Ανοιχτή επιστολή στο Στέλιο Μαϊνα

Αγαπητέ Στέλιο
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ότι σε είχαμε επισκεφτεί, στο διαμέρισμα σου στη Χεϋδεν, με το φίλο μου τον Άγγελο
Θέλαμε να σου πάρουμε συνέντευξη για το ηλεκτρονικό μας περιοδικό, σ' ένα χώρο (το διαδίκτυο) που τότε μπουσούλαγε τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα
Μας είχες υποδεχτεί εγκάρδια, μας πρόσφερες ποτό, και συζητήσαμε σαν να γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, παρότι εγώ είχα έρθει εντελώς απροετοίμαστος να κουβεντιάσουμε. Άλλος στη θέση σου μπορεί να είχε προσβληθεί. Εσύ όχι
Πόσος καιρός πέρασε? Ούτε που θυμάμαι
Σε βλέπω στην τηλεόραση, στο θέατρο, διαβάζω τις συνεντεύξεις σου. Για μένα είσαι γνωστός και φίλος. Και γείτονας, μιας και μένω λίγα τετράγωνα πιο κάτω από εσένα. Στον Άγιο Παντελεήμονα
Στεναχωρήθηκα πολύ, όταν διάβασα στις εφημερίδες, αυτό που σου συνέβη. Ανάλογα περιστατικά συνέβησαν στη γυναίκα μου, στους φίλους και τους γείτονες μου. Κάποια στιγμή, όταν διαρρήκτες μας επισκέφτηκαν, όταν οι σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων έγιναν πολύ δυνατές για να τις αγνοήσουμε, και όταν οι άστεγοι τρύπαγαν τα χέρια τους στο απέναντι πεζοδρόμιο, αποφασίσαμε να φύγουμε από τη γειτονιά μας
Τότε ξεκίνησε να συζητά όλος ο κόσμος ανοιχτά, αυτά που τόσο καιρό γνωρίζαμε, αλλά όπου και να τα λέγαμε κανένας δε μας έπαιρνε στα σοβαρά
"Υπερβολές", "μυθεύματα", "στρατευμένες απόψεις", "φασίστες", "δήθεν κάτοικοι", και πόσα άλλα ακούσαμε και ακούμε μέχρι και σήμερα. Για ποιο λόγο? Επειδή ήταν η καθημερινότητα μας τέτοια?
Και η δική σου, αυτή είναι. Έμαθα μάλιστα, ότι η Χρυσή Αυγή "προώθησε" τους λαθραίους του Αγίου Παντελεήμονα, προς τη Βικτώρια, το δικό σου τετράγωνο. Και ότι κάθε βράδυ μαζεύονται και 4 χιλιάδες άτομα στην πλατεία. Αναρωτιέμαι που χωράνε όλοι αυτοί. Θα πρέπει να τους βλέπεις από το μπαλκόνι σου, αν δε με απατά η μνήμη μου
Και σε ρωτώ ρε Στέλιο
Αυτά που βλέπεις, ακούς, μυρίζεις και αισθάνεσαι (γιατί ο φόβος είναι η αίσθηση των αισθήσεων) με ποιο δικαίωμα τα βαφτίζεις "δικαιώματα", "αδιέξοδα", "υπερβολές", "αλληλεγγύη" και "ανάγκη"?
Εσύ που υπηρετείς την θεατρική τέχνη, δηλαδή την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την έκθεση σου, την άμεση επικοινωνία (αλληλεπίδραση) με το κοινό σου (την κοινωνία), την κάθαρση, μέσα από τη δραματουργία της εικόνας και την υποβολή της μουσικής. Εσύ πως μπορείς να προδίδεις την τέχνη σου?
Γιατί είναι προδοσία να γυρνάς το άλλο σου μάγουλο σε αυτά τα χαστούκια. Όχι τρόπος ζωής του Χριστιανού. Προδοσία σε όλους εμάς, τους γείτονες σου, που κάθε μέρα σηκώνουμε τον ίδιο σταυρό και προχωράμε με αντοχή, δύναμη και πίστη, σε ένα καλύτερο αύριο, που κανένα κράτος δε θέλει να μας εξασφαλίσει.
Προδοσία απέναντι στην αλήθεια του καλλιτέχνη και του απλού ανθρώπου, που δεν έχει ο ίδιος να φάει, είναι να βαφτίζουμε το κρέας, ψάρι. Και το ψωμί, παντεσπάνι. Και αμαρτία είναι
Άραγε όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει, έχεις τόσο πολύ αλλάξει? Δεν το νομίζω
Δεν το πιστεύω ότι εσύ κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, πόσο πολύ η Αθήνα μας έχει ασχημύνει από την εγκατάλειψη, την ανομία και το χάος, από την ασυδοσία και την επιλεκτική (η εντελώς απούσα) απόδοση δικαιοσύνης. Από τη λαθρομετανάστευση και το εμπόριο σάρκας. Από τη φανερή πια, πώληση ναρκωτικών έξω από τα σχολεία. Από τους "μπόγιες των ψυχών", που έχουν στριμώξει τόσους βασανισμένους ανθρώπους, μέσα στα μεταπολιτευτικά τσιμεντένια κουτιά, όπως αυτά μέσα στα οποία κατοικούμε κι εμείς.
Άραγε έχεις ξεχάσει?
Ότι αριστερά σημαίνει "αλήθεια", "παιδεία", "κοινωνικό κράτος", και ότι όλα αυτά κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες, στο κέντρο της Αθήνας μας? Τι από αυτά βλέπεις σήμερα, αγναντεύοντας την πλατεία Βικτωρίας από το παράθυρο σου? Τι από αυτά ακούς σήμερα από όσους μιλάνε για αριστερά, αλλά αριστεροί δεν είναι? Ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα, στην οποία υποτίθεται ότι οδήγησαν εκείνοι οι αγώνες?
Το αίμα που έτρεξε από το δικό σου κεφάλι, στα υπολλείματα ενός μπουκαλιού μπύρας και στις κάτασπρες πλάκες της Χεϋδεν? Τι κρίμα...
Αγαπητέ Στέλιο, δεν είσαι μόνος σου σε αυτή την παραζάλη, πίστεψε το
Η κυρία Φλέσσα, η οποία διατείνεται ότι μένει στη Μιχαήλ Βόδα, δυο βήματα δηλαδή από τα δικά μας σπίτια, μου απάντησε, σε ερώτηση μου γιατί δεν ασχολείται με τα προβλήματα της περιοχής μας, ότι δεν είναι του δικού της αντικειμένου, μια τέτοια έρευνα. "Ο καθείς εφ ω ετάχθει", μου αντιγύρισε η λαμπρή τηλε-συνάδελφος σου, δημοσιογράφος. Είσαστε δύο, λοιπόν.
Φαίνεται πως η διασημότητα, στερεί από τους ανθρώπους, την ωμή συνείδηση και το ένστικτο της επιβίωσης. Όσα διέθεταν δηλαδή οι διώκτες σου. Που μάτωσαν το κεφάλι σου και χτύπησαν το κορμί σου κατάχαμα. Αυτοί ήταν απόλυτα συνεπείς με τη φτώχεια και την απελπισία τους
Εσύ και η Φλέσσα, πότε θα φανείτε συνεπείς, με τις δικές μας αλήθειες και τα πάθη μας?
Πότε θα ξεστομίσετε λέξεις παρηγοριάς και αλληλεγγύης σ' εμάς? Πότε θα κάνετε τη ζωή μας, τέχνη σας, και την ελπίδα μας, όνειρο σας?
Ξέρω, είμαι ρομαντικός, γι αυτό και γράφω αυτό το γράμμα. Ελπίζοντας πως θα σε κάνω να το σκεφτείς ξανά το θέμα. Κι όσους δεν έχουμε τρόπο να σου δείξουμε πόσο σε συμπαθούμε από κοντά
Γιατί κλείνουμε τα φώτα νωρίς, και δεν κυκλοφορούμε στη γειτονιά μας μετά τις 7 το βράδυ......