Σ' έχω κάνει θεό (το Πάσχα)

Το κεντρικό πρόσωπο του φετινού Πάσχα δεν ήταν άλλο από την Κατερίνα Στανίση να τραγουδά με το βαλαντωμένο ύφος 50άρας τσατσάς (πρώην πουτάνας) μπροστά από τις σούβλες του Τζάμπο

Να τραγουδά και να σπαράζει -προς τον δασύτριχο γκαβλωμένο Έλληνα ορθόδοξο τιμητή της παράδοσης- το ηρωικό της άσμα "Σ έχω κάνει θεό" και να τρίζουν οι πλαστικές καρέκλες και τα τραπέζια προέλευσης Κίνας

Μιας Κίνας που κρατά τον Ελληνισμό ψηλά, ίσαμε την Ακρόπολη. Να μην πω και πιο πάνω και χάσω το μέτρημα

Μιας Κίνας κοιτίδας του πολιτισμού του αναλώσιμου και του εφήμερου στο βωμό της κατανάλωσης. Είτε καταναλώνονται απλά υλικά συσκευασίας, είτε ανθρώπινες ζωές που κάνουν μεροκάματα μισό δολάριο ημερησίως. Για να βρυχάται ο "τίγρης του καπιταλισμού", εκεί στην Άπω

Εδώ σε μάς, στην πατρίδα του φωτός, η φωτιά κάτω από το κοκορέτσι-παραγγελία και το αρνάκι με τις σαρανταπέντε πράσινες σφραγίδες -που δείχνουν ότι είναι Ελληνικό και όχι εισαγωγής- σιγοκαίει

Μαζί με το αργό μερακλίδικο και συντονισμένο γύρισμα του καρπού και τα βαρελότα που κροτίζουν στις διπλανές αυλές, τα τουφέκια που βάλλουν ομαδόν στις στέγες και τις κόρνες που κελαηδούν τα αναστάσιμα εδάφια, αφήνω το πνεύμα μου να λιαστεί ανέμελο μυρίζοντας την Άνοιξη

Όμως δεν είμαι ευτυχισμένος, ούτε χορτάτος γιατί και φέτος μια από τα ίδια, με εξαίρεση την καλή μας παρέα

Δεν είμαι ευτυχισμένος γιατί παρότι αγαπώ την καλή μας την παρέα και τα χωρατά, τα γέλια των μικρών μας και τις χαρές των παππούδων και των γιαγιάδων μας, θα ήθελα να είμαι αλλού, σε άλλη πατρίδα

Έστω και δίχως Πάσχα, δίχως ορθοδοξία, δίχως παράδοση, δίχως τίποτα που να θυμίζει πως κάθε χρόνο αλλάζουμε και πάντοτε μένουμε οι ίδιοι

Φέτος πήγαμε για ύπνο στις 10.30 μαζί με το μικρό μας. Ούτε κεριά, ούτε λαμπάδες, ούτε καμπάνες, ούτε τίποτα. Φάγαμε τη μαγειρίτσα μας, χορτάσαμε και αγαπηθήκαμε οι τρείς μας κάτω από το ταπεινό πορτοκαλί φωτιστικό του σαλονιού μας

Αυτό ναι ήταν Ανάσταση. Και ήταν Αγάπη και Δόξα Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος

Τα υπόλοιπα όχι, να λείπουν. Να φύγουν, να περισσέψουν. Να πάνε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, που τα επιθυμούν, τα σκέφτονται

Εγώ θα ήθελα να πάρω την οικογένεια μου και να ταξιδεύουμε. Και να γνωρίζουμε τόπους καινούργιους, ανθρώπους και εμπειρίες, να ζούμε άλλες παραδόσεις και άλλες ιεροτελεστίες

Να κάνουμε Πάσχα στο Βόρειο Πόλο με τις πολικές αρκούδες και μαγειρίτσα μαζί με τους Εσκιμώους μέσα σε ένα Ιγκλού. Και Χριστούγεννα στην έρημο Σαχάρα με τσουρέκι λεπτό σαν κρέπα ψημένο πάνω σε πέτρα στη σκιά μιας καμήλας που μυρίζει κοπριά.

Δεν αντέχεται αυτή η Στανίση, αυτά τα τραγούδια, αυτή η Ελλάδα που την κρατάνε χέρια Κινέζων με πλαστικά τραπεζάκια, Πακιστανών με φράουλες, Αφρικανών με αντίγραφα από σινιέ τσάντες, Αφγανών με παπαρούνες και κάθε λογής ταλαιπωρημένος ανθρώπος που μοχθεί για μια καλύτερη τύχη.

Δεν αντέχεται η επιστροφή στη δουλειά, στις κακές ειδήσεις, την απαισιοδοξία και την "ανάπτυξη" των αριθμών που σκοτώνουν την καλή μας την παρέα

Να φύγουμε μια και καλή, αυτό σας εύχομαι, γιατί αυτό επιθυμώ κι εγώ

Κι ας μ' έχουν κάνει θεό να κάθομαι και να σουβλίζω Σαμαράδες και φρούδες ελπίδες....