Και ξανά απεργίες

Τις προάλες έκανα το λάθος να κατέβω την Πανεπιστημίου χωρίς να ξέρω ότι επί σειρά ημερών είναι αποκλεισμένη από τους απολυμένους της Ολυμπιακής
Είναι αποκλεισμένη με τεχνητό οδόφραγμα, που αποτελείται από κάδους απορριμάτων και στύλους
Το παράδοξο της υπόθεσης, πέραν του ότι μια χούφτα άτομα, είτε έχουν δίκιο, είτε άδικο, καταφέρνουν το έτος 2010, να αποκλείσουν το κέντρο της πόλης, είναι ότι η αστυνομία είναι παρούσα για να βοηθά την εκτροπή της κυκλοφορίας, λίγο πρίν το οδόφραγμα, και λίγο μετά αυτό
Δηλαδή η λύση που δόθηκε από το κράτος, ήταν να απασχολήσει αστυνομικούς για να στέλνουν τα αυτοκίνητα στην Ασκληπιού, λες και τα αυτοκίνητα θα έπεφταν πάνω στο οδόφραγμα των απεργών και δε θα έστριβαν από κεί για να κάνουν την παράκαμψη μέσω Σόλωνος και να ξανακατέβουν Ιπποκράτους
Η αστυνομία όμως, που πάντοτε διευκολύνει τον πολίτη, με συμβούλεψε, μιας και ήμουν με το μηχανάκι, να καβαλήσω το πεζοδρόμιο έξω από το μετρό, και να παρακάμψω το οδόφραγμα από μόνος μου, χωρίς να ακολουθήσω τη διαδρομή των αυτοκινήτων. Καλοσύνη τους, δε λέω
Απλά, όταν βρίσκεσαι μέσα σε παράλογες και παρανοϊκές καταστάσεις, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι ευθύ και τί τεθλασμένο, τι φυσιολογικό και τί όχι, τι έχει νόημα και τί σε "δουλεύει" στα μούτρα σου
Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν λίγο ή πολύ σε κάθε κομμάτι της Ελληνικής μας πραγματικότητας, είναι γεγονός
Κατεβαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα εργατικά συνδικάτα, οι τραπεζικοί, οι συνταξιούχοι και οι συμβασιούχοι, να διεκδικήσουν από το κράτος, μια καλύτερη τύχη στη μοιρασιά, στις συλλογικές συμβάσεις, στα δικαιώματα, στα "πρέπει" και στα "επιβάλλεται", και πάλι θα πώ ότι καλά κάνουν
Όμως το πρόβλημα δε βρίσκεται στο κράτος, ούτε στη διαπραγμάτευση. Δηλαδή δεν είναι ζήτημα που μπορεί να λυθεί με αυτό τον τρόπο
Το πρόβλημα είναι ότι τα συνδικάτα δε λειτουργούν σωστά, προς όφελος των μελών τους, και ταυτόχρονα δεν προστατεύονται νομοθετικά από τις κακώς κείμενες παρεμβάσεις, που τελικά πετυχαίνουν να διογκώνουν τους κλάδους με πολυάριθμες συμμετοχές, κακές υπηρεσίες και λειψές εισφορές
Όλοι θέλουν τα κέρδη της ελεύθερης αγοράς, αλλά και τον προστατευτισμό του κράτους, το οποίο σήμερα ψέγουν για ανικανότητα και ελλειματικό νομοθετικό έργο, ενώ οι ίδιοι έχουν συντελέσει στην αποδόμηση του, εφαρμόζοντας ο καθένας για τον εαυτό του και το χώρο του, ένα μίγμα από τον σκληρότερο καπιταλισμό, μαζί με σοσιαλιστική πολεμική, ώς προς την εξωστρέφεια και τις διεκδικήσεις. Δηλαδή τις απεργίες
Η απεργία αφορά όσους πραγματικά βρίσκονται στο έλεος της κρίσης σήμερα, μέσω ενός καθεστώτος εξαρτημένης εργασίας, το οποίο -με βάση τις σημερινές τιμές- δεν τους εξασφαλίζει την αξιοπρεπή επιβίωση
Η απεργία δεν αφορά όσους ζητούν περισσότερα από το χρεωκοπημένο κράτος, ενώ ταυτόχρονα κερδοσκοπούν, απολαμβάνοντας την ασυλία που έχουν επιβάλλει μέσω του στρεβλού και υποκριτικού συνδικαλισμού που ασκούν, όποτε χρειαστεί, για να εξυπηρετηθούν, αλλά και να εξυπηρετήσουν ημετέρους
Κι εγώ λοιπόν προτείνω σήμερα δύο απλούστατα πράγματα, για να γίνουν τα πράγματα περισσότερο ελεγχόμενα και να περιοριστεί ταυτόχρονα η φοροδιαφυγή
Με λίγα λόγια προτείνω, τα όσα θα έπρεπε, κάθε συνδικάτο και κάθε κλάδος, να απαιτήσει να ισχύσει νομοθετικά, απο αύριο, για όλη τη χώρα, να διεκδικήσουν σε μάχες σώμα με σώμα, μέχρι τελικής πτώσεως, αντί να κλείνουν φασιστικά τους δρόμους και την ελεύθερη κυκλοφορία στο-συμβολικό-κέντρο της πόλης
1. Εδώ και τώρα, κάθε κλάδος επαγγελματιών, να αποφασίσει και να δεσμευτεί, για μερικά απλά πράγματα που αφορούν τις υπηρεσίες που παρέχει, αλλά και τις συνθήκες με τις οποίες θα επιχειρεί. Δηλαδή πόσο χρεώνει την ώρα ο υδραυλικός, πόσο ο γιατρός, πόσο ο δικηγόρος, ποιά η προμήθεια για τις τάδε εργασίες και συναλλαγές, πράγματα απλά και συγκεκριμένα, τα οποία κάθε συνδικάτο θα αναλάβει να δημοσιεύει στις εφημερίδες μια φορά το χρόνο αναλυτικά, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι -κατ' ελάχιστο-θα πρέπει να χρεώνονται. Τα ίδια τα συνδικάτα θα αναλάβουν τους ελέγχους, και θα δημιουργηθεί συγκεκριμένος χάρτης εισφορών, ώς εγγύηση για την ύπαρξη τους και την ευημερία τους, αλλά και την επανεκλογή της διοίκησης τους
2. Εδώ και τώρα, να δημιουργηθεί τηλέφωνο καταγγελιών, ένα για κάθε κλάδο, το περίφημο "ρουφιανοτηλέφωνο", μέσω του οποίου ανώνυμα, ο κάθε πολίτης θα μπορεί να καταγγέλει σε υπηρεσία του κράτους, αποκλίσεις από τα τιμολόγια χωρίς απόδειξη, κακές υπηρεσίες, αισχροκέρδεια και μαύρο χρήμα, βάση των δημοσιευμένων στοιχείων και του νομοθετικού πλαισίου που θα καθορίζει επαρκώς τα όρια δράσης των κλειστών επαγγελμάτων
Ας κατέβουν λοιπόν οι συνδικαλιστές στο δρόμο, να διεκδικήσουν την πραγματική και ουσιαστική τους αξιοπρέπεια, την εργασιακή δικαιοσύνη για τα μέλη τους και την κοινωνία γενικότερα, με τη λογική της αυτορύθμισης, του αυτοελέγχου και της κερδοφορίας που θα πριμοδοτεί οφέλη για τον κλάδο τους, είτε ασφαλιστικά, είτε εκπαιδευτικά, είτε κοινωνικά, είτε επενδυτικά.
Ας κατέβουν να αποδείξουν την ανταγωνιστικότητα τους, μέσω της πραγματικής δράσης σε μια ελεύθερη αγορά, αυτοδεσμευόμενοι ώς οφείλουν, και ας αφήσουν τις συλλογικές συμβάσεις να υπάρχουν ώς δικλείδα ασφαλείας απέναντι σε κακόβουλες πρακτικές και επιθέσεις, και όχι ώς άλλοθι για την ανικανότητα ή την κερδοσκοπική τους δράση
Ας αφήσουν στην άκρη τις μισαλλόδοξες και ακροδεξιές πολιτικές εναντίον των μεταναστών επαγγελματιών και ας γίνουν οι ίδιοι θελκτικοί για τους συμπατριώτες τους, που είναι σίγουρο ότι θα τους προτιμήσουν αν κάνουν καλύτερη και οικονομικότερη δουλειά
Γιατί ζητάνε προστασία από τον κρατικό νταβατζή, την ώρα που ταυτόχρονα του κλέβουν τις εισπράξεις?
Γιατί ζητούν τα ρέστα από τους Πολωνούς που κάνουν τις ίδιες δουλειές με τα μισά -μαύρα-λεφτά?
Ο πολίτης, δε μπορεί -δε δύναται- πλέον να κάνει διακρίσεις με βάση την εθνικότητα ή την ταύτιση, παρά μόνο με βάση την τιμή και την ποιότητα των υπηρεσιών
Η αγορά, που τόσο κατηγορούμε διότι έχει αφεθεί να λειτουργεί άναρχα προς όφελος των κερδοσκόπων, μπορεί να δώσει λύση για τους ικανούς και τους καλούς επαγγελματίες, ενώ ταυτόχρονα να οδηγήσει στην απαξίωση τους κακούς και άσχετους
Δε γίνεται σήμερα να εμμένουμε σε πρακτικές του σιδηρού παραπετάσματος, την ώρα που τα σοβαρά μας προβλήματα μπορούν να λυθούν με ειλικρίνεια και γνώση, που υπάρχει και περισσεύει, αλλά δυστυχώς δεν ασκείται με την ορθή λογική, για να δώσει λύσεις
Λύσεις που φαίνονται δύσκολες, αλλά δεν είναι καθόλου
Απλά μας αρέσει να παριστάνουμε τους Έλληνες δημοκράτες, την ίδια στιγμή που ούτε Έλληνες επί της ουσίας είμαστε (μέτεχοντες στην Ελληνική αξιακή και ηθική διάσταση μιας ανθρωπιστικής-ανθρωποκεντρικής κοινωνικής παιδείας), αλλά ούτε και δημοκράτες (μετέχοντες σε συνολικές πρακτικές μέσω της ανταπόδοσης στην κοινωνία)
Όσο δίκαιες λοιπόν και να φαίνονται οι απεργίες, άλλο τόσο μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό μας εχθρό:
Τον εαυτό μας και τις στρεβλές μας απαιτήσεις