Δε φταίνε οι μισθοί για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα

Αυτή η πρόταση, είναι μια σκληρή πραγματικότητα για τη χώρα μας, και μια μεγάλη αλήθεια, μέσα στον κυκεώνα της παραπληροφόρησης που βιώνουμε καθημερινά
Έρχεται φυσικά, από μια σοβαρή επιστημονική μελέτη, που κάθε χρόνο δημοσιεύει η ΓΣΕΕ στην ιστοσελίδα της και χτες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή".
Εδώ θα βρείτε το άρθρο για να το διαβάσετε: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_02/03/2011_381055
πράγμα που κατά τη γνώμη μου αξίζει να κάνετε όλοι, για να γνωρίζουμε την πραγματικότητα, σε σχέση με όσα γίνονται.
Στη μελέτη αυτή, με λίγα λόγια, αποδεικνύεται ότι από το 1995 έως το 2009, το κόστος εργασίας δεν έχει  συντελέσει αρνητικά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Αντιθέτως, η συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ δραχμής και ευρώ (340,75 δραχμές θυμίζω) ήταν η αφορμή που το κόστος των αγαθών στην Ελλάδα εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη, καθιστώντας τη χώρα δέσμια του υψηλού ποσοστού κέρδους που καρπώθηκαν (και καρπώνονται μέχρι σήμερα φυσικά) οι έμποροι, βιοτέχνες, βιομήχανοι, μεταπράτες, καταστηματάρχες, μεσάζοντες κλπ παράγοντες, και άρα τελικά, οδήγησε σε πτώση της ανταγωνιστικής θέσης μας, σε σχέση με τους εταίρους μας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, γιατί είναι απλά
Τι σημαίνει κόστος εργασίας? Σημαίνει τι ποσοστό, ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος, καταλαμβάνει το κόστος που πληρώνει ο παραγωγός, για τον συντελεστή εργασία. Δηλαδή χοντρικά, για μισθούς, ημερομίσθια, ασφαλιστικές εισφορές, συνταξιοδοτικά προγράμματα, εκπαίδευση προσωπικού, μετακινήσεις και ότι τελοσπάντων συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία αυτή. Άρα τελικά, στα 10 ευρώ που κοστίζει για παράδειγμα ένα κουτί γλυκά, πόσα από τα 10 ευρώ θα πάνε στον ζαχαροπλάστη, στον πακετά, στον συσκευαστή, στον οδηγό που θα πάει τα γλυκά από το εργαστήριο στο πρατήριο, στον υπάλληλο που θα τα πουλήσει στον τελικό καταναλωτή.
Είναι ευνόητο, ότι όσο αυξάνεται το κόστος παραγωγής, ένα κομμάτι του οποίου είναι και η εργασία, τόσο αυξάνεται και η τελική τιμή του προϊόντος που αγοράζει ο καταναλωτής.
Η μελέτη λοιπόν που παρουσίασα νωρίτερα, θέλει να μας πει ότι το κομμάτι του κόστους που αφορά την εργασία, ΔΕΝ έχει επιβαρύνει το τελικό κόστος, όσο νομίζουμε. Αντιθέτως παραμένει σταθερά χαμηλό σε σχέση με τους μισθούς και τα εργατικά κόστη στην Ευρώπη.
Υπάρχει λοιπόν ένας μύθος, που δυστυχώς αποτελεί την αιχμή του δόρατος, για όλες τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου, τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως για αυτούς εδώ που μας κυβερνούν τώρα, ότι η εργασία στην Ελλάδα είναι ακριβή και εξαιτίας της δε μπορεί να υπάρξει μείωση των γενικών τιμών. Η  κάποια συγκράτηση τους. Και όλοι ξέρουν, ότι σήμερα, γίνεται προσπάθεια να περικοπούν περαιτέρω τα εργατικά κόστη, ώστε η Ελλάδα να γίνει πιο φτηνή.
Παρότι το μεγάλο δίκιο, η μεγάλη αλήθεια, είναι ότι με τέτοιες τιμές και τέτοια κόστη, δεν πάμε πουθενά σαν κράτος, γιατί πραγματικά είμαστε πολύ ακριβοί, σε σχέση με το τι πραγματικά παράγουμε, τι καταναλώνουμε, και άρα δε μπορούμε να βγάλουμε κέρδη από τις εξαγωγές μας και να πουλάμε σε καλές τιμές στα Ευρωπαϊκά μαγαζιά, οι επιτήδειοι κατηγορούν το κόστος εργασίας ως μεγάλο φταίχτη
Προσοχή!! Να κάνουμε ένα διαχωρισμό!!
Άλλο πράγμα το κόστος του δημοσίου τομέα, όπου η μισθοδοσία, είναι ένα αγκάθι, και το μπάχαλο ανεκδιήγητο. Άλλο πράγμα είναι η βιομηχανία και η παραγωγή, για την οποία μιλάμε τώρα.
Το δημόσιο είναι κάτι άλλο. Το έχουμε ξανασυζητήσει. Είναι το μαγαζί του κράτους. Η κυβέρνηση ο επιχειρηματίας. Και η κυβέρνηση αποφασίζει για τους υπαλλήλους της, πως θα τους διαχειριστεί. Το κόστος του δημοσίου, μέρος του οποίου είναι και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, είναι το αίτιο της συσσώρευσης του δημόσιου χρέους. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Επιστρέφω στην ανταγωνιστικότητα. Τι θα πει ανταγωνιστικότητα? Μα είναι απλό. Έχεις στο ράφι ένα Ελληνικό λάδι και ένα Ιταλικό. Το πρώτο κάνει 5 ευρώ, και το δεύτερο 8 ευρώ. Ποιο θα αγοράσεις?
Άρα ουσιαστικά ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας συνολικά, σημαίνει, το πόσο περισσότερο θα προτιμούν τα προϊόντα της, σε σχέση με τα προϊόντα μιας άλλης οικονομίας. Όπου προϊόντα βάλτε ότι θέλετε, από τα καταναλωτικά, τα βιομηχανικά, τις υπηρεσίες, την επιχειρηματικότητα, τις τιμές των σπιτιών, ότι αποτελεί το ΑΕΠ μιας χώρας δηλαδή. Ότι παράγεται στην Ελλάδα.
Με λίγα λόγια, το κόστος παραγωγής, είναι το βασικό στοιχείο που επηρεάζει τις τιμές, και άρα τη θέση του κάθε προϊόντος (και άρα της κάθε χώρας) στο Ευρωπαϊκό σούπερ μάρκετ.
Έλα όμως που δε φταίνε οι εργατικοί μισθοί, αλλά τα υπερκέρδη των παραγωγών.
Αυτό το τεράστιο σκάνδαλο που όλοι βιώσαμε μεταβαίνοντας από τη δραχμή στο Ευρώ, όταν εν μία νυκτί, το ψωμί από 100 δραχμές η φρατζόλα, έγινε 1 ευρώ (δηλαδή 340,75 δραχμές). Ενώ οι μισθοί μας μεταφράστηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή οι 175.000 δραχμές που έπαιρνα το 2001, έγιναν 547 ευρώ περίπου, δηλαδή ακριβώς ο βασικός μισθός της εποχής.
Αντιλαμβάνεστε, ότι, με το καλημέρα, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών παρέμεινε ίδια, ενώ το κόστος αγοράς  των προϊόντων τριπλασιάστηκε στην καλύτερη. Και ενώ στον παραγωγό, κόστιζε το ίδιο να πληρώνει τους εργάτες του, αυτός ξαφνικά κέρδιζε πολλά παραπάνω. Εύκολο να το καταλάβουμε επίσης, ότι ξαφνικά, και το κόστος των εξαγωγών μας αυξήθηκε πολύ. Γίναμε περισσότερο ακριβοί.
Όλα αυτά δεν ήταν πρόβλημα, όταν η οικονομία μας βρισκόταν στην εποχή των παχιών αγελάδων, και όταν τα δάνεια έρεαν άφθονα. Σήμερα όμως που βρισκόμαστε σε κρίση, οφείλουμε να γνωρίζουμε τα πραγματικά αίτια και να αναζητούμε τις κατάλληλες λύσεις
Άλλοθι λοιπόν, για τις περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ότι το κόστος εργασίας ευθύνεται για την πτώση της ανταγωνιστικότητας. Όσο και να λένε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι, και να θέλουν να μας πείσουν γι αυτό η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα κόστη τα μεγαλώνει η ακόρεστη λαιμαργία τους για πλουτισμό.Η απέλπιδα προσπάθεια τους να συνεχίζουν να κονομάνε, επειδή έτσι γουστάρουν. Το μίσος τους για οτιδήποτε έχει να κάνει με ορθή επιχειρηματική σκέψη, οργάνωση και προγραμματισμό
Γιατί στην Ελλάδα έχουμε εφεύρει την οικονομία της αρπαχτής, με σαθρά θεμέλια, και δανεικά εργαλεία. Δυστυχώς. Και πάντα με την πρώτη αφορμή, ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς που φταίνε λιγότερο. Κλασσικά πράγματα δε νομίζετε?
Δείτε γύρω σας την κατάσταση. Όλοι αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο, απολύουν τους εργαζόμενους, και δε μειώνουν απλά τις τιμές τους. Δεν περιορίζουν τα τεράστια περιθώρια κέρδους (σίγουρα δεν υπάρχουν σε κάθε προϊόν, αλλά για παράδειγμα στα τραπεζικά καταθετικά προϊόντα, μιλάμε για τεράστια σκάνδαλα) και δεν οργανώνονται χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και τη διοικητική επιστήμη για να βελτιώσουν τα λειτουργικά τους κόστη.
Διάβαζα χτες στο reporter.gr την ιστορία του σερβιτόρου από το κολωνάκι, που σέρβιρε τον καφέ στα 3,40 ευρώ, ενώ τον ίδιο καφέ τον έπινε σαν πελάτης, στο Μπουρνάζι με 5 ευρώ. Και ρώτησε το συνάδελφο του "βρε αδερφέ στο κολωνάκι το δίνουμε φτηνότερα" για να του αποκριθεί ο άλλος "this is Bournazi!!!!Τι κολωνάκι και κουραφέξαλα μου λες"
Και για να τελειώσω κάπου εδώ, η ανταγωνιστικότητα δεν είναι πρωταρχικό μέλημα του κράτους. Το κράτος μόνο ρυθμιστικό ρόλο πρέπει να έχει στις αγορές, και να επεμβαίνει όπου εμφανίζεται εκτροχιασμός που βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Το κράτος, όταν όφειλε να παρέμβει για να προστατεύσει το εισόδημα του εργαζόμενου και να ελέγξει την αγορά, δεν το έπραξε. Ούτε και σήμερα πρακτικά μπορεί να παρέμβει, υπέρ των αδύνατων και των απλών πολιτών. Γι αυτό παλεύει να δημιουργήσει κοινωνικά προγράμματα για τους ανέργους και να φτιάξει επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι, βάζει τρικλοποδιά και στις αγορές, με την υπέρμετρη φορολόγηση, που όπως έχουμε δει σε άλλα κείμενα, είναι το μέσον για να αντλήσει χρήματα υπέρ της διαιώνισης του δημόσιου τομέα, και της εξυπηρέτησης των υπέρογκων δανείων που έχει λάβει κατά το παρελθόν και συνεχίζει να λαβαίνει.
Αν θέλουν λοιπόν, να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστικότερη, οφείλουν να απελευθερώσουν τις αγορές, την κατανάλωση και την επιχειρηματικότητα, να προωθήσουν τις εξαγωγές και την επέκταση στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, και να σταματήσουν να στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη σε παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας.
Πόσο απλό είναι, για παράδειγμα φέτος, να μειώσει το κόστος της φορολογίας των πρώτων υλών, στον τουρισμό, συμφωνώντας με τους πράκτορες σε μπαράζ προσφορών, ώστε να δημιουργηθεί ρεύμα προς τη φτηνή Ελλάδα, και να έχουμε τεράστια κέρδη στον κλάδο? Με τον απαραίτητο έλεγχο φυσικά και πλαφόν σε τιμές ανά περιοχή. Δεν είναι δυνατόν να κάνει το δωμάτιο 120 ευρώ στο Ναύπλιο χειμωνιάτικα! Και να είναι άδεια τα μισά ξενοδοχεία!!
Αλλά εκτός από την άρση της υπερβολικής φορολογίας, είναι απαραίτητο να πειστεί ο επιχειρηματίας, ότι απέναντι του βρίσκεται μια έντιμη και σοβαρή κυβέρνηση που θέλει να τον βοηθήσει πραγματικά, σε βάθος χρόνου. Και να μειώσει και ο ίδιος τα κέρδη του, προστατεύοντας τους εργαζόμενους του, και ει δυνατόν να προσλάβει και άλλους με ευέλικτες μεθόδους.
Διάθεση θέλει, εκτός από γνώση. Και φιλότιμο
Αν όχι με το καλό, τότε με το κακό, για να παραδειγματίζονται όλοι...