Ύμνος είς την ελευθερίαν

Την αφορμή για το σημερινό θέμα, μου την έδωσε η Κλαίρη μου, η οποία με τη σοφία που διαθέτουν οι καλές γυναίκες, μπορεί να διακρίνει την ουσία μέσα από ένα κάρο φιοριτούρες και κουβεντούλες, και να τη σερβίρει στο πιάτο με τρόπο αφοπλιστικό-όσο και σαφή, και συνεχώς να με αφήνει σέκο, που συνεχώς προσπαθώ να αναλύω και να ψιλολογώ καταστάσεις και πρόσωπα, ξεχνώντας πολλές φορές την πραγματική ρίζα της κατάστασης


Καθόμασταν και συζητούσαμε, με αφορμή τη χτεσινή ημέρα της εθνικής επετείου, και σχολιάζαμε τις εξελίξεις με το Δ.Ν.Τ και την Ευρώπη και όλα τα σχετικά που λένε τα μέσα μαζικής μαλάκυνσης του εγκεφάλου, και κάποια στιγμή μου λέει

«Τον ύμνο στην ελευθερία, του Σολωμού, τον ξέρεις?»
«Ναι τον ξέρω» της απάντησα
«Πότε γράφτηκε θυμάσαι?»
«Όχι αλλά νομίζω γύρω στο 1800 κάτι»
«Σε κάποια στροφή μιλάει, για την προσδοκία των Ελλήνων, για βοήθεια απο τους τότε Ευρωπαίους, το ξέρεις?»
«Δηλαδή θες να πείς ότι και τότε, μια από τα ίδια με σήμερα?»
«Ακριβώς αυτό»

Κάπου εκεί το όλο θέμα τοποθετήθηκε στη σωστή του βάση, στον εγκέφαλο μου και σήμερα στο γραφείο αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο για να δώ με τα μάτια μου τι ακριβώς συμβαίνει.
Να σημειώσω ότι στο παρασκήνιο παίζει η είδηση, ότι από χτές στις 11 επήλθε συμφωνία για στήριξη της Ελλάδος από Γερμανία και Γαλλία με τη μειοψηφική συμμετοχή του Δ.Ν.Τ

Ο ύμνος είς την ελευθερία (ο εθνικός μας ύμνος κοντολογίς) γράφτηκε γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και ένα χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολλόγι

Παραθέτω κάποιες χαρακτηριστικές στροφές του ποιήματος (αριθμεί 158 συνολικά και οι πρώτες 2 αποτελούν τους στίχους που μελοποιήθηκαν για να γίνει ο εθνικός μας ύμνος) στις οποίες περιγράφονται τα ΙΔΙΑ αιτήματα, οι ΙΔΙΕΣ ανάγκες, τα ΙΔΙΑ προβλήματα....με σήμερα

Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Aλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Aλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
Σύρε νάβρης τα παιδιά σου,
Σύρε ελέγαν οι σκληροί

Παρακάτω μνημονεύεται η Ουάσινγκτον....του Ομπάμα

Γκαρδιακά χαροποιήθη
Και του Βάσιγκτον η γη,
Και τα σίδερα ενθυμήθη
Που την έδεναν και αυτή.

Που να πρωτοπάει ο Γιωργάκης? Ρεζίλι γίναμε....

Aλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
Πάρεξ που θα πρωτοπάς
Δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
Στες βρισιές οπού αγρικάς.

Παρακάτω...όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις με λίγα λόγια, αλλά μετά την Ευρω-σφαλιάρα ας ασχοληθούμε με τα δικά μας..

Η καρδιά συχνοσπαράζει...
Πλην τι βλέπω; σοβαρά
Να σωπάσω με προστάζει
Με το δάκτυλο η θεά. (η λευτεριά εννοεί ο ποιητής)
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
Τρεις φορές μ’ανησυχιά
Προσηλώνεται κατόπι
Στην Ελλάδα, και αρχινά

Προφητεύοντας ότι αυτό που μας τρώει μια ζωή (γιατί έξω πάμε καλά) είναι η Διχόνοια....εσωκομματικά, κοινοβουλευτικά, κοινωνικά και όπου θέλει κανείς....

Απ’ εσάς απομακραίνει
Κάθε δύναμη εχθρική
Αλλά ανίκητη μια μένει
Που τες δάφνες σας μαδεί.
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
Ξαναρχόστενε ζεστοί,
Κουραμένοι από τη νίκη,
Αχ! Τον νουν σας τυραννεί.
Η Διχόνοια που βαστάει
Ενα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει,
Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Οι ξένοι ηγέτες δεν αγαπούν την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, αλλά τα δεσμά, για τους αδύναμους, δεσμά άλλοτε πολεμικά, ενώ σήμερα είναι οικονομικά...η σκλαβιά της Αγοράς...

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.

Και τελειώνει καταλήγοντας αναρωτώμενος....θα μας αφήσετε Ευρωπαίοι ηγέτες και Ελληνες πατριδοκάπηλοι όμοιοι τους.....

Τι θα κάμετε; θ’ αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας Πολιτικής;

Και καταλήγω κι εγώ,και σας ρωτώ κι εσάς:
Τί ακριβώς έχει αλλάξει 187 χρόνια μετά?
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ............
Αυτά φυσικά τα παραθέτω προς γνώση όσων αναρωτιούνται, ως πότε θα γινόμαστε ζήτουλες και ως πότε αυτή η χώρα θα σπαράζει και θα σπαράζεται, εξαιτίας των ανίκανων, εκποιητών του Εθνικού Θησαυρού της (θησαυρού που αποτελείται απο υλικά και άυλα και προπάντων την ιστορία, τις παραδόσεις, την κουλτούρα, τις αξίες κλπ) που κατά καιρούς διαχειρίζονται την τύχη της....
Τότε η σκλαβιά ήταν η υποτέλεια στον Οθωμανικό ζυγό, ένα ζυγό όμως πολύ ηπιότερο όπως ιστορικά αποδείχτηκε, σε σχέση με το ζυγό που μας φόρεσαν οι Ευρωπαίοι μας «σύμμαχοι» υποθηκεύοντας την ίδια μας την ύπαρξη, στον αιώνα τον άπαντα
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν έχουμε παρελθόν, αλλά εάν -με αυτά που βλέπουμε- θα έχουμε μέλλον

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά οι Ελληνες είναι φριχτά ανιστόρητοι, και ανίκανοι -στο κάτω κάτω της γραφής- ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους....