Εγώ πάντως δε φταίω

Έγραφα χτες ότι τα απλά και τα καθημερινά δίνουν τον τόνο της διακυβέρνησης σε μια χώρα, το πως δηλαδή εξελίσσεται η πραγματικότητα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε
Σε κάθε επίπεδο και με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον
Μια μέρα μετά αρθρογράφος στα ΝΕΑ έθιγε το ίδιο θέμα. Δε μου έκανε εντύπωση
Τα όσα λέω και γράφω, δεν είναι σπάνιες αλήθειες, ούτε ευρήματα της δικής μου νοημοσύνης
Ούτε φυσικά κι εγώ είμαι κάποια διάνοια που κατά λάθος βρέθηκε στο σήμερα και γεννά συνεχώς ιδέες και σκέψεις. Αντιθέτως
Όλα αυτά που συζητάμε στον καφέ μας λέω, και όλα όσα κουβεντιάζουμε, τα αφουγκράζονται οι δημοσιογράφοι, που κι αυτοί ζουν την ίδια Ελλάδα, και έτσι ο διάλογος ανοίγει συνεχώς και εμπλουτίζεται
Κοινή λογική και μια σχετική αντίληψη χρειάζονται τα γεγονότα. Ψυχραιμία και ίσες αποστάσεις όπου αυτό είναι εφικτό.
Για μένα προσωπικά το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να γράφω δημοσιογραφικά, αλλά να μεταφέρω την άποψη μου, ακριβώς όπως τη σκέφτομαι, χωρίς να χάνονται τα νοήματα. Για τον εαυτό μου γράφω και όχι για τον εκδότη μου. Και όσοι ασχολούνται μαζί μου δεν το κάνουν για το ωραίο μου χαμόγελο, αλλά γιατί σκέφτομαι όπως σκέφτονται κι αυτοί. Και ανησυχώ με τον ίδιο τρόπο
Μετά από όλα αυτά, θα ήθελα να πω δυο τρία πράγματα που διάβαζα σήμερα σε διάφορες ιστοσελίδες
Σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους και τα λοιπά κουραφέξαλα της οικονομίας τα πράγματα είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό ρε παιδιά. Όλοι τα ξέρουν
Εσείς τι λέτε, ότι δηλαδή, είναι μεγάλα και σπουδαία μυστικά που οι εφημερίδες μας αποκαλύπτουν, λες και είμαστε πρωταγωνιστές μιας τηλεοπτικής σειράς-θρίλερ, και περιμένουμε εναγωνίως τα επόμενα επεισόδια για να βρούμε το δολοφόνο?
Και ότι έχουμε χρεοκοπήσει ξέρουμε, και ότι τα μέτρα που λαβαίνει η κυβέρνηση είναι αδιέξοδα ξέρουμε, και ότι φως στο τούνελ δεν υπάρχει ξέρουμε
Το πρόβλημα μας είναι οι λύσεις, που δεν ξέρουμε. Και η απουσία λύσεων είναι το δραματικότερο γεγονός
Θα μας σώσει η Ευρώπη? Πως θα μας σώσει η Ευρώπη? Γιατί να μας σώσει η Ευρώπη?
Όλος ο κόσμος αυτά ρωτάει, αλλά δε σκέφτεται το απλούστατο. Από τον εαυτό μας, ποιος θα μας γλυτώσει?
Γιατί αν δεν έχετε καταλάβει, η Τροϊκα παρεμβαίνει για να μας σώσει από την αυτοκαταστροφή, από την ξεφτίλα και την απόγνωση, στην οποία με ορίζοντα το 2013, βαδίζουμε ολοταχώς
Ποιος ο ρόλος της κυβέρνησης? Κανένας απολύτως
Ανίκανοι να εκπονήσουν ένα ρεαλιστικό σχέδιο δράσης γιατί δεν έχουν αυτή τη διάθεση. Δεν έχουν εκλεγεί οι άνθρωποι για να λύνουν προβλήματα. Αλλά να διαχειρίζονται υφιστάμενες καταστάσεις
Και όσο υπήρχαν λεφτά παριστάνανε τα παγόνια με πόζες και πρόζες σε κάθε ευκαιρία παρέα με τα παπαγαλάκια και τις μαφιόζικες κλίκες που τους αβαντάρανε την επόμενη εκλογή
Τώρα χωρίς λεφτά, που πρέπει να δείξουν ικανότητες και έμπνευση, ξεβρακώνονται όλοι αποκαλύπτοντας πόσο εθελόδουλοι, τυφλοί και μπουνταλάδες είναι
Ποιος Παπακωνσταντίνου και ποιος Αλογοσκούφης μωρέ.
Όταν υπέγραφαν το μνημόνιο δεν ήξεραν ότι με τα 110 δις ευρώ απλά και μόνο μια ανάσα παίρνουμε?
Ποια ανάπτυξη να δρομολογηθεί και ποια σχέδια ανασυγκρότησης να υλοποιηθούν, όταν το μισό ΠΑΣΟΚ θίγεται από το άλλο μισό? Πλάκα μας κάνετε?
Όλα στο βωμό της λεζάντας και από ουσία τίποτα. Τα έχουμε πει και ξαναπεί
Τελικά αισθάνομαι καλύτερα με τη δημόσια παραδοχή της αποτυχίας, γιατί διαπιστώνω ότι δεν είμαι εγώ ο τρελός. Αλλά όσοι προσπαθούν να με πείσουν ότι δε βλέπω μπροστά μου
Φυσικά και βλέπω μπροστά μου και πολύ παρακάτω και μυρίζομαι την πραγματικότητα έστω και αν δεν την κατέχω γνωστικά. Και η πραγματικότητα είναι ότι ο ασθενής έχει τόσο σαπίσει, που ακόμα και μετάγγιση αίματος να γίνει, δε σώνεται
Οπότε χαιρετάς, λες "ευχαριστώ", τραβάς μια γραμμή και πας παρακάτω
Τίποτα δε μπορεί να σωθεί από την Ελλάδα έτσι όπως είναι σήμερα
Όλο το δημόσιο θέλει ξήλωμα καθώς επίσης και όλα τα κοπρόσκυλα του δημοσίου που τρώνε και κάθονται. Και ξανά χτίσιμο από την αρχή όλο το μαγαζί, ξεκινώντας από τη Βουλή και την κυβέρνηση, πράγμα που απαιτεί γενναία αναθεώρηση του Συντάγματος
Η Ελληνική δημοκρατία που χτίστηκε πάνω σε μια σοσιαλιστική κοινωνική πολιτική απέτυχε
Το ίδιο έχουν αποτύχει οι θεσμοί που προέκυψαν από αυτή τη συλλογιστική
Η εθνική παιδεία, η εθνική υγεία, η εθνική άμυνα, η εθνική κοινωνική και οικονομική πολιτική, τα πάντα όλα έχουν αποδειχτεί κοτρώνες που βουλιάζουν τη χώρα μας στη λίμνη της διαφθοράς
Ούτε αυτή η κυβέρνηση μπορεί, ούτε και οι επόμενες
Είναι σα να φτύνεις με το μολυσμένο σάλιο, μια πληγή που έχει κακοφορμίσει. Δεν υπάρχει γιατρειά παρά μόνο μια και απλή. Φωτιά και μπούρμπερη (μεταφορικά πάντοτε)
Για τις λεπτομέρειες και την καφενειακή συζήτηση, μπορούμε να αναφερθούμε στα διάφορα δημοσιεύματα και να αναλύσουμε διεξοδικότερα τις επιμέρους καταστάσεις. Όμως η πραγματικότητα είναι απλή και κατανοητή στον καθένα. Τη ζούμε
Επειδή έχω τονίσει ότι και το μέλλον είναι ζοφερό, όσο οι εγκατεστημένοι βρικόλακες κυβερνάνε το κράτος είτε ως μέλη του πολιτικού συστήματος, είτε ως εργαζόμενοι στο κράτος με την ευρύτερη έννοια, πράγμα που σημαίνει ότι είναι τεράστιος ο αριθμός των αλλοτριωμένων και απαξιωμένων ανθρώπων μέσα στο σύστημα, θέμα που το καθιστά μη αναστρέψιμο λειτουργικά και φιλοσοφικά, καιρός είναι όσοι μπορείτε και θέλετε, να τα μαζεύετε για άλλες πολιτείες
Σας το λέω φιλικά με αγάπη και πλήρη συναίσθηση των λόγων μου. Άλλωστε κι εγώ ψάχνομαι να φύγω από εδώ, όταν αυτό θα είναι πρακτικά εφικτό, δηλαδή μέσα στην επόμενη διετία ελπίζω
Η χώρα αυτή έχει κλείσει τον κύκλο της με τη μορφή που την ξέραμε και το άγνωστο μέλλον έρχεται μαύρο κατάμαυρο και ζοφερό.
Ο λόγος που σας λέω να τα μαζεύουμε δεν είναι γιατί εμείς τρώγαμε και τώρα πάμε να φάμε και αλλού. Αντιθέτως
Ο λόγος είναι ότι δεν έχουμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, παρά σε χειρότερες. Και επειδή το καράβι βουλιάζει, καλό είναι να μην είμαστε επάνω σαν τα ποντίκια που πνίγονται επειδή είναι εγκλωβισμένα στη σεντίνα, από αδυναμία
Θα μου πείτε, καλά πως έγινες τόσο απαισιόδοξος. Δουλειά έχεις κι εσύ και η γυναίκα σου, την υγεία σου έχεις, δόξα το θεό βγαίνεις στα έξοδα σου κάθε μήνα, έστω οριακά
Πως όμως ρε παιδιά να ζήσεις μέσα σε τόση ασφυξία? Δεν είναι τα λεφτά μονάχα η ζωή. Αν και στην Ελλάδα αν έχεις καβάντζες, λύνεις πολλά προβλήματα χωρίς να ιδρώσεις.
Είναι ότι στη χώρα μας δεν είμαστε πια ελεύθεροι άνθρωποι. Δε μπορούμε να ζήσουμε όπως μας αρέσει. Δεν εξαρτάται από τον κόπο μας το πως θα είναι το αύριο μας.
Αλλά, εξαρτάται από τα σπασμένα των άλλων, που γάμησαν και τώρα φεύγουν χωρίς να αφήσουν ένα τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι, και χωρίς να πληρώσουν το λογαριασμό
Αξίζουμε μια τέτοια ζωή?
Πότε λέτε να έρθουν οι καλύτερες μέρες? Σε 10 χρόνια? Σε 15? Γιατί νωρίτερα αποκλείεται
Εγώ είμαι σήμερα 36. Να περιμένω να γίνω 50 ή 60 και να μου πούν όπως στους γονείς μου ότι "ξέρεις, παρότι μια ζωή δούλεψες σύνταξη θα πάρεις τόσα"?
Ε όχι, φτάνει ως εδώ....δε φταίω να δυστυχήσω για τα λάθη άλλων
Δε φταίει να δυστυχήσει το παιδί μου, επειδή εγώ δεν έδειξα αρκετή αποφασιστικότητα
Είναι ώρα να πάμε μπροστά, εκεί που ο καθένας ορίζει τη μοίρα του...