Γιατί φοβόμαστε το μέλλον?

Η αλήθεια είναι πραγματικά δραματική με τα σημερινά δεδομένα που έχουμε
Διαβάζοντας διάφορα άρθρα, και αφουγκραζόμενος τον περίγυρο μου, διαπιστώνω ότι τα προβλήματα βρίσκονται στο κατώφλι μας, με πολύ απτή μορφή, και όχι θεωρητική. Ούτε και τηλεοπτική
Οι μειώσεις μισθών και η ανασφάλεια των ανθρώπων, έχουν γίνει μια κοινότοπη συζήτηση. Παντού ακούγονται τα χειρότερα σενάρια. Δυστυχώς
Η αδυναμία του σημερινού συστήματος να ανταπεξέλθει στην κατάρρευση του, επίσης δραματική. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ουδέποτε οικοδομήθηκε/σχηματίστηκε, με αυτό το σκοπό. Αντιθέτως
Όσα κάποτε χρησίμευσαν ως οχήματα αλλαγής, καινοτομίας και διεύρυνσης της πρόσβασης στα κοινά αγαθά, σήμερα φαντάζουν ερείπια. Απομεινάρια άλλων εποχών, ανέμελων και προσοδοφόρων. Άλλης τελείως λογικής
Αυτό που ζούμε σήμερα, είναι το τέλος μιας εποχής. Θα πρέπει όμως να φοβόμαστε τη μετάβαση σε μια άλλη? Δεν πρέπει, όχι
Ξέρω πολύ καλά ότι οι φόβοι όλων μας, πηγάζουν από την αναξιοπιστία των πολιτικών και της πολιτικής. Από τα προσωπικά και κοινωνικά μας βιώματα, εδώ και τόσο καιρό. Από το εργασιακό μας περιβάλλον. Από τις οικογενειακές μας επαφές. Φοβόμαστε και έχουμε δίκιο, γιατί όσα πιστεύαμε και εμπιστευόμαστε ξαφνικά εξαφανίστηκαν
Λες και κάποιο αόρατο χέρι πάτησε ένα κουμπί και περάσαμε από το φως στο σκοτάδι.
Όμως δεν είναι έτσι. Υπάρχει ελπίδα και ευκαιρίες να αλλάξουν όλα αυτά
Μην περιμένετε ότι οι υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις, θα μεταλλαχτούν σε δυνάμεις προόδου και ζυμώσεων. Μην περιμένετε ότι οι παπαρολόγοι μαφιόζοι, που κουστουμάτοι τριγυρνάνε στα κανάλια, θα ασχοληθούν να σκεφτούν και να σχεδιάσουν ένα δομημένο και λογικό μέλλον για τον κρατικό μηχανισμό
Αυτή τη στιγμή κοιτάζουν να περισώσουν ότι μπορούν, αυτοί και τα τσιράκια τους. Οι ομάδες που τόσα χρόνια λυμαίνονταν το χώρο, έχοντας καταφέρει να κάνουν την οικονομία μας μονόχνωτη και ολότελα εσωστρεφή. Δηλαδή να κάνουν το κράτος τον καλύτερο πελάτη, ιδιωτών και επιχειρήσεων.
Αυτοί έχουν κάψει τα χαρτιά τους. Και τα έχουν κάψει, γιατί ο λαός έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό, ότι το ταλέντο τους είναι τα λόγια και όχι τα έργα. Αυτό αφορά τους πάντες
Με παρηγορεί όμως η σκέψη, ότι οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, και οι ανάγκες τόσο επιτακτικές, που θα δημιουργήσουν τη δυναμική που θα τους ξεπεράσει και θα τους περιθωριοποιήσει
Για πρώτη φορά, στα δικά μου μάτια, είδα τόσο έντονες αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στις αποφάσεις κάποιας κυβέρνησης. Δε μιλώ για συλλαλητήρια και πορείες, ούτε για καταλήψεις επί πανεπιστημίων και δρόμων. Μιλώ για αποδοκιμασία σε κάθε επίπεδο και με κάθε αφορμή. Εντός και εκτός κοινοβουλίου. Η κυβέρνηση επί ξύλου κρεμάμενη, υπό το βάρος του εμφυλίου που μαίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή εντός της "σύγχρονης" κομματοκεντρικής γραφειοκρατίας
Αυτή η αποδοκιμασία είναι όαση. Για παράδειγμα ο Πάγκαλος που δέχεται αποδοκιμασίες, λέει μεγάλες αλήθειες, αλλά τώρα πια είναι αργά, κανείς δεν τον ακούει. Ο Παπακωνσταντίνου που αποδοκιμάζεται από την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Αυτά ισχύουν για όλους όσους έφαγαν με χρυσά κουτάλια 30 χρόνια τώρα. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που ο κόσμος απαιτεί ριζικές ανατροπές, τις οποίες ακόμα δεν ξέρουμε ποιος έχει τα φόντα να τις διαχειριστεί επί της ουσίας. Γιατί αυτές οι αλλαγές δεν είναι επικοινωνιακές.
Μέχρι τώρα καλά το παίξανε το παιχνιδάκι, στα λόγια, οι κυβερνώντες. Όμως οι Ευρωπαίοι ζητούν μέτρα, γιατί τα νούμερα δε βγαίνουν.
Ε, δε βγαίνουν τόσα χρόνια, με το 10% μειώσεις στους μισθούς και την αύξηση του ΦΠΑ στον θεό, θα βγουν? Μην τρελαθούμε
Γιατί όμως εμείς, να φοβηθούμε το μέλλον, αφού ο μόνος δρόμος είναι προς τα μπροστά? Γιατί μας πιάνει πανικός από την κατάρρευση του κράτους, εφόσον αυτό που έχουμε σήμερα, δεν ικανοποιεί κανέναν? Γιατί αγχωνόμαστε και πιάνουμε το κεφάλι μας από στεναχώρια, αφού καταλαβαίνουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει?
Γιατί πολύ απλά τους έχουμε συνηθίσει. Και μας έχουν συνηθίσει. Και γιατί όταν ξέρεις τον άλλον και σε ξέρει, τότε αισθάνεσαι ασφάλεια. Και ας κακοπερνάς
Καλύτερα να κακοπερνάω, λες από μέσα σου, και να κονομάω κανά φραγκάκι στα κλεφτά, με το χωροφύλακα να κάνει τα στραβά μάτια, παρά να ξεβολευτούμε. Που να τρέχουμε τώρα να ψάχνουμε? Είναι εποχές για επαναστάσεις και αίματα? Είναι εποχές για διεκδικήσεις και φωνές?
Έλα όμως που εμείς, έχουμε βολέψει αυτούς. Και παίζουμε το παιχνίδι τους. Και δε ζητάμε ούτε όσα μας έχουν τάξει. Ούτε τους ζητάμε να κάνουν τη δουλειά τους. Ούτε τους ζητάμε να παλέψουν για το δικό μας συμφέρον. Για το συμφέρον της κοινωνίας εννοώ. Γιατί το συμφέρον του τομαριού μας το έχουμε εξασφαλίσει face to  face. "Μαζί τα φάγαμε". Όσοι τα φάγατε, το πιάσατε το υπονοούμενο ε?
Αντί λοιπόν να φοβόμαστε το χάος και την καταστροφή, ας σκεφτούμε θετικά, γιατί η Ελληνική οικονομία έχει τεράστιες δυνατότητες. Δυνατότητες που θα ενεργοποιηθούν όταν η αγορά, σταματήσει να ασχολείται με τους Παπακωνσταντίνου της κοινωνίας, που ξέρουν μόνο να κόβουν και να ράβουν μουσαμάδες, και χαράξει το δικό της δρόμο
Να ξέρετε, ότι αυτό δε θα αργήσει καθόλου να γίνει. Τους επόμενους μήνες θα έχουμε μια σοβαρότερη επανάσταση από αυτή που νομίζουμε. Έχετε την εντύπωση, ότι οι επιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, θα κάτσουν να σκάσουν εξαιτίας της Τροϊκας? Η νομίζετε ότι κι αυτοί δεν είναι όμηροι αυτού του καθεστώτος? Ήδη πιέζουν για πειστικές απαντήσεις. Ήδη πιέζουν για μέτρα που θα ενεργοποιήσουν την πρόοδο και την κερδοφορία
Η εσωτερική αγορά υποτιμήθηκε (μισθοί), έγινε φτηνότερη, και πιο ευέλικτη όπως ζητήθηκε και ευνοούνται οι εξαγωγές. Για τις εισαγωγές χρειάζεται μεγαλύτερη δύναμη καταναλωτή, αλλά πες αυτό δε μας πειράζει τόσο. Για την ανάπτυξη τι γίνεται? Για τις νέες επενδύσεις που υποτίθεται θα τρέξουν και θα φέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα? Για τις αποκρατικοποιήσεις και την πώληση κρατικής περιουσίας? Για το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας?
Δεν είναι  μόνο θέμα Τροϊκας, είναι και θέμα επιβίωσης δικής μας. Και αυτό δεν είναι παιχνίδι
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όσοι θεσμοί δεν ανταποκρίνονται στις περιστάσεις, καταπίπτουν και αντικαθίστανται από άλλους αποτελεσματικότερους. Είτε ειρηνικά, είτε βίαια
Δεν πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε (όπως θέλουν αυτοί) ότι το μέλλον μας, χωρίς αυτούς, θα είναι χειρότερο. Αντιθέτως, πολύ καλύτερο θα είναι και πιο λαμπρό, για όσους θέλουν πραγματικά να συμμετέχουν. Δε γίνεται αλλιώς, πως να το πω καλύτερα
Όμως υπάρχει μια πρόκληση και ένας κίνδυνος. Να συνεχίσουμε να εκχωρούμε τη δική μας παρουσία, σε ανίκανους αντιπροσώπους, και να μην είμαστε παρόντες στις εξελίξεις με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες μας. Και από εδώ ανακύπτει και ο μεγάλος κίνδυνος που θα υποσκάψει το μέλλον
Να φύγουν αυτοί και να έρθουν κάποιοι όμοιοι τους, αλλά με άλλο προσωπείο, πιο "βολικό" και πιο "επίκαιρο". Αυτό δηλαδή που κάνουν όσοι αποσχίζονται από τα κόμματα τους, δημιουργώντας καινούργιες πολιτικές δυνάμεις.
Να τους πιστέψουμε? Όχι
Να πιστέψουμε στο ένστικτό μας, αυτό που θα μας πάει πραγματικά μπροστά
Το ένστικτο του πολίτη που ζητά να συμμετέχει σε μια ανοιχτή κοινωνία, φτιαγμένη να υπηρετεί τα μέλη της και να προάγει τη δημοκρατία και την Ελληνική κουλτούρα
Αυτό το ένστικτο είναι αλάθητο, και είναι ο μόνος τρόπος να δούμε το μέλλον ως ευκαιρία να εκτοξευτούμε ποιοτικά