Το άλλο Ναύπλιο

Στην πόλη αυτή έχουμε πάει σχεδόν όλοι, σε διάφορες φάσεις της ενήλικης ζωής μας.
Πρόσφατα είχαμε τη χαρά να την επισκεφτούμε ξανά. Είναι πραγματικά πολύ κοντά, με τα σημερινά δεδομένα, σκάρτες δύο ώρες με το αυτοκίνητο, σε χαλαρούς ρυθμούς
Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρισκόταν στην παλιά πόλη σ' ένα ωραίο σοκάκι και ξεπακετάραμε τις αποσκευές μας
Όλα καλά, όλα ωραία σε πρώτη ανάγνωση. Όταν τα βλέφαρα είναι βαριά, κάθε στρώμα και κάθε εξοχικός προορισμός είναι τέλειος
Έλα που όμως το ζιζάνιο εμφανίστηκε και πάλι μέσα το μυαλό μου, στρουμπουλό και ορεξάτο για κουβεντούλα, αμφισβητώντας τους πάντες και τα πάντα. Αυτό το ζιζάνιο με έχει μπλέξει πάρα πολύ στη ζωή μου, αλλά ταυτόχρονα με έχει απαλλάξει και από τεράστιες σαχλαμάρες με την επιμονή του
Τι μου φταίει στο Ναύπλιο λοιπόν? Τι δε μου αρέσει?
Ότι ενώ είναι μια πανέμορφη ιστορική πόλη, έχει επικρατήσει η επιφάνεια και η επιπολαιότητα, έναντι της ποιότητας και της συνείδησης, στην παροχή τουριστικών (και άλλων) υπηρεσιών
Κάτι που δε με απασχολούσε παλιότερα, ομολογώ. Φαίνεται πως παραξένεψα μεγαλώνοντας.
Εντάξει, αυτά ξενοδοχεία παρέχουν (σχεδόν) τα πάντα
Αναπαλαιωμένα νεοκλασσικά τα περισσότερα από αυτά, με ωραία διακόσμηση, μεγάλα και άνετα κρεβάτια, πρωϊνό με επιλογές, τηλεόραση και ντους με ζεστό νερό. Σε δύο λεπτά βρίσκεσαι στην κεντρική πλατεία και πίνεις τον καφέ σου. Αρκεί αυτό?
Όχι δεν αρκεί.
Νόμιζα πως είχα πάει σε γαμιστρώνα να το πω κομψά. Κυριλέ και εμφανίσιμο αλλά όχι λειτουργικό στα βασικά. Δεν είχε θέρμανση, για παράδειγμα, παρά μόνο air condition. Όμορφο με την παχιά μοκέτα και την ταπετσαρία του, αλλά το μπαλκονάκι έβλεπε στον απέναντι τοίχο. Ευρύχωρο για δύο ενήλικες, με φούλ επίπλωση, αλλά ο κλωβός της ντουσιέρας με το περίπλοκο σύστημα ταχυθέρμανσης/σπα/βρύσης κλπ, ίσα που σου επέτρεπε να κουνήσεις τα χέρια σου για να πλυθείς. Τόσο στενός. Διέθετε όλα τα κανάλια της τηλεόρασης για να χαζέψεις, αλλά τα μαξιλάρια ήταν άβολα για το κεφάλι μου.
Που θέλω να καταλήξω? Ότι δεν είμαι 20 χρονών, να ξοδέψω 120 ευρώ το βράδυ, για να δείξω στην πιτσιρίκα μου ένα εφετζίδικο ξενοδοχείο, που δεν έχει καμία σχέση με το Ναύπλιο σαν τόπο και περιβάλλον. Έχω την απαίτηση να πατάω στη λειτουργικότητα καταρχήν και μετέπειτα στην πολυτέλεια (ίσως).
Πάμε παρακάτω
Βγαίνουμε να πάμε για φαγητό. Μας συστήνουν ένα εστιατόριο φημισμένο, κάποιοι από το ξενοδοχείο. Καλοσύνη τους. Ήταν ήδη αργά και πεινούσαμε, τους εμπιστευτήκαμε
Με μια πρώτη ματιά συμπαθητικός ο χώρος. Κάτι μεταξύ νεοκλασσικού και παραδοσιακής ταβέρνας
Επιλέγουμε το παταράκι για περισσότερη ησυχία και ένα μενού με διάφορους μεζέδες και ένα κύριο πιάτο. Ξαφνικά τόσο στο ισόγειο, όσο και στο πατάρι, αρχίζει το κάπνισμα. Παθαίνουμε σόκ.
Μάλιστα, σε κάποια παρέα άναψε ένα πούρο, ενώ δίπλα σε κάποιο παιδάκι, η μητέρα του κρατούσε ένα τσιγάρο αναγκάζοντας το να εισπνέει τον καπνό της.
Δε θα ήθελα να σχολιάσω το φαγητό μας. Ήταν κακομαγειρεμένο και για 45 ευρώ δεν ευχαριστηθήκαμε καθόλου. Δε χαλαρώσαμε, αναστατωθήκαμε λόγω του καπνίσματος, μας χάλασε το κέφι από το ντεμέκ-κυριλέ φαγητό. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποχωρήσουμε γρήγορα-γρήγορα για να μη συγχυστούμε παραπάνω. Μα τσιγάρο και πούρο μέσα σε εστιατόριο? Για όνομα του θεού!!
Ο δε σερβιτόρος, μόλις άκουσε την Κλαίρη να διαμαρτύρεται, μας αντιμετώπισε σαν προβληματικούς ανθρώπους, και όχι σαν πολίτες Α κατηγορίας, σε σχέση με την (πιθανώς ντόπια) πελατεία του
Την επόμενη μέρα, κάποια στιγμή, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε και τα ιταλικά παγωτά που τόσο λιγουρευόμασταν. Τα είχαμε ξαναδοκιμάσει, είναι γνωστά από χρόνια, παρότι οι Ιταλοί ιδιοκτήτες τους  λιγάκι ιδιόρρυθμοι και αλέγκροι στο ταμπεραμέντο (Ρωμαίοι γαρ). Αγοράζουμε δύο μεγάλα παγωτά και ένα μπουκάλι Λιμοντσέλο (λικέρ λεμόνι) και πόσο πληρώνουμε ρε παιδιά? 40φεύγα ευρώ!!
Τα δε αυτοκίνητα των κατοίκων, συνεχώς να διασχίζουν τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια για να μετακινηθούν. Φαίνεται περπατούν μόνο οι τουρίστες. Τέτοια γυφτιά, για μια πόλη μια σταλιά! Με ιστορικό κέντρο!Και για να πάνε για τσιγάρα με το αυτοκίνητο!Και να διπλοπαρκάρουν κιόλας!

Ευτυχώς, δε σταθήκαμε στην κοροϊδία, γιατί το θέμα μας δεν είναι τα λεφτά, αλλά η ποιότητα της υπηρεσίας και η διασκέδαση μας. Περάσαμε πολύ όμορφα το διήμερο και ξεκουραστήκαμε.
Βρήκαμε καλύτερη ταβέρνα, ήπιαμε έναν ωραιότατο καφέ και ανακαλύψαμε ένα καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο με λιχουδιές αγγλικού τύπου (cupcakes, carrot cake, cookies κλπ)
Περπατήσαμε στο παλιό Ναύπλιο, επισκεφτήκαμε το πολεμικό μουσείο και περιηγηθήκαμε σε μικρά και γραφικά εκκλησάκια. Ψωνίσαμε όμορφα και περίτεχνα δωράκια για τους αγαπημένους μας, χαζέψαμε καταπληκτικές βιτρίνες και το θαλασσινό αεράκι μας δρόσισε, παρότι έκανε τσουχτερό κρύο. Βρήκαμε τον τρόπο να "ρουφήξουμε" αυτά που η πόλη έχει να μας δώσει πραγματικά. Την απόδραση σε έναν πανέμορφο ιστορικό τόπο, με τόσα μνημεία και παράδοση, που βρίσκεται σε μαγευτική τοποθεσία

Τελικά όμως δε σταματώ να αναρωτιέμαι.
Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τουριστικά και πολιτιστικά τον τόπο τους, γιατί τον κακοποιούν τόσο πολύ?
Δεν είναι κακοποίηση, εν μέσω κρίσης να ζητάς τέτοιες τιμές?
Και καλά πες ότι τα ξέραμε από πριν και αποφασίσαμε να πληρώσουμε. Δικαίωμα μας να τα σκορπάμε όπως μας αρέσει
Τι παίρνεις όμως ρε αδερφέ? Ποια νοοτροπία, ποια περιποίηση, ποιο διάκοσμο, ποια συμπεριφορά, ποιο πολιτισμό?
Δεν είναι κακοποίηση να επιτρέπεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων μέσα στο ιστορικό κέντρο, ενώ η δημοτική αστυνομία δεν εμφανίζεται (ούτε για πλάκα το χειμώνα)
Δεν είναι κακοποίηση να καπνίζουν μέσα σε εστιατόρια και καφετέριες, και να υποχρεώνεσαι να κάθεσαι έξω στο κρύο, ή να στερείσαι τελικά κάποια απόλαυση?
Ναι, δέχομαι ότι παρά δίπλα, υπάρχουν και οι εναλλακτικές επιλογές. Το φτηνότερο και καλύτερο. Το παραδοσιακό και ταυτισμένο με την ιστορικότητα του χώρου. Τα μη καπνιστών. Τα σοκάκια που δεν έχουν αυτοκίνητα.

Το πρόβλημα άραγε, είναι να έχεις την επιλογή, η τελικά να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά μερικές αντιλήψεις και νοοτροπίες μας? Το πρόβλημα (η και η ανυπαρξία του προβλήματος) είναι θέμα προσώπου ή είναι θέμα συνόλου? Η αισθητική και η παράδοση είναι θέμα "προστατευόμενου περιβάλλοντος" και "θεσμικής ασυλίας", δηλαδή θέμα μνημείων (και άρα νεκρών αναπαραστάσεων) ή θέμα τρόπου ζωής, καθημερινού πολιτισμού, ευγένειας και ποιότητας στις ανθρώπινες σχέσεις?

Και αν εγώ μπορεί να μένω κάποιες φορές ικανοποιημένος, σαν επισκέπτης, αυτό δε σημαίνει ότι μένω ικανοποιημένος από το σημερινό Ναύπλιο, όπως έχει καταλήξει να είναι.
Μια ασταθής ισορροπία ανάμεσα στα σύγχρονα επιχειρηματικά και αισθητικά θέλω επιχειρηματιών και πελατών, και το μακραίωνο ιστορικό περιβάλλον που επιβάλλει σχεδόν την εικόνα και το ρυθμό των περιστάσεων.
Θα ήθελα μια ξεκάθαρη θέση, και όχι μια δήθεν -απ όλα- προσπάθεια, είναι ντροπή

Σήμερα που αγωνιζόμαστε να ξαναβρούμε μια ταυτότητα, επιβάλλεται να παίρνουμε ξεκάθαρες αποφάσεις. Εγώ έτσι νομίζω