Το συμπέρασμα του πρωτάρη (μέρος 1)

Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισα ότι τα πούρα μου αρέσουν.

Δεν είχα προλάβει να καπνίσω τόσα πολλά ώστε να σχηματίσω άποψη και εμπεριστατωμένη γνώμη, ωστόσο κάτι με τραβούσε σε αυτά. Όχι, δε με τράβηξαν επειδή ήταν μακριά και χοντρά, αλλά γιατί στη θέα τους αντίκριζα ένα καινούργιο ζαχαρωτό, με εξωτικές μυρωδιές και γεύσεις, που με προσκαλούσε να το δοκιμάσω επειγόντως. Και δοκίμασα μερικά, άλλοτε πίνοντας τον αγαπημένο μου διπλό cappuccino, άλλοτε ένα ταπεινό φραπεδάκι και τελικά συνοδεύοντας τα καινούργια μου ζαχαρωτά με ένα σκωτσέζικο μαλτ ουίσκι. Και το ευχαριστήθηκα.

Κάπου εκεί χρειάστηκε να επέμβει το κορίτσι μου, γιατί όσα πούρα αγόραζα, τα «πετούσα» σ’ ένα κουτί μέσα στο σκρίνιο μας, που αγνοούσα ότι το προόριζε για να κρατάει τα τσιμπιδάκια, τα κοκαλάκια και όλα τα γυναικεία –άκια της. Και η επέμβαση της ήταν τόσο… δυναμική, που ένα βράδυ αναγκάστηκα να πάρω αγκαλιά μερικά ρομπούστος, δυο-τρεις καλές κορώνες, ένα λανσέρο (που αναγκαστικά ξεμύτιζε περισσότερο από το σωρό) και μια συλλογή μη κουβανέζικων στικς, και να προσπαθήσω να τα ξεκουράσω σε κάποιο ασφαλέστερο –για την υγεία μου- χώρο.

Μάταια όμως. Πουθενά δεν υπήρχε τρόπος να τα νοιώθω ασφαλή και να αισθάνονται κι αυτά ότι τα προσέχω. Μα τι τάπερ σκέφτηκα, μα τι βάζα, μα τι συρτάρια και ντουλάπια ονειρεύτηκα. Μέχρι και σε σακούλα μου είπαν να τα βάλω, μέσα στο ψυγείο, όπου - ευτυχώς εγκαίρως - συνειδητοποίησα ότι αν το κορίτσι μου τα περάσει για λουκάνικα Φρανκφούρτης, η σχέση μας θα περάσει μεγάλη κρίση ταυτότητας. Και όχι μόνο! Έτσι σκέφτηκα να αγοράσω ένα μικρό υγραντήρα (humidor) για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και τα πούρα μου σε τέλεια κατάσταση.

Τότε ανακάλυψα ένα καινούργιο κόσμο, αυτόν των αξεσουάρ, που πάει χεράκι - χεράκι με τον άλλο.  Άβυσσος!  Χάος!  Απεραντοσύνη! Αιωνιότητα! Χαμός με μία λέξη! Κι άντε να είσαι υποψιασμένος για το τι θα συναντήσεις στα αξεσουάρ. Αν όμως δεν είσαι; Από πού ξεκινάς; Η καλύτερη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να παραδεχτείς εκ των προτέρων ότι θα κάνεις χοντρό λάθος, να το πληρώσεις, και να συνεχίσεις τη ζωή σου με αυτό, μέχρι να κάνεις το επόμενο.

Αγόρασα λοιπόν ένα ωραιότατο ιταλικό μαύρο κουτί που μοσχοβόλαγε κέδρο. Μέχρι εδώ καλά. Ξεφύλλισα και τις οδηγίες, έκανα ότι μπορούσα να  ρυθμίσω την υγρασία στο (ιδανικό) 70%, και… τζίφος! Τέτοια διακύμανση ατμόσφαιρας σε κλειστό χώρο, δεν έχει δει φαντάζομαι, ούτε ο ισόβια φυλακισμένος στη Σουμάτρα. Και λίγα λέω… Τη Δευτέρα πηγαίναμε στο 80%, την Τρίτη πέφταμε λιγάκι και την Τετάρτη περισσότερο. Τις Πέμπτες που ο μήνας ήταν μονός, είχαμε τροπικό κλίμα, ενώ τις άλλες που ο μήνας ήταν ζυγός, είχαμε σάουνα. Τη δε Παρασκευή (των νηστειών) άνοιγα το καπάκι να αναπνεύσουμε. Και αναπνέαμε καλά, για να καπνίσουμε το Σαββατοκύριακο.

Τι να καπνίσουμε όμως? Με το που χούφτωνα τα ρομπούστο, δάκρυ κορόμηλο η υγρασία να κυλά, στα ελαιώδη wrapper. Με το που πλησίαζα τις κορώνες, ομίχλη και συννεφιά να στέκεται στις τριπλές κάπες. Απελπισία…. (συνεχίζεται)