Ο Κολοκοτρώνης και η οικογένεια του ήταν από παλιά αγωνιστές και ενεργοί συμμέτοχοι σε εκφράσεις αλυτρωτισμού και επανάστασης.
Τα ιστορικά στοιχεία από τη wikipedia εδώ : Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη, ο Κωνσταντής πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770, ενώ ο ίδιος ο Θεόδωρος εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος.
Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι(14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.
Γιατί τα παραθέτω όλα αυτά εγώ, που δεν είμαι ιστορικός, αλλά δε βλέπω και ΣΚΑΪ? Μα γιατί είναι αυταπόδεικτο, και συνάμα αυτονόητο, για όποιον έχει πάει στο Δημοτικό Σχολείο, ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της σύγχρονης Νεοελληνικής ιστορίας, προσωπικότητα που με τις πράξεις και τις αξίες που πρεσβεύει, κατέχει αδιαμφισβήτητα σπουδαία και ξεχωριστή θέση στη συνείδηση κάθε Έλληνα. Κάθε ανθρώπου -θα έπρεπε να επεκταθώ- αλλά θα μείνω στην Ελληνικότητα της φιγούρας, την οποία Ελληνικότητα όποιος διαβάσει το Μακρυγιάννη αλλά και διάφορες άλλες ιστορικές αναφορές, θα αισθανθεί με ανατριχίλα στο πετσί του. Γιατί ο Κολοκοτρώνης, αποτελεί ταυτόχρονα,μια λαογραφικού χαρακτήρα πολιτισμική οντότητα της εποχής, τόσο εκφραστικά, όσο και έμπρακτα. Μέσα από τη διαδρομή της ζωής του, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, όλη η σκακιέρα της φανερής και αφανούς διπλωματικής, πολιτικής και πολεμικής δράσης, με αφορμή την εξέγερση των Ελλήνων απέναντι στην Οθωμανική κυριαρχία. Τι περισσότερο μπορεί κανείς να γράψει για τον άνθρωπο αυτό, δεν ξέρω. Η ιστορία τον έχει κρίνει
Ξαφνικά, με αφορμή μια τηλεοπτική εκπομπή, και την συζήτηση ενός εκ των συντελεστών της, με διάφορους φίλους του, ο Κολοκοτρώνης εμφανίζεται με ένα άλλο πρόσωπο. Το πρόσωπο του εκφυλισμένου ομοφυλόφιλου που (όπως όλοι οι ομοφυλόφιλοι-κατά τις αντιλήψεις αυτών που σκέφτονται τόσο λανθασμένα) δεν έχει θέση στο πάνθεον των ηρώων της Ελληνικής ιστορίας. Αντιθέτως! Επειδή είναι (εμφανίζεται ως) και αρραβωνιασμένος gay, εκτός από ερωτικά αποπροσανατολισμένος ( ε πως να το πω κομψότερα), κατά τα λεγόμενα των διαλεγομένων για το ζήτημα, στο facebook (αν έχετε το θεό σας), είναι και εθνικά (και όχι μόνο ερωτικά) υπόλογος στη συνείδηση του έθνους! Ο κύριος Τατσόπουλος που τα είπε αυτά δε, εκτός των παραπάνω, είναι ΚΑΙ προδότης και αλητήριος, ανιστόρητος και ανθέλληνας, εγκάθετος, και διορισμένος να διαφθείρει τις μύχιες πατριδοκλαστικές αναφορές μας, αλλοιώνοντας την ηθική και τις αξίες της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που παρότι πτωχή (και δανεισμένη εις των αιώνα τον άπαντα) παραμένει τίμια (όπως και η γνωστή τσόντα με τίτλο "από εμπρός παρθένα, από πίσω μπαίνουν τρένα")
θα προσπαθήσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου, και θα εκφραστώ κόσμια.
Προσωπικά δε με ενδιαφέρει πως διαχειριζόταν τον πρωκτό του ο Κολοκοτρώνης. Η το πουλί του. Μου είναι παντελώς αδιάφορο το αν ο Κολοκοτρώνης αγαπούσε γυναίκες ή άντρες. Αν έκανε έρωτα με ευγνωμονούσες χήρες απελευθερωμένων τόπων ή με βαρβάτους τσολιάδες αρματολούς στις ραχούλες της Τριπολιτσάς.
Θεωρώ δε ανήκουστο και κατάπτυστο να ασχολούμαστε (και να σκανδαλιζόμαστε) με τη σεξουαλικότητα κάποιου για να τον χαρακτηρίσουμε, να εκφράσουμε γνώμη για αυτόν, να προκαταβάλουμε τη συνείδηση μας για τις πράξεις και τα λόγια του, για να ασχοληθούμε μαζί του ή όχι βρε αδερφέ! Είτε είναι ο Κολοκοτρώνης, είτε ο Μέγας Αλέξανδρος, είτε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, είτε είναι ο γείτονας/γειτόνισσα μας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα για μένα. Οι πράξεις και τα λόγια του κάθε ανθρώπου, είτε είναι ιστορικό πρόσωπο, είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος, είναι αυτά που μας δείχνουν το ποιος είναι και το πως σκέφτεται. Και με βάση αυτά, τις πράξεις και τα λόγια (κυρίως τις πράξεις) μπορούμε να τον κρίνουμε, όπως μας αρέσει. Αν μας αρέσει. Γιατί μπορεί και να μας είναι αδιάφορος. Είναι ανήθικο και τραγικό να κρίνεις το συνάνθρωπο σου με βάση τις κάθε είδους προτιμήσεις του. Όποιος το κάνει, είναι με μία λέξη ΒΛΑΚΑΣ. Τελεία και παύλα.
Σε δεύτερο επίπεδο θέλω να διατυπώσω ανοιχτά ένα ερώτημα. Ποιος είπε, ότι τα ιστορικά πρόσωπα, είναι τόσο διαφορετικά από εμάς στην καθημερινή τους ζωή? Μήπως είναι εξωγήινοι και διακτινίστηκαν από άλλο πλανητικό σύστημα στη Γή? Δεν έχουν σώμα και ψυχή? Δεν έχουν ελαττώματα και προτερήματα? Δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά? Λόγο, προσωπικότητα, αντιλήψεις και θέσεις? Στάσεις ζωής και απόψεις? Και για ποιο λόγο συγχέουμε αυτά τα τόσο κοινότυπα πράγματα, με τα στοιχεία, που ανέδειξαν αυτά τα άτομα σε πρωταγωνιστές μερικών σημαντικών εποχών της ιστορίας κάθε λαού?
Η Ελισσάβετ της Αγγλίας παρέμεινε παρθένος μέχρι τα γηρατειά της. Αυτό την έκανε να μειονεκτεί έναντι του ρόλου της ως μεγάλη βασίλισσα της εποχής της? Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ήταν ομοφυλόφιλος. Τον εμπόδισε αυτό να είναι η μεγαλύτερη διάνοια του τότε? Ο Βαν Γκόγκ ψυχασθενής, ο δύστυχος. Έπαψε να είναι ένας εκ των μεγαλύτερων ζωγράφων της ιστορίας? Ο Έντγκαρ Χούβερ (ιδρυτής του FBI) φορούσε ζαρτιέρες στο κρεβάτι του. Τον κατηγόρησε κανείς ότι οι ζαρτιέρες τον εμπόδιζαν να πιάσει τους εγκληματίες? Ο δε Φροϋντ, ήταν κοκαϊνομανής! Τον έκανε αυτό, λιγότερο αξιόπιστο στη θεωρία που διατύπωσε?
Είναι γεγονός αποδεδειγμένο ότι σχεδόν ΟΛΟΙ οι ιστορικοί ηγέτες, είχαν κουσούρια που άλλοτε τα μαθαίνουμε και γελάμε. Άλλοτε τα μαθαίνουμε και απορούμε. Άλλοτε αηδιάζουμε. Και προχωράμε παρακάτω ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ μέσα από τα δικά μας ελαττώματα και προτερήματα, το πόσο μεγαλειώδης και ταυτόχρονα ατελής, είναι η ανθρώπινη μας φύση
Σημείο τρίτο. Η εξιδανίκευση και η συμβολική σημασία των προσώπων. Εδώ αρχίζουμε να περπατάμε σε πονηρά μονοπάτια. Εδώ χρησιμοποιούμε τα πρόσωπα για να αντιστοιχίσουμε συναισθηματικές, ψυχολογικές και προσωπικές μας ανάγκες. Χρησιμοποιούμε τις πράξεις, τα λόγια και τα άτομα ως άλλοθι, για να κατευθύνουμε, να πείσουμε, να αποδείξουμε, να χειραγωγήσουμε, να διδάξουμε άλλοτε και να παραδειγματίσουμε. Και τελικά να φανερώσουμε μεταφορικά, την ουσία που εμείς βλέπουμε (η νομίζουμε ότι βλέπουμε) πίσω από αυτά. Σκεφτείτε τώρα, πόσο τα διάφορα καθεστώτα και οι διάφοροι έμποροι αντιλήψεων, είτε ανήκουν στον πολιτικό χώρο, είτε στον κοινωνικό, είτε στο χώρο της επιστήμης είτε οπουδήποτε, έχουν κακοποιήσει και μεταχειριστεί κατά το (δικό τους) δοκούν, διάφορες ιστορικές περιστάσεις και προσωπικότητες, για να επηρεάσουν τους συνανθρώπους τους ή να τους "δείξουν" την "αλήθεια". Και δυστυχέστατα, για λόγους που δεν θα ασχοληθώ τώρα, οι συνάνθρωποι τους, πρόβατα και ανίδεοι, μέτριοι και ταπεινοί οι περισσότεροι, παγιδεύονται και αγκυλώνονται σε στερεότυπα που πολλές φορές είναι λανθασμένα. Και οδηγούν σε περίεργες και επικίνδυνες συμπεριφορές
Πάμε πίσω στον ήρωα Κολοκοτρώνη.
Πείτε μου έναν Έλληνα, που δεν καμαρώνει για τις πράξεις του σπουδαίου αυτού ανθρώπου. Πείτε μου έναν άνθρωπο που δεν καμαρώνει για τη δύναμη και το σθένος του χαρακτήρα του περήφανου Στρατηγού. Για την οξυδέρκεια, την εξυπνάδα και τις διοικητικές ικανότητες. Την οργάνωση και την έμπνευση που μόνο ένας αληθινός ηγέτης μπορεί να δώσει σε ένα στράτευμα και ένα έθνος. Το θάρρος, την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση. Τη δύναμη και το πάθος. Την υπομονή και τη μέριμνα για τους συνανθρώπους του. Την αδαμάντινη διαύγεια του πνεύματος και τη ρώμη του σώματος του. Βρείτε μου έναν να αμφισβητήσει όλα αυτά. Δε θα βρείτε.
Τι λοιπόν από αυτά αλλάζει αν ξαφνικά ο Κολοκοτρώνης μαθευτεί ότι ήταν ομοφυλόφιλος? Εγώ σας λέω ότι δεν ήταν. Ότι ήταν γυναικάς και ερωτιάρης. Τώρα αισθανόμαστε περισσότερο υπερήφανοι? Περισσότερο άντρες και περισσότερο Έλληνες? Και εδώ λοιπόν φτάνουμε στην ουσία
Στην πατρίδα μας, για κακή μας τύχη, πάσχουμε από διάφορες ασθένειες, η σημαντικότερη απ όλες είναι το να ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ. Να κοροϊδευόμαστε, να υποκρινόμαστε, να βαφτίζουμε τα άσπρα, μαύρα, να λέμε δε βαριέσαι, να μπερδευόμαστε στα πλέον απλά και εύκολα και να είμαστε επιπόλαιοι στα δύσκολα και σημαντικά. Να κάνουμε τη μύγα ελέφαντα και το λιοντάρι γάτα. Αυτά τα ταλέντα μας διακρίνουν σαν λαό.
Δυστυχέστατα επίσης, αν και προσπαθούμε να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε σαν Ευρωπαϊκό κράτος και ανεπτυγμένη κοινωνική οντότητα, κουβαλάμε τόσο βαθιά κόμπλεξ ανακατεμένα με διάφορες παραδόσεις της πλάκας, αμφισβητούμενης προέλευσης. Αισχρές νοοτροπίες και κατάλοιπα μεσαιωνικών εποχών. Τόσο ανιστόρητες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις σε ορισμένα θέματα, που είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πως μερικές φορές έχουμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να γινόμαστε ρεζίλι. Εντός και εκτός.
Επίσης δυστυχώς, οι διαχρονικά ανάξιες πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες του τόπου μας, κατάφεραν να ταυτίσουν συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους με συγκεκριμένες αντιλήψεις και συγκεκριμένη ανάγνωση της ιστορίας. Της Ελληνικής και της ξένης. Θα τολμήσω να πω ότι κατασκεύασαν τη δική τους μυθολογία, τη βολική τους εκδοχή, την προσωπική τους εκτίμηση που θα χρησιμεύσει πρακτικά κάποτε, κάπου. Εδώ να βάλω και την εκκλησία μέσα. Άλλοι παραμυθάδες από εκεί. Άλλοι καιροσκόποι, παραχαράκτες και εγωϊστές. Που όλως τυχαίως, όποτε τους συμφέρει εμφανίζονται και αυτοί ως σπουδαίοι και τρανοί, περνώντας τη δική τους "γραμμή" στην κοινωνία. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Και Μεταξάς θα πω εγώ. Όχι το κονιάκ.
Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω?
Ότι είναι ΨΕΥΤΕΣ. Και όπως όλοι οι ψεύτες και όλοι οι βλάκες, έχουν μονάχα ένα τρόπο να πείσουν για τα πιστεύω τους. Τη φασαρία, την ανακατωσούρα, τη βαβούρα, ώστε να εκμεταλλευτούν την αδράνεια στα αντανακλαστικά του κοσμάκη που είτε σκέφτεται επιφανειακά, είτε δε γνωρίζει, είτε δεν τον ενδιαφέρει να μάθει περισσότερα. Οι τύποι αυτοί είναι μπαχαλάκηδες και λαοπλάνοι. Τίποτα περισσότερο
Και επειδή μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά, θα τους χαρακτηρίσω και κάπως αλλιώς. GAY. Αυτοί πραγματικά είναι οι gay, και όχι ο Κολοκοτρώνης. Και είναι gay με την έννοια της φαιδρότητας και της "ζωηράδας". Αλλά και με την άλλη έννοια είναι gay. Με την έννοια του "πούστη". Που ποτέ δεν υπήρξε ο Κολοκοτρώνης επίσης. Ήταν ντόμπρος, ευθύς, σοβαρός και το κυριότερο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ
Γι' αυτόν τον Κολοκοτρώνη, που αντιπροσωπεύει ένα πρότυπο ηθικής ζωής, συνεπή με τις διαχρονικές αξίες που (θέλουμε να) πρεσβεύει η Ελλάδα των προγόνων μας, είμαι υπερήφανος και ευγνώμων. Και είμαι υπερήφανος, άσχετα εάν ήταν έτσι ή γιουβέτσι. Αν είχε μουστάκι ή αν ήταν ψηλός, ή αν γούσταρε να παίζει πρέφα όταν ξεκουραζόταν. Η να καπνίζει μπάφους. Αυτός ο Κολοκοτρώνης ποτέ δεν ήταν gay και πότε δε θα γίνει
Αντιθέτως! Όσοι τον κατεβάζουν στο αγελαίο, χυδαιότατο επίπεδο, του κουτσομπολιού και της ξεφτίλας του ΣΗΜΕΡΑ, αυτοχαρακτηρίζονται οι ίδιο gay, και με τις δύο έννοιες. Τόσο γιατί είναι γελοίοι, όσο και γιατί είναι "πούστηδες", δηλαδή πονηροί, συμφεροντολόγοι, μπαχαλάκηδες και εκμεταλλευτές της ανασφάλειας και του φόβου τον ανθρώπων απέναντι στα προβλήματα τους. Και προσπαθούν να φτιάξουν θέματα για να ξεχνάει ο κόσμος την ουσία και την αλήθεια
Η αλήθεια πρέπει να λάμπει παντού και πάντα. Και πόσο μάλλον, απέναντι στα ιστορικά θέματα. Κανένα ταμπού και κανένας εξωραϊσμός δεν πρέπει να γίνεται, ούτε και να διδάσκονται παραμύθια. Πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια και να τη λέμε. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ θα είμαστε αντάξιοι Κολοκοτρώνηδων και Επαναστάσεων για την ελευθερία μας. Την σωματική και την πνευματική. Διαφορετικά, αν ο καημός μας είναι το πώς κάνουμε έρωτα, μόνο σε επαναστατικά gay & lesbian pride parades, είμαστε "άξιοι" να συμμετέχουμε....
No comments:
Post a Comment