Συνέχεια από - 1
Και μετά την απελπισία… αγανάκτηση!
Μα αφού τα είχα κάνει όλα όπως έλεγαν οι οδηγίες! Και το αποσταγμένο νεράκι τους, και το καθαρό βαμβακερό πανάκι τους, και την τριήμερη φροντίδα τους. Και το περιβάλλον σταθερής θερμοκρασίας. Μέχρι που τα ξεμάτιασε και η πεθερά μου! Αυτά τα καημένα, και το κουτί τους αγκαλιά. Να φύγει το κακό το μάτι, η φαρμακογλωσσιά και η κατάρα. Γιατί δε μπορεί. Κάποιος στη γειτονιά με είδε που κρατούσα καμαρωτά κάποιο σπέσιαλ και με ζήλεψε. Δεν εξηγείται αλλιώς το δράμα μου. Κι ακόμα δεν είχε τελειώσει η φρίκη…
Ένα πρωινό ανακάλυψα χνούδι σε κάποια στικς. Το περίφημο plume. Αποτέλεσμα δηλαδή της υπερβολικής υγρασίας στον υγραντήρα. Ήταν πλέον τελεσίδικο. Κάτι είχε πάει στραβά και αυτό το «στραβά», στράβωνε και τη διάθεση μου, όλο και περισσότερο. Ξαφνικά από ανέμελος και αφισιονάδο, έγινα αγχώδης και μανιαμούνιας. Κάθε λίγο και λιγάκι ανοιγόκλεινα το κουτί, έλεγχα ένα - ένα τα πούρα μου, τα καθάριζα, τα στέγνωνα και τα μύριζα. Τα κοιτούσα στο φως της λάμπας, στο φως μιας άλλη λάμπας πιο δυνατής, στο φως μιας λάμπας φθορισμού, στο φως του ήλιου….στο φως το αληθινό όμως, ακόμα δεν είχα εξετάσει την κατάσταση μου. Και την ώρα που ετοιμαζόμουν να τα πετάξω όλα, όλα μαζί, με το κλασσικό «αει σιχτήρι αδερφέ μου», ένα πουλάκι μου σφύριξε το απλούστατο: Το υγρόμετρο σου είναι κουκουρούκου. Κάνε το τεστ του αλατιού.
Η σχέση μου με το αλάτι είναι μακριά και αλμυρή. Μου αρέσει το φαγητό μου αλατισμένο και οι γυναίκες ανάλατες. Το κορίτσι μου ευτυχώς δεν έχει σχέση με αλάτια. Κάνει πάντοτε ντουζάκι όταν βγαίνει από τη θάλασσα και δε λυσσάω μαζί της. Λυσσάω με την άγνοια μου, που σχεδόν κατέστρεψε μια καλή παρτίδα καπνά. Πάμε παρακάτω…
Βάζοντας το όργανο του διαβόλου στη σακούλα, παρέα με 2-3 κουταλιές αλάτι και μερικές σταγόνες νεράκι, όπως με συμβούλεψαν οι σεφ και οι μάγειροι της γευσιγνωσίας, ανακάλυψα ότι ήμουν στο +10 και βάλε. Όταν δηλαδή έβλεπα 70% υγρασία, στην πραγματικότητα είχα 80%. Τι βλάκας! Ούτε ο κέδρος έφταιγε, ούτε η γωνία κλίσης των πούρων μέσα στον υγραντήρα, ούτε η τιμή τους, ούτε η γκαντεμιά μου, ούτε η κακιά αύρα του γείτονα. Μ ένα κατσαβιδάκι το ρύθμισα στη σωστή ένδειξη και από τότε ηρέμησα. Βρήκα το χαμόγελο μου. Την ανάσα μου και το κέφι για ζωή. Και για ώρες χαλάρωσης και απόλαυσης, κουβέντας και φιλοσοφίας, παρέα με το γαλάζιο καπνό.
Που κατέληξα μετά απ’ όλα αυτά;
Καλύτερα να μην έχεις υγραντήρα. Θα μου πείτε. Δίκιο θα ‘χετε
Να παρατήσω το άθλημα γιατί είμαι στραβόγιαννο. Θα συνεχίσετε. Πώς να σας αδικήσω?
Να ψωνίζω από αξιόπιστα καταστήματα και καπνοπωλεία. Μα είναι τόσο προφανές. Θα συμφωνήσω
Όμως εγώ διαπίστωσα κάτι απλούστερο. Πως όταν ασχολείσαι με το περιτύλιγμα, χάνεις την ουσία. Και η ουσία είναι αυτή που μετράει, είτε αφορά καπνά, είτε σημαντικότερα θέματα.
Ας το γιορτάσω λοιπόν, με ένα φρέσκο Montecristo n.2 που μου προτείνει ο φίλος μου ο Λεωνίδας.
Στην υγειά σας!
No comments:
Post a Comment