Παραμονή Δεκαπενταύγουστου

• Παραμονές -ή σχεδόν παραμονές- δεκαπενταύγουστου, άλλες χρονιές η Αθήνα ήταν άδεια. Μάλλον, για να είμαι περισσότερο ακριβής δεν περνούσε ούτε γάτα έξω από τα γραφεία μας, ενώ τα πουλάκια είχαν ήδη πετάξει για βορειότερες και πιό ψυχρές χώρες για να μην τα θερίσει η ζέστη και ο καύσωνας. Πουλάκια είπα ε? Παραμένω ρομαντικός, γιατί με τη λέξη, θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τα ερωτευμένα ζευγαράκια που περπατούν κάτω από το φώς της νυκτερινής Ακρόπολης, στους πεζόδρομους του Θησείου. Όμως φέτος πουλάκια έγιναν  όσοι δεν πήραν άδειες για θέρετρα και τόπους αναψυχής, αλλά παρέμειναν έγκλειστοι στη φριχτή -λόγω καύσωνα και απίστευτης υγρασίας- πρωτεύουσα, αναζητώντας απελπισμένα, διεξόδους για να μην πέσουν ξεροί από τα διάφορα περίεργα φαινόμενα του Αυγούστου. Όπου "περίεργα φαινόμενα" βάλτε ότι σας αρέσει. Πρώτα και κύρια, την εντύπωση όλων μάς ότι η Αθήνα τον Αύγουστο είναι μια έρημη πόλη. Κάποτε ίσχυε αυτό, απο φέτος μας τελείωσε η ευχάριστη αυτή παραδοχή. Η Αθήνα δεν άδειασε, ο κόσμος είναι εδώ και φέρεται σπασμωδικά, περιφέροντας το φόβο, τα αδιέξοδα και τις ανασφάλειες του. Δεύτερον βάλτε τους αφηρημένους οδηγούς που σουλατσάρουν στους μποτιλιαρισμένους δρόμους. Τρίτον βάλτε τη ζέστη και την υγρασία, που μαζί με τα συνοδευτικά κουνούπια, κατσαρίδες, ακρίδες και ότι άλλο τροπικό ζωάκι θέλετε (ε όχι και αλιγάτορες) κάνουν τη ζωή και τις μετακινήσεις μας δύσκολες. Τέταρτον τη ζωή σε ελεγχόμενες συνθήκες. Από το ένα κλιματιστικό, στο άλλο, και ξανά πίσω, χωρίς καθαρό αέρα και δροσιά. Λες και είμαστε κρέατα μέσα στο ψυγείο του χασάπη. Πέμπτον τις συνεχείς αυξήσεις τιμών, τα περίεργα νομοσχέδια, την πτώση της τουριστικής κίνησης και ένα σωρό άλλα δυσάρεστα που αφηγείται η τηλεόραση νυχθημερόν με σκοπό να μας αποτελειώσει. Φέτος, πρέπει να είναι ο χειρότερος Αύγουστος της ζωής μου. Και μετράω ήδη 35 απο δαύτους
• Πάμε και λίγο στην επικαιρότητα με δύο σημεία. Αρχικά μου προξένησε μεγάλη εντύπωση η απόφαση για πρόωρη συνταξιοδότηση 11.000 καθηγητών. Δηλαδή να είσαι δημόσιος υπάλληλος με τα χαλαρά σου ωράρια, μέσα σε παιδιά και εκπαιδευτικά προγράμματα, με άδειες και διακοπές κανα τρίμηνο το χρόνο, με τα σέα και τα μέα σου και τα εξτραδάκια σου αν το επιθυμείς -της παραπαιδείας εννοω- και "αγανακτισμένος" από τα μέτρα να τρέχεις να πάρεις σύνταξη για να κατοχυρωθείς. Αυτό συνιστά την υπέρτατη ξεφτίλα, τόσο για τον κλάδο των καθηγητών, που αποδεικνύονται τα χειρότερα τεμπελόσκυλα, που εκτός των άλλων είναι και αμόρφωτοι και ακατάρτιστοι και σε μεγάλο ποσοστό ανίκανοι να διδάσκουν παιδιά, όσο και για την κοινωνία γενικότερα, που αποτελείται από "ξύπνιους" συνταξιούχους με εργασιακές νοοτροπίες τούρκου μπέη, που ξέρουν μια χαρά να κλαίνε στα κανάλια για τις ακριβές ντομάτες και τα σπάνια μπαρμπούνια. Αυτοί είμαστε. Οι καθηγητάδες, σπεύδουν να προλάβουν τη λαίλαπα Λοβέρδου, δηλαδή να ξανα-καβαντζωθούν, όπως ακριβώς έκαναν όταν διορίστηκαν στη δημόσια εκπαίδευση. Αθάνατη Ελληνική Καβάντζα (Α.Ε.Κ), ή ομάδα και το πιστεύω, όλων των Ελλήνων
• Από την άλλη βέβαια, ευτυχώς. Ξέρεις τι θα πεί να εχεις Θρησκευτικά με 50άρη καθηγητή και να σε πρήζει με τις διάφορες μπούρδες του? Η να έχεις φιλόλογο με 3 παιδιά και αυθαίρετο και να προσπαθεί να σε μάθει Αρχαία? Όχι τίποτ' άλλο, αλλά να, με τη συνταξιοδότηση τους, είναι ευκαιρία να ξεσκαρτάρει και να ξεμπλοκάρει το σύστημα, και να διοριστούν νέα παιδιά, με όρεξη (μέχρι να καβαντζωθούν δηλαδή) και διάθεση να προσφέρουν κάτι περισσότερο ΠΟΙΟΤΙΚΑ. Αν γίνεται. Θα δωθεί εργασία σε νέους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι θετικό? ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΗ εξέλιξη λοιπόν αυτή η είδηση, για όσους θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα αισιόδοξα.
• Και μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, και ενώ θέλουν να μας κάνουν να αυτοκτονήσουμε για να μη μας πληρώνουν μισθούς και επιδόματα, βγαίνουν όλες οι εφημερίδες χτές και φωνάζουν: "Υστέρηση εσόδων τον Ιούλιο-έπεσε έξω ο προϋπολογισμός". Σοβαρά ρε παιδιά? Τι μας λέτε? Εγώ λέω να σκεφτούμε νηφάλια και με στοιχειώδη λογική και να μην πέφτουμε στις παγίδες των Μ.Μ.Ε. που φέρνουν την καταστροφή του κόσμου (που συντελείται όμως στη Ρωσία και το Πακιστάν και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει-οι κλιματικές αλλαγές που λέγαμε...). Το κράτος είχε έσοδα από την αύξηση της φορολογίας -άμεσης και έμμεσης- αλλά και από τις περικοπές στο δημόσιο τομέα, με παράλληλη την περιστολή ορισμένων δαπανών και υπηρεσιών που συνιστούσαν σπατάλες. Όμως, κάποια στιγμή, είναι αναμενόμενο, ότι εφόσον τα τεράστια έξοδα-μαύρες τρύπες- από τις ΔΕΚΟ και τη φοροδιαφυγή, τα έξοδα και τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, παραμένουν σταθερά, το ισοζύγιο εσόδων-εξόδων θα ξαναγίνει αρνητικό. Γιατί πολύ απλά ο πληθωρισμός καλπάζει, η κατανάλωση έχει μειωθεί πάρα πολύ, ενώ η φορολογία έχει πλέον εξαντλήσει τα ανεκτά περιθώρια. Με λίγα λόγια, όσα ήταν να μας πάρουν, μας τα έχουν ήδη πάρει. Άλλα λεφτά,να λαβαίνουν δεν υπάρχουν από εμάς. Άρα, μετά την μεγάλη,αρχική εισροή εσόδων, λόγω των μέτρων, τώρα τα έσοδα σταθεροποιήθηκαν, όσα τουλάχιστον πρόερχονται από τα σταθερά εισοδήματα. Γι αυτό, και προσπαθούν να διευρύνουν τη φορολογική βάση (πχ να νομιμοποιήσουν τους μετανάστες) και να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή (πχ έλεγχοι ΣΔΟΕ). Όμως και πάλι είναι μπακάληδες και αρπακολατζήδες Ελληνάρες πολιτικάντηδες και επειδή γνωρίζουν καλά ότι δεν πρόκειται να πιάσουν ποτέ τα αρχιλαμόγια, βαράνε όπου βρούν, τον απλό κοσμάκη, οδηγώντας μας σε κοινωνική κρίση. Είναι τόσο, μα τόσο απλό.
• Τέλος, κάτι που θέλω από καιρό να γράψω, και το άφησα για το τέλος. Με θλίβει πραγματικά, βαθύτατα, η αισθητική αλλοτρίωση των πολεων της Ελλάδας. Δηλαδή η απαξίωση της εικόνας της "παλιάς πόλης", που σε αρκετά μέρη συναντάμε, μέσα στον πολεοδομικό ιστό κάθε περιοχής της χώρας μας. Στη γειτονιά που μένω τα τελευταία χρόνια, τον Αγιο Παντελεήμονα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης, υπάρχουν ακόμα όρθια -σε πείσμα των καιρών- πολλά πανέμορφα διατηρητέα κτίρια, με αρχιτεκτονική των αρχών του αιώνα, θυμίζοντας στους παρατηρητικούς, πόσο όμορφη πόλη ήταν κάποτε η Αθήνα, με ποιότητα και αισθητική ανάλογη αντίστοιχων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Όποιος πιστεύει ότι η ομορφιά των πόλεων δε δημιουργεί ήθος και κάλος, είναι άσχετος και βλάκας. Η λέξη "πόλη" και η λέξη "πολιτισμός" έχουν κοινή ρίζα, ας το συνειδητοποιήσουν ορισμένοι. Βέβαια εμείς ώς ελληνάρες έχουμε εγκαταστήσει, πρωτοτυπώντας παγκόσμια, τον πολιτισμό των εργολάβων και των εργοληπτών. Ναι, αυτοί είμαστε, έχουμε εφεύρει μια νέα αντίληψη και ένα νέο καλλιτεχνικό ρεύμα. Το "θαύμα του Μπετού", την "αναγέννηση του κόκκινου κυβόλιθου", το προλεταριάτο των οικοδόμων. Τι να μας πούν εμάς οι μεγάλοι πολεοδόμοι, οι αρχιτέκτονες και οι οραματιστές μιας νέας "πράσινης" εποχής? Και με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα ότι, αυτά τα αίσχη, αυτές οι νοοτροπίες, είναι ο συνηθισμένος τρόπος άσκησης της τοπικής εξουσίας από Δημάρχους και τοπικούς παράγοντες, εν έτει 2010, και σε πόλεις με παραδοσιακή ομορφιά και πολιτιστική κληρονομιά, όπως η πόλη του Λαυριου.
• Όταν πρωτοξεκίνησα να ανακαλύπτω το Λαύριο, έμεινα με ανοιχτό το στόμα, με τη διαπίστωση ότι είναι πολλά τα πανέμορφα διατηρητέα κτίρια, από την εποχή της βιομηχανικής άνθησης της περιοχής, επί Σερπιέρι. Σχολείο, αποθήκες, κατοικίες και καταστήματα των αρχών του αιώνα, σταθμοί τρένου, προσφυγικές γειτονιές, πλατείες με ιστορία. Δυστυχώς, οι ανίκανοι και άσχετοι της τοπικής αυτοδιοίκησης, με τα πολιτιστικά φρονήματα του "θαύματος του Μπετού" και της "αναγέννησης του κόκκινου κυβόλιθου" κατάφεραν αυτά τα χρόνια, να ισοπεδώσουν (και να αποτελείωσουν μελλοντικά το Λαύριο) την αισθητική, την ιστορία και την ομορφιά, στο βωμό της δήθεν προόδου, των νέων αναγκών και των εξελίξεων και της πρακτικότητας, αλλά κυρίως των αναγκών των υποψήφιων νέων κατοίκων-παραθεριστών από την Αθήνα, που ψάχνουν μια καινούργια Λούτσα για τα Σαββατοκύριακα τους. Δηλαδή οι δήμαρχοι άλλων περιοχών, που φροντίζουν να προβάλλουν τις ιδιαιτερότητες και το τοπικό χρώμα, είναι μαλάκες κ. Λουκά? Όχι, δε μας αρκούν μερικοί φοίνικες και μερικά ξύλινα παγκάκια. Κάτω τα ξερά σας από τους αιωνόβιους ευκάλυπτους της κεντρικής πλατείας, και νισάφι επιτέλους με τη μετατροπή της, στη χαρά του εργολάβου. Οι ανοιχτοί χώροι, και τα διατηρητέα της πόλης, ανήκουν στους Λαυριώτες. Όχι στο ξεπούλημα -αισθητικό και πολιτιστικό- στη φάρα των παραθεριστών. Όχι στο μπετό και στην ισοπέδωση.