Το μακρινό '81 η χώρα χρειαζόταν επειγόντως σημαντικές παρεμβάσεις για να μπεί σε τροχιά ανάπτυξης, σε πορεία εκσυγχρονισμού, αντιμετωπίζοντας τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της εποχής
Η επιλογή των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν να εστιάσουν στο κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, δημιουργώντας μηχανισμούς που θα επέτρεπαν τη συμμετοχή περισσότερων κοινωνικών ομάδων στην παραγωγή και -κυρίως- την καταναλωση του πλούτου της χώρας
Αυτή η επιλογή είχε ώς αποτέλεσμα, να επεκταθεί υπέρμετρα ο δημόσιος τομέας και να μετατραπεί το κράτος, από μεσολαβητή μεταξύ της κοινωνίας και των οικονομικών παραγόντων της αγοράς, σε κύριο επενδυτή, διοχετεύοντας τεράστια ποσά που δανειζόταν από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ο.Κ, σε επενδύσεις δημόσιου χαρακτήρα
Με λίγα λόγια το δημόσιο έγινε ο εργοδότης για χιλιάδες κόσμο, ο νταβατζής για χιλιάδες επιχειρήσεις, και προστάτης για άλλες κοινωνικές ομάδες (συνδικαλιστές και κλειστά επαγγέλματα) χτίζοντας με τα χρόνια το τέρας της γραφειοκρατίας που σήμερα είναι αδύνατο να ελεγχθεί, μετά από διαδοχικά μερεμέτια που προσέθεσαν και αφαίρεσαν οι επόμενες κυβερνήσεις
Το χειρότερο απ όλα είναι ότι, γενιές μεγάλωσαν με τη συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα, που επικαλούνταν κοινωνικές ανάγκες για να ασυδοτήσει και να περιπλέξει τα συμφέροντα της με προνομιούχους χρηματοδότες-συνομιλητές της, εξυπηρετώντας τα ολοένα και πιό απαιτητικά καταναλωτικά θέλω των υποστηρικτών της
Έτσι, μετά από 30 χρόνια, η νοοτροπία του Ελληνα πολίτη, είναι αντίστοιχη με τη νοοτροπία των πολιτικών διαχειριστών αυτού του κράτους, δηλαδή αντιπαραγωγική, αντικοινωνική, χαμηλού πνευματικού επιπέδου, ανίκανη να παράγει λύσεις και να συμπορευτεί με τις ανάγκες του ολοένα και περισσότερο απαιτητικού διεθνούς περιβάλλοντος, αντίθετη σε κάθε αλλαγή και πρόταση για αναθεώρηση κακών κατεστημένων συνηθειών που οδηγούν σε φριχτά αδιέξοδα
Και σήμερα βιώνουμε το εξής παράδοξο. Να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ανάγκη να αλλάξουμε μυαλά, ωστόσο να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αλυσοδεμένοι με τόνους έρμα, που για κάθε βήμα ή κίνηση μας, απαιτεί αντίστοιχα τεράστιο κόπο και θυσίες
Να συνειδητοποιούμε ότι θα βουλιάξουμε αν επιμείνουμε στον αδιέξοδο και σπάταλο τρόπο ζωής μας, αλλά να καταλαβαίνουμε ότι πρακτικά δεν έχουμε επιλογές, γιατί ποτέ δε μάθαμε να τις αναζητούμε. Τόσο σε κυβερνητικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο
Είναι δυνατόν, η χώρα να μπεί σε τροχιά ανάπτυξης σήμερα?
Η απάντηση είναι όχι
Πρώτον γιατί εδώ και 30 χρόνια δεν υπάρχει κανένας συντονισμένος μηχανισμός που να δημιουργεί ανάπτυξη, παρά μόνο κατανάλωση και αναχρηματοδότηση των ελλειμάτων
Δεύτερον γιατί εδώ και 30 χρόνια, εκατομμύρια πολιτών έχουν πειστεί ότι έτσι λειτουργεί και επιβιώνει μια σύγχρονη δημοκρατία
Τρίτον γιατί εδώ και 30 χρόνια κανείς δεν έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον υγιούς ανταγωνισμού για τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις, ώστε να προσδοκά ότι με διάφορα κίνητρα θα τοποθετηθούν κεφάλαια στην Ελλάδα
Τέταρτον γιατί ο μέσος Ελληνας δεν είναι μορφωμένος και ευέλικτος εργασιακά, προκειμένου να ανταποκριθεί στις βίαιες αλλαγές που επιτάσσουν οι εξελίξεις
Πέμπτον γιατί το παρόν πολιτικό σύστημα υφίσταται μόνο για να διαχειρίζεται την υφιστάμενη γραφειοκρατία και όχι να την καταργήσει ή να την αναθεωρήσει, καθώς κάτι τέτοιο θα έφερνε την κατάρρευση του, κάτι που ήδη βλέπουμε να συμβαίνει μετά τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο
Έκτον γιατί οι επιχειρήσεις προτιμούν να κερδοσκοπούν με τα γνωστά παιχνίδια, και τις τοποθετήσεις των πλεονάζοντων κεφαλαίων τους στις χρηματαγορές, παρά να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις, ιδιαίτερα σε μία χώρα που τις απεχθάνεται, όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά και τις στραγγαλίζει φορολογικά όταν αυτές προκύπτουν
Έβδομον γιατί η χώρα δεν εχει τη δυνατότητα να αντλήσει δανειακά κεφάλαια για την ανάπτυξη, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να πείσει την τρόϊκα ότι είναι αξιόπιστη, μιάς και η πολιτική άντλησης κεφαλαίων μέσω φορολογίας και περικοπών έχει αποτύχει παταγωδώς, και θα αποτύχει προσεχώς ακόμα περισσότερο
Ογδοον γιατί δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο που να προβλέπει την εκμετάλλευση των σημαντικών παραγωγικών συντελεστών της χώρας μας, όπως η πράσινη ενέργεια και ο τουρισμός
Ένατον γιατί ακόμα και σήμερα, προτεραιότητα των Ελλήνων δεν είναι η σωτηρία της χώρας, αλλά η σωτηρία του εαυτού τους. Σε κάθε επίπεδο
Είναι σωστά τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση?
Στη γενική τους φιλοσοφία είναι σωστά, δηλαδή ώς προς την ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές.
Όπως συνήθως όμως, η εφαρμογή τους είναι αδύνατον να γίνει σωστά, διότι όταν σχεδιαζόντουσταν από την τροϊκα, ώς δεδομένο ελήφθη υπόψη, ότι υπάρχει ένα κράτος και μια κοινωνία που λειτουργούν, ότι οι νόμοι εφαρμόζονται, ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι αποτελεσματικοί, ότι το πολιτικό σύστημα είναι υγιές έστω και με σημαντικές διαφορές σε επιμέρους ζητήματα, ότι οι πολίτες εμπιστεύονται το μέλλον τους στις υφιστάμενες δομές και ένα σωρό άλλες παραδοχές, που όπως γνωρίζουν όλοι, όσο περισσότερες είναι, τόσο το πρόβλημα παραμένει επιλύσιμο σε εργαστηριακό περιβάλλον και ΌΧΙ στην πραγματικότητα
Η λύση της κυβέρνησης για "κούρεμα" των εισοδημάτων με ληστρικό τρόπο, προς πάσα κατεύθυνση, δεν είναι ούτε δίκαιη, αλλά ούτε και αποτελεσματική.
Είναι όμως το ΜΟΝΟ που μπορεί να κάνει, επί της ουσίας, για να πάρει τις επόμενες δόσεις των δανείων, παρουσιάζοντας βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της χώρας, γιατί ξέρει πολύ καλά, οτι ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να στηριχθούν τα όνειρα ανάπτυξης και εκμετάλλευση επενδυτικών ευκαιριών, μιας και διοικούν ένα διαλυμένο κομματοκρατούμενο κρατικό μηχανισμό, ένα απαξιωμένο μέγεθος
Η Ελλάδα νοσεί απ άκρη, σ άκρη, και το πρώτο που πρέπει να ενδιαφέρει είναι να εντοπίσουμε ΠΟΥ βρίσκεται ο καρκίνος της, με διευθύνσεις και ονόματα. Η λύση της οικονομικής βόμβας ναπάλμ που όλοι τρώμε στο κεφάλι, επειδή αυτοί δε μπορούν (η δε θέλουν) να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι προφανώς ανήθικη
Ανήθικο είναι επίσης, το να λέμε ότι πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι κατέχοντες, έτσι γενικά και αόριστα, για να εκδηλώσουμε έτσι τις εκδικητικές μας τάσεις για την "κακούργα κοινωνία που μας έριξε στα τάρταρα", μιας και για πολλά χρόνια αλλοιθωρίζαμε κι εμείς πρός το δικό τους τρόπο ζωής, σπαταλώντας χρήματα και πόρους, που σήμερα με άγχος μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα αποκτήσουμε στο μισό
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, και πάνω απ όλα απαιτεί τη συμμετοχή όλων, όχι μόνο στις θυσίες, αλλά κυρίως στη μελλοντική προοπτική της χώρας, αν τελικά υπάρξει κάποια τέτοια τελικά, μέσω δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων. Άρα μια νέα πραγματική "αλλαγή" σε κάθε επίπεδο, κυρίως ηθικό και πνευματικό. Δε χρειάζεται να πώ ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να δώσει λύσεις, διότι δεν έχει αδιέξοδα, όπως ο καπιταλισμός των κορεσμένων αγορών
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, αφορά την κοινωνία, την ειρήνη, την πρόοδο και την ανάπτυξη με όρους ανθρωπιάς και όχι οικονομίας, που πάντως χρειάζεται πλαίσιο και κανόνες, για να λειτουργεί υπέρ του συνόλου
Προσωπικά πιστεύω ότι οι σημαντικές εξελίξεις ακόμα δεν έχουν έλθει στο προσκήνιο και είμαι απαισιόδοξος .Η ανεργία, η φτώχια και η εξαθλίωση είναι πρό των πυλών, και η διάθεση όλων είναι συστολική, δηλαδή αμυντική.
Ο λόγος δεν είναι η κοινή λογική που επιβάλλει τη σύνεση, αλλά η απουσία άλλων εναλλακτικών επιλογών, πράγμα που επί της ουσίας μας κληροδότησε η καταστρεπτική 30ετία που ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την είσοδο της χώρας μας στην επιτήρηση
No comments:
Post a Comment