Το κέντρο της πόλης, έχει τελειώσει, με τη μορφή που το είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια
Θυμάμαι από μικρός, πόσο εντύπωση μου έκανε, η βόλτα στο μαγικό κόσμο με τη φασαρία, τους ανθρώπους και τα μαγαζιά. Κατεβαίναμε με τη γιαγιά μου την Καλλιόπη, να φάμε λουκουμάδες στον Κρίνο, στην Αιόλου. Πρόσφατα πέρασα από εκεί και όταν συνειδητοποίησα ότι ο Κρίνος είναι ένα τόσο δα μαγαζί (που στις αναμνήσεις μου ήταν τεράστιο) με ηλικιωμένους θαμώνες, μόλις που κατάφερα να πνίξω ένα λυγμό. Πόσο διαστρεβλώνει ο χρόνος τις εικόνες
Τώρα πια τι είναι η Αιόλου? Πιθανώς ότι ήταν και παλιά, ένα μεγάλο παζάρι με φασαρία και βιαστικούς περαστικούς. Μόνο που η αλήθεια είναι ασχημότερη. Σε χτυπά στα μούτρα, σε χαστουκίζει.
Σάμπως το Κολωνάκι έχει κάποια από τη λάμψη του παρελθόντος? Που πήγε? Ακούγομαι σαν τον Χατζηφωτίου, που κάποτε έφριττε για τους "νεόπλουτους" που έκαναν τη λεζάντα τους, και την επίδειξη τους στα άλλοτε κυριλάτα στέκια της νεολαίας. Τι απέμεινε σήμερα? Που είναι ο μύθος? Μόνο τα καυσαέρια και η ξιπασιά του κόσμου θυμίζουν τις εποχές που ένας καφές στο Jackson ήταν must, όπως μας υπαγόρευε το Κλίκ του Πέτρου Κωστόπουλου. Πριν λίγο που περπατούσα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, πόσα μαγαζιά κλείσανε. Μαγαζιά-κουφάρια. Μέτρησα πάνω από δέκα ενοικιαστήρια και πωλητήρια
Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις τον ξεπεσμό μπροστά σου. Είναι διαφορετικό να τον γνωρίζεις, να τον αντιλαμβάνεσαι και να οσμίζεσαι την έλευση του. Είναι διαφορετικό να τρως στη μούρη τα απόνερα του. Να προσπαθείς να σκουπίσεις από το πρόσωπο και την ψυχή σου τα ίχνη του. Να βρωμάς πατόκορφα
Και πάντοτε μέσα μου, αυτές οι εικόνες γίνονται συμβολισμοί της εποχής που τελειώνει. Και αγχώνομαι. Λέω, άραγε θα αλλάξουμε προς το καλύτερο?
Εδώ και καιρό αποδομώ το παρελθόν μου, το τεμαχίζω. Προσπαθώ να το κρεμάσω στην απλώστρα της καθημερινότητας, του ρεαλισμού. Να ξανασυνθέσω τις εικόνες σε διαφορετικό καμβά. Προσπαθώ να αποσυνδεθώ από το συναίσθημα που κουβαλώ, που έχει διαποτίσει κάθε κύτταρο μου, και φόντο έχει το κέντρο της Αθήνας. Προσπαθώ να αποχαιρετήσω
Θέλω να αποχαιρετήσω, να φύγω, δεν έχουμε πια μέλλον εδώ, είναι μολύβι η ευθύνη, η δέσμευση
Χτές μια έρευνα που δημοσιεύτηκε, μας γνωστοποίησε ότι, το επίπεδο του σημερινού σχολείου δεν είναι επαρκές. Και ότι χρειάζονται τόσες αλλαγές, για να επανέλθει σε κάποιο αποδεκτό σημείο
Ναι, σιγά, λέω από μέσα μου. Όπως προσπαθούν να μασκαρέψουν τα ημίμετρα που φτιάχνουν, να τα παρουσιάσουν σαν αλλαγές, να πουν ότι κατάφεραν ένα μικρό βήμα διαφορετικό από τα προηγούμενα
Σαχλαμάρες, όλα είναι ψέματα. Δεν έχω καμία πίστη και καμιά ελπίδα στην Ελλάδα.
Μας τραβάει στον πάτο μαζί της και φταίμε κι εμείς που της κρατάμε ακόμα το χέρι παρηγορητικά. Εγώ φταίω, είναι σίγουρο
Που θα τελειώσει αυτή η ιστορία? Όταν επανιδρυθεί το κράτος και η πολιτική
Κάτι που βέβαια χρειάζεται μια μεγάλη ανοιχτή συζήτηση απ όλους. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, στον αιώνα τον άπαντα. Παρά μόνο αν προκύψει (απεύχομαι) κάποιο τετελεσμένο.
Η διαχειριστική γραφειοκρατία που αντικαθιστά (υποκαθιστά) τη λειτουργία της Αρχής που χρειάζεται ο τρόπος, μόνο να διεκπεραιώνει γνωρίζει, ούτε να αποφασίζει, ούτε να σχεδιάζει, ούτε να χαράζει πορείες
Το όραμα συνεπάγεται ευθύνη. Η ηγεσία επίσης. Ευθύνη δεν είναι να υπογράφεις χαρτιά και να φτιάχνεις χιλιάδες νόμους για να σβήνεις τα ίχνη και τα ανομήματα σου, ούτε να μπουρδουκλώνεις τους επόμενους. Ηγεσία θα πει βάζω πορεία για ένα στόχο. Τα υπόλοιπα είναι τρίχες
Σήμερα η Ελλάδα δε μπορεί να φτιάξει ηγέτες, μονάχα αχυράνθρωπους. Το σύστημα είναι δομημένο έτσι, ώστε να λειτουργεί με αυτόματο πιλότο. Γι αυτό και οι εναλλαγές προσώπων και κομματικών μηχανισμών δε σημαίνουν τίποτα απολύτως. Το μάρκετινγκ και η επικοινωνία, έχουν αντικαταστήσει την ουσία του πράγματος. Τις ανάγκες για πραγματική αλλαγή σε κάθε επίπεδο
Να περιμένουμε λοιπόν ένα Μεσσία? Πόσο γελοία σκέψη
Και η μοναδική που έμεινε ταυτόχρονα....
No comments:
Post a Comment