Γυρίζοντας πίσω

Μετά από πολλά χρόνια επέλεξα να είμαι στην έδρα μου τον Αύγουστο, κάνοντας ένα καινούργιο πείραμα αντοχής πάνω στον εαυτό μου
Τις προηγούμενες σαιζόν, έκανα υπομονή για να λείψω 20 μέρες μαζεμένες και να εκδράμω για να κάνω τα δικά μου μπάνια του λαού σε κάποιο εξοχικό μέρος, το οποίο -επίσης για πολλά χρόνια- ήταν η Κεφαλλονιά, για πρακτικούς κυρίως λόγους
Όμως και φέτος οι διακοπές ήταν διανθισμένες με διάφορες εντυπώσεις, που σιγά σιγά μετουσιώνονται σε αναμνήσεις και τακτοποιούνται στα ντουλαπάκια του μυαλού, προκειμένου να αξιολογηθούν και στη συνέχεια να απορριφθούν τάχιστα, εφόσον παραμένουν δηλητηριώδεις
Η κίνηση ήταν γενικότερα πεσμένη, πράγμα διόλου αρνητικό, μιάς και θέλω την ησυχία μου και αποστάσεις απο τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η Χαλκιδική παραμένει ένα πανέμορφο τοπίο με πολύ ωραίες θάλασσες και ποιότητα τουρισμού
Σίγουρα οι υποδομές και οι υπηρεσίες, επιδέχονται βελτιώσεων, διακοπές όμως σημαίνει να ξεφεύγεις και από την κριτική διάθεση και τη μίρλα της καθημερινότητας, όπλα της επιβίωσης τελικά. Διακοπές σημαίνει με λίγα λόγια, παύση των εχθροπραξιών
Ζήσαμε με αγωνία την απεργία των φορτηγατζήδων, παρότι ομολογουμένως εφημερίδα δεν ανοίξαμε, ίντερνετ για ενημέρωση δεν ψάξαμε, και γενικά ήμασταν απορροφημένοι στην καλοπέραση μας. Τι να πεί και να σχολιάσει κανείς, τα έχουν γράψει όλα οι δημοσιογράφοι που περιχαρείς βρήκαν θέμα για να δικαιολογούν τους μισθούς τους.
Εντύπωση σε όλους έκανε ο περίφημος Τζωρτζάτος, ο "κάπταιν επανάσταση" των γκάνγκστερ των δρόμων, ο οποίος παρουσιαζόταν με ένα ύφος συνδυασμό δρακουμέλ και Αλογοσκούφη, γελώντας από μέσα του, που κατάφερε καλοκαιριάτικα, με το έτσι θέλω, να κάνει μια χώρα σκουπίδι, με τα γελοία τσαλίμια του. Απορώ ποιά δεοντολογία, ανέχεται τέτοιους ανθρώπους, που περιφρονούν το κοινωνικό σύνολο, και τους δίνει και βήμα -δημόσιο λόγο- για να προβάλλουν τις "απόψεις" τους.
Άντε και είς ανώτερα. Την επόμενη φορά, σε αποκλειστική μετάδοση, μπορεί να δούμε το φονιά του Γκόλια για παράδειγμα, να μας εξηγεί τις "απόψεις" της Σέχτας, η κάποιον παρόμοιο που έχει κι αυτός δικαίωμα να πεί τα δικά του
Η ανώνυμη πλειοψηφία φυσικά, παραμένει ανώνυμη και σιωπηλή. Εδώ μας πετσοκόψανε τους μισθούς, στη βενζίνη θα κολώσουν? Ενώ ο Δ.Σ.Α και οι περήφανοι δικαστές των προσφυγών για την ακύρωση των αντισυνταγματικών νόμων, παρέμειναν άφαντοι και απαθείς, μπροστά στο βιασμό και τον εκβιασμό των πολιτών, που μέχρι τελευταία ώρα κρέμονταν από τα χείλη του σαδιστή Τζωρτζάτου και το δήθεν διάλογο με την κυβέρνηση
Ευτυχώς, υπάρχει η Τρόϊκα, και οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει και τυπικά και επικοινωνιακά. Και οι άχρηστοι κυβερνήτες είναι υποχρεωμένοι να δείξουν πυγμή και σθένος απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που θεωρεί ότι είναι πάνω από τους νόμους. Διαφορετικά μην ελπίζετε ότι θα γινόταν κάτι με το θέμα. Σεπτέμβριο θα πιάναμε μέχρι να τελεσφορήσει το "δημοκρατικό" συνδιαλέγεσθαι.
Η υποκρισία περισσεύει φυσικά, και αναρωτιέμαι ποιόν φοβούνται και για τα μάτια του κόσμου παρατείνουν το μαρτύριο με συζητήσεις και κουβέντες του καφενείου. Δεν υπάρχουν νόμοι? Δεν πρέπει να εφαρμόζονται? Το κράτος δεν είναι θεματοφύλακας της τάξης και της κοινωνίας? Άρα τι παριστάνουν? Ποιός διάλογος μπορεί να γίνει με το πιστόλι στον κρόταφο?
Ρηάλιτυ σόου με λίγα λόγια, το οποίο για καλή μας τύχη αντιμετωπίστηκε ορθολογικά.
Το μεγάλο θέμα σε αυτή τη χώρα, είναι η παιδεία. Είναι η παιδεία που παράγει και επιβάλλει στις συνειδήσεις των πολιτών θεσμούς και νόμους. Νόμους που κάνουν το άτομο και το σύνολο καλύτερες οντότητες. Παιδεία δε σημαίνει βιβλία και απουσίες, σημαίνει ένας παραγωγικός τρόπος ζωής, μια στάση απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους, που συνεχώς μας προωθεί στο καλύτερο, στο ποιοτικότερο, στην αρετή, στην προσπάθεια, στις αγαθές φιλοδοξίες.
Και επειδή όλοι μιλούν για ανάπτυξη με οικονομικούς όρους, έχω να τονίσω ότι η παιδεία που ανέφερα παραπάνω, η ανθρωπιστική αριστερή παιδεία, είναι η μόνη οδος για ανάπτυξη. Αυτό δε χρειαζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις, είναι σχεδόν αυτονόητο. Για να εφαρμόσεις σχέδια και προγραμματισμό χρειάζεσαι το ανάλογο προσωπικό που θα μπορεί να τα αντιληφθεί και να τα εφαρμόσει με ευσυνειδησία. Το παράδειγμα των φορτηγατζήδων είναι χαρακτηριστικό, όπως και το παράδειγμα των ναυτεργατών νωρίτερα, των ελεγκτων εναέριας κυκλοφορίας, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και άλλων συνδικαστιστο-τραμπούκων. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει και ωριμάσει σε ένα περιβάλλον (την Ελλάδα) που η παιδεία απουσιαζει. Αρα ποιό διάλογο να κάνεις με αυτούς? Ποιό πρόγραμμα και ποιό μνημόνιο να εξαγγείλεις στους ζουλού της Ελλάδας (και δεν είναι μόνο αυτοί φυσικά)
Το πρώτο συστατικό ενός λειτουργικού κρατικού μηχανισμού, και άρα παραγωγικού και ευέλικτου, είναι η παραγωγή (και στην περίπτωση μας αίτιο των δεινών η απουσία της) παιδείας, δηλαδή ενός ρυθμιστικού πλαισίου για όλους τους ενδιαφερόμενους και δραστηριοποιούμενους για αυτό (και σε αυτό). Παιδεία στο πλαίσιο του κράτους σημαίνει από τη νομοθεσία για το πράσινο, μέχρι τις βουλευτικές αποζημιώσεις, και από την ενδυμασία του τροχονόμου, μέχρι την πολιτική δημόσιων επενδύσεων. Παιδεία στο πλαίσιο του κράτους σημαίνει ΚΑΝΟΝΕΣ και σεβασμό, που παράγεται μέσα από την αξιόπιστη και διαφανη λειτουργία κάθε θεσμού. Παιδεία σημαίνει και το δημόσιο σχολείο, αλλά δε σημαίνει ότι το δημόσιο σχολείο-πανεπιστήμιο την παράγει κατ' αποκλειστικότητα για τους μαθητές. Ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της σχολικής και πανεπιστημιακής παιδείας υφίσταται για λόγους συντάγματος και όχι για λόγους αρχής και αναγκαιότητας των καιρών, και όπως τόσοι τομείς λειτουργεί στρεβλά και παραβατικά, παράγοντας εκτρωματικές συμπεριφορές και όχι ΑΞΙΕΣ. Για τους γονείς, αλήθεια, ποιός παράγει παιδεία? Για τις οικογένειες, τις κοινωνικές ομάδες, τις επαγγελματικές οργανώσεις, τις μεταφορές και το εμπόριο, και ένα σωρό άλλα κομμάτια του δημόσιου βίου? Ποιός παράγει πολιτισμό σε αυτή τη χώρα, ο Μίκης Θεοδωράκης? Η μήπως η Τζούλια?
Άρα καταλήγοντας, προυπόθεση για την εφαρμογή του κάθε μνημονίου, είναι η ποιότητα της παιδείας που μια κοινωνία παρέχει στους πολίτες. Αν η παιδεία αυτή παρωθεί στην πρόοδο και την εξέλιξη (και μιλάω για παιδεία και πνεύμα, και όχι για οικονομία και επενδύσεις, για να τονίσω ότι η ΑΓΟΡΑ είναι ΜΕΣΟΝ και όχι αυτοσκοπός, άλλο αν οι καπιταλιστές του κώλου την επικαλούνται ώς πανάκεια για την εξισορρόπηση κάθε αδυναμίας) τότε θα έχουμε διαχρονικά αιτήματα για ανάπτυξη και πρόοδο, όσες κρίσεις και να παράγει το τραπεζικό σύστημα. Γιατί η παιδεία παράγει ΗΘΙΚΗ, δηλαδή τον πνευματικό μπούσουλα, την πυξίδα που μας κατευθύνει σε απάγγια λιμάνια, όταν πέφτουμε σε θαλασσοταραχές.
Στη φουρτούνα και την αναστάτωση που βρισκόμαστε, οι 1 εκατομμύριο μορφωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, που καταγράφτηκαν για πρώτη φορά στα χρονικά, αποτελούν έρμα ή σωσίβιο? Ας απαντήσει ο καθένας κατά την κρίση του. Στο δικό μου το μυαλό σημαίνει ότι για κάθε 10 πολίτες της χώρας, υπάρχει ένας δημόσιος για να εξυπηρετεί τους υπόλοιπους 9. Με βάση την απλή αυτή αναλογική, η Ελλάδα είναι ο παράδεισος του πολίτη. Είναι όμως έτσι?
Όχι δεν είναι, γιατί το 1 εκατομμύριο μορφωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι (και το λέω με ειρωνεία, γιατί μπορεί να είναι απόφοιτοι της 3βάθμιας δημόσιας παιδείας, αλλά δεν είναι μέτοχοι της ηθικής παιδείας που ανέφερα πιό πάνω, σε ουσιαστικά προσόντα τελικά, όχι σε τυπικά) είναι στο δημόσιο για εντελώς άλλους λόγους, από το να εξυπηρετούν τη χώρα και τις ανάγκες της.
Αποκαλύπτεται όμως και η μορφή του πολιτικού μας συστήματος. Εφόσον οι 700 χιλιάδες είναι συγκεντρωμένοι στην Αθήνα, και είναι και δημόσιοι, άρα οι προϊστάμενοι τους εκλέγονται μέσω της γνωστής διαδικασίας-φάρσας των εθνικών εκλογών και τοποθετούνται με κομματικά κριτήρια, καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής ότι αυτοί ρυθμίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα και πρακτικά ασκούν διοίκηση από το κέντρο. Ναι είναι αυτοί που την 1η Αυγούστου εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα για να κάνουν διακοπές στα χωριά τους.
Για σκεφτείτε εσείς, πώς θα ήταν η κατάσταση αν οι υπάλληλοι ήταν συμβασιούχοι αορίστου χρόνου έστω και οι προϊστάμενοι τους μόνιμοι, ασχέτως πολιτικής προέλευσης, αλλά καθαρά τεχνοκράτες μάνατζερ που πρέπει να πετυχαίνουν συγκεκριμένους στόχους κάθε χρόνο και να πληρώνονται μέσω αυτών.Ιδανικό ε? Και τόσο απλό...
Γυρίζοντας πίσω, και συζητώντας στο γραφείο για τις διακοπές διαπίστωσα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας. Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι διακοπές κατά βάθος είναι η προσπάθεια μας να απαλλάξουμε τους συναδέλφους από την ενοχλητική μας παρουσία για λίγο καιρό, προκειμένου να αποφύγουμε την πρόωρη εκτέλεση ή το βασανισμό μας από αυτούς...