Η επόμενη πενταετία στην Ελλάδα

Έχω καιρό να γράψω γιατί πραγματικά αισθάνομαι τη ματαιότητα των διαπιστώσεων μου
Ματαιότητα και μονοτονία ταυτόχρονα. Όλα τριγύρω μοιάζουν να καταρρέουν υπό το βάρος της ανάγκης για αλλαγή
Μια αλλαγή όμως, που δυστυχώς για εμάς, δεν προέκυψε ως μηχανισμός εξέλιξης, αλλά ως αδιέξοδο που ζητεί διευθέτηση. Και γι αυτό δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε θετικά
Πολλοί από εμάς, ελπίζουμε και ταλαιπωρούμαστε, ότι τελικά είτε έτσι, είτε αλλιώς, η αλλαγή θα επέλθει και αναγκαστικά κάποια πράγματα θα μεταβληθούν. Κάποιες νοοτροπίες θα πρέπει να μπουν σε νέα στεγανά, κάποια πρόοδος οφείλει να προκύψει. Είτε το θέλουμε, είτε όχι
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα
Διάβασα ένα μικρό βιβλιαράκι του Εσέλ, το οποίο μου πρότεινε μια φίλη, με έναν ωραιότατο τίτλο. "Αγανακτήστε" λέγεται.
Διαπίστωσα ότι πηγή της "αγανάκτησης", δηλαδή της δύναμης που θα μας ωθήσει να απαιτήσουμε επιστροφή στις αξίες για μια δικαιότερη κοινωνία, δε μπορεί παρά να είναι η δική μας πίστη σε αυτές τις αρχές. Η πίστη μας ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι καλό. Η πίστη μας ότι γνωρίζουμε ποιά είναι τα καλύτερα. Η πίστη μας ότι αξίζουμε το ωραιότερο που μπορούμε να έχουμε. Η πίστη μας ότι θέλουμε να χτίσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Η πίστη μας ότι η πρόοδος είναι καλό πράγμα και όχι απειλή.
Οι πολιτικοί, οφείλουν να αφουγκράζονται τις ανάγκες της κοινωνίας και -έστω μερικώς- να τις υιοθετούν, να τις εντάσσουν μέσα στο δικαιϊκό σύστημα μιας χώρας, να δρομολογούν την πρακτική έκφραση τους μέσα από προτάσεις, από ρυθμίσεις. Όλα αυτά τα προκαλεί η αμφίδρομη επικοινωνία.
Παρατηρώ τα φαινόμενα, από τη μεριά των πολιτικών και σκέφτομαι τον Πάγκαλο που γιαουρτώθηκε στα Καλύβια. Το ίδιο γιαούρτι δοκίμασε και ο Αλαβάνος. Ίσως αναρωτιούνται τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτοί τόσα χρόνια εξυπηρετήσεις κάνουν. Είναι εξυπνότεροι απ όσο νομίζουμε, ωστόσο η πελατεία τους άλλαξε. Η απέχει πλέον από τις γνώριμες διεκδικήσεις. Η απλά αλλάξανε οι εποχές, και you can't teach an old dog, new tricks, που λένε οι Αγγλοι
Παρατηρώ τα φαινόμενα από τη μεριά των ψηφοφόρων, των πολιτών. Το κύμα οργής ξεκίνησε από τότε που ανακοινώθηκαν περικοπές στους μισθούς, ανάγκες για περιστολής του κράτους. Από τότε που τα δάνεια στέρεψαν, από τις τράπεζες. Δηλαδή μέχρι τότε ήταν όλα καλώς καμωμένα? Ήμασταν ευχαριστημένοι? Τι ζητούσαμε εμείς από τους πολιτικούς μας, ποιές ήταν οι ανάγκες μας? Η μήπως τώρα, ακούγονται μονάχα οι φωνές των πληβείων, γιατί εμείς μουγκαθήκαμε? Πότε όμως πραγματικά διεκδικήσαμε? Πότε πραγματικά ασχοληθήκαμε με το χθές, το σήμερα και το άυριο? Το μέλλον των παιδιών μας, δηλαδή της επόμενης γενιάς?
Πότε αντιληφθήκαμε το "ρεύμα της ιστορίας" που λέει ο παππούς Εσέλ?
Δυστυχώς σε αυτή την υπόθεση και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνη. Τραγική ευθύνη
Δυστυχώς επίσης εμείς όλοι, οι απλοί άνθρωποι, παραείμαστε βολεμένοι και εγωϊστές, στον ταπεινό μας μικρόκοσμο, για να κοιτάξουμε ψηλά, να ζητήσουμε περισσότερα, καλύτερα, ομορφότερα.
Η απλώς είμαστε αδαείς. Φοβισμένοι, αδιάφοροι, αμόρφωτοι. Ίσως γιατί έτσι επέλεξαν κάποιοι άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς, κάποτε. Και ποιό είναι το αποτέλεσμα σήμερα?
Ότι δεν καταλαβαίνουμε, ότι εθελοτυφλούμε, ότι ακούμε τις φωνές που μας θέλουν υποτελείς και μονοδιάστατους, μικρούς και ανίσχυρους, χωρίς "αγανάκτηση" προς τα εκεί που θα πιάσει τόπο
Θυμώνουμε σα μικρά παιδάκια, που μας παίρνουν την καραμέλα, αλλά δε θέλουμε να καταλάβουμε ότι οι δικές μας καραμέλες, δε φυτρώνουν στα δέντρα, προκύπτουν από ένα μηχανισμό που ανακυκλώνει το χρήμα. Που παίρνει από την τσέπη του διπλανού μας, για να δώσει σε εμάς.
Άδικο δεν είναι? Είναι και παραείναι
Πότε όμως ενδιαφερθήκαμε για το διπλανό, ώστε να το προσέξουμε? Εμείς μια ζωή φαντασμένα παγώνια, ενδιαφερόμασταν για την "προνομιακή" μας σχέση με την εξουσία. Το μέσον, το διαμεσολαβητή, τον γνωστό, το φίλο, που θα μας βοηθήσει να παρακάμψουμε την ουρά. Να βγούμε από πάνω. Τόσο στο επάγγελμα μας, όσο και στην καθημερινότητα
Στο σούπερμάρκετ θα σε σπρώξει, στο δρόμο θα σου κορνάρει, στα ρέστα θα σε κλέψει
Όλα αυτά λοιπόν, δείχνουν φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης, καχυποψία και κομπλεξικά σύνδρομα, μιας χώρας που δε θέλει να μιλήσει ανοιχτά για τα προβλήματα της. Προτιμά να τα κρύβει κάτω από το χαλάκι
Και ευθύς μόλις το χαλάκι μας το τραβήξουν, υστερία μας πιάνει και κάνουμε πως δε βλέπουμε
Τι περιμένω εγώ για τα επόμενα 5 χρόνια στην Ελλάδα λοιπόν?
Ότι θα μειωθεί το εισόδημα μας, γύρω στο 30-40% ακόμα. Μισθοί που δεν αυξάνονται, μειώνονται λόγω του πληθωρισμού που προκαλείται από τις ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα. Που είναι εισαγόμενα, βλέπε πετρέλαιο. Εμείς βλέπετε, με τόσο ήλιο, δε φροντίσαμε (στρατηγικά) να μειώσουμε την εξάρτηση μας από τις εισαγωγές, γιατί είναι εύκολος τρόπος να φορολογούμε την κατανάλωση, αντί να εισπράττουμε από τις αποδόσεις της επένδυσης. Φοβικά σύνδρομα κι εκεί. Έτσι μας έμαθαν
Τι άλλο περιμένω? Βία και αγανάκτηση, φόβο ανασφάλεια και αδιέξοδα. Αυτά που θα μας καλλιεργήσουν ξανά οι επιτήδειοι. Δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει στη δική μας αδυναμία να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Να απαιτήσουμε. Να σηκώσουμε κεφάλι. Εξ ορισμού, "αυτοί ξέρουν", "δική τους δουλειά να αλλάξουν τα κακώς κείμενα". Προς Θεού! Όχι δική μας! Αλίμονο!
Θέλω να σταματήσω εδώ, δεν έχει νόημα να επεκταθώ, κάποια θέματα είναι αυτονόητα. Είναι απλά και εύκολα να τα σκεφτείς. Στο χέρι του καθένα
Η Κλαίρη μου λέει να μην έχω προσδοκίες, εγώ επιμένω να έχω. Ίσως δεν θα πρεπε. Θα απέφευγα τις απογοητεύσεις. Θα γινόμουν ρεαλιστής
Φοβάμαι ότι τελικά η συνείδηση του αληθινού γίγνεσθαι, θα ξεβολέψει και εμένα
Και τότε, θα πρέπει να εφεύρω "νέους βαρβάρους" για τα προβλήματα μου
Αξίζει να δοκιμάσω? Περίεργος είμαι. Αρχίζοντας από σήμερα....