιτρίνα ουσιαστικά. Γιατί στην πραγματικότητα η αριστερά κυβερνά έτσι κι αλλιώς, απλώς δεν το λέμε γιατί κάνει τζήζ. Η αριστερά της κομματικής γραφειοκρατίας που εις το όνομα του λαού αρνείται να παραδώσει τα σκήπτρα στις αναπόφευκτες εξελίξεις, με αξιοπρέπεια.
Και όσο αρνείται το κατεστημένο αυτό, και αντιστέκεται, τόσο χειρότερες θα είναι οι συνέπειες για μετά. Όσο προσπαθούν να υπερασπιστούν τη νοοτροπία τους, τόσο περισσότερο σκάβουν το λάκκο των επόμενων που θα τους διαδεχτούν. Ενώ θα έπρεπε να προετοιμάζουν τη μετάβαση
Στη Ρωσία η μετάβαση είναι αυτή που προανέφερα. Μόνο που οι ισχυροί αυτή τη φορά είναι το χρήμα και η βία. Χωρίς καμία μάσκα, χωρίς δικαιολογία, χωρίς άλλοθι.
Στην Ελλάδα ποια θα είναι η μετάβαση? Ελπίζω και εύχομαι να μην έχουμε την ίδια κατάληξη....
No comments:
Post a Comment