Το τέλος του Δημόσιου τομέα

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό
Ούτε απεργίες, ούτε καταλήψεις, ούτε διάλογος ούτε τίποτα, δε μπορεί να αλλάξει αυτή τη στιγμή την πορεία των πραγμάτων
Το μοναδικό μέσον πειθούς που είχε η κρατική διοίκηση, απέναντι στους εργαζομένους που απασχολούσε, ήταν το γενικό λογιστήριο του κράτους. Η θεωρητική δηλαδή παύση πληρωμών σε όσους απεργούσαν και προκαλούσαν ζημιά στην κοινωνία με τη συμπεριφορά τους
Θεωρητική βέβαια, διότι ξέρουμε πολύ καλά, ότι ουδέποτε, μέχρι σήμερα, υπάλληλος δήμου, ΔΕΚΟ ή του στενού δημόσιου τομέα, δεν υπέστη καμία τιμωρία (πχ στέρηση πληρωμών ή απόλυση) εφόσον υπήρχε απόδειξη ότι κωλυσιεργούσε στη διεκπεραίωση της εργασίας του. Η την αμελούσε. Η απλά δεν την επιτελούσε. Η απέτρεπε άλλους συναδέλφους του να την εκτελέσουν. Η έκανε κατάληψη, πορεία, διαμαρτυρία κλπ μπλοκάροντας μια δημόσια λειτουργία
Οι άλλοτε διαπραγματεύσεις σε επίπεδο συνδικαλιστών και ηγεσίας, είχαν μια βάση αναφοράς. Τη δυνατότητα του κράτους να διαχειρίζεται τα -όποια- χρηματικά του διαθέσιμα. Στη βάση αυτή (αλλά και στη νομοθεσία που ξεχαρβαλώθηκε ανά τα έτη από αμέλεια και σκοπιμότητα) υπήρχε όντως αιτία να γίνεται "διάλογος". Έστω και προσχηματικός.
Δυο τρεις μέρες απεργία, δυο τρεις πορείες με επεισόδια και τρομερά πλάνα από τα κανάλια και αμέσως η κυβέρνηση, "έκανε διαπραγματεύσεις", με τους επαγγελματίες νταβατζήδες που σιγά σιγά υποκατέστησαν την πραγματική ανάγκη για εκπροσώπηση των εργαζομένων, στα διοικητικά συμβούλια και τις αποφάσεις της εξουσίας. Αυτό φυσικά προϋπέθετε ότι η εξουσία διαθέτει χρήματα. Δηλαδή λογιστήριο και ταμειακά αποθέματα.
Σήμερα, σε απλά ελληνικά, ούτε λογιστήριο ελέγχει, ούτε ταμειακά αποθέματα διαθέτει το Ελληνικό κράτος. Έχει χρεοκοπήσει και κρέμεται από την ελεημοσύνη των Ευρωπαίων.
Άρα ποια η βάση της -όποιας- διαπραγμάτευσης? Να μεσολαβήσει η κυβέρνηση, ανάμεσα στα αιτήματα των σκουπιδιάρηδων, των βενζινοπωλών, των οδηγών λεωφορείων και την Τροϊκα?
Ούτε αυτό είναι πλέον εφικτό. Από οικονομικής και πολιτικής άποψης. Η Ελληνική κυβέρνηση έχει ολότελα απαξιωθεί στα μάτια των εταίρων μας. Όλοι γνωρίζουν ότι ήταν και είναι έρμαιο των συντεχνιών και ότι καμία σοβαρή ισχύ δεν έχει να ελέγχει την εγχώρια πραγματικότητα.
Η διαφορά όμως σήμερα, είναι πως "ούτε για τα μάτια" δε μπορούν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, συντεχνίες και κράτος. Γιατί θα πέσει σφαλιάρα. Από το εξωτερικό. Και οι ευθυνόφοβοι πολιτικοί, όπως τη φάνε τη σφαλιάρα, αμέσως θα τη στείλουν από κάτω. Και ακόμα παρακάτω, μέχρι να φτάσει και σε αυτόν που δεν έχει φταίξει σε τίποτα. Στη βάση της πυραμίδας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά?
Πολύ απλά ότι, από τη στιγμή, που το ένα κομμάτι του δημοσίου - του κράτους, όπως αυτό -καλώς η κακώς- εκφράζεται από τις συντεχνίες, έχει στραφεί η στρέφεται ενάντια σε άλλα κομμάτια της κοινωνίας (πχ στους πολίτες που χρησιμοποιούν τα δημόσια μέσα μεταφοράς, αυτούς που πληρώνουν δημοτικά τέλη, αστυνόμευση, παιδεία, υγεία κλπ) τότε ο ρόλος του ακυρώνεται
Ακυρώνεται γιατί γνωρίζουμε ότι το δημόσιο υφίσταται και λειτουργεί υπέρ του λαού και της πατρίδας
Από τη στιγμή που ο ένας δημόσιος λειτουργός, εναντιώνεται στο δημόσιο συμφέρον, παύει να νομιμοποιείται για τις πράξεις του.
Εκεί λοιπόν -δυστυχώς- πρέπει να ληφθούν άμεσα ορισμένα μέτρα, διότι η κυβέρνηση οφείλει να υπερασπιστεί το γενικότερο συμφέρον χωρίς διακρίσεις.
Και δυστυχώς η μόνη λύση είναι οι άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, με κάθε κόστος
Επαναλαμβάνω τη λέξη δυστυχώς, διότι η μακρά πορεία της κρατικής διαχείρισης των δημόσιων υπηρεσιών, καθώς επίσης και ο ανύπαρκτος λειτουργικός έλεγχος για το παραμικρό, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση των ίδιων των θεσμών. Της ίδιας της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος
Ο λόγος που αρχικά ήταν σωστό και λογικό, να εντάσσονται στη διαχείριση του κράτους, ένα σωρό υπηρεσίες, ήταν γιατί όλοι οι σοσιαλιστές της μεταπολίτευσης, πρότασσαν τη -με κάθε κόστος- διατήρηση του κοινωνικού χαρακτήρα αυτών των υπηρεσιών. Δηλαδή την πρόσβαση σε αυτές, από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, με ένα χαμηλό κόστος, και μεγάλη διαφάνεια και κριτική, από τις μεγάλες μάζες.
Το παρελθόν ήταν παρελθόν μεγάλων μεγεθών. Ο λαός, αυτή η λέξη στην οποία στηρίζεται το Σύνταγμα, έχει την έννοια του πληθυσμού. Ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, μιας πλειοψηφίας, που με την επιρροή της καθορίζει τις αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης
Δυστυχώς για να δουλέψει σωστά αυτό το σύστημα, υπάρχουν πολλές και σοβαρές προϋποθέσεις, που όταν δεν τηρούνται γυρνούν μπούμερανγκ ακυρώνοντας το ίδιο το σύστημα. Τον ίδιο το λαό
Στην αρχαία Ελλάδα, δημοκρατία νοούταν το πολίτευμα των αρίστων. Δηλαδή μιας ανώτερης κάστας πληθυσμού. Άρα εξ ορισμού, δεν υπήρχε δημοκρατία για όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ούτε για όλο τον πληθυσμό της χώρας. Παρά μόνο για λίγους.
Σήμερα, για να υπήρχε νόημα στη λέξη δημοκρατία, θα έπρεπε να είμαστε όλοι όμοιοι. Να ανήκουμε στην ίδια κοινωνική τάξη. Πως γίνεται ο διαχωρισμός των τάξεων σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα? Με βάση την πρόσβαση στα μέσα παραγωγής? Η με βάση τον ατομικό πλούτο?
Η εμπειρία της Ελλάδας, έδειξε ότι δεν άνοιγε ρουθούνι, όσο επικρατούσε η λογική του κρατικού πλούτου, που δεν ήταν όμως απαραίτητα ατομικός. Και δεν ήταν ατομικός, γιατί το κράτος στην πραγματικότητα, δεν έλεγχε και δεν πριμοδότησε ποτέ τη δημιουργία και την επιβίωση ιδιωτικών μέσων  παραγωγής. Ήταν το ίδιο, παραγωγός εργασίας, μέσω των θέσεων, εντός του εαυτού του. Άρα οι έχοντες πρόσβαση σε αυτό, ήταν οι "άριστοι". Η προνομιούχα κάστα.
Οι υπόλοιποι, οι έχοντες πρόσβαση σε άλλα μέσα παραγωγής (πχ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι αγρότες, οι επιχειρηματίας κλπ) δεν ήταν όμοιοι με τους "άριστους", έστω και αν κατείχαν ατομικό πλούτο. Και δεν ήταν όμοιοι γιατί πολύ απλά δεν είχαν τα ίδια μέσα διαπραγμάτευσης. Δηλαδή τον εκβιασμό του κράτους. Με πορείες, απεργίες, καταλήψεις, εκβιασμούς και τραμπουκισμούς.
Το μέσο διαπραγμάτευσης σε μια ελεύθερη οικονομία, θεωρητικά είναι η λειτουργία μιας αγοράς προσφοράς και ζήτησης. Το κράτος δημιούργησε μονοπώλια. Αυτά ευθύνονται για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα. Τα μονοπώλια που οι συντεχνίες ελέγχουν
Πάμε ξανά στην αρχή. Σήμερα τα κρατικά μονοπώλια φαίνεται ότι στρέφονται το ένα ενάντια στο άλλο. Συμπεριφέρονται ως νησίδες "αρίστων" που αντιμάχονται για την πρόσβαση και την επιρροή στο κράτος, όπως κατάφερναν παλιότερα με εξαιρετικά αποτελέσματα για τα μέλη τους. Όμως το κράτος δεν είναι μόνο οι "άριστοι" και η δημοκρατία δεν αφορά μόνο αυτούς. Αφορά ένα ευρύτερο σύνολο.
Αφορά τους ομοίους. Σε αντίθεση δηλαδή με την αρχαία Ελλάδα. Τα σύνολα πληθυσμού είναι διευρυμένα, περιλαμβάνοντας όλες τις κάστες. Προνομιούχους και μη. Αυτό τουλάχιστον ήταν το σύνθημα της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες.
Αυτές τις μέρες, βιώνουμε το τέλος του δημόσιου χαρακτήρα του κράτους. Που θα έπρεπε να εξυπηρετεί όλους τους Έλληνες. Στους οποίους υποτίθεται πως ανήκει η Ελλάδα. Εμείς όμως βλέπουμε ότι η Ελλάδα ανήκει στους "αρίστους", που χαλάνε τον κόσμο
Ποια η λύση λοιπόν? Η εκχώρηση των λειτουργιών που κατέχουν οι "άριστοι", σε όλη την κοινωνία
Μέσω των ιδιωτικοποιήσεων των υπηρεσιών αυτών, και της πρόσβασης σε αυτές, από όλους τους Έλληνες που κατέχουν ατομικό πλούτο. Που είναι προϋπόθεση για να επιβιώσει ένας άνθρωπος σε μια καπιταλιστική παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία. Για να συμμετέχει. Αγοράζοντας υπηρεσίες.
Ιδιώτες στα σκουπίδια και τις χωματερές. Ιδιώτες στα μέσα μεταφοράς. Ιδιώτες παντού. Ανταγωνισμός, επιχειρηματικότητα, νέες θέσεις εργασίας και διεύρυνση της πρόσβασης, σε κάθε Έλληνα που θέλει να αγοράσει υπηρεσίες.
Η λογική ότι, δημόσιο αγαθό συνεπάγεται και δημοκρατικό αγαθό, δεν υφίσταται πλέον
Είμαστε ένας λαός που έχει μέχρι σήμερα αποδείξει, ότι δεν ενδιαφέρεται για τα δημόσια αγαθά. Φοροκλέβοντας, εισφοροδιαφεύγοντας, ζητώντας ρουσφέτια για τον εαυτό μας. Αδιαφορώντας για κάθε κοινωνικό συμφέρον προς όφελος του ατομικου. Χτίζοντας όπου γουστάρουμε, ανεχόμενοι κάθε λαμογιά και βρωμιά στην πλάτη μας για να μη βαφτιστούμε "ρουφιάνοι". Αψηφώντας κάθε νόμο, όσο μας παίρνει, χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Πληρώνοντας τελικά για υγεία, παιδεία, ασφάλεια με μαύρα λεφτά.
Λοιπόν, δεν έχουμε το δικαίωμα να παριστάνουμε ότι κοπτόμεθα  υπέρ της δημόσιας διαχείρισης των υπηρεσιών. Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει να απολαμβάνει δωρεάν, τα όσα ο ίδιος υπονόμευσε για 30 χρόνια με τις ατομικές του πράξεις. Τις πράξεις εντός των στενών ορίων της κάστας των "αρίστων"
Δυστυχώς, δυστυχέστατα. Και εις βάρος των όσων πραγματικά έχουν ανάγκη. Που όντως χρειάζονται το ΙΚΑ, και τα λεωφορεία, και το δημόσιο σχολείο, γιατί είναι μεροκαματιάρηδες.
Αυτά καταφέραμε με την ασυδοσία μας. Με τη στενοκέφαλη νοοτροπία μας. Να αρπάξουμε ότι μπορούμε από το τραπέζι, χωρίς να αφήσουμε τίποτα για όσους έχουν ανάγκη. Ωραίος χριστιανισμός, να σημειώσω. Ωραία συμπεριφορά στον πλησίον. Ωραία δημοκρατία.
Η δημοκρατία των "αρίστων", όπως είπα και πριν. Των "αρίστων" που είχαν καβάντζα τους σκλάβους και τις γυναίκες κλεισμένες στο σπίτι. Και σήμερα αυτό δε συμβαίνει τελικά? Σκλάβοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα για 400 ευρώ, σκλάβοι οι μετανάστες χωρίς καμία ασφάλεια, σκλάβες και οι γυναίκες των πληβείων, που για να γεννήσουν ένα παιδί, πρέπει να κοπούν σε 10 κομμάτια.
Εγώ λοιπόν δεν θέλω να πληρώνω για ένα τέτοιο κράτος. Φτάνει πια
Θέλω να πληρώνω και να παίρνω υπηρεσίες. Θέλω να πληρώνω και να αισθάνομαι ότι και ο διπλανός φυλάει Θερμοπύλες, όπως εγώ. Όχι ότι στην πλάτη μου παίζει τόμπολα με την κάθε εξουσία.
Εφόσον οι κρατικοί λειτουργοί, οι ΔΕΚΟ, το δημόσιο, έχει στραφεί και στρέφεται ενάντια στο κοινό συμφέρον, τότε έχει χάσει το λόγο ύπαρξης του. Ακυρώθηκε στα μάτια μου. Δεν τον πληρώνω
Ας τα πάρουν λοιπόν οι ιδιώτες, να τα λειτουργήσουν και ο πολίτης να κρίνει και να αποφασίζει με βάση την αγοραστική και καταναλωτική του επιλογή, όπως γίνεται ΠΑΝΤΟΥ στον κόσμο
Δε μου αρέσει αυτή η εταιρεία ταξί? Παίρνω τη δίπλα. Δε μου αρέσει αυτή η τηλεφωνία? Πάω στη δίπλα. Δε μου αρέσει αυτή η εταιρεία ηλεκτρισμού? Αγοράζω από την άλλη. Δε μου κάνει το τάδε μετρό? Τραβάω μια μήνυση στην εταιρεία και παίρνω τα λεφτά μου πίσω. Ούτε απεργίες, ούτε τίποτα
Και δεν καταλαβαίνω γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ αυτά τα απλά πράγματα
Προς όφελος της κοινωνίας είναι. Προάγεται η σωστή και καλή εργασία, το καλό αποτέλεσμα
Χωρίς "προστασίες". Χωρίς νταβατζιλίκια.
Ας το σκεφτούμε καλύτερα. Το τέλος του δημόσιου τομέα, δε συνεπάγεται απολύσεις σώνει και καλά
Συνεπάγεται μετατόπιση της σκέψης και της ενέργειας μας, σε παραγωγικές καταστάσεις. Θετικές και χρήσιμες για περισσότερους Έλληνες. Συνεπάγεται μια λειτουργία που δεν έχει περιθώρια να χάνει πελάτες. Και γι αυτό προσπαθεί.
Δε ζούμε στην εποχή των μεγάλων λαϊκών διεκδικήσεων. Ζούμε στην εποχή που επιβραβεύεται το ωφέλιμο και το λογικό για τη ζωή των περισσότερων. Απλή λογική.
Αυτό ναι, θα έπρεπε να είναι μια μεγάλη λαϊκή διεκδίκηση.
Και αυτό όμως, το έχουμε εκχωρήσει στις συντεχνίες, χωρίς αντάλλαγμα.
Και είναι μεγάλη ντροπή, για όλους τους Έλληνες, προνομιούχους και μη

ΥΓ...εννοείται φυσικά ότι για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να λειτουργεί με τις ελάχιστες εισφορές ΟΛΩΝ, ένα κράτος πρόνοιας. Δεν θα το κάνουμε Αμερική που πεθαίνει ο κόσμος στα παγκάκια. Όμως και στη χώρα μας, φτάσαμε στο μη παρέκει. Έπεσε πείνα, για να συντηρούνται οι προνομιούχοι. Ε όχι. Αυτό να αλλάξει. Αυτό θέλω και απαιτώ