Χρεοκοπημένος είναι ο τρόπος σκέψης μας και μόνο

Ναι βρισκόμαστε σε απελπιστική κατάσταση, έχοντας χρεοκοπήσει τα δημόσια οικονομικά μας, από καιρό.
Ναι βρισκόμαστε σε γενικότερη παγκόσμια κρίση κεφαλαίων με καθημερινές ανακατατάξεις.
Το πρόβλημα της Ελλάδας όμως, δεν το αγγίζει τίποτα από τα παραπάνω, διότι είναι κοινωνικό φαινόμενο πρώτα και μετά οικονομικό
Η αδιαφορία και η γαϊδουριά του Έλληνα, είναι παγκόσμιας εμβέλειας παθογένειες, και σε καμιά περίπτωση δε συμβαδίζουν με την πολιτιστική μας κληρονομιά, την οποία επικαλούμαστε, όποτε μας πιάνουν τα κόμπλεξ κατωτερότητας
Να μιλήσω για τη χτεσινή παν-αττική απεργία, που παρέλυσε το κέντρο της Αθήνας από τις 11 το πρωί, μέχρι τις 8 το βράδυ?
Να μιλήσω για τις γεμάτες καφετέριες, λόγω αυτών των απεργιακών κινητοποιήσεων? Η των επόμενων?
Να μιλήσω για την πραγματική καθημερινότητα τριγύρω μου, που διαπιστώνω κάθετη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου, ενώ τα μισά μαγαζιά στην περιοχή μου έχουν βάλει λουκέτο?
Κι όμως ο Έλληνας, μια από τα ίδια, χαμπάρι δεν παίρνει από τέτοια
Ποια ήταν η αντίδραση του Έλληνα στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση? Η αποχή!
Δηλαδή η αδιαφορία, η παθητική στάση, και η φραπεδιά του αγκαλιά, μαζί με κουτσομπολιά, μικροκαθημερινότητα, εγωπάθεια και προσωπολατρεία, άγνοια μαζί με ωχαδερφισμό, μυξοκακομοιριά και μιζέρια, κακία και ζήλια, κόμπλεξ και αντίδραση σε ότι περιορίζει "την πάρτη του" και τον οικογενειακό μικρόκοσμο του
Ποια είναι η αντίδραση του Έλληνα απέναντι στις επαπειλούμενες αλλαγές λόγω Μνημονίου? Οι απεργίες, οι πορείες, η αντίδραση στα λόγια και η καφετέρια "για να ξεσκάσουμε"
Δε θα σχολιάσω ότι οι μέχρι πρότινος βολεμένοι κομματικά προερχόμενοι εργατοπατέρες, έχουν μεταβληθεί σε πασιονάριες, αποδεικνύοντας τη γελοιότητα τους
Δε θα σχολιάσω, τη διαστρεβλωμένη προβολή της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ που δημιουργεί πλήθη φοβισμένων και ελλιπώς πληροφορημένων ανθρώπων, που αγωνιούν για το αύριο τους
Τα έχουμε πει αυτά, πολλές φορές
Αυτό που με εξοργίζει προσωπικά, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η νοοτροπία που δεν αλλάζει. Ο τρόπος σκέψης και οι συνήθειες μας.
Εφόσον διαπιστώσαμε το μέγεθος του προβλήματος, δεν κάνουμε τίποτα για να το αντιμετωπίσουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Και αντί αυτού, τα βάφουμε μαύρα "επειδή όλοι το λένε αυτό" και αναπαράγουμε ένα αλλοπρόσαλλο αρνητικό κλίμα, χωρίς επεξεργασία
Αυτά τα παραπάνω, είναι παράγωγα προϊόντα, ενός τρόπου σκέψης και μιας νοοτροπίας, που εδώ και πολλά χρόνια επικρατεί στη χώρα μας. Και το ξέρουμε όλοι
Ένα έθνος δημοσίων υπαλλήλων, που περιμένει απαθέστατο το "μοιραίο", την ώρα που έχει αναθέσει την τύχη του σε διαφόρων ειδών, έμμισθους και μη, αντιπροσώπους
Όταν ζεις και ενεργείς, δι' αντιπροσώπου, τότε δε μπορείς να περιμένεις και πολλά. Και σίγουρα δε μπορείς να αντιδράσεις εσύ ο ίδιος σε ζητήματα που σε επηρεάζουν άμεσα και σε καθηλώνουν σε απραξία
Πως να αντιδράσει ο δημόσιος υπάλληλος στην περικοπή του μισθού του? Πως να αντιδράσει ο συμβασιούχος στην απόλυση του? Πως να αντιδράσουμε όλοι μας, απέναντι στον πληθωρισμό, που κάθε χρόνο μειώνει το εισόδημα μας, κατά τουλάχιστον 5% (50 ευρώ στο 1000άρικο με λίγα λόγια)?
Αυτά αναρωτιούνται όσοι διαθέτουν αυτό το χρεοκοπημένο τρόπο σκέψης, χωρίς να φταίνε απαραίτητα οι ίδιοι, που τον κληρονομήσανε από τους προηγούμενους, "που ήξεραν το νόημα" και "είχαν το ελιξήριο της αιώνιας βόλεψης και τους ραχατιλικιού". Φταίνε όμως που αρκέστηκαν σε αυτό. Φταίμε που το συνεχίσαμε "γιατί δεν ενοχλούσε μωρ' αδερφάκι μου"
Και κάνουμε και το σταυρό μας, να μας γλυτώσει η Παναγία, μεγάλη η χάρη της
Αυτά -ας το πάρουμε απόφαση- τελειώσανε, δια της βίας
Καιρός είναι να αλλάξουμε κι εμείς νοοτροπία και να προσπαθήσουμε, όσο γίνεται, να θωρακιστούμε απέναντι στις εξελίξεις
Πως θα γίνει αυτό?
Με την επένδυση στην ατομική εξέλιξη του καθενός, την έμφαση στην ποιότητα και την ευελιξία, την σφαιρική και διαρκή ενημέρωση, την προσπάθεια για περιορισμό των "αντιπροσώπων" που κανονίζουν για εμάς, την εμπιστοσύνη στην καινοτομία και τις νέες αντιλήψεις και πάνω απ όλα με αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητες μας
Αυτά φυσικά προϋποθέτουν ένα ελάχιστο επίπεδο αυτογνωσίας και αντίληψης για το περιβάλλον
Και προφανώς απαιτούν, ένα ελάχιστο δείγμα υπευθυνότητας απέναντι στις καταστάσεις
Ο προστατευτισμός από την οικογένεια, και το κράτος, είναι βαρίδια που καθυστερούν την προσαρμογή του ανθρώπου σε ένα κόσμο που αλλάζει καθημερινά και λειτουργεί σε κλίμακες μεγάλων διαστάσεων
Ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης, όσο προλαβαίνουμε.
Αντί για την καφετέρια, μπορούμε να γραφτούμε σε ένα φροντιστήριο Αγγλικών, ώστε αν χρειαστεί να μεταναστεύσουμε στο εξωτερικό, να μπορούμε να συνεννοηθούμε στα βασικά....

7 Δεκέμβρίου 2008 - 6 Μαϊου 2010

http://capobomba.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

Βρίσκομαι ξανά στην ίδια θέση μουδιασμένος, όπως όλοι μας

Τότε είχα γράψει "Ενός λεπτού σιγή" για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου

Σήμερα, μετά τη δολοφονία 3 εργαζόμενων στο κέντρο της Αθήνας, τα ίδια συναισθήματα διατρέχουν τη σπονδυλική μου στήλη

3 χρόνια μετά, εν μέσω οικονομικής κρίσης, με την Ελλάδα μέσα στο μάτι του κυκλώνα, η δημοκρατία κατέρρευσε ολοκληρωτικά

Τότε ήταν το κράτος, που κρατούσε το πιστόλι

Χτές ήταν οι "αντιεξουσιαστές"

Με λίγα λόγια, το ίδιο και το αυτό, η άλλη πλευρά του νομίσματος

Κακός προφήτης έγινα προχτές, όταν έλεγα ότι όλο αυτό το παιχνίδι της "αριστεράς" δεν έχει ιδεολογικό υπόβαθρο, παρά μόνο επικοινωνιακό

Γιατί δεν πάει το μυαλό μου, σε τέτοια διαστροφή, ότι δηλαδή μπορεί κάποιοι να προτρέπουν τους ειρηνικούς διαδηλωτές, να εκφράζουν την αγανάκτηση τους για το κατάντημα της ζωής μας της ίδιας, με χρήση βίας και ανθρώπινα θύματα

Όμως όσοι παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων, κατάλαβαν ότι η έννοια "πολιτική ευθύνη" απουσιάζει από το λεξιλόγιο των εκλεγμένων μας αντιπροσώπων. Πράγμα πολύ χειρότερο, γιατί τα λόγια δίνουν άλλοθι στα χέρια που σκοτώνουν

Εκτός αν εννοούν ότι ευθύνη είναι οι ανακοινώσεις από Βουλής, και τα κροκοδείλια δάκρυα. Χαίρω πολύ, γι'αυτή τη δουλειά υπάρχουν και οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, με τα μεγαλειώδη πρωτοσέλιδα τους για την αθλητική βία

Περιμένω συλλήψεις, και απονομή δικαιοσύνης, για το τυπικό του πράγματος και μόνο

Έτσι για να εξευμενίσουν την οργή, να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις τους

Γιατί επί της ουσίας, η αποτυχία είναι γνωστή απο χρόνια, σε κάθε επίπεδο

Και είναι αποτυχία κοινωνική πάνω και πέρα απ' όλα, επιτυχία μιας μακράς διαδικασίας αποδόμησης της κοινής λογικής, των χρηστών ηθών, της ελευθερίας και της υπόστασης μας

Όχι από το "διεθνές" κατεστημένο που επικαλείται ο Μίκης Θεοδωράκης, ούτε από τους εξωγήινους

Απ'όλους αυτούς που έχουν παραιτηθεί ολοκληρωτικά, από την αλήθεια

Δε χρειάζονται άλλα λόγια, ξαναδημοσιεύω το κομμάτι που είχα γράψει για τον Αλέξη, προσαρμοσμένο στα χτεσινά δολοφονικά επεισόδια-για να μην τα αποκαλέσω νέα Δεκεμβριανά....

Πόσο φριχτή η διαπίστωση, ότι όλα παραμένουν τόσο ίδια...

"Σήμερα οι "αντιεξουσιαστές" εκτέλεσαν τρείς εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας
Σήμερα η δημοκρατία απέδειξε ότι είναι μια λέξη που αφορά την ιστορία, και όχι το σήμερα
Σήμερα όλοι μας έχουμε στα χέρια, το αίμα τριών ανθρώπων, που τους είπαμε ψέματα ότι μπορούν να κυκλοφορούν στο κέντρο της πρωτεύουσας ελεύθερα, να εκφράζονται ελεύθερα, να γελάνε στα μούτρα των μπάτσων της ζωής τους και να μπουγελώνουν με την αθωότητα τους τα περιπολικά της συνείδησης τους.
Σήμερα η Ελληνική σημαία υποστέλλεται στον ιστό της ντροπής, της ξεφτίλας, της ανικανότητας, του βολέματος, του "μέσου", του φιλήσυχου πολίτη, της ακυβερνησίας, της αλητείας, της ανοχής και του ψεύδους.
Σήμερα είναι η ώρα, που το ποτάμι της οργής άφρισε, και δεν το σταματά καμμιά δικαιολογία πια.
Σκασμός!

Τρείς νεκροί πολέμου, περνούν απο μπροστά μας...."

Και ανακεφαλαιώνω....

Μετά τα τέσσερα τελευταία κείμενα που ανέβασα, επιχειρώντας να εξηγήσω πού οφείλεται η δηλούμενη "χρεοκοπία" της Ελλάδας, καθώς επίσης και τι ακριβώς είναι αυτή η περίφημη "κρίση" που περνάει η χώρα μας, έφτασε η ώρα να ανακεφαλαιώσω μερικά πράγματα

Καταρχήν όλοι γνωρίζετε, ότι η κρίση που διανύουμε, είναι κρίση κεφαλαίων.
Δεν είναι η κρίση του '30, που αφορούσε την προσφορά και τη ζήτηση αγαθών, δεν είναι η πρώτη και η δεύτερη πετρελαϊκή κρίση των δεκαετιών 70-80, που αφορούσε το κόστος των πρώτων υλών....
Είναι κρίση που δημιουργήθηκε από αγοραπωλησίες, μεταφορές, ενοίκια και τόκους κεφαλαίων, δάνεια και ομόλογα...με λίγα λόγια είναι κρίση που οφείλεται στην Παγκοσμιοποίηση, στην παγκόσμια αγορά χρήματος...Και είναι καινούργιο φαινόμενο, που ακόμα δεν έχει γίνει δυνατό, να μελετηθεί και να εξευρεθεί λύση από τους οικονομολόγους...η ιστορία θα δείξει το πως θα βγούμε από αυτή

Είναι άλλωστε γνωστό ότι η πρώτη πρόσφατη κρίση τέτοιου τύπου (του 2008) ξεκίνησε από την κατάρρευση Αμερικάνικων επενδυτικών τραπεζών, που είχαν στα χέρια τους μη εξυπηρετήσιμα στεγαστικά δάνεια Αμερικάνων πολιτών....

Η κρίση αυτή ξεκίνησε από κάπου, πήγε κάπου αλλού, και τελικά έφτασε να αφορά όλες τις ανεπτυγμένες χώρες...γιατί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θυμίζει "πυραμίδα" και είναι επί της ουσίας αλληλένδετο σε μια μακριά και πολύπλοκη αλυσίδα...

Σήμερα στις εφημερίδες, διαβάζουμε ότι η Τρόϊκα θα ζητήσει πρόσθετα μέτρα : 
"Μεταξύ αυτών είναι, η άμεση μείωση του ευρύτερου δημοσίου τομέα κατά 30%, το κλείσιμο προβληματικών και ζημιογόνων φορέων και επιχειρήσεων του δημοσίου και των δήμων- με απολύσεις των υπαλλήλων για τους οποίους παύουν να υφίστανται οι υφιστάμενες θέσεις εργασίας-, το άνοιγμα έως το τέλος του έτους όλων ανεξαιρέτως των κλειστών επαγγελμάτων, οι νέες παρεμβάσεις στα εργασιακά" (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=76143148)


Επιβεβαιώνονται, με λίγα λόγια, τα όσα έχω περιγράψει νωρίτερα και αφορούν δύο βασικούς άξονες δράσης : Πρώτον το δανεισμό της Ελλάδας με συγκεκριμένους όρους και δεύτερον τις δραστικές περικοπές στο μέγεθος και την παραγωγικότητα του δημοσίου με ταυτόχρονη ριζική αναθεώρηση της λειτουργίας της αγοράς στη χώρα μας, γενικότερα....

Όμως το θέμα δεν είναι να επιβεβαιωθώ εγώ, αλλά να καταλάβουμε όλοι 5 βασικά και δεδομένα πράγματα, για να ξεκινήσουμε επιτέλους να στοχαζόμαστε, για μια καινούργια εποχή, δηλαδή να δούμε τις ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα που θα χτίσουν μια ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ νοοτροπία

Το μνημόνιο ήταν μια ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ κατάληξη, μιας πολυετούς κακοδιαχείρισης του δημοσίου τομέα και της αγοράς γενικότερα, ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, που διακυβέρνησαν τη χώρα μας μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η σκανδαλώδης διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή για 5 χρόνια, ήταν το τελευταίο επεισόδιο του δράματος, αυτό που μας έσπρωξε τελικά στο χείλος του γκρεμού και έδωσε την αφορμή να σταματήσει ο εύκολος δανεισμός της χώρας μας, και να κατρακυλήσει η αξιοπιστία της......Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, είναι περισσότερο υπεύθυνη...Απλά σε αυτή τη χρονική περίοδο, εκλήθη από τις περιστάσεις να διαχειριστεί την "καυτή" πατάτα 30 ετών, που πάσαρε η μία κυβέρνηση στην επόμενη...

Ο μεγάλος φταίχτης της χρεοκοπίας του δημοσίου, είναι το επίσημο πολιτικό σύστημα ΣΥΝΟΛΙΚΑ, που εκλέγεται ανελλιπώς με τη μία ή την άλλη μορφή και έχει στήσει έναν οικουμενικό ληστρικό γραφειοκρατικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Ελλάδας μας, και ελέγχει με το καθεστώς της χειρότερης ΜΑΦΙΑΣ, τα δημόσια οικονομικά, και άρα τη μισθοδοσία και τις συντάξεις της μισής Ελλάδας. Δηλαδή μας κρατά ΟΛΟΥΣ ομήρους, με την ανοχή και τη διαχρονική συνενοχή μας, σε αυτό το εθνικό έγκλημα, που λέγεται "ρουσφέτι" και "εξυπηρέτηση του κομματικού κράτους"

Έχω επαναλάβει άπειρες φορές, ότι στο επίσημο πολιτικό σύστημα εντάσσονται οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι κρατικοί αξιωματούχοι, τα κόμματα, οι ψηφοφόροι τους, οι δημόσιοι και κρατικοί υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι του δημοσίου, οι ΔΕΚΟ και τα κρατικά μονοπώλια, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι stakeholders του δημοσίου, δηλαδή, τράπεζες, ΜΜΕ, κοινωνικές ομάδες εξουσίας (λόμπυ), καθώς και όλοι όσοι στηρίζουμε/ανεχόμαστε/συνεργαζόμαστε/συμβιώνουμε, με αυτό

Αυτό το πολιτικό σύστημα, μας οδήγησε στο μνημόνιο, δηλαδή την οικονομική εποπτεία της Ελλάδος από τους ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ της, και με την αναδιάρθωση του χρέους μας (που το 2011 θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ...ενώ έχουμε πει ότι τα μέλη της Ευρωζώνης πρέπει να έχουν το πολύ 60%) μας οδηγεί σε ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ύφεση, αναπόφευκτη και επώδυνη για τους μισθωτούς και τους χαμηλοεισοδηματίες....

Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, απέδειξαν ότι το πολιτικό αυτό σύστημα, που στηρίζεται από ένα παρακμιακό πελατειακό κράτος, ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ υπό το βάρος των εξελίξεων (δεν υπάρχουν άλλα λεφτά να το τροφοδοτούν-ούτε πελάτες) και είναι θέμα χρόνου ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ από τη διάδοχη κατάσταση, που και αυτή θα είναι ενδιάμεση μέχρι να εξισορροπηθούν τα οικονομικά μας....Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση θα είναι δύσκολη για ΌΛΟΥΣ τους Έλληνες και θα οδηγήσει τη χώρα μας σε πολλά προβλήματα και συνεπώς μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό...

Τι θα γίνει τελικά? Έχουμε δύο επιλογές

1. Να καταφέρουμε κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα 10 χρόνια (τουλάχιστον) να μειώσουμε το δημόσιο χρέος σε ανεκτά επίπεδα, που σημαίνει να εξυπηρετούμε τα δάνεια και τους τόκους μας. Να καταφέρουμε κάποια στιγμή να δανειστούμε πιο φτηνά. Να καταφέρουμε να μειώσουμε το δημόσιο και να απαλλαγούμε απ όλα τα ΠΕΡΙΤΤΑ βάρη (υπεράριθμοι υπάλληλοι, ζημιογόνες ΔΕΚΟ, κρατική περιουσία, κλπ). Να καταφέρουμε να τροφοδοτήσουμε την επιχειρηματικότητα και την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές. Να καταφέρουμε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να δεχτούμε ότι μόνο μέσω της ανταγωνιστικότητας της ευελιξίας και της προσωπικής ανάπτυξης μας, μπορούμε να ξεπεράσουμε το σκόπελο. Να αξιοποιήσουμε τα τρομερά μας προσόντα, τους θαυμάσιους πνευματικούς και υλικούς πόρους,προς όφελος της πατρίδας

2.Να μην καταφέρουμε τίποτα από τα παραπάνω. Να συνεχίσουμε να παριστάνουμε τους πλούσιους και τους έξυπνους με ξένα λεφτά. Να κοροϊδεύουμε για να δανειστούμε κι άλλα δάνεια, για να ξεπληρώνουμε τα προηγούμενα. Να παραμείνουμε χώρα του "βύσματος" και της "εξυπηρέτησης" και του "κόμματος". Με λίγα λόγια, να παραμείνουμε χρεοκοπημένοι στο δημόσιο, να χρεοκοπήσουμε και τον ιδιωτικό τομέα, να χρεοκοπήσουμε εντελώς σταματώντας πληρωμές και να οδηγηθούμε όλοι μαζί στη φτώχια και στο ξεπούλημα, που προφανώς σημαίνουν εμφύλιο πόλεμο, καταστροφές, κατακτητικούς πολέμους για αλλαγή των συνόρων μας, κατάρρευση της μεταπολεμικής Ελλάδας, με μία πρόταση...

Λέτε να είναι δύσκολο να συμβεί το δεύτερο σενάριο?
Αναρωτηθείτε εσείς από μόνοι σας και πάρτε τις αποφάσεις σας...εσείς που διαθέτετε την προσωπική και κοινωνική ωριμότητα να το πράξετε, και όχι όσοι είσαστε στρατευμένοι από το προηγούμενο καθεστώς της παρακμής και της σήψης...εσείς δεν θα αλλάξετε, θα πάτε στον πάτο έτσι κι αλλιώς....

Βασικές γνώσεις για τη χρεοκοπία και την κρίση Part 4

(Συνέχεια από το 3ο μέρος)

Να απευθυνθούμε στους τοκογλύφους

Από εδώ ξεκινά η ιστορία του Μνημονίου, που δεν είναι τίποτα περισσότερο, από την τελευταία πράξη ενός δράματος με πρωταγωνιστή την -εδώ και χρόνια- χρεοκοπημένη Ελλάδα που αναζητά δανεικά για να συντηρεί έναν υπερμεγέθη δημόσιο τομέα, αντιπαραγωγικό και νοσηρό

Τοκογλύφοι της Ελλάδας (δηλαδή δανειστές με πολύ υψηλό τώρα πια επιτόκιο, λόγω spread και διαδοχικών υποβαθμίσεων της χώρας από διάφορους οίκους αξιολόγησης-παπαγαλάκια) είναι η Τρόϊκα, η οποία μας δίνει 110 δισεκατομμύρια ευρώ.
75% μας δίνουν οι Ευρωπαίοι μέσω Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και 25% οι Αμερικάνοι μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η Ελλάδα παίρνει τα δανεικά με επαχθές επιτόκιο και υποχρέωση να προσαρμοστεί με διάφορους τρόπους σε όσα της επιβάλλουν οι τοκογλύφοι της, ώστε να τους ξεπληρώσει μια ώρα αρχύτερα.

Παράλληλα η Ελλάδα -υποτίθεται πως- θα πρέπει να μεγαλώσει τον πλούτο της (δηλαδή το ΑΕΠ της) αλλά και τη φορολογική της βάση, για να μπορεί να έχει το κράτος μεγαλύτερα έσοδα.
Να περιορίσει τις σπατάλες στο δημόσιο τομέα και να προχωρήσει σε διάφορες διαρθρωτικές αλλαγές και σε μεταρρυθμίσεις προκειμένου να μεγαλώνει ο πλούτος της, και να αποπληρώνει σιγά-σιγά τα δανεικά

Όμως, τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά, όσο ήθελαν

Και δεν πάνε τόσο καλά, γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου, ενώ έχει αναλάβει την υποχρέωση να ξεπληρώσει πρώτα τους τοκογλύφους της Τρόϊκας, και μετά τους υπόλοιπους, αθετεί τη δέσμευση της και αποφασίζει να τρενάρει την αποπληρωμή τους, με σκοπό να χρησιμοποιήσει τα δανεικά που πήρε, για να πληρώσει το δημόσιο τομέα που φωνάζει ότι έχει ανάγκη για πληρωμές (μισθοί, συντάξεις, ασφαλιστικά ταμεία, εθνική άμυνα, ενέργεια, διακυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση και ΔΕΚΟ κλπ)

Έτσι οι τοκογλύφοι αρχίζουν να εκβιάζουν ότι δε θα μας δώσουν τη δεύτερη-τρίτη κλπ δόση του δανείου στήριξης και διάσωσης της οικονομίας μας...και κυρίως μας εκβιάζουν δημιουργώντας κλίμα εις βάρος μας, που δεν επιτρέπει στα spread να πέσουν, δηλαδή να μπορέσουμε να δανειστούμε με χαμηλό επιτόκιο....

Η κυβέρνηση λοιπόν αποφασίζει ότι, προκειμένου να λάβει τη δεύτερη-τρίτη κλπ δόση του δανείου, θα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της προς την Τρόϊκα (ναι αναδιάρθρωση, αυτή που μας λένε ότι δεν θα χρειαστεί...) που σημαίνει να ξεπληρώσει τα δάνεια σε περισσότερα χρόνια, αλλά με επαχθέστερους όρους....και πως αλλιώς δηλαδή να πράξει, εφόσον έχει την απόλυτη ανάγκη των χρημάτων....

Και μετά από αυτή τη  μικρή ιστορία, καλώς ήρθατε στο σήμερα, στην τωρινή Ελληνική οικονομική πραγματικότητα...

Μετά απ όσα έχετε διαβάσει, είσαστε σε θέση να γνωρίζετε τι σημαίνει έλλειμμα, τι δημόσιο χρέος, πού πάνε τα λεφτά των φόρων, ποιοι ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε σήμερα και το κυριότερο, να απαντήσετε στο ερώτημα, αν πιστεύετε ότι θα χρεοκοπήσουμε....(αστειεύομαι, διότι είναι πασιφανές ότι έχουμε χρεοκοπήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια)

Επίσης έχετε απομυθοποιήσει την έννοια Μνημόνιο και το ρόλο της Τρόϊκας...και έχετε συνειδητοποιήσει ότι όσοι σας λένε πως το Μνημόνιο δεν ήταν απαραίτητο, είναι αισχροί ψεύτες και λαοπλάνοι που στηρίζονται στην άγνοια των ανθρώπων...εφόσον ήδη διαβάσατε, ότι η Ελλάδα δεν είχε άλλο τρόπο να πάρει τα απαραίτητα δάνεια -για να μην κηρύξει στάση πληρωμών στο δημόσιο και κλάψουμε όλοι μαζί πολύ πικρά, δημόσιοι και ιδιωτικοί...-

Τελειώνοντας αυτή τη μικρή γενική παρουσίαση της κατάστασης, καλόπιστα θα μπορούσαμε να κάνουμε υποθέσεις για το μέλλον...τι θα μας ξημερώσει δηλαδή

Μπορούμε να παραδεχτούμε ότι η κατάσταση είναι απλά δραματική.
Δηλαδή ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Επίσης ότι χρειάζεται να παρθούν καινούργια σκληρά μέτρα. Θα αντέξει η κυβέρνηση το βάρος να προχωρήσει μόνη της σε αυτές τις αλλαγές? Πολύ αμφιβάλλω

Κατά τη γνώμη μου οι εκλογές είναι θέμα χρόνου, και για το λόγο αυτό νέοι πολιτικοί σχηματισμοί και συνεργασίες εμφανίζονται με πρόσχημα τις εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση...

Μια οικουμενική κυβέρνηση ίσως φανεί περισσότερο πειστική στα μάτια όλων και καταφέρει να πείσει για τις απαραίτητες θυσίες, που θα είναι μαζικές απολύσεις και εθελουσίες συνταξιοδοτήσεις δημοσίων υπαλλήλων, ξεπούλημα κρατικής περιουσίας, ανάθεση μεγάλων έργων σε ξένους κολοσσούς, ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά...

Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει, να μη ζήσουμε τα χειρότερα....

Βασικές γνώσεις για τη χρεοκοπία και την κρίση Part 3

(Συνέχεια από το δεύτερο μέρος)

Τα χρόνια περνούν, και το κράτος, παρότι αντλεί χρήμα μέσω της φορολογίας αλλά και μέσω της έκδοσης και διάθεσης κρατικών ομολόγων (που αλλιώς μπορούμε να ονομάσουμε κρατικό δανεισμό) πάλι δε μπορεί να καλύψει τα ολοένα και διογκούμενα δημόσια ελλείμματα, που είδαμε νωρίτερα ότι συσσωρεύονται ανά τα έτη και δημιουργούν το δημόσιο χρέος.
Δε μπορεί να τα καλύψει το κράτος, γιατί το πολιτικό κατεστημένο,το χρησιμοποιεί για κομματικά οφέλη.
Το χρησιμοποιεί για να καλύπτει (εκτός από τις βασικές λειτουργικές του δαπάνες), και άλλες, ιδιοτελείς δαπάνες μη απαραίτητες.
Το χρησιμοποιεί για να εξυπηρετήσει ψηφοφόρους και πρόσκαιρες καταστάσεις. Θέματα γνωστά.

Στο μεταξύ όμως, οι πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, δεν εμπιστεύονται το ήδη χρεοκοπημένο κράτος.
 Έχουν καταλάβει ότι ένα κράτος που δε μπορεί να πληρώσει τα έξοδα του, είναι ήδη χρεοκοπημένο από παλιά.
Και έτσι, δεν το εμπιστεύονται ως αξιόπιστο και δεν θέλουν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα.
Δηλαδή δε θέλουν να δανείζουν στο κράτος τα λεφτά τους, γιατί φοβούνται ότι δεν θα τα πάρουν πίσω. Φυσικά, οι πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους εισοδήματος και κατανάλωσης.
Μην ξεχνιόμαστε. Η εμπιστοσύνη τους όμως, απέναντι στο δημόσιο, έχει κλονιστεί.
Εδώ καταλαβαίνουμε και το λόγο της φοροδιαφυγής. Έναν από τους λόγους δηλαδή

Το δημόσιο χρέος μεγαλώνει, και οι πολίτες δε μας δανείζουν λεφτά. Που θα τα βρούμε?

Σκεφτόμαστε να πουλήσουμε τα κρατικά μας ομόλογα (δηλαδή να ζητήσουμε δανεικά) από τους ξένους.
Να πουλήσουμε στις ξένες τράπεζες τα ομόλογα μας, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είναι εταίροι μας και μας έχουν εμπιστοσύνη λόγω Ε.Ε.
Και επιπροσθέτως, επειδή εμείς είμαστε πολύ έξυπνοι, τους έχουμε παραμυθιάσει με διάφορες μεθόδους, σχετικά με τα πραγματικά μεγέθη της οικονομίας μας.
Σημείωση:  Για να βρίσκεται ένα κράτος μέσα στην Ευρωζώνη, πρέπει απαραίτητα να έχει δημόσιο χρέος το πολύ 60% του ΑΕΠ του και ετήσιο δημόσιο έλλειμμα όχι μεγαλύτερο του 3% του ΑΕΠ

Οι ξένοι τραπεζίτες, και κατ΄ επέκταση οι ξένοι άνθρωποι που αγοράζουν όπως κι εμείς, αμοιβαία κεφάλαια και άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα που "κρύβουν" ομόλογα από πίσω, αγοράζουν πολλά κρατικά ομόλογα. Μας δανείζουν πολλά λεφτά.
Με τα λεφτά αυτά, εμείς καλύπτουμε κάποια χρέη και υποχρεώσεις για μια περίοδο, αλλά τα ελλείμματα δε σταματούν.
Δε σταματούν γιατί αφενός δε θέλουμε να κακοκαρδίσουμε τους ψηφοφόρους μας, αφετέρου γιατί το ΑΕΠ της χώρας μας δεν αυξάνεται σημαντικά, και τέλος γιατί κανένας δε θέλει να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα εφόσον μπορεί να δανειστεί εύκολα και να κάνει τη δουλειά του.
Να κουκουλώσει δηλαδή τις καταστάσεις

Σε απλά ελληνικά, το δημόσιο αυτό που κάνει είναι να δανείζεται για να καλύψει παλιά δάνεια.
Και να δανείζεται ξανά, για να καλύψει τα προηγούμενα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, που ένα νοικοκυριό, ξοδεύει παραπάνω απ όσο μπορεί, και για να καλύψει τα χρέη του βγάζει μια πιστωτική κάρτα.
Και όταν δε μπορεί να καλύψει την πρώτη πιστωτική κάρτα βγάζει και μια δεύτερη. Και μια τρίτη, και ούτω καθεξής....

Κάποια στιγμή οι ξένοι μας παίρνουν χαμπάρι.
Καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι και ότι τους κοροϊδεύουμε. Τότε σταματούν να αγοράζουν τα ομόλογα μας, που εμείς όμως, ποτέ δε σταματάμε να εκδίδουμε, γιατί έχουμε συνέχεια ανάγκες να καλύπτουμε τα έξοδα του δημοσίου μας τομέα.

Η κάμψη της εμπιστοσύνης των ξένων αποτυπώνεται με την άνοδο των spreads.

Τι είναι spread? Είναι η διαφορά αξίας μεταξύ δύο ομολόγων. Ενός Α και ενός Β.

Το Α είναι το Γερμανικό ομόλογο, που σήμερα είναι το πιο αξιόπιστο και ασφαλές επενδυτικό προϊόν. Αυτό συμβαίνει όπως είναι αντιληπτό, γιατί η Γερμανία είναι η πιο δυνατή χώρα στην Ευρώπη.

Το Β είναι το Ελληνικό ομόλογο, που σήμερα είναι ένα κωλόχαρτο, γιατί η Ελλάδα είναι μπανανία.

Όσο χειρότερη γνώμη έχουν οι ξένοι επενδυτές για εμάς, δηλαδή όσο λιγότερο μας εμπιστεύονται, τόσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ της αξίας του Α (που θεωρείται η βάση της σύγκρισης για όλα τα ομόλογα μιας και είναι το καλύτερο) και της αξίας του Β.

Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος θέλει να μας δανείσει, θα μας δανείσει με πολύ μεγάλο επιτόκιο (δηλαδή πολύ ακριβά), γιατί ξέρει ότι δε θα πάρει τα λεφτά του πίσω, ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.
Και αυτό το καταλαβαίνει, όσο μεγαλύτερο είναι το spread.
Δηλαδή όσο μακρύτερα (σε εμπιστοσύνη) βρίσκεται το ομόλογο μας (και άρα η αξιοπιστία του εκδότη του-Ελληνικού κράτους) από το καλύτερο ομόλογο της Ευρώπης (το Γερμανικό).

Μας τελείωσε και η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων, αλλά εμείς συνεχίζουμε να έχουμε ανάγκη τα δανεικά!
Παρότι τα χρόνια έχουν περάσει, οι κυβερνήσεις δεν αποδεικνύονται καλοί νοικοκύρηδες και το δημόσιο έχει γίνει ένα τεράστιο μέγεθος με πολλά προβλήματα.
Η παραγωγή της χώρας μας δε μεγαλώνει, αλλά τα έξοδα τρέχουν.
Έσοδα έχουμε από τη φορολογία, αλλά και αυτή έφτασε στα όρια της γιατί ο κόσμος δεν αντέχει πια. Δανεικά από τους Έλληνες δε μπορούμε να πάρουμε άλλα. Δανεικά από τους Ευρωπαίους, πάλι δε μπορούμε να πάρουμε. Τι απομένει να κάνουμε?

(Συνεχίζεται στο 4ο μέρος)

Βασικές γνώσεις για τη χρεοκοπία και την κρίση Part 2

(Συνέχεια από το πρώτο μέρος)

Το 99% των κρατών στον κόσμο, δεν καταφέρνουν να είναι τόσο καλοί νοικοκύρηδες.

Τι σημαίνει αυτό?
Σημαίνει ότι ανεξάρτητα του αν είναι η δε είναι πλούσιες χώρες (δηλαδή αν έχουν μεγάλο η μικρό ΑΕΠ), δεν καταφέρνουν να κάνουν οικονομία στο δημόσιο τομέα τους. 

Δηλαδή ξοδεύουν για το δημόσιο τομέα τους, περισσότερα χρήματα, απ όσα παράγουν, και αντλούν, μέσω των φόρων.

Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο -σχεδόν- των κρατών παγκοσμίως, έχει δημόσιο έλλειμμα.

Τι είναι λοιπόν το δημόσιο έλλειμμα?
Είναι η κατάσταση κατά την οποία, ένα κράτος ξοδεύει περισσότερα λεφτά, απ όσα παράγει, για να διατηρεί και να λειτουργεί το δημόσιο τομέα του.  Τόσο απλά. 

Το δημόσιο έλλειμμα, το μετράμε ως ποσοστό του ΑΕΠ, κάθε έτος.
Δηλαδή για παράδειγμα, το 2010 η Ελλάδα, έχει έλλειμμα 15% του ΑΕΠ της.
Έτσι εκφράζεται αυτό το μέγεθος ποσοτικά

Το δημόσιο έλλειμμα όμως, δεν εξαφανίζεται, όσο δεν καλύπτεται. Αντιθέτως συσσωρεύεται  με την πάροδο των ετών.
Γιατί είναι απόλυτα λογικό, ότι, όταν χρωστάς φέτος 100 δραχμές, και του χρόνου, ξαναχρεώνεσαι με άλλες 100 δραχμές για να καλύψεις τις ανάγκες σου, τότε στο τέλος του δεύτερου έτους, θα έχεις έλλειμμα ίσο με 100+100= 200 δραχμές.
Δηλαδή το έλλειμμα κάθε έτους, προστίθεται στα ελλείμματα των προηγούμενων ετών.

Αυτή η συσσώρευση ετήσιων ελλειμμάτων του δημοσίου, ονομάζεται δημόσιο χρέος.

Είναι τώρα εύκολο να καταλάβουμε, ότι, το δημόσιο χρέος υφίσταται εδώ και πάρα πολλά χρόνια (εγώ θα έλεγα ότι ξεκίνησε μεταπολεμικά) και δεν ξεκίνησε να μας απασχολεί ούτε το 81, ούτε το 93, ούτε το 2004, ούτε το 2010.
Το δημόσιο χρέος είναι αποτέλεσμα μιας διαχρονικά κακής διαχείρισης του νοικοκύρη που λέγεται κράτος...

Αν συνυπολογίσετε, το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας (το οποίο σήμερα είναι γύρω στα 200 δις ευρώ), δηλαδή τι παράγουμε ως οικονομία-ως χώρα όλοι μαζί, τότε θα παρατηρήσετε, ότι, ενώ το ΑΕΠ μας παραμένει σε σταθερά χαμηλά επίπεδα, και μάλιστα από πέρσι μειώνεται κιόλας, το δημόσιο χρέος αυξάνεται σταθερά και διαχρονικά.
Εδώ ας πούμε εντάσσεται ο προβληματισμός για την "ανάπτυξη της χώρας".
Γιατί η Ελλάδα, ενώ έχει δυνατότητες να παράγει περισσότερο, παράγει λίγο, τόσο που δεν αρκεί να καλύψει τις ανάγκες του δημόσιου τομέα της, ο οποίος για διάφορους λόγους, είναι μεγάλος και πολύ ακριβός για να συντηρείται..

Ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του δημοσίου τομέα του, χρειάζεται και άλλα, επιπλέον χρήματα, εφόσον είδαμε ότι δεν επαρκούν όσα αντλεί από τη φορολόγηση των πολιτών.
Είδαμε ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, είναι μεγάλος και ακριβός, ενώ ταυτόχρονα λόγω κακής στελέχωσης και οργάνωσης, παράγει κακές υπηρεσίες, και ταυτόχρονα εμποδίζει-λόγω αδράνειας, που οφείλεται στην πολύπλοκη γραφειοκρατία- την ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας, και στον ιδιωτικό τομέα

Πως μπορεί λοιπόν το δημόσιο να βρει τα επιπλέον χρήματα που έχει ανάγκη?

Δανείζεται από τους πολίτες του. Με την έκδοση κρατικών ομολόγων

Τι είναι τα κρατικά ομόλογα?
Τα ομόλογα είναι χαρτιά (χρεόγραφα) που εκδίδει το κράτος και λένε ότι όποιος τα αγοράσει, θα πάρει τα λεφτά του πίσω, μετά από (συνήθως) 5 ή 10 χρόνια, συν τον τόκο που προβλέπεται. Δηλαδή όποιος αγοράσει ένα 5 ετές κρατικό ομόλογο αξίας 100 ευρώ, με ετήσιο επιτόκιο 5%, μετά από 5 χρόνια, θα πάρει πίσω αυτά τα 100 ευρώ, ενώ κάθε χρόνο κατοχής του ομολόγου θα λαβαίνει ανταμοιβή 5 ευρώ

Μα θα μου πείτε, ποιος αγοράζει κρατικά ομόλογα και γιατί?

Πρώτα πρώτα, τα ομόλογα θεωρούνται μια ασφαλής επένδυση επειδή έχουν την εγγύηση του κράτους. Και δεύτερον δίνουν συνήθως μεγαλύτερο επιτόκιο, από άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως οι καταθέσεις προθεσμίας ή όψεως.
Έτσι, κάποιος που θέλει να επενδύσει με ασφάλεια, τα περισσευούμενα χρήματα του, έχει συμφέρον να τα τοποθετήσει σε ομόλογα, για να πάρει καλύτερο επιτόκιο και να νιώθει πιο ήσυχος ότι δε θα τα χάσει

Η αγορά ομολόγων, δε γίνεται με τρόπο που αντιλαμβανόμαστε αμέσως.
Συνήθως ομόλογα αγοράζουμε έμμεσα, όταν επενδύουμε σε αμοιβαία κεφάλαια η ασφαλιστικά προϊόντα.
Τα αμοιβαία κεφάλαια είναι καλάθια (χαρτοφυλάκια) που περιέχουν σε διάφορες αναλογίες (ανάλογα το ρίσκο και την απόδοση που θέλουμε να αναλάβουμε) μετοχές και κρατικά ομόλογα.
Αν έχει περισσότερες μετοχές το καλάθι, είναι μεγαλύτερου ρίσκου (οι μετοχές θεωρούνται επένδυση με ρίσκο) ενώ αν έχει περισσότερα ομόλογα το καλάθι, είναι μικρότερου ρίσκου (τα ομόλογα θεωρούνται επένδυση με χαμηλότερο ρίσκο).
Την επόμενη φορά λοιπόν που ο τραπεζίτης σας, θα σας προτείνει "μια ασφαλή και εγγυημένης απόδοσης" τοποθέτηση των χρημάτων σας, αυτό να ξέρετε ότι θα αφορά έμμεση τοποθέτησε σε κρατικά ομόλογα. Πάμε παρακάτω...

(Συνεχίζεται στο 3ο μέρος)

Βασικές γνώσεις για τη χρεοκοπία και την κρίση Part 1

Χτες, παρακολουθώντας μια διάλεξη σχετικά με τη μακροοικονομία, είχα την τύχη να ακούσω από έναν εξαιρετικό καθηγητή, μερικές πολύ ωραίες σκέψεις σχετικά με τη χρεοκοπία και την κρίση που μας απασχολούν καθημερινά
Συνειδητοποίησα από την άλλη, ότι αν και το επίπεδο του ακροατηρίου υποτίθεται ότι ήταν αρκετά υψηλό μορφωτικά, κάποια βασικά πράγματα για το ζήτημα που κουβεντιάζουμε, ήταν "κενό γράμμα"
Έτσι αποφάσισα να συνοψίσω τα όσα άκουσα σε συνδυασμό με όσα γνωρίζω, προκειμένου να δώσω μια πολύ αδρή εικόνα, του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, προκειμένου κάποια θέματα να γίνουν κτήμα όλων μας

Ξεκινώντας από την αρχή, θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, ότι πρακτικά αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, είναι ότι ξοδεύουμε περισσότερα χρήματα απ όσα παράγουμε.
Αυτή η παραδοχή, σε συνδυασμό με τη -μέχρι πρότινος- δυνατότητα μας να δανειζόμαστε χωρίς φραγμό, μας οδήγησε στη σημερινή κρίση δημόσιου χρέους.
Αυτά καταρχήν, για να βάλουμε το γενικό πλαίσιο της συζήτησης

Κάθε χώρα του κόσμου, έχει χοντρικά, ένα δημόσιο τομέα, και έναν ιδιωτικό τομέα
Τον δημόσιο τομέα, τον ελέγχει η κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά από τις εθνικές εκλογές
Η κυβέρνηση, ελέγχει το δημόσιο τομέα, γιατί μέσω αυτού ασκεί το έργο της, που μπορεί να είναι ρυθμιστικό (βλέπε νομοθεσία), κοινωνικό (βλέπε κοινωνικές παροχές), ασφάλειας (βλέπε εθνική άμυνα) και πολλά άλλα.
Μπορεί επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις να είναι έργο παραγωγού προϊόντων (βλέπε ΔΕΗ, που παράγει ηλεκτρικό ρεύμα μονοπωλιακά) αλλά και έργο επενδυτή (να κατασκευάζει δημόσια έργα)
Ο δημόσιος τομέας λοιπόν, είναι το μέσον που το κράτος χρησιμοποιεί για να ασκεί την πολιτική του και να διακυβερνά μια χώρα
Ο δημόσιος τομέας είναι στελεχωμένος από ανθρώπους και υπηρεσίες, κτίρια και μηχανήματα, και κάθε είδους εξοπλισμό και λειτουργικά έξοδα, που πληρώνονται από τα κρατικά ταμεία
Ο μοναδικός τρόπος που έχει το κράτος, για να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, είναι οι φόροι.
Δεν έχει άλλο τρόπο, να αντλήσει χρήματα, για να καλύψει όλες τις παραπάνω ανάγκες.
Δηλαδή τις ανάγκες για μισθοδοσία, τα λειτουργικά έξοδα, τις δημόσιες δαπάνες που αφορούν την εθνική ασφάλεια, τις ΔΕΚΟ, τη νομοθετική λειτουργία της Βουλής, την παραγωγή ενέργειας, την άσκηση τοπικής αυτοδιοίκησης, και κάθε είδους άλλης δημόσια δραστηριότητας
Με την επιβολή άμεσων και έμμεσων φόρων, λοιπόν, το κράτος αντλεί κεφάλαια από τους πολίτες του, για να χρηματοδοτεί το δημόσιο τομέα.
Άμεσοι φόροι, είναι οι φόροι εισοδήματος, δηλαδή οι φόροι που πληρώνουμε βάση της φορολογικής δήλωσης που υποβάλλουμε κάθε χρόνο, ενώ έμμεσοι φόροι, είναι οι φόροι εκείνοι που επιβάλλονται σε προϊόντα και υπηρεσίες που καταναλώνουμε στην καθημερινότητα μας
Μέχρι εδώ, έχουμε διαπιστώσει μια πολύ απλή αρχή της οικονομίας, ότι δηλαδή για να λειτουργήσει ένα σύστημα, χρειάζεται πόρους.
Και για να υφίστανται αυτοί οι πόροι, χρειάζεται το χρήμα για να τους διατηρεί.
Όλοι ξέρουμε, ότι ένας καλός και συνετός νοικοκύρης, φροντίζει να μην ξοδεύει παραπάνω χρήματα, απ όσα χρειάζεται το νοικοκυριό του.
Και όταν παρουσιαστεί μια έκτακτη ανάγκη, τότε θα δανειστεί ώστε να ξεπεράσει τα προβλήματα του, και στη συνέχεια να επιστρέψει τα δανεικά για να μην πληρώνει τόκους στην αιωνιότητα
Τα κράτη παγκοσμίως, προσπαθούν να είναι καλοί νοικοκύρηδες, έχοντας μερικά όπλα στη διάθεση τους, για να το πετυχαίνουν αυτό, και να είναι όλοι οι κάτοικοι των χωρών τους ευχαριστημένοι κατά το δυνατόν.
Ένα όπλο, όπως προανέφερα, είναι τα έσοδα από τη φορολογία, ένα άλλο όπλο είναι η συνολική παραγωγή πλούτου μιας χώρας (το περίφημο ΑΕΠ), δηλαδή, πόσα χρήματα βγάζει μια χώρα συνολικά, από όλες τις δραστηριότητες της οικονομίας της, μέσα σε ένα έτος.
Είναι σαφές, ότι όσο μεγαλύτερο είναι το ΑΕΠ, και άρα όσο πλουσιότερη είναι μια χώρα, τόσο καλύτερα θα μπορεί να δίνει έσοδα στο κράτος μέσω των φόρων.
Διότι αν μια χώρα δεν παράγει αρκετό πλούτο, τότε δεν θα παράγει και αρκετούς φόρους.
Άρα τελικά, δε θα έχει χρήματα να λειτουργεί τη ραχοκοκκαλιά της, που είναι οι βασικές κυβερνητικές δραστηριότητες του δημοσίου τομέα.
Ας το κρατήσουμε αυτό στο μυαλό μας προς το παρόν, και θα επανέλθουμε αργότερα

(Συνεχίζεται στο 2ο μέρος)

Για τις εξελίξεις και τις εκλογές

Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση την πρώτη Κυριακή, ήταν η αρχή μιας προδιαγεγραμμένης πορείας και μην έχετε αυταπάτες
Ήδη ανοιχτά λένε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ότι μέχρι το Μάρτιο πάμε σε εκλογές
Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την εμφάνιση νέων κομμάτων και τη σύναψη (σε επίπεδο Τ.Α καταρχήν) "ανίερων" συμμαχιών, που αποβλέπουν σε συνεργασίες στην αναμενόμενη οικουμενική κυβέρνηση που πρόκειται να προκύψει
Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε τεράστιο πολιτικό πλήγμα, τόσο από την αποχή, όσο και από τα αποτελέσματα που έλαβαν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στις εκλογές αυτές
Ενώ μιλούσαν για "ξεκάθαρη" νίκη, ο καθένας για την παράταξη του, η πραγματικότητα αποτυπώνεται από τις σημερινές διαρροές στον τύπο, που μιλούν για απανωτές συσκέψεις υπό το φόβο της κυβερνητικής αποδυνάμωσης τη δεύτερη Κυριακή
Είναι όλα σικέ!
Σικέ και το δίλημμα που έβαλε ο Γιωργάκης, για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του, υπό την απειλή της απαξίωσης της "αλλαγής" σε κάθε επίπεδο που ο ίδιος και το κόμμα του ευαγγελίζονται
Σικέ και ο "προβληματισμός" για το δεύτερο γύρο, και ο "φόβος" που θα "οδηγήσει αναγκαστικά" σε εκλογές, μιας και δε θα μπορούν να στηριχτούν στην εμπιστοσύνη των πολιτών για να περάσουν τα νέα μέτρα, που επιβάλλεται να παρουσιάσουν στον προϋπολογισμό του 2011
Και είναι προφανέστατα σικέ, αφενός γιατί είχαν κάνει δημοσκοπήσεις από νωρίς και γνώριζαν τι να περιμένουν σε σχέση με τα πρόσωπα που παρουσίασαν ως υποψήφιους. Αφετέρου γιατί γνώριζαν ότι η συσπείρωση και το ενδιαφέρον της κοινωνίας για τις εκλογές στην Τ.Α (όπως και τις ευρωεκλογές) είναι διαχρονικά και σταθερά, χαμηλό!
Επίσης γιατί, μετά την εκτίμηση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου, ήταν προφανές ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δε συσπειρώθηκαν αρκετά, και δεν έστειλαν σαφές μήνυμα στήριξης στον Πρωθυπουργό, κινούμενοι στα ρηχά νερά της συνήθειας και της ανασφάλειας. Απέδειξαν ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει γίνει αντιληπτή από τον πολύ κόσμο, ως πολιτική χρήσιμη και αναγκαία, παρότι ο πολύς κόσμος δείχνει αντοχή και αξιοπρέπεια-παρότι πλήττεται με άδικο τρόπο
Το μεγάλο-τεράστιο πρόβλημα της κακής επικοινωνίας μεταξύ του πολιτικού και του πολίτη, το έχω επανειλημμένως επισημάνει και κάθε φορά βγαίνω αληθινός, όταν διαβάζω ασκήσεις επί χάρτου, των κάθε λογής κυβερνώντων-μαθητευόμενων μάγων
Είναι πραγματικά κρίμα, σε μια εποχή που απαιτείται γνώση, πίστη και διάθεση, το ΠΑΣΟΚ να δείχνει αδύναμο στελεχιακά και πνευματικά, να υποστηρίξει (σε σχέση και συντονισμό και αρμονία με τη βάση των πολιτών που το ψηφίζουν) τις νέες ιδέες και τις απόψεις που θέλει να περάσει, για να βρεθεί η Ελλάδα σε αναπτυξιακή πορεία
Υπό το φόβο των εκλογών επιστράτευσαν τους παραδοσιακούς μηχανισμούς, και μπέρδεψαν περισσότερο τον κόσμο. Σήμερα παραδέχονται ότι η κοινωνία απέχει από τις πολιτικές διεργασίες και ότι οι ίδιοι, δεν έχουν την πολιτική νομιμοποίηση να συνεχίσουν το έργο τους.
Οδηγούμαστε σε εκλογές, μέσα σε κλίμα πρωτοφανούς αβεβαιότητας και το παιχνίδι είναι ανοιχτό
Είδαμε ότι στον Άγιο Παντελεήμονα η Χρυσή Αυγή πήρε υψηλά ποσοστά, όπως και ο τηλεπαρουσιαστής Αμυράς, παρομοίως και ο πρώτος σε σταυρούς στο δήμο Αθηναίων Ψινάκης
Τι μπορεί λοιπόν κάποιος να συμπεράνει για το δήμο Αθηναίων (και κατ επέκταση για τους λοιπούς δήμους) κάποιος που ασχολείται με την ψυχολογία των ψηφοφόρων? Ότι είναι σχιζοφρενείς, επιλέγοντας δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους?
Η ότι, υπάρχει μια δεξαμενή αιτημάτων και προβλημάτων, που αναζητά έκφραση και διέξοδο, με κάθε τρόπο, και που δεν εκπροσωπείται τώρα πια, από τα παραδοσιακά πολυσυλλεκτικά κόμματα της μεταπολίτευσης?
Προσωπικά, θεωρώ υγεία, το να γίνεται δημόσιος διάλογος και να επέρχεται προβληματισμός
Προσωπικά θεωρώ υποκρισία, να μιλάει ο Γιωργάκης για αποτυχία και να μας οδηγεί σε εκλογές, επειδή υποστηρίζει ότι δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνη στις δημοτικές εκλογές (που επαναλαμβάνω είναι ΣΙΚΕ προβληματισμός διότι ουδέποτε οι δημοτικές εκλογές αποτελούσαν βαρόμετρο λόγω χαλαρότητας) την ίδια στιγμή που πρότεινε δημόσιες διαβουλεύσεις και ανοιχτό διάλογο και brainstorming και opengov, διατρανώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι οι χρήσιμες απόψεις θα βοηθήσουν την αλλαγή νοοτροπίας.
Ορίστε λοιπόν! Άλλαξε η νοοτροπία! Εξελέγησαν νέα πρόσωπα με νέες προτάσεις για τα αληθινά μας καθημερινά προβλήματα! Ο κόσμος απαίτησε λύσεις στα πραγματικά προβλήματα του!Η κοινωνία απαίτησε ειλικρινή διάλογο με νέες προτάσεις/πρόσωπα.
Και ο κόσμος δεν έχει υπομονή, δεν έχει αντοχή, γιατί εσείς φροντίσατε να την ξοδέψετε, με τους εγκληματικούς ερασιτεχνικούς σας χειρισμούς μέχρι να υπογραφεί το μνημόνιο. Από που περιμένετε λοιπόν, να βρει αποθέματα υπομονής και σύνεσης ο πολίτης που πλήττεται από παντού?
Που πλήττεται από την εξαθλίωση και τη φτώχεια, ανασφάλεια, εγκληματικότητα, ανεργία, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, του πολεοδομικού ιστού?
Όμως η αληθινή τους πρόθεση δεν είναι άλλη, από την προσφυγή στις εκλογές, ούτως ή άλλως, γιατί δε βλέπουν άλλη λύση. Δεν έχουν όραμα, ούτε σχέδιο
Δε θέλουν να ρισκάρουν περαιτέρω αποδυνάμωση και απαξίωση τους και την οριστική τους σύνδεση με την ταμπέλα του υπονομευτή του μεταπολιτευτικού αστικού κράτους στο οποίο σήμερα ζούμε
Ξέρουν ότι η πολιτική τους πρόταση (της "πράσινης" σοσιαλδημοκρατίας) ήταν εξ αρχής ασύμβατη με τις δεσμεύσεις απέναντι στην Τρόϊκα και το ΔΝΤ. Ξέρουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα του λαού, του δημοσίου, των μικρομεσαίων, των συνδικαλιστών και των "χαλαρών" κυβερνήσεων ανοχής προς πάσα κατεύθυνση. Ξέρουν ότι η μεγάλη μάζα, απογοητεύτηκε και αγανάκτησε
Ξέρουν ότι θα χρειαστεί να απολύσουν κόσμο και κοσμάκη στο δημόσιο (που κοστίζει πάρα πολύ κυρίως από μισθοδοσίες και κακή διαχείριση περιουσιακών στοιχείων), ξέρουν ότι θα γίνουν κοινωνικές αναταραχές μεγάλης κλίμακας
Βλέπουν ότι υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις, σε κάθε επίπεδο, είτε πρόκειται για οργανωμένο συνδικαλισμό (ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ-Πανεπιστήμια), είτε για αυθόρμητες εκδηλώσεις αγανάκτησης (γιαούρτια στον Αλαβάνο), και ότι δε μπορούν να πιέσουν παραπάνω απ όσο έχουν ήδη κάνει
Ποια λύση υπάρχει λοιπόν? Η προχωρούν με κάθε κόστος και θα αναλωθούν σε αντιπαραθέσεις και πολεμική ή θα πάνε σε εκλογές και θα προκύψει ένα καινούργιο τοπίο με συσχετισμούς δυνάμεων και συνεργασίες, σώζοντας τα προσχήματα και τον εαυτό τους
Ήδη έχουν ξεκινήσει οι διαβουλεύσεις για όλους
Κατά τη γνώμη μου, παρακολουθούμε τη φυσική εξέλιξη μιας ήδη προδιαγεγραμμένης πορείας
Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει όλη αυτή τη φασαρία, εάν η πραγματικότητα και τα δεδομένα είχαν εξαρχής εκτιμηθεί σωστά, και η αρωγή σύσσωμου του υγιούς πολιτικού κόσμου, ήταν συντονισμένη και αδιαίρετη, απέναντι στις δραματικές περιστάσεις
Όμως η βούληση του λαού, παραμένει το έσχατο κριτήριο για τις πράξεις και τις απόψεις κάθε δημοσίου προσώπου, και για μια φορά ακόμα κατέστη ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση, ότι οι εκλογές -όταν το θελήσουμε- είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ όπλο της δημοκρατίας....

Για μια διαφορετική δημαρχία -της Σώτης Τριανταφύλλου

Χωρίς άλλα σχόλια θα ήθελα σήμερα να αναδημοσιεύσω την επίκαιρη παρέμβαση της Σώτης Τριανταφύλλου, μιας αγαπημένης συγγραφέως, που περιέχει ένα σωρό χρήσιμες ιδέες και προτάσεις για την Αθήνα μας...

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_4912.html

Όταν βρισκόμαστε έξω από την πολιτική, όλα φαίνονται απλά και αυτονόητα· οι Έλληνες συνηθίζουμε να λέμε: αν ήμουν πρωθυπουργός…αν ήμουν δήμαρχος…Αλλά, στην Ελλάδα, ακόμα κι ο πιο ικανός, εργατικός και έντιμος πολιτικός σκοντάφτει σ’ έναν τοίχο από τούβλα: 
Η οπισθοδρομική και αυτοκαταστροφική νοοτροπία, τα αντικρουόμενα συμφέροντα, η προσκόλληση στα λεγόμενα κεκτημένα, οι πολιτικές και προσωπικές πιέσεις, η έλλειψη χρημάτων και η κατασπατάλησή τους, οι ασυνάρτητες ειλημμένες αποφάσεις είναι αυτός ο αδιαπέραστος τοίχος.
Έτσι, σε ό,τι αφορά την Αθήνα έχουμε φτάσει στο σημείο στο οποίο έχουμε φτάσει: όλοι έχουμε ευθύνη (μικρή, μεγάλη ή εγκληματική)· ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία.

Συμφωνούμε ότι στην Αθήνα χρειαζόμαστε αναβάθμιση του επιπέδου ζωής· για να συμβεί όμως αυτό, οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ζουν σε μια άσχημη, βρόμικη, κακόφωνη και άδικη πόλη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν φαίνεται να συνειδητοποιούμε ότι η Αθήνα είναι αυτή που είναι εξαιτίας της γενικευμένης ανομίας, εξαιτίας της προχειρότητας και της διαφθοράς σε όλες τις βαθμίδες της ζωής και της οργάνωσης. Όταν σε μια πόλη δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε ο απλός νόμος περί απαγόρευσης του καπνίσματος, τα πράγματα φαίνονται επιρρεπή σε συνεχή επιδείνωση.

Ένας ιδανικός δήμαρχος θα προχωρούσε σε πολεοδομική ανάπλαση του κέντρου (οι ειδικοί –αρχιτέκτονες, χωροτάκτες- έχουν υποβάλει προτάσεις σχετικά με τη διαχείριση των μεταναστών, την εγκληματικότητα, την καθαριότητα, την αποκέντρωση των υπηρεσιών)· σε πράσινες επεμβάσεις ώστε να ισορροπήσει το οικοσύστημα (όχι διακοσμητικού χαρακτήρα: όχι παρτέρια με γεράνια, αλλά αναδάσωση, φροντίδα του υφιστάμενου πρασίνου και χωροταξικό σχεδιασμό των χρήσεων γης)· σε σχεδιασμό και ανάπτυξη ενός είδους “city” με υψηλή δόμηση, καθώς και σε συγκράτηση της αστικής εξάπλωσης.

Η εσώτερη πόλη βρίσκεται σε οικονομική και πολεοδομική κρίση. Παράδειγμα αμέλειας και ασχετοσύνης είναι η πλατεία Ομονοίας - που έγινε αντικείμενο αλλοπρόσαλλων πολεοδομικών και αρχιτεκτονικών πειραματισμών – όπως και οι περιοχές γύρω από το αρχαιολογικό μουσείο, τα Εξάρχεια, τη Βάθη, την πλατεία Βικτορίας… 


Το κέντρο της Αθήνας παραδόθηκε στους λαθρομετανάτες, στους εγκληματίες· η Κυψέλη, η ευρύτερη περιοχή Πατησίων και Αχαρνών εξελίχθηκαν σε θύλακες φτωχών και περιθωριακών. Το αθηναϊκό κέντρο χρειάζεται ανασχεδιασμό και τόνωση: κτίσιμο ουρανοξυστών (τύπου multiscraper), ενθάρρυνση της μικτής χρήσης, εξισορρόπηση δομημένου χώρου/πρασίνου, ιστορικότητας/παρόντος. Επίσης, χρειάζεται νόμο και τάξη. Όχι μόνον στα μεγάλα ζητήματα τα σχετικά με τις παραβάσεις του νόμου (π.χ. ο παράνομος τενεκεδομαχαλάς στην όχθη της Αττικής Οδού με τον οποίον θα έπρεπε να ασχοληθεί αμέσως ο νέος περιφερειάρχης), αλλά και σε ό,τι αφορά τη λειτουργία και την εικόνα της πόλης: επαιτεία, πορνεία, παιδική εργασία, παράνομο υπάιθριο εμπόριο, αφισοκόλληση, αδέσποτα ζώα, επιγραφές, διαφημίσεις…

Τι δεν χρειαζόμαστε στην Αθήνα: οικόπεδα (μέρος του παλιού αεροδρομίου κινδυνεύει να κτιστεί)· καγκελάκια με χρυσαφιές διακοσμήσεις· διαγωνισμούς για παγκάκια. Παρότι η “επίπλωση” της Αθήνας είναι αναγκαία (παγκάκια, ρολόγια, συντριβάνια), η πόλη έχει διαφορετικές προτεραιότητες: είναι απαραίτητη η κατεύθυνση των πόρων σε κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Όπως, στην ανακύκλωση και στη διαχείριση των σπουπιδιών. Η Αθήνα παράγει 100.000 τόνους μπάζα την ημέρα· τα σκουπίδια των ξεχειλισμένων κάδων διοχετεύονται σε ακατάλληλες και παράνομες χωματερές. Μόνον το 10% ανακυκλώνεται (ευρωπαϊκό ρεκόρ).

Τι χρειαζόμαστε: δρόμους με εκσυγχρονισμένο οδόστρωμα· πεζοδρόμια· όχι πεζοδρόμους. Οι πεζόδρομοι προκαλούν κυκλοφοριακή συμφόρηση, χρεοκοπία των εμπορικών καταστημάτων (λόγω της μειωμένης κυκλοφορίας· εξαιρέσεις υπάρχουν, δεν είναι ο κανόνας), συσσώρευση σκουπιδιών· οι πεζόδρομοι μετατρέπονται γρήγορα σε παράνομα πάρκινγκ και σε τόπους συνάντησης εμπόρων και χρηστών παρανόμων ουσιών. Η αντίληψη της γραφικής πόλης ανήκει στο αποικιακό παρελθόν: μια μεσογειακή πρωτεύουσα πρέπει να είναι δυναμική, δικτυωμένη, με συνεχή αστικό χώρο. Η Αθήνα βρίσκεται μακριά από την ιδέα της δικτυωμένης πόλης. Ο ρυθμός ηλεκτρονικής δικτύωσης δεν ακολούθησε τον ρυθμό ανάπτυξης των τηλεπικοινωνιών.
Χρειαζόμαστε επέκταση του μετρό και των δημόσιων συγκοινωνιών: οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν ότι το ιδιωτικό αυτοκίνητο είναι passé· ο μοντέρνος άνθρωπος χρησιμοποιεί μέσα μαζικής μεταφοράς. Το τραμ, το ξήλωμα του οποίου οφείλεται όπως οι περισσότερες πολεοδομικές τσαπατσουλιές στον Κωνσταντίνο Καραμανλή senior, πρέπει να επεκταθεί σε πυκνοκατοικημένες περιοχές (Κυψέλη, Παγκράτι, Βύρωνας, Άγιοι Ανάργυροι). Για να είμαι δίκαιη σ’ αυτό το σημείο, πράγματι, όποιος κάνει τα έργα κάνει και τα λάθη. Επίσης, τα “λάθη” κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα: όπως ο κ. Κακλαμάνης. Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί ο περιαστικός σιδηρόδρομος και η γραμμή Αθήνα-Λαύριο. Ας μην επιχειρήσουμε μεγαλεπήβολα και πολυδάπανα έργα οδοποιίας: χρειάζεται ένα εκτεταμένο δίκτυο τραμ πολλών αξόνων, διασπορά των χώρων στάθμευσης ΙΧ στη μείζονα περιοχή της Αττικής (στους σταθμούς του μετρό και του ΗΣΑΠ), απαγόρευση δημιουργίας νέων πάρκινγκ στο κέντρο (παρά μόνον, όπου είναι δυνατόν, στις πιλοτές και στα υπόγεια των πολυκατοικιών).

Ένα ακόμη πρόβλημα είναι το διάσπαρτο πανεπιστήμιο: η Αθήνα χρειάζεται campus· χώρο και κτίρια που να εκφράζουν το πνεύμα και τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων· η κτιριακή διάχυση του πανεπιστημίου καθρεφτίζει τον κατακερματισμό του, τη διάλυσή του.
Γενικά μιλώντας, θα ήταν χρήσιμη η εφαρμογή ορισμένων ιδεών της Νέας Πολεοδομίας: σχεδιασμός ανοιχτών χώρων, ισορροπημένη συνύπαρξη εργασίας-κατοικίας-ψυχαγωγίας, προστασία των ιστορικών κτιρίων, «πράσινη» δόμηση, αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών γαιών, ενθάρρυνση της πεζοπορίας και της χρήσης ποδηλάτων. H ομορφιά της πόλης δεν είναι απλώς η βελτίωση ενός σκηνικού: είναι μέσον για μια καινούργια πολιτική αρετή. Η ασχήμια είναι απόρροια του ελλείμματος της δημοκρατίας.

Απορώ πώς ο κ. Κακλαμάνης θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο: ξέρω ότι έχει πολλούς υποστηρικτές· αναγνωρίζω επίσης ότι δεν είναι μόνον η δημαρχία του που ευθύνεται για τον ξεπεσμό της Αθήνας. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσει αυτόν τον ξεπεσμό: αλλιώς είναι σαν να μας κοροϊδεύει… Εκτός αυτού, υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία στη δημαρχία του: όχι μόνον η αμέλεια, η ανεπάρκεια, τα λάθη, οι σπατάλες, η αμφίβολη διάκριση των προτεραιοτήτων… 
Πώς όλες οι συνοικίες έγιναν γκέτο; Δεν υπάρχουν πια γκέτο σε καμιά δυτική μεγαλούπολη: το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί παντού, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Επίσης -για παράδειγμα- σε πολλούς δημοκρατικούς πολίτες δεν άρεσε η ιδέα της παραχώρησης της πλατείας Κοτζιά για τον εορτασμό του ραμαζανιού: αγωνιζόμαστε να γίνουμε κοσμικό κράτος, να προχωρήσουμε στις ιδέες του διαφωτισμού· δεν είναι καιρός να ενθαρρύνουμε τις θρησκείες. Αυτή η δήθεν προοδευτικότητα μπορεί να αποβεί μια μορφή σκοταδισμού. 


Αναρωτιέμαι γιατί η κεντροδεξιά παράταξη υποστηρίζει έναν δήμαρχο για τον οποίον υπάρχουν τόσες αμφιβολίες: έλλειψη στελεχών, ή έλλειψη προθυμίας εκ μέρους των στελεχών; Θέλω να πω, δεν είναι αυτονόητο να θέλεις να είσαι δήμαρχος στη χειρότερη στιγμή της Αθήνας· χρειάζεται αντοχή και ήθος. Δεν γνωρίζω τον κ. Κακλαμάνη προσωπικά· ούτε εύχομαι να τον γνωρίσω· σίγουρα ούτε εκείνος εύχεται να γνωρίσει εμένα: αλλά, δεν με ικανοποιεί η δημόσια εικόνα του· το αδικαιολόγητα θριαμβικό του ύφος. Παραδέχομαι πως, συχνά, η δημοσιότητα αδικεί τους ανθρώπους: έτσι κι αλλιώς, νομίζω ότι πρέπει να απομακρυνθεί από τη δημαρχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περιμένουμε θαύματα από τον Γιώργο Καμίνη. Το ζήτημα είναι να μην χειροτερέψει ό,τι μπορεί να χειροτερέψει.

Τί άλλαξε τελικά?

Χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε τα αποτελέσματα των χτεσινών εκλογών?
Είναι τόσο ξεκάθαρο, ότι τίποτα απολύτως δεν άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες!
Δηλαδή, όπως έλεγα και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, ο κόσμος προτίμησε τις ήδη γνωστές ποσότητες, και τελικά αυτό που κέρδισε είναι η αδράνεια μας!
Ναι, ο μοναδικός νικητής των εκλογών δεν είναι η αποχή. Αυτό είναι γνωστό ότι συμβαίνει στις δημοτικές εκλογές. Ο μοναδικός νικητής είναι η αδράνεια μας και η συνήθεια, ως αποτέλεσμα της πρώτης
Ποια άλλη ερμηνεία μπορεί να δώσει κάποιος ήρεμος και νηφάλιος αναγνώστης της εκλογικής σημειολογίας?
Ο Παπανδρέου, έκανε όσα έκανε, καθαρά και μόνο για να συσπειρώσει του ψηφοφόρους του, και τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό, καθώς δε μπορεί να θεωρηθεί νίκη του ΠΑΣΟΚ το να κερδίσει μια περιφέρεια και να ξαναχάσει το μεγαλύτερο δήμο της χώρας, με τα πλέον ορατά και κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα
Μάλιστα ο πρωθυπουργός έκανε και διάγγελμα για να μας καθησυχάσει ότι δε θα προσφύγει σε εκλογές. Εντάξει, ανακουφιστήκαμε τώρα
Και βέβαια, τα κλασσικά εικονογραφημένα, οι αντιδράσεις των υπολοίπων κομμάτων μετά από κάθε ανάλογη "έκφραση" της λαϊκής βούλησης
Οι μεν κυβερνώντες συνεχίζουν το έργο τους, η αντιπολίτευση ανακαλύπτει άνοδο και κλείσιμο της διαφοράς σε σχέση με το πρώτο κόμμα, οι αριστεροί παραμένουν δυνατοί και φαίνονται ενισχυμένοι αφενός και κατακερματισμένοι αφετέρου, και η ζωή συνεχίζεται...
Το χειρότερο όλων ξέρετε ποιο είναι? Άργησα να το καταλάβω, αλλά το καταθέτω από αυτό εδώ το πόστο
Ότι τελικά όλοι είχαν συμφέρον να μετατρέψουν τις πολύ σημαντικές εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση σε πολιτικές-κομματικές. Το ίδιο τέχνασμα είχαν χρησιμοποιήσει για  να απαξιώσουν και τις ευρωεκλογές και να τις κάνουν και αυτές πολιτικές-κομματικές
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι να εκλέγουμε εμείς το Δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο που θέλουμε, χωρίς κομματική νοοτροπία
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο σπουδαίο είναι να εκλέγουμε εμείς τους εκπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο, χωρίς να σκεφτόμαστε στενά τοπικιστικά την Ελλάδα, σα Βαλκανικό περιθωριακό κράτος
Το μεγάλο κατάντημα ΟΛΩΝ μας, είναι ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα, έχει καταφέρει να μας πείσει, με τη χρήση των γνωστών μεθόδων του (καταιγισμός από τα ΜΜΕ ανάμεικτων μηνυμάτων, άλλοτε θετικών, άλλοτε αρνητικών, άλλοτε εκβιαστικών...) ότι διαλέγουμε ανάμεσα σε 5-10 παρατάξεις, διαχρονικά, διότι αυτές οι 5-10 παρατάξεις μπορούν να εκφράσουν τις θελήσεις μας και να λύσουν τα προβλήματα μας. Μας έχουν πείσει ότι ΑΥΤΟΙ είναι οι απαραίτητοι, ΑΥΤΟΥΣ χρειαζόμαστε να μεσολαβήσουν για εμάς, για να βελτιωθεί η καθημερινότητα μας
Μας έχουν πείσει ότι τους χρειαζόμαστε, γιατί εμείς οι ίδιοι ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Και μας έχουν πείσει ότι δε μπορούμε, γιατί δεν ξέρουμε
Και μετά από λίγο, το "δε μπορούμε και δεν ξέρουμε" γίνεται "δε θέλουμε, κάντε τα εσείς για εμάς"
Η συμμετοχή στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελεί παρέμβαση του πολίτη, για την εκλογή των αντιπροσώπων που επηρεάζουν ΑΜΕΣΑ την καθημερινότητα του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο να τους βρούμε, να τους συναντήσουμε, να κουβεντιάσουμε μαζί τους, να συμμετέχουμε σε δράσεις που σχεδιάζουν για εμάς και να πούμε τη γνώμη μας, και ένα σωρό άλλα σπουδαία θέματα που αφορούν τον κάθε συνειδητό και ενεργό πολίτη μιας πόλης ή ενός χωριού.
Είναι κρίμα και ντροπή, να τους κυνηγάμε για να μας εξυπηρετήσουν και μόνο, ενώ αυτοί για παράδειγμα αλωνίζουν ανενόχλητοι 4 χρόνια, κάνοντας του κεφαλιού τους άκριτα
Η κριτική στους τοπικούς άρχοντες, δε γίνεται μόνο στις εκλογές, αλλά κάθε μέρα μέσα από τη συμμετοχή
Είναι κρίμα και ντροπή, η κεντρική εξουσία να καπελώνει επικοινωνιακά, τις τοπικές καθημερινές ζυμώσεις και να τους προσδίδει πολωτικό και περιχαρακωμένο χαρακτήρα. Δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο πραγματικά.
Ίσως να φταίει ότι στις μεγάλες πόλεις, δήμος και κράτος ταυτίζονται σαν οντότητες. Είναι παρόμοια πράγματα στη συνείδηση μας. Μας έχουν πείσει ότι είναι ίδιο και το αυτό
Τίποτα δεν άλλαξε και σε αυτές τις εκλογές λοιπόν
Ο πρωθυπουργός που ευαγγελίζεται μεγάλες αλλαγές, σε κάθε επίπεδο, έβαλε ξανά αυτογκόλ στον εαυτό του αυτοαναιρούμενος! Διότι πρώτος αυτός βγήκε στην τηλεόραση να εκβιάσει τον κόσμο να ψηφίσει κομματικά! Δήθεν γιατί θα πηγαίναμε σε εθνικές εκλογές!
Αντί να εγκαινιάσει μια νέα οπτική, δηλαδή μια νέα προσέγγιση στη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης και να απευθυνθεί στον πολίτη παροτρύνοντας τον να συμμετέχει για τους ΣΩΣΤΟΥΣ λόγους (δηλαδή τη δυνατότητα να πει τη γνώμη του, αλλά και να διαμορφώσει καταστάσεις στην πόλη και το χωριό του, με άμεση επαφή με τη δημοτική αρχή) στις εκλογές, υιοθέτησε τη σκανδαλώδη στάση των υπολοίπων που επικαλούνται την αποδοκιμασία ή μη, του Μνημονίου!
Και έτσι απέδειξε, ότι μόνο στα λόγια διαφέρει και όχι στα έργα
Οι πολίτες απείχαν παραδοσιακά από τις δημοτικές εκλογές, διότι έχουν πειστεί ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ποιος είναι ο ντόπιος διοικητής/άρχοντας/κοινοτάρχης/δήμαρχος (λες και πίνουν καφέ με υπουργούς και δεν καταδέχονται το συμπολίτη τους-λες και τη διαφορά στην καθημερινότητα τους την κάνει το κόμμα και όχι η κοινότητα)  και τα κόμματα παρέμειναν στην ίδια τροχιά, επιβεβαίωσης της ίδιας της ύπαρξης τους ως απαραίτητου μεσάζοντα για την διεκπεραίωση ΠΑΣΑΣ θεμιτής και αθέμιτης ενέργειας σε κάθε επίπεδο, θεωρητικό και πρακτικό
Οι πολίτες έχουν πειστεί ότι σημασία για τη ζωή τους έχει το κόμμα, διότι το κόμμα τους διορίζει!
Είπαμε να τα αλλάξουμε αυτά ρε Γιώργο! Είπαμε να δώσουμε μια νέα προοπτική στη συμμετοχική δημοκρατία!
Συμμετοχική και ανοιχτή δημοκρατία δε σημαίνει facebook και twitter, σημαίνει ότι ΟΛΟΙ μοιραζόμαστε την ευθύνη των αποφάσεων μας! ΟΛΟΙ!
Όπως μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως το βάρος των συνεπειών, της ληστείας και της απαξίωσης της χώρας μας, από το σάπιο κατεστημένο σύστημα των βαθιά συντηρητικών κομματικών γραφειοκρατιών κάθε απόχρωσης (για παράδειγμα τη θρησκευτική κομματική οντότητα του ΚΚΕ με τη μεγαλύτερη συσπείρωση "πιστών"), έτσι θα έπρεπε να μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως το βάρος των αποφάσεων και των επιλογών, στην τοπική αυτοδιοίκηση
Τα ίδια ισχύουν και για τις Ευρωεκλογές!!
Πάλι μεσάζοντας και νταβατζής των συνειδήσεων, η κομματική ταυτότητα!
Δηλαδή το αν κάποιος έιναι πασοκτσής ή νεοδημοκράτης, επηρεάζει τη σοβαρότητα και την ακεραιότητα, την επάρκεια και την κατάρτιση του, για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο!Ασύλληπτα πράγματα!!
Τα κόμματα μέσω των ΜΜΕ φτιάχνουν εικόνα, και κάτω από την εικόνα κρύβεται η ασχήμια που μας έχει καταδικάσει πανελληνίως στη σημερινή κοινωνική και διεθνή μας ξεφτίλα
Κάτω από τον αστραφτερό και αθλητικό Παπανδρέου, το βαθύ ΠΑΣΟΚ με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια στις γωνίες των εκλογικών κέντρων, διαμορφώνει και διαιωνίζει το πνεύμα της συναλλαγής με τη διαφθορά και την παρακμή μιας σάπια και ξεπεσμένης Ελλάδας
Κι εμείς φραπόγαλο, θεωρία, δε βαριέσαι, αποχή, κοινωνικό σχολιασμό και απαξίωση
Φταίνε κι αυτοί, γιατί μας έκαναν γαϊδούρια, φταίμε κι εμείς που δε χαμπαριάζουμε από σαμάρι, αλλά μας ενδιαφέρει....τι χρώμα θα έχει, για να βγαίνουμε ωραιότεροι στην αναμνηστική φωτογραφία......

Μπανάνα ριπάμπλικ

Καλωσήρθατε στην μπανανία

Κάπως έτσι θα έπρεπε να καλωσορίζει τους ξένους επισκέπτες του, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, με γιγαντοαφίσες, έντυπα και ασορτί μουσική επένδυση

Ενώ η χώρα μας, ξεπέρασε το έντονο κλίμα αποδοκιμασίας και παρακμής, της πρώτης περιόδου μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ, και σημάδια αισιοδοξίας άρχισαν να εμφανίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έσπευσαν να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα (τους).

Ο ένας με τα γελοία διλήμματα περί εθνικών εκλογών, ο άλλος με την αποδοχή της προοπτικής για αναδιάρθρωση του χρέους. Δε λέω, στην πολιτική, το ζητούμενο είναι η ειλικρίνεια, και όλοι την αναζητούμε

Απέχει όμως αυτή η ειλικρίνεια, από την προσπάθεια να ξεφτιλιστούμε παραπάνω, με τέτοιες δημόσιες τοποθετήσεις που καλλιεργούν ξανά τη δυσπιστία και τον αρνητισμό. Στέλνοντας ξανά στα ύψη τα spreads, δίνοντας στους κερδοσκόπους την ευκαιρία να σορτάρουν στους δείκτες της Ελληνικής οικονομίας

Τι βρώμικα παιχνίδια παίζονται? Τι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και συμφωνίες με θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες της αγοράς έχουν προηγηθεί? Τι ακριβώς συμβαίνει, με φόντο τις δημοτικές εκλογές?

Διαβάζω ότι στον Άγιο Παντελεήμονα, το Σάββατο, κάποιοι Αφγανοί επιτέθηκαν σε δύο κορίτσια και τα τραυμάτισαν με μαχαίρι. Στη συνέχεια λένε, ότι κρύφτηκαν στο τζαμί στην πλατεία Αττικής για να διαφύγουν τη σύλληψη. Πολύ ωραία εικόνα, ασορτί με την πορνεία λίγα μέτρα από το Α.Τ Κυψέλης, και τη διανομή ναρκωτικών μέρα μεσημέρι σε κάθε γειτονιά του κέντρου.

Διαβάζω ότι όλα αυτά τα κάνουν για να υποβαθμιστεί το κέντρο και να αγοράσουν φτηνά οι μεσίτες. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω, το θεωρώ αφελές. Ίσως είναι απλά μια συνέπεια της συνεχούς υποβάθμισης της περιοχής και τίποτα περισσότερο. Άλλωστε οι επενδύσεις τέτοιου τύπου έχουν να κάνουν με μακροπρόθεσμες αποδόσεις, και δεδομένης της ηλικίας των διαμερισμάτων του κέντρου (ελάχιστα είναι καινούργια), δύσκολα θα πρέπει να αναμένουν κάποιοι να πουλήσουν σε μεγάλες τιμές. Δε μιλώ για νεοκλασσικά, διατηρητέα ή λόφτ, που είναι η τελευταία μόδα. Αν βρεί κάποιος λόφτ στον Άγιο Παντελεήμονα ας έρθει να μου το πεί, γιατί ενδιαφέρομαι να αγοράσω κι εγώ. Αστειεύομαι

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, μάθαμε ότι συνελήφθησαν 2 φοιτητές, για την αποστολή των παγιδευμένων πακέτων με τα εκρηκτικά στις πρεσβείες. Τρομοκράτες νέου τύπου, γράφουν οι εφημερίδες, που ανακαλύπτουν την Αμερική για μια φορά ακόμη. Λές και είναι κάτι διαφορετικό, οι αναρχοκομμουνιστές "φοιτητές" που ετοιμάζουν μολότωφ στο Πολυτεχνείο η στα "αντιεξουσιαστικά" στέκια των ΤΕΙ και των άλλων φυτωρίων παρακμής και κοινωνικής βίας. Λές και τα πολιτικά κόμματα, δεν είναι κέντρα χουλιγκάνων, κρυφών και φανερών, ίδιων και απαράλλαχτων με αυτών που καταγράφονται στους συνδέσμους "φιλάθλων" των ομάδων κάθε πόλης.

Να μην ξεχάσω ότι βρισκόμαστε εκτός στόχων για τα έσοδα μέσω περαίωσης, πράγμα αναμενόμενο λόγω της ανύπαρκτης οργάνωσης και του ελάχιστου συντονισμού ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη. Να μην ξεχάσω ότι ενόψει δημοτικών εκλογών έχουν παραλύσει τα πάντα στο δημόσιο τομέα, ακόμα και τα πιο σοβαρά, και ότι βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές και έντυπες προπαγανδιστικές αηδίες, που επιμένουν στα κλασσικά προεκλογικά ξεπερασμένα μοτίβα. Λες και απευθύνονται σε ρομποτάκια, που βγαίνουν από την κατάψυξη κάθε 4 χρόνια, και πρέπει να ξαναθυμηθούν τι πρέπει να κάνουν για να λέγονται "πολίτες". Πατρίς θρησκεία οικογένεια που συγκινεί τον Έλληνα του 2010, πότε θα ανακαλύψουμε? Ιδού το ερώτημα

Μια μέρα λοιπόν ξυπνήσαμε όλοι και διαπιστώσαμε ότι η Ελλάδα έχει αλλάξει πρόσωπο

Ότι η βία υπάρχει παντού με εγχώριες και εισαγόμενες μορφές, ότι η μετανάστευση είναι σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται με τις παραδοσιακές αριστερές και δεξιές αντιπαραθέσεις, ότι η τρομοκρατία δεν είναι ξένη είδηση, αλλά Ελληνικότατη, φτιαγμένη με παραδοσιακά ντόπια "προϊόντα" και δεν αντιμετωπίζεται από τη γελοία αστυνομία μας.

 Ότι η πολιτική δεν είναι εγχώριο παιχνίδι, αλλά πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο γκανιάν στους πίνακες στοιχημάτων των γκάμπλερς του οικονομικού στερεώματος, και δεν αντιμετωπίζεται από ξεπουλημένους εντολοδόχους-αντιπροσώπους-εκπροσώπους περίεργων συμφερόντων, απ όποιο χώρο και να προέρχονται

Ξυπνήσαμε λοιπόν και καταλάβαμε ότι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι δικοί μας, οι "ντόπιοι" τσολιάδες, είναι πολύ, μα πάρα πολύ άσχημο

Θέλουν να μας μετατρέψουν σε φτηνή real estate ευκαιρία? Σε ειδυλλιακό τουριστικό θέρετρο με τιμές Μπαγκλαντές? Σε κέντρο κοινωνικών πειραματισμών και ανθρωπολογικών ζυμώσεων? Σε οικονομικό case study που θα διδάσκεται σε μελλοντικούς φοιτητές?

Εμάς πάντως, τους απλούς κατοίκους αυτής της ρημάδας της χώρας, μας κρατάνε απέξω απ όσα αποφασίζουν, αφήνοντας μας τη φαντασίωση, ότι ψηφίζοντας στις κάθε λογής εκλογές, συμμετέχουμε στη γενικότερη μεταμνημονιακή φαντασίωση, περί ανάπτυξης, αλλαγής και κουραφέξαλα

Το τέλος είναι εδώ, το χάος επίσης, και εμείς καιρός να την κάνουμε από το καράβι που βουλιάζει μέσα στα σκατά της απελπισίας του....