Ελλάδα, το τελευταίο κράτος της Ε.Σ.Σ.Δ

Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, πόσο απλά είναι τα πράγματα, τελικά, όταν τα βλέπει κανείς ψύχραιμα
Βέβαια εκατό τοις εκατό ψύχραιμος δε μπορεί να είναι ένας άντρας που βιάζεται να πάει στη δουλειά του, περνώντας μέσα από βουνά και λαγκάδια, μπλόκα και κατεστραμμένα αυτοκίνητα, βομβαρδισμένα τοπία και απορημένα πρόσωπα. Όμως εντάξει, τα κατάφερα και σήμερα και συμμάζεψα τις παρατηρήσεις μου
Είναι τόσο φανερό, η Ελλάδα είναι το τελευταίο κράτος της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης, σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Γιατί δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό?
Να τι λέω: Στη σοβιετική ένωση υπήρχε το "κόμμα" που ήλεγχε τα πάντα. Ο λαός ήταν σταθερός σε ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο, λίγο πάνω, λίγο κάτω, πάντως είχε πρόσβαση στα βασικά αγαθά και τις υπηρεσίες. Δουλειές έκαναν όσοι είχαν σχέση με τους κομισάριους του κόμματος, με ανώτερα στελέχη, με γραμματείς και φαρισαίους, με βοηθούς των βοηθών τους, με τη γραφειοκρατία.
Στην Ελλάδα μας, αντί για "κόμμα" βάλτε το κράτος, αντί για το προλεταριάτο της εποχής εκείνης και των μετέπειτα, βάλτε τους δημοσίους υπαλλήλους και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με το-βάση του εισοδήματος του-δεδομένο βιοτικό επίπεδο. Δουλειές ξέρουμε ότι οι ιδιώτες έκαναν με το κράτος-bussinesman, άρα και πάλι υπήρχε μια προνομιακή σχέση με ανταλλάγματα με το "μεγάλο αδερφό"-κράτος.
Τόσο πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, όσο και μπροστά, στα δικά μας μέρη εννοώ, όλα γίνονται εις το όνομα του λαού, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εργασιακής ειρήνης και της αναδιανομής του εισοδήματος με δικαιότερα κριτήρια. Εντάξει, ιστορικά, πάντοτε υπήρχαν εξαιρέσεις.
Στη Ρωσία του τότε και του χτες, οι προνομιούχοι είχαν εισιτήρια για τα Μπολσοϊ, αυτοκίνητα Βόλγκα, άφθονη βότκα και χαβιάρι, και συνόδευαν τις ομορφότερες κοπέλες, στελέχη της κομματικής νεολαίας. Αργότερα, όταν κατέρρευσε το πολιτικό αυτό σύστημα, επί Γκορμπατσώφ, τα Μακ Ντόναλντς και η Πίτσα Χατ, έγιναν το όχημα των ονείρων των φτωχών εργατών, το διαβατήριο για τη μέχρι τότε "κατανάλωση δυτικού τύπου", και λίγα χρόνια μετά άρχισαν να ξεπροβάλλουν τα οικονομικά conglomerates των Ρώσων μαφιόζων, μετά τις αποκρατικοποιήσεις κομβικών για τα δημόσια συμφέροντα, εταιρειών διαχείρισης ενεργειακών πόρων.
Στην Ελλάδα του Ανδρέα, οι πεινασμένοι Έλληνες που αγωνίστηκαν ενάντια στη χούντα, πρακτικά όμως μια γενιά νέων με όνειρα για επιτυχία και καταξίωση, άνθισε μέσα από τη μεγέθυνσή του δημοσίου τομέα, όπου όλοι βρήκαν εργασία, ο αστικός συγκεντρωτισμός έγινε φαινόμενο, και βασικό όχημα για την εξυπηρέτηση του ο κλάδος των κατασκευών. Οι προνομιούχοι του χτες, παλιά "τζάκια" και "μοντέρνοι" σύχναζαν στη Φωκίωνος και στο Κολωνάκι πιο μετά, έκαναν ταξίδια στην Ευρώπη και μάθαιναν Γαλλικά και πιάνο. Οι προνομιούχοι της εποχής Ανδρέα, ήταν ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι της "αλλαγής" με πρόσβαση σε φτηνό εγχώριο και ξένο χρήμα, οι εργολάβοι και οι διαπλεκόμενοι προμηθευτές του κράτους (σε κάθε επίπεδο, από νοσοκομεία και στρατό, μέχρι κουρτίνες και χαλιά για τα γραφεία των κομμάτων). Όταν κατέρρευσε το πρόσχημα του σοσιαλισμού, τα Λουι Βουϊτον και τα Αρμάνι αποενοχοποιήθηκαν και οι εισαγωγές Πόρσε Καγιέν, άγγιξαν πανευρωπαϊκή πρωτιά. Τα γκόλντεν μπόϋς του τραπεζικού και ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα έκαναν πάρτι και νέα πολυεθνικά συμφέροντα εμφανίστηκαν στο χάρτη.
Πολλές ομοιότητες, δε βρίσκετε? Από μια εποχή αγνής ιδεολογίας (αυτό ήταν το πρωταπριλιάτικο αστείο) σε μια καταναλωτική και υλιστική μετάβαση χωρίς όρια και ηθικές παραδοχές. Από ένα γραφειοκρατικό κρατιστικό συγκεντρωτικό σύστημα, που στη μεν Ρωσία είχε παγιοποιηθεί, ενώ στην Ελλάδα ενίοτε (διαμέσου των εκλογών) άλλαζε πρόσωπο, περάσαμε σε μια οικονομία της αγοράς, με μπόλικα παράδοξα στη μέση. Ναι, παράδοξα και περίεργα
Οικονομία της αγοράς σημαίνει laissez faire-laissez passe. Σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις αυτορρυθμίζονται μέσω ενός συστήματος κανόνων λειτουργίας κοινής αποδοχής, χωρίς την παρέμβαση του κράτους. Στη Ρωσία, τη θέση του πάτρωνα-κόμματος έχει πάρει η Μαφία, και στην Ελλάδα το κόμμα-κράτος παραμένει νταβατζής της αγοράς, χρησιμοποιώντας ομάδες πίεσης, που σήμερα όμως, δεν έχουν την ίδια συνεκτική σχέση (κάτω από την κοινή ομπρέλα προστατευτισμού και συναλλαγής), των προηγούμενων χρόνων. Λειτουργούν σαν μικρές μαφίες, διεκδικώντας όσα διεκδικούν, χωρίς κανένα στόχο, παρά μόνο τη διατήρηση του status quo.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα, έχουν επιλέξει ακραίες θέσεις για να επιβιώσουν. Κάνουν επικοινωνία. Κάνουν profiling. Κάνουν δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα είναι βιτρίνα ουσιαστικά. Γιατί στην πραγματικότητα η αριστερά κυβερνά έτσι κι αλλιώς, απλώς δεν το λέμε γιατί κάνει τζήζ. Η αριστερά της κομματικής γραφειοκρατίας που εις το όνομα του λαού αρνείται να παραδώσει τα σκήπτρα στις αναπόφευκτες εξελίξεις, με αξιοπρέπεια.
Και όσο αρνείται το κατεστημένο αυτό, και αντιστέκεται, τόσο χειρότερες θα είναι οι συνέπειες για μετά. Όσο προσπαθούν να υπερασπιστούν τη νοοτροπία τους, τόσο περισσότερο σκάβουν το λάκκο των επόμενων που θα τους διαδεχτούν. Ενώ θα έπρεπε να προετοιμάζουν τη μετάβαση
Στη Ρωσία η μετάβαση είναι αυτή που προανέφερα. Μόνο που οι ισχυροί αυτή τη φορά είναι το χρήμα και η βία. Χωρίς καμία μάσκα, χωρίς δικαιολογία, χωρίς άλλοθι.
Στην Ελλάδα ποια θα είναι η μετάβαση? Ελπίζω και εύχομαι να μην έχουμε την ίδια κατάληξη....

Η ανάποδη πυραμίδα του Ελληνικού ποδοσφαίρου

Γράφω τακτικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο επειδή θεωρώ τον εαυτό μου φίλαθλο και όχι οπαδό
Έχω υπάρξει οπαδός, έχω συμμετάσχει σε οπαδικές εκδηλώσεις, αλλά ποτέ δε με εξέφρασαν
Προτιμώ να επικρατεί το γενικότερο καλό, έναντι του ειδικότερου, μου αρέσει να προοδεύει ο χώρος συνολικά και μέσα από αυτή την πρόοδο να χαίρομαι την ομάδα μου, αυτές τις κάποιες στιγμές που θα ξεχωρίζει
Αυτό δε με κάνει φίλο της Εθνικής Ελλάδος, αντιθέτως. Στο σχήμα της, αυτό που βλέπω είναι τα δεινά, τα πάθη και τα λάθη μιας κοινωνίας σε παρακμή. Μιας Ελλάδας που έχει δυνατότητες αλλά επιλέγει να σφυρά αδιάφορα και αυτό με εξοργίζει. Όπως με εξοργίζει η δημοσιογραφία του Σωτηρακόπουλου και των ομοίων του
Όμως σήμερα ήθελα να συνοψίσω ορισμένες σκέψεις μου για το ποδόσφαιρο που υποτίθεται λειτουργεί ως μέρος ενός γενικότερου συνόλου στη χώρα μας. Στα πλαίσια μιας επαγγελματικής πραγματικότητας. Η έστω μιας τέτοιας προσδοκίας
Σε όλο τον κόσμο, πρώτα φτιάχτηκαν τα πρωταθλήματα, μέσα από μια ορθολογική ανάπτυξη των μεμονωμένων συλλογικών οντοτήτων που θέλησαν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους. Επικράτησε μια κοινής αποδοχής κωδικοποίηση κάποιων κανόνων που καταγράφτηκαν, φτιάχτηκαν γήπεδα και προσελκύθηκε το κοινό, και φτάσαμε κάποια στιγμή στην πλήρη εμπορευματοποίηση του αθλήματος, κάτι που σίγουρα έχει και τα αρνητικά του
Ωστόσο η ουσία βρίσκεται στις ίδιες τις ομάδες. Δηλαδή οι ομάδες είναι αθλητικοί οργανισμοί που στηρίζονται σε πρότυπα και διαδικασίες, με σκοπό πρώτα να διαιωνίζουν και να ευδοκιμούν την ύπαρξη τους, να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται, να τροφοδοτούν τα πρωταθλήματα και την γενικότερη αθλητική δραστηριότητα με νέα πρόσωπα και νέα ορμή. Να προωθούν τον κόσμο να συμμετέχει σε κάτι που κάνει τη ζωή του καλύτερη. Σε επόμενο στάδιο, να προσφέρουν ψυχαγωγία και θέαμα. Διασκέδαση και ξεκούραση στους ανθρώπους που το αγαπούν.
Θα το πω πολύ απλά, αν και στο βάθος κρύβεται πάντοτε η επιχειρηματική λογική
Με την ίδια λογική που κανένας καταναλωτής στον κόσμο, δεν επιθυμεί να πίνει τη μπύρα του, χωρίς να  απαιτεί να είναι διάφανη, με ωραίο χρώμα, θεσπέσια γεύση, και όμορφη συσκευασία, και το κυριότερο να γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα προϊόν το οποίο είναι υπεράνω οποιασδήποτε υποψίας για "περίεργες" καταστάσεις (πχ να κατασκευάζεται από απλήρωτους ανήλικους ή να χρηματοδοτεί τρομοκρατικές οργανώσεις η να προκαλεί επικίνδυνο εθισμό), ακριβώς με το ίδιο σκεπτικό ο καταναλωτής του ποδοσφαιρικού προϊόντος ζητά ποιότητα, διαφάνεια και ιεραρχημένη λογική στις διεργασίες ενός αθλητικού οργανισμού (μιας ομάδας)
Έτσι, όταν αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα λειτουργούν με βάση τα ζητούμενα του, γνωρίζει τι συμβαίνει και συμμετέχει ενεργά και ο ίδιος στο "παιχνίδι", από την αγορά ενός εισιτηρίου διαρκείας, έως το φαγητό του στο εστιατόριο του γηπέδου η την πλάκα με τους φίλους του μπροστά από τη μικρή οθόνη, είναι απόλυτα διατεθειμένος να πληρώσει όσα του αναλογούν. Είναι πιστός. Είναι οπαδός επειδή έχει επιλέξει να ακουμπήσει σε μια ιδιαίτερη κουλτούρα (πχ Λίβερπουλ), διαμέσου της πρωταρχικής του ιδιότητας, αυτής του φιλάθλου. Του παράγοντα των αθλητικών δρώμενων της χώρας του
Στην Ελλάδα, το πήγαμε ανάποδα.
Επειδή βρέθηκαν κάποιοι να πληρώσουν όσο όσο, για να πουλήσουν αποκωδικοποιητές. Επειδή χρειάζεται να διατηρούνται επικοινωνιακοί στρατοί δημοσιογράφων. Επειδή η πολιτεία πρέπει να στέκεται αρωγός των αθλητών, αντλώντας φορολογικά έσοδα από την υπεραξία της πώλησης των συναφών προϊόντων (πχ κρατικό στοίχημα, κρατική διαφήμιση, εθνικές ομάδες κλπ). Επειδή κάποιοι ιδιοκτήτες ΠΑΕ χρειάζονται να ξεπλένουν χρήματα μέσω του ποδοσφαίρου. Επειδή ομάδες οργανωμένης αλητείας χρειάζεται να λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της νεολαίας, και να συμπεριφέρονται ως ομάδες πίεσης των ανωνύμων αυτών εταιρειών, για να καρπώνονται κρατικές επιδοτήσεις. Επειδή...επειδή...και ακόμα χίλια επειδή, η πυραμίδα μας έκατσε ανάποδα
Ξεχάσαμε ότι το ποδόσφαιρο ξεκινά από τις ομάδες, από το παιχνίδι, από τους αθλητές, από τους νέους, από τις ανθρώπινες ανάγκες για άθληση, συμμετοχή, ψυχαγωγία και εκπαίδευση, από τις ανάγκες για ηθική, πνευματική και σωματική ολοκλήρωση του κάθε ατόμου.
Εμείς τη δική μας πυραμίδα (στόχων και κατ επέκταση αξιών που έπονται αυτών) τη στήσαμε με βάση την ανάγκη των εταιρειών να πουλάνε. Και πουλάνε ακριβά, κάτι εντελώς απαξιωμένο, το Ελληνικό ποδόσφαιρο δηλαδή, που σε καμία περίπτωση δε συνιστά σοβαρό παράγοντα, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Γι αυτό ο κόσμος δε θέλει να συμμετέχει. Γι αυτό και οι δηλώσεις Μαρινάκη στη Σούπερ Λίγκα, περισσότερο θυμίζουν τις δηλώσεις του εκπροσώπου των Βιομηχάνων του κυρίου Δασκαλόπουλου, που ζητά από το κράτος να παραμερίσει, για να κερδίζουν με όποιο τρόπο επιθυμούν
Τι να πουλήσετε στον καταναλωτή κύριε Μαρινάκη? Σκάνδαλα, βία, αλητεία, παραγοντισμό, διαπλοκή, μίζες, νταηλίκια, στοιχηματισμό και μαφιόζικες συμπεριφορές? Ποδόσφαιρο μεταγραφών και ξένων προπονητών? Ποδόσφαιρο τηλεοπτικής και οπαδικής φύσης? Ποδόσφαιρο των εφημερίδων και των δημοσιογράφων? Ποδόσφαιρο των λίγων που παρουσιάζονται για πολλοί?
Ποια λίγκα στην Ευρώπη, ξεκινάει από τις πωλήσεις και τα χρήματα που απαιτούνται, ως πρώτη της μέριμνα? Δεν είναι πρώτη μέριμνα η ανάπτυξη των συλλόγων και το καθαρό ευ αγωνίζεσθαι? Η  παραγωγή νέων αθλητών? Η ανάδειξη των ομάδων της επαρχίας και η εξισορρόπηση της οικονομικής ευρωστίας των "μεγάλων" ομάδων, προς όφελος της ανταγωνιστικότητας? Η καθιέρωση κοινών αρχών δικαίου και επιχειρηματικής ηθικής για όλους?
Κύριε Μαρινάκη, πρώτα οφείλετε να χτίσετε την πυραμίδα από τη βάση στην κορυφή και μετά να διαμαρτύρεστε σαν Φαραώ που του αφαιρούν το θρόνο. Εσείς και οι επόμενοι
Αυτό απαιτεί σχεδιασμό για τον Ελληνικό αθλητισμό, είναι σίγουρο, όμως όταν μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό ας μην περιμένουμε τις ευλογίες του κράτους για να πράξουμε τα αυτονόητα. Ας σοβαρευτούμε
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο για να υπάρχει και να φέρει καινούργιες δόξες, θα πρέπει κάποια στιγμή να μπει σε μια τροχιά εξορθολογισμού. Αυτό δεν ξεκινάει ποτέ από τα χρήματα και τις πωλήσεις
Αλλά από το ίδιο το παιχνίδι, που πρέπει επιτέλους να ξαναβρεί τις ρίζες του

Η επόμενη πενταετία στην Ελλάδα 2

Το κέντρο της πόλης, έχει τελειώσει, με τη μορφή που το είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια
Θυμάμαι από μικρός, πόσο εντύπωση μου έκανε, η βόλτα στο μαγικό κόσμο με τη φασαρία, τους ανθρώπους και τα μαγαζιά. Κατεβαίναμε με τη γιαγιά μου την Καλλιόπη, να φάμε λουκουμάδες στον Κρίνο, στην Αιόλου. Πρόσφατα πέρασα από εκεί και όταν συνειδητοποίησα ότι ο Κρίνος είναι ένα τόσο δα μαγαζί (που στις αναμνήσεις μου ήταν τεράστιο) με ηλικιωμένους θαμώνες, μόλις που κατάφερα να πνίξω ένα λυγμό. Πόσο διαστρεβλώνει ο χρόνος τις εικόνες
Τώρα πια τι είναι η Αιόλου? Πιθανώς ότι ήταν και παλιά, ένα μεγάλο παζάρι με φασαρία και βιαστικούς περαστικούς. Μόνο που η αλήθεια είναι ασχημότερη. Σε χτυπά στα μούτρα, σε χαστουκίζει.
Σάμπως το Κολωνάκι έχει κάποια από τη λάμψη του παρελθόντος? Που πήγε? Ακούγομαι σαν τον Χατζηφωτίου, που κάποτε έφριττε για τους "νεόπλουτους" που έκαναν τη λεζάντα τους, και την επίδειξη τους στα άλλοτε κυριλάτα στέκια της νεολαίας. Τι απέμεινε σήμερα? Που είναι ο μύθος? Μόνο τα καυσαέρια και η ξιπασιά του κόσμου θυμίζουν τις εποχές που ένας καφές στο Jackson ήταν must, όπως μας υπαγόρευε το Κλίκ του Πέτρου Κωστόπουλου. Πριν λίγο που περπατούσα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, πόσα μαγαζιά κλείσανε. Μαγαζιά-κουφάρια. Μέτρησα πάνω από δέκα ενοικιαστήρια και πωλητήρια
Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις τον ξεπεσμό μπροστά σου. Είναι διαφορετικό να τον γνωρίζεις, να τον αντιλαμβάνεσαι και να οσμίζεσαι την έλευση του. Είναι διαφορετικό να τρως στη μούρη τα απόνερα του. Να προσπαθείς να σκουπίσεις από το πρόσωπο και την ψυχή σου τα ίχνη του. Να βρωμάς πατόκορφα
Και πάντοτε μέσα μου, αυτές οι εικόνες γίνονται συμβολισμοί της εποχής που τελειώνει. Και αγχώνομαι. Λέω, άραγε θα αλλάξουμε προς το καλύτερο?
Εδώ και καιρό αποδομώ το παρελθόν μου, το τεμαχίζω. Προσπαθώ να το κρεμάσω στην απλώστρα της καθημερινότητας, του ρεαλισμού. Να ξανασυνθέσω τις εικόνες σε διαφορετικό καμβά. Προσπαθώ να αποσυνδεθώ από το συναίσθημα που κουβαλώ, που έχει διαποτίσει κάθε κύτταρο μου, και φόντο έχει το κέντρο της Αθήνας. Προσπαθώ να αποχαιρετήσω
Θέλω να αποχαιρετήσω, να φύγω, δεν έχουμε πια μέλλον εδώ, είναι μολύβι η ευθύνη, η δέσμευση
Χτές μια έρευνα που δημοσιεύτηκε, μας γνωστοποίησε ότι, το επίπεδο του σημερινού σχολείου δεν είναι επαρκές. Και ότι χρειάζονται τόσες αλλαγές, για να επανέλθει σε κάποιο αποδεκτό σημείο
Ναι, σιγά, λέω από μέσα μου. Όπως προσπαθούν να μασκαρέψουν τα ημίμετρα που φτιάχνουν, να τα παρουσιάσουν σαν αλλαγές, να πουν ότι κατάφεραν ένα μικρό βήμα διαφορετικό από τα προηγούμενα
Σαχλαμάρες, όλα είναι ψέματα. Δεν έχω καμία πίστη και καμιά ελπίδα στην Ελλάδα.
Μας τραβάει στον πάτο μαζί της και φταίμε κι εμείς που της κρατάμε ακόμα το χέρι παρηγορητικά. Εγώ φταίω, είναι σίγουρο
Που θα τελειώσει αυτή η ιστορία? Όταν επανιδρυθεί το κράτος και η πολιτική
Κάτι που βέβαια χρειάζεται μια μεγάλη ανοιχτή συζήτηση απ όλους. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, στον αιώνα τον άπαντα. Παρά μόνο αν προκύψει (απεύχομαι) κάποιο τετελεσμένο.
Η διαχειριστική γραφειοκρατία που αντικαθιστά (υποκαθιστά) τη λειτουργία της Αρχής που χρειάζεται ο τρόπος, μόνο να διεκπεραιώνει γνωρίζει, ούτε να αποφασίζει, ούτε να σχεδιάζει, ούτε να χαράζει πορείες
Το όραμα συνεπάγεται ευθύνη. Η ηγεσία επίσης. Ευθύνη δεν είναι να υπογράφεις χαρτιά και να φτιάχνεις χιλιάδες νόμους για να σβήνεις τα ίχνη και τα ανομήματα σου, ούτε να μπουρδουκλώνεις τους επόμενους. Ηγεσία θα πει βάζω πορεία για ένα στόχο. Τα υπόλοιπα είναι τρίχες
Σήμερα η Ελλάδα δε μπορεί να φτιάξει ηγέτες, μονάχα αχυράνθρωπους. Το σύστημα είναι δομημένο έτσι, ώστε να λειτουργεί με αυτόματο πιλότο. Γι αυτό και οι εναλλαγές προσώπων και κομματικών μηχανισμών δε σημαίνουν τίποτα απολύτως. Το μάρκετινγκ και η επικοινωνία, έχουν αντικαταστήσει την ουσία του πράγματος. Τις ανάγκες για πραγματική αλλαγή σε κάθε επίπεδο
Να περιμένουμε λοιπόν ένα Μεσσία? Πόσο γελοία σκέψη
Και η μοναδική που έμεινε ταυτόχρονα....

Η επόμενη πενταετία στην Ελλάδα

Έχω καιρό να γράψω γιατί πραγματικά αισθάνομαι τη ματαιότητα των διαπιστώσεων μου
Ματαιότητα και μονοτονία ταυτόχρονα. Όλα τριγύρω μοιάζουν να καταρρέουν υπό το βάρος της ανάγκης για αλλαγή
Μια αλλαγή όμως, που δυστυχώς για εμάς, δεν προέκυψε ως μηχανισμός εξέλιξης, αλλά ως αδιέξοδο που ζητεί διευθέτηση. Και γι αυτό δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε θετικά
Πολλοί από εμάς, ελπίζουμε και ταλαιπωρούμαστε, ότι τελικά είτε έτσι, είτε αλλιώς, η αλλαγή θα επέλθει και αναγκαστικά κάποια πράγματα θα μεταβληθούν. Κάποιες νοοτροπίες θα πρέπει να μπουν σε νέα στεγανά, κάποια πρόοδος οφείλει να προκύψει. Είτε το θέλουμε, είτε όχι
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα
Διάβασα ένα μικρό βιβλιαράκι του Εσέλ, το οποίο μου πρότεινε μια φίλη, με έναν ωραιότατο τίτλο. "Αγανακτήστε" λέγεται.
Διαπίστωσα ότι πηγή της "αγανάκτησης", δηλαδή της δύναμης που θα μας ωθήσει να απαιτήσουμε επιστροφή στις αξίες για μια δικαιότερη κοινωνία, δε μπορεί παρά να είναι η δική μας πίστη σε αυτές τις αρχές. Η πίστη μας ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι καλό. Η πίστη μας ότι γνωρίζουμε ποιά είναι τα καλύτερα. Η πίστη μας ότι αξίζουμε το ωραιότερο που μπορούμε να έχουμε. Η πίστη μας ότι θέλουμε να χτίσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Η πίστη μας ότι η πρόοδος είναι καλό πράγμα και όχι απειλή.
Οι πολιτικοί, οφείλουν να αφουγκράζονται τις ανάγκες της κοινωνίας και -έστω μερικώς- να τις υιοθετούν, να τις εντάσσουν μέσα στο δικαιϊκό σύστημα μιας χώρας, να δρομολογούν την πρακτική έκφραση τους μέσα από προτάσεις, από ρυθμίσεις. Όλα αυτά τα προκαλεί η αμφίδρομη επικοινωνία.
Παρατηρώ τα φαινόμενα, από τη μεριά των πολιτικών και σκέφτομαι τον Πάγκαλο που γιαουρτώθηκε στα Καλύβια. Το ίδιο γιαούρτι δοκίμασε και ο Αλαβάνος. Ίσως αναρωτιούνται τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτοί τόσα χρόνια εξυπηρετήσεις κάνουν. Είναι εξυπνότεροι απ όσο νομίζουμε, ωστόσο η πελατεία τους άλλαξε. Η απέχει πλέον από τις γνώριμες διεκδικήσεις. Η απλά αλλάξανε οι εποχές, και you can't teach an old dog, new tricks, που λένε οι Αγγλοι
Παρατηρώ τα φαινόμενα από τη μεριά των ψηφοφόρων, των πολιτών. Το κύμα οργής ξεκίνησε από τότε που ανακοινώθηκαν περικοπές στους μισθούς, ανάγκες για περιστολής του κράτους. Από τότε που τα δάνεια στέρεψαν, από τις τράπεζες. Δηλαδή μέχρι τότε ήταν όλα καλώς καμωμένα? Ήμασταν ευχαριστημένοι? Τι ζητούσαμε εμείς από τους πολιτικούς μας, ποιές ήταν οι ανάγκες μας? Η μήπως τώρα, ακούγονται μονάχα οι φωνές των πληβείων, γιατί εμείς μουγκαθήκαμε? Πότε όμως πραγματικά διεκδικήσαμε? Πότε πραγματικά ασχοληθήκαμε με το χθές, το σήμερα και το άυριο? Το μέλλον των παιδιών μας, δηλαδή της επόμενης γενιάς?
Πότε αντιληφθήκαμε το "ρεύμα της ιστορίας" που λέει ο παππούς Εσέλ?
Δυστυχώς σε αυτή την υπόθεση και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνη. Τραγική ευθύνη
Δυστυχώς επίσης εμείς όλοι, οι απλοί άνθρωποι, παραείμαστε βολεμένοι και εγωϊστές, στον ταπεινό μας μικρόκοσμο, για να κοιτάξουμε ψηλά, να ζητήσουμε περισσότερα, καλύτερα, ομορφότερα.
Η απλώς είμαστε αδαείς. Φοβισμένοι, αδιάφοροι, αμόρφωτοι. Ίσως γιατί έτσι επέλεξαν κάποιοι άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς, κάποτε. Και ποιό είναι το αποτέλεσμα σήμερα?
Ότι δεν καταλαβαίνουμε, ότι εθελοτυφλούμε, ότι ακούμε τις φωνές που μας θέλουν υποτελείς και μονοδιάστατους, μικρούς και ανίσχυρους, χωρίς "αγανάκτηση" προς τα εκεί που θα πιάσει τόπο
Θυμώνουμε σα μικρά παιδάκια, που μας παίρνουν την καραμέλα, αλλά δε θέλουμε να καταλάβουμε ότι οι δικές μας καραμέλες, δε φυτρώνουν στα δέντρα, προκύπτουν από ένα μηχανισμό που ανακυκλώνει το χρήμα. Που παίρνει από την τσέπη του διπλανού μας, για να δώσει σε εμάς.
Άδικο δεν είναι? Είναι και παραείναι
Πότε όμως ενδιαφερθήκαμε για το διπλανό, ώστε να το προσέξουμε? Εμείς μια ζωή φαντασμένα παγώνια, ενδιαφερόμασταν για την "προνομιακή" μας σχέση με την εξουσία. Το μέσον, το διαμεσολαβητή, τον γνωστό, το φίλο, που θα μας βοηθήσει να παρακάμψουμε την ουρά. Να βγούμε από πάνω. Τόσο στο επάγγελμα μας, όσο και στην καθημερινότητα
Στο σούπερμάρκετ θα σε σπρώξει, στο δρόμο θα σου κορνάρει, στα ρέστα θα σε κλέψει
Όλα αυτά λοιπόν, δείχνουν φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης, καχυποψία και κομπλεξικά σύνδρομα, μιας χώρας που δε θέλει να μιλήσει ανοιχτά για τα προβλήματα της. Προτιμά να τα κρύβει κάτω από το χαλάκι
Και ευθύς μόλις το χαλάκι μας το τραβήξουν, υστερία μας πιάνει και κάνουμε πως δε βλέπουμε
Τι περιμένω εγώ για τα επόμενα 5 χρόνια στην Ελλάδα λοιπόν?
Ότι θα μειωθεί το εισόδημα μας, γύρω στο 30-40% ακόμα. Μισθοί που δεν αυξάνονται, μειώνονται λόγω του πληθωρισμού που προκαλείται από τις ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα. Που είναι εισαγόμενα, βλέπε πετρέλαιο. Εμείς βλέπετε, με τόσο ήλιο, δε φροντίσαμε (στρατηγικά) να μειώσουμε την εξάρτηση μας από τις εισαγωγές, γιατί είναι εύκολος τρόπος να φορολογούμε την κατανάλωση, αντί να εισπράττουμε από τις αποδόσεις της επένδυσης. Φοβικά σύνδρομα κι εκεί. Έτσι μας έμαθαν
Τι άλλο περιμένω? Βία και αγανάκτηση, φόβο ανασφάλεια και αδιέξοδα. Αυτά που θα μας καλλιεργήσουν ξανά οι επιτήδειοι. Δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει στη δική μας αδυναμία να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Να απαιτήσουμε. Να σηκώσουμε κεφάλι. Εξ ορισμού, "αυτοί ξέρουν", "δική τους δουλειά να αλλάξουν τα κακώς κείμενα". Προς Θεού! Όχι δική μας! Αλίμονο!
Θέλω να σταματήσω εδώ, δεν έχει νόημα να επεκταθώ, κάποια θέματα είναι αυτονόητα. Είναι απλά και εύκολα να τα σκεφτείς. Στο χέρι του καθένα
Η Κλαίρη μου λέει να μην έχω προσδοκίες, εγώ επιμένω να έχω. Ίσως δεν θα πρεπε. Θα απέφευγα τις απογοητεύσεις. Θα γινόμουν ρεαλιστής
Φοβάμαι ότι τελικά η συνείδηση του αληθινού γίγνεσθαι, θα ξεβολέψει και εμένα
Και τότε, θα πρέπει να εφεύρω "νέους βαρβάρους" για τα προβλήματα μου
Αξίζει να δοκιμάσω? Περίεργος είμαι. Αρχίζοντας από σήμερα....

Το συμπέρασμα του πρωτάρη (μέρος 2)

Συνέχεια από - 1

Και μετά την απελπισία… αγανάκτηση!

Μα αφού τα είχα κάνει όλα όπως έλεγαν οι οδηγίες! Και το αποσταγμένο νεράκι τους, και το καθαρό βαμβακερό πανάκι τους, και την τριήμερη φροντίδα τους. Και το περιβάλλον σταθερής θερμοκρασίας. Μέχρι που τα ξεμάτιασε και η πεθερά μου! Αυτά τα καημένα, και το κουτί τους αγκαλιά. Να φύγει το κακό το μάτι, η φαρμακογλωσσιά και η κατάρα. Γιατί δε μπορεί. Κάποιος στη γειτονιά με είδε που κρατούσα καμαρωτά κάποιο σπέσιαλ και με ζήλεψε. Δεν εξηγείται αλλιώς το δράμα μου. Κι ακόμα δεν είχε τελειώσει η φρίκη…

Ένα πρωινό ανακάλυψα χνούδι σε κάποια στικς. Το περίφημο plume. Αποτέλεσμα δηλαδή της υπερβολικής υγρασίας στον υγραντήρα. Ήταν πλέον τελεσίδικο. Κάτι είχε πάει στραβά και αυτό το «στραβά», στράβωνε και τη διάθεση μου, όλο και περισσότερο. Ξαφνικά από ανέμελος και αφισιονάδο, έγινα αγχώδης και μανιαμούνιας. Κάθε λίγο και λιγάκι ανοιγόκλεινα το κουτί, έλεγχα ένα - ένα τα πούρα μου, τα καθάριζα, τα στέγνωνα και τα μύριζα. Τα κοιτούσα στο φως της λάμπας, στο φως μιας άλλη λάμπας πιο δυνατής, στο φως μιας λάμπας φθορισμού, στο φως του ήλιου….στο φως το αληθινό όμως, ακόμα δεν είχα εξετάσει την κατάσταση μου. Και την ώρα που ετοιμαζόμουν να τα πετάξω όλα, όλα μαζί, με το κλασσικό «αει σιχτήρι αδερφέ μου», ένα πουλάκι μου σφύριξε το απλούστατο: Το υγρόμετρο σου είναι κουκουρούκου. Κάνε το τεστ του αλατιού.

Η σχέση μου με το αλάτι είναι μακριά και αλμυρή. Μου αρέσει το φαγητό μου αλατισμένο και οι γυναίκες ανάλατες. Το κορίτσι μου ευτυχώς δεν έχει σχέση με αλάτια. Κάνει πάντοτε ντουζάκι όταν βγαίνει από τη θάλασσα και δε λυσσάω μαζί της. Λυσσάω με την άγνοια μου, που σχεδόν κατέστρεψε μια καλή παρτίδα καπνά. Πάμε παρακάτω…

Βάζοντας το όργανο του διαβόλου στη σακούλα, παρέα με 2-3 κουταλιές αλάτι και μερικές σταγόνες νεράκι, όπως με συμβούλεψαν οι σεφ και οι μάγειροι της γευσιγνωσίας, ανακάλυψα ότι ήμουν στο +10 και βάλε. Όταν δηλαδή έβλεπα 70% υγρασία, στην πραγματικότητα είχα 80%. Τι βλάκας! Ούτε ο κέδρος έφταιγε, ούτε η γωνία κλίσης των πούρων μέσα στον υγραντήρα, ούτε η τιμή τους, ούτε η γκαντεμιά μου, ούτε η κακιά αύρα του γείτονα. Μ ένα κατσαβιδάκι το ρύθμισα στη σωστή ένδειξη και από τότε ηρέμησα. Βρήκα το χαμόγελο μου. Την ανάσα μου και το κέφι για ζωή. Και για ώρες χαλάρωσης και απόλαυσης, κουβέντας και φιλοσοφίας, παρέα με το γαλάζιο καπνό.

Που κατέληξα μετά απ’ όλα αυτά;

Καλύτερα να μην έχεις υγραντήρα. Θα μου πείτε. Δίκιο θα ‘χετε

Να παρατήσω το άθλημα γιατί είμαι στραβόγιαννο. Θα συνεχίσετε. Πώς να σας αδικήσω?

 Να ψωνίζω από αξιόπιστα καταστήματα και καπνοπωλεία. Μα είναι τόσο προφανές. Θα συμφωνήσω

Όμως εγώ διαπίστωσα κάτι απλούστερο. Πως όταν ασχολείσαι με το περιτύλιγμα, χάνεις την ουσία. Και η ουσία είναι αυτή που μετράει, είτε αφορά καπνά, είτε σημαντικότερα θέματα.

Ας το γιορτάσω λοιπόν, με ένα φρέσκο Montecristo n.2 που μου προτείνει ο φίλος μου ο Λεωνίδας.

Στην υγειά σας!

Το συμπέρασμα του πρωτάρη (μέρος 1)

Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισα ότι τα πούρα μου αρέσουν.

Δεν είχα προλάβει να καπνίσω τόσα πολλά ώστε να σχηματίσω άποψη και εμπεριστατωμένη γνώμη, ωστόσο κάτι με τραβούσε σε αυτά. Όχι, δε με τράβηξαν επειδή ήταν μακριά και χοντρά, αλλά γιατί στη θέα τους αντίκριζα ένα καινούργιο ζαχαρωτό, με εξωτικές μυρωδιές και γεύσεις, που με προσκαλούσε να το δοκιμάσω επειγόντως. Και δοκίμασα μερικά, άλλοτε πίνοντας τον αγαπημένο μου διπλό cappuccino, άλλοτε ένα ταπεινό φραπεδάκι και τελικά συνοδεύοντας τα καινούργια μου ζαχαρωτά με ένα σκωτσέζικο μαλτ ουίσκι. Και το ευχαριστήθηκα.

Κάπου εκεί χρειάστηκε να επέμβει το κορίτσι μου, γιατί όσα πούρα αγόραζα, τα «πετούσα» σ’ ένα κουτί μέσα στο σκρίνιο μας, που αγνοούσα ότι το προόριζε για να κρατάει τα τσιμπιδάκια, τα κοκαλάκια και όλα τα γυναικεία –άκια της. Και η επέμβαση της ήταν τόσο… δυναμική, που ένα βράδυ αναγκάστηκα να πάρω αγκαλιά μερικά ρομπούστος, δυο-τρεις καλές κορώνες, ένα λανσέρο (που αναγκαστικά ξεμύτιζε περισσότερο από το σωρό) και μια συλλογή μη κουβανέζικων στικς, και να προσπαθήσω να τα ξεκουράσω σε κάποιο ασφαλέστερο –για την υγεία μου- χώρο.

Μάταια όμως. Πουθενά δεν υπήρχε τρόπος να τα νοιώθω ασφαλή και να αισθάνονται κι αυτά ότι τα προσέχω. Μα τι τάπερ σκέφτηκα, μα τι βάζα, μα τι συρτάρια και ντουλάπια ονειρεύτηκα. Μέχρι και σε σακούλα μου είπαν να τα βάλω, μέσα στο ψυγείο, όπου - ευτυχώς εγκαίρως - συνειδητοποίησα ότι αν το κορίτσι μου τα περάσει για λουκάνικα Φρανκφούρτης, η σχέση μας θα περάσει μεγάλη κρίση ταυτότητας. Και όχι μόνο! Έτσι σκέφτηκα να αγοράσω ένα μικρό υγραντήρα (humidor) για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και τα πούρα μου σε τέλεια κατάσταση.

Τότε ανακάλυψα ένα καινούργιο κόσμο, αυτόν των αξεσουάρ, που πάει χεράκι - χεράκι με τον άλλο.  Άβυσσος!  Χάος!  Απεραντοσύνη! Αιωνιότητα! Χαμός με μία λέξη! Κι άντε να είσαι υποψιασμένος για το τι θα συναντήσεις στα αξεσουάρ. Αν όμως δεν είσαι; Από πού ξεκινάς; Η καλύτερη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να παραδεχτείς εκ των προτέρων ότι θα κάνεις χοντρό λάθος, να το πληρώσεις, και να συνεχίσεις τη ζωή σου με αυτό, μέχρι να κάνεις το επόμενο.

Αγόρασα λοιπόν ένα ωραιότατο ιταλικό μαύρο κουτί που μοσχοβόλαγε κέδρο. Μέχρι εδώ καλά. Ξεφύλλισα και τις οδηγίες, έκανα ότι μπορούσα να  ρυθμίσω την υγρασία στο (ιδανικό) 70%, και… τζίφος! Τέτοια διακύμανση ατμόσφαιρας σε κλειστό χώρο, δεν έχει δει φαντάζομαι, ούτε ο ισόβια φυλακισμένος στη Σουμάτρα. Και λίγα λέω… Τη Δευτέρα πηγαίναμε στο 80%, την Τρίτη πέφταμε λιγάκι και την Τετάρτη περισσότερο. Τις Πέμπτες που ο μήνας ήταν μονός, είχαμε τροπικό κλίμα, ενώ τις άλλες που ο μήνας ήταν ζυγός, είχαμε σάουνα. Τη δε Παρασκευή (των νηστειών) άνοιγα το καπάκι να αναπνεύσουμε. Και αναπνέαμε καλά, για να καπνίσουμε το Σαββατοκύριακο.

Τι να καπνίσουμε όμως? Με το που χούφτωνα τα ρομπούστο, δάκρυ κορόμηλο η υγρασία να κυλά, στα ελαιώδη wrapper. Με το που πλησίαζα τις κορώνες, ομίχλη και συννεφιά να στέκεται στις τριπλές κάπες. Απελπισία…. (συνεχίζεται)

Δε φταίνε οι μισθοί για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα

Αυτή η πρόταση, είναι μια σκληρή πραγματικότητα για τη χώρα μας, και μια μεγάλη αλήθεια, μέσα στον κυκεώνα της παραπληροφόρησης που βιώνουμε καθημερινά
Έρχεται φυσικά, από μια σοβαρή επιστημονική μελέτη, που κάθε χρόνο δημοσιεύει η ΓΣΕΕ στην ιστοσελίδα της και χτες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή".
Εδώ θα βρείτε το άρθρο για να το διαβάσετε: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_02/03/2011_381055
πράγμα που κατά τη γνώμη μου αξίζει να κάνετε όλοι, για να γνωρίζουμε την πραγματικότητα, σε σχέση με όσα γίνονται.
Στη μελέτη αυτή, με λίγα λόγια, αποδεικνύεται ότι από το 1995 έως το 2009, το κόστος εργασίας δεν έχει  συντελέσει αρνητικά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Αντιθέτως, η συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ δραχμής και ευρώ (340,75 δραχμές θυμίζω) ήταν η αφορμή που το κόστος των αγαθών στην Ελλάδα εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη, καθιστώντας τη χώρα δέσμια του υψηλού ποσοστού κέρδους που καρπώθηκαν (και καρπώνονται μέχρι σήμερα φυσικά) οι έμποροι, βιοτέχνες, βιομήχανοι, μεταπράτες, καταστηματάρχες, μεσάζοντες κλπ παράγοντες, και άρα τελικά, οδήγησε σε πτώση της ανταγωνιστικής θέσης μας, σε σχέση με τους εταίρους μας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, γιατί είναι απλά
Τι σημαίνει κόστος εργασίας? Σημαίνει τι ποσοστό, ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος, καταλαμβάνει το κόστος που πληρώνει ο παραγωγός, για τον συντελεστή εργασία. Δηλαδή χοντρικά, για μισθούς, ημερομίσθια, ασφαλιστικές εισφορές, συνταξιοδοτικά προγράμματα, εκπαίδευση προσωπικού, μετακινήσεις και ότι τελοσπάντων συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία αυτή. Άρα τελικά, στα 10 ευρώ που κοστίζει για παράδειγμα ένα κουτί γλυκά, πόσα από τα 10 ευρώ θα πάνε στον ζαχαροπλάστη, στον πακετά, στον συσκευαστή, στον οδηγό που θα πάει τα γλυκά από το εργαστήριο στο πρατήριο, στον υπάλληλο που θα τα πουλήσει στον τελικό καταναλωτή.
Είναι ευνόητο, ότι όσο αυξάνεται το κόστος παραγωγής, ένα κομμάτι του οποίου είναι και η εργασία, τόσο αυξάνεται και η τελική τιμή του προϊόντος που αγοράζει ο καταναλωτής.
Η μελέτη λοιπόν που παρουσίασα νωρίτερα, θέλει να μας πει ότι το κομμάτι του κόστους που αφορά την εργασία, ΔΕΝ έχει επιβαρύνει το τελικό κόστος, όσο νομίζουμε. Αντιθέτως παραμένει σταθερά χαμηλό σε σχέση με τους μισθούς και τα εργατικά κόστη στην Ευρώπη.
Υπάρχει λοιπόν ένας μύθος, που δυστυχώς αποτελεί την αιχμή του δόρατος, για όλες τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου, τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως για αυτούς εδώ που μας κυβερνούν τώρα, ότι η εργασία στην Ελλάδα είναι ακριβή και εξαιτίας της δε μπορεί να υπάρξει μείωση των γενικών τιμών. Η  κάποια συγκράτηση τους. Και όλοι ξέρουν, ότι σήμερα, γίνεται προσπάθεια να περικοπούν περαιτέρω τα εργατικά κόστη, ώστε η Ελλάδα να γίνει πιο φτηνή.
Παρότι το μεγάλο δίκιο, η μεγάλη αλήθεια, είναι ότι με τέτοιες τιμές και τέτοια κόστη, δεν πάμε πουθενά σαν κράτος, γιατί πραγματικά είμαστε πολύ ακριβοί, σε σχέση με το τι πραγματικά παράγουμε, τι καταναλώνουμε, και άρα δε μπορούμε να βγάλουμε κέρδη από τις εξαγωγές μας και να πουλάμε σε καλές τιμές στα Ευρωπαϊκά μαγαζιά, οι επιτήδειοι κατηγορούν το κόστος εργασίας ως μεγάλο φταίχτη
Προσοχή!! Να κάνουμε ένα διαχωρισμό!!
Άλλο πράγμα το κόστος του δημοσίου τομέα, όπου η μισθοδοσία, είναι ένα αγκάθι, και το μπάχαλο ανεκδιήγητο. Άλλο πράγμα είναι η βιομηχανία και η παραγωγή, για την οποία μιλάμε τώρα.
Το δημόσιο είναι κάτι άλλο. Το έχουμε ξανασυζητήσει. Είναι το μαγαζί του κράτους. Η κυβέρνηση ο επιχειρηματίας. Και η κυβέρνηση αποφασίζει για τους υπαλλήλους της, πως θα τους διαχειριστεί. Το κόστος του δημοσίου, μέρος του οποίου είναι και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, είναι το αίτιο της συσσώρευσης του δημόσιου χρέους. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Επιστρέφω στην ανταγωνιστικότητα. Τι θα πει ανταγωνιστικότητα? Μα είναι απλό. Έχεις στο ράφι ένα Ελληνικό λάδι και ένα Ιταλικό. Το πρώτο κάνει 5 ευρώ, και το δεύτερο 8 ευρώ. Ποιο θα αγοράσεις?
Άρα ουσιαστικά ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας συνολικά, σημαίνει, το πόσο περισσότερο θα προτιμούν τα προϊόντα της, σε σχέση με τα προϊόντα μιας άλλης οικονομίας. Όπου προϊόντα βάλτε ότι θέλετε, από τα καταναλωτικά, τα βιομηχανικά, τις υπηρεσίες, την επιχειρηματικότητα, τις τιμές των σπιτιών, ότι αποτελεί το ΑΕΠ μιας χώρας δηλαδή. Ότι παράγεται στην Ελλάδα.
Με λίγα λόγια, το κόστος παραγωγής, είναι το βασικό στοιχείο που επηρεάζει τις τιμές, και άρα τη θέση του κάθε προϊόντος (και άρα της κάθε χώρας) στο Ευρωπαϊκό σούπερ μάρκετ.
Έλα όμως που δε φταίνε οι εργατικοί μισθοί, αλλά τα υπερκέρδη των παραγωγών.
Αυτό το τεράστιο σκάνδαλο που όλοι βιώσαμε μεταβαίνοντας από τη δραχμή στο Ευρώ, όταν εν μία νυκτί, το ψωμί από 100 δραχμές η φρατζόλα, έγινε 1 ευρώ (δηλαδή 340,75 δραχμές). Ενώ οι μισθοί μας μεταφράστηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή οι 175.000 δραχμές που έπαιρνα το 2001, έγιναν 547 ευρώ περίπου, δηλαδή ακριβώς ο βασικός μισθός της εποχής.
Αντιλαμβάνεστε, ότι, με το καλημέρα, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών παρέμεινε ίδια, ενώ το κόστος αγοράς  των προϊόντων τριπλασιάστηκε στην καλύτερη. Και ενώ στον παραγωγό, κόστιζε το ίδιο να πληρώνει τους εργάτες του, αυτός ξαφνικά κέρδιζε πολλά παραπάνω. Εύκολο να το καταλάβουμε επίσης, ότι ξαφνικά, και το κόστος των εξαγωγών μας αυξήθηκε πολύ. Γίναμε περισσότερο ακριβοί.
Όλα αυτά δεν ήταν πρόβλημα, όταν η οικονομία μας βρισκόταν στην εποχή των παχιών αγελάδων, και όταν τα δάνεια έρεαν άφθονα. Σήμερα όμως που βρισκόμαστε σε κρίση, οφείλουμε να γνωρίζουμε τα πραγματικά αίτια και να αναζητούμε τις κατάλληλες λύσεις
Άλλοθι λοιπόν, για τις περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ότι το κόστος εργασίας ευθύνεται για την πτώση της ανταγωνιστικότητας. Όσο και να λένε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι, και να θέλουν να μας πείσουν γι αυτό η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα κόστη τα μεγαλώνει η ακόρεστη λαιμαργία τους για πλουτισμό.Η απέλπιδα προσπάθεια τους να συνεχίζουν να κονομάνε, επειδή έτσι γουστάρουν. Το μίσος τους για οτιδήποτε έχει να κάνει με ορθή επιχειρηματική σκέψη, οργάνωση και προγραμματισμό
Γιατί στην Ελλάδα έχουμε εφεύρει την οικονομία της αρπαχτής, με σαθρά θεμέλια, και δανεικά εργαλεία. Δυστυχώς. Και πάντα με την πρώτη αφορμή, ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς που φταίνε λιγότερο. Κλασσικά πράγματα δε νομίζετε?
Δείτε γύρω σας την κατάσταση. Όλοι αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο, απολύουν τους εργαζόμενους, και δε μειώνουν απλά τις τιμές τους. Δεν περιορίζουν τα τεράστια περιθώρια κέρδους (σίγουρα δεν υπάρχουν σε κάθε προϊόν, αλλά για παράδειγμα στα τραπεζικά καταθετικά προϊόντα, μιλάμε για τεράστια σκάνδαλα) και δεν οργανώνονται χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και τη διοικητική επιστήμη για να βελτιώσουν τα λειτουργικά τους κόστη.
Διάβαζα χτες στο reporter.gr την ιστορία του σερβιτόρου από το κολωνάκι, που σέρβιρε τον καφέ στα 3,40 ευρώ, ενώ τον ίδιο καφέ τον έπινε σαν πελάτης, στο Μπουρνάζι με 5 ευρώ. Και ρώτησε το συνάδελφο του "βρε αδερφέ στο κολωνάκι το δίνουμε φτηνότερα" για να του αποκριθεί ο άλλος "this is Bournazi!!!!Τι κολωνάκι και κουραφέξαλα μου λες"
Και για να τελειώσω κάπου εδώ, η ανταγωνιστικότητα δεν είναι πρωταρχικό μέλημα του κράτους. Το κράτος μόνο ρυθμιστικό ρόλο πρέπει να έχει στις αγορές, και να επεμβαίνει όπου εμφανίζεται εκτροχιασμός που βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Το κράτος, όταν όφειλε να παρέμβει για να προστατεύσει το εισόδημα του εργαζόμενου και να ελέγξει την αγορά, δεν το έπραξε. Ούτε και σήμερα πρακτικά μπορεί να παρέμβει, υπέρ των αδύνατων και των απλών πολιτών. Γι αυτό παλεύει να δημιουργήσει κοινωνικά προγράμματα για τους ανέργους και να φτιάξει επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι, βάζει τρικλοποδιά και στις αγορές, με την υπέρμετρη φορολόγηση, που όπως έχουμε δει σε άλλα κείμενα, είναι το μέσον για να αντλήσει χρήματα υπέρ της διαιώνισης του δημόσιου τομέα, και της εξυπηρέτησης των υπέρογκων δανείων που έχει λάβει κατά το παρελθόν και συνεχίζει να λαβαίνει.
Αν θέλουν λοιπόν, να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστικότερη, οφείλουν να απελευθερώσουν τις αγορές, την κατανάλωση και την επιχειρηματικότητα, να προωθήσουν τις εξαγωγές και την επέκταση στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, και να σταματήσουν να στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη σε παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας.
Πόσο απλό είναι, για παράδειγμα φέτος, να μειώσει το κόστος της φορολογίας των πρώτων υλών, στον τουρισμό, συμφωνώντας με τους πράκτορες σε μπαράζ προσφορών, ώστε να δημιουργηθεί ρεύμα προς τη φτηνή Ελλάδα, και να έχουμε τεράστια κέρδη στον κλάδο? Με τον απαραίτητο έλεγχο φυσικά και πλαφόν σε τιμές ανά περιοχή. Δεν είναι δυνατόν να κάνει το δωμάτιο 120 ευρώ στο Ναύπλιο χειμωνιάτικα! Και να είναι άδεια τα μισά ξενοδοχεία!!
Αλλά εκτός από την άρση της υπερβολικής φορολογίας, είναι απαραίτητο να πειστεί ο επιχειρηματίας, ότι απέναντι του βρίσκεται μια έντιμη και σοβαρή κυβέρνηση που θέλει να τον βοηθήσει πραγματικά, σε βάθος χρόνου. Και να μειώσει και ο ίδιος τα κέρδη του, προστατεύοντας τους εργαζόμενους του, και ει δυνατόν να προσλάβει και άλλους με ευέλικτες μεθόδους.
Διάθεση θέλει, εκτός από γνώση. Και φιλότιμο
Αν όχι με το καλό, τότε με το κακό, για να παραδειγματίζονται όλοι...